“Sasuke-san…I thought you said you

“Sasuke-san…I thought you said you knew the way!” She exclaimed, her nerves getting the best of her even as she caught sight of the expansive horizon, the white gulls careening through the sunset sky…even as the sand slipped between her toes and the water roared in her ears.
Sasuke did not deign to answer, closing his eyes and savoring the briny sea air as she had once described. Her description had not disappointed one bit…she had been right. She just didn’t know it yet.
“This is the right way. I just took a detour.” He shrugged lightly, taking off the top layer of his robes and then slipping of his dark shirt, exposing a pale, sculptured chest to the warm sun.
Hinata blushed profusely. And he chuckled when she turned away, listening to her mutters about propriety and scheduling and proper behavior fade into squeaks as removed as his pants as well, leaving him in only his dark boxers.
“Come on Hinata…the water’s warm.” He beckoned her with a slight laugh in his tone, eyes shining in mirth with what Hinata had come to recognize as his teasing her.
She huffed slightly, the air from her mouth blowing her bangs upwards.
She stepped with trepid feet into the waves, the foam welcoming her in a friendly embrace, curling its tendrils around her tiny ankles. She looked out at the horizon, the sea and sky meeting in a place where no mortal could hope to reach. Her lips parted in wonder and for once she felt free.
She could forget about clan business and unrequited love and confusing emotions for just a bit. As she stood there watching the sun set and orange and red fade to purple and then black, she mused that the transition reminded her very much of one from home to here.
Orange was the color of Naruto and the falling autumn leaves in Konoha. Red was the color of the Hyuuga flame and the spiral symbol of her flak jacket. It was the color of Kiba’s triangles and Shino’s special lady bugs bred just for her. It was the color of Kurenai’s eyes and Asuma-kun’s favorite toy. It was the color of Sasuke’s Sharingan
Purple was the color of his other eye, the one that pulsed with power and one she had learned not to fear. It was the color of his beaded necklace and her personal favorite.
Black…the kind found on a raven’s wing and the kind found in his hair and eyes…that was the only black she had ever deemed beautiful, because it brought out the light.
She watched as Sasuke caught a few more fish for their dinner, his back muscles rippling as he lunged with all the grace and presence of natural predator, and so alien and pale was his beauty in the fading light, that she felt the distance between them grow. And she regretted that they would part ways after this journey…
So even if his detour was a slightly longer route…it didn’t feel that far from home after all.
By the time Sasuke waded back to shore, his eyes alight with discovery, the sky was already dark and Hinata was already building a fire with white drift wood. The blue flames crackled merrily and she was comfortable.
“Hinata!!” He called her name with more excitement than he had ever shown before, his hands gripping the tails of three large silver fish and his grin slightly wider than his largest smirk.
She stood up, alarmed at his display of enthusiasm.
“Sasuke-san…what is i-”
“Come on! Hurry up!” He cut her off, grabbing her gently and all but dragging her to the water’s edge again. The dark made her a bit more fearful of the sea, and a lot more hesitant to enter it.
Impatient and excited, he clicked his tongue. “Don’t you want to wake up the stars?”
She dug her heels into the wet sand, jerking them both to a stop. “Sasuke-san! What are you talking about?!”
Without further ado, he picked her up much to her noisy protests and swiftly plopped her into the deeper end of the water. Hinata came up spluttering, the still warm water burning her nostrils and eyes in its saltiness. Anger and annoyance surged through her because she had been fine and comfy by the fire.
She stood up to her full height (not much), and was ready to chew out a quietly chuckling Sasuke.
“Oooof! You…YOU….” She batted the water with tiny fists, and finally noticed what Sasuke had been talking about.
Every time she had moved through the water, a series of glows had followed. In colors of red, pink and green. She twirled experimentally, splashing here and there, bringing up the lights…like tiny stars in the night sea…
"This is…this is…” She said.
Sasuke waited with baited breath, wondering if his gift to her had been good enough..
“THIS IS AMAZING!!!” She laughed and splashed, twirling and swimming to create patterns. The stars soon came out in the sky above, but she was too blinded by the light around her to really notice them much.
Finally, she turned to her companion who was standing there, shirtless and watching her with the strangest look in his eye. Self consciously, she noted that her dark shirt was sticking to her form very much and that her hair was extra puffy from the humidity.
A little more shyly, a little more happy….she whispered the thing that meant most to him at the moment.
“Thank you…Sasuke…”
He simply nodded and they looked out to the stars, at home in the expansiveness of their journey and company..
……………………………………………………………………
“I…I can’t.” She said tiredly, her voice breaking along with her heart. She reached across her body with one arm to clutch the other, her back hunched and her flak jacket rustling with the movement.
He grew angry, because she was leaving him. He was going to be all alone again. She had handed that last document without regret, without even the slightest thought as to what it would mean for them…what it would mean for him.
He reached for her, hands gripping her shoulders as he shook her slightly, trying to make sense of her response…they had been through so much, become so much more…she had rejected his invitation so quickly, no thought put into the decision.
“Why?! What’s over there for you?!” He raised his voice, scaring several birds from the nearby trees. They waited at the fork in the road, one path leading back to Konoha and the other to the North..or were both simply paths to loneliness?
Hinata clenched her fists, because her whole life she had worked hard for exactly what was over there. Her father, her clan, her position, her friends, her family, her life…her life before Sasuke had become the only thing she could definitively call home.
“Everything! Everything I care about, Sasuke!” She shouted without thinking, and immediately regretted it.
And it was those words that did it…the final blow to everything that had made them what they were on this journey, friends, companions, comrades on the same path…the potential for something more had rested just beyond their reach, a possibility obliterated by diverging lives and past bonds pulling her in one direction…far away from him.
His hands slowly lifted from her shoulders, his gaze closing off…this had been a mistake…this had all been such a huge mistake…
“I see.”
Hinata’s eyes widened in horror, realization striking her just a bit too late. “Sasuke, it’s not like that. I care about you too-”
“I don’t care.” Came the flat tone, exactly the same one he had used on her at the beginning. When they had been nothing more than passing strangers on the same path.
“Sasuke!” She reached for him, but he stepped away, his gaze impassive. “Talk to me.”
“There’s nothing to say Hyuuga! You’ve trapped yourself! You always will be trapped…always stuck in the same place with no one to blame but yourself.” He spat out, bitterness lacing his insult.
She gasped slightly, words hurting more than kunai ever could.
“A-and what about you Uchiha-san! You always run away from those you get close to! You’re a coward! That’s why you won’t come back with me, isn’t it!?”
By the end of her rant, she was panting. Her face was red and her stance was solid, ready for more verbal attack. But he merely shrugged at her and finally said…
"So that’s it then…”
“…”
He straightened. “I don’t think…we’ll ever see each other again.”
A pain through her chest, one which her anger burned right through to burst out in a harsh reply.
“No. I don’t believe we will.”
“Hn.”
With that he turned away from her, heading down the fork to the North and raised a hand in a seemingly lazy salute, as if swatting away anything that might have been between them like a noisy fly.
She watched his back get smaller down the path. A part of her wanted to follow, to scream that she was sorry…but the pride she had worked so hard for became her shackle, and she stayed where she was…at the fork in the road watching as disappeared through the trees. It was only then she let the tears fall.
And Sasuke…for all the pain he was feeling and anger at her decision. He still could not help but mutter to her under his breath as he made his way down the road…
“Take care of yourself…Hinata.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"คุณซัง...คิดว่า คุณรู้วิธี" เธอทางหลุดรอด เส้นประสาทของเธอได้รับของเธอแม้เป็นเธอจับสายตาของขอบฟ้ากว้าง roared กุลขาว careening ผ่านฟ้าอาทิตย์...แม้เป็นทรายเล็ดรอดระหว่างเท้าของเธอและน้ำในหูของเธอศัตรูได้ทรงพระกรุณาไม่ตอบ ปิดตาของเขา และพร้อมด้วยลมทะเล briny ดังที่เธอได้ครั้งเดียว คำอธิบายของเธอไม่มีผิดหวังหนึ่งบิต...เธอได้ขวา เธอก็ไม่รู้ว่ามันยัง"นี่คือวิธีการ ผมเพียงเอาแบบเดิน" เขายักไหล่เบา ๆ ปิดชั้นบนสุดของเสื้อคลุมของเขาแล้ว ลื่นไถลของเสื้อของเขามืด จาง เปิดเผยโดดเด่นอกแดดอบอุ่นHinata ขวยเขินกาฬไหล และเขาเบา ๆ เธอหัน ฟังของเธอ mutters เกี่ยวกับสมณสารูป และการจัดกำหนดการ และพฤติกรรมเหมาะสมซึมระยิบระยับเป็นเอาเป็นกางเกงของเขาเช่น ทิ้งเขาในเฉพาะนักมวยของเขามืด"มากับ Hinata...น้ำของอบอุ่น" เขา beckoned เธอกับหัวเราะเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา ตาที่ส่องแสงในเมิร์ธมีอะไร Hinata มาจดจำเป็นเขาล้อเล่นเธอนาง huffed เล็กน้อย อากาศจากปากของเธอเป่าเรียบของเธอขึ้นเธอก้าว ด้วยเท้า trepid เป็นคลื่น โฟมต้อนรับเธอในอ้อมกอดเป็นมิตร ดัดผมของ tendrils รอบเท้าเล็ก ๆ ของเธอ เธอมองออกมาที่ขอบฟ้า ทะเล และท้องฟ้าประชุมในสถานที่มนุษย์ไม่อาจหวังถึง ริมฝีปากของเธอศึกษาธิการ ในใจ และสำหรับเมื่อเธอรู้สึกฟรีเธออาจลืมตระกูลธุรกิจ และความรักที่ยังไม่ชำระ และเกิดความสับสนในอารมณ์เพียงเล็กน้อย ขณะที่เธอยืนมีการชมพระอาทิตย์ตก และสีส้ม และสีแดงที่จางหายไปสีม่วง และสีดำแล้ว เธอ mused ว่า การเปลี่ยนแปลงการแจ้งเตือนเธอมากหนึ่งจากบ้านไปที่นี่สีส้มเป็นสีของนารูโตะ และล้มใบไม้ในสาธารณะ Konoha สีแดงเป็นสีของเปลวไฟ Hyuuga และสัญลักษณ์เกลียวของ flak jacket ของเธอ มันเป็นสีของสามเหลี่ยมของคิบะ และข้อบกพร่องของสนามพิเศษกุลสตรี bred สำหรับเธอ สีของตาของ Kurenai และ Asuma kun ชอบเล่นได้ มันเป็นสีของ Sharingan ของศัตรูสีม่วงเป็นสีของนัยน์ตาของเขา ที่สูง มีอำนาจและหนึ่งเธอได้เรียนรู้ไม่ต้องกลัว สีของสร้อยคอลูกปัดของเขาและเธอชื่นชอบส่วนบุคคลได้สีดำ...ชนิดที่พบในปีกของนกและชนิดที่พบในผมของเขา และตา...ที่เป็นสีดำเท่านั้นเธอก็เคยถือว่าสวยงาม เพราะมันออกไฟเธอดูเหมือนคุณจับปลาบางอย่างสำหรับมื้อเย็นของพวกเขา เขากล้ามเนื้อหลัง rippling เขา lunged เกรซและของพรีเดเตอร์ธรรมชาติ และเพื่อความงามของเขาในไฟค่อย ๆ ถูก คนต่างด้าวและจางที่เธอรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาเติบโต และเธอ regretted ว่า พวกเขาจะส่วนวิธีหลังนี้การเดินทาง...ดังนั้น แม้ว่าอ้อมเขาเป็นเส้นยาวเล็กน้อย...ก็ไม่รู้สึกที่จากบ้านจากการโดยเวลาคุณได้ลุยตามกลับไปฝั่ง ตาของเขาลง ด้วยการค้นพบ แล้วเป็นท้องฟ้าสีเข้ม และ Hinata แล้วถูกสร้างไฟ ด้วยไม้ดริฟท์สีขาว เปลวไฟสีฟ้าไร merrily และนางสะอาด"Hinata !!" เขาเรียกชื่อเธอ ด้วยความตื่นเต้นมากขึ้นกว่าที่เขาได้เคยแสดงก่อนหน้า มือจับยึดหางปลาสีเงินขนาดใหญ่สามและรอบ ๆ ไร้ของเขาเล็กน้อยกว้างกว่าเกเรของเขาที่ใหญ่ที่สุดเธอยืนขึ้น ตื่นตระหนกที่เขาแสดงความกระตือรือร้น"คุณซัง...คืออะไร i-""โธ่ เร็วๆ" เขาตัดเธอออก โลภเธอเบา ๆ และก็ลากเธอไปน้ำอีกครั้ง มืดทำเธอกลัวเป็นบิตเพิ่มเติมของทะเล และลังเลมากที่จะใส่รัก และตื่นเต้น เขาคลิลิ้นของเขา "ไม่ต้องปลุกดาว"เธอขุดส้นเท้าของเธอลงไปในทรายเปียก jerking พวกเขาทั้งสองชะงักงัน "คุณซัง สิ่งคุณพูด!"โดยไม่มีการเพิ่มเติมของ ado เขาเลือกเธอขึ้นประท้วงของเธอเสียงดังมาก และอย่างรวดเร็ว plopped เธอเข้าของน้ำ Hinata มา spluttering เขียนตาและจมูกของเธอในความเค็มน้ำก็อบอุ่น ความโกรธและความรำคาญจากผ่านเธอเพิ่มขึ้นเนื่องจากเธอได้ดี และสะดวกสบาย ด้วยไฟเธอยืนขึ้นให้เธอเต็มความสูง (มาก), และพร้อมเพื่อออกศัตรูอย่างเงียบ ๆ chuckling"Oooof คุณ...คุณ..." เธอ batted น้ำหมัดเล็ก ๆ และในที่สุด พบว่า คุณมีการพูดคุยเกี่ยวกับทุกครั้งที่เธอได้ย้ายผ่านน้ำ ชุด glows มีตาม สีแดง สีชมพู และสีเขียว นาง twirled experimentally สาดมา นำค่าไฟ...เช่นดาวขนาดเล็กในทะเลยามค่ำคืน..."หมู่เกาะนี้... นี้... " เธอบอกว่าคุณรอ ด้วยลมหายใจ baited สงสัยถ้า พระของขวัญให้เธอได้พอดี..."นี่คือมหัศจรรย์!!!" เธอหัวเราะ และ splashed, twirling และว่ายน้ำเพื่อสร้างรูปแบบ ดาวเร็ว ๆ นี้ออกมาในท้องฟ้าด้านบน แต่เธอถูกไร้เหตุผล โดยแสงรอบ ๆ เธอจริง ๆ สังเกตเห็นพวกเขามากเกินไปในที่สุด เธอเปิดให้เพื่อนของเธอที่ยืน shirtless และดูเธอ มีหน้าตาแปลกประหลาดในตาของเขา ตนเองสติ เธอตั้งข้อสังเกตว่า เสื้อเธอมืดถูกผสานฟอร์มของเธอมาก และผมของเธอที่ ถูกเสริมตุ่ยจากความชื้นน้อย shyly ตัวน้อยมีความสุข...เธอกระซิบสิ่งที่หมายถึง ที่สุดให้เขาในขณะนั้น"ขอบคุณ...คุณ..."เขาเพียงพยักหน้า และพวกเขามองหาดาว บ้านใน expansiveness ของการเดินทางและบริษัท...……………………………………………………………………"ฉัน...ฉันไม่" เธอบอก tiredly เสียงของเธอทำลายพร้อมกับหัวใจของเธอ เธอถึงในร่างกายของเธอด้วยแขนหนึ่งกับ clutch อื่น ๆ เธอกลับ hunched และแจ็คเก็ต flak เธอ rustling กับการเคลื่อนไหวเขาโตโกรธ เนื่องจากเธอได้ออกจากเขา เขากำลังเป็นอยู่คนเดียวอีก เธอได้มอบเอกสารนั้นครั้งล่าสุด โดยริเกร็ต ไม่ มีแม้จะเพียงน้อยนิดคิดว่า เป็นสิ่งที่มันจะหมายถึง พวกเขา...อะไรที่มันจะหมายถึงเขาเขาถึงเธอ มือจับยึดหัวไหล่ของเธอเขาจับเธอเล็กน้อย พยายามทำความเข้าใจการตอบสนองของเธอ...ที่พวกเขาเคยผ่านมาก เป็นมาก...เธอได้ปฏิเสธคำเชิญของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่คิดใส่ลงไปในการตัดสินใจ"ทำไม ที่อยู่ที่โน่นสำหรับคุณ!" เขายกพระสุรเสียง scaring นกหลายต้นใกล้เคียง พวกเขารอที่ติดถนน เส้นทางหนึ่งที่นำกลับไปสู่สาธารณะ Konoha และอื่น ๆ ทางเหนือ...หรือได้ทั้งสองเพียงแต่เส้นทางความเหงาHinata กัดหมัดของเธอ เพราะชีวิตของเธอเธอได้ทำงานหนักสำหรับว่าที่ได้มี พ่อของเธอ ตระกูลของเธอ ตำแหน่งของเธอ เพื่อน ครอบครัว ชีวิต...ชีวิตของเธอก่อนที่จะคุณได้กลายเป็น สิ่งเดียวที่เธอสามารถแน่นอนเรียกว่าบ้าน"ทุกอย่าง ทุกอย่างฉันดูแลเกี่ยวกับ ศัตรู" เธอตะโกนโดยไม่คิด และทันที regrettedและก็คำเหล่านั้นที่ได้มัน... เป่าทุกขั้นสุดท้ายที่ได้ทำให้พวกเขาสิ่งที่พวกนี้เดินทาง เพื่อน สหาย สหายใน path. เดียวกัน .. ไปได้ obliterated โดยเถรชีวิตศักยภาพสำหรับสิ่งที่เพิ่มเติมมีสรรพท่ามือของพวกเขา และขายหุ้นกู้ผ่านมาดึงเธอในทิศทางหนึ่ง...ห่างจากเขามือของเขาอย่างช้า ๆ ยกจากไหล่ของเธอ สายตาของเขาปิด off. ... เคยผิด...นี้ทั้งหมดได้ผิดมาก..."อืมม"Widened ตาของ Hinata ในสยองขวัญ สำนึกที่โดดเด่นของเธอเพียงเล็กน้อยสายเกินไป "คุณ มันมีไม่เช่นนั้น ฉันดูแลเกี่ยวกับคุณมากเกินไป- ""ฉันไม่สนใจ" เสียงแบน แน่นอนเหมือนหนึ่งเขาได้ใช้กับเธอที่มา เมื่อพวกเขาได้รับอะไรมากไปกว่าช่วยคนแปลกหน้าบนเส้นทางเดียวกัน"คุณ" เธอถึงเขา แต่เขาก้าว สายตาของเขาเฉย ๆ "พูดกับผม""ไม่มีอะไรจะพูด Hyuuga คุณได้ติดกับดักตัวเอง คุณเสมอจะติด...ติดอยู่เสมอในเดียวกันกับไม่มีโทษแต่ตัวเอง " เขา spat ออก ขื่น lacing ดูถูกเขานาง gasped เล็กน้อย คำมากมายมากกว่า kunai ที่เคยไม่" A- และสิ่งที่เกี่ยวกับคุณ Uchiha ซัง คุณจะทำงานจากที่คุณได้ปิดไป คุณหน้าตัวเมีย คือเหตุผลที่ทำไมคุณไม่กลับมากับฉัน ไม่ได้? "โดยตอนท้ายของสินค้าโปรโมชั่นของเธอ เธอเป็น panting สิ่ง ใบหน้าของเธอเป็นสีแดง และท่าทางของเธอถูกของแข็ง พร้อมสำหรับการโจมตีด้วยวาจาเพิ่มเติม แต่เขาเพียงยักไหล่ที่เธอ และสุดท้าย กล่าวว่า ..."เพื่อที่จะได้แล้ว..."“…”เขา straightened "ฉันไม่คิดว่า...เราจะเคยเห็นกันอีก"ความเจ็บปวดผ่านหน้าอกของเธอ ที่เธอโกรธเขียนขวาผ่านพลุ่งพล่านในตอบรุนแรง"หมายเลข" ผมไม่เชื่อว่า เราจะ"Hn"ที่ เขาเปิดอยู่เธอ มุ่งลงทางแยกไปทางทิศเหนือ และยกมือพนมดูเหมือนขี้เกียจ swatting เก็บอะไรที่อาจถูกคั่นเช่นบินเสียงดัง ว่าเธอเฝ้าดูเขาดูเล็กลงเส้นทาง เป็นส่วนหนึ่งของเธออยากทำตาม ร้องว่า เธอเสียใจ... แต่ภูมิใจที่เธอได้ทำงานอย่างหนักเพื่อสำหรับเป็น กุญแจมือของเธอ และเธออยู่ที่เธอ...ที่ทางแยกถนนดูหายไปผ่านต้นไม้ จาก นั้นปล่อยให้น้ำตาตกได้และคุณ...สำหรับเขารู้สึกเจ็บปวดและความโกรธที่เธอตัดสินใจ เขายังไม่ช่วยแต่ mutter เธอภายใต้ลมหายใจของเขาเขาทำทางของเขาบนถนน..."ดูแลตัวเอง...Hinata "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ซาสึเกะซัง ... ฉันคิดว่าคุณบอกว่าคุณรู้ทาง!" เธออุทานเส้นประสาทของเธอได้รับการที่ดีที่สุดของเธอในขณะที่เธอจับสายตาของขอบฟ้ากว้าง, นกนางนวลสีขาวข้างหนึ่งผ่านท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตกดิน ... แม้ในขณะที่ทรายลื่นระหว่าง เท้าและน้ำคำรามในหูของเธอ
ซาสึเกะไม่ยอมที่จะตอบปิดตาของเขาและ savoring อากาศทะเลเค็มที่เธอได้เคยเล่า คำอธิบายของเธอไม่เคยผิดหวังเลยสักนิด ... เธอได้รับสิทธิ เธอก็ไม่ทราบว่ามันยัง
"นี่เป็นวิธีการที่เหมาะสม ฉันเอาอ้อม. "เขายักไหล่เบา ๆ ถอดชั้นบนสุดของเสื้อคลุมของเขาแล้วลื่นไถลของเสื้อมืดของเขาเผยให้เห็นสีซีดหน้าอกแกะสลักที่ดวงอาทิตย์ที่อบอุ่น
Hinata เขินไสว และเขาหัวเราะเมื่อเธอหันไปฟังพึมพำของเธอเกี่ยวกับความเหมาะสมและการกำหนดเวลาและพฤติกรรมที่เหมาะสมจางลง squeaks เป็นออกเป็นกางเกงของเขาเป็นอย่างดีออกจากเขาเพียงนักมวยมืดของเขา
"มาฮินาตะ ... อบอุ่นของน้ำ." เขากวักมือเรียก เธอพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขาดวงตาส่องแสงในความสนุกสนานกับสิ่งที่ฮินาตะได้มารู้จักเป็นล้อเล่นของเธอ
เธอ huffed เล็กน้อยอากาศจากปากของเธอเป่าเรียบของเธอขึ้น
เธอก้าวเท้า trepid เป็นคลื่นโฟม ต้อนรับเธอในอ้อมกอดกันเอง, ดัดผมไม้เลื้อยรอบข้อเท้าเล็ก ๆ ของเธอ เธอมองออกไปที่ขอบฟ้าที่ประชุมทะเลและท้องฟ้าในสถานที่ที่ไม่มีมนุษย์ได้หวังว่าจะไปถึง ริมฝีปากของเธอแยกในสงสัยและทันทีที่เธอรู้สึกเป็นอิสระ
เธอสามารถลืมเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลและความรักที่ไม่สมหวังและอารมณ์สับสนสำหรับเพียงเล็กน้อย ขณะที่เธอยืนอยู่ที่นั่นดูพระอาทิตย์ตกดินและสีส้มและสีแดงจางหายไปเป็นสีม่วงและสีดำจากนั้นเธอรำพึงว่าการเปลี่ยนแปลงเตือนเธอมากของหนึ่งจากบ้านที่นี่
สีส้มเป็นสีของนารูโตะและฤดูใบไม้ร่วงตกใบโคโนฮะ สีแดงเป็นสีของเปลวไฟ Hyuuga และสัญลักษณ์เกลียวของแจ็คเก็ตสะเก็ดระเบิดของเธอ มันเป็นสีของรูปสามเหลี่ยมของคิบะและข้อบกพร่องผู้หญิงพิเศษชิโนะพันธุ์เพียงแค่สำหรับเธอ มันเป็นสีของตา Kurenai และของเล่นชิ้นโปรด Asuma คุง มันเป็นสีของซาสึเกะของเนตร
สีม่วงเป็นสีของตาอื่น ๆ ของเขาคนหนึ่งที่ชีพจรมีอำนาจและหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้ที่จะไม่กลัว มันเป็นสีของสร้อยคอลูกปัดและเธอชื่นชอบส่วนตัวของเขา
สีดำ ... ชนิดที่พบในปีกของนกและชนิดที่พบในผมและดวงตาของเขา ... ที่เป็นเพียงสีดำที่เธอเคยเห็นเคยสวยงามเพราะมันออกมาเบา ๆ
เธอดูเป็นซาสึเกะจับปลามากขึ้นไม่กี่สำหรับอาหารมื้อเย็นของพวกเขากล้ามเนื้อหลังของเขา rippling ในขณะที่เขาพุ่งเข้าใส่ด้วยความสง่างามและการปรากฏตัวของนักล่าตามธรรมชาติและเพื่อให้คนต่างด้าวและสีซีดเป็นความงามของเขาในที่มีแสงสีซีดจางที่เธอรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างพวกเขา เจริญ และเธอก็รู้สึกเสียใจที่พวกเขาจะเป็นส่วนหนึ่งของวิธีการหลังจากการเดินทางครั้งนี้ ...
ดังนั้นแม้ว่าทางอ้อมของเขาเป็นเส้นทางที่ยาวเล็กน้อย ... มันก็ไม่ได้รู้สึกว่าไกลจากบ้านหลังจากทั้งหมด
เมื่อถึงเวลาที่ซาสึเกะเดินลุยน้ำกลับไปยังฝั่งตาของเขาลงด้วยการค้นพบ ท้องฟ้าก็มืดและฮินาตะแล้วก็สร้างไฟด้วยไม้ขาวดริฟท์ เปลวไฟสีฟ้า crackled สนุกสนานและเธอก็สะดวกสบาย
"ฮินาตะ !!" เขาเรียกชื่อของเธอด้วยความตื่นเต้นมากกว่าที่เขาได้แสดงให้เห็นเคยเป็นมาก่อน, มือของเขาจับหางของปลาสามสีเงินขนาดใหญ่และรอยยิ้มของเขากว้างกว่าเล็กน้อยรอยยิ้มที่ใหญ่ที่สุดของ
เธอ ลุกขึ้นยืนตกใจที่การแสดงของเขาด้วยความกระตือรือร้น
"ซาสึเกะซัง ... สิ่งที่เป็น I-"
"Come on! รีบขึ้น! "เขาตัดเธอออกไปคว้าเธอเบา ๆ และทั้งหมด แต่ลากเธอไปที่ริมน้ำอีกครั้ง ความมืดทำให้เธอมากขึ้นอีกนิดน่ากลัวของทะเลและจำนวนมากลังเลมากขึ้นที่จะเข้าสู่มัน
ใจร้อนและตื่นเต้นเขาคลิกลิ้นของเขา "คุณไม่ต้องการที่จะตื่นขึ้นดาวได้หรือไม่"
เธอขุดส้นเท้าของเธอเข้าไปในทรายเปียกกระตุกพวกเขาทั้งสองไปที่ป้าย "ซาสึเกะซัง! สิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ?! "
โดยไม่ต้องกังวลใจต่อเขาอุ้มเธอขึ้นมามากในการประท้วงมีเสียงดังของเธออย่างรวดเร็วและ plopped เธอเข้าไปในความลึกของน้ำ ฮินาตะมาสำลักแม้ว่า, น้ำยังคงอบอุ่นการเผาไหม้จมูกและดวงตาของเธอในความเค็มของ ความโกรธและความรำคาญเพิ่มขึ้นผ่านเธอเพราะเธอได้รับการปรับและสะดวกสบายด้วยไฟ
เธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของเธอ (ไม่มาก) และพร้อมที่จะเคี้ยวออกมาอย่างเงียบ ๆ หัวเราะเบา ๆ ซาสึเกะ
"Oooof! คุณ ... คุณ ... . "เธอปัดน้ำด้วยกำปั้นเล็ก ๆ และในที่สุดก็สังเกตเห็นสิ่งที่ซาสึเกะได้รับการพูดถึง
เวลาที่เธอได้ย้ายผ่านน้ำทุกชุดของการเรืองแสงได้ตาม ในสีของสีแดง, สีชมพูและสีเขียว เธอหมุนทดลองสาดนี่และมีนำขึ้นไฟ ... เหมือนดาวเล็ก ๆ ในทะเลคืน ...
"นี่คือ ... นี้เป็น ... " เธอบอกว่า
ซาสึเกะรอกับลมหายใจ baited สงสัยว่าของขวัญของเขากับเธอได้ดีพอ .
"นี้เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ !!!" เธอหัวเราะและสาด, หมุนและการว่ายน้ำเพื่อสร้างรูปแบบ. ดาวเร็ว ๆ นี้ออกมาในท้องฟ้าเหนือ แต่เธอเป็นคนตาบอดเกินไปด้วยแสงรอบตัวเธอสังเกตเห็นจริงๆพวกเขามาก
ที่สุดเธอ หันไปสหายของเธอที่กำลังยืนอยู่ที่นั่นสวมเสื้อและดูเธอกับลักษณะที่แปลกประหลาดในสายตาของเขา. ตนเองมีสติเธอตั้งข้อสังเกตว่าเสื้อสีเข้มของเธอถูกผสานกับรูปแบบของเธอเป็นอย่างมากและที่ผมของเธอก็บวมพิเศษจากความชื้น
น้อย มากขึ้นอย่างอาย ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ มีความสุขมากขึ้น ... เธอกระซิบสิ่งที่มีความหมายมากที่สุดกับเขาในขณะนี้
"ขอบคุณ ... ซาสึเกะ ... "
เขาก็พยักหน้าและพวกเขามองออกไปยังดวงดาวที่บ้านในการขยายตัวอย่างของการเดินทางและ บริษัท ของพวกเขา ..
..............................................................................
"ฉัน... ฉันไม่สามารถ." เธอกล่าวอย่างเหน็ดเหนื่อย, เสียงของเธอทำลายพร้อมกับหัวใจของเธอ เธอเอื้อมมือไปทั่วร่างกายของเธอด้วยแขนข้างหนึ่งที่จะคว้าอื่น ๆ ที่เธอกลับมาที่ทำให้โค้งและแจ็คเก็ตสะเก็ดระเบิดทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบของเธอกับการเคลื่อนไหวของ
เขาเติบโตโกรธเพราะเธอกำลังจะออกจากเขา เขาจะเป็นคนเดียวอีกครั้ง เธอได้ส่งเอกสารที่ผ่านมาโดยไม่ต้องเสียใจโดยไม่แม้แต่จะคิดน้อยเป็นสิ่งที่มันจะหมายถึงสำหรับพวกเขา ... สิ่งที่มันจะหมายถึงสำหรับเขาที่
เขามาถึงเธอ, มือจับไหล่ของเธอในขณะที่เขาจับเธอเล็กน้อยพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของ การตอบสนองของเธอ ... พวกเขาเคยผ่านมากกลายเป็นอื่น ๆ อีกมากมาย ... เธอเคยปฏิเสธคำเชิญของเขาอย่างรวดเร็วความคิดใส่ลงไปในการตัดสินใจใด ๆ
"ทำไม ?! มีอะไรมากกว่าที่มีให้คุณ ?! "เขายกเสียงของเขากลัวนกหลายจากต้นไม้ที่ใกล้เคียง พวกเขารออยู่ตรงทางแยกในถนนเส้นทางหนึ่งที่นำกลับไปโคโนฮะและอื่น ๆ ที่จะ North..or ทั้งสองเพียงเส้นทางไปยังความเหงา?
Hinata clenched กำปั้นเธอเพราะทั้งชีวิตของเธอเธอได้ทำงานหนักเพื่อสิ่งที่ถูกกว่ามี . พ่อของเธอตระกูลของเธอตำแหน่งของเธอ, เพื่อน ๆ ของเธอครอบครัวของเธอชีวิตของเธอ ... ชีวิตของเธอก่อนที่ซาสึเกะได้กลายเป็นสิ่งเดียวที่เธอแตกหักสามารถเรียกว่าบ้าน
"ทุกอย่าง! ทุกอย่างที่ฉันดูแลเกี่ยวกับซาสึเกะ! "เธอตะโกนโดยไม่ต้องคิดและทันทีที่เสียใจ
และมันก็เป็นคำพูดเหล่านั้นที่ไม่มัน ... ระเบิดครั้งสุดท้ายทุกอย่างที่ได้ทำสิ่งที่พวกเขาได้ในการเดินทางครั้งนี้เพื่อนสหายสหายบน เส้นทางเดียวกัน ... ที่มีศักยภาพสำหรับสิ่งอื่น ๆ อีกมากมายได้วางเพียงไกลเกินเอื้อมของพวกเขาเป็นไปได้ที่หายไปโดยแยกชีวิตและพันธบัตรที่ผ่านมาดึงเธอในทิศทางเดียว ... ห่างไกลจากเขา
มือของเขาค่อย ๆ ยกขึ้นจากไหล่ของเธอจ้องมองเขาปิดออกไป ... นี้มี รับความผิดพลาด ... นี้มีทั้งหมดรับการดังกล่าวเป็นความผิดพลาดอย่างมาก ...
"ผมเห็น."
ตาฮินาตะที่กว้างขึ้นในหนังสยองขวัญเรื่องที่โดดเด่นของเธอเพียงเล็กน้อยสายเกินไป "ซาสึเกะก็ไม่ชอบที่ ฉันดูแลเกี่ยวกับคุณ too- "
"ฉันไม่สนใจ." มาเสียงเรียบว่าหนึ่งเดียวกับที่เขาเคยใช้กับเธอที่จุดเริ่มต้น เมื่อพวกเขาได้รับอะไรมากไปกว่าที่ผ่านคนแปลกหน้าบนเส้นทางเดียวกัน
"ซาสึเกะ!" เธอเอื้อมมือไปสำหรับเขา แต่เขาก้าวออกไปสายตาของเขาไม่รู้สึกทุกข์ร้อน "คุยกับฉัน."
"มีอะไรจะพูด Hyuuga เป็น! คุณได้ติดกับดักตัวเอง! คุณก็จะถูกขังอยู่เสมอ ... ติดอยู่ในสถานที่เดียวกันกับที่ไม่มีใครที่จะตำหนิ แต่ตัวเอง. "เขาถ่มน้ำลายออกมาขมขื่นปักดูถูกของเขา
เธออ้าปากค้างเล็กน้อยคำทำร้ายมากกว่า Kunai เคยได้
"และสิ่งที่เกี่ยวกับคุณอุจิวะ ซาน! คุณมักจะหนีออกจากที่คุณได้ใกล้ชิดกับ! คุณเป็นคนขี้ขลาด! นั่นเป็นเหตุผลที่คุณจะได้กลับมาอยู่กับฉันไม่ได้ !? "
ในตอนท้ายของพูดจาโผงผางของเธอเธอก็หอบ ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและท่าทางของเธอเป็นที่มั่นคงและพร้อมสำหรับการโจมตีด้วยวาจาเพิ่มเติม แต่เขาแค่ยักไหล่เธอและในที่สุดก็กล่าวว่า ...
"ดังนั้นที่มันแล้ว ... "
"... "
เขายืด. "ฉันไม่คิดว่า ... เราเคยจะเห็นกันอีกครั้ง."
ความเจ็บปวดผ่านหน้าอกของเธอคนหนึ่งซึ่งความโกรธของเธอ เผาขวาผ่านที่จะระเบิดออกมาในการตอบกลับที่รุนแรง
"เลขที่ฉันไม่เชื่อว่าเราจะ."
"Hn."
กับที่เขาหันห่างจากเธอมุ่งหน้าลงทางแยกไปทางทิศเหนือและยกมือในการขี้เกียจดูเหมือน แสดงความยินดีเช่นถ้า swatting ไปสิ่งที่อาจได้รับระหว่างพวกเขาเช่นแมลงวันรบกวน
เธอจ้องมองหลังของเขาได้รับมีขนาดเล็กลงเส้นทาง. ส่วนหนึ่งของเธอต้องการที่จะปฏิบัติตามที่จะกรีดร้องว่าเธอรู้สึกเสียใจ ... แต่ความภาคภูมิใจที่เธอได้ทำงานให้ ยากสำหรับกลายเป็นห่วงเธอและเธออยู่ที่เธอเป็น ... ตรงทางแยกในถนนที่ดูเป็นหายไปผ่านต้นไม้. มันเป็นเพียงแล้วเธอปล่อยให้น้ำตาตก
และซาสึเกะ ... สำหรับทุกความเจ็บปวดที่เขาได้รับความรู้สึกและความโกรธที่เธอ การตัดสินใจ. เขายังคงไม่สามารถช่วย แต่พูดพึมพำกับเธอภายใต้ลมหายใจของเขาในฐานะที่เขาเดินลงไปที่ถนน ...
"ดูแลตัวเอง ... ฮินาตะ."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ซาสึเกะ ซาน . . . . . . . ฉันคิดว่าคุณบอกว่าคุณรู้วิธี ! " เธออุทาน สมองของเธอได้รับสิ่งที่ดีที่สุดของเธอ เมื่อเธอเห็นขอบฟ้ากว้าง ขาวนกนางนวล careening ผ่านอาทิตย์อัสดง . . . . . . . แม้เป็นทรายลื่นระหว่างนิ้วเท้าของเธอและน้ำก้องในหู
ซาสึเกะไม่ยอมตอบ หลับตา และกลิ่นไออากาศทะเลมีเกลือมาก เช่น เธอเคยอธิบายไว้คำอธิบายของเธอไม่ได้ผิดหวังเลยสักนิด . . . . . . . เธอเคยถูก เธอแค่ไม่รู้ว่ามัน .
" นี่เป็นหนทางที่ถูกต้อง ฉันแค่เอาทางอ้อม " เขายักไหล่เบาๆ ถ่ายจากชั้นบนสุดของเสื้อคลุมของเขาแล้วลื่นไถลของเสื้อสีเข้มของเขา การเปิดเผย การซีด หน้าอก แสงแดดอบอุ่น
ฮินาตะหน้าแดงอย่างล้นเหลือ เขาหัวเราะเมื่อเธอหันกลับไปฟังบ่นเกี่ยวกับความเหมาะสมและการตั้งเวลาและพฤติกรรมที่เหมาะสม จางลง เพราะเป็นลบเป็นกางเกงด้วย ออกจากเขาเพียงบ็อกเซอร์สีเข้ม .
" เอาน่า ฮินาตะ . . . . . . . น้ำกำลังอุ่น . " เขากวักมือเรียกเธอพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา ดวงตาส่องประกายสนุกสนานกับสิ่งที่ ฮินาตะ มารู้จัก เขาแกล้งเธอ
เธอ huffed เล็กน้อยอากาศจากปากของเธอเป่าเรียบของเธอขึ้น เธอก้าวเท้า trepid
เป็นคลื่น , โฟมต้อนรับเธอในอ้อมกอดมิตร , การดัดผมของกิ่งก้านรอบข้อเท้าเล็ก ๆของเธอ เธอมองไปที่ขอบฟ้า ทะเล และท้องฟ้าในการประชุมที่ไม่มีมนุษย์สามารถหวังที่จะเข้าถึง ริมฝีปากของเธอแยกเลย และเมื่อเธอ
รู้สึกฟรีเธอสามารถลืมเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลและความรักที่ไม่สมหวัง และสับสนในอารมณ์นิดหน่อย ขณะที่เธอยืนดูพระอาทิตย์ตก และ สีส้ม และสีแดง สีม่วง และสีดำจางหายไป เธอรำพึงว่า การเตือนเธอมากจากบ้านที่นี่ .
