Ten miles off the north coast of Sc

Ten miles off the north coast of Scotland are the Orkney Islands, wild and beautiful, beaten by the clean cold winds of the North Sea. Life there in the last century was simple, but hard.
Captain Torvald has returned home to Orkney after a lifetime as a seaman on the world’s oceans. He lies alone with his memories of the past, a past he has tried hard to forget…
Andrina comes to see me every afternoon in winter, just before it gets dark. She lights my lamp, gets the fire burning brightly, checks that there is enough water in my bucket that stands in the hole in the wall. If I have a cold (which isn’t often, I’m a tough old seaman), she worries a little, puts an extra peat o two on the fire, fills a stone hot water bottle, puts an old thick coat around my shoulders.
That good Andrina – as soon as she has hone, I throw the coat off my shoulders and mix myself a toddy – whisky and hot water and sugar. The hot-water bottle in the bed will be cold long before I climb into it, after I’ve read my few chapters of a Joseph Conrad novel.
Towards the end of February last year I did get a very bad cold, the worst for years. I woke up, shaking, one morning, and was almost too weak to get to the cupboard to find my breakfast. But I wasn’t hungry. There was a stone inside my chest, that made it hard to breathe.
I made myself eat a little, and dank hot ugly tea. There was nothing to do after that except get back to bed with my book. But I found I couldn’t read – my eyes were burning and y head was beating like a drum.
‘Well,’ I thought, ‘Andrina’ll be here in five or six hours’ time. She won’t be able to do much for me, but it will cheer me to see the girl.’
Andrina did not come that afternoon. I expected her with the first shadows of the evening: the slow opening of the door, the soft spoken ‘good evening’, the gentle shaking of her head as she saw the things that needed doing. But I had that strange feeling that often comes with a fever, when you feel that your head does not belong to your body.
When the window was blackness at last with the first stars shining, I accepted at last that for some reason or another Andrina couldn’t come. I fell asleep again.
I woke up. A grey light at the window. My mouth was dry, there was a fire in my face, my head was beating worse than ever. I got up, my feet in cold pain on the stone floor, drank cup of water, and climbed back into bed. I was shaking with cold, my teeth banging together for several minutes, something I had only read about before.
I slept again, and woke up just as the winter sun was disappearing into the blueness of sea and sky. It was, again, Andrina’s time. Today there were things that she could do for me: get aspirin from the shop, put three or four very hot bottles around me, mix the strongest toddy in the world. A few words from her would be like a bell to a sailor lost in fog. She did not come.
She did not come again on the third afternoon.
I woke, shakily, like a ghost. It was black night. Wind sang in the chimney. There was, from time to tie, the beating of rain against the window. It was the longest night of my life. I lived, oer and over again, through the times in my life of which I am most ashamed’ the worst time was repeated endlessly, like the same piece of music playing again and again and again. It was a shameful time, but at last sleep shut it out. Love was dead, killed long age, but the ghosts of that time were now awake.
When I woke up, I heard for the first time in four days the sound of a voice. It was Stanley the postman speaking to Ben, the dog at Bighouse.
‘There bow, isn’t that a lot of noise so early in the morning? It’s just a letter for Minnie, a letter from a shop. Be a good boy, go and tell Minnie I have a love letter for her … Is that you, Minnie? I thought old Ben was going to bite my leg off then. Yes, Minnie, a fine morning, it is that…’
I have never liked that postman – he is only interested in people that he thinks are important in the island – but that morning he came past my window like a messenger of light. He opened the door without knocking (I am not an important person). He said, ‘Letter from far away, Captain.’ He put the letter on the chair nearest the door.
I was opening my mouth to say, ‘I’m not very well. I wonder …’ But if any words came out, they were only ghostly whispers.
Stanley looked at the dead fire and the closed window. He said, ‘Phew! It’s airless in here, Captain. You want to get some fresh air …’ Then he went, closing the door behind him. (No message would do to Andrina, then, or to the doctor in the village.)
I thought, until I slept again, about the last letter people write before dying …

In a day or two, of course, I was all right again; a tough old sailor like me isn’t killed off that easily.
But there was a sadness, a loneliness around me. I had been ill, alone, helpless. Why had my friend left me in my bad time?
Then I became sensible again. ‘Torvald, you old fool,’ I said to myself. ‘Why should a pretty twenty-year-old spend her time with you? Look at it his way, man – you’ve had a winter of her kindness and care. She brought a lamp into your dark time; ever since the Harvest Home party when (like a fool) you had too much whisky. And she helped you home and put you into bed … Well, for some reason or another Andrina hasn’t been able to come these last few days. I’ll find out, today, the reason.’
