The Cactusby O. HenryThe most notab

The Cactus
by O. Henry
The most notable thing about Time is that it is so purely relative. A large amount of reminiscence is, by common consent, conceded to the drowning man; and it is not past belief that one may review an entire courtship while removing one's gloves.

That is what Trysdale was doing, standing by a table in his bachelor apartments. On the table stood a singular-looking green plant in a red earthen jar. The plant was one of the species of cacti, and was provided with long, tentacular leaves that perpetually swayed with the slightest breeze with a peculiar beckoning motion.

Trysdale's friend, the brother of the bride, stood at a sideboard complaining at being allowed to drink alone. Both men were in evening dress. White favors like stars upon their coats shone through the gloom of the apartment.

As he slowly unbuttoned his gloves, there passed through Trysdale's mind a swift, scarifying retrospect of the last few hours. It seemed that in his nostrils was still the scent of the flowers that had been banked in odorous masses about the church, and in his ears the lowpitched hum of a thousand well-bred voices, the rustle of crisp garments, and, most insistently recurring, the drawling words of the minister irrevocably binding her to another.

From this last hopeless point of view he still strove, as if it had become a habit of his mind, to reach some conjecture as to why and how he had lost her. Shaken rudely by the uncompromising fact, he had suddenly found himself confronted by a thing he had never before faced --his own innermost, unmitigated, arid unbedecked self. He saw all the garbs of pretence and egoism that he had worn now turn to rags of folly. He shuddered at the thought that to others, before now, the garments of his soul must have appeared sorry and threadbare. Vanity and conceit? These were the joints in his armor. And how free from either she had always been--But why--

As she had slowly moved up the aisle toward the altar he had felt an unworthy, sullen exultation that had served to support him. He had told himself that her paleness was from thoughts of another than the man to whom she was about to give herself. But even that poor consolation had been wrenched from him. For, when he saw that swift, limpid, upward look that she gave the man when he took her hand, he knew himself to be forgotten. Once that same look had been raised to him, and he had gauged its meaning. Indeed, his conceit had crumbled; its last prop was gone. Why had it ended thus? There had been no quarrel between them, nothing--

For the thousandth time he remarshalled in his mind the events of those last few days before the tide had so suddenly turned.

She had always insisted upon placing him upon a pedestal, and he had accepted her homage with royal grandeur. It had been a very sweet incense that she had burned before him; so modest (he told himself); so childlike and worshipful, and (he would once have sworn) so sincere. She had invested him with an almost supernatural number of high attributes and excellencies and talents, and he had absorbed the oblation as a desert drinks the rain that can coax from it no promise of blossom or fruit.

As Trysdale grimly wrenched apart the seam of his last glove, the crowning instance of his fatuous and tardily mourned egoism came vividly back to him. The scene was the night when he had asked her to come up on his pedestal with him and share his greatness. He could not, now, for the pain of it, allow his mind to dwell upon the memory of her convincing beauty that night--the careless wave of her hair, the tenderness and virginal charm of her looks and words. But they had been enough, and they had brought him to speak. During their conversation she had said:

"And Captain Carruthers tells me that you speak the Spanish language like a native. Why have you hidden this accomplishment from me? Is there anything you do not know?"

Now, Carruthers was an idiot. No doubt he (Trysdale) had been guilty (he sometimes did such things) of airing at the club some old, canting Castilian proverb dug from the hotchpotch at the back of dictionaries. Carruthers, who was one of his incontinent admirers, was the very man to have magnified this exhibition of doubtful erudition.

But, alas! the incense of her admiration had been so sweet and flattering. He allowed the imputation to pass without denial. Without protest, he allowed her to twine about his brow this spurious bay of Spanish scholarship. He let it grace his conquering head, and, among its soft convolutions, he did not feel the prick of the thorn that was to pierce him later.

