The eighteenth century, says Legoui

The eighteenth century, says Legouis in A Short History of English Literature, “viewed as a whole has a distinctive character.” It was “the classical age” in English literature, and, as such, held and practised some basic principles concerning life and literature. Even then one should avoid sweeping generalizations/The temptation to generalize-the eighteenth century particularly-is hard to overcome.
“Few centuries,” says George Sherburn in A Literary History of. England edited by Albert C. Baugh, “have with more facility been reduced to a formula tHan the eighteenth….Few centuries, to be sure, have demonstrated more unity of character than superficially considered the eighteenth seems to have possessed.” However, it is fallacious to believe that there is a clear cleavage between the seventeenth century and the eighteenth. Observes Sherburn: “The ideas of the later seventeenth century continue into the eighteenth.” At any rate, in the eighteenth century there was the completion of the reaction against Elizabethan romanticism. This reaction had started in the seventeenth century with Denham, Waller, and Dryden. Pope and his contemporaries stood on the other extreme to Elizabethan romanticists and ushered in “the age of prose and reason,” as Matthew Arnold characterises the eighteenth century. Now, let us see how and how far the eighteenth century was “an age of prose and reason.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศตวรรษที่สิบแปด กล่าวว่า Legouis ใน A สั้นประวัติของวรรณคดีอังกฤษ "ดูทั้งหมดมีอย่างนั้น" มันเป็น "ยุคคลาสสิก" ในวรรณคดีอังกฤษ และ เช่น จัด และฝึกฝนหลักการพื้นฐานบางอย่างเกี่ยวกับชีวิตและวรรณกรรม แม้แล้ว หนึ่งควรหลีกเลี่ยงการกวาดเดิม ๆ ล่อ generalize-สิบแปดศตวรรษโดยเฉพาะอย่างยิ่ง-ยากที่จะเอาชนะ"ไม่กี่ศตวรรษ กล่าวว่า จอร์จ Sherburn A ประวัติวรรณกรรมของ แก้ไข โดยอัลเบิร์ต C. บอห์ อังกฤษ "ด้วยเพิ่มเติมลงไปสูตรกว่า eighteenth...สองสามศตวรรษ เพื่อให้แน่ใจ ได้แสดงให้เห็นความสามัคคีมากขึ้นของตัวละครมากกว่าพิจารณาเผิน ๆ eighteenth ที่ดูเหมือนว่าจะ ได้มี" อย่างไรก็ตาม มันคือ fallacious เชื่อว่ามีความแตกแยกชัดเจนระหว่างศตวรรษสิบเจ็ดและ eighteenth ที่ สังเกต Sherburn: "ความคิดของศตวรรษสิบเจ็ดหลังยังคงเป็น eighteenth ที่" ทั้งนั้น ในศตวรรษที่สิบแปด ได้ความสมบูรณ์ของปฏิกิริยากับเอลิซาเบธจิตนิยม ปฏิกิริยานี้ได้เริ่มต้นในศตวรรษสิบเจ็ด Denham วอลเลอร์ และ Dryden สมเด็จพระสันตะปาปาและโคตรของเขายืนบนมากไป romanticists เอลิซาเบธ และ ushered ใน "ยุคของเหตุผล และร้อยแก้ว" ขณะที่อาร์โนลด์แมทธิวเป็นศตวรรษที่สิบแปด ตอนนี้ ให้เราดูวิธี และวิธีห่างไกลในศตวรรษที่สิบแปด "เป็นยุคของร้อยแก้วและเหตุผล"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศตวรรษที่สิบแปดกล่าวว่า Legouis ในประวัติโดยย่อของวรรณคดีอังกฤษ "ดูโดยรวมมีลักษณะที่โดดเด่น." มันเป็น "ยุคคลาสสิก" ในวรรณคดีอังกฤษและเป็นเช่นนี้จัดขึ้นและได้รับการฝึกฝนหลักการพื้นฐานบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับชีวิตและ วรรณกรรม แม้แล้วควรหลีกเลี่ยงกวาด / สิ่งล่อใจที่จะพูดคุย-ศตวรรษที่สิบแปดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะ.
"ไม่กี่ศตวรรษ" จอร์จ Sherburn ในประวัติศาสตร์วรรณกรรมกล่าวว่า อังกฤษแก้ไขโดยอัลเบิร์คเคร์ "มีกับสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ อีกมากมายรับลดลงไปกว่าสูตรที่สิบแปด ... ศตวรรษ .Few เพื่อให้แน่ใจว่าการได้แสดงให้เห็นความเป็นเอกภาพมากขึ้นของตัวละครกว่าสิบแปดถือว่าเผินๆดูเหมือนว่าจะมีครอบครอง." อย่างไรก็ตามมัน คือผิดพลาดที่จะเชื่อว่ามีความแตกแยกชัดเจนระหว่างศตวรรษที่สิบเจ็ดและสิบแปด สังเกต Sherburn: ". ความคิดของศตวรรษที่สิบเจ็ดภายหลังการดำเนินการต่อไปที่สิบแปด" ในอัตราใด ๆ ในศตวรรษที่สิบแปดมีความสมบูรณ์ของปฏิกิริยาต่อต้านแนวโรแมนติกลิซาเบ ธ ที่ ปฏิกิริยานี้ได้เริ่มต้นในศตวรรษที่สิบเจ็ดกับ Denham, วอลเลอร์และดรายเดน สมเด็จพระสันตะปาปาและโคตรของเขายืนอยู่บนที่รุนแรงอื่น ๆ เพื่อ Romanticists ลิซาเบ ธ และ ushered ใน "ยุคร้อยแก้วและเหตุผลที่" แมทธิวอาร์โนล characterizes ศตวรรษที่สิบแปด ตอนนี้ให้เราดูวิธีการและวิธีการไกลศตวรรษที่สิบแปดคือ "อายุร้อยแก้วและเหตุผล."