Impermanence, suffering and non-sel

Impermanence, suffering and non-self
Three marks of existence
Impermanence expresses the Buddhist notion that all compounded or conditioned phenomena (things and experiences) are inconstant, unsteady, and impermanent. Everything we can experience through our senses is made up of parts, and its existence is dependent on external conditions. Everything is in constant flux, and so conditions and the thing itself are constantly changing. Things are constantly coming into being, and ceasing to be. Nothing lasts.
According to the impermanence doctrine, human life embodies this flux in the aging process, the cycle of rebirth, and in any experience of loss. The doctrine further asserts that because things are impermanent, attachment to them is futile and leads to suffering.
Suffering is a central concept in Buddhism, the word roughly corresponding to a number of terms in English including suffering, pain, unsatisfactoriness, sorrow, affliction, anxiety, dissatisfaction, discomfort, anguish, stress, misery, and frustration.
Although dukkha is often translated as "suffering", its philosophical meaning is more analogous to "disquietude" as in the condition of being disturbed. As such, "suffering" is too narrow a translation with "negative emotional connotations", which can give the impression that the Buddhist view is one of pessimism, but Buddhism is neither pessimistic nor optimistic, but realistic. Thus in English-language Buddhist literature dukkha is often left untranslated, so as to encompass its full range of meaning.
no-self, which refers to an unchanging, permanent essence conceived by virtue of existence. Therefore all concepts of a substantial personal self are incorrect and formed in the realm of ignorance. no-self is not meant as a metaphysical assertion, but as an approach for gaining release from suffering. In fact, the Buddha rejected both of the metaphysical assertions "I have a Self" and "I have no Self" as ontological views that bind one to suffering.By analyzing the constantly changing physical and mental constituents of a person or object, the practitioner comes to the conclusion that neither the respective parts nor the person as a whole comprise a Self.