How glad, how shy, how tremulous she was! How she fluttered like a snared bird when he laid his mightiness at her feet! He could have sworn, and he could swear now, that unmistakable consent was in her eyes, but, coyly, she would give him no direct answer. "I will send you my answer to-morrow," she said; and he, the indulgent, confident victor, smilingly granted the delay. The next day he waited, impatient, in his rooms for the word. At noon her groom came to the door and left the strange cactus in the red earthen jar. There was no note, no message, merely a tag upon the plant bearing a barbarous foreign or botanical name. He waited until night, but her answer did not come. His large pride and hurt vanity kept him from seeking her. Two evenings later they met at a dinner. Their greetings were conventional, but she looked at him, breathless, wondering, eager. He was courteous, adamant, waiting her explanation. With womanly swiftness she took her cue from his manner, and turned to snow and ice. Thus, and wider from this on, they had drifted apart. Where was his fault? Who had been to blame? Humbled now, he sought the answer amid the ruins of his self-conceit. If--

The voice of the other man in the room, querulously intruding upon his thoughts, aroused him.

"I say, Trysdale, what the deuce is the matter with you? You look unhappy as if you yourself had been married instead of having acted merely as an accomplice. Look at me, another accessory, come two thousand miles on a garlicky, cockroachy banana steamer all the way from South America to connive at the sacrifice--please to observe how lightly my guilt rests upon my shoulders. Only little sister I had, too, and now she's gone. Come now! take something to ease your conscience."

"I don't drink just now, thanks," said Trysdale.

"Your brandy," resumed the other, coming over and joining him, "is abominable. Run down to see me some time at Punta Redonda, and try some of our stuff that old Garcia smuggles in. It's worth the, trip. Hallo! here's an old acquaintance. Wherever did you rake up this cactus, Trysdale?"

"A present," said Trysdale, "from a friend. Know the species?"

"Very well. It's a tropical concern. See hundreds of 'em around Punta every day. Here's the name on this tag tied to it. Know any Spanish, Trysdale?"

"No," said Trysdale, with the bitter wraith of a smile--"Is it Spanish?"

