In the olden time, when wishing was

In the olden time, when wishing was having, there lived a King, whose daughters were all beautiful; but the youngest was so exceedingly beautiful that the Sun himself, although he saw her very, very often, was delighted every time she came out into the sunshine.

Near the castle of this King was a large and gloomy forest, where in the midst stood an old lime-tree, beneath whose branches splashed a little fountain; so, whenever it was very hot, the King’s youngest daughter ran off into this wood, and sat down by the side of the fountain; and, when she felt dull, would often divert herself by throwing a golden ball up into the air and catching it again. And this was her favorite amusement.

Now, one day it happened that this golden ball, when the King’s daughter threw it into the air, did not fall down into her hand, but on to the grass; and then it rolled right into the fountain. The King’s daughter followed the ball with her eyes, but it disappeared beneath the water, which was so deep that she could not see to the bottom.

Then she began to lament, and to cry more loudly and more loudly; and, as she cried, a voice called out, “Why weepest thou, O King’s daughter? thy tears would melt even a stone to pity.” She looked around to the spot whence the voice came, and saw a frog stretching his thick, ugly head out of the water. “Ah! you old water-paddler,” said she, “was it you that spoke? I am weeping for my golden ball which bounced away from me into the water.”

“Be quiet, and do not cry,” replied the Frog; “I can give thee good assistance. But what wilt thou give me if I succeed in fetching thy plaything up again?”

“What would you like, dear Frog?” said she. “My dresses, my pearls and jewels, or the golden crown which I wear?”

The Frog replied, “Dresses, or jewels, or golden crowns, are not for me; but if thou wilt love me, and let me be thy companion and playmate, and sit at thy table, and eat from thy little golden plate, and drink out of thy cup, and sleep in thy little bed,—if thou wilt promise me all these things, then I will dive down and fetch up thy golden ball.”

“Oh, I will promise you all,” said she, “if you will only get me my golden ball.” But she thought to herself, “What is the silly Frog chattering about? Let him stay in the water with his equals; he cannot enter into society.” Then the Frog, as soon as he had received her promise, drew his head under the water and dived down.

Presently he swam up again with the golden ball in his mouth, and threw it on to the grass. The King’s daughter was full of joy when she again saw her beautiful plaything; and, taking it up, she ran off immediately. “Stop! stop!” cried the Frog; “take me with thee. I cannot run as thou canst.”

But this croaking was of no avail; although it was loud enough, the King’s daughter did not hear it, but, hastening home, soon forgot the poor Frog, who was obliged to leap back into the fountain.

The next day, when the King’s daughter was sitting at table with her father and all his courtiers, and was eating from her own little golden plate, something was heard coming up the marble stairs, splish-splash, splish-splash; and when it arrived at the top, it knocked at the door, and a voice said—

“Open the door, thou youngest daughter of the King!”

So she arose and went to see who it was that called to her; but when she opened the door and caught sight of the Frog, she shut it again very quickly and with great passion, and sat down at the table, looking exceedingly pale.

But the King perceived that her heart was beating violently, and asked her whether it were a giant who had come to fetch her away who stood at the door. “Oh, no!” answered she; “it is no giant, but an ugly Frog.”

“What does the Frog want with you?” said the King.

“Oh, dear father, yesterday when I was playing by the fountain, my golden ball fell into the water, and this Frog fetched it up again because I cried so much: but first, I must tell you, he pressed me so much, that I promised him he should be my companion. I never thought that he could come out of the water, but somehow he has managed to jump out, and now he wants to come in here.”

At that moment there was another knock, and a voice said—

“King’s daughter, youngest,

Open the door.

Hast thou forgotten

Thy promises made

At the fountain so clear

‘Neath the lime-tree’s shade?

King’s daughter, youngest.

Open the door.”

Then the King said, “What you have promised, that you must perform; go and let him in.” So the King’s daughter went and opened the door, and the Frog hopped in after her right up to her chair: and as soon as she was seated, he said, “Lift me up;” but she hesitated so long that the King had to order her to obey.

And as soon as the Frog sat on the chair he jumped on to the table and said, “Now push thy plate near me, that we may eat together.” And she did so, but as every one noticed, very unwillingly.

The Frog seemed to relish his dinner very much, but every bit that the King’s daughter ate nearly choked her, till at last the Frog said, “I have satisfied my hunger, and feel very tired; wilt thou carry me upstairs now into thy chamber, and make thy bed ready that we may sleep together?”

At this speech the King’s daughter began to cry, for she was afraid of the cold Frog, and dared not touch him; and besides, he actually wanted to sleep in her own beautiful, clean bed!

But her tears only made the King very angry, and he said, “He who helped you in the time of your trouble must not now be despised!” So she took the Frog up with two fingers, and put him into a corner of her chamber. But as she lay in her bed, he crept up to it, and said, “I am so very tired that I shall sleep well; do take me up, or I will tell thy father.”

This speech put the King’s daughter into a terrible passion, and catching the Frog up, she threw him with all her strength against the wall, saying “Now will you be quiet, you ugly Frog!”

But as he fell he was changed from a Frog into a handsome Prince with beautiful eyes, who after a little while became her dear companion and betrothed. One morning, Henry, trusted servant of the Prince, came for them with a carriage. When his master was changed into a frog, trusty Henry had grieved so much that he had bound three iron bands around his heart, for fear it should break with grief and sorrow.

The faithful Henry (who was also the trusty Henry) helped in the bride and bridegroom, and placed himself in the seat behind, full of joy at his master’s release.

They had not proceeded far when the Prince heard a crack as if something had broken behind the carriage; so he put his head out of the window and asked trusty Henry what was broken, and faithful Henry answered, “It was not the carriage, my master, but an iron band which I bound around my heart when it was in such grief because you were changed into a frog.”

Twice afterwards on the journey there was the same noise, and each time the Prince thought that it was some part of the carriage that had given way; but it was only the breaking of the bands which bound the heart of the trusty Henry (who was also the faithful Henry), and who was thenceforward free and happy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเวลา olden เมื่อปรารถนามี กษัตริย์ ลูกสาวถูกทั้งหมดสวยงาม ที่อาศัยอยู่มี แต่ลูกก็ไปสวยที่ซันเอง แม้ว่าเขาเห็นเธอมาก บ่อย มีความสุขใจทุกครั้งที่เธอออกมาเป็นแสงแดดใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นป่าใหญ่ และมืดมน อยู่ในใจยืนเป็นมะนาวต้นไม้ ใต้สาขาที่ splashed น้ำพุน้อย ดังนั้น เมื่อมันร้อนมาก ลูกสาวคนเล็กของพระวิ่งออกมาไม้นี้ และนั่งลงริมน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อ จะมักสำราญตัวเอง โดยการขว้างปาลูกบอลทองคำขึ้นไปในอากาศ และจับอีกด้วย และนี้เป็นร้านอาหารโปรดของเธอตอนนี้ วันหนึ่งมันเกิดขึ้นที่ลูกนี้ทอง เมื่อลูกสาวของพระราชาก็ได้โยนไปในอากาศ ได้ไม่ล้มลง ในมือของเธอ แต่ เพื่อให้ หญ้า แล้ว มันสะสมอยู่ในน้ำพุ ลูกสาวของพระมหากษัตริย์ตามลูก ด้วยสายตาของเธอ แต่มันหายไปใต้น้ำ ที่ให้ลึกว่า เธอไม่สามารถเห็นที่ด้านล่างจากนั้น เธอเริ่ม คร่ำครวญ และร้องเสียงดังขึ้น และ ดังขึ้น และ เธอ ร้อง เสียงเรียก "ทำไม weepest พระองค์ ลูกสาวของกษัตริย์ O เจ้าน้ำตาจะละลายหินยังสงสาร" เธอมองรอบ ๆ จุดไหนเสียงมา และเลื่อยกบยืดหนาของเขา น่าเกลียดใหญ่จากน้ำ "อา คุณเก่าน้ำ-paddler กล่าวว่า เธอ, "มันพูดว่าคุณ ฉันกำลังร้องไห้สำหรับลูกของฉันทองซึ่งเด้งจากฉันในน้ำ"“Be quiet, and do not cry,” replied the Frog; “I can give thee good assistance. But what wilt thou give me if I succeed in fetching thy plaything up again?”“What would you like, dear Frog?” said she. “My dresses, my pearls and jewels, or the golden crown which I wear?”The Frog replied, “Dresses, or jewels, or golden crowns, are not for me; but if thou wilt love me, and let me be thy companion and playmate, and sit at thy table, and eat from thy little golden plate, and drink out of thy cup, and sleep in thy little bed,—if thou wilt promise me all these things, then I will dive down and fetch up thy golden ball.”“Oh, I will promise you all,” said she, “if you will only get me my golden ball.” But she thought to herself, “What is the silly Frog chattering about? Let him stay in the water with his equals; he cannot enter into society.” Then the Frog, as soon as he had received her promise, drew his head under the water and dived down.Presently he swam up again with the golden ball in his mouth, and threw it on to the grass. The King’s daughter was full of joy when she again saw her beautiful plaything; and, taking it up, she ran off immediately. “Stop! stop!” cried the Frog; “take me with thee. I cannot run as thou canst.”But this croaking was of no avail; although it was loud enough, the King’s daughter did not hear it, but, hastening home, soon forgot the poor Frog, who was obliged to leap back into the fountain.The next day, when the King’s daughter was sitting at table with her father and all his courtiers, and was eating from her own little golden plate, something was heard coming up the marble stairs, splish-splash, splish-splash; and when it arrived at the top, it knocked at the door, and a voice said—“Open the door, thou youngest daughter of the King!”So she arose and went to see who it was that called to her; but when she opened the door and caught sight of the Frog, she shut it again very quickly and with great passion, and sat down at the table, looking exceedingly pale.But the King perceived that her heart was beating violently, and asked her whether it were a giant who had come to fetch her away who stood at the door. “Oh, no!” answered she; “it is no giant, but an ugly Frog.”“What does the Frog want with you?” said the King.“Oh, dear father, yesterday when I was playing by the fountain, my golden ball fell into the water, and this Frog fetched it up again because I cried so much: but first, I must tell you, he pressed me so much, that I promised him he should be my companion. I never thought that he could come out of the water, but somehow he has managed to jump out, and now he wants to come in here.”At that moment there was another knock, and a voice said—“King’s daughter, youngest,Open the door.Hast thou forgottenThy promises madeAt the fountain so clear
‘Neath the lime-tree’s shade?

King’s daughter, youngest.

Open the door.”

Then the King said, “What you have promised, that you must perform; go and let him in.” So the King’s daughter went and opened the door, and the Frog hopped in after her right up to her chair: and as soon as she was seated, he said, “Lift me up;” but she hesitated so long that the King had to order her to obey.

And as soon as the Frog sat on the chair he jumped on to the table and said, “Now push thy plate near me, that we may eat together.” And she did so, but as every one noticed, very unwillingly.

The Frog seemed to relish his dinner very much, but every bit that the King’s daughter ate nearly choked her, till at last the Frog said, “I have satisfied my hunger, and feel very tired; wilt thou carry me upstairs now into thy chamber, and make thy bed ready that we may sleep together?”

At this speech the King’s daughter began to cry, for she was afraid of the cold Frog, and dared not touch him; and besides, he actually wanted to sleep in her own beautiful, clean bed!

But her tears only made the King very angry, and he said, “He who helped you in the time of your trouble must not now be despised!” So she took the Frog up with two fingers, and put him into a corner of her chamber. But as she lay in her bed, he crept up to it, and said, “I am so very tired that I shall sleep well; do take me up, or I will tell thy father.”

This speech put the King’s daughter into a terrible passion, and catching the Frog up, she threw him with all her strength against the wall, saying “Now will you be quiet, you ugly Frog!”

But as he fell he was changed from a Frog into a handsome Prince with beautiful eyes, who after a little while became her dear companion and betrothed. One morning, Henry, trusted servant of the Prince, came for them with a carriage. When his master was changed into a frog, trusty Henry had grieved so much that he had bound three iron bands around his heart, for fear it should break with grief and sorrow.

The faithful Henry (who was also the trusty Henry) helped in the bride and bridegroom, and placed himself in the seat behind, full of joy at his master’s release.

They had not proceeded far when the Prince heard a crack as if something had broken behind the carriage; so he put his head out of the window and asked trusty Henry what was broken, and faithful Henry answered, “It was not the carriage, my master, but an iron band which I bound around my heart when it was in such grief because you were changed into a frog.”

Twice afterwards on the journey there was the same noise, and each time the Prince thought that it was some part of the carriage that had given way; but it was only the breaking of the bands which bound the heart of the trusty Henry (who was also the faithful Henry), and who was thenceforward free and happy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงเวลาสมัยก่อนเมื่อมีความต้องการที่มีพระมหากษัตริย์ที่อาศัยอยู่ซึ่งมีลูกสาวสวยทั้งหมด แต่น้องคนสุดท้องเป็นที่สวยงามเหลือเกินว่าดวงอาทิตย์ตัวเองถึงแม้เขาจะเห็นเธอมากมักจะมีความยินดีครั้งที่เธอออกมาลงในแสงแดดทุก. ใกล้ปราสาทของกษัตริย์นี้เป็นป่าขนาดใหญ่และมืดมนในท่ามกลางที่ยืนอยู่ มะนาวต้นไม้เก่าใต้ที่มีสาขาสาดน้ำพุเล็ก ๆ น้อย ๆ ; ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มันร้อนมากลูกสาวคนสุดท้องของกษัตริย์วิ่งออกไปเป็นไม้นี้และนั่งลงข้างของน้ำพุ; และเมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อมักจะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองโดยการขว้างปาลูกบอลสีทองขึ้นไปในอากาศและจับมันอีกครั้ง และนี่คือความบันเทิงที่เธอชื่นชอบ. ตอนนี้วันหนึ่งมันเกิดขึ้นที่ลูกบอลสีทองนี้เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันไปในอากาศไม่ตกลงไปในมือของเธอ แต่ในหญ้า; และจากนั้นก็กลิ้งลงในน้ำพุ . ลูกสาวของกษัตริย์ตามลูกด้วยตาของเธอ แต่มันหายไปอยู่ใต้น้ำซึ่งเป็นที่ลึกว่าเธอไม่สามารถมองเห็นด้านล่างจากนั้นเธอก็เริ่มที่จะเสียใจและร้องไห้เสียงดังมากขึ้นและมากขึ้นเสียงดัง; และขณะที่เธอร้องไห้เสียงร้องออกมาว่า "ทำไมเจ้า weepest โอธิดาของกษัตริย์? น้ำตาของเจ้าจะละลายแม้หินสงสาร. "เธอมองไปรอบ ๆ ไปที่จุดไหนเสียงมาและเห็นกบยืดของเขาหนาหัวน่าเกลียดออกจากน้ำ "อา! คุณเก่าน้ำฝีพาย "บอกว่าเธอ" เป็นเรื่องที่คุณพูดว่า? . ฉันร้องไห้สำหรับลูกสีทองของฉันที่เด้งออกไปจากฉันลงไปในน้ำ " "เงียบและไม่ร้องไห้" กบตอบ; "ผมสามารถให้ความช่วยเหลือที่ดีเจ้า แต่สิ่งที่ท่านจะให้ฉันว่าฉันประสบความสำเร็จในการดึงของเล่นของเจ้าขึ้นมาอีกครั้ง? " "สิ่งที่คุณต้องการ, กบรัก?" เธอกล่าว "ชุดของฉันของฉันไข่มุกและอัญมณีหรือมงกุฎทองคำซึ่งฉันสวมใส่" กบตอบว่า "เดรสหรืออัญมณีหรือครอบฟันทองไม่ได้สำหรับฉัน แต่ถ้าเจ้าจะรักฉันและให้ฉันเป็นสหายและเพื่อนคู่หูของเจ้าและนั่งอยู่ที่โต๊ะของท่านและกินจากแผ่นทองของเจ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ และดื่มจากถ้วยของพระองค์และการนอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าถ้าเจ้าจะสัญญากับฉัน สิ่งเหล่านี้แล้วฉันจะลงดำน้ำและเรียกลูกของเจ้าทอง. " "โอ้ฉันจะสัญญาว่าคุณทุกคน" เธอกล่าวว่า "ถ้าคุณจะได้รับลูกผมสีทองของฉัน." แต่เธอคิดกับตัวเองว่า "อะไร เป็นกบโง่พูดเจื้อยแจ้วเกี่ยวกับ? ให้เขาอยู่ในน้ำที่มีเท่าเทียมกันของเขา เขาไม่สามารถใส่ลงไปในสังคม. "จากนั้นกบเร็วที่สุดเท่าที่เขาได้รับสัญญาของเธอดึงหัวของเขาภายใต้น้ำและดำดิ่งลง. ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นมาอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันลงบนหญ้า . ลูกสาวของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็เต็มไปด้วยความสุขอีกครั้งเมื่อเธอเห็นของเล่นที่สวยงามของเธอ; และพามันขึ้นมาเธอวิ่งออกไปทันที "หยุด! หยุด "กบร้องไห้! "พาฉันกับเจ้า ฉันไม่สามารถทำงานเป็นเจ้า ". แต่บ่นเรื่องนี้เป็นของไม่มีประโยชน์; แม้ว่ามันจะเป็นดังพอลูกสาวของกษัตริย์ไม่ได้ยินมัน แต่เร่งบ้านเร็ว ๆ นี้ลืมกบน่าสงสารที่ถูกบังคับให้กระโดดกลับเข้ามาในน้ำพุ. วันรุ่งขึ้นเมื่อลูกสาวของกษัตริย์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อของเธอ และข้าราชบริพารของเขาทั้งหมดและได้รับประทานอาหารจากจานสีทองของเธอเองเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่กำลังจะมาถึงบันไดหินอ่อน, Splish สาด, Splish สาด; และเมื่อมันมาถึงด้านบนก็เคาะประตูและเสียง said- "เปิดประตูเจ้าลูกสาวคนสุดท้องของกษัตริย์" ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นไปเพื่อดูว่าใครเป็นผู้ที่เรียกตัวไปของเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูและจับสายตาของกบเธอปิดมันอีกครั้งได้อย่างรวดเร็วและมีความรักที่ดีและนั่งลงที่โต๊ะมองอ่อนเหลือเกิน. แต่กษัตริย์เห็นว่าหัวใจของเธอได้รับการตีรุนแรงและถามเธอว่า มันเป็นยักษ์ใหญ่ที่มาเรียกเธอออกไปที่ยืนอยู่ที่ประตู "โอ้ไม่" เธอตอบ; "มันเป็นยักษ์ไม่มี แต่ที่น่าเกลียดกบ." "กบไม่ต้องการอะไรกับคุณ?" คิงกล่าวว่า. "โอ้พ่อที่รักเมื่อวานนี้ผมเล่นโดยน้ำพุลูกสีทองของฉันตกลงไปในน้ำและ กบนี้เรียกมันขึ้นมาอีกครั้งเพราะผมร้องไห้มาก แต่ครั้งแรกที่ผมต้องบอกคุณเขากดฉันมากที่ฉันสัญญากับเขาว่าเขาควรจะเป็นสหายของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะออกมาจากน้ำ แต่อย่างใดเขามีการจัดการเพื่อกระโดดออกมาและตอนนี้เขาต้องการที่จะเข้ามาที่นี่. " ในขณะที่มีการเคาะอีกและเสียง said- "ลูกสาวของกษัตริย์ที่อายุน้อยที่สุดเปิดประตู. เจ้าลืมสัญญาของพระองค์ทำในน้ำพุให้ชัดเจน'ใต้ร่มเงามะนาวต้นไม้? ลูกสาวของกษัตริย์ที่อายุน้อยที่สุด. เปิดประตู ". นั้นพระมหากษัตริย์กล่าวว่า "สิ่งที่คุณได้สัญญาที่คุณต้องดำเนินการ; ไปและปล่อยให้เขาอยู่ใน "ดังนั้นลูกสาวของกษัตริย์ไปและเปิดประตูและกบกระโดดเข้ามาหลังจากที่เธอขึ้นไปเก้าอี้ของเธอและเมื่อเร็ว ๆ นี้ขณะที่เธอกำลังนั่งเขากล่าวว่า". ยกฉันขึ้น "แต่เธอลังเล ตราบใดที่พระมหากษัตริย์มีการสั่งซื้อของเธอที่จะเชื่อฟัง. และทันทีที่กบนั่งบนเก้าอี้ที่เขาจะกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะและกล่าวว่า "ตอนนี้ผลักดันแผ่นเจ้าที่อยู่ใกล้ฉันเพื่อเราจะได้กินด้วยกัน." และเธอทำเช่นนั้น แต่ในขณะที่ทุกคนสังเกตเห็นมากไม่เต็มใจ. กบดูเหมือนจะลิ้มลองอาหารมื้อค่ำของเขามาก แต่บิตที่ทุกลูกสาวของกษัตริย์กินเกือบสำลักของเธอจนในที่สุดกบกล่าวว่า "ผมมีความพึงพอใจความหิวของฉันและรู้สึกเหนื่อยมาก ; ? เจ้าจะพาเราตอนนี้ชั้นบนเข้าไปในห้องของท่านและทำให้เตียงของเจ้าพร้อมที่เราจะนอนด้วยกัน " ตอนนี้คำพูดของลูกสาวของกษัตริย์เริ่มที่จะร้องไห้เพราะเธอกลัวกบเย็นและไม่กล้าที่จะสัมผัสเขา; และนอกจากนี้จริง ๆ แล้วเขาอยากจะนอนหลับอยู่ในตัวเองของเธอที่สวยงามเตียงสะอาดแต่น้ำตาของเธอเท่านั้นที่ทำให้พระมหากษัตริย์โกรธมากและเขากล่าวว่า "เขาที่ช่วยให้คุณในเวลายากลำบากของคุณตอนนี้จะต้องไม่ถูกดูหมิ่น!" ดังนั้นเธอ เอากบขึ้นมาด้วยสองนิ้วและทำให้เขาเข้าไปในมุมของห้องของเธอ แต่ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงของเธอเขาพุ่งขึ้นไปและกล่าวว่า "ผมเหนื่อยมากที่ผมจะนอนหลับได้ดี; ทำพาฉันขึ้นหรือฉันจะบอกบิดาของเจ้า. " คำพูดนี้ทำให้ลูกสาวของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเป็นความรักที่น่ากลัวและจับกบขึ้นมาเธอโยนเขามีความแข็งแรงของเธอกับผนังบอกว่า "ตอนนี้คุณจะเงียบคุณ กบน่าเกลียด! " แต่ในขณะที่เขาล้มลงเขาก็เปลี่ยนจากกบเป็นเจ้าชายรูปหล่อที่มีดวงตาที่สวยงามซึ่งหลังจากที่ในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ กลายเป็นสหายที่รักของเธอและคู่หมั้น เช้าวันหนึ่งเฮนรี่คนรับใช้ที่เชื่อถือได้ของเจ้าชายมาสำหรับพวกเขาด้วยสายการบิน เมื่อเจ้านายของเขาก็เปลี่ยนไปกบเฮนรี่เชื่อถือได้เสียใจมากที่เขาได้ผูกไว้สามวงเหล็กรอบหัวใจของเขาเพราะกลัวมันควรจะทำลายด้วยความโศกเศร้าและความเศร้าโศก. เฮนรี่ที่ซื่อสัตย์ (ซึ่งเป็นเฮนรี่เชื่อถือ) ช่วยในการ เจ้าสาวและเจ้าบ่าวและวางตัวเองอยู่ในที่นั่งด้านหลังเต็มความสุขในการเปิดตัวต้นแบบของเขา. พวกเขาไม่เคยเดินไกลเมื่อเจ้าชายได้ยินแตกราวกับว่าบางสิ่งบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังได้หักสายการบิน; ดังนั้นเขาจึงใส่หัวของเขาออกจากหน้าต่างและขอให้เฮนรี่เชื่อถือสิ่งที่ถูกทำลายและซื่อสัตย์เฮนรี่ตอบว่า "มันไม่ได้เป็นสายการบินหลักของฉัน แต่วงเหล็กที่ฉันถูกผูกไว้รอบหัวใจของฉันเมื่อมันอยู่ในความเศร้าโศกเช่นเพราะคุณ ถูกเปลี่ยนเป็นกบ ". ครั้งที่สองหลังจากนั้นในการเดินทางนั้นก็มีเสียงเดียวกันและในแต่ละครั้งที่เจ้าชายคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการขนส่งที่ได้รับวิธีการบางอย่าง แต่มันก็เป็นเพียงทำลายของวงดนตรีที่ผูกพันหัวใจของเฮนรี่เชื่อถือ (ซึ่งเป็นที่ซื่อสัตย์เฮนรี่) และนับตั้งแต่นั้นมาที่เป็นอิสระและมีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเวลาสมัยก่อน เมื่อปรารถนา มี มี อยู่ คิง ที่มีนักเรียนหญิงทั้งหมดสวยงาม แต่น้องเล็กก็สวยงามเหลือเกินที่ดวงอาทิตย์เอง แม้ว่าเขาจะเห็นนางมาก บ่อยมาก ซึ่งทุกครั้งที่เธอออกมาสู่แสงแดด

ใกล้ปราสาทของกษัตริย์องค์นี้เป็นขนาดใหญ่ และอึมครึม ท่ามกลางป่าที่ยืนต้นมะนาวแก่ใต้ที่มีกิ่งก้านสาดน้ำพุเล็กๆ ดังนั้น เมื่อใดก็ ตามที่มันร้อนมากของกษัตริย์ ลูกสาวคนสุดท้อง เข้าไปในเนื้อไม้ และนั่งลงข้างน้ำพุ และ เมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อมักจะผันตัวเองโดยการโยนลูกบอลสีทองขึ้นในอากาศและจับมันอีก และนี่เป็นสวนสนุกที่เธอชื่นชอบ

ตอนนี้ วันนึงเกิดลูกบอลสีทองนี้เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันขึ้นไปในอากาศ ไม่ได้ล้มลงในมือเธอ แต่กับหญ้า แล้วมันกลิ้งลงไปในน้ำพุ ลูกสาวของกษัตริย์ตามลูกด้วยสายตาของเธอ แต่มันก็หายไปอยู่ใต้น้ำที่ลึกมากที่เธอไม่อาจเห็นด้านล่าง

จากนั้นเธอเริ่มคร่ำครวญและร้องไห้ดังขึ้นและดัง และ เมื่อเธอร้องไห้เสียงเรียก " ทำไม weepest เจ้าลูกสาว O ของกษัตริย์ ? น้ำตาของเจ้าจะหลอมเป็นหินสงสาร " เธอมองไปรอบ ๆเพื่อจุดไหนเสียงก็มา และเห็นกบยืดหัวน่าเกลียดของเขาหนาออกมาจากน้ำ " อ๊ะ ! คุณน้ำเก่าที่คนพาย , " เธอกล่าว " คุณพูด ? ฉันร้องไห้สำหรับโกลเด้นบอลที่เด้งจากฉันไปในน้ำ "

" เงียบและไม่ร้องไห้" กบตอบ " ข้าให้เจ้าช่วยเหลือดี แต่สิ่งที่เธอให้ฉัน ถ้าฉันประสบความสำเร็จในการดึงของเล่นของท่านอีก "

" คุณต้องการอะไร ที่รักกบ " เธอกล่าว " ชุดของฉัน ไข่มุก และอัญมณีหรือมงกุฎสีทองที่ฉันสวมใส่ "

กบตอบ " ชุด หรืออัญมณี หรือ สวมมงกุฎทองคำ ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่ถ้าท่านรักข้า และให้ข้าเป็นสหายของท่านและคู่รัก ,นั่งที่โต๊ะของท่าน และกินจากจานของเจ้าโกลเด้นน้อย และดื่มจากถ้วยของพระองค์ และนอนในเตียงเล็กๆของพระองค์ หากพระองค์สัญญาว่าสิ่งเหล่านี้ ก็จะกระโดดลง และดึงขึ้นลูกบอลสีทองของท่าน "

" โอ้ ฉันสัญญากับคุณทั้งหมด , " กล่าวว่า เธอ " ถ้าคุณจะเอาลูกบอลสีทองของฉัน แต่เธอก็คิดกับตัวเอง " อะไรคือโง่กบบ่นเกี่ยวกับ ?ให้เขาอยู่ในน้ำมีค่าเท่ากับของเขา เขาไม่สามารถเข้าสังคม " แล้วกบ ทันทีที่เขาได้รับสัญญากับเธอ ดึงศีรษะภายใต้น้ำและดำน้ำลง

ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันบนหญ้า ลูกสาวของกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธออีกครั้งเห็นของเล่นของเธอสวยงาม และพาขึ้น เธอก็วิ่งออกไปทันที" หยุด ! ! ! ! ! หยุด ! " ร้องไห้กบ ; " พาข้าไปกับท่าน ฉันวิ่งไม่ได้ ตามที่ท่าน "

แต่เสียงกบร้องก็ไม่มีประโยชน์ แม้ว่ามันดังพอ ลูกสาวของพระราชาไม่ฟังมัน แต่ไปเร่งกลับบ้าน แล้วลืมกบที่น่าสงสารที่ต้องกระโดดกลับเข้าไปในน้ำพุ

วันถัดไป เมื่อลูกสาว กษัตริย์นั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อของเธอ และข้าราชบริพารในราชสำนักทั้งหมดและกินจากจานทองเล็ก ๆของเธอเอง สิ่งที่ได้ยินมา splish บันไดหินอ่อน , สาด , สาด splish ; และเมื่อมันมาถึงด้านบนก็เคาะประตูและเสียงบอก

" เปิดประตู ลูกสาวคนสุดท้อง พระองค์ของกษัตริย์ "

เธอจึงลุกขึ้นและเดินไปหาใครที่เรียกเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูและเห็นกบ ,