The prince is finally left alone by

The prince is finally left alone by the rabble that has harried him into London, and he wanders aimlessly about, not knowing where he is until he comes to Christ's Hospital. There, he sees some children dressed as apprentices, playing in the yard. He talks to them and announces his claim that he is Edward, Prince of Wales; his actions at first amuse the boys, but then they begin to mock him. Angry and frustrated, he kicks one of the boys and threatens them all with the gallows, whereupon they beat him and set their dogs on him.

As night comes on, the bruised, battered, and muddied prince is confused and lost. However, he remembers Tom's story and begins to look for Offal Court. He also vows to provide learning for the children of Christ's Hospital, not just bread and shelter. Suddenly, John Canty collars him and drags him home — and again a crowd gathers to jeer as Edward claims to be the prince and demands to be taken immediately to the king. Everyone he has met outside the palace walls believes that he is mad — nothing more than a common beggar who has lost his wits.

Alone in his royal apartment, Tom awaits the prince's return. He admires his new finery in the mirror and practices a regal walk, saluting with his sword as he has seen one of the guards do. As he examines all of the ornaments in the apartment and seats himself in the soft chairs, he wonders what his friends would think of him now. Would they think him mad — or would they believe him? Then he suddenly begins to worry about the real prince's absence. He is also fearful about the terrible things that might happen to him if he is discovered. Might the nobles not, as he has heard, suddenly hang him? His fears rise, especially when the Lady Jane Grey enters, and he confesses that he is only Tom Canty of Offal Court; he begs that he might see the prince and get his rags back. When he continues to beg for mercy, she becomes frightened and flees. Tom then becomes more terrified than ever, and he is sure that the whole court will be upon him soon. However, word spreads throughout the palace that "the prince hath gone mad!" A royal proclamation quickly forbids any mention of this, and all such talk stops immediately.

In the meantime, an entourage of nobles brings Tom to the king. Henry VIII, who is great and gross and sick, questions Tom about what has happened. When Tom realizes that he is standing before the king himself, he falls to his knees, believing that he is completely undone. The king acts as though Tom is Edward, however, and treats him kindly and with concern, thinking all the time that his son has gone mad.

Tom tries to tell the truth about his humble station, but his confessions only distress and confuse all who hear him and convince them that he is absolutely mad. His knowledge of Latin is proof enough for them that he is Edward, Prince of Wales, and this fact suggests the possibility that perhaps he may yet be cured.