It was time for me to get to the village. There was not a piece of read of a gram of butter in the cupboard. The shop was also the Post Office – I had to collect two weeks’ pension. I promised myself a beer or two in the pub, to wash the last of that sickness out of me.
I realized, as I slowly walked those two miles, that I knew nothing about Andrina at all. I had never asked, and she had said nothing. What was her father? Had she sisters and brothers? I had never even leaned in out talks where she lived on the island. It was enough that she came every evening, soon after sunset, did her quiet work in the house, and stayed a while; and left a peace behind – a feeling that a clean summer wind had blown though the heart of the house, bringing light and sweetness.
But the girl had never stopped, all last winter, asking me questions about myself – all the good and bad and exciting things that had happened to me. Of course I told her this and that. Old men love to make their past important, to make a simple life sound full of interest and great success. I gave her stories in which I was as wild, brave seaman, who was known and feared across all the seas of the world, from Hong Kong to Durban to San Francisco. Oh, what a famous sea captain I was!
And the girl loved these stories, true or not true, turning the lamp down a little, to make everything more mysterious, stirring the fire into new flowers of flame…
One Story I did not tell her. It is the time in my life that hurts me every time I think of it. I don’t think of it often, because that time is locked up and the key is dropped deep in the Atlantic Ocean, but it is a ghost, as I said earlier, that woke during my recent illness.
On her last evening at my fireside I did, I know, tell a little of that story, just a few half-ashamed pieces of it.
Suddenly, before I had finished –did she already know the ending? – she had put a white look and a cold kiss on my cheek, and hone out at the door; as I learned later, for the last time.
Hurt or no, I will tell the story here and now. You who look and listen are not Andrina – to you it will seem a story of rough country people, a story of the young and foolish, the young and heartless.

In the island, fifty years ago, a young man and a young woman came together. They had known each other all their lives up to then, f course – they had sat in the school room together –but on one day in early summer this boy from one croft and this girl from another distant croft liked at each other with new eyes.
After the midsummer dance at the big house, they walked together across the hill under the wide summer night sky – it is never dark here in summertime – and came to the rocks and the sand and sea just as the sun was rising. For an hour or more they stayed there, held in the magic of that time, while the sea and the sunlight danced around them.
