Physiological ageing of the lung is

Physiological ageing of the lung is associated with dilatation of alveoli, enlargement of airspaces, decrease in exchange surface area and loss of supporting tissue for peripheral airways ("senile emphysema"), changes resulting in decreased static elastic recoil of the lung and increased residual volume and functional residual capacity. Compliance of the chest wall diminishes, thereby increasing work of breathing when compared with younger subjects. Respiratory muscle strength also decreases with ageing, and is strongly correlated with nutritional status and cardiac index. Expiratory flow rates decrease with a characteristic alteration in the flow±volume curve suggesting small airway disease. The ventilation±perfusion ratio († 'A/ ') heterogeneity increases, with low † 'A/ ' zones appearing as a result of premature closing of dependent airways. Carbon monoxide transfer decreases with age, reflecting mainly a loss of surface area. In spite of these changes, the respiratory system remains capable of maintaining adequate gas exchange at rest and during exertion during the entire lifespan, with only a slight decrease in arterial oxygen tension, and no significant change in arterial carbon dioxide tension. Ageing tends to diminish the reserve of the respiratory system in cases of acute disease. Decreased sensitivity of respiratory centres to hypoxia or hypercapnia results in a diminished ventilatory response in cases of heart failure, infection or aggravated airway obstruction. Furthermore, decreased perception bronchoconstriction and diminished physical activity may result in lesser awareness of the disease and delayed diagnosis

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การแก่ชราทางสรีรวิทยาของปอดสัมพันธ์กับการขยายตัวของถุงลม การขยายตัวของน่านฟ้า พื้นที่ผิวแลกเปลี่ยนลดลง และการสูญเสียเนื้อเยื่อพยุงสำหรับทางเดินหายใจส่วนปลาย ("ถุงลมโป่งพองในวัยชรา") การเปลี่ยนแปลงส่งผลให้ความยืดหยุ่นของปอดลดลงและเพิ่มปริมาตรคงเหลือ และความจุคงเหลือเชิงฟังก์ชัน ความสอดคล้องของผนังหน้าอกลดลง ส่งผลให้มีการหายใจเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับผู้ที่มีอายุน้อยกว่า ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อระบบทางเดินหายใจจะลดลงตามอายุ และมีความสัมพันธ์อย่างมากกับภาวะโภชนาการและดัชนีการเต้นของหัวใจ อัตราการไหลของอากาศหายใจลดลงตามการเปลี่ยนแปลงลักษณะเฉพาะของกราฟการไหล±ปริมาตรที่บ่งบอกถึงโรคทางเดินหายใจขนาดเล็ก อัตราส่วนการช่วยหายใจ±การกระจายของเลือด († 'A/ ') มีความหลากหลายเพิ่มขึ้น โดยมีโซน 'A/ ' ต่ำปรากฏขึ้นอันเป็นผลมาจากการปิดทางเดินหายใจก่อนเวลาอันควร การถ่ายโอนคาร์บอนมอนอกไซด์จะลดลงตามอายุ ซึ่งสะท้อนถึงการสูญเสียพื้นที่ผิวเป็นหลัก แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ ระบบทางเดินหายใจยังคงสามารถรักษาการแลกเปลี่ยนก๊าซอย่างเพียงพอในช่วงที่เหลือและระหว่างการออกแรงตลอดอายุการใช้งาน โดยมีความตึงเครียดของออกซิเจนในหลอดเลือดลดลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่มีนัยสำคัญในความตึงเครียดของคาร์บอนไดออกไซด์ในหลอดเลือดแดง อายุที่มากขึ้นมีแนวโน้มที่จะทำให้ระบบทางเดินหายใจสำรองลดลงในกรณีที่มีโรคเฉียบพลัน ความไวของศูนย์ทางเดินหายใจที่ลดลงต่อภาวะขาดออกซิเจนหรือภาวะความจุเลือดสูงส่งผลให้การตอบสนองของเครื่องช่วยหายใจลดลงในกรณีของภาวะหัวใจล้มเหลว การติดเชื้อ หรือการอุดตันทางเดินหายใจที่รุนแรงขึ้น นอกจากนี้ การรับรู้ที่ลดลงของหลอดลมตีบตันและการออกกำลังกายที่ลดลงอาจส่งผลให้การรับรู้โรคน้อยลงและการวินิจฉัยล่าช้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อายุทางสรีรวิทยาของปอดเกี่ยวข้องกับการขยายตัวของถุงลมการขยายตัวของน่านฟ้าการลดพื้นที่ผิวแลกเปลี่ยนและการสูญเสียเนื้อเยื่อสนับสนุนทางเดินหายใจส่วนปลาย ("ถุงลมโป่งพองในวัยชรา") การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้นำไปสู่การลดลงของการหดตัวของความยืดหยุ่นคงที่ของปอดและปริมาณที่เหลือเพิ่มขึ้นและความสามารถในการทำงานที่เหลือ ความคล้อยตามของผนังหน้าอกลดลงเมื่อเทียบกับอาสาสมัครที่อายุน้อยกว่าซึ่งจะช่วยเพิ่มภาระงานทางเดินหายใจ ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อทางเดินหายใจก็ลดลงตามอายุและมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับภาวะโภชนาการและดัชนีหัวใจ อัตราการไหลของลมหายใจออกจะลดลงตามการเปลี่ยนแปลงลักษณะของเส้นโค้งปริมาตร± อัตราส่วนการเติมอากาศ± ("A / ") เพิ่มขึ้นในลักษณะของความแตกต่างการปิดทางเดินหายใจก่อนเวลาอันควรส่งผลให้เกิดโซน "A / " ต่ำ การถ่ายโอนก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์จะลดลงตามอายุซึ่งส่วนใหญ่สะท้อนการสูญเสียพื้นที่ผิว แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ แต่ระบบทางเดินหายใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเสื่อมสภาพทางสรีรวิทยาของปอดเกี่ยวข้องกับการขยายตัวของถุงลมโป่งพองการขยายพื้นที่การลดพื้นที่แลกเปลี่ยนและการสูญเสียเนื้อเยื่อสนับสนุนทางเดินลมหายใจส่วนปลาย( "โรคถุงลมโป่งพอง" )การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ส่งผลให้การหดตัวแบบยืดหยุ่นของปอดลดลงและปริมาณก๊าซตกค้างและปริมาณก๊าซตกค้างที่ทํางานเพิ่มขึ้น ความสอดคล้องของผนังทรวงอกลดลงทําให้การทํางานของระบบทางเดินหายใจเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับผู้ป่วยที่อายุน้อยกว่า ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อหายใจจะลดลงเมื่ออายุและเกี่ยวข้องกับสถานะทางโภชนาการและดัชนีหัวใจ อัตราการไหลของอากาศหายใจลดลงเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงลักษณะของเส้นโค้งการไหลซึ่งแสดงให้เห็นถึงโรคทางเดินหายใจ ความไม่สม่ําเสมอของอัตราส่วนการระบายอากาศ( ' a/' )เพิ่มขึ้นและพื้นที่' a/'ต่ําจะปรากฏเป็นผลมาจากการปิดทางเดินลมหายใจที่ไม่เป็นอิสระก่อนกําหนด การถ่ายโอนคาร์บอนมอนอกไซด์ลดลงตามเวลาส่วนใหญ่สะท้อนถึงการสูญเสียพื้นที่ผิว แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ระบบทางเดินหายใจยังคงรักษาการแลกเปลี่ยนก๊าซที่เพียงพอในระหว่างการพักผ่อนและการออกกําลังกายตลอดชีวิตความตึงเครียดของออกซิเจนในหลอดเลือดแดงลดลงเพียงเล็กน้อยและไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสําคัญในความตึงเครียดของคาร์บอนไดออกไซด์ในหลอดเลือดแดง ในกรณีของโรคเฉียบพลันริ้วรอยมักจะลดการสํารองของระบบทางเดินหายใจ ความไวของระบบทางเดินหายใจลดลงต่อภาวะขาดออกซิเจนหรือhypercarbonatemiaส่งผลให้การตอบสนองต่อการหายใจลดลงเมื่อหัวใจล้มเหลวการติดเชื้อหรือการอุดตันทางเดินหายใจรุนแรงขึ้น นอกจากนี้การหดตัวของหลอดลมประสาทสัมผัสและกิจกรรมทางกายภาพที่ลดลงอาจนําไปสู่การขาดความตระหนักในโรคและความล่าช้าในการวินิจฉัย