Henry VIII orders that Edward be relieved of his studies so that he might have a better chance to recover. In addition, Henry insists that Edward be "installed in his princely dignity in due and ancient form" immediately, so as to forestall any questions about his madness. To achieve this, the king further orders that the Duke of Norfolk be "doomed" by morning. Tom tries to prevent this, but the king refuses to listen and sends Tom away. Tom feels trapped, as trapped as if he were shut up in a cage, and he feels terribly guilty about the impending death of the great Duke of Norfolk. He contrasts the pleasant pleasures of his dreams with the dreariness of this stark, fearful reality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The prince is finally left alone by the rabble that has harried him into London, and he wanders aimlessly about, not knowing where he is until he comes to Christ's Hospital. There, he sees some children dressed as apprentices, playing in the yard. He talks to them and announces his claim that he is Edward, Prince of Wales; his actions at first amuse the boys, but then they begin to mock him. Angry and frustrated, he kicks one of the boys and threatens them all with the gallows, whereupon they beat him and set their dogs on him.As night comes on, the bruised, battered, and muddied prince is confused and lost. However, he remembers Tom's story and begins to look for Offal Court. He also vows to provide learning for the children of Christ's Hospital, not just bread and shelter. Suddenly, John Canty collars him and drags him home — and again a crowd gathers to jeer as Edward claims to be the prince and demands to be taken immediately to the king. Everyone he has met outside the palace walls believes that he is mad — nothing more than a common beggar who has lost his wits.คนเดียวในอพาร์ทเมนท์ของเขารอยัล ทอมรอคืนเจ้าของ ต่อศาสนา finery ใหม่ของเขาในกระจกและปฏิบัติเดินรีกัล saluting ด้วยดาบของเขาเขาได้เห็นยามหนึ่งทำ ขณะที่เขาตรวจสอบทั้งหมดของเครื่องประดับในอพาร์ทเมนท์และที่นั่งตัวเองในเก้าอี้นุ่ม เขาประหลาดใจว่า เพื่อนของเขาคิดของเขาตอนนี้ พวกเขาคิดว่า เขาบ้า — หรือพวกเขาจะเชื่อเขาหรือ แล้ว เขาเริ่มที่จะกังวลเกี่ยวกับการขาดงานของเจ้าชายที่แท้จริง เขาก็น่ากลัวเกี่ยวกับสิ่งชั่วร้ายที่อาจเกิดขึ้นกับเขาถ้าเขาจะค้นพบ อาจขุนนางไม่ ขณะที่เขาได้ยิน ก็แขวนเขา ความกลัวของเขาที่เพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อป้อนเลดี้เจนเกรย์ และเขา confesses เขาว่าเฉพาะ Tom Canty ศาล Offal เขารู้สึกว่า เขาอาจดูเจ้าชาย และผ้าขี้ริ้วของเขากลับมา เมื่อเขายังคงอ้อนวอนความเมตตา เธอจะกลัว และหลบ ต้มแล้วกลายเป็นคนกลัวมากขึ้นกว่าเดิม และเขาไม่แน่ใจว่า ศาลทั้งจะเขาเร็ว ๆ นี้ อย่างไรก็ตาม คำแพร่กระจายทั่วทั้งวังว่า "เจ้าชายทรงไปบ้า" ประกาศรอยัลห้ามปรามใด ๆ กล่าวถึงนี้ได้อย่างรวดเร็ว และหยุดการพูดดังกล่าวทันทีในขณะเดียวกัน สิ่งที่เป็นของขุนนางนำต้มที่ เฮนรี่ VIII ที่ดี และกำไร และป่วย คำถามทอมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิด เมื่อต้มได้ตระหนักว่า เขายืนราชาเอง เขาน้ำตกกับหัวเข่าของเขา เชื่อว่า เขาจะยกเลิกทั้งหมด พระกระทำ เหมือนทอมเป็นเอ็ดเวิร์ด อย่างไรก็ตาม และปฏิบัติต่อเขาละเมียดละไม และ มีความ กังวล ความคิดตลอดเวลาที่บุตรได้ไปบ้าTom tries to tell the truth about his humble station, but his confessions only distress and confuse all who hear him and convince them that he is absolutely mad. His knowledge of Latin is proof enough for them that he is Edward, Prince of Wales, and this fact suggests the possibility that perhaps he may yet be cured.Henry VIII orders that Edward be relieved of his studies so that he might have a better chance to recover. In addition, Henry insists that Edward be "installed in his princely dignity in due and ancient form" immediately, so as to forestall any questions about his madness. To achieve this, the king further orders that the Duke of Norfolk be "doomed" by morning. Tom tries to prevent this, but the king refuses to listen and sends Tom away. Tom feels trapped, as trapped as if he were shut up in a cage, and he feels terribly guilty about the impending death of the great Duke of Norfolk. He contrasts the pleasant