"Yes. The natives imagine the leaves are reaching out and beckoning to you. They call it by this name--Ventomarme. Name means in English, 'Come and take me.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The Cactusby O. HenryThe most notable thing about Time is that it is so purely relative. A large amount of reminiscence is, by common consent, conceded to the drowning man; and it is not past belief that one may review an entire courtship while removing one's gloves.That is what Trysdale was doing, standing by a table in his bachelor apartments. On the table stood a singular-looking green plant in a red earthen jar. The plant was one of the species of cacti, and was provided with long, tentacular leaves that perpetually swayed with the slightest breeze with a peculiar beckoning motion.Trysdale's friend, the brother of the bride, stood at a sideboard complaining at being allowed to drink alone. Both men were in evening dress. White favors like stars upon their coats shone through the gloom of the apartment.As he slowly unbuttoned his gloves, there passed through Trysdale's mind a swift, scarifying retrospect of the last few hours. It seemed that in his nostrils was still the scent of the flowers that had been banked in odorous masses about the church, and in his ears the lowpitched hum of a thousand well-bred voices, the rustle of crisp garments, and, most insistently recurring, the drawling words of the minister irrevocably binding her to another.From this last hopeless point of view he still strove, as if it had become a habit of his mind, to reach some conjecture as to why and how he had lost her. Shaken rudely by the uncompromising fact, he had suddenly found himself confronted by a thing he had never before faced --his own innermost, unmitigated, arid unbedecked self. He saw all the garbs of pretence and egoism that he had worn now turn to rags of folly. He shuddered at the thought that to others, before now, the garments of his soul must have appeared sorry and threadbare. Vanity and conceit? These were the joints in his armor. And how free from either she had always been--But why--As she had slowly moved up the aisle toward the altar he had felt an unworthy, sullen exultation that had served to support him. He had told himself that her paleness was from thoughts of another than the man to whom she was about to give herself. But even that poor consolation had been wrenched from him. For, when he saw that swift, limpid, upward look that she gave the man when he took her hand, he knew himself to be forgotten. Once that same look had been raised to him, and he had gauged its meaning. Indeed, his conceit had crumbled; its last prop was gone. Why had it ended thus? There had been no quarrel between them, nothing--For the thousandth time he remarshalled in his mind the events of those last few days before the tide had so suddenly turned.She had always insisted upon placing him upon a pedestal, and he had accepted her homage with royal grandeur. It had been a very sweet incense that she had burned before him; so modest (he told himself); so childlike and worshipful, and (he would once have sworn) so sincere. She had invested him with an almost supernatural number of high attributes and excellencies and talents, and he had absorbed the oblation as a desert drinks the rain that can coax from it no promise of blossom or fruit.As Trysdale grimly wrenched apart the seam