Tudor was a strange and difficult m

Tudor was a strange and difficult man—“imperious, vain, contemptuous of competitors and implacable to enemies,” in the estimation of the historian Daniel J. Boorstin. He alienated all his closest friends and betrayed the trust of colleagues, almost as if that were his life’s ambition. Nearly all the technological innovations that made the ice trade possible were actually the work of his retiring, compliant, long-suffering associate Nathaniel Wyeth. It cost Tudor years of frustrated endeavor, and all of his family fortune, to get the ice business up and running, but gradually it caught on and eventually it made him and many others rich. For several decades, ice was America’s second biggest crop, measured by weight. If securely insulated, ice could last a surprisingly long while. It could even survive the 16,000-mile, 130-day trip from Boston to Bombay—or at least about two-thirds of it could, enough to make the long trip profitable. Ice went to the farthest corners of South America and from New England to California via Cape Horn. Sawdust, a product previously without any value at all, proved to be an excellent insulator, providing useful extra income for Maine lumber mills.

Lake Wenham was actually completely incidental to the ice business in America. It never produced more than about ten thousand tons of ice in a year, compared with almost a million tons lifted annually just from the Kennebec River in Maine. In England, Wenham ice was more talked about than used. A few businesses took regular deliveries, but hardly any households (other than the royal one) did. By the 1850s, most ice sold in Britain was not from Wenham or even from America. The Norwegians—not a people one normally associates with sharp practices—changed the name of Lake Oppegaard, near Oslo, to Lake Wenham so that they could tap into the lucrative market. By the 1850s most ice sold in Britain was in fact Norwegian, though it has to be said that ice never really caught on with the British. Even now, it is still often dispensed there as if it were on prescription. The real market, it turned out, was in America itself.

As Gavin Weightman notes in his history of the business, The Frozen-Water Trade, Americans appreciated ice as no people had before. They used it to chill beer and wine, to make delectable icy cocktails, to soothe fevers, and to create a vast range of frozen treats. Ice cream became popular—and startlingly inventive, too. At Delmonico’s, the celebrated New York restaurant, customers could order pumpernickel rye ice cream and asparagus ice cream, among many other unexpected flavors. Manhattan alone consumed nearly 1 million tons of ice a year, while Brooklyn sucked down 334,000 tons, Boston 380,000, and Philadelphia 377,000. Americans grew immensely proud of the civilizing conveniences of ice. “Whenever you hear America abused,” one American told Sarah Maury, a visiting Briton, “remember the ice.”

Where ice really came into its own was in the refrigeration of railway cars, which allowed the transport of meat and other perishables from coast to coast. Chicago became the epicenter of the railway industry in part because it could generate and keep huge quantities of ice. Individual ice houses in Chicago held up to 250,000 tons of ice. Before ice, in hot weather milk (which came out of the cow warm, of course) could be kept for only an hour or two before it began to spoil. Chicken had to be eaten on the day of plucking. Fresh meat was seldom safe for more than a day. Now food could be kept longer locally, but it could also be sold in distant markets. Chicago got its first lobster in 1842, brought in from the East Coast in a refrigerated railway car. Chicagoans came to stare at it as if it had arrived from a distant planet. For the first time in history food didn’t have to be consumed close to where it was produced. Farmers on the boundless plains of the American Midwest could not only produce food more cheaply and abundantly than anywhere else but also sell it almost anywhere.