pleasures of his dreams with the dreariness of this stark, fearful reality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ้าชายที่เหลืออยู่คนเดียวในที่สุดโดยฝูงชนที่รุมเร้าเขาเข้ามาในกรุงลอนดอนและเขาเดินโต๋เต๋เกี่ยวกับการไม่ทราบว่าที่เขาจนกว่าเขาจะมาถึงโรงพยาบาลพระคริสต์ ที่นั่นเขาเห็นเด็กบางคนที่แต่งตัวเป็นเด็กฝึกหัดเล่นในบ้าน เขาพูดกับพวกเขาและประกาศเรียกร้องของเขาว่าเขาเป็นเอ็ดเวิร์ดเจ้าชายแห่งเวลส์; การกระทำของเขาในตอนแรกเป็นที่ชอบใจชาย แต่แล้วพวกเขาก็เริ่มที่จะเยาะเย้ยเขา โกรธและผิดหวังที่เขา kicks เด็กชายคนหนึ่งและขู่ว่าพวกเขาทั้งหมดที่มีตะแลงแกงครั้นแล้วพวกเขาชนะเขาและสุนัขของพวกเขาตั้งอยู่บนเขา. เป็นคืนมาบนช้ำทารุณและเจ้าชาย muddied สับสนและการสูญเสีย แต่เขาจำเรื่องราวของทอมและเริ่มที่จะมองหาเครื่องในศาล นอกจากนี้เขายังสาบานที่จะให้การเรียนรู้สำหรับเด็กของโรงพยาบาลของพระคริสต์ที่ไม่เพียง แต่ขนมปังและที่พักพิง ทันใดนั้นจอห์น Canty ปลอกคอเขาและลากเขากลับบ้าน - และอีกครั้งรวบรวมฝูงชนที่จะหัวเราะเยาะเอ็ดเวิร์ดอ้างว่าเป็นเจ้าชายและความต้องการที่จะได้รับทันทีที่พระมหากษัตริย์ ทุกคนที่เขาได้พบนอกกำแพงพระราชวังเชื่อว่าเขาเป็นคนบ้า -. อะไรมากไปกว่าขอทานทั่วไปที่มีการสูญเสียปัญญาของเขาคนเดียวในอพาร์ทเม้นพระราชทอมที่กำลังรอคอยการกลับมาของเจ้าชาย เขาชื่นชมวิภูษณะใหม่ของเขาในกระจกและปฏิบัติใช้เวลาเดินสง่า, ทำความเคารพด้วยดาบของเขาในฐานะที่เขาได้เห็นหนึ่งในยามทำ ในขณะที่เขาตรวจสอบทั้งหมดของเครื่องประดับในอพาร์ทเม้นและที่นั่งของตัวเองในเก้าอี้นุ่มเขาสงสัยสิ่งที่เพื่อนของเขาจะคิดว่าเขาตอนนี้ พวกเขาจะคิดว่าเขาบ้า - หรือพวกเขาจะเชื่อเขา? จากนั้นเขาก็เริ่มที่จะกังวลเกี่ยวกับการขาดเจ้าชายจริง นอกจากนี้เขายังเป็นที่น่ากลัวเกี่ยวกับสิ่งที่น่ากลัวที่อาจเกิดขึ้นกับเขาถ้าเขาถูกค้นพบ ขุนนางอาจจะไม่ในขณะที่เขาได้ยินก็แขวนเขา? ความกลัวของเขาเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเลดี้เจนเกรย์เข้ามาและเขาสารภาพว่าเขาเป็นเพียงทอม Canty ของเครื่องในศาล; เขาขอร้องว่าเขาอาจจะเห็นเจ้าชายและได้รับผ้าของเขากลับมา เมื่อตอนที่เขายังคงขอความเมตตาเธอกลายเป็นกลัวและหนีไป ทอมแล้วจะกลายเป็นกลัวมากขึ้นกว่าเดิมและเขาก็แน่ใจว่าศาลทั้งหมดจะอยู่กับเขาเร็ว ๆ นี้ อย่างไรก็ตามคำแพร่กระจายไปทั่วพระราชวังว่า "เจ้าชายทรงเป็นบ้าไปแล้ว!" ประกาศพระราชได้อย่างรวดเร็วห้ามพูดถึงเรื่องนี้ใด ๆ และทั้งหมดพูดคุยดังกล่าวหยุดทันที. ในขณะที่สิ่งแวดล้อมของขุนนางนำทอมกษัตริย์ เฮนรี่ที่ดีมากและขั้นต้นและป่วยทอมคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อทอมตระหนักว่าเขายืนอยู่ต่อพระพักตร์กษัตริย์ตัวเองเขาตรงไปที่หัวเข่าของเขาเชื่อว่าเขาจะยกเลิกได้อย่างสมบูรณ์ กษัตริย์ทำหน้าที่เป็นแม้ว่าทอมเป็นเอ็ดเวิร์ดอย่างไรและปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจและด้วยความกังวลคิดตลอดเวลาว่าลูกชายของเขาได้หายไปบ้า. ทอมพยายามที่จะบอกความจริงเกี่ยวกับสถานีอ่อนน้อมถ่อมตนของเขา แต่เขาสารภาพความทุกข์เท่านั้นและทุกคนที่สับสน ได้ยินเสียงของเขาและโน้มน้าวให้พวกเขาว่าเขาเป็นคนบ้าอย่างแน่นอน ความรู้ของเขาละตินเป็นหลักฐานเพียงพอสำหรับพวกเขาว่าเขาเป็นเอ็ดเวิร์ดเจ้าชายแห่งเวลส์และความจริงนี้แสดงให้เห็นความเป็นไปได้ว่าบางทีเขาอาจจะยังไม่อาจรักษาให้หายได้. คำสั่งซื้อเฮนรี่เอ็ดเวิร์ดที่ถูกปลดออกจากการศึกษาของเขาเพื่อที่เขาจะมีโอกาสที่ดี การกู้คืน นอกจากนี้เฮนรี่ยืนยันว่าเอ็ดเวิร์ดจะ "ติดตั้งในศักดิ์ศรีเจ้าเขาในรูปแบบที่ครบกำหนดและโบราณ" ทันทีเพื่อที่จะขัดขวางคำถามใด ๆ เกี่ยวกับความบ้าของเขา เพื่อให้บรรลุนี้คำสั่งซื้อต่อพระมหากษัตริย์ที่ดยุคแห่งนอร์โฟล์คเป็น "อีกต่อไป" โดยตอนเช้า ทอมพยายามที่จะป้องกันไม่ให้ แต่กษัตริย์ปฏิเสธที่จะรับฟังและส่งทอมออกไป ทอมรู้สึกติดอยู่ขณะที่ติดอยู่ราวกับว่าเขากำลังปิดอยู่ในกรงและเขารู้สึกชะมัดผิดเกี่ยวกับการตายที่กำลังจะมาของดยุคที่ยิ่งใหญ่ของนอร์โฟล์ค เขาแตกต่างที่น่ารื่นรมย์ของความสุขความฝันของเขาที่มีความเศร้าใจของสิ้นเชิงนี้ในความเป็นจริงที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เจ้าชาย ในที่สุดก็เหลือเพียงอย่างเดียว โดยสามัญชนที่มี harried เขาไปลอนดอน เขาเดินอย่างไร้จุดหมายแล้ว ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน จนกระทั่งเขามาถึงโรงพยาบาลของพระเยซูคริสต์ ที่นั่น เขาเห็นเด็กบางคนที่แต่งตัวเป็นเด็กฝึกงาน เล่นในบ้าน เขาพูดกับพวกเขา และประกาศเรียกร้องของเขาว่าเขาคือเอ็ดเวิร์ดเจ้าชายแห่งเวลส์ ; การกระทำของเขา ที่แรกที่ชอบใจเด็ก แต่พวกเขาก็เริ่มเยาะเย้ยเขาโกรธและผิดหวัง เขาเตะ หนึ่งในชาย และคุกคามพวกเขาทั้งหมดกับแขวนคอ ซึ่งพวกเขาชนะเขาและชุดสุนัขของพวกเขาบนเขา

