Nepal has seen rapid political chan

Nepal has seen rapid political changes during the last two decades. Up until 1990, Nepal was a monarchy under executive control of the King. Faced with a communist movement against absolute monarchy, King Birendra, in 1990, agreed to a large-scale political reform by creating a parliamentary monarchy with the king as the head of state and a prime minister as the head of the government.

Nepal's legislature was bicameral, consisting of a House of Representatives called the Pratinidhi Sabha and a National Council called the Rastriya Sabha. The House of Representatives consisted of 205 members directly elected by the people. The National Council had 60 members: ten nominated by the king, 35 elected by the House of Representatives, and the remaining 15 elected by an electoral college made up of chairs of villages and towns. The legislature had a five-year term but was dissolvable by the king before its term could end. All Nepali citizens 18 years and older became eligible to vote.

The executive comprised the King and the Council of Ministers (the cabinet). The leader of the coalition or party securing the maximum seats in an election was appointed as the Prime Minister. The Cabinet was appointed by the king on the recommendation of the Prime Minister. Governments in Nepal tended to be highly unstable, falling either through internal collapse or parliamentary dissolution by the monarch, on the recommendation of the prime minister, according to the constitution; no government has survived for more than two years since 1991.

The movement in April 2006 brought about a change in the nation's governance: an interim constitution was promulgated, with the King giving up power, and an interim House of Representatives was formed with Maoist members after the new government held peace talks with the Maoist rebels. The number of parliamentary seats was also increased to 330. In April 2007, the Communist Party of Nepal (Maoist) joined the interim government of Nepal.

In December 2007, the interim parliament passed a bill making Nepal a federal republic, with a president as head of state. Elections for the constitutional assembly were held on 10 April 2008; the Maoist party led the results but did not achieve a simple majority of seats.[76] The new parliament adopted the 2007 bill at its first meeting by an overwhelming majority, and King Gyanendra was given 15 days to leave the Royal Palace in central Kathmandu. He left on 11 June.[77]

On 26 June 2008, the prime minister Girija Prasad Koirala, who had served as Acting Head of State since January 2007, announced that he would resign on the election of the country's first president by the Constituent Assembly. The first round of voting, on 19 July 2008, saw Parmanand Jha win election as Nepali vice-president, but neither of the contenders for president received the required 298 votes and a second round was held two days later. Ram Baran Yadav of the Nepali Congress party defeated Maoist-backed Ram Raja Prasad Singh with 308 of the 590 votes cast.[78] Koirala submitted his resignation to the new president after Yadav's swearing-in ceremony on 23 July 2008.


Prachanda speaking at a rally in Pokhara.
On 15 August 2008, Maoist leader Prachanda (Pushpa Kamal Dahal) was elected Prime Minister of Nepal, the first since the country's transition from a monarchy to a republic. On 4 May 2009, Dahal resigned over on-going conflicts with regard to the sacking of the Army chief. Since Dahal's resignation, the country has been in a serious political deadlock with one of the big issues being the proposed integration of the former Maoist combatants, also known as the People's Liberation Army, into the national security forces.[79] After Dahal, Jhala Nath Khanal of CPN (UML) was elected the Prime Minister. Khanal was forced to step down as he could not succeed in carrying forward the Peace Process and the constitution writing. On August 2011, Maoist Babu Ram Bhattarai became third Prime Minister after the election of constituent assembly.[80] On 24 May 2012, Nepals's Deputy PM Krishna Sitaula resigned. [81] On 27 May 2012, the country's Constituent Assembly failed to meet the deadline for writing a new constitution for the country. Prime Minister Baburam Bhattarai announced that new elections will be held on 22 November 2012. "We have no other option but to go back to the people and elect a new assembly to write the constitution," he said in a nationally televised speech. One of the main obstacles has been disagreement over whether the states which will be created will be based on ethnicity.[82]