It was a story full of the light of a single short summer. The boy and the girl lived, it seemed, on each other’s heartbeats. Their parents’ crofts were miles distant, but they managed to meet most days; at the crossroads, at the village shop, on the side of the hill. But really those places were too open, there were too many windows – so their feet went secretly night after night to the beach with its bird-cries, its cave, its changing waters. There they could b safely alone, no one to see the gentle touches of hand and mouth, no one to hear the words that were nonsense but that became in his mouth a sweet mysterious music … ‘Sigrid.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิบไมล์จากฝั่งเหนือของสก็อตแลนด์เป็นเกาะกนีย์ สวย งาม และป่าตี ด้วยลมเย็นของทะเลเหนือ ชีวิตมีในศตวรรษสุดท้ายได้ง่าย แต่ยาก กัปตัน Torvald กลับบ้านสู่กนีย์หลังจากอายุการใช้งานเป็นแบบซีแมนในมหาสมุทรของโลก เขาอยู่คนเดียวกับความทรงจำของเขาในอดีต อดีตที่เขาได้พยายามอย่างหนักเพื่อลืม... Andrina มาหาผมทุก ๆ บ่ายในฤดูหนาว ก่อนจะมืด เธอ ไฟโคมไฟของฉันได้รับไฟเผาสดใส ตรวจสอบว่า มีน้ำเพียงพอในกลุ่มของฉันที่ยืนในหลุมในผนัง ถ้ามีหวัด (ซึ่งมักจะไม่ ฉันซีแมนเก่าแบบยาก), เธอกังวลเล็กน้อย ทำให้มี o พรุเสริมสองไฟ เติมขวดน้ำร้อนหิน ใส่เสื้อหนาเก่ารอบไหล่ของฉัน Andrina ที่ดี – ทันทีที่เธอได้ hone ผมโยนเสื้อปิดไหล่ของฉัน และผสมตัวเองทอดดี้ – วิสกี้ และเครื่องทำน้ำอุ่น และน้ำตาล ขวดน้ำ–ร้อนในนอนจะเย็นนานก่อนผมปีนมา หลังจากที่ได้อ่านของฉันสองสามบทของนวนิยายโจเซฟคอนราด สิ้นเดือนกุมภาพันธ์ปีที่แล้ว ผมได้รับเย็นเลวร้ายมาก ร้ายปี ฉันตื่นขึ้น สั่น เที่ยว และก็อ่อนแอเกินไปเกือบเข้าไปธรรมดาหาเช้า แต่ไม่ค่อยหิว มีหินภายในหน้าอกของฉัน ที่ทำให้มันยากที่จะหายใจ ทำเองกินเล็กน้อย ชา dank ร้อนน่าเกลียด ไม่มีอะไรทำหลังจากที่ยกเว้นได้รับกลับไปนอนกับหนังสือของฉัน แต่พบไม่สามารถอ่าน– เขียนตาได้ และ y หัวถูกตีเช่นกลอง'ดี ฉันคิดว่า 'Andrina จะที่นี่ห้า หรือหกชั่วโมง' ครั้ง เธอไม่ได้ทำมากสำหรับฉัน แต่มันจะให้กำลังใจให้ผมเห็นเธอ 'Andrina ได้มาตอนบ่ายนั้น ฉันคาดว่าเธอ มีเงาแรกของค่ำคืน: เปิดช้าประตู เบา นุ่มพูด 'ดีเย็น' สั่นของศีรษะของเธอขณะที่เธอเห็นในสิ่งที่ต้องทำ แต่ผมรู้สึกแปลกที่มักจะมา ด้วยไข้ เมื่อคุณรู้สึกว่า หัวของคุณไม่ได้อยู่กับร่างกาย เมื่อหน้าต่าง blackness ในที่สุดดาวแรก มัน ฉันยอมรับในที่สุดซึ่งด้วยเหตุผลบางอย่าง หรือ Andrina อื่นไม่มา ฉันล้มหลับอีกครั้ง ฉันตื่นขึ้น แสงสีเทาที่หน้าต่าง ปากของฉันไม่แห้ง มีไฟหน้าของฉัน ถูกตีหัวของฉันแย่ลงกว่าเดิม ฉันมีค่า เท้าของฉันในอาการปวดเย็นบนชั้นหิน ถ้วยน้ำดื่ม และปีนเตียงไว้ ฉันถูกสั่น ด้วยความหนาว ฟันพวกกันหลายนาที สิ่งที่ฉันได้อ่านเกี่ยวกับก่อน ฉันนอนหลับอีกครั้ง และตื่นขึ้นเหมือนดวงอาทิตย์ฤดูหนาวที่หายไปลงใน blueness ของทะเลและท้องฟ้า ได้ อีกครั้ง เวลาของ Andrina วันนี้มีสิ่งที่เธอไม่ให้ฉัน: แอสไพรินได้รับจากร้านค้า ใส่ขวดร้อนมากสาม หรือสี่รอบตัว ผสมทอดดี้รัดกุมที่สุดในโลก