Sep 27 2006Raúl ZibechiBreaking dow

Sep 27 2006
Raúl Zibechi
Breaking down the fences of the large estates was not as difficult as fighting the technological packages of the transnationals,” Huli recounts as he sits in his kitchen and pours hot water into the mate we share while his son romps around the house. He says the campesinos of Brazil's Landless Rural Workers' Movement (MST, for the Portuguese initials) dreamed for years of reclaiming their land, believing that it would solve all their problems: food for their children, a dignified life of hard work on the farm, education, health, and housing. However, the reality would prove much more difficult, for surprises they had never imagined lay ahead.

Huli Zang is part of one of the 376 families that make up the Filhos de Sepé (Sons of Sepé) settlement, a 6,000-hectare (23-square mile) municipality in Viamao, 40 kilometers (25 miles) from Porto Alegre, the capital of the southern state of Rio Grande do Sul. The settlement, established in February of 1999, is divided into four sectors where the land is organized into what the landless call an agrovila (agricultural village): the houses are grouped together in one area rather than on each campesino's parcel of land.

This arrangement ensures the houses, built solidly out of wood or brick, have access to electricity and potable water, with the byproduct that daily life for the campesinos is much like that of the average city-dweller. Huli's house has a gas stove as well as a wood stove, a refrigerator, television, and computer. There is a route connecting the housing area to the nearest town, Viamao, as well as the individual parcels, each one an average of 17 hectares.

The settlement sits next to a 2,500-hectare (10-square mile) wildlife refuge called Bañado dos Pachecos, home to thousands of species of birds, fish, and mammals. The area is irrigated by the surrounding marshland, which makes it suitable only for cultivating rice, although next to each house settlers have enough space to grow vegetables and fruit trees, and nearly everyone raises chickens and a milk cow or two. This allows some degree of self-sufficiency as far as food is concerned.

Within the settlement MST operates one of its Training Centers, which can house 120 people with its array of bedrooms, communal bathrooms, meeting rooms, Internet computer labs, and dining hall. During the month of August, some 80 activists from half a dozen countries participated in a seminar delivered each year by the Latin American Coordinating Agency of Campesino Organizations (CLOC). The 1,800-person village also has a school where 230 children attend.

Land and Rice

Before resettling to their current location, the landless campesinos lived for nearly four years alongside Brazil's highways in hovels made of black canvas, enduring extreme cold during the winter and suffocating temperatures in the summer. Negotiations with authorities gave them access to the land they live on now, which is the biggest settlement in the state. A testament to the settlers' will to create a new world for themselves, and not just have a strip of land to cultivate, is the fact that they decided to create an agrovila . Several settlements have built housing on each individual parcel of land, a choice that creates almost insurmountable political and social problems. Not only is it almost impossible to deliver water and electricity to all the inhabitants (due to large distances between houses), but community living is almost out of the question, thus heightening the campesinos' individualism and blocking any attempt to create a different type of society.

Any visitor that manages to arrive at an agrovila, with its simple, picturesque homes, sown plots of land, colorful flower arrangements, and domestic animals grazing and cackling in the sun, sees a bucolic setting, where everything runs smoothly. Nothing could be further from the truth. The Filhos de Sepé settlement faces its share of problems, mostly derived from the global crisis of the small farmer competing with the powerful expansion of agribusiness pushed by large multinational corporations.

One of the initial problems precipitates from the very choice to create an agrovila. Frequently, individual parcels end up far away from the housing areas, sometimes as much as 10-13 kilometers (6-8 miles). “This causes some families to quit farming altogether and instead lease their land to other settlements,” says Huli, who doesn't shy away from questions. In order to address this problem facing the agrovila, over the last few years MST has implemented a new design for the settlements. Units consisting of 15 to 20 families are grouped together and the land is lined up in triangles with the vertex of each coming together in a central area. This way the homes are all near each other and the parcels of land are relatively close to the residential area. This of course reduces the density of the settlements from an average of 100 families to what has been termed a “housing nucleus,” which does not exceed a total of 20 families.

But perhaps the gravest problem is their dependence on multinationals that impose a style of farming based on the heavy use of agricultural toxins. “Monsanto brings us technology packages, herbicides and pesticides, in other words poison, and then they supply the rice. Over the course of time, we went from depending on the landholding elite to depending on the multinationals that own the technology. We can only conclude that in spite of our efforts, we have not moved forward, that we struggled for years to be in a new state of dependence, and all the while we are poisoning our own families and the people who consume the rice we produce,” say Huli.

A Struggle Without End

In order to escape these constraints, the settlers have opted for agroecology. In the settlement, 1,600 hectares (6 square miles) are farmed “conventionally” (that is to say, with pesticides), but after an intense internal debate, the community decided to have a small nucleus of families cultivate organic rice. Last year, 29 families cultivated 120 hectares (almost half a square mile) without chemicals and formed the Association of Rice and Fish Producers. Because they operate where there is an abundance of water, they have been able to produce fish, diversifying their production. That year, they produced 6,000 bags of organic rice and the production was sold for school lunches in the city of Viamao, governed by the Workers' Party. This year, 35 families are participating, and they are hoping to grow 150 hectares and produce 10,000 bags.