of his last glove, the crowning instance of his fatuous and tardily mourned egoism came vividly back to him. The scene was the night when he had asked her to come up on his pedestal with him and share his greatness. He could not, now, for the pain of it, allow his mind to dwell upon the memory of her convincing beauty that night--the careless wave of her hair, the tenderness and virginal charm of her looks and words. But they had been enough, and they had brought him to speak. During their conversation she had said:"And Captain Carruthers tells me that you speak the Spanish language like a native. Why have you hidden this accomplishment from me? Is there anything you do not know?"Now, Carruthers was an idiot. No doubt he (Trysdale) had been guilty (he sometimes did such things) of airing at the club some old, canting Castilian proverb dug from the hotchpotch at the back of dictionaries. Carruthers, who was one of his incontinent admirers, was the very man to have magnified this exhibition of doubtful erudition.แต่ อนิจจา ธูปของชื่นชมเธอได้ดังนั้นหวาน และสอพลอ เขาได้ imputation ไม่ปฏิเสธ ไม่มี protest เขาได้เธอ twine เกี่ยวกับคิ้วของเขาอ่าวเก๊นี้สอนภาษาอังกฤษภาษาสเปน เขาปล่อยให้มันโปรดปราน conquering ศีรษะ และ ระหว่าง convolutions ความนุ่ม เขาไม่ได้ไม่รู้สึกพริกของหนามใหญ่ที่แทงเขาในภายหลังดีใจอย่างไร วิธี อาย วิธี tremulous เธอ ว่าเธอ fluttered เช่นนก snared เมื่อเขาวาง mightiness ของเขาที่เท้าของเธอ เขาได้สาบาน และเขาสามารถสาบานตอนนี้ ว่า ยินยอมแน่แท้ในสายตาของเธอ แต่ coyly เธอจะให้เขาตอบไม่ตรงกัน "ผมจะส่งคุณของฉันตอบไปเหล่า เธอกล่าวว่า และเขา วิกเตอร์ซู มั่นใจ smilingly รับความล่าช้า ในวันถัดไปที่เขารอ รัก ในคำว่าห้องของเขา เที่ยง เจ้าบ่าวของเธอมาถึงประตู และซ้ายแคคตัสแปลกในขวดเป็นสีแดง มีหมายเหตุไม่มี ไม่มีข้อความ เพียงแท็กตามพืชที่เรืองชื่อของต่างประเทศ หรือพฤกษศาสตร์ที่หยาบคาย เขารอจนถึงกลางคืน แต่คำตอบของเธอไม่มา เขาภูมิใจมากและมานเจ็บเก็บเขาจากกำลังของเธอ ยามที่สองภายหลังที่พวกเขาได้พบในอาหารมื้อเย็น คำทักทายของพวกเขาได้ทั่วไป แต่เธอมองเขา กระหอบ สงสัย กระตือรือร้น เขาสุภาพ ความมุ่ง มั่น รอเธออธิบาย Womanly swiftness เธอเอาสัญลักษณ์ของเธอจากลักษณะของเขา และกลายเป็นหิมะและน้ำแข็ง ดังนั้น และกว้างขึ้นจากนี้บน พวกเขาได้ลอยออกจากกัน ที่มีความบกพร่องของเขาหรือไม่ ผู้ได้รับโทษหรือไม่ นอบน้อมขณะนี้ เขาพยายามตอบท่ามกลางซากปรักหักพังของ conceit ของเขาเอง ถ้า-The voice of the other man in the room, querulously intruding upon his thoughts, aroused him."I say, Trysdale, what the deuce is the matter with you? You look unhappy as if you yourself had been married instead of having acted merely as an accomplice. Look at me, another accessory, come two thousand miles on a garlicky, cockroachy banana steamer all the way from South America to connive at the sacrifice--please to observe how lightly my guilt rests upon my shoulders. Only little sister I had, too, and now she's gone. Come now! take something to ease your conscience.""I don't drink just now, thanks," said Trysdale."Your brandy," resumed the other, coming over and joining him, "is abominable. Run down to see me some time at Punta Redonda, and try some of our stuff that old Garcia smuggles in. It's worth the, trip. Hallo! here's an old acquaintance. Wherever did you rake up this cactus, Trysdale?""A present," said Trysdale, "from a friend. Know the species?""Very well. It's a tropical concern. See hundreds of 'em around Punta every day. Here's the name on this tag tied to it. Know any Spanish, Trysdale?""No," said Trysdale, with the bitter wraith of a smile--"Is it Spanish?""Yes. The natives imagine the leaves are reaching out and beckoning to you. They call it by this name--Ventomarme. Name means in English, 'Come and take me.