Children's thinking has often been

Children's thinking has often been described as something like a staircase, in which children first use one approach to solve problems, then adopt a more advanced approach, and later adopt a yet more advanced approach.

For example, students of children's basic arithmetic (e.g., Ashcraft, 1987) have proposed that when children start school, they add by counting from one; sometime during first grade, they switch to adding by counting from the larger addend; and by third or fourth grade, they add by retrieving the answers to problems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เด็กคิดได้อธิบายมักจะเป็นทางการ ที่เด็กก่อนใช้หนึ่งวิธีการแก้ไขปัญหา แล้วนำมาใช้เป็นแนวทางที่สูงขึ้น และภายหลังนำวิธียังสูงขึ้นเหมือน ตัวอย่าง เรียนเลขคณิตพื้นฐานเด็ก (เช่น Ashcraft, 1987) ได้นำเสนอที่เมื่อเด็กเริ่มเรียน เพิ่ม โดยนับจากหนึ่ง บางครั้งในช่วงชั้นแรก พวกเขาสลับไปเพิ่มโดยนับจาก addend ใหญ่ และสาม หรือสี่เกรด เพิ่ม โดยดึงคำตอบปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคิดของเด็ก ๆ มักจะได้รับการอธิบายว่าสิ่งที่ต้องการบันไดซึ่งในเด็กแรกใช้วิธีการหนึ่งในการแก้ปัญหาแล้วนำมาใช้เป็นวิธีการที่สูงขึ้นและต่อมานำมาใช้วิธีการยังที่สูงขึ้น. ตัวอย่างเช่นนักเรียนคณิตศาสตร์ขั้นพื้นฐานของเด็ก (เช่น Ashcraft, 1987) ได้เสนอว่าเมื่อเด็กเริ่มเข้าโรงเรียนพวกเขาเพิ่มโดยการนับจากที่หนึ่ง; บางครั้งในช่วงชั้นประถมศึกษาปีแรกพวกเขาเปลี่ยนไปเพิ่มโดยการนับจาก addend ขนาดใหญ่; และชั้นประถมศึกษาปีที่สามหรือสี่พวกเขาเพิ่มโดยเรียกคำตอบในการแก้ไขปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เด็กคิดมักจะถูกอธิบายเป็นบางอย่าง เช่น บันไดซึ่งในเด็กแรกใช้วิธีการหนึ่งที่จะแก้ปัญหา แล้วใช้วิธีการขั้นสูงเพิ่มเติม และต่อมาใช้วิธีการขั้นสูงเพิ่มเติมเลย

เช่น นักเรียนของคณิตศาสตร์พื้นฐานของเด็ก ( เช่น Ashcraft , 1987 ) ได้เสนอว่าเมื่อลูกเริ่มเรียน พวกเขาเพิ่ม โดยนับจากหนึ่งบางครั้งในชั้นแรก พวกเขาเปลี่ยนไปเพิ่ม โดยนับจากจำนวนที่บวกเข้าไปใหญ่ และสามหรือสี่ปีที่พวกเขาเพิ่มโดยการตอบปัญหา