คืนมา , ช้ํา ซึ้งและ muddied เจ้าชายสับสนและหลงทาง อย่างไรก็ตาม เขาจำเรื่องราวของทอมและเริ่มมองหาเครื่องในศาล นอกจากนี้เขายังได้ปฏิญาณที่จะให้การเรียนการสอนสำหรับเด็ก ๆของโรงพยาบาลของพระเยซูคริสต์ ไม่ใช่แค่อาหาร และที่พักทันใดนั้น จอห์น canty ปกเขาและลากเขากลับบ้าน และอีกฝูงมาเย้ยเป็นเอ็ดเวิร์ด อ้างว่าเป็นเจ้าชาย และความต้องการที่จะต้องดำเนินการทันทีเพื่อกษัตริย์ ทุกคนที่เขาพบ นอกกำแพงวัง เชื่อว่าเขาเป็นคนบ้า - ไม่มีอะไรมากกว่าขอทานทั่วไปที่ไม่มีปัญญาของเขา

อยู่คนเดียวในห้องพระ ทอมรอการกลับมาของเจ้าชายเขาชื่นชมอาภรณ์ใหม่ของเขาในกระจกและการปฏิบัติเดิน ราช สดุดีด้วยดาบของเขาที่เขาได้เห็นยามคนนึงทำ เขาจะตรวจสอบทั้งหมดของเครื่องประดับในอพาร์ทเม้นท์ และที่นั่งในเก้าอี้ตัวนุ่ม เขาสงสัยว่าเพื่อนของเขาจะคิดกับเขาในตอนนี้ พวกเขาจะคิดว่าเขาบ้าหรือพวกเขาจะเชื่อ แล้วเขาก็เริ่มที่จะกังวลเกี่ยวกับการขาดที่แท้จริงขององค์ชายเขายังกลัวเรื่องเลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นกับเขาถ้าเขาค้นพบ จะขุนนางไม่ได้ตามที่เขาได้ยิน ก็จับเขา ? ความกลัวของเขาเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเลดี้ เจน เกรย์เข้ามา และเขาก็สารภาพว่าเขาเป็นทอม canty ของเครื่องในศาล เขาขอร้องว่า เขาอาจจะพบองค์ชายเอาผ้าขี้ริ้วของเขากลับ เมื่อเขายังคงร้องขอความเมตตา เธอจะกลัวและหนีทอมแล้วจะสยองกว่าเดิม และเขาก็แน่ใจว่า ศาลทั้งหมดจะอยู่บนเขา เร็ว ๆนี้ อย่างไรก็ตาม ข่าวแพร่กระจายทั่วทั้งวังว่า " เจ้าชายทรงเป็นบ้า ! " ประกาศราชรีบห้ามพูดถึงใด ๆ นี้ และพูดคุย เช่น หยุดทันที