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระบองเพชรโดย O. Henry สิ่งที่โดดเด่นมากที่สุดเกี่ยวกับเวลาที่มันเป็นไปอย่างที่สัมพันธ์กันอย่างหมดจด จำนวนมากของความทรงจำคือโดยได้รับความยินยอมร่วมกันที่จะยอมรับคนจมน้ำนั้น และมันไม่ได้เป็นความเชื่อที่ผ่านมาว่าอาจจะทบทวนเกี้ยวพาราสีทั้งหมดในขณะที่ถอดถุงมือของคน. นั่นคือสิ่งที่ Trysdale กำลังทำยืนอยู่ข้างโต๊ะในห้องตรีของเขา บนโต๊ะยืนเอกพจน์มองพืชสีเขียวในขวดดินสีแดง พืชที่เป็นหนึ่งในสายพันธุ์ของ cacti และถูกจัดให้มีความยาวใบ tentacular ที่เปี่ยมไปตลอดกับสายลมน้อยที่มีการเคลื่อนไหว beckoning แปลก. เพื่อน Trysdale ของพี่ชายของเจ้าสาวยืนอยู่ในตู้บ่นที่ได้รับอนุญาตให้ดื่ม คนเดียว ทั้งสองคนอยู่ในชุดราตรี โปรดปรานสีขาวเหมือนดาวอยู่บนเสื้อส่องผ่านความเศร้าโศกของอพาร์ทเม้น. ในขณะที่เขาค่อย ๆ ปลดกระดุมถุงมือของเขามีใจผ่าน Trysdale ที่รวดเร็วของการหวนกลับเกาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มันดูเหมือนว่าในจมูกของเขาก็ยังคงกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ได้รับการแถในฝูงกลิ่นหอมเกี่ยวกับคริสตจักรและในหูของเขาครวญเพลง lowpitched ของพันเสียงเป็นพันธุ์ดี, เสียงกรอบแกรบของเสื้อผ้าที่คมชัดและส่วนใหญ่ยอมที่เกิดขึ้น ที่ drawling คำพูดของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงถาวรผูกพันของเธอไปยังอีก. จากนี้จุดสุดท้ายที่สิ้นหวังในมุมมองของเขายังคงพยายามที่ราวกับว่ามันได้กลายเป็นนิสัยของจิตใจของเขาไปถึงการคาดเดาบางประการที่เป็นสาเหตุและวิธีการที่เขาได้สูญเสียเธอ เขย่าหยาบคายโดยความจริงแน่วแน่เขาก็พบว่าตัวเองต้องเผชิญกับสิ่งที่เขาไม่เคยก่อนที่จะต้องเผชิญกับด้านในสุดของตัวเอง --his ที่ดักดานตนเอง unbedecked แห้งแล้ง เขาเห็น garbs ทั้งหมดของข้ออ้างและเห็นแก่ตัวว่าเขาได้สวมใส่ในขณะนี้หันไปดีที่สุดของความโง่เขลา เขาสั่นที่คิดว่าคนอื่น ๆ ก่อนหน้านี้เสื้อผ้าของจิตวิญญาณของเขาจะต้องมีปรากฏเสียใจและเป็นขุย โต๊ะเครื่องแป้งและความคิด? เหล่านี้เป็นข้อต่อในชุดเกราะของเขา และวิธีการที่เป็นอิสระจากการอย่างใดอย่างหนึ่งที่เธอได้รับเสมอ - แต่ why-- ขณะที่เธอได้ค่อย ๆ ขยับขึ้นเดินไปยังแท่นบูชาที่เขารู้สึกไม่คู่ควรบูดบึ้งยินดีที่ได้ทำหน้าที่ในการสนับสนุนเขา เขาได้บอกกับตัวเองว่าหม่นหมองของเธอจากความคิดของผู้อื่นมากกว่าคนที่จะเป็นคนที่เธอจะให้ตัวเอง แต่ถึงแม้จะปลอบใจที่ยากจนได้รับการดึงจากเขา เพราะเมื่อเขาเห็นอย่างรวดเร็วว่าใสขึ้นมองไปที่เธอให้ชายคนนั้นเมื่อเขาเอามือของเธอเขารู้ว่าตัวเองถูกลืม เมื่อลักษณะเดียวกันที่ได้รับการยกให้เขาและเขาได้ประเมินความหมายของมัน อันที่จริงความคิดของเขาได้ร่วง; เสาสุดท้ายก็หายไป ทำไมมันจึงจบลง? รับได้มีการทะเลาะกันระหว่างพวกเขาไม่มี nothing-- เวลาพันที่เขา remarshalled ในใจของเขาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่วันที่ผ่านมาก่อนที่น้ำมีการเปิดอย่างกะทันหัน. เธอได้ยืนยันเสมอเมื่อเขาวางอยู่บนแท่นและเขาได้รับ การแสดงความเคารพของเธอกับความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ มันเคยเป็นเครื่องหอมมากที่เธอได้เผาพระพักตร์พระองค์ เจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อให้ (เขาบอกว่าตัวเอง); เพื่อให้เด็กและเคารพและ (เขาเคยสาบานว่าจะได้) เพื่อให้มีความจริงใจ เธอได้ลงทุนเขามีจำนวนเหนือธรรมชาติเกือบของคุณลักษณะสูงและแขกผู้มีเกียรติและความสามารถและเขาได้ดูดซึมถวายเป็นทะเลทรายดื่มฝนที่สามารถเกลี้ยกล่อมจากสัญญาของดอกหรือผลไม้ไม่มี. ในฐานะที่เป็น Trysdale เคร่งขรึมดึงออกจากกันตะเข็บของเขา ถุงมือที่ผ่านมาเช่นยอดของความเห็นแก่ตัวบัดซบและไว้ทุกข์เชือนของเขามาเต็มตากลับไปที่เขา ที่เกิดเหตุเป็นคืนเมื่อเขาได้ขอให้เธอขึ้นมาบนแท่นกับเขาและแบ่งปันความยิ่งใหญ่ของเขา