Sepé Tiraju
On February 7, 1756 the Guaraní Indian Sepé Tiraju was killed in combat by Spanish and Portuguese troops in the city of Sao Gabriel (in the southern part of Rio Grande do Sul). The 1750 Treaty of Madrid, signed by the two countries, decreed that all Indians belonging to the Guaraní Reductions (seven towns laid out by Jesuits and built by the indigenous people) must abandon their homes and move to the banks of the Uruguay River, territory that today belongs to Argentina.

A Portuguese-Spanish army of 3,500 soldiers armed with cannons, the best equipped for their day, confronted the Indians armed with spears and arrows. Three days after the death of Sepé, on February 10, nearly 1,500 Indians were dead. In spite of the abolishment of the treaty in 1761, it had accomplished its goal: the Guaraní Reductions—described by Voltaire as “a triumph of humanity” for their successful cooperative living, artistic endeavors such as music, publication of books, and development of astronomy and meteorology—were destroyed. This year, the landless and other social movements commemorated the 250-year anniversary of the fall of Sepé in combat as part of a retrieval of the most notable experiences of different worlds existing on the same continent.

They have discovered that growing organic rice is not only profitable, but its productivity per acre is exactly double that of rice farmed with chemicals. They have recovered and implemented an old campesino tradition of preparing the land with ducks. “Ducks eat up all the herbs, clean the land much better than an agrochemical toxin could, and in addition they leave it fertilized with their waste. We leave the ducks there over a period of months and they do all the prep work. Later, when it is time to sow the rice, we remove them and either sell them or eat them,” Huli relates with a huge smile. Farming organically gives them their own seeds and supplies, so to produce they don't depend on markets, and in addition they are improving the health of both the producers and the consumers.

Now, however, they face the problem of certification. In Brazil there are only three businesses that can certify organic origin, and they are all linked to multinationals. “Once more we are bumping into the same enemy,” Huli continues. But what angers them the most is that the “certifier” will only visit the settlement once a year, charges them thousands of dollars, and does not inspect the cultivation process, a fact that allows any “organic” producer to use chemicals while still receiving the organic label. To address this unexpected problem, the movement is addressing the possibility of creating a “community certification” team, which would allow them to bypass dealing with the multinationals.

In addition, the settlers complain that the state and federal governments do not provide credits for agroecological production. In short, they face a whole chain of problems, and each time they overcome one, they run into a new problem that is ultimately the same: the control of large multinationals over agricultural technologies that allows them to exploit the campesinos. The development and control of new technologies by multinationals has made possible a new type of oppression. While the campesinos no longer lack the means of production, control over work schedules, and labor methods, the multinationals' dominance

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Sep 27 2006
Raúl Zibechi
แบ่งกรอบของนิคมขนาดใหญ่ไม่ยากเช่นการต่อสู้แพ transnationals เทคโนโลยี "ฮู recounts เขาอยู่ในห้องครัวของเขา และ pours อุ่นเป็นเมทเราใช้ร่วมกันในขณะที่ลูกชายของเขา romps รอบบ้าน เขากล่าวว่า campesinos ของบราซิล Landless ชนบทแรงงานเคลื่อนไหว (MST สำหรับชื่อย่อโปรตุเกส) ฝันปีของ reclaiming ที่ดิน เชื่อว่า มันจะแก้ปัญหาทั้งหมด: อาหารสำหรับเด็ก ชีวิตทีทำงานหนักในฟาร์ม การศึกษา สุขภาพ และอยู่อาศัย อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงจะพิสูจน์ยากมาก ประหลาดใจสำหรับ พวกเขาก็ไม่นึกเลยว่าวางข้างหน้า

ฮูลิ Zang เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว 376 ที่สร้างการชำระเงิน Sepé de Filhos (บุตรของ Sepé) เป็น 6000-hectare (สแควร์ 23 ไมล์) เทศบาลใน Viamao, 40 กิโลเมตร (25 ไมล์) จากปอร์โตอเลเกร เมืองหลวงของรัฐริโอแกรนด์ใต้ทำเน การชำระเงิน กุมภาพันธ์ 2542 แบ่งออกเป็นสี่ภาคที่มีการจัดระเบียบที่ดินเป็นสิ่งที่ landless โทร agrovila การ (เกษตรหมู่บ้าน): บ้านด้วยกันเป็นกลุ่มบริเวณหนึ่ง มากกว่าของ campesino แต่ละหีบห่อของแผ่นดิน

