3. Literature review3.1. Community-

3. Literature review
3.1. Community-based disaster management
A few literatures on social vulnerability in cities highlight the role of a local-based body that helps in
increasing the resilience of a community in dealing with disasters. Pelling (2003: 64) proposes that 'a
supportive institutional framework social capital can be transformed into social organization to build
(local) adaptive potential’. This is supported by Obrist (2006), arguing that social organisations shaping
the allocation of, access to and use of resources at the household level (such as the CBOs) are vital for
establishing resilience. Chen et al. (2006) discuss on community-based disaster management program in
Taiwan where community residents learned how to analyze vulnerable conditions, discover problems,
develop solutions, and establish an organization to implement disaster management tasks. They also
continuously improve their emergency response capability through a participatory process. The scheme is
called Integrated Community-Based Disaster Management Program and initiated in 2001 to empower the
community to take actions in hazard mitigation, emergency preparedness and emergency response. The
aim of this program is to strengthen community resilience due to the country's vulnerability to
earthquakes, typhoons, landslides and debris flows.
†

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. เอกสารประกอบการทบทวน3.1 การบริหารจัดการภัยพิบัติที่ชุมชนLiteratures กี่ในความเสี่ยงทางสังคมในเมืองเน้นบทบาทของท้องถิ่นตามร่างที่ช่วยในการเพิ่มความยืดหยุ่นของชุมชนในการจัดการกับภัยพิบัติ เปลลิง (2003:64) เสนอที่ ' เป็นกรอบสถาบันสนับสนุนทุนทางสังคมที่สามารถเปลี่ยนเป็นองค์กรทางสังคมเพื่อสร้างศักยภาพ (ท้องถิ่น) แบบอะแดปทีฟ ' นี้สนับสนุน โดย Obrist (2006), โต้เถียงที่สังคมองค์กรสร้างรูปร่างการปันส่วน การเข้าถึงและใช้ทรัพยากรในระดับครัวเรือน (เช่น CBOs) มีความสำคัญสำหรับสร้างความยืดหยุ่น Chen et al. (2006) กล่าวถึงโปรแกรมการจัดการภัยพิบัติโดยชุมชนในไต้หวันที่อาศัยอยู่ในชุมชนได้เรียนรู้วิธีการวิเคราะห์สภาพเสี่ยง ค้นพบปัญหาพัฒนาโซลูชั่น และสร้างองค์กรเพื่อดำเนินงานด้านการจัดการภัยพิบัติ พวกเขายังพัฒนาความสามารถการตอบสนองฉุกเฉินตลอดกระบวนการมีส่วนร่วม เป็นโครงร่างเรียกว่าโปรแกรมการจัดการภัยพิบัติ Integrated Community-Based และเริ่มต้นในปี 2544 เพื่ออำนาจการชุมชนเพื่อดำเนินการในอันตราย เตรียมความพร้อมกรณีฉุกเฉิน และการตอบโต้ภาวะฉุกเฉิน ที่จุดมุ่งหมายของโปรแกรมนี้คือเพื่อ เสริมสร้างความยืดหยุ่นของชุมชนเนื่องจากช่องโหว่ของประเทศในการแผ่นดินไหว ไต้ฝุ่น แผ่นดินถล่ม และกระแสเศษ†