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อนิจจัง ทุกข์ และไม่ใช่ตัวตนไตรลักษณ์แสดงความอนิจจังพุทธความว่า ทั้งหมดเพิ่ม หรือปรับอากาศปรากฏการณ์ (กิจกรรมและประสบการณ์) อยู่เกิด unsteady และ impermanent ทุกอย่างที่เราได้สัมผัสผ่านประสาทประกอบชิ้นส่วน และดำรงอยู่ของจะขึ้นอยู่กับเงื่อนไขภายนอก ทุกอย่างระฟ้า และดังนั้น เงื่อนไขและสิ่งตัวเองจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา กิจกรรมอย่างต่อเนื่องมาเป็นกำลัง และเบี้ยให้ ไม่มีเวลาตามหลักคำสอนอนิจจัง มนุษย์ก็ไหลนี้ระหว่างอายุ วงจรการเกิดใหม่ และ ในประสบการณ์ของการสูญเสีย หลักคำสอนเพิ่มเติมยืนยันว่า เนื่องจากสิ่งที่มี impermanent แนบไปกลับ และนำไปสู่ทุกข์ทุกข์เป็นแนวคิดเป็นกลางในพระพุทธศาสนา คำหยาบ ๆ ที่สอดคล้องกับจำนวนของคำในภาษาอังกฤษรวมถึงทุกข์ ปวด unsatisfactoriness ความเสียใจ บีบคั้น วิตกกังวล ความไม่พอใจ ไม่สบาย ความปวดร้าว ความเครียด ทุกข์ และแห้วแม้ dukkha มักแปลว่า "ทุกข์" ความหมายของปรัชญามีมากคล้าย "disquietude" ในเงื่อนไขของการรบกวน เช่น "ทุกข์" นั้นแคบเกินไปแปลกับ "ลบอารมณ์หมายถึง" ซึ่งสามารถทำให้ความประทับใจว่า มุมมองพุทธศาสนาเป็น pessimism แต่พุทธศาสนา ไม่ใช่ในเชิงลบ หรือในเชิงบวก แต่จริง ดังนั้น ในพุทธศาสนาภาษาอังกฤษวรรณคดี dukkha เป็น ซ้าย untranslated เพื่อรอบความหมายมากมายรู้สึกไม่ด้วยตนเอง ซึ่งหมายถึงสาระสำคัญที่ค้าง ถาวรอาศัยอยู่ ดังนั้น แนวคิดทั้งหมดของตนเองเป็นบุคคลที่พบได้ถูกต้อง และรูปแบบในขอบเขตของความไม่รู้ ไม่มีตัวตนไม่ใช่ยืนยันความขัดแย้ง แต่ เป็นวิธีการสำหรับดึงดูดออกจากทุกข์ ในความเป็นจริง พระพุทธเจ้าปฏิเสธทั้งของ assertions ขัดแย้ง "มีตนเองเป็น" และ "มีตัวตนไม่มี" เป็นมุมมองโต้ที่ผูกกับทุกข์ โดยการวิเคราะห์ constituents ที่กาย และจิตใจเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของบุคคลหรือวัตถุ ผู้ประกอบการมาสรุปว่า ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องหรือบุคคลทั้งหมดประกอบด้วยตนเองเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่เที่ยงความทุกข์และไม่ใช่ตัวเองสามคะแนนอยู่ไม่เที่ยงเป็นการแสดงออกถึงความคิดทางพุทธศาสนาว่าปรากฏการณ์ประกอบหรือปรับอากาศทั้งหมด(สิ่งและประสบการณ์) มีความไม่แน่นอน, ไม่มั่นคงและอนิจจัง ทุกอย่างที่เราสามารถสัมผัสได้ผ่านความรู้สึกของเราถูกสร้างขึ้นจากชิ้นส่วนและการดำรงอยู่ของมันจะขึ้นอยู่กับสภาพภายนอก ทุกอย่างอยู่ในฟลักซ์อย่างต่อเนื่องและเพื่อให้เงื่อนไขและสิ่งที่ตัวเองมีอย่างต่อเนื่องการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่มีอย่างต่อเนื่องที่เข้ามาในความเป็นอยู่และหยุดที่จะเป็น ไม่มีอะไรเวลา. ตามหลักคำสอนของพระพุทธองค์ที่ชีวิตมนุษย์ embodies ฟลักซ์ในกระบวนการชราวงจรของการเกิดใหม่และในประสบการณ์ของการสูญเสีย หลักคำสอนต่อไปอ้างว่าเป็นเพราะสิ่งที่มีอนิจจังสิ่งที่แนบมากับพวกเขาไร้ประโยชน์และนำไปสู่ความทุกข์ทรมาน. ทุกข์เป็นแนวคิดที่สำคัญในพุทธศาสนาคำ ๆ ที่สอดคล้องกับจำนวนของคำในภาษาอังกฤษรวมทั้งความทุกข์ความเจ็บปวด unsatisfactoriness, ความเศร้าโศกทุกข์ ความวิตกกังวลความไม่พอใจความรู้สึกไม่สบายความทุกข์ความเครียดความทุกข์ยากและความยุ่งยาก. แม้ว่า dukkha มักจะแปลว่า "ความทุกข์" ความหมายของมันคือปรัชญาคล้ายมากขึ้นในการ "disquietude" ที่อยู่ในสภาพของการถูกรบกวน เช่น "ความทุกข์" คือแปลแคบเกินไปด้วย "ความหมายทางอารมณ์เชิงลบ" ซึ่งสามารถให้ความรู้สึกว่ามุมมองของพุทธศาสนาเป็นหนึ่งในแง่ร้าย