ใจนี้จัดบ้าน สร้างขึ้นจากไม้หรืออิฐ สถานะมีไฟฟ้าและน้ำใช้ ด้วยจิตสำนึก ที่ชีวิตประจำวันสำหรับ campesinos เป็นเหมือนที่เฉลี่ยเมือง dweller บ้านของฮูมีแก๊สเตาและเตาอบไม้ ตู้เย็น โทรทัศน์ และคอมพิวเตอร์ มีเส้นทางเชื่อมต่อพื้นที่อยู่อาศัยเมืองที่ใกล้ที่สุด Viamao รวมทั้งในแต่ละหีบ ห่อ แต่ละคนโดยเฉลี่ยของ 17 เฮคเตอร์

การจ่ายเงินตั้งอยู่ถัดจาก 2500-hectare หลบสัตว์ป่า (10 ตารางไมล์) เรียกว่า Bañado dos Pachecos บ้านพันพันธุ์นก ปลา และเลี้ยงลูกด้วยนม พื้นที่เป็นชลประทาน โดย marshland โดยรอบ ทำให้เหมาะสำหรับการเพาะปลูกข้าว แม้อยู่บ้านตั้งถิ่นฐานมีพื้นที่ว่างพอให้ผักและผลไม้ต้นไม้ และเกือบทุกคนยกไก่ และวัวนม หรือสองเท่านั้น นี้ทำให้บางส่วนของปรัชญาเป็นที่เกี่ยวข้องอาหาร

ในการชำระเงิน MST ดำเนินงานของศูนย์ฝึกอบรม ซึ่งสามารถบ้านของห้องนอน ห้องน้ำสาธารณะ ห้องประชุม แล็บคอมพิวเตอร์อินเตอร์เน็ต และรับ 120 คน หนึ่ง ในช่วงเดือนสิงหาคม นักเคลื่อนไหวบาง 80 จากหกครึ่งประเทศเข้าร่วมสัมมนาการส่งแต่ละปีโดยริกาประสานงานหน่วยงานของ Campesino องค์กร (CLOC) หมู่บ้าน 1800 คนมีโรงเรียนที่เข้าร่วมเด็ก 230.

ข้าวและที่ดิน

ก่อน resettling กับตำแหน่งปัจจุบัน landless campesinos อาศัยอยู่เกือบสี่ปีควบคู่ไปกับทางหลวงของประเทศบราซิลใน hovels ของผืนผ้าใบสีดำ ยืนยงเย็นมากในช่วงฤดูหนาว และ suffocating อุณหภูมิในฤดูร้อน เจรจากับหน่วยงานให้เข้าสู่ดินแดนที่พวกเขาอาศัยอยู่ในขณะนี้ ซึ่งเป็นการจ่ายเงินที่ใหญ่ที่สุดในรัฐนั้น ในการตั้งถิ่นฐานจะสร้างโลกใหม่ด้วยตนเอง และไม่เพียงมีที่ดินปลูกป่า คือความจริงที่ว่า พวกเขาตัดสินใจที่จะสร้าง agrovila การชำระเงินหลายได้สร้างหมู่บ้านจัดสรรในแต่ละหีบห่อแต่ละที่ดิน เลือกที่สร้างปัญหาทางการเมือง และสังคมเกือบ insurmountable ไม่เพียงแต่ เป็นเกือบไปส่งน้ำและไฟฟ้าเพื่อคนทั้งหมด (เพราะระยะทางขนาดใหญ่ระหว่างบ้าน), แต่ชุมชนที่อยู่อาศัยเกือบหมดคำถาม ท่าน campesinos' ปัจเจก และบล็อกเพื่อสร้างชนิดอื่นของสังคม

ผู้เยี่ยมชมใด ๆ ที่สามารถมาเป็น agrovila กับบ้านเรียบง่าย งดงาม หว่านผืนที่ดิน จัดดอกไม้หลากสี และสัตว์ในประเทศ grazing และ cackling ในดวงอาทิตย์ เห็นการตั้งค่า bucolic ที่ทุกอย่างทำงานได้อย่างราบรื่น ไม่มีอะไรอาจจะหวความจริง การชำระเงิน Filhos de Sepé หันหน้าร่วมกันของปัญหา ส่วนใหญ่มาจากวิกฤตของเกษตรกรขนาดเล็กแข่งขันกับการขยายตัวที่มีประสิทธิภาพของเกษตรที่ผลักดัน โดยขนาดใหญ่ข้ามชาติองค์กร

หนึ่งของปัญหาการเริ่มต้น precipitates จากตัวเลือกที่มากจะสร้าง agrovila บ่อย หีบห่อแต่ละท้ายห่างจากพื้นที่อยู่อาศัย บางครั้งมากถึง 10-13 กิโลเมตร (ไมล์ 6-8) "นี้ทำให้บางครอบครัวเลิกเลี้ยงทั้งหมด และแทน เช่าที่ดินเพื่อจับคู่อื่น ๆ กล่าวว่า ฮู ที่ไม่อายจากคำถาม เพื่อปัญหานี้หัน agrovila เหนือสุด ไม่กี่ปี MST ได้ดำเนินการออกแบบใหม่สำหรับการชำระ มีการจัดกลุ่มหน่วยประกอบด้วย 15-20 ครอบครัวร่วมกัน และที่ดินจะตั้งเรียงรายในสามเหลี่ยมกับจุดยอดของแต่ละมาร่วมกันในพื้นที่ส่วนกลาง วิธีนี้บ้านอยู่ใกล้กัน และหีบห่อของแผ่นดินจะค่อนข้างใกล้เคียงกับพื้นที่อยู่อาศัย นี้ลดความหนาแน่นของการจับคู่จากเฉลี่ยของครอบครัว 100 ให้อะไรได้ถูกเรียกว่าเป็น "บ้านนิวเคลียส ซึ่งไม่เกินจำนวน 20 ครอบครัวแน่นอน