จะกี่คำจากเธอเช่นระฆังกับทหารเรือหายไปในหมอก เธอได้มานั้นเธอไม่ได้เกิดอีกครั้งในตอนบ่ายสามตื่น shakily เช่นผี ก็กลางคืนสีดำ ลมซางในปล่องไฟ มี จากเวลาผูก การเต้นของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวที่สุดของชีวิต ฉันอาศัยอยู่ oer และกว่าอีก ผ่านเวลาในชีวิตของฉันซึ่งฉันละอายใจมากที่สุด ' เวลาเลวร้ายที่สุดไม่ซ้ำไม่รู้จบ เดียวกันเหมือนเพลงเล่นอีกครั้งและอีกครั้ง และอีกครั้ง เป็นเวลาถึงแม้ แต่ในที่สุด นอนหลับปิดออก ความรักไม่ตาย ฆ่าอายุนาน แต่ตอนนี้มีผีเวลาตื่น เมื่อตื่นขึ้น ฉันได้ยินครั้งแรกในวันที่สี่เสียงเสียง มันถูกสแตนลีย์บุรุษไปรษณีย์ที่พูดถึงเบน สุนัขที่ Bighouse ' มีโบว์ ไม่ที่มากเสียงดังก่อนในตอนเช้า มันเป็นเพียงตัวอักษรสำหรับมินนี่ จดหมายจากร้านค้า เด็กดี ไป และทราบมินนี่มีจดหมายรักสำหรับเธอ... คือคุณ นาง คิดว่า เบนเก่าไปกัดขาของฉันแล้ว ใช่ มินนี่ เช้าดี มันเป็นที่...' ฉันไม่ชอบที่บุรุษไปรษณีย์ – เขาจะสนใจคนที่เขาคิดว่า มีความสำคัญในเกาะ – แต่ว่าเช้ามาผ่านหน้าต่างของฉันชอบร่อซู้ลของแสง เขาเปิดประตูโดยไม่ต้องเคาะ (ฉันไม่ได้เป็นคนสำคัญ) เขากล่าวว่า 'จดหมายจากไกล กัปตัน ' เขาใส่ตัวอักษรบนเก้าอี้ใกล้ประตู ผมกำลังเปิดปากของฉันว่า, ' ฉันไม่ค่อยสบาย ไม่ทราบ...' แต่ถ้าคำใดออกมา ไม่เฉพาะพัด whispers สแตนเลย์มองที่ไฟตายและปิดหน้าต่าง เขากล่าวว่า, ' พิ ได้อุดอู้ที่นี่ กัปตัน คุณต้องการได้รับอากาศบริสุทธิ์บาง...' แล้ว เขาไป ปิดประตูด้านหลัง (ข้อความไม่ทำให้ Andrina แล้ว หรือหมอในหมู่บ้าน) คิด จนกว่าฉันนอนหลับได้อีก เกี่ยวกับจดหมายสุดท้ายที่คนเขียนก่อนที่จะตาย...ในวันหรือสองวัน แน่นอน ผมต้องทั้งหมดอีกครั้ง ทหารเรือเก่ายากเช่นฉันไม่ได้ฆ่าปิดที่ง่าย แต่มีความโศกเศร้า ความเหงารอบตัว ผมเคยป่วย คนเดียว กำพร้า ทำไมมีเพื่อนซ้ายฉันในเวลาของฉันไม่ดีหรือไม่ แล้ว เป็นสมเหตุสมผลอีกด้วย 'Torvald คุณเก่าหลอก ผมพูดกับตัวเอง ' ทำไมควรสวยยี่สิบปีเวลาของเธอกับคุณ ดูที่เขา ชาย – คุณเคยหนาวของรักและดูแลเธอ เธอนำโคมไฟเป็นเวลามืด นับตั้งแต่พรรคบ้านเก็บเกี่ยวเมื่อ (เหมือนคนโง่) ก็วิสกี้มากเกินไป และเธอช่วยบ้าน และไปนอน... ดี สำหรับเหตุผลบางอย่างหรือ Andrina อื่นไม่ได้มาเหล่านี้ไม่กี่วัน จะพบออก วันนี้ เหตุผล ' เวลาเข้าไปที่หมู่บ้านได้ ยังไม่มีชิ้นส่วนของอ่านกรัมเนยในธรรมดา ยังเป็นร้านทำการไปรษณีย์ – ผมจะรวบรวมเงินบำนาญสองสัปดาห์ ฉันสัญญาว่า ฉันเบียร์หรือในผับ สระสุดท้ายของโรคที่ออกจากผม ฉันตระหนัก เป็นช้าเดินไมล์ที่สอง ที่ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับ Andrina ทั้งหมด ฉันไม่เคยถาม แล้วเธอก็บอกว่า ไม่มีอะไร พ่อของเธอคืออะไร มีเธอพี่ ๆ ฉันไม่ได้มีเองออกเจรจาที่เธออาศัยอยู่บนเกาะ มันก็เพียงพอแล้วที่เธอมาทุกเย็น เร็ว ๆ นี้หลังจากพระอาทิตย์ตก ได้งานเธอเงียบในบ้าน และดีขณะ และทิ้งความหลัง – ความรู้สึกที่ลมร้อนที่สะอาดมีเป่าแต่แห่งบ้าน นำแสงและความหวานหอม แต่หญิงสาวไม่ หยุด หนาวล่าสุดทั้งหมด ถามคำถามเกี่ยวกับตัวเองดี และไม่ดี และน่าตื่นเต้นสิ่งที่เกิดกับฉัน แน่นอนฉันบอกเธอนี้และที่ คนเก่ารักที่จะทำให้ผ่านมาที่สำคัญ ต้องการชีวิตที่เรียบง่ายฟังสนใจและประสบความสำเร็จ ผมให้เรื่องราวของเธอที่ได้เป็นป่า กล้าซีแมน ที่รู้จักกัน