จริงๆ เรากับพ่อจะติดต่อกันทางจดหมาย

จริงๆ เรากับพ่อจะติดต่อกันทางจดหมาย ซึ่งเราโอเค
ก่อนวันเกิด ก็มีเขียนจดหมายไปบอกพ่อกับทุกอย่างที่เราเจอ กับที่เราคิด ทุกสิ่งอย่าง
หนึ่งในนั้นเราบอกเค้าว่า เราไม่รู้ว่าอนาคตอะไรจะเกิดขึ้น แต่เรามีแพลนว่าเราจะไปอเมริกา
ซึ่งไปอยู่ยังไงแบบไหนนั้น เรายังไม่ได้คิด อาจจะแค่ไปเที่ยว แต่เหตุผลหลักๆคือ เราอยากไปหาคนคนนึงที่นู่นมาก
เพราะเค้าเป็นฝ่ายที่มาหาเราทุก 3 หรือ 4 เดือน หรือไม่เราก็ไปเจอเค้าประเทศอื่น
การที่เราอยากไปที่นู่นทำให้เรารู้อะไรหลายๆอย่าง รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้
สิ่งสำคัญหลักๆ คือ เรารู้ว่า เราโดนญาติทางฝั่งพ่อตัดชื่อเราทางทะเบียนบ้านออก
ซึ่งเราโดนตัดตั้งแต่เมื่อไหร่ เราก็ยังไม่รู้เลย ซึ่งถ้าเราโดนตรวจสอบขึ้นมาว่าเราใช้ทะเบียนบ้านปลอม ก็คงกลายเป็นเรื่องใหญ่ทางกฏหมายอีกเรื่อง
อันนั้นก็ไม่เป็นไร เราก็หาทางออกกับมันได้แล้วตอนนี้
เรื่องสำคัญอีกเรื่อง คือ วีซ่าที่เรายื่นขอไป มันไม่ผ่าน ตอนนั้น ก็เฟล ผิดหวังนิดหน่อย
แต่คนนั้นพูดกับเราว่าไม่เป็นไร เราไปไม่ได้ เค้าก็แค่มาหาเราเหมือนเดิม ซึ่งใจจริงๆ มันก็ไม่ได้อยากจะให้มาอยู่ฝ่ายเดียว
ก็ยังนึดว่า อื้มเราคงไปเจอกันที่อื่นก่อน ละเราค่อยมาคุยกันว่าจะเอายังไงต่อไป
ความรักครั้งนี้เราว่าเราทุ่มเทและเราก็จริงจัง แต่รู้สึกเหนื่อยกับหลายอย่าง
เพื่อนบางคนยังบอกว่า นี่มันไม่ใช่วาย วายไม่เคยจะต้องเหนื่อยอะไรกับความรักขนาดนี้
ก็เลยพูดกับเพื่อนไป ไว้มึงรักใครจริงๆสักคน กูว่ามึงจะสัมผัสความรู้สึกนี้ได้ มันก็หัวเราะ
มีคนบอกเรื่องรักกับระยะทางมันยาก ซึ่งมันยากจริงๆ ความไว้ใจ เชื่อใจ มันสำคัญ
แต่เชื่อป่ะ คนนี้เป็นคนแรกที่อยู่ไกลเรา 13309 กิโลเมตร แต่เค้าทำให้เราเชื่อใจได้มากกว่าคนที่อยู่ใกล้เราอีก
เราเลยรู้สึกว่า เราไม่มีปัญหา คิดแต่ว่า คนเรามันเวลาได้เจอกัน พอเจอกันแล้วมันมีความสุขมาก
ละถ้าวันนึงได้อยู่ด้วยกันจริงๆ วันนั้นคงมีความสุขมาก เพราะรอกันมาได้ขนาดนี้
มาวันนึงเรามีปัญหาที่ไม่เข้าใจกัน มันหลายๆอย่าง ที่ทำให้เรื่องของความสัมพันธ์ต้องจบ
เค้าบอกว่า ด้วยสภาพแวดล้อมเค้า เค้าอยากมีคนอยู่ข้างๆ ในทุกๆวัน เราก็มีความคิดนั้น
แต่ความคิดเรา เราก็อยากมีวันนั้น แต่เรื่องนี้มันต้องใช้เวลามากๆ มันไม่ได้ตัดสินใจได้ทันที
เราหาทุกๆอย่าง หาข้อมูลว่า ทำยังไงให้visaรอบ 2ผ่าน หรือบางคน ขอ รอบ 4รอบ 5 ถึงผ่านก็มี
ก็ยังรู้สึกว่ามีกำลังใจ ละก็อยากให้รอก่อน ถ้ายังไหว แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่สตรองพอ