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3. ทบทวนวรรณกรรม
3.1 การจัดการภัยพิบัติชุมชน
วรรณกรรมไม่กี่ช่องโหว่ทางสังคมในเมืองที่เน้นบทบาทของร่างกายในท้องถิ่นตามที่จะช่วยใน
การเพิ่มความยืดหยุ่นของชุมชนในการจัดการกับภัยพิบัติ Pelling (2003: 64) เสนอว่า '
สถาบันสนับสนุนทุนทางสังคมสามารถเปลี่ยนเป็นองค์กรทางสังคมที่จะสร้าง
(ท้องถิ่น) การปรับตัวที่อาจเกิดขึ้น ' นี้ได้รับการสนับสนุนโดย Obrist (2006) เถียงว่าองค์กรทางสังคมการสร้าง
การจัดสรรการเข้าถึงและการใช้ทรัพยากรในระดับครัวเรือน (เช่น CBOs) มีความสำคัญสำหรับ
การสร้างความยืดหยุ่น เฉินและอัล (2006) หารือเกี่ยวกับโปรแกรมการจัดการภัยพิบัติของชุมชนที่อยู่ใน
ไต้หวันที่อาศัยอยู่ในชุมชนได้เรียนรู้วิธีการวิเคราะห์สภาพความเสี่ยงที่ค้นพบปัญหา
การพัฒนาโซลูชั่นและสร้างองค์กรในการดำเนินงานด้านการจัดการภัยพิบัติ พวกเขายัง
ปรับปรุงอย่างต่อเนื่องความสามารถในการตอบสนองฉุกเฉินของพวกเขาผ่านกระบวนการมีส่วนร่วม เป็นโครงการ
ที่เรียกว่าโปรแกรมการจัดการภัยพิบัติจากชุมชนแบบบูรณาการและริเริ่มในปี 2001 เพื่อเพิ่มขีดความสามารถ
ของชุมชนในการดำเนินการในการลดอันตรายจากการเตรียมความพร้อมในกรณีฉุกเฉินและการตอบสนองฉุกเฉิน
เป้าหมายของโครงการนี้คือการเสริมสร้างความยืดหยุ่นของชุมชนเนื่องจากช่องโหว่ของประเทศที่จะ
เกิดแผ่นดินไหวพายุไต้ฝุ่นถล่มและเศษขยะไหล.
†

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . การทบทวนวรรณกรรม
3.1 . การจัดการภัยพิบัติโดยชุมชน
กี่วรรณกรรมบนความเสี่ยงทางสังคมในเมืองที่เน้นบทบาทของท้องถิ่นตามร่างกายที่ช่วยในการเพิ่มความยืดหยุ่น
ของชุมชนในการรับมือกับภัยพิบัติ เพลลิง ( 2546 : 64 ) เสนอว่า '
สนับสนุนสถาบันทุนทางสังคมสามารถเปลี่ยนเป็นองค์กรทางสังคมเพื่อสร้าง
( ท้องถิ่น ) ศักยภาพ ' ปรับตัว นี้ได้รับการสนับสนุนโดย obrist ( 2006 ) เถียงว่าองค์กรทางสังคมรูปร่าง
การจัดสรร , การเข้าถึงและการใช้ทรัพยากรในระดับครัวเรือน ( เช่น cbos ) มีความสำคัญสำหรับ
สร้างความยืดหยุ่น Chen et al . ( 2006 ) เกี่ยวกับโปรแกรมการจัดการภัยพิบัติโดยชุมชนในไต้หวันที่อาศัยอยู่ชุมชน
เรียนรู้การวิเคราะห์สภาวะที่เปราะบางค้นพบปัญหา
พัฒนาโซลูชั่น และจัดตั้งองค์กรเพื่อใช้งานในการจัดการภัยพิบัติ พวกเขายังปรับปรุงความสามารถในการตอบสนองฉุกเฉิน
อย่างต่อเนื่องผ่านกระบวนการแบบมีส่วนร่วม โครงการเป็นโปรแกรมการจัดการภัยพิบัติ
เรียกว่าชุมชนแบบบูรณาการตาม และริเริ่มขึ้นในปี 2001 เพื่อช่วยให้ชุมชนเพื่อใช้ในการบรรเทา
กระทำอันตรายการเตรียมความพร้อมในกรณีฉุกเฉินและการตอบสนองฉุกเฉิน
จุดมุ่งหมายของโครงการนี้คือเพื่อเสริมสร้างความยืดหยุ่นในชุมชน เนื่องจากความอ่อนแอของประเทศ

แผ่นดินไหว ไต้ฝุ่น แผ่นดินถล่มและเศษขยะไหล .
ภีษมะ