แต่บางทีปัญหาแล้วคือ บริษัทที่กำหนดลักษณะของการทำฟาร์มตามการใช้สารพิษทางการเกษตรอย่างหนัก ของพวกเขาพึ่งพา "Monsanto นำเราแพคเกจเทคโนโลยี สารเคมีกำจัดวัชพืช และสารกำจัดศัตรู พืช ในคำอื่นๆ พิษ แล้วพวกเขาจัดหาข้าว ในช่วงเวลา เราไปจากตามอี landholding จะขึ้นอยู่กับบริษัทที่เป็นเจ้าของเทคโนโลยี เราสามารถสรุปเพียงว่า แม้ความพยายามของเรา เรายังไม่ได้ย้ายไปข้างหน้า ว่า เราต่อสู้ปีในรัฐพึ่งพา ใหม่ และในขณะเรามีพิษครอบครัวของเราเองและคนที่กินข้าวที่เราผลิต กล่าวว่า ฮู.

A ต่อสู้ไม่จบ

เพื่อหนีข้อจำกัดเหล่านี้ ตั้งถิ่นฐานได้เลือกสำหรับ agroecology ในการชำระเงิน 1600 เฮคเตอร์ (6 ตารางไมล์) เป็น farmed "ดี" (ที่จะพูด มียาฆ่าแมลง), แต่หลัง จากการ อภิปรายภายในรุนแรง ชุมชนตัดสินใจที่จะมีนิวเคลียสขนาดเล็กของครอบครัวปลูกข้าวอินทรีย์ ปี ครอบครัว 29 cultivated 120 เฮกเตอร์ (เกือบครึ่งหนึ่งตารางไมล์) โดยไม่มีสารเคมี และเกิดสมาคมข้าวและผลิตปลา เนื่องจากมีทำมีความอุดมสมบูรณ์ของน้ำ พวกเขาได้รับสามารถผลิตปลา ผลิตของพวกเขาอย่างนั้น ปี พวกเขาผลิต 6000 ถุงข้าวอินทรีย์และการผลิตถูกขายสำหรับอาหารกลางวันโรงเรียนในเมือง Viamao โดยฝ่ายผู้ปฏิบัติงาน ปีนี้ 35 ครอบครัวมีส่วนร่วม และพวกเขาหวังที่จะเติบโตเฮกเตอร์ 150 และผลิต 10000 ถุง

Sepé Tiraju
บน 7 กุมภาพันธ์ เวลา Tiraju Sepé Guaraní อินเดียถูกฆ่าตายในการรบ โดยทหารสเปนและโปรตุเกสในการเมืองของ Sao Gabriel (ในภาคใต้ของริโอแกรนด์โดเน) 1750 ในสนธิสัญญามาดริด ลงนาม โดยทั้งสองประเทศ decreed ที่ เป็นการลด Guaraní (เจ็ดเมืองแอร์ โดยคณะเยสุอิต และสร้าง โดยคนพื้นเมือง) ของอินเดียทั้งหมดต้องละทิ้งบ้านของพวกเขา และย้ายไปฝั่งแม่น้ำอุรุกวัย ดินแดนที่วันนี้เป็นของอาร์เจนตินา

A โปรตุเกสสเปนกองทัพทหาร 3500 ติดอาวุธ ด้วยปืน ดีที่สุดสำหรับวัน เผชิญหน้ากับอินเดียที่มีหอกและลูกศร สามวันหลังจากการตายของ Sepé บน 10 กุมภาพันธ์ อินเดียเกือบ 1500 ได้ตาย แม้ abolishment ของสนธิใน 1761 มันมีสำเร็จเป้าหมาย: ลด Guaraní — โดย Voltaire อธิบายว่า "เป็นชัยชนะของมนุษย์" ของพวกเขาอยู่อาศัยสหกรณ์ประสบความสำเร็จ ความพยายามทางศิลปะเช่นดนตรี พิมพ์หนังสือ และการพัฒนาของดาราศาสตร์และอุตุนิยมวิทยาซึ่งถูกทำลาย ปีนี้ การ landless และการเคลื่อนไหวทางสังคมอื่น ๆ commemorated ฉลองครบรอบ 250 ปีของฤดูใบไม้ร่วงของ Sepé ในการรบเป็นส่วนหนึ่งของการเรียกประสบการณ์โดดเด่นที่สุดของโลกแตกต่างกันที่มีอยู่ในเดียวกันกับทวีปนั้น