เขาไม่สามารถตอนนี้สำหรับความเจ็บปวดของมันช่วยให้จิตใจของเขาที่จะอาศัยอยู่ในความทรงจำของความงามที่น่าเชื่อของเธอในคืนนั้น - คลื่นความประมาทของผมของเธออ่อนโยนและความมีเสน่ห์ของรูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์และคำพูดของเธอ แต่พวกเขาได้รับเพียงพอและพวกเขาได้นำเขาที่จะพูด ระหว่างการสนทนาของพวกเขาที่เธอได้กล่าวว่า: ". หรือไม่และกัปตันคาร์รูเธอบอกฉันว่าคุณพูดภาษาสเปนเช่นพื้นเมืองของคุณซ่อนทำไมความสำเร็จนี้จากฉันมีอะไรที่คุณไม่ทราบว่า" ตอนนี้คาร์รูเธอเป็นคนงี่เง่า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขา (Trysdale) ได้รับความผิด (บางครั้งที่เขาทำสิ่งต่างๆ) ของการสนทนาที่สโมสรบางเก่าโวสุภาษิต Castilian ขุดจากจับฉ่ายที่ด้านหลังของพจนานุกรม คาร์รูเธอซึ่งเป็นหนึ่งชื่นชมไม่หยุดยั้งของเขาเป็นคนมากที่ได้ขยายการจัดนิทรรศการความรู้หนี้สงสัยจะสูญนี้. แต่อนิจจา! ธูปชื่นชมเธอได้รับเพื่อให้หวานและสอพลอ เขาได้รับอนุญาตการกล่าวหาที่จะผ่านได้โดยไม่ต้องปฏิเสธ โดยไม่ต้องมีการประท้วงเขาได้รับอนุญาตให้ม้วนเกี่ยวกับคิ้วของเขาอ่าวปลอมของทุนการศึกษาภาษาสเปน เขาปล่อยให้มันชนะพระคุณหัวของเขาและหมู่ convolutions นุ่มของเขาไม่ได้รู้สึกของหนามทิ่มที่กำลังจะแทงเขาในภายหลัง. วิธีดีใจวิธีขี้อาย, วิธีการสั่นไหวเธอเป็น! วิธีการที่เธอเบาโผบินเหมือนนกหลงเมื่อเขาวางมีอำนาจของเขาที่เท้าของเธอ! เขาจะได้สาบานและเขาจะสาบานในขณะนี้ที่ได้รับความยินยอมเป็นแน่แท้ในดวงตาของเธอ แต่เอียงอายเธอจะทำให้เขาไม่มีคำตอบโดยตรง "ผมจะส่งคำตอบของฉันพรุ่งนี้" เธอกล่าวว่า และเขาที่ตามใจชนะมั่นใจอมยิ้มได้รับล่าช้า วันรุ่งขึ้นเขารอใจร้อนในห้องพักของเขาสำหรับคำว่า ตอนเที่ยงเจ้าบ่าวของเธอมาถึงประตูและออกจากแคคตัสที่แปลกในขวดดินสีแดง มีบันทึกไม่มีข้อความไม่เพียงแท็กเมื่อพืชแบกชื่อต่างประเทศหรือพฤกษศาสตร์ป่าเถื่อน เขารอจนกระทั่งคืน แต่คำตอบของเธอไม่ได้มา ความภาคภูมิใจที่มีขนาดใหญ่และโต๊ะเครื่องแป้งบาดเจ็บของเขาทำให้เขาจากการแสวงหาของเธอ สองตอนเย็นต่อมาพวกเขาพบกันที่งานเลี้ยงอาหารค่ำ ทักทายธรรมดาของพวกเขา แต่เธอมองไปที่เขาหอบสงสัยกระตือรือร้น เขาเป็นคนที่สุภาพยืนกรานรอคำอธิบายของเธอ ด้วยความรวดเร็วผู้หญิงเธอเอาคิวของเธอจากลักษณะของเขาและหันไปหิมะและน้ำแข็ง ดังนั้นและกว้างจากนี้ไปพวกเขาได้แยกกัน ในกรณีที่เป็นความผิดของเขา? ที่ได้รับการตำหนิ? อ่อนน้อมถ่อมตนตอนนี้เขาต้องการคำตอบท่ามกลางซากปรักหักพังของความคิดตัวเองของเขา If-- เสียงของคนอื่น ๆ ในห้องที่บุกรุกอย่างขี้บ่นอยู่กับความคิดของเขากระตุ้นเขา. "ฉันพูด, Trysdale สิ่งที่ผีสางเป็นเรื่องกับคุณหรือไม่คุณดูไม่มีความสุขเช่นถ้าคุณเองเคยแต่งงานมาแล้วแทนที่จะต้อง ทำหน้าที่เพียงเป็นผู้สมรู้ร่วมมองที่ผม, อุปกรณ์เสริมอื่นมาสองพันไมล์ในกระเทียม, เรือกลไฟกล้วย cockroachy ตลอดทางจากอเมริกาใต้ที่จะสมยอมที่เสียสละ -. โปรดเพื่อสังเกตวิธีเบา ๆ ความผิดของฉันที่วางอยู่บนไหล่ของฉันเพียง. น้องสาวคนเล็กผมมีมากเกินไปและตอนนี้เธอหายไป. มาในขณะนี้! นำสิ่งที่เพื่อความสะดวกในจิตสำนึกของคุณ. "" ผมไม่ดื่มเพียงแค่ตอนนี้ต้องขอบคุณ "กล่าวว่า Trysdale." บรั่นดีของคุณ "กลับอื่น ๆ มามากกว่าและ ร่วมงานกับเขา "เป็นที่น่ารังเกียจ. เรียกลงไปดูฉันเวลาที่ Punta Redonda บางส่วนและลองบางส่วนของสิ่งที่เราว่าการ์เซียเก่า smuggles ใน. มันคุ้มค่าการเดินทาง. Hallo! ที่นี่เป็นเพื่อนเก่า. เมื่อใดก็ตามที่คุณไม่ได้เสาะหาถึงแคคตัสนี้ , Trysdale? "" ของขวัญ "กล่าวว่า Trysdale"? จากเพื่อน. ทราบชนิด "" ดีมาก. มันเป็นความกังวลในเขตร้อนชื้น ดูหลายร้อย 'em รอบปุนทุกวัน นี่คือชื่อบนแท็กนี้ผูกติดอยู่กับมันเป็น ? ทราบสเปน, Trysdale "" มันเป็นภาษาสเปน? "-" ไม่ "Trysdale กับภูตผีขมของรอยยิ้มกล่าวว่า" ใช่ ชาวพื้นเมืองจินตนาการใบจะเอื้อมมือออกและ beckoning กับคุณ พวกเขาเรียกมันชื่อนี้ - Ventomarme ชื่อในภาษาอังกฤษหมายถึง 'มาพาฉัน.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แคคตัส