ในขณะเดียวกัน ผู้ติดตามของขุนนาง ทำให้ทอมกับกษัตริย์ Henry VIII , ผู้ที่ดีและรายได้และป่วยถามทอมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อทอมตระหนักว่าเขายืนอยู่ก่อนที่กษัตริย์เองเขาก็คุกเข่าลง และเชื่อว่าเขาจะสมบูรณ์แล้ว กษัตริย์กระทำเหมือนทอมเอ็ดเวิร์ด , อย่างไรก็ตาม , และถือว่าเขาละเมียดละไม และด้วยความกังวล คิดตลอดเวลาว่าลูกชายเขาบ้าไปแล้ว

ทอมพยายามจะบอกความจริงเกี่ยวกับเขาต่ำต้อย สถานีแต่คำสารภาพของเขา ทุกข์เท่านั้น และสับสน ทุกคนที่ได้ยินเขาและโน้มน้าวให้พวกเขาว่าเขาเป็นอย่างบ้า เขามีความรู้ของภาษาละตินเป็นข้อพิสูจน์ที่เพียงพอสำหรับพวกเขาว่าเขาคือเอ็ดเวิร์ดเจ้าชายแห่งเวลส์ และ ข้อเท็จจริงนี้แสดงให้เห็นความเป็นไปได้ว่า บางทีเขาอาจจะยังไม่หาย

เฮนรี่ที่ 8 สั่งว่า เอ็ดเวิร์ด จะโล่งใจของการศึกษาของเขาเพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสที่จะกู้คืน นอกจากนี้เฮนรี่ยืนยันว่า เอ็ดเวิร์ด จะติดตั้งในศักดิ์ศรีของเจ้าของเขาเนื่องจากรูปแบบโบราณและ " ทันที เพื่อขัดขวางคำถามใด ๆเกี่ยวกับความบ้าของเขา เพื่อให้บรรลุนี้ พระราชาสั่งว่า ดยุคแห่งนอร์โฟล์คที่เป็น " หายนะ " โดยช่วงเช้า ทอมพยายามป้องกัน แต่ทรงปฏิเสธที่จะฟังและส่งทอมไป ทอมรู้สึกติดกับดัก , ติดอยู่ เช่น ถ้าเขาถูกขังอยู่ในกรงและเขารู้สึกโคตรรู้สึกผิดเกี่ยวกับความตายที่ใกล้เข้ามาของดยุคแห่งนอร์โฟล์คที่ยิ่งใหญ่ . เขาดูแตกต่างความสุขรื่นรมย์ในความฝันของเขากับความเศร้าซึมของความเป็นจริงที่น่ากลัวนี้ สตาร์ค , .