Shin Hye slowly walked into the stu

Shin Hye slowly walked into the study room and stopped in front of his table. “Do you think she is okay? She terminates her phone line and doesn’t want anybody to find her. I know she is angry with me but how come she is avoiding you too?” She paused and looked at him. “What did you talk to her in the hospital that day?” She asked in a wary tone.

Min Ho stood up and walked towards her. He felt her body stiffened when he stopped in front of her. He inhaled a deep breath. “If I tell you what we talk that day, will you stop avoiding me and continue with what we hasn’t finish talking at Hokkaido the other night?” He asked, gazing down at her. She wants to know what happened between Yoona and him in the hospital? Can. But in exchange, she has to stop pushing him away.

Shin Hye met his gaze and sighed helplessly. She knows she couldn’t avoid him any longer. “I will stay here and won’t run away until we finish talking. Satisfied?” She asked, glaring at him.

Min Ho let out a slight smile before he begins. “I told her that I loved her.”

An uncomfortable feeling hit her chest hearing what he just said. She averted her gaze, waiting for him to continue.

Min Ho smirked looking at her expression. “Jealous?”

Shin Hye turned her gaze back at him with a sharp glare.

“You look jealous.” He said again, pushing her further to the edge.

“You have told me that you love her for a million times since I know you. I’m already numbed to it.” Shin Hye snapped.

A soft chuckle escaped his lips as he took a step closer to her. “That was before I told you that I want to be with you and before you know I have feeling for you too. Thing should not be the same now. It’s normal that you feel jealous.” He continued to tease her.

Shin Hye bit her lip and glared at him again. “Do you want to talk or not? If not, I’ll just go.”

Min Ho quickly held her arm, stopping her from leaving when he saw her turning around. The smirk on his face disappeared, replaced by anxiousness. “Don’t leave.” He said, almost pleading.

“Then talk.” Shin Hye said. She was laughing silently for her victory. He was right. Everything is not the same anymore. She can feel herself more important to him now.

Min Ho let go of her hand before he spoke again. “We talked about us, our relationship and how it failed. She wants freedom, I want control. She wants to play around, I want to settle down. The goals, the future we want are not the same. I thought I love her a lot but as time goes by, I realized she is just a beautiful dream, a fairy tale.” He chuckled. “We all know fairy tale doesn’t exist.”

Shin Hye looked at him and sighed silently. Now she understands why Yoona is angry with him too. He rejected her again.

“She cried, she asked for another chance but I refused. And… I told her…” He paused and gazed deeply into her eyes. “… I chose you.”

They were now locked in each other’s gazes, unable to tear away. Neither of them speaks until Shin Hye broke the intense silence after a long while.

“How do you know that we will not turn out to be like Yoona and you?” She asked. “I like freedom too. I hate being control. I value my career very much and I won’t settle down so soon. We might share the same thoughts, same goals now but things always change. I might become a nightmare to you.”

Min Ho laughed, still looking at her. “A nightmare huh?” He smiled as he brought his hand to her face and caressed it gently. “Since the first time I met you, I already know how difficult you are. You like freedom but you are faithful. Faithful to your family, faithful to your friends and faithful to your love. I know it’s not easy to control you but I will not give up.” His grin grew wider when she glared at him. “I respect your determination towards your work and even if you don’t have time for me, I understand that you are using those valuable time to save people’s lives.” He inched another step closer, caging her in between his body and the table. “We are not only sharing the same thoughts, same goals but we also understand each other’s needs and preferences. We know each other very well. You are stubborn but you listen to what people say. You are brave but you are reckless at the same time. You will risk your own safety just to save other people. You are strong but you have a soft and kind heart.” He paused again, leaned closer and smiled. “I must be blind for not seeing all these in the past. I almost let this precious gem slip away from my hand.”

Shin Hye held her breath, feeling his warm breath fanning against her face. He was so close that she thought her heart has stop beating. “I’m not a teenage girl anymore. Your sweet talk doesn’t work on me.” She finally found her voice back.

Heaving a deep sigh, Min Ho pulled back slightly and looked at her with a helpless gaze. “How long are you going to torture me before you say yes? Are you taking revenge on me for making you to wait for seven years?”