Nepal is one of the few countries in Asia to abolish the death penalty[83] and the first country in Asia to rule in favor of same-sex marriage. The decision was based on a seven-person government committee study, and enacted through Supreme Court's ruling November 2008. The ruling granted full rights for LGBT individuals, including the right to marry[84] and now can get citizenship as a third gender rather than male or female as authorized by Nepal's Supreme Court in 2007.[85]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เนปาลได้เห็นการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองอย่างรวดเร็วในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาล่าสุด จนถึงปี 1990 เนปาลมีพระมหากษัตริย์ภายใต้การบริหารควบคุมของกษัตริย์ ประสบกับขบวนการคอมมิวนิสต์กับสมบูรณาญาสิทธิราชย์ กษัตริย์ Birendra ในปี 1990 ตกลงที่จะการปฏิรูปทางการเมืองขนาดใหญ่ โดยสร้างพระมหากษัตริย์รัฐสภามีกษัตริย์เป็นประมุขแห่งรัฐและนายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าของรัฐบาลของเนปาลทูลเกล้าทูลกระหม่อมถูกธรรมเนียม ประกอบด้วยมีราษฎรเรียก Pratinidhi Sabha และสภาแห่งชาติเรียกว่า Rastriya Sabha ราษฎรประกอบด้วยสมาชิกที่เลือกตั้งโดยตรง โดยคน 205 สภาแห่งชาติมีสมาชิก 60: สิบเสนอ โดยพระมหากษัตริย์ เลือกตั้ง โดยราษฎร 35 และ 15 เหลือที่เลือก โดยมีวิทยาลัย electoral ทำเก้าอี้ของหมู่บ้านและเมือง ทูลเกล้าทูลกระหม่อมมีระยะห้าปี แต่ถูก dissolvable โดยก่อนระยะไม่สิ้นสุด ประชาชนเนปาลทั้งหมด 18 ปี และรุ่นเก่าก็มีสิทธิ์ลงคะแนนผู้บริหารประกอบด้วยพระมหากษัตริย์และคณะรัฐมนตรี (คณะรัฐมนตรี) ผู้นำของรัฐบาลหรือฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่นั่งสูงสุดในการเลือกตั้งถูกแต่งตั้งเป็นนายกรัฐมนตรี คณะรัฐมนตรีแต่งตั้ง โดยพระมหากษัตริย์ในการแนะนำของนายกรัฐมนตรี รัฐบาลเนปาลมีแนวโน้มไม่เสถียรสูง ล้ม ได้ภายในยุบหรือยุบรัฐสภา โดยพระมหากษัตริย์ ในการแนะนำของนายกรัฐมนตรี ตามรัฐธรรมนูญ รัฐบาลไม่มีชีวิตรอดมากกว่าสองปีพ.ศ. 2534นำการเคลื่อนไหวใน 2549 เมษายนเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงการปกครองของประเทศ: รัฐธรรมนูญชั่วคราวที่ถูก promulgated กับให้ค่าพลังงาน และสภาผู้แทนราษฎร์ที่ชั่วก่อ Maoist สมาชิกหลังจากที่รัฐบาลใหม่จัดเจรจาสันติภาพกบฏ Maoist จำนวนที่นั่งในรัฐสภายังขึ้นไป 330 เมษายน 2550 การคอมมิวนิสต์ฝ่ายเนปาล (Maoist) เข้าร่วมรัฐบาลเนปาลธันวาคม 2550 รัฐสภาชั่วคราวผ่านรายการทำให้เนปาลสาธารณรัฐสหพันธ์ มีประธานาธิบดีเป็นประมุข สำหรับแอสเซมบลีรัฐธรรมนูญการเลือกตั้งได้เมื่อวันที่ 10 2551 เมษายน กลุ่ม Maoist นำผลลัพธ์ แต่ไม่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่เรื่องที่นั่ง [76] รัฐสภาใหม่นำตั๋ว 2007 ที่ประชุมเป็นครั้งแรกโดยส่วนใหญ่ที่ครอบงำ และ King Gyanendra ให้ 15 วันจะออกจากพระราชวังในเซ็นทรัล เขาทิ้ง 11 มิถุนายน [77]วันที่ 26 2551 มิถุนายน นายกรัฐมนตรีคีรีโกอีราละ ที่ได้ทำหน้าที่เป็นรักษาการประมุขแห่งรัฐตั้งแต่ 2550 มกราคม ประกาศว่า เขาจะเลิกเล่นในการเลือกตั้งประธานาธิบดีครั้งแรกของประเทศตามรัฐธรรมนูญ รอบแรกของการลงคะแนนเสียง วันที่ 19 2551 กรกฎาคม เห็น Parmanand Jha ชนะเลือกตั้งเป็นรองเนปาล แต่ผู้สมัครสำหรับประธานาธิบดีไม่ได้รับคะแนนโหวต 298 ที่จำเป็น และรอบที่สองจัดขึ้นสองวันต่อมา Ram Baran Yadav พรรคคองเกรสเนปาลพ่ายแพ้แอ่น Maoist รามราโกอีสิงห์กับ 308 หล่อโหวต 590 [78] ราละส่งเขาลาออกกับประธานใหม่หลังจากพิธี swearing-in Yadav ของวันที่ 23 2551 กรกฎาคมPrachanda พูดที่ชุมนุมในโปขระวันที่ 15 2551 สิงหาคม ผู้นำ Maoist Prachanda (Pushpa Kamal Dahal) ได้รับเลือกนายกรัฐมนตรีเนปาล แรกตั้งแต่เปลี่ยนประเทศจากระบบกษัตริย์ไปเป็นสาธารณรัฐ เมื่อวันที่ 4 2552 พฤษภาคม Dahal ลาผ่านความขัดแย้งบนไปตาม sacking ของหัวหน้ากองทัพบกออก เนื่องจากการลาออกของ Dahal ประเทศแล้วในการชะงักงันทางการเมืองร้ายแรงของปัญหาใหญ่ที่กำลังนำเสนอรวมพลรบ Maoist อดีต หรือที่เรียกว่าการปลดปล่อยกองทัพประชาชน เป็นกองกำลังรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ [79] หลังจาก Dahal, Jhala Nath Khanal ของ CPN (UML) ได้รับเลือกเป็นนายกรัฐมนตรี Khanal ถูกบังคับให้ก้าวลงเขาอาจไม่ประสบความสำเร็จในการดำเนินการไปข้างหน้ากระบวนการสันติภาพและการเขียนรัฐธรรมนูญ สิงหาคม 2011, Maoist Babu Ram Bhattarai กลายเป็น สามนายกรัฐมนตรีหลังการเลือกตั้งของรัฐธรรมนูญ [80] บน 24 2012 พฤษภาคม Sitaula ของ Nepals กฤษณะรองนายกลาออก [81] ใน 27 2012 พฤษภาคม รัฐธรรมนูญของประเทศไม่ตรงตามกำหนดเวลาสำหรับการเขียนรัฐธรรมนูญใหม่สำหรับประเทศ Baburam Bhattarai นายกรัฐมนตรีประกาศว่า จะจัดเลือกตั้งใหม่ในวันที่ 22 2555 พฤศจิกายน "เรามีไม่ตัวเลือกอื่น ๆ เพื่อกลับไปยังคน และเลือกตั้งสภาใหม่เพื่อเขียนรัฐธรรมนูญ เขากล่าวในผลงาน televised อุปสรรคหลักอย่างใดอย่างหนึ่งแล้วกันมากกว่าว่าอเมริกาซึ่งจะถูกสร้างขึ้นจะขึ้นอยู่กับเชื้อชาติ [82]เนปาลเป็นประเทศแรกในเอเชียที่กฎสามารถแต่งงานเพศเดียวกันและในบางประเทศยุบประหาร [83] การตัดสินใจตามการศึกษากรรมการเจ็ดคนรัฐบาล และตราผ่านศาลฎีกาหุ 2551 พฤศจิกายน การปกครองให้สิทธิเต็มสำหรับ LGBT รวมถึงสิทธิที่จะแต่งงาน [84] และตอนนี้ ได้สัญชาติเป็นเพศที่สามมากกว่าเพศชาย หรือเพศหญิงได้รับอนุญาตจากศาลฎีกาของเนปาลในปี 2007 [85]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศเนปาล ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองอย่างรวดเร็วในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา จนถึงปี 1990 เนปาลเป็นราชาธิปไตยภายใต้การควบคุมการบริหารของกษัตริย์ เผชิญหน้ากับขบวนการคอมมิวนิสต์ต่อต้านระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ กษัตริย์ birendra , ใน 1990 , เห็นด้วยกับการปฏิรูปการเมือง โดยการสร้างขนาดใหญ่สถาบันรัฐสภา อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข และนายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาล

รัฐสภาเนปาลได้ 2 สภาประกอบด้วยสภาผู้แทนราษฎร เรียก pratinidhi สภาและสภาแห่งชาติที่เรียกว่า rastriya สภา . สภาผู้แทนราษฎรประกอบด้วยสมาชิกที่มาจากการเลือกตั้งโดยตรงจาก 205 คน สภาแห่งชาติมี 60 สมาชิก 10 ที่ได้รับการเสนอชื่อจากกษัตริย์ 35 ได้รับเลือกจากสภาผู้แทนราษฎรและที่เหลืออีก 15 การเลือกตั้งโดยการเลือกตั้งวิทยาลัยที่สร้างขึ้นจากเก้าอี้ของหมู่บ้านและเมือง สภานิติบัญญัติมีระยะเวลา 5 ปี แต่สำหรับพระราชาก่อนระยะเวลาของมันจะจบลง ทั้งหมด 18 ปีและเก่าเป็นเนปาล ประชาชนที่มีสิทธิลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง

ผู้บริหารประกอบด้วยกษัตริย์และสภารัฐมนตรี ( คณะรัฐมนตรี )ผู้นำของกลุ่มหรือพรรคการรักษาความปลอดภัยสูงสุดที่นั่งในการเลือกตั้ง ได้รับการแต่งตั้งเป็นนายกรัฐมนตรี คณะรัฐมนตรีได้รับการแต่งตั้งโดยพระมหากษัตริย์ตามคำแนะนำของนายกรัฐมนตรี รัฐบาลเนปาลมีแนวโน้มสูง เสถียร ล้มทั้งภายใน ยุบ หรือยุบรัฐสภา โดยพระมหากษัตริย์ในคำแนะนำของนายกรัฐมนตรีตามรัฐธรรมนูญ รัฐบาลไม่ได้มีการรอดชีวิตมากกว่าสองปี ตั้งแต่ปี 1991

การเคลื่อนไหวในเดือนเมษายน 2006 นำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงการปกครองของประเทศที่ได้ประกาศใช้รัฐธรรมนูญชั่วคราว มีกษัตริย์ขึ้น พลัง และบ้านชั่วคราวของตัวแทนหรือสมาชิกก่อตั้งขึ้นด้วย หลังรัฐบาลใหม่นิ่งการเจรจากับกบฏลัทธิเหมา .จำนวนที่นั่งในรัฐสภาก็ยังเพิ่มขึ้น 330 . ในเดือนเมษายน 2007 , พรรคคอมมิวนิสต์แห่งเนปาล ( ชาวเมารี ) เข้าร่วมรัฐบาลเนปาล

ในเดือนธันวาคม 2007 , รัฐสภาผ่านร่างกฎหมายให้กาลเนปาลเป็นสาธารณรัฐ มีประธานาธิบดีเป็นประมุข การเลือกตั้งรัฐสภาตามรัฐธรรมนูญได้ถูกจัดขึ้นในวันที่ 10 เมษายน 2551 ;พรรคเหมาอิสต์ นำผล แต่ไม่บรรลุส่วนใหญ่ที่เรียบง่ายของที่นั่ง [ 76 ] รัฐสภาใหม่ประกาศใช้ Bill 2007 ในการประชุมครั้งแรก โดยส่วนใหญ่ที่น่าหนักใจ และกษัตริย์คยาเนนทราได้รับ 15 วันจะออกจากพระราชวังกลางในกาฐมาณฑุ เขาไปวันที่ 11 [ 77 ]

วันที่ 26 มิถุนายน 2551 ขบวนการทางการเมืองในประเทศเวียดนาม , นายกรัฐมนตรี ,ที่ได้ทำหน้าที่รักษาการหัวหน้าของรัฐตั้งแต่มกราคม ปี 2007 ประกาศว่า เขาจะลาออกในการเลือกตั้งของประธานาธิบดีคนแรกของประเทศโดยสภาร่างรัฐธรรมนูญ . รอบแรก เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 2008 , เห็น parmanand ผู้ชนะการเลือกตั้งเป็นภาษาเนปาลรองประธาน แต่ทั้งสอง contenders ประธานาธิบดีได้รับคะแนนเสียงและใช้คุณรอบสองถูกจัดขึ้นในอีกสองวันต่อมาRam Baran yadav ของพรรคเนปาลี คองเกรส แพ้ หรือการสนับสนุนรามราชา Prasad สิงห์กับ 308 ของคะแนนเสียง 590 หล่อ [ 78 ] พียื่นใบลาออกของเขากับประธานคนใหม่ หลังจากที่ yadav ก็สาบานในพิธี เมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม 2551


ประจันดาพูดที่การชุมนุมใน Pokhara .
เมื่อ 15 สิงหาคม 2008 , หรือผู้นำ ประจันดา ( pushpa คามาล dahal ) ได้รับเลือกเป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศเนปาลครั้งแรกนับตั้งแต่ประเทศเปลี่ยนจากระบอบกษัตริย์มาเป็นสาธารณรัฐ ในวันที่ 4 พฤษภาคม 2552 dahal ลาออกมากกว่าความขัดแย้งเกี่ยวกับการไล่ของหัวหน้ากองทัพต่อเนื่อง . ตั้งแต่ dahal ลาออก , ประเทศที่ได้รับในร้ายแรงทางการเมืองการหยุดชะงักกับหนึ่งในปัญหาใหญ่ที่ถูกเสนอบูรณาการของอดีตนักรบเหมาอิสต์ เรียกว่ากองทัพปลดปล่อยประชาชน