เราก้ใจแข็งได้ในระดับนึงที่พูดว่า ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร เราจบก็ได้ เราก็แค่รู้สึกเสียใจ กับเสียดายเวลาที่มีกันมา
เค้าพูดกับเราว่า เค้าหาใครที่ดีกว่าเราไม่ได้แน่นอน เพราะเค้าไม่คิดว่าคนอย่างเราจะไปรักเค้าได้
ฟังแล้วไม่รู้ควรดีใจหรือเสียใจ.... แต่ก็โอเค
แล้วเค้ามีคำถามกับเราว่า เค้าspecialสำหรับเรายังไงดีกว่าคนอื่นยังไง
เราก็ยังยืนยันคำเดิม ด้วยความไกลขนาดนี้ แต่ความเชื่อใจที่เค้าแสดงกับเราแม่งโคตรมีค่า
มันดีกว่าที่เราจะมีคนที่อยู่ใกล้ แต่ทำให้เราเสียใจได้ตลอด เราไม่อยากได้ตรงนั้น
แล้วอีกส่วนนึงที่คิดได้คือ เราอาจะสตรองสุดในกลุ่มเพื่อน ดูแข็งๆ ดูผู้นำ แต่อยู่กับคนนี้
ผู้ชายคนนี้ เหมือนเอาพาร์ทที่เราข้ามไปในช่วงวัยรุ่นช่วงนึง ที่แบบอารมณ์ดี ไม่คิดอะไร
อยู่กับเค้า แล้วเรารู้สึกเรามีความเป็นเด็ก มันคงเป็นความรู้สึกตรงนั้น
จะมีสักกี่คน ที่ทำให้เวลาแบบนั้นเกิดขึ้นได้ เราบอกเราไม่สนคนที่ให้ความสบายเราได้อย่างเดียวหรอก
เราอยากอยู่กับคนที่ทำให้เรามีความสุข ซึ่งด้วยสถานะความพร้อมตอนนี้ของเรา มันไม่พอ แล้วเค้าก็รอไม่ได้
ก็เข้าใจ และก็คงจะขอบคุณที่ทำให้เรามีความสุขในช่วงเวลาที่ผ่านมา
มันไม่มีอะไรที่จะperfectทุกอย่าง เราไม่ได้รีบร้อนหรือจะเร่งรัดอะไรใคร แม้กระทั่งความรู้สึกตัวเอง
รักก็คือรัก แต่วันนี้มันหนักเกินไป เราก็แค่พัก แล้วก็กลับมาดูแลตัวเอง ดูแลครอบครัว
ที่อัพระบายคือเป็นสิ่งที่อยู่ในใจจริงๆ ไม่ให้ใครมาสงสารหรืออะไร
บางเรื่องมันยาก ก็ไม่อยากให้ใครมาคาดหวัง วายก็คือวาย
เวลาน่าจะทำให้อะไรดีขึ้น ไม่ต้องเยียวยา แต่เราจะหายด้วยตัวเราเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จริง ๆ เรากับพ่อจะติดต่อกันทางจดหมายซึ่งเราโอเคก่อนวันเกิดก็มีเขียนจดหมายไปบอกพ่อกับทุกอย่างที่เราเจอกับที่เราคิดทุกสิ่งอย่าง หนึ่งในนั้นเราบอกเค้าว่าเราไม่รู้ว่าอนาคตอะไรจะเกิดขึ้นแต่เรามีแพลนว่าเราจะไปอเมริกา ซึ่งไปอยู่ยังไงแบบไหนนั้นเรายังไม่ได้คิดอาจจะแค่ไปเที่ยวแต่เหตุผลหลักๆคือเราอยากไปหาคนคนนึงที่นู่นมาก หรือไม่เราก็ไปเจอเค้าประเทศอื่นเพราะเค้าเป็นฝ่ายที่มาหาเราทุก 3 หรือ 4 เดือน การที่เราอยากไปที่นู่นทำให้เรารู้อะไรหลายๆอย่างรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้สิ่งสำคัญหลัก ๆ คือเรารู้ว่าเราโดนญาติทางฝั่งพ่อตัดชื่อเราทางทะเบียนบ้านออก