และกลัวข้ามทะเลทั้งหมดของโลก จาก Hong Kong ไปเดอร์บานไป San Francisco โอ้ สิ่งมีชื่อเสียงทะเลกัปตันผม และหญิงสาวที่รักเรื่องราวเหล่านี้ จริง หรือไม่ จริง เปิดโคมไฟลงเล็กน้อย เพื่อให้ทุกอย่างมากขึ้นลึกลับ กวนไฟเข้าใหม่ดอกไม้ไฟ... เรื่องหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกเธอ เวลาในชีวิตของฉันเจ็บฉันทุกครั้งที่คิดของมันได้ ฉันไม่คิดว่า มันมักจะ เนื่องจากเวลาที่ถูกล็อคขึ้น และหลุดคีย์ลึกในมหาสมุทรแอตแลนติก แต่ผี ผมกล่าวมาก่อนหน้านี้ ที่ตื่นในระหว่างเจ็บป่วยล่าสุดของฉัน ในตอนเย็นของเธอล่าสุดที่ไฟร์ของฉันฉันไม่ได้ ฉันรู้ บอกหน่อยของเรื่องนั้น เพียงไม่กี่ชิ้นครึ่งละอายของมัน ทันใดนั้น ก่อนฉันก็เสร็จ – เธอแล้วทราบจุดสิ้นสุดหรือไม่ -เธอได้ใส่แบบสีขาวและเย็นจูบบนแก้ม และฉัน hone ออกที่ประตู ฉันรู้ หลังสุดท้าย เจ็บหรือไม่ ฉันจะบอกเรื่องราวได้ที่นี่ และเดี๋ยวนี้ ที่ดู และฟังไม่ได้ Andrina – คุณก็จะดูเหมือนเรื่องราวของประเทศหยาบคน เรื่องราว ของหนุ่มสาว และ โง่ หนุ่ม และ heartlessเกาะ 50 ปี ชายหนุ่มและหญิงสาวคนหนึ่งมารวมกัน พวกเขารู้จักกันทั้งหมดในชีวิตของพวกเขาถึง แล้ว หลักสูตร f – พวกเขาได้นั่งในห้องเรียน กัน – แต่ ใน วันหนึ่งในช่วงต้นฤดูร้อนนี้เด็กจาก croft หนึ่งและผู้หญิงคนนี้จาก croft ไกลอื่นที่ชอบกัน ด้วยสายตาใหม่ หลังจากเต้นมิดซัมเมอร์เฮาส์ขนาดใหญ่ พวกเขาเดินกันข้ามเขาภายใต้ท้องฟ้ากลางคืนร้อนกว้าง –มันไม่เข้มนี่ในตอนกลาง – และมาหิน และทราย และน้ำทะเลเหมือนดวงอาทิตย์เพิ่มขึ้น ชั่วโมงอย่างน้อยก็ ๔ จัดมหัศจรรย์เวลา ขณะเต้นรอบ ๆ ทะเลและแสงแดด มันเป็นเรื่องของแสงในฤดูร้อนสั้นเดี่ยว เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงที่อาศัยอยู่ เหมือน ในเต้นของผู้อื่น Crofts ปกครองได้ไมล์ไกล แต่พวกเขาจัดการเพื่อตอบสนองส่วนใหญ่วัน ที่นี่ ร้านวิลเลจ ด้านของเขา แต่จริง ๆ สถานที่ถูกเปิดมากเกินไป มีหน้าต่างมากเกินไป – เพื่อให้เท้าของพวกเขาไปแอบคืนหาดของนกร้องไห้ ถ้ำของมัน ของน้ำเปลี่ยนแปลง มีแต่ไม่บีคนเดียวอย่างปลอดภัย ไม่มีใครเห็นสัมผัสอ่อนโยนของมือและปาก ไม่มีใครได้ยินคำที่ได้เหลวไหล แต่ที่กลายเป็นในปากของเขามีเพลงลึกลับหวาน... 'Sigrid'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิบไมล์นอกชายฝั่งทางเหนือของสกอตแลนด์หมู่เกาะ Orkney ป่าและสวยงามแพ้ลมหนาวสะอาดของทะเลเหนือ ชีวิตมีในศตวรรษที่ผ่านมาเป็นเรื่องง่าย แต่ยาก.
กัปตัน Torvald ได้กลับบ้านไปออร์คหลังจากที่อายุการใช้งานเป็นนักเดินเรือในมหาสมุทรของโลก เขาอยู่คนเดียวกับความทรงจำของเขาในอดีตที่ผ่านมาเขาได้พยายามอย่างหนักที่จะลืม ...
Andrina มาจะเห็นฉันทุกบ่ายในฤดูหนาวก่อนที่มันจะได้รับความมืด เธอไฟโคมไฟของฉันได้รับไฟไหม้สดใสตรวจสอบว่ามีน้ำเพียงพอในถังของฉันที่ยืนอยู่ในหลุมในผนัง ถ้าผมมีอาการเป็นหวัด (ซึ่งไม่บ่อยผมลูกเรือเก่ายาก) เธอกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้พรุพิเศษ o สองไฟเติมขวดน้ำหินร้อนทำให้เสื้อโค้ทหนาเก่ารอบฉัน ไหล่.
ที่ดี Andrina - เร็วที่สุดเท่าที่เธอได้ฝึกฝนผมโยนเสื้อออกจากไหล่ของฉันและตัวเองผสมน้ำตาล - วิสกี้และน้ำร้อนและน้ำตาล ขวดน้ำร้อนในเตียงจะเย็นนานก่อนที่จะปีนเข้าไปในนั้นหลังจากที่ผมได้อ่านบทที่สามของฉันของนวนิยายโจเซฟคอนราด.
ในช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ปีที่ผ่านมาฉันไม่ได้รับที่ดีมากเย็นที่เลวร้ายที่สุดสำหรับ ปี ผมตื่นขึ้นมาเขย่าในเช้าวันหนึ่งและก็เกือบจะอ่อนแอเกินกว่าที่จะได้รับตู้ที่จะหาอาหารเช้าของฉัน แต่ผมก็ไม่หิว มีหินภายในหน้าอกของฉันเป็นที่ทำให้มันยากที่จะหายใจ.
ฉันทำเองกินเล็ก ๆ น้อย ๆ และหมาดชาน่าเกลียดร้อน มีอะไรที่ต้องทำหลังจากนั้นเว้นแต่จะได้รับกลับไปนอนกับหนังสือของฉัน แต่ผมพบว่าผมไม่สามารถอ่าน -. ตาของฉันถูกไฟไหม้และหัวและได้รับการตีเช่นกลอง
'ดี' ฉันคิดว่า 'Andrina'll อยู่ที่นี่ในห้าหรือหกชั่วโมงเวลา เธอจะไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มากสำหรับฉัน แต่มันจะเป็นกำลังใจให้ฉันไปดูสาว. '
Andrina ไม่ได้มาในบ่ายวันนั้น ผมคาดว่าเธอกับเงาแรกของตอนเย็น: เปิดช้าของประตูพูดนุ่ม 'ตอนเย็นดี', เขย่าเบา ๆ จากหัวของเธอขณะที่เธอเห็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ แต่ผมมีความรู้สึกแปลก ๆ ที่มักจะมาพร้อมกับไข้เมื่อคุณรู้สึกว่าหัวของคุณไม่ได้อยู่ในร่างกายของคุณ.
เมื่อหน้าต่างเป็นความมืดที่ผ่านมากับดาวดวงแรกที่ส่องแสงฉันได้รับการยอมรับในที่สุดว่าหรือเหตุผลอื่น Andrina บาง ไม่ได้มา ผมหลับอีกครั้ง.
ฉันตื่นขึ้นมา สีเทาอ่อนที่หน้าต่าง ปากของฉันคือแห้งมีไฟในใบหน้าของฉันหัวของฉันได้รับการตีที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่เคย ผมลุกขึ้นเท้าของฉันในความเจ็บปวดเย็นบนชั้นหินดื่มถ้วยน้ำและปีนกลับเข้าไปในห้องนอน ผมก็สั่นด้วยความหนาวเย็นฟันต่อสู้ร่วมกันมานานหลายนาทีสิ่งที่ฉันได้อ่านเพียงประมาณก่อน.
ฉันนอนอีกครั้งและตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ในช่วงฤดูหนาวได้รับหายไปในบรรยากาศในที่มืดทะเลและท้องฟ้า มันเป็นอีกครั้งคราว Andrina ของ วันนี้มีสิ่งที่เธอจะทำเพื่อฉัน: ได้รับยาแอสไพรินจากร้านค้าที่วางสามหรือสี่ขวดร้อนมากรอบ ๆ ตัวผมผสมน้ำตาลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก คำไม่กี่คำจากเธอจะเป็นเช่นระฆังเพื่อกะลาสีเรือหายไปในหมอก เธอไม่ได้มา.
เธอไม่ได้มาอีกครั้งในช่วงบ่ายสาม.
ฉันตื่น, ตัวสั่นเหมือนผี มันเป็นสีดำคืน ลมร้องเพลงในปล่องไฟ มีจากเวลาที่จะผูก, การเต้นของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันอาศัยอยู่ oer และมากกว่าอีกครั้งผ่านช่วงเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันละอายใจมากที่สุดเวลาที่เลวร้ายที่สุดซ้ำไม่รู้จบเช่นชิ้นเดียวกันของเพลงเล่นอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอาย แต่ในการนอนหลับที่ผ่านมาปิดมันออก รักตายฆ่าอายุยาว แต่ผีของเวลาที่มีความตื่นตัวในขณะนี้.
เมื่อผมตื่นขึ้นมาผมได้ยินเป็นครั้งแรกในรอบสี่วันที่เสียงของเสียง มันเป็นสแตนเลย์พูดกับบุรุษไปรษณีย์เบนสุนัขที่ Bighouse.
'น้อมมีไม่ว่าเสียงดังมากดังนั้นในตอนเช้า? มันเป็นเพียงตัวอักษรสำหรับมินนี่, จดหมายจากร้านค้า จะเป็นเด็กดีไปบอกมินนี่ผมมีจดหมายรักสำหรับเธอ ... คือว่าคุณมินนี่? ผมคิดว่าเก่าเบนกำลังจะกัดขาของฉันออกแล้ว ใช่มินนี่ตอนเช้าดีก็คือว่า ...
