The data set contains more than 20

The data set contains more than 20 consumption categories.18 Summing them up gives a measure of total individual consumption. I assort the existing consumption sub-categories (narrowly defined consumption categories) into 14 consumption categories. The categories are similar to DeLeire and Kalil (2010), but not identical. They use only nine consumption categories. The difference is partly explained by the different data sources. Moreover, the greater sample size of this data set allows me to disentangle categories that are subsumed by DeLeire and Kalil (2010). For instance, they use the category leisure to capture sport and leisure expenditures, whereas I differentiate between sport and leisure spending. Sport purchases are not necessarily conducted for the purpose of recreation and pleasure (like leisure), but can also aid fitness and health goals. Another difference to DeLeire and Kalil (2010) is that I include consumption data for child education and money spent on care for children and elderly.19 The consumption categories are summarized hereafter:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชุดข้อมูลประกอบด้วยหมวดหมู่การบริโภคมากกว่า 20 หมวดหมู่18 เมื่อสรุปแล้วจะเป็นการวัดการบริโภครวมของแต่ละบุคคล ฉันจัดหมวดหมู่ย่อยการบริโภคที่มีอยู่ (หมวดหมู่การบริโภคที่กำหนดอย่างแคบ) ออกเป็น 14 หมวดหมู่การบริโภค หมวดหมู่จะคล้ายกับ DeLeire และ Kalil (2010) แต่ไม่เหมือนกัน พวกเขาใช้หมวดหมู่การบริโภคเพียงเก้าประเภทเท่านั้น ความแตกต่างบางส่วนได้รับการอธิบายโดยแหล่งข้อมูลต่างๆ นอกจากนี้ ขนาดตัวอย่างที่มากขึ้นของชุดข้อมูลนี้ช่วยให้ฉันแยกหมวดหมู่ที่ DeLeire และ Kalil (2010) ย่อยได้ ตัวอย่างเช่น พวกเขาใช้หมวดหมู่สันทนาการเพื่อบันทึกรายจ่ายด้านกีฬาและสันทนาการ ในขณะที่ฉันแยกความแตกต่างระหว่างการใช้จ่ายด้านกีฬาและสันทนาการ การซื้ออุปกรณ์กีฬาไม่จำเป็นต้องดำเนินการเพื่อวัตถุประสงค์ในการพักผ่อนหย่อนใจและความบันเทิง (เช่น การพักผ่อน) แต่ยังสามารถช่วยบรรลุเป้าหมายด้านฟิตเนสและสุขภาพได้อีกด้วย ข้อแตกต่างอีกประการหนึ่งของ DeLeire และ Kalil (2010) ก็คือ ฉันได้รวมข้อมูลการบริโภคเพื่อการศึกษาเด็กและเงินที่ใช้ไปกับการดูแลเด็กและผู้สูงอายุ19 โดยสรุปประเภทการบริโภคดังต่อไปนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชุดข้อมูลนี้ประกอบด้วยกว่า 20 หมวดหมู่ของการบริโภค 18 การรวมเข้าด้วยกันสามารถวัดปริมาณการบริโภคส่วนบุคคลทั้งหมดได้ ผมแบ่งประเภทย่อยการบริโภคที่มีอยู่ (หมวดการบริโภคในความหมายแคบ) ออกเป็น 14 หมวดการบริโภค หมวดหมู่เหล่านี้มีความคล้ายคลึงกับ DeLeire and Kalil (2010) แต่ไม่เหมือนกันทั้งหมด พวกเขาใช้การบริโภคเพียง 9 หมวดเท่านั้น แหล่งข้อมูลที่แตกต่างกันได้อธิบายความแตกต่างนี้ในระดับหนึ่ง นอกจากนี้ขนาดตัวอย่างขนาดใหญ่ของชุดข้อมูลนี้ช่วยให้ฉันสามารถแยกแยะหมวดหมู่ที่มีอยู่ใน DeLeire and Kalil (2010) ตัวอย่างเช่น พวกเขาใช้หมวดหมู่สันทนาการเพื่อจับค่าใช้จ่ายด้านกีฬาและการพักผ่อนหย่อนใจ ในขณะที่ฉันแยกแยะความแตกต่างระหว่างการบริโภคด้านกีฬาและการพักผ่อนหย่อนใจ การซื้อสินค้ากีฬาไม่จำเป็นต้องทำเพื่อความบันเทิงและความสุข (เช่นการพักผ่อน) แต่ยังช่วยให้บรรลุเป้าหมายการออกกำลังกายและสุขภาพ ความแตกต่างระหว่าง DeLeire และ Kalil (2010) คือฉันรวมข้อมูลการบริโภคเพื่อการศึกษาของเด็กและเงินทุนที่ใช้ในการดูแลเด็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชุดข้อมูลประกอบด้วยผู้บริโภคมากกว่า20ประเภท 18รวมกันเพื่อให้ได้การบริโภคส่วนบุคคลทั้งหมด ฉันแบ่งหมวดหมู่ย่อยของผู้บริโภคที่มีอยู่(หมวดผู้บริโภคแคบ)ออกเป็น14ประเภทผู้บริโภค หมวดหมู่เหล่านี้คล้ายกับde leireและkalil ( 2010)แต่ไม่เหมือนกัน พวกเขาใช้เพียงเก้าประเภทของผู้บริโภคเท่านั้น ความแตกต่างนี้เกิดจากแหล่งข้อมูลที่แตกต่างกัน นอกจากนี้ชุดข้อมูลนี้มีขนาดตัวอย่างมากขึ้นซึ่งช่วยให้ฉันสามารถชี้แจงประเภทที่มีอยู่ในDeLeireและKalil ( 2010 ) ตัวอย่างเช่นพวกเขาใช้หมวดหมู่การพักผ่อนหย่อนใจเพื่อจับภาพการใช้จ่ายด้านกีฬาและการพักผ่อนหย่อนใจในขณะที่ฉันแยกความแตกต่างระหว่างการใช้จ่ายด้านกีฬาและการพักผ่อนหย่อนใจ การซื้ออุปกรณ์กีฬาไม่จําเป็นต้องใช้เพื่อความบันเทิงและงานอดิเรก(เช่นการพักผ่อนหย่อนใจ)แต่ยังช่วยในการออกกําลังกายและเป้าหมายด้านสุขภาพ ความแตกต่างจากDeLeireและKalil ( 2010 )คือฉันได้รวมข้อมูลการใช้จ่ายด้านการศึกษาของเด็กและค่าใช้จ่ายด้านการดูแลเด็กและผู้สูงอายุ 19หมวดหมู่การบริโภคสรุปได้ดังนี้