ซึ่งเราโดนตัดตั้งแต่เมื่อไหร่เราก็ยังไม่รู้เลยซึ่งถ้าเราโดนตรวจสอบขึ้นมาว่าเราใช้ทะเบียนบ้านปลอมก็คงกลายเป็นเรื่องใหญ่ทางกฏหมายอีกเรื่องอันนั้นก็ไม่เป็นไรเราก็หาทางออกกับมันได้แล้วตอนนี้เรื่องสำคัญอีกเรื่องคือวีซ่าที่เรายื่นขอไปมันไม่ผ่านตอนนั้นก็เฟลผิดหวังนิดหน่อยแต่คนนั้นพูดกับเราว่าไม่เป็นไรเราไปไม่ได้เค้าก็แค่มาหาเราเหมือนเดิมซึ่งใจจริง ๆ มันก็ไม่ได้อยากจะให้มาอยู่ฝ่ายเดียวก็ยังนึดว่าอื้มเราคงไปเจอกันที่อื่นก่อนละเราค่อยมาคุยกันว่าจะเอายังไงต่อไปความรักครั้งนี้เราว่าเราทุ่มเทและเราก็จริงจังแต่รู้สึกเหนื่อยกับหลายอย่างเพื่อนบางคนยังบอกว่านี่มันไม่ใช่วายวายไม่เคยจะต้องเหนื่อยอะไรกับความรักขนาดนี้ ก็เลยพูดกับเพื่อนไปไว้มึงรักใครจริงๆสักคนกูว่ามึงจะสัมผัสความรู้สึกนี้ได้มันก็หัวเราะมีคนบอกเรื่องรักกับระยะทางมันยากซึ่งมันยากจริง ๆ ความไว้ใจเชื่อใจมันสำคัญแต่เค้าทำให้เราเชื่อใจได้มากกว่าคนที่อยู่ใกล้เราอีกแต่เชื่อป่ะคนนี้เป็นคนแรกที่อยู่ไกลเรา 13309 กิโลเมตรเราเลยรู้สึกว่าเราไม่มีปัญหาคิดแต่ว่าคนเรามันเวลาได้เจอกันพอเจอกันแล้วมันมีความสุขมาก ละถ้าวันนึงได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ วันนั้นคงมีความสุขมากเพราะรอกันมาได้ขนาดนี้มาวันนึงเรามีปัญหาที่ไม่เข้าใจกันมันหลายๆอย่างที่ทำให้เรื่องของความสัมพันธ์ต้องจบ เค้าบอกว่าด้วยสภาพแวดล้อมเค้าเค้าอยากมีคนอยู่ข้าง ๆ ในทุกๆวันเราก็มีความคิดนั้น แต่ความคิดเราเราก็อยากมีวันนั้นแต่เรื่องนี้มันต้องใช้เวลามาก ๆ มันไม่ได้ตัดสินใจได้ทันทีเราหาทุกๆอย่างหาข้อมูลว่า ทำยังไงให้visaรอบ 2ผ่าน หรือบางคนขอรอบ 4รอบ 5 ถึงผ่านก็มีก็ยังรู้สึกว่ามีกำลังใจละก็อยากให้รอก่อนถ้ายังไหวแต่เค้าบอกว่าเค้าไม่สตรองพอ เราก้ใจแข็งได้ในระดับนึงที่พูดว่าถ้างั้นก็ไม่เป็นไรเราจบก็ได้เราก็แค่รู้สึกเสียใจกับเสียดายเวลาที่มีกันมา เค้าพูดกับเราว่าเค้าหาใครที่ดีกว่าเราไม่ได้แน่นอนเพราะเค้าไม่คิดว่าคนอย่างเราจะไปรักเค้าได้ ฟังแล้วไม่รู้ควรดีใจหรือเสียใจ... แต่ก็โอเคแล้วเค้ามีคำถามกับเราว่า เค้าspecialสำหรับเรายังไงดีกว่าคนอื่นยังไงเราก็ยังยืนยันคำเดิมด้วยความไกลขนาดนี้แต่ความเชื่อใจที่เค้าแสดงกับเราแม่งโคตรมีค่ามันดีกว่าที่เราจะมีคนที่อยู่ใกล้แต่ทำให้เราเสียใจได้ตลอดเราไม่อยากได้ตรงนั้น แล้วอีกส่วนนึงที่คิดได้คือเราอาจะสตรองสุดในกลุ่มเพื่อนดูแข็ง ๆ ดูผู้นำแต่อยู่กับคนนี้ผู้ชายคนนี้เหมือนเอาพาร์ทที่เราข้ามไปในช่วงวัยรุ่นช่วงนึงที่แบบอารมณ์ดีไม่คิดอะไรอยู่กับเค้าแล้วเรารู้สึกเรามีความเป็นเด็กมันคงเป็นความรู้สึกตรงนั้น จะมีสักกี่คนที่ทำให้เวลาแบบนั้นเกิดขึ้นได้เราบอกเราไม่สนคนที่ให้ความสบายเราได้อย่างเดียวหรอกเราอยากอยู่กับคนที่ทำให้เรามีความสุขซึ่งด้วยสถานะความพร้อมตอนนี้ของเรามันไม่พอแล้วเค้าก็รอไม่ได้ ก็เข้าใจและก็คงจะขอบคุณที่ทำให้เรามีความสุขในช่วงเวลาที่ผ่านมามันไม่มีอะไรที่จะperfectทุกอย่าง เราไม่ได้รีบร้อนหรือจะเร่งรัดอะไรใครแม้กระทั่งความรู้สึกตัวเองรักก็คือรักแต่วันนี้มันหนักเกินไปเราก็แค่พักแล้วก็กลับมาดูแลตัวเองดูแลครอบครัวที่อัพระบายคือเป็นสิ่งที่อยู่ในใจจริง ๆ ไม่ให้ใครมาสงสารหรืออะไร บางเรื่องมันยากก็ไม่อยากให้ใครมาคาดหวังวายก็คือวาย เวลาน่าจะทำให้อะไรดีขึ้นไม่ต้องเยียวยาแต่เราจะหายด้วยตัวเราเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กับเราจริงๆพ่อจะติดต่อกันทางจดหมายซึ่งเราโอเค
ก่อนการธนาคารวันเกิด กับที่เราคิด
เราไม่รู้ว่าอนาคตอะไรจะเกิดขึ้น
เรายังไม่ได้คิดอาจจะแค่ ไปเที่ยว แต่เหตุผลหลัก ๆ คือ
3 หรือ 4 เดือน คือเรารู้ว่า เราก็ยังไม่รู้เลย คือวีซ่าที่เรายื่นขอไปมัน ไม่ผ่านตอนนั้นก็เฟล เราไปไม่ได้เค้าก็แค่มา หาเราเหมือนเดิมซึ่งใจจริงๆ อื้มเราคงไปเจอกันที่ อื่นก่อน นี่มันไม่ใช่วาย ไว้มึงรักใครจริงๆสักคนกู ว่ามึงจะสัมผัสความรู้สึกนี้ได้ มันยากซึ่งจริงๆความสามารถไว้ใจเชื่อใจมันสำคัญแต่เชื่อป่ะของคุณคนนี้เป็นของคุณคนแรกที่ขณะนี้เราไกล 13,309 กิโลเมตร เราไม่มีปัญหาคิดแต่ว่าคนเรามัน เวลาได้เจอกัน วันนั้นคงมีความสุขมาก มันหลาย ๆ อย่าง สภาพแวดล้อมด้วยเค้าเค้าใหม่อยากมีของคุณคนข้างๆขณะนี้ในห้างหุ้นส่วนจำกัดทุกๆการธนาคารวันเราก็มีความสามารถคิดนั้นแต่ความสามารถคิดเราเราก็ใหม่อยากมีการธนาคารวันนั้น แต่เรื่องนี้มันคุณต้องใช้เวลามาก ๆ หาข้อมูลว่าทำยังไงให้วีซ่ารอบ 2 ผ่านหรือบางคนขอรอบ 4 รอบ 5 ละก็อยากให้รอก่อนถ้ายัง ไหว ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรเราจบก็ได้ เราก็แค่รู้สึกเสียใจ เค้าหาใครที่ดีกว่าเราไม่ ได้แน่นอน ก็โอ แต่เคแล้วเค้ามีคำถามกับเราว่าได้ ด้วยความไกลขนาดนี้ แต่ทำให้เราเสียใจได้ตลอด คุณอาจะเราสตรองคุณสุดในห้างหุ้นส่วนจำกัดกลุ่มเชิ้ตดูแข็ง ๆ ดูผู้นำ แต่ขณะนี้กับของคุณคนนี้ผู้ชายของคุณคนนี้ แบบอารมณ์ที่ดีไม่คิดอะไรขณะนี้กับเค้าแล้วเรารู้สึกเรามีความสามารถเป็นที่คุณเด็ก ที่ทำให้เวลาแบบนั้นเกิดขึ้นได้ ไม่พอมันแล้วเค้าก็รอไม่ได้ก็เข้าใจ แต่วันนี้มันหนักเกินไปเราก็ แค่พักแล้วก็กลับมาดูแลตัวเอง ก็ไม่อยากให้ใครมาคาดหวัง ไม่ต้องเยียวยา แต่เราจะหายด้วย ตัวเราเอง