โดย เฮนรี่ ที่เด่นที่สุดในเวลาที่เป็นอย่างสัมพัทธ์ จำนวนมากของความทรงจำ โดยความยินยอมร่วมกัน ยอมรับการจมน้ำ และคนที่ไม่ใช่อดีตที่ว่า หนึ่งอาจทบทวนการขอความรักทั้งหมดในขณะที่เอาของถุงมือ

นั่นคือสิ่งที่ trysdale กำลังยืนอยู่โดยตารางในอพาร์ทเมนท์ระดับของเขาบนโต๊ะยืนพจน์ดูสีเขียวพืชในสีแดง โถ โรงงานเป็นหนึ่งในชนิดของ cacti และให้ยาว ใบของต้นเทนทาคูล่านี่ที่ลังเลกับสายลมกับน้อยที่สุดตลอดกาลประหลาด beckoning เคลื่อนไหว

trysdale เป็นเพื่อน เป็นน้องของเจ้าสาว ยืนอยู่ที่ตู้บ่นที่ได้รับอนุญาตให้ดื่มคนเดียว คนทั้งสองอยู่ในชุดราตรีชอบสีขาวเหมือนดาวบนเสื้อของพวกเขาส่องผ่านความมืดของอพาร์ทเม้น

เขาค่อยๆปลดกระดุมถุงมือของเขา มันผ่าน trysdale ของจิตใจอย่างรวดเร็ว scarifying ย้อนหลังของสองสามชั่วโมง ดูเหมือนว่าในรูจมูกของเขายังคงกลิ่นของดอกไม้ที่ได้รับการ banked ในมวลที่มีกลิ่นหอมเกี่ยวกับคริสตจักรและในหูของเขา lowpitched ครวญเพลงของพันก็กำเนิดเสียง เสียงกรอบแกรบของเสื้อผ้า , คมชัดและส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้น drawling insistently , คำพูดของรัฐมนตรีผูกพันอย่างแน่นอนเธออีก