สีส้มเป็นสีนารูโตะและล้มฤดูใบไม้ร่วงใบใน konoha .สีแดงเป็นสีแห่ง hyuuga เปลวไฟและสัญลักษณ์เกลียวของเสื้อคลุมของเธอ มันเป็นสีของคิบะและชิโนะเป็นสามเหลี่ยมสุภาพสตรีพิเศษแมลงพันธุ์สำหรับเธอ มันเป็นสีของคุเรไน ตาและของเล่นโปรดของอาสึมะคุง มันเป็นสีของซาสึเกะก็ sharingan
สีม่วงเป็นสีอื่นๆ ตาของเขา คนที่เต้นด้วยพลังและหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้ที่จะไม่กลัวมันเป็นสีของสร้อยคอลูกปัดและชื่นชอบส่วนตัวของเธอ .
สีดำ . . . . . . . ชนิดที่พบบนปีกของอีกา และชนิดที่พบในเส้นผมและดวงตาของเขา . . . . . . . นั่นเป็นเพียงสีดำที่เธอเคยเห็นว่าสวย เพราะมันทำให้เธอเห็นแสงสว่าง
ซาสึเกะจับอีกปลาอาหารเย็น ของกล้ามเนื้อที่หลังไหล เขา lunged ด้วยพระคุณและการแสดงตนของนักล่าตามธรรมชาติและคนต่างด้าวและซีดคือความงามของเขาเลือนแสง ที่ เธอ รู้สึก ระยะห่างระหว่างพวกเขาเติบโต เธอเสียใจที่พวกเขาจะแยกจากกันหลังจากการเดินทาง . . . . . . .
ดังนั้นแม้ว่าทางอ้อมของเขาเป็นเส้นทาง . . . . . . . อีกเล็กน้อย มันไม่ได้รู้สึกว่าไกลจากบ้านหลังจากทั้งหมด .
โดยเวลาซาสึเกะตะลุยกลับฝั่ง หลับตาลงด้วยการค้นพบท้องฟ้ามืดมิด และฮินาตะก็สร้างไฟด้วยไม้ลอยสีขาว เปลวไฟสีฟ้าปะทุกันอย่างสนุกสนานแล้วก็สบาย .
" ฮินาตะ ! ! " เขาเรียกชื่อเธอด้วยความตื่นเต้นมากกว่าที่เขาเคยแสดงมาก่อน มือของเขาจับหางของปลา 3 เงินขนาดใหญ่และเขายิ้มเล็กน้อยกว้างกว่ายิ้มเยาะที่ใหญ่ที่สุดของเขา .
เธอยืนขึ้น ที่ตื่นตระหนกแสดงของเขาจากความกระตือรือร้น
" ซาสึเกะ ซาน . . . . . . . นี่ฉัน - "
" เร็วเข้า ! เร็วเข้า ! " เขาหยุดเธอได้คว้าเธอเบา ๆ และทั้งหมด แต่ลากเธอให้ขอบของน้ำอีกครั้ง ความมืดทำให้เธอสักหน่อย กลัวทะเล และมากลังเลที่จะใส่มัน
ร้อนรนและตื่นเต้น เขาคลิกลิ้นของเขา " คุณไม่อยากจะตื่นดาว ? "
เธอขุดส้นของเธอลงไปในทรายเปียก การที่พวกเขาทั้งสองจะหยุด " ซาสึเกะซัง !คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? ! "
ไม่มีความกังวลใจ เขาอุ้มเธอขึ้นมาประท้วงเสียงดังมากและอย่างรวดเร็ว plopped ของเธอลงในปลายลึกของน้ำ ฮินาตะมาหมด ที่ยังอุ่นของเธอเขียนจมูกและดวงตาของความเค็ม ความโกรธและความรําคาญเพิ่มขึ้นผ่านเธอ เพราะเธอเคยดีและสุขสบายด้วยไฟ
เธอยืนขึ้นสูงเต็มของเธอ ( ไม่มาก )และพร้อมที่จะเคี้ยวออกเงียบๆ หัวเราะ ซาซึเกะ .
" oooof ! คุณ . . . . . . . . . . . . . . " เธอวิ่งเข้ามาถี่ยิบ น้ำเล็ก ๆหมัด และก็สังเกตเห็นว่าซาสึเกะได้พูดถึง
ทุกครั้งที่เธอได้ย้ายผ่านน้ำ , ชุดเรืองแสงได้ตาม สี แดง ชมพู และเขียว เธอสะบัดผมทดลอง , สาดที่นี่และมี นําไฟ . . . . . . . เหมือนดาวเล็ก ๆในคืนที่ทะเล . . . . . . .
" นี่ . . . . . . . . . . . . . . " เธอกล่าวว่า ซาสึเกะ รออยู่กับลมหายใจ baited
สงสัยว่าเป็นของขวัญของเธอได้ดี . . . . . . . พอ
" นี่สุดยอด ! ! ! ! ! ! ! ! " เธอหัวเราะและสาด ซะที และว่ายน้ำเพื่อสร้างลวดลาย ดาวแล้วออกมาในท้องฟ้าเหนือ แต่เธอก็ตาบอดจากแสงรอบข้างจะสังเกตเห็นพวกเขามาก .
ในที่สุด เธอก็กลายเป็นเพื่อนที่ยืนอยู่ตรงนั้น