จะได้ค้นพบว่า ปลูกข้าวอินทรีย์ไม่มีกำไร แต่เป็นผลผลิตต่อเอเคอร์คู่ตรงที่ข้าว farmed กับสารเคมี พวกเขาได้กู้ และดำเนินการประเพณี campesino เก่าของเตรียมที่ดินกับเป็ด "เป็ดกินทั้งหมดสมุนไพร สะอาดแผ่นดินดีกว่าอาจมีสารพิษเคมีเกษตร และนอกจากนี้ พวกเขาปล่อยให้ปฏิสนธิ ด้วยเสีย เราปล่อยให้เป็ดมีช่วงระยะเวลาของเดือน และทำงานเป็นการเตรียมทั้งหมด ต่อมา เมื่อถึง เวลาหว่านข้าว เราลบออก และอาจขาย หรือกินพวกเขา, "ฮูเกี่ยวข้องดีมาก เกษตร organically ให้ได้เมล็ดพันธุ์และอุปกรณ์ของตนเอง เพื่อให้ การผลิต ไม่ขึ้นอยู่กับตลาด และนอกจากนี้ พวกเขาจะปรับปรุงสุขภาพของทั้งผู้ผลิตและผู้บริโภค

ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาเผชิญกับปัญหาของใบรับรอง ในบราซิล มีธุรกิจเพียงสามที่สามารถรับรองแหล่งกำเนิดสินค้าเกษตรอินทรีย์ และพวกเขาทั้งหมดเชื่อมโยงกับบริษัท "อีกครั้งหนึ่งเราอยู่โน่นชนศัตรูเดียวกัน ฮูยังคง แต่สิ่ง angers มากที่สุด ว่า "certifier" จะเพียงแวะชำระเมื่อปี ค่าธรรมเนียมพันดอลลาร์ และตรวจสอบการเพาะปลูก ความจริงที่ช่วยให้ผู้ผลิตใด ๆ "อินทรีย์" การใช้สารเคมีในขณะที่ยังคง ได้รับป้ายชื่ออินทรีย์ เพื่อแก้ไขปัญหานี้โดยไม่คาดคิด ความเคลื่อนไหวกำลังแก้ปัญหาสามารถสร้างทีมงาน "ชุมชนรับรอง" ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาจัดการกับโดดข้าม

, ตั้งถิ่นฐานที่บ่นว่า รัฐและรัฐบาลกลางได้ให้เครดิตสำหรับการผลิต agroecological ในระยะสั้น พวกเขาเผชิญกับห่วงโซ่ทั้งหมดของปัญหา และแต่ละครั้งที่พวกเขาเอาชนะหนึ่ง พวกเขาพบปัญหาใหม่ที่สุดเหมือนกัน: การควบคุมของบริษัทใหญ่เกษตรเทคโนโลยีที่ช่วยให้พวกเขากดขี่ขูดรีด campesinos การพัฒนาและควบคุมเทคโนโลยีใหม่โดยบริษัทมีได้เป็นชนิดใหม่ของอธิปไตย ในขณะ campesinos ไม่ขาดวิธีการผลิต ควบคุมการทำงาน และวิธีแรงงาน การครอบงำของบริษัท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

27 ก.ย. 2549 úผม zibechi

ราทำลายรั้วของที่ดินขนาดใหญ่ก็ไม่ยากเท่าสู้กับชุดของเทคโนโลยี transnationals " Huli เล่าเป็นเขานั่งอยู่ในครัวของเขา และเทน้ำร้อนลงในคู่ที่เราใช้ในขณะที่ลูกชายของเขา romps รอบบ้าน เขาบอกว่า campesinos ของประเทศบราซิลตั้งอยู่ในชนบท ( MST แรงงานการเคลื่อนไหวสำหรับโปรตุเกสชื่อย่อ ) ฝันสำหรับปีของ reclaiming แผ่นดิน เชื่อว่าจะแก้ปัญหาของพวกเขาทั้งหมด : อาหารสำหรับเด็ก เป็นชีวิตที่สง่างามของการทำงานหนักในไร่ , การศึกษา , สุขภาพ , ที่อยู่อาศัย อย่างไรก็ตาม ความจริงจะพิสูจน์ยากมาก ที่น่าประหลาดใจที่พวกเขาเคยคิดเลย

วางข้างหน้าHuli Zang เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้วว่าให้ขึ้น filhos เดอ ก.ย. 2554 ( บุตรชายของก.ย. é ) การตั้งถิ่นฐาน , 6 , 000 เฮกตาร์ ( 23 ไมล์ ) เทศบาล viamao 40 กิโลเมตร ( 25 ไมล์ ) จาก Porto Alegre , เมืองหลวงของภาคใต้รัฐริโอแกรนด์โดซูล การตั้งถิ่นฐาน , ก่อตั้งขึ้นในกุมภาพันธ์ 1999จะแบ่งออกเป็น 4 ภาค ที่ดินแบ่งเป็นสิ่งที่ไร้ที่ดินเรียก agrovila ( หมู่บ้านเกษตร ) : บ้านจะถูกจัดกลุ่มเข้าด้วยกันในพื้นที่มากกว่าใน campesino แต่ละแปลง

จัดนี้ทำให้บ้านที่สร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์จากไม้หรืออิฐ มีไฟฟ้าใช้ และดื่มน้ำกับอาหารที่ชีวิตทุกวัน สำหรับ campesinos เป็นเหมือนที่ของผู้อยู่อาศัยในเมืองเฉลี่ย Huli บ้านมีเตาแก๊ส รวมทั้งไม้ เตา ตู้เย็น โทรทัศน์ และคอมพิวเตอร์ มีเส้นทางเชื่อมต่อพื้นที่อยู่อาศัยในเมือง ใกล้ viamao ตลอดจนหีบห่อที่บุคคลแต่ละคน เฉลี่ยประมาณ 17 ไร่

ที่นั่งข้างๆ เป็น 2500 เฮกตาร์ ( 10 ไมล์ ) ที่หลบภัยที่เรียกว่า BA 15 ชื่อดอส pachecos บ้านนับพันชนิดของนก ปลา สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม พื้นที่ปลูก โดยรอบบริเวณที่ลุ่มมีน้ำขัง ซึ่งทำให้มันเหมาะสำหรับการปลูกข้าว แต่ถัดจากแต่ละบ้านแห่งนี้มีพื้นที่เพียงพอที่จะปลูกผักและไม้ผล และเกือบทุกคนที่เลี้ยงไก่และวัวนม หรือ สองนี้จะช่วยให้บางส่วนของตนเองเท่าที่อาหารเป็นกังวล

ภายในนิคม MST ดําเนินงานหนึ่งของศูนย์ฝึกอบรมของ บริษัท ซึ่งสามารถบ้าน 120 คน กับอาร์เรย์ของ ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องอาหาร ห้องประชุม ห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ อินเทอร์เน็ต และห้องอาหาร ในช่วงเดือน สิงหาคมบาง 80 เรียกร้องจากประเทศครึ่งโหลเข้าร่วมสัมมนาส่งในแต่ละปีโดยละตินอเมริกันประสานงานหน่วยงานขององค์กร campesino ( ยิงปืน ) 1800 คน หมู่บ้าน ก็มีโรงเรียนที่ 230 คน เข้าร่วมงาน และ ข้าว



ที่ดินก่อน resettling ของปัจจุบันสถานที่การ campesinos ไม่มีที่ดินเป็นของตนเองอยู่เกือบสี่ปีร่วมกับบราซิลทางหลวงใน hovels ทำจากผ้าใบสีดำ ทนหนาวที่สุดในช่วงฤดูหนาว และหายใจไม่ออก อุณหภูมิในฤดูร้อน เจรจากับเจ้าหน้าที่ให้พวกเขาสามารถเข้าถึงที่ดินที่พวกเขาอยู่ในขณะนี้ ซึ่งเป็นชุมชนที่ใหญ่ที่สุดในรัฐ เป็นเครื่องยืนยันถึงการจะสร้างโลกใหม่ให้ตัวเองและไม่เพียงแค่มีแถบของที่ดินเพาะปลูก เป็นข้อเท็จจริงว่า พวกเขาตัดสินใจที่จะสร้าง agrovila . หลายคู่ได้สร้างที่อยู่อาศัยบนพัสดุแต่ละบุคคลของแผ่นดิน เป็นทางเลือกที่ก่อให้เกิดปัญหาทางสังคมและการเมืองเกือบจะผ่านไม่ได้ ไม่เพียง แต่มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะส่งน้ำและไฟฟ้าให้พลเมืองทั้งหมด ( เนื่องจากระยะทางขนาดใหญ่ระหว่างบ้าน )แต่ชีวิตของชุมชนเป็นเกือบเป็นไปไม่ได้ ดังนั้น ด้วยการ campesinos ' ปัจเจกนิยมและปิดกั้นความพยายามใด ๆที่จะสร้างชนิดที่แตกต่างกันของสังคม

ผู้เยี่ยมชมใด ๆที่จัดการที่จะมาถึงที่ agrovila ที่มีความเรียบง่าย งดงาม บ้านหว่านในที่ดิน , การจัดดอกไม้และสัตว์แทะแต่ในประเทศและ ดวงอาทิตย์ , เห็นคนในครอบครัวการตั้งค่า ,ที่ทุกอย่างจะราบรื่น ไม่มีอะไรสามารถเพิ่มเติมจากความจริง การ filhos เดอ ก.ย. ) ที่หน้าหุ้นของปัญหาส่วนใหญ่เกิดจากวิกฤติของชาวนาเล็ก ๆการแข่งขันที่มีประสิทธิภาพ การขยายตัวของธุรกิจเกษตรผลักดันโดย บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่ .

หนึ่งเริ่มต้นของตะกอนที่เกิดจากทางเลือกมากเพื่อสร้าง agrovila . บ่อยพัสดุแต่ละสิ้นสุดขึ้นห่างจากบริเวณที่อยู่อาศัย กิโลเมตรบางครั้งเท่าที่ 10-13 ( 6-8 ไมล์ ) " ทำให้บางครอบครัวต้องเลิกเลี้ยงทั้งหมด และเช่าที่ดินของตนแทนการชำระหนี้ อื่น ๆ , " กล่าวว่า Huli ที่ไม่อายห่างจากคำถาม เพื่อที่จะจัดการกับปัญหานี้ ซึ่ง agrovila กว่าไม่กี่ปีล่าสุด MST มีการดีไซน์ใหม่สำหรับการชำระหนี้ .หน่วยประกอบด้วย 15 – 20 ครอบครัวจะถูกจัดกลุ่มเข้าด้วยกัน และที่ดินอยู่เรียงรายขึ้นในรูปสามเหลี่ยมที่มีจุดยอดของแต่ละที่มารวมกันในพื้นที่ภาคกลาง แบบนี้บ้านจะอยู่ใกล้กัน และพัสดุของที่ดินค่อนข้างใกล้พื้นที่พักอาศัยนี้แน่นอนจะช่วยลดความหนาแน่นของการชำระหนี้จากเฉลี่ย 100 ครอบครัว สิ่งที่ได้รับการเรียกว่า " บ้านนิวเคลียส ซึ่งไม่เกินทั้งหมด 20 ครอบครัว

แต่บางทีปัญหาที่ร้ายแรงที่สุด คือ การพึ่งพา บริษัท ข้ามชาติที่กำหนดลักษณะของฟาร์มขึ้นอยู่กับการใช้งานหนักของสารพิษทางการเกษตร " มอนซานโตมาแพคเกจเทคโนโลยีสารกำจัดวัชพืชและยาฆ่าแมลงในคำอื่น ๆสารพิษ แล้วจึงใส่ข้าว ผ่านหลักสูตรของเวลาที่ เรา ไป ขึ้นอยู่กับวิธีการยอดขึ้นอยู่กับ บริษัท ข้ามชาติที่เป็นเจ้าของเทคโนโลยี เราสามารถสรุปได้ว่าแม้ความพยายามของเรา เราได้ย้ายไปข้างหน้า เราต่อสู้เพื่อปีเพื่ออยู่ในสถานะใหม่แห่งนั้นและทั้งหมดในขณะที่เราวางยาครอบครัวของเราเอง และ คน ที่ กิน ข้าว เราผลิต " พูด Huli

การต่อสู้โดยไม่ต้องจบ

เพื่อหนีข้อจำกัดเหล่านี้ตั้งถิ่นฐานได้เลือก agroecology . ในนิคม 1 , 600 ไร่ ( 7 ตารางไมล์ ) เป็นเพียงแค่ " โดยทั่วไป " ( กล่าวคือ มียาฆ่าแมลง ) แต่หลังจากการอภิปรายภายในแรงกล้าชุมชนตัดสินใจที่จะมีนิวเคลียสขนาดเล็กของครอบครัวปลูกข้าวอินทรีย์ ปีที่แล้ว 29 ครอบครัวปลูก 120 ไร่ ( เกือบครึ่งตารางไมล์ ) ปราศจากสารเคมี และก่อตั้งสมาคมผู้ผลิตข้าว และปลา เพราะพวกเขาทำงานที่มีความอุดมสมบูรณ์ของน้ำที่พวกเขาได้รับสามารถที่จะผลิตปลาที่มีการผลิตของพวกเขา ปีนั้น พวกเขาผลิต 6000 ถุงของข้าวอินทรีย์และการผลิตถูกขายสำหรับอาหารกลางวันที่โรงเรียนในเมืองของ viamao ปกครองโดยบุคคล , คนงาน ปีนี้ 35 ครอบครัวมีส่วนร่วมและพวกเขาหวังที่จะเติบโต 150 เฮกตาร์ และผลิต 10 , 000 ถุง เพื่อ tiraju )


ที่ 7 กุมภาพันธ์1756 ที่กัวรานี่เมืองอินเดียและถูกฆ่าตายในการต่อสู้เพื่อ tiraju สเปนและโปรตุเกสในเมืองทหารเซาเกเบรียล ( ในภาคใต้ของริโอแกรนด์โดซูล ) ที่ 1750 สนธิสัญญาของมาดริด ลงนาม โดยทั้งสองประเทศกำหนดให้ชาวอินเดียทั้งหมดเป็นของ มาร์ติน ( เจ็ดเมืองกัวรานี่ ( แสดงโดยเยซูอิตและสร้างโดยคนท้องถิ่น ) ต้องทิ้งบ้าน และย้ายไปที่ธนาคารของแม่น้ำอุรุกวัย ดินแดนที่ในปัจจุบันเป็นของอาร์เจนตินา