สุดท้ายนี่สิ้นหวังจากมุมมองเขายังพยายามเป็นถ้ามันเป็นนิสัยของจิตใจของเขาถึง บางคนคาดเดาว่าทำไมและวิธีการที่เขาต้องสูญเสียเธอเขย่าหยาบคายโดยข้อเท็จจริง แน่วแน่ เขาก็พบว่าตัวเองต้องเผชิญกับสิ่งที่เขาไม่เคยประสบ -- ของตัวเองสุดดักดาน แห้งแล้ง unbedecked , ตนเอง เขาเห็นทั้งหมดของพวกพ้องและ garbs แสร้งที่เขาใส่ตอนนี้กลายเป็นผ้าขี้ริ้วของความเขลา เขาตัวสั่นที่คิดว่าคนอื่นก่อน ตอนนี้เสื้อผ้าของวิญญาณของเขาจะต้องมาเสียใจและถูก .โต๊ะเครื่องแป้งและการล่อลวง ? เหล่านี้เป็นข้อต่อในชุดเกราะของเขา และวิธีฟรีจากเธอได้เสมอ . . . แต่ทำไม . . .

เท่าที่เธอค่อยๆขยับขึ้นทางเดินสู่แท่นบูชา เขารู้สึกเป็นคนไร้ค่า บึ้งตึงปราโมทย์ว่ามีหน้าที่สนับสนุนเขา เขาได้บอกกับตัวเองว่าเธอหม่นหมองจากความคิดของอื่นมากกว่าผู้ชายซึ่งเธอกำลังจะให้เองแต่แม้ที่ยากจนได้รับรางวัลชมเชยก้มจากเขา เพราะเมื่อเขาเห็น Swift , ชัดเจน , ขึ้นไปดูว่าเธอให้เขาเมื่อเขาจับมือของเธอ เขารู้ว่าตัวเองจะถูกลืม ครั้งหนึ่งที่เหมือนกันได้เลี้ยงดูเขา และเขาก็ตั้งใจ ความหมายของมัน แน่นอน ความคิดของเขาก็พังทลายลง การปลอม สุดท้ายก็หายไป ทำไมมันสิ้นสุดดังนั้น ? ไม่ได้มีอะไรระหว่างพวกเขา ไม่มีอะไรเลย . . .

เป็นเวลาพันเขา remarshalled ในใจของเขา เหตุการณ์นั้นไม่กี่วัน ก่อนน้ำมากระทันหันทำให้

เธอได้ยืนยันเสมอเมื่อเขาวางกับแท่น และเขาได้รับการยอมรับเคารพเธอ ด้วยพระบารมี มันมีเครื่องหอมมากที่เธอได้เผาก่อนเขา เจียมเนื้อเจียมตัวมาก ( เค้าบอกเอง ) ; เหมือนเด็ก และพิธีบวงสรวง ,และเขาก็เคยสาบาน ) จริงใจมากเลย เธอได้ลงทุนเขาด้วยจำนวนเกือบเหนือธรรมชาติของคุณลักษณะสูงและท่านและพรสวรรค์ และเขาได้ดูดซึมถวายเป็นทะเลทรายเครื่องดื่มฝนที่สามารถเกลี้ยกล่อมจากมันไม่มีสัญญาของดอกไม้หรือผลไม้

เป็น trysdale แสยะก้มกันตะเข็บของถุงมือล่าสุดของเขาตัวอย่างที่เด่นที่สุดของเขาและพวกพ้องมาฟูมฟายโศกเศร้าบัดซบเชือนกลับไปให้เขา ที่เกิดเหตุเป็นคืนเมื่อเขาถามเธอขึ้นมาบนฐานของเขากับเขาและแบ่งปันความยิ่งใหญ่ของเขา เขาไม่ได้ ตอนนี้ ความเจ็บปวดมันช่วยให้จิตใจของเขาอาศัยอยู่บนหน่วยความจำของความงามชักจูงเธอคืนนั้นคลื่นประมาทของเส้นผมของเธอความอ่อนโยนและเสน่ห์บริสุทธิ์ของคำพูดลักษณะของเธอและ . แต่พวกเขามีเพียงพอ และพวกเขาก็พาเขามาพูด ระหว่างการสนทนาของพวกเธอได้กล่าวว่า :

" และกัปตัน คาร์รัทเธอร์ บอกผมว่า คุณพูดภาษาเหมือนเจ้าของภาษา ทำไมคุณต้องซ่อนความสำเร็จนี้จากฉัน มีอะไรที่คุณไม่รู้ ?

ตอนนี้ คาร์รัทเธอร์มันงี่เง่า