แต่พุทธศาสนาจะไม่พูดในแง่ร้ายหรือแง่ดี แต่จริง เพราะฉะนั้นในภาษาอังกฤษ dukkha วรรณกรรมพุทธมักจะถูกทิ้งไม่ได้แปลเพื่อให้ครอบคลุมอย่างเต็มรูปแบบของความหมาย. ไม่มีตัวเองซึ่งหมายถึงไม่มีการเปลี่ยนแปลงสาระสำคัญถาวรรู้สึกโดยอาศัยอำนาจของการดำรงอยู่ ดังนั้นแนวคิดทั้งหมดของตัวเองส่วนบุคคลที่สำคัญและไม่ถูกต้องเกิดขึ้นในดินแดนแห่งความไม่รู้ ตัวเองไม่ได้ไม่ได้หมายความว่าเป็นยืนยันเลื่อนลอย แต่เป็นวิธีการสำหรับการดึงดูดการปล่อยตัวจากทุกข์ ในความเป็นจริงของพระพุทธเจ้าปฏิเสธทั้งสองยืนยันเลื่อนลอย "ผมมีตัวเอง" และ "ฉันไม่มีตัวเอง" เป็นมุมมองที่ผูก ontological หนึ่งไปยัง suffering.By การวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบทางร่างกายและจิตใจของบุคคลหรือวัตถุประกอบการ มาถึงข้อสรุปว่าทั้งในส่วนที่เกี่ยวข้องหรือบุคคลที่เป็นทั้งประกอบด้วยตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความไม่เที่ยง ความทุกข์ และตนเอง

ไม่ใช่ไตรลักษณ์อนิจจัง แสดงออกถึงความคิดที่ประกอบหรือเครื่องปรับอากาศ ) ปรากฏการณ์ ( เรื่องและประสบการณ์ ) จะไม่คงที่และไม่มั่นคง , ไม่เที่ยง , . ทุกอย่างที่เราสามารถสัมผัสผ่านประสาทสัมผัสของเราถูกสร้างขึ้นจากชิ้นส่วนและการดำรงอยู่ของมันจะขึ้นอยู่กับเงื่อนไขภายนอก ทุกอย่างมันคงฟลักซ์ดังนั้นเงื่อนไขและสิ่งที่ตัวเองจะเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา สิ่งต่าง ๆ อยู่ตลอดเวลา มาถูก และเลิกเป็น ไม่มีอะไรที่คงอยู่ .
ตามหลักอนิจจัง ชีวิตของมนุษย์ ( ฟลักซ์ในกระบวนการชรา , วัฏจักรของการเกิดใหม่และประสบการณ์ใด ๆของการสูญเสีย คำสอนต่อไปยืนยันว่าเนื่องจากเป็นสิ่งที่ไม่คงทนสิ่งที่แนบมากับพวกเขาไร้ประโยชน์และนำไปสู่ทุกข์ ทุกข์คือความคิด
กลางในพระพุทธศาสนา คำว่า ประมาณ สอดคล้องกับตัวเลขของเงื่อนไขในภาษาอังกฤษรวมทั้งความทุกข์ , ความเจ็บปวด , ครีมกันแดด , ความเศร้า , ความทุกข์ , ความวิตกกังวล , ความไม่พอใจ , ความรู้สึกไม่สบายใจ ความเครียด ความทุกข์ และความผิดหวัง
ถึงแม้ว่ามักจะแปลว่า " ความทุกข์คือ ทุกข์ "ความหมายของปรัชญาเทียบเพิ่มเติม " ความเดือดร้อน " ในเงื่อนไขของการรบกวน เช่น " ทุกข์ " แคบเกินไปแปล " ความหมาย " อารมณ์ทางลบ ซึ่งสามารถให้ความประทับใจที่มุมมองพุทธเป็นหนึ่งของการมองโลกในแง่ร้าย แต่พุทธศาสนาไม่มองโลกในแง่ร้าย หรือมองโลกในแง่ดี แต่เหมือนจริงดังนั้นในภาษาอังกฤษภาษาพุทธวรรณกรรมความทุกข์มักจะเหลือแปล เพื่อให้ครอบคลุมช่วงเต็มของความหมาย
ไม่มีตนเอง ซึ่งหมายถึงการไม่เปลี่ยนแปลง ถาวรแก่นแท้รู้สึกโดยคุณธรรมของการดำรงอยู่ ดังนั้น แนวคิดทั้งหมดของส่วนบุคคลที่สําคัญตนเองไม่ถูกต้อง และเกิดขึ้นในอาณาจักรแห่งความไม่รู้ ไม่ตัวเองไม่ใช่เป็นการเลื่อน ลอยแต่เป็นแนวทางสู่การหลุดพ้นจากทุกข์ ในความเป็นจริง พระพุทธเจ้าปฏิเสธทั้งของ assertions " ซึ่งผมมีตัวตน " และ " ไม่มีตัว " เป็นมุมมองที่มัดหนึ่งทุกข์ ภววิทยา โดยการวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาทางร่างกาย และจิตใจ องค์ประกอบของบุคคลหรือวัตถุผู้ประกอบการมาถึงข้อสรุปว่าทั้ง 2 ส่วน หรือคนที่เป็นทั้งประกอบด้วยตนเอง