Meanwhile, other developments increased the range of food storage possibilities enormously. In 1859, an American named John Landis Mason solved the challenge that the Frenchman Nicolas-François Appert had not quite mastered the better part of a century before. Mason patented the threaded glass jar with a metal screw-on lid. This provided a perfect seal and made it possible to preserve all kinds of foods that would previously spoil. The Mason jar became a huge hit everywhere, though Mason himself scarcely benefited from it. He sold the rights in it for a modest sum, then turned his attention to other inventions—a folding life raft, a case for keeping cigars fresh, a self-draining soap dish—that he assumed would make him rich, but his other inventions were neither successful nor even very good. As one after another failed, Mason withdrew into a semi-demented poverty. He died alone and forgotten in a New York City tenement house in 1902.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดอร์มาแปลก และยาก — "imperious, vain ดูถูกคู่แข่ง และไม่โอนอ่อนให้ศัตรู ในการประเมินของ Daniel J. Boorstin นักประวัติศาสตร์ เขา alienated เพื่อนสนิทของเขา และทรยศต่อความไว้วางใจของเพื่อนร่วมงาน เกือบเป็นถ้าที่มีความใฝ่ฝันของชีวิต นวัตกรรมเทคโนโลยีเกือบทั้งหมดที่ทำน้ำแข็งค้าเป็นไปได้จริงการทำงานของเขาออก ตาม long-suffering เชื่อมโยงความไวเอต มันต้นทุนดอร์ปีแข่งขันผิดหวัง และทั้งหมดของเขาโชคลาภครอบครัว ธุรกิจน้ำแข็งขึ้นและทำงาน แต่ค่อย ๆ มันติด และในที่สุดมันทำให้เขาและอื่น ๆ อีกมากมายหลากหลาย สำหรับหลายทศวรรษ น้ำแข็งถูกพืชที่ใหญ่ที่สุดอันดับสองของอเมริกา วัดตามน้ำหนัก ถ้าฉนวนอย่างปลอดภัย สามารถล่าสุดน้ำแข็งยาวจู่ ๆ ในขณะที่ มันยังสามารถอยู่รอด 16000 ไมล์ 130-วันเดินทางจากบอสตันไปบอมเบย์ — หรืออาจน้อยประมาณสองในสามของ พอที่จะทำให้การเดินทางยาวมีกำไรได้ น้ำแข็งไปกับมุมมากที่สุด ของอเมริกาใต้ และ จากนิวอิงแลนด์กับแคลิฟอร์เนียผ่านแหลมฮอร์น ขี้เลื่อย ผลิตภัณฑ์ก่อนหน้านี้ไม่มีมูลค่าใด ๆ เลย พิสูจน์เป็น ฉนวนดี ให้ประโยชน์เสริมรายได้สำหรับโรงงานผลิตไม้เมน เล Wenham เป็นจริงสมบูรณ์เบ็ดเตล็ดกับธุรกิจน้ำแข็งในอเมริกา มันไม่เคยผลิตน้ำแข็งกว่าประมาณหมื่นตันในปี เมื่อเทียบกับเกือบล้านตันปียกเพียงจากแม่น้ำ Kennebec ในเมน ในอังกฤษ น้ำแข็ง Wenham ถูกมากพูดคุยเกี่ยวกับกว่าใช้ ธุรกิจกี่ใช้เวลาจัดส่งสินค้าทั่วไป แต่ไม่ได้แทบทุกครัวเรือน (ไม่ได้รอยัล) โดย 1850s น้ำแข็งส่วนใหญ่ที่ขายในสหราชอาณาจักรได้ไม่ จาก Wenham หรือแม้กระทั่ง จากอเมริกา สำหรับที่ตัวคนไม่หนึ่งโดยปกติจะเชื่อมโยงกับปฏิบัติคม — เปลี่ยนชื่อของเล Oppegaard ใกล้ออสโล Wenham เลเพื่อให้พวกเขาสามารถเคาะตลาดร่ำรวย โดย 1850s น้ำแข็งส่วนใหญ่ที่ขายในสหราชอาณาจักรได้ในนอร์เวย์ ข้อเท็จจริงว่าเรื่องที่จะพูดว่า น้ำแข็งไม่เคยจริง ๆ ติดกับที่อังกฤษ แม้ตอนนี้ มันเป็นยังมักคำมีนั้นในใบสั่งยา ตลาดจริง มันเปิดออกมา อยู่ในอเมริกาเอง เป็นเกวิน Weightman บันทึกในประวัติศาสตร์ของเขาแช่แข็งน้ำค้า ธุรกิจอเมริกันนิยมน้ำแข็งเป็นคนไม่มีก่อน พวกเขาใช้มันมากเบียร์และไวน์ การทำอาหารน้ำแข็งเครื่องดื่มค็อกเทล ปลอบ fevers และ การสร้างความหลากหลายของขนมแช่แข็ง ไอศกรีมเป็นที่นิยม — และผล ประดิษฐ์ เกินไป ที่ Delmonico ของ ร้านอาหารนิวยอร์กเฉลิมฉลอง ลูกค้าสามารถสั่ง pumpernickel ไรไอศกรีมและหน่อไม้ฝรั่งไอศกรีม ระหว่างหลายรสอื่นไม่คาดคิด แมนฮัตตันเดียวใช้เกือบ 1 ล้านตันของน้ำแข็งปี ในขณะที่บรู๊คลินดูดลง 334,000 ตัน บอสตัน 380,000 และฟิลาเดลเฟีย 377,000 คนอเมริกันเพิ่มขึ้นอย่างกว้างขวางความสะดวก civilizing ของน้ำแข็ง "เมื่อคุณได้ยินถูกอเมริกา อเมริกันหนึ่งบอกซาราห์ Maury เป็นคนอังกฤษมาเยี่ยม "จำน้ำแข็ง" Where ice really came into its own was in the refrigeration of railway cars, which allowed the transport of meat and other perishables from coast to coast. Chicago became the epicenter of the railway industry in part because it could generate and keep huge quantities of ice. Individual ice houses in Chicago held up to 250,000 tons of ice. Before ice, in hot weather milk (which came out of the cow warm, of course) could be kept for only an hour or two before it began to spoil. Chicken had to be eaten on the day of plucking. Fresh meat was seldom safe for more than a day. Now food could be kept longer locally, but it could also be sold in distant markets. Chicago got its first lobster in 1842, brought in from the East Coast in a refrigerated railway car. Chicagoans came to stare at it as if it had arrived from a distant planet. For the first time in history food didn’t have to be consumed close to where it was produced. Farmers on the boundless plains of the American Midwest could not only produce food more cheaply and abundantly than anywhere else but also sell it almost anywhere. Meanwhile, other developments increased the range of food storage possibilities enormously. In 1859, an American named John Landis Mason solved the challenge that the Frenchman Nicolas-François Appert had not quite mastered the better part of a century before. Mason patented the threaded glass jar with a metal screw-on lid. This provided a perfect seal and made it possible to preserve all kinds of foods that would previously spoil. The Mason jar became a huge hit everywhere, though Mason himself scarcely benefited from it. He sold the rights in it for a modest sum, then turned his attention to other inventions—a folding life raft, a case for keeping cigars fresh, a self-draining soap dish—that he assumed would make him rich, but his other inventions were neither successful nor even very good. As one after another failed, Mason withdrew into a semi-demented poverty. He died alone and forgotten in a New York City tenement house in 1902.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทิวดอร์เป็นมนุษย์ที่แปลกและยาก "เผด็จการ, ไร้สาระดูถูกคู่แข่งและไม่โอนอ่อนให้กับศัตรู" ในการประมาณค่าของประวัติศาสตร์แดเนียลเจ Boorstin เขาแปลกเพื่อน ๆ ทุกคนที่ใกล้เคียงที่สุดของเขาและทรยศต่อความไว้วางใจจากเพื่อนร่วมงานที่เกือบจะเป็นถ้าที่มีความทะเยอทะยานชีวิตของเขา เกือบทั้งหมดนวัตกรรมทางเทคโนโลยีที่ทำให้การค้าน้ำแข็งที่เป็นไปได้จริง ๆ แล้วการทำงานของเกษียณของเขาสอดคล้องกับความทุกข์ทรมานนานร่วมนาธาเนียลไวเอท ค่าใช้จ่ายปีทิวดอร์ของความพยายามผิดหวังและทั้งหมดของโชคลาภครอบครัวของเขาจะได้รับธุรกิจน้ำแข็งและทำงาน แต่ค่อย ๆ มันติดบนและในที่สุดมันทำให้เขาและอื่น ๆ อีกมากมายที่อุดมไปด้วย หลายทศวรรษที่ผ่านมาน้ำแข็งเป็นพืชที่สองของอเมริกาที่ใหญ่ที่สุดโดยวัดจากน้ำหนัก ถ้าฉนวนปลอดภัยน้ำแข็งจะมีอายุการใช้งานนานน่าแปลกใจ มันยังสามารถอยู่รอดได้ 16,000 ไมล์การเดินทาง 130 วันจากบอสตันไปบอมเบย์หรืออย่างน้อยประมาณสองในสามของมันอาจพอที่จะทำให้การเดินทางไกลที่ทำกำไรได้ น้ำแข็งไปที่มุมสุดของทวีปอเมริกาใต้และจากนิวอิงแลนด์ที่แคลิฟอร์เนียผ่านทางแหลมฮอร์ ขี้เลื่อยผลิตภัณฑ์ก่อนหน้านี้โดยไม่มีค่าใด ๆ ที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นฉนวนที่ดีให้รายได้เสริมที่มีประโยชน์สำหรับเมนโรงงานไม้. เลคเฮมเป็นจริงอย่างสมบูรณ์เกี่ยวเนื่องกับธุรกิจน้ำแข็งในอเมริกา มันไม่เคยผลิตมากกว่าประมาณหมื่นตันของน้ำแข็งในปีเมื่อเทียบกับเกือบล้านตันต่อปีเพียงแค่ยกขึ้นจากแม่น้ำเบ็คในรัฐเมน ในประเทศอังกฤษน้ำแข็งเฮมได้รับการพูดคุยเพิ่มเติมเกี่ยวกับการใช้มากกว่า ไม่กี่ธุรกิจเอาการส่งมอบปกติ แต่แทบจะไม่ประกอบการใด ๆ (นอกเหนือจากหนึ่งในพระราช) ได้ จากยุค 1850 น้ำแข็งขายมากที่สุดในสหราชอาณาจักรไม่ได้มาจากเฮมหรือแม้กระทั่งจากอเมริกา ชาวนอร์เวย์ไม่คนหนึ่งตามปกติร่วมกับคมปฏิบัติเปลี่ยนชื่อของทะเลสาบ Oppegaard ใกล้ออสโลทะเลสาบเฮมเพื่อให้พวกเขาสามารถแตะลงในตลาดร่ำรวย จากยุค 1850 น้ำแข็งขายมากที่สุดในสหราชอาณาจักรในความเป็นจริงนอร์เวย์แม้ว่ามันจะต้องมีการกล่าวว่าน้ำแข็งไม่ติดจริงๆกับอังกฤษ แม้ตอนนี้จะยังคงจ่ายมักจะมีราวกับว่ามันเป็นยา ตลาดจริงมันปรากฏออกมาอยู่ในอเมริกาเอง. ในฐานะที่เป็นกาวินเวทบันทึกในประวัติศาสตร์ของเขาของธุรกิจค้าแช่แข็งน้ำชาวอเมริกันชื่นชมน้ำแข็งเป็นคนที่ไม่เคยมีมาก่อน พวกเขาใช้มันเพื่อทำใจให้สบายเบียร์และไวน์ที่จะทำให้เครื่องดื่มค็อกเทลเย็นฉ่ำอร่อยเพื่อบรรเทาไข้และเพื่อสร้างความหลากหลายของขนมแช่แข็ง ไอศกรีมกลายเป็นที่นิยมและสร้างสรรค์ม้าเกินไป ที่ Delmonico ของการเฉลิมฉลองห้องอาหารนิวยอร์กลูกค้าสามารถสั่งซื้อไอศครีมข้าวไรย์ข้าวไรและไอศครีมหน่อไม้ฝรั่งหมู่รสชาติที่ไม่คาดคิดอื่น ๆ อีกมากมาย แมนฮัตตันคนเดียวบริโภคเกือบ 1 ล้านตันของน้ำแข็งปีในขณะที่บรูคลิดูดลง 334,000 ตัน 380,000 บอสตันและฟิลาเดล 377000 ชาวอเมริกันที่เพิ่มขึ้นอย่างมากความภาคภูมิใจของสิ่งอำนวยความสะดวกอารยธรรมของน้ำแข็ง "เมื่อใดก็ตามที่คุณได้ยินอเมริกาทำร้าย" ชาวอเมริกันคนหนึ่งบอกกับซาร่าห์โมรีเยี่ยมชาวอังกฤษ "จำน้ำแข็ง." ที่ไหนน้ำแข็งจริงๆมาเป็นของตนเองอยู่ในเครื่องทำความเย็นของรถยนต์รถไฟซึ่งได้รับอนุญาตการขนส่งของเนื้อสัตว์และเน่าเสียอื่น ๆ จากชายฝั่ง ไปยังชายฝั่ง ชิคาโกกลายเป็นศูนย์กลางของอุตสาหกรรมรถไฟส่วนหนึ่งเป็นเพราะมันสามารถสร้างและให้ปริมาณมากของน้ำแข็ง บ้านน้ำแข็งส่วนบุคคลในชิคาโกจัดขึ้นถึง 250,000 ตันของน้ำแข็ง ก่อนที่น้ำแข็งในนมอากาศร้อน (ซึ่งออกมาจากวัวที่อบอุ่นของหลักสูตร) ​​อาจจะเก็บไว้เพียงหนึ่งหรือสองชั่วโมงก่อนที่จะเริ่มเสีย ไก่จะต้องมีการกินในวันที่ถอนขน เนื้อสดก็ไม่ค่อยจะปลอดภัยมากขึ้นกว่าวัน ตอนนี้อาหารจะถูกเก็บไว้ในประเทศอีกต่อไป แต่มันก็อาจจะมีการขายในตลาดที่อยู่ห่างไกล ชิคาโกมีกุ้งเป็นครั้งแรกใน 1842 นำเข้ามาจากฝั่งตะวันออกในรถรถไฟในตู้เย็น Chicagoans มาจ้องที่มันราวกับว่ามันได้มาจากดาวเคราะห์ที่ห่างไกล เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของอาหารไม่ได้มีที่จะบริโภคใกล้เคียงกับที่มันถูกผลิต เกษตรกรบนที่ราบไม่มีที่สิ้นสุดของมิดเวสต์อเมริกันอาจไม่เพียง แต่ผลิตอาหารมากขึ้นอย่างถูกและอุดมสมบูรณ์กว่าที่อื่น แต่ยังขายได้เกือบทุกที่. ในขณะที่การพัฒนาอื่น ๆ ที่เพิ่มขึ้นในช่วงของความเป็นไปได้การจัดเก็บอาหารอย่างมาก ในปี 1859 ชาวอเมริกันชื่อจอห์นแลนดิสเมสันแก้ไขความท้าทายที่ฝรั่งเศสนิโคลัสซัว Appert ไม่เคยเข้าใจเลยทีเดียวส่วนที่ดีของศตวรรษก่อน เมสันจดสิทธิบัตรเกลียวขวดแก้วที่มีฝาปิดสกรูโลหะ นี้ให้ประทับตราที่สมบูรณ์แบบและทำให้มันเป็นไปได้ที่จะรักษาทุกชนิดของอาหารที่ก่อนหน้านี้จะทำลาย ขวดเมสันกลายเป็นที่นิยมอย่างมากทุกที่ แต่เมสันตัวเองแทบจะไม่ได้รับประโยชน์จากมัน เขาขายสิทธิในนั้นสำหรับจำนวนเงินที่เจียมเนื้อเจียมตัวแล้วหันไปสนใจสิ่งประดิษฐ์-อื่นชูชีพพับกรณีการรักษาซิการ์สดสบู่ตนเองระบายน้ำจานที่เขาคิดว่าจะทำให้เขารวย แต่สิ่งประดิษฐ์อื่น ๆ ของเขา ไม่เป็นที่ประสบความสำเร็จหรือแม้แต่ดีมาก ในฐานะที่เป็นหนึ่งหลังจากที่อื่นล้มเหลวเมสันถอนตัวออกเป็นความยากจนกึ่งเป็นบ้า เขาเสียชีวิตเพียงอย่างเดียวและลืมในนิวยอร์กซิตี้ตึกแถวในปี 1902

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทิวดอร์เป็นแปลกและยากผู้ชาย - " ลัทธิจักรวรรดินิยม , ไร้สาระ , ดูถูกคู่แข่ง ซึ่งไม่สามารถทำให้สงบลงได้ศัตรู " ในการประมาณค่าของนักประวัติศาสตร์แดเนียลเจ. บูร์สติน . เขาแปลกเพื่อนใกล้ของเขาและทรยศความไว้วางใจจากเพื่อนร่วมงาน เกือบเป็นถ้ามันเป็นจุดมุ่งหมายของเขาเกือบทั้งหมดนวัตกรรมทางเทคโนโลยีที่ทำให้การค้าน้ำแข็งที่เป็นไปได้จริง ๆผลงานของเขาว่า เข้ากันได้ นาน ทุกข์ร่วมนาธาเนียลไว . ค่าใช้จ่าย Tudor ปีผิดหวัง ความพยายาม , และทั้งหมดของมรดกของเขา เพื่อให้ธุรกิจของน้ำแข็ง และเรียกใช้ แต่ มันจับได้และในที่สุดมันทำให้เขาและคนอื่น ๆที่อุดมไปด้วย สำหรับหลายทศวรรษน้ำแข็งเป็นอเมริกาที่ใหญ่ที่สุดที่สองพืช , วัดน้ำหนัก ถ้าปลอดภัยฉนวนแข็งอาจอยู่ได้นาน จู่ ๆในขณะที่ มันสามารถอยู่รอดได้ 16 , 000 ไมล์ 130 วันเดินทางจากบอสตันไปบอมเบย์ หรืออย่างน้อยประมาณสองในสามของมันก็มากพอที่จะทำให้การเดินทางปฏิ น้ำแข็งไปที่มุมไกลสุดของอเมริกาใต้ และ จากประเทศอังกฤษไปยังแคลิฟอร์เนียผ่านแหลมฮอร์น . ขี้เลื่อยผลิตภัณฑ์นี้ไม่มีคุณค่าเลย พิสูจน์ว่าเป็นฉนวนที่ดีให้รายได้เสริมที่มีประโยชน์สำหรับไม้ขอนโรงสี เมน เวนแฮมได้จริงอย่างสมบูรณ์

ทะเลสาบที่เกิดกับน้ำแข็งธุรกิจในอเมริกา มันไม่เคยผลิตมากกว่า 10 , 000 ตันของน้ำแข็งใน 1 ปี เมื่อเทียบกับเกือบล้านตัน ยกปีเพียงจากเคนนีเบคแม่น้ำในรัฐเมน ในอังกฤษเวนแฮมน้ำแข็งเป็นมากกว่าคุยกันมากกว่าใช้ ไม่กี่ธุรกิจรับส่งปกติ แต่แทบทุกครัวเรือน ( นอกจากหลวง ) ทำ โดย 1850s ที่สุดน้ำแข็งขายในอังกฤษได้จากเวนแฮม หรือแม้แต่จากอเมริกา ที่นอร์เวย์ไม่คนหนึ่งปกติร่วมกับชาร์ปการปฏิบัติเปลี่ยนชื่อของทะเลสาบ oppegaard ใกล้ออสโลทะเลสาบเวนแฮมเพื่อให้พวกเขาสามารถแตะลงในตลาด lucrative โดย 1850s ที่สุดน้ำแข็งขายในสหราชอาณาจักรในความเป็นจริง นอร์เวย์ แม้ว่ามันจะบอกว่า ไอซ์ไม่เคยจับบนกับอังกฤษ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังมักจะจ่ายมีเป็นถ้าเป็นในใบสั่งยา ตลาดจริง มันเปิดออก อยู่อเมริกาเอง

บันทึกเกวินการในประวัติของธุรกิจการค้าน้ำแช่แข็ง ชาวอเมริกันนิยม ไอซ์เป็นคนไม่เคยมีมาก่อน พวกเขาใช้มันชิลล์เบียร์และไวน์ให้อร่อยเย็นฉ่ำค็อกเทล เพื่อบรรเทาไข้ และเพื่อสร้างช่วงกว้างขวางของแช่แข็งถือว่า ไอศกรีมกลายเป็นที่นิยมและ startlingly ประดิษฐ์ด้วย ที่ เดลโมนิโค , กระเดื่องนิวยอร์กร้านอาหาร ลูกค้าสามารถสั่งซื้อพัมเปอร์นิคเคิล ไรย์ ไอศกรีม ไอศกรีม และหน่อไม้ฝรั่ง