เป็นภาษาโปรตุเกสสเปนกองทัพ 3500 ทหารติดอาวุธด้วยปืน พร้อมสำหรับวันของพวกเขาที่ดีที่สุด กับอินเดียนแดง , ติดอาวุธด้วยหอกและลูกศรสามวันหลังจากการตายของก.ย. 2554 ในวันที่ 10 กุมภาพันธ์ เกือบ 1500 อินเดียตาย แม้ในการล้มเลิกสนธิสัญญาในการผลิต มันมีได้มีเป้าหมาย : กัวรานี่ มาร์ติน ( อธิบายโดยวอลแตร์เป็น " ชัยชนะของมนุษยชาติ " สำหรับชีวิตของสหกรณ์ประสบความสำเร็จ ความพยายามทางศิลปะ เช่นดนตรี หนังสือที่ตีพิมพ์เผยแพร่ และการพัฒนาของอุตุนิยมวิทยาและดาราศาสตร์ถูกทำลายปีนี้ ไม่มีที่ดินเป็นของตนเองและคนอื่น ๆการเคลื่อนไหวทางสังคมในงานฉลองครบรอบ 250 ปีของการล่มสลายของก.ย. ) ในการต่อสู้เป็นส่วนหนึ่งของการกู้คืนของประสบการณ์เด่นมากที่สุดของโลกที่แตกต่างที่มีอยู่ในทวีปเดียวกัน

พวกเขาได้พบว่า การปลูกข้าวอินทรีย์ไม่เพียงไร แต่ผลผลิตต่อไร่ของเป็นสองเท่านั้น ของข้าวที่ปลูกด้วยสารเคมีพวกเขามีการกู้คืนและดำเนินการประเพณี campesino เก่าของการเตรียมที่ดินกับเป็ด " เป็ดกินสมุนไพรทั้งหมด ล้างแผ่นดินดีกว่าเป็นสารเคมีพิษสามารถและนอกจากนี้พวกเขาปล่อยให้มันผสมกับของเสียของพวกเขา เราปล่อยให้เป็ดมันช่วงเดือน และพวกเขาทั้งหมด เตรียมงาน ต่อมา เมื่อถึงเวลาหว่านข้าวเราเอาพวกเขาและให้พวกเขาขายหรือกิน " Huli เกี่ยวข้องกับรอยยิ้ม . การเกษตรอินทรีย์ให้เมล็ดพันธุ์ของตนเอง และวัสดุ เพื่อที่จะผลิตพวกเขาไม่ได้ขึ้นอยู่กับตลาด และนอกจากนี้ จะปรับปรุงสุขภาพของทั้งผู้ผลิต และผู้บริโภค

ตอนนี้ แต่พวกเขาต้องเผชิญกับปัญหาของการรับรองในบราซิลมีเพียงสามธุรกิจที่สามารถรับรองผลิตภัณฑ์อินทรีย์และพวกเขาจะเชื่อมโยงกับ บริษัท ข้ามชาติ " เมื่อเราชนศัตรูเดียวกัน " Huli อย่างต่อเนื่อง แต่ที่โมโหเขามากที่สุดก็คือ " รับรอง " เท่านั้นเยี่ยมชมนิคมเมื่อปี ค่าใช้จ่ายหลายพันดอลลาร์และไม่ได้ตรวจสอบกระบวนการเพาะปลูกความจริงที่ช่วยให้ใด ๆ " อินทรีย์ " ผู้ผลิตต้องใช้สารเคมีอินทรีย์ในขณะที่ยังได้รับฉลาก กับปัญหาที่ไม่คาดคิดนี้ การเคลื่อนไหวที่อยู่ในความเป็นไปได้ของการสร้างทีม " ชุมชนรับรอง " ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาเพื่อหลีกเลี่ยงการติดต่อกับ บริษัท ข้ามชาติ .

นอกจากนี้ติดต่อ : บ่นว่ารัฐบาลของรัฐและรัฐบาลกลางไม่ได้ให้เครดิตสำหรับการผลิต agroecological . ในระยะสั้นที่พวกเขาเผชิญห่วงโซ่ทั้งหมดของปัญหา และแต่ละครั้งที่พวกเขาเอาชนะ พวกเขาวิ่งเข้าไปในปัญหาใหม่ที่สุดเหมือนกัน : ควบคุมของ บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่กว่าเกษตร เทคโนโลยีที่ช่วยให้พวกเขาใช้ประโยชน์จาก campesinos .การพัฒนาและการควบคุมของเทคโนโลยีใหม่โดย บริษัท ข้ามชาติทำให้เป็นไปได้ชนิดใหม่ของการกดขี่ ในขณะที่ campesinos ไม่ขาด หมายถึง การผลิต ควบคุมตารางการทำงานและวิธีการที่ บริษัท ข้ามชาติ ' การปกครองแรงงาน