ฉันไม่เคยชอบบุรุษไปรษณีย์ที่ - เขามีความสนใจเฉพาะในคนที่เขาคิดว่ามีความสำคัญในเกาะ - แต่ในเช้าวันนั้นเขามาผ่านหน้าต่างของฉันเหมือนทูตสวรรค์ของแสง เขาเปิดประตูโดยไม่ต้องเคาะ (ผมไม่ได้เป็นคนที่สำคัญ) เขากล่าวว่า 'จดหมายจากที่อยู่ห่างไกลกัปตัน.' เขาใส่ตัวอักษรบนเก้าอี้ใกล้ที่สุดประตู.
ผมก็เปิดปากของฉันที่จะพูดว่า "ฉันไม่ได้เป็นอย่างดี ฉันสงสัย ... แต่ถ้าคำพูดใด ๆ ออกมาจากพวกเขากระซิบผีเท่านั้น.
สแตนเลย์มองไปที่ไฟไหม้ตายและหน้าต่างปิด เขากล่าวว่า 'ว้า! มันเป็นสุญญากาศในที่นี่กัปตัน คุณต้องการที่จะได้รับบางอากาศบริสุทธิ์ ... 'จากนั้นเขาก็ปิดประตูหลังเขา (ไม่มีข้อความจะทำเพื่อ Andrina แล้วหรือไปพบแพทย์ในหมู่บ้าน.)
ฉันคิดว่าจนกว่าฉันนอนอีกครั้งเกี่ยวกับคนเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายก่อนที่จะตาย ... ในวันหรือสองวันแน่นอนผมเป็นสิ่งที่ถูกต้องอีกครั้ง ; ทหารเรือเก่าที่ยากลำบากเช่นฉันไม่ได้ฆ่าได้อย่างง่ายดาย. แต่มีความโศกเศร้าความเหงารอบตัวฉัน ฉันได้รับป่วยคนเดียวทำอะไรไม่ถูก ทำไมมีเพื่อนของฉันทิ้งฉันในช่วงเวลาที่ไม่ดีของฉันได้อย่างไรจากนั้นฉันก็กลายเป็นที่เหมาะสมอีกครั้ง 'Torvald คุณโง่เก่า' ผมพูดกับตัวเอง 'ทำไมสวยยี่สิบปีใช้เวลาของเธอกับคุณ? มองไปที่มันทางของเขาคน - คุณได้มีช่วงฤดูหนาวของความเมตตาและความดูแลของเธอ เธอนำโคมไฟเป็นเวลามืดของคุณ นับตั้งแต่พรรคบ้านเก็บเกี่ยวเมื่อ (เหมือนคนโง่) คุณมีวิสกี้มากเกินไป และเธอช่วยที่บ้านคุณและทำให้คุณเข้าไปในห้องนอน ... ดีด้วยเหตุผลบางอย่างหรือ Andrina อื่นยังไม่ได้รับสามารถที่จะมาเหล่านี้ไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันจะหาวันนี้เหตุผล. ' มันเป็นช่วงเวลาสำหรับผมที่จะได้รับไปยังหมู่บ้าน มีไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการอ่านของกรัมของเนยในตู้ ร้านค้าก็ยังที่ทำการไปรษณีย์ - ผมต้องเก็บเงินบำนาญสองสัปดาห์ ผมสัญญากับตัวเองหรือสองเบียร์ในผับที่จะล้างสุดท้ายของการเจ็บป่วยจากฉันว่า. ฉันรู้ว่าที่ผมเดินช้าทั้งสองไมล์ที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ Andrina เลย ผมไม่เคยถามและเธอได้กล่าวว่าไม่มีอะไร อะไรคือสิ่งที่พ่อของเธอ? เธอมีน้องสาวและพี่ชาย? ผมไม่เคยโน้มตัวแม้ในการเจรจาที่เธออาศัยอยู่บนเกาะ มันก็พอที่จะทำให้เธอมาทุกเย็นหลังจากพระอาทิตย์ตกดินได้ทำงานที่เงียบสงบของเธอในบ้านและอยู่ในขณะที่; และออกจากที่อยู่เบื้องหลังความสงบสุข - ความรู้สึกว่าลมฤดูร้อนสะอาดได้เป่าแม้ว่าหัวใจของบ้านนำแสงและความหวาน. แต่หญิงสาวที่ไม่เคยหยุดทุกฤดูหนาวที่ผ่านมาถามคำถามเกี่ยวกับตัวเอง - ทั้งหมดที่ดีและไม่ดีและ สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่ได้เกิดขึ้นกับฉัน แน่นอนฉันบอกเธอนี้และที่ คนเก่ารักที่จะทำให้พวกเขาที่ผ่านมาที่สำคัญที่จะทำให้ชีวิตที่เรียบง่ายเสียงเต็มรูปแบบที่น่าสนใจและประสบความสำเร็จ ฉันให้เรื่องราวของเธอที่ฉันเป็นป่าลูกเรือกล้าหาญซึ่งเป็นที่รู้จักและกลัวข้ามทะเลทั้งหมดของโลกจากฮ่องกงไปเดอร์บันที่ซานฟรานซิส โอ้สิ่งที่กัปตันเรือที่มีชื่อเสียงผมเป็น! และหญิงสาวที่รักเรื่องราวเหล่านี้จริงหรือไม่จริงการเปลี่ยนหลอดไฟลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะทำให้ทุกอย่างลึกลับระทึกขวัญไฟเป็นดอกไม้ใหม่ของเปลวไฟ ... หนึ่งเรื่องที่ผมไม่ได้บอก เธอ มันเป็นช่วงเวลาในชีวิตของฉันที่เจ็บฉันฉันคิดว่าเวลาของมันทุก ฉันไม่คิดว่ามันมักจะเพราะเวลาที่มีการล็อคขึ้นและที่สำคัญคือการปรับตัวลดลงลึกลงไปในมหาสมุทรแอตแลนติก แต่มันเป็นผีที่ผมกล่าวว่าก่อนหน้านี้ในช่วงที่ตื่นเจ็บป่วยล่าสุดของฉัน. ในตอนเย็นที่ผ่านมาของเธอที่ฉัน ครอบครัวผมก็ทำตามที่ผมรู้บอกหน่อย ๆ ของเรื่องที่เพียงไม่กี่ชิ้นครึ่งละอายใจของมัน. ทันใดนั้นก่อนที่ผมจะได้เสร็จสิ้นการ -did เธอรู้อยู่แล้วว่าตอนจบ? - เธอได้นำลักษณะสีขาวและจูบเย็นบนแก้มของฉันและเหลาออกที่ประตู; เท่าที่ผมได้เรียนรู้ต่อมาเป็นครั้งสุดท้าย. เจ็บหรือไม่ฉันจะบอกเล่าเรื่องราวที่นี่และตอนนี้ ท่านผู้ที่ดูและฟังไม่ได้ Andrina -. กับคุณมันจะดูเหมือนเรื่องราวของคนประเทศหยาบเรื่องราวของหนุ่มสาวและโง่เขลา, หนุ่มสาวและความเมตตาในเกาะห้าสิบปีที่ผ่านมาเป็นชายหนุ่มและหญิงสาวคนหนึ่งมา ร่วมกัน พวกเขาได้รู้จักกันมาตลอดชีวิตของพวกเขาขึ้นไปแล้วฉแน่นอน - พวกเขาได้นั่งอยู่ในห้องโรงเรียนร่วมกันส่งข้อความ แต่ในวันหนึ่งในต้นฤดูร้อนเด็กคนนี้จากทุ่งนาและผู้หญิงคนนี้จากทุ่งนาห่างไกลอื่นชอบที่แต่ละอื่น ๆ ด้วยตาใหม่ . หลังจากเต้นรำฤดูร้อนที่บ้านหลังใหญ่ที่พวกเขาเดินด้วยกันทั่วเนินเขาภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนฤดูร้อนกว้าง - มันจะไม่มืดที่นี่ในช่วงฤดูร้อน - และมาถึงหินและหาดทรายและน้ำทะเลเช่นเดียวกับที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้น สำหรับชั่วโมงหรือมากกว่าที่พวกเขาอยู่ที่นั่นจัดขึ้นในความมหัศจรรย์ของเวลานั้นในขณะที่น้ำทะเลและแสงแดดเต้นไปรอบ ๆ พวกเขา. มันเป็นเรื่องราวที่เต็มไปด้วยแสงของฤดูร้อนสั้นเดียว เด็กและหญิงสาวที่อาศัยอยู่ก็ลำบากในหัวใจของกันและกัน Crofts พ่อแม่ของพวกเขา 'อยู่ห่างไกล แต่พวกเขามีการจัดการเพื่อให้ตรงกับวันที่มากที่สุด; ที่สี่แยกที่ร้านค้าในหมู่บ้านที่ด้านข้างของเนินเขา แต่จริงๆสถานที่เหล่านั้นเปิดเกินไปมีหน้าต่างมากเกินไป - เพื่อให้เท้าของพวกเขาไปแอบคืนหลังจากที่คืนไปชายหาดกับเสียงร้องของนกถ้ำของน้ำเปลี่ยนแปลงของ ที่นั่นพวกเขาสามารถ b ได้อย่างปลอดภัยเพียงอย่างเดียวไม่มีใครที่จะเห็นการสัมผัสที่อ่อนโยนของมือและปากไม่มีใครที่จะได้ยินคำพูดที่ว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่กลายเป็นว่าในปากของเขาเพลงหวานลึกลับ ... Sigrid. '