Shin Hye smiled a little as she bit her lip. “I just thought that… we should take it… slowly…”

Min Ho creased his brows and sighed again. “Take it slowly? Park Shin Hye-sshi. We are not young anymore. Seven years isn’t slow enough for you? What is still holding you back? Yoona? I already settle everything with her. Il Woo? As far as I concern, he is quite supportive and hope we can be together.”

Shin Hye inhaled softly as she shook her head. “It’s not about that.” She said, looking at him with a worried gaze. “I’m scared.” She told him honestly. “We have been friends for a long time and I’m afraid that if it doesn’t work between us, it will ruin our friendship. Although we are just friends but I can still be with you. But if we really start a relationship and we broke up like Yoona and you…” She bit her lip again. “… I will then lose you for real.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชิน Hye เดินเข้าห้องเรียนช้า และหยุดหน้าตารางของเขา "คุณคิดว่า เธอไม่เป็นไร เธอยุติสายโทรศัพท์ของเธอ และไม่ต้องการใครพบเธอ ฉันรู้ว่า เธอจะโกรธผมแต่ว่าเธอจะหลีกเลี่ยงคุณเกินไป" เธอหยุดชั่วคราว และมองเขา "อะไรไม่ได้คุณพูดคุยกับเธอในโรงพยาบาลวันนั้น" เธอถามเสียงระมัดระวังโฮจิมินห์นาทีลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปหาเธอ เขารู้สึกว่าร่างกายของเธอ stiffened เมื่อเขาหยุดตรงหน้า เขาช่วยในลมหายใจ "ถ้าผมบอกว่า เราพูดคุยวันนั้น จะคุณหยุดหลีกเลี่ยงฉัน และต่อ ด้วยอะไรเรายังไม่เสร็จสิ้นการพูดที่ฮอกไกโดคืนอื่น ๆ ? " เขาถาม พร้อมลงที่เธอ เธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่าง Yoona และเขาในโรงพยาบาล สามารถได้ แต่แลกเปลี่ยน เธอได้หยุดผลักดันเขาออกไปชิน Hye ตามสายตาของเขา และถอนหายใจซม เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงให้เขาอีกต่อไป "ฉันจะพักที่นี่ แล้วจะไม่วิ่งหนีจนกว่าเราเสร็จสิ้นการพูดคุย ความพึงพอใจหรือไม่" เธอถาม แกลริงที่เขานาทีโฮจิมินห์ให้ออกรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนเริ่ม "ฉันบอกเธอว่า ฉันรักเธอ"ความรู้สึกที่อึดอัดตีหน้าอกของเธอได้ยินเขาเพียงพูด นาง averted สายตาของเธอ รอเขาต่อไปโฮจิมินห์ min smirked หาในนิพจน์ของเธอ "อิจฉา"ชิน Hye ปิดสายตาของเธอที่เขากับแสงจ้าคมชัด"คุณมองอิจฉา" เขากล่าวว่า อีก ผลักดันเธอติดขอบ"คุณบอกที่คุณรักเธอสำหรับล้านครั้งตั้งแต่ทราบว่าคุณ ฉันมาแล้ว numbed จะ" Hye ชินจัดชิดA soft chuckle escaped his lips as he took a step closer to her. “That was before I told you that I want to be with you and before you know I have feeling for you too. Thing should not be the same now. It’s normal that you feel jealous.” He continued to tease her.Shin Hye bit her lip and glared at him again. “Do you want to talk or not? If not, I’ll just go.”Min Ho quickly held her arm, stopping her from leaving when he saw her turning around. The smirk on his face disappeared, replaced by anxiousness. “Don’t leave.” He said, almost pleading.“Then talk.” Shin Hye said. She was laughing silently for her victory. He was right. Everything is not the same anymore. She can feel herself more important to him now.Min Ho let go of her hand before he spoke again. “We talked about us, our relationship and how it failed. She wants freedom, I want control. She wants to play around, I want to settle down. The goals, the future we want are not the same. I thought I love her a lot but as time goes by, I realized she is just a beautiful dream, a fairy tale.” He chuckled. “We all know fairy tale doesn’t exist.” Shin Hye looked at him and sighed silently. Now she understands why Yoona is angry with him too. He rejected her again.“She cried, she asked for another chance but I refused. And… I told her…” He paused and gazed deeply into her eyes. “… I chose you.”They were now locked in each other’s gazes, unable to tear away. Neither of them speaks until Shin Hye broke the intense silence after a long while.“How do you know that we will not turn out to be like Yoona and you?” She asked. “I like freedom too. I hate being control. I value my career very much and I won’t settle down so soon. We might share the same thoughts, same goals now but things always change. I might become a nightmare to you.”Min Ho laughed, still looking at her. “A nightmare huh?” He smiled as he brought his hand to her face and caressed it gently. “Since the first time I met you, I already know how difficult you are. You like freedom but you are faithful. Faithful to your family, faithful to your friends and faithful to your love. I know it’s not easy to control you but I will not give up.” His grin grew wider when she glared at him. “I respect your determination towards your work and even if you don’t have time for me, I understand that you are using those valuable time to save people’s lives.” He inched another step closer, caging her in between his body and the table. “We are not only sharing the same thoughts, same goals but we also understand each other’s needs and preferences. We know each other very well. You are stubborn but you listen to what people say. You are brave but you are reckless at the same time. You will risk your own safety just to save other people. You are strong but you have a soft and kind heart.” He paused again, leaned closer and smiled. “I must be blind for not seeing all these in the past. I almost let this precious gem slip away from my hand.” Shin Hye held her breath, feeling his warm breath fanning against her face. He was so close that she thought her heart has stop beating. “I’m not a teenage girl anymore. Your sweet talk doesn’t work on me.” She finally found her voice back.Heaving a deep sigh, Min Ho pulled back slightly and looked at her with a helpless gaze. “How long are you going to torture me before you say yes? Are you taking revenge on me for making you to wait for seven years?”Shin Hye smiled a little as she bit her lip. “I just thought that… we should take it… slowly…”Min Ho creased his brows and sighed again. “Take it slowly? Park Shin Hye-sshi. We are not young anymore. Seven years isn’t slow enough for you? What is still holding you back? Yoona? I already settle everything with her. Il Woo? As far as I concern, he is quite supportive and hope we can be together.”Shin Hye inhaled softly as she shook her head. “It’s not about that.” She said, looking at him with a worried gaze. “I’m scared.” She told him honestly. “We have been friends for a long time and I’m afraid that if it doesn’t work between us, it will ruin our friendship. Although we are just friends but I can still be with you. But if we really start a relationship and we broke up like Yoona and you…” She bit her lip again. “… I will then lose you for real.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชินเฮช้าเดินเข้าไปในห้องการศึกษาและการหยุดในด้านหน้าของโต๊ะของเขา "คุณคิดว่าเธอเป็นโอเค? เธอยุติสายโทรศัพท์ของเธอและไม่ต้องการให้ใครไปหาเธอ ฉันรู้ว่าเธอจะโกรธกับฉัน แต่วิธีการที่เธอมาคือการหลีกเลี่ยงคุณเกินไป? "เธอหยุดและมองไปที่เขา "สิ่งที่คุณไม่ได้พูดคุยกับเธอในโรงพยาบาลในวันนั้น?" เธอถามด้วยน้ำเสียงระวัง. มินโฮลุกขึ้นยืนและเดินต่อเธอ เขารู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อเมื่อเขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสูดดมหายใจเข้าลึก ๆ "ถ้าฉันบอกคุณในสิ่งที่เราพูดคุยในวันนั้นคุณจะหยุดฉันและหลีกเลี่ยงการดำเนินการกับสิ่งที่เรายังไม่ได้เสร็จสิ้นการพูดคุยที่ฮอกไกโดคืนอื่น ๆ ?" เขาถามว่ามองลงไปที่เธอ เธอต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างยุนอาและเขาอยู่ในโรงพยาบาลหรือไม่ สามารถ แต่ในการแลกเปลี่ยนเธอมีที่จะหยุดการผลักดันเขาออกไป. ชินเฮได้พบกับสายตาของเขาและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงเขาได้อีกต่อไป "ผมจะอยู่ที่นี่และจะไม่วิ่งหนีไปจนกว่าเราจะเสร็จสิ้นการพูดคุย พอใจ? "เธอถามจ้องมองมาที่เขา. มินโฮให้ออกรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเริ่มต้น "ฉันบอกเธอว่าฉันรักเธอ". รู้สึกอึดอัดโดนหน้าอกของเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอหันไปจ้องมองเธอรอให้เขาเพื่อดำเนินการต่อ. มินโฮ smirked มองไปที่การแสดงออกของเธอ "อิจฉา" ชินเฮหันมาจ้องมองเธอกลับมาที่เขาด้วยแสงจ้าคม. "คุณมองอิจฉา." เขากล่าวอีกว่าการผลักดันของเธอต่อไปที่ขอบ. "คุณได้บอกว่าคุณรักเธอสำหรับล้านครั้งตั้งแต่ฉันรู้ว่า คุณ ผมชาไปแล้วมัน. "ชินเฮ snapped. หัวเราะนุ่มหนีริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาเอาขั้นตอนที่ใกล้ชิดกับเธอ "นั่นคือก่อนที่ผมจะบอกคุณว่าผมต้องการที่จะอยู่กับคุณและก่อนที่คุณรู้ว่าฉันมีความรู้สึกสำหรับคุณเกินไป สิ่งที่ไม่ควรจะเหมือนกันในขณะนี้ เป็นเรื่องปกติที่คุณรู้สึกอิจฉา. "เขายังคงหยอกล้อเธอ. ชินเฮกัดริมฝีปากของเธอและจ้องเขาอีกครั้ง "คุณต้องการที่จะพูดคุยหรือไม่ ถ้าไม่ได้ฉันจะไป. " มินโฮได้อย่างรวดเร็วจัดขึ้นแขนของเธอหยุดของเธอออกจากเมื่อเขาเห็นเธอหันกลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปแทนที่ด้วยความวิตกกังวล "อย่าปล่อยให้." เขากล่าวว่าเกือบขอร้อง. "จากนั้นพูดคุย." ชินเฮกล่าวว่า เธอเป็นคนที่หัวเราะอย่างเงียบ ๆ เพื่อชัยชนะของเธอ เขาเป็นคนที่เหมาะสม ทุกอย่างจะไม่เหมือนกันอีกต่อไป เธอจะรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญมากขึ้นกับเขาในขณะนี้. มินโฮปล่อยให้ไปของมือของเธอก่อนที่เขาจะพูดอีกครั้ง "เราได้พูดคุยเกี่ยวกับเราความสัมพันธ์ของเราและวิธีที่จะล้มเหลว เธอต้องการเสรีภาพที่ฉันต้องการควบคุม เธอต้องการที่จะเล่นรอบผมต้องการที่จะปักหลัก เป้าหมายในอนาคตที่เราต้องการไม่เหมือนกัน ฉันคิดว่าฉันรักเธอมาก ๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปฉันรู้ว่าเธอเป็นเพียงความฝันที่สวยงามเทพนิยาย. "เขาหัวเราะ "เราทุกคนรู้ว่าเทพนิยายไม่ได้อยู่." ชินเฮมองไปที่เขาและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ตอนนี้เธอเข้าใจว่าทำไมยุนอาโกรธเขามากเกินไป เขาปฏิเสธเธออีกครั้ง. "เธอร้องไห้เธอขอโอกาสอีกครั้ง แต่ผมปฏิเสธ และ ... ฉันบอกเธอ ... "เขาหยุดและมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ "... ผมเลือกคุณ." พวกเขาถูกขังอยู่ในขณะนี้อาศัยการมองตาของแต่ละคนไม่สามารถที่จะฉีกออกไป ไม่ใช่ของพวกเขาพูดจนชินเฮทำลายความเงียบที่รุนแรงหลังจากที่ในขณะยาว. "คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเราจะไม่เปิดออกจะเป็นเหมือนยุนอาและคุณ?" เธอถาม "ผมชอบเสรีภาพมากเกินไป ฉันเกลียดการถูกควบคุม ผมให้ความสำคัญในอาชีพของผมมากและผมจะไม่ปักหลักดังนั้นเร็ว ๆ นี้ เราอาจจะแบ่งปันความคิดเดียวกันเป้าหมายเดียวกันในตอนนี้ แต่สิ่งที่มักจะมีการเปลี่ยนแปลง ฉันอาจจะกลายเป็นฝันร้ายกับคุณ. " มินโฮหัวเราะยังคงมองไปที่เธอ "ฝันร้ายฮะ?" เขายิ้มในขณะที่เขานำมือของเขาไปที่ใบหน้าของเธอและลูบมันเบา ๆ "ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้พบกับคุณผมรู้อยู่แล้วว่าวิธีการที่ยากที่คุณอยู่ คุณชอบที่เสรีภาพ แต่คุณจะซื่อสัตย์ ซื่อสัตย์ต่อครอบครัวของคุณซื่อสัตย์กับเพื่อนของคุณและซื่อสัตย์ต่อความรักของคุณ ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะควบคุมคุณ แต่ฉันจะไม่ให้ขึ้น. "รอยยิ้มของเขาขยายตัวกว้างขึ้นเมื่อเธอจ้องมาที่เขา "ผมเคารพการตัดสินใจของคุณต่อการทำงานและแม้ว่าคุณจะไม่ได้มีเวลาของคุณสำหรับผมผมเข้าใจว่าคุณกำลังใช้เวลาอันมีค่าเหล่านั้นเพื่อช่วยชีวิตของผู้คน." เขาขยับอีกก้าวหนึ่งที่ใกล้ชิดและ caging ของเธอในระหว่างร่างกายและโต๊ะของเขา . "เราจะไม่เพียง แต่แบ่งปันความคิดเดียวกันเป้าหมายเดียวกัน แต่เรายังเข้าใจความต้องการของแต่ละคนและการตั้งค่า เรารู้จักกันเป็นอย่างดี คุณอยู่ที่ปากแข็ง แต่คุณฟังสิ่งที่คนบอกว่า คุณมีความกล้าหาญ แต่คุณจะประมาทในเวลาเดียวกัน คุณจะมีความเสี่ยงด้านความปลอดภัยของคุณเองเพียงเพื่อช่วยชีวิตผู้คนอื่น ๆ คุณมีความแข็งแรง แต่คุณมีหัวใจที่อ่อนนุ่มและชนิด. "เขาหยุดชั่วคราวอีกครั้งโน้มใกล้ชิดและยิ้ม "ฉันจะต้องตาบอดไม่เห็นเหล่านี้ทั้งหมดในอดีตที่ผ่านมา ฉันเกือบจะปล่อยให้หลุดมืออัญมณีอันมีค่านี้อยู่ห่างจากมือของฉัน. " ชินเฮจัดลมหายใจของเธอรู้สึกลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาพัดกับใบหน้าของเธอ เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่เธอคิดว่าหัวใจของเธอมีการหยุดเต้น "ฉันไม่ได้เป็นหญิงสาววัยรุ่นอีกต่อไป พูดคุยหวานของคุณไม่ได้ทำงานกับฉัน. "ในที่สุดเธอก็พบว่าเสียงของเธอกลับมา. Heaving ถอนหายใจลึกมินโฮดึงกลับเล็กน้อยและมองเธอด้วยสายตาทำอะไรไม่ถูก "คุณยาวจะไปทรมานฉันก่อนที่คุณจะบอกว่าใช่? คุณจะแก้แค้นอยู่ที่ผมทำให้คุณต้องรอเป็นเวลาเจ็ดปี " ชินเฮยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอกัดริมฝีปากของเธอ "ฉันก็แค่คิดว่า ... เราควรจะใช้มัน ... ช้า ... " มินโฮจีบคิ้วของเขาและถอนหายใจอีกครั้ง "เอามันช้า? ปาร์คชินเฮดีโอ เราไม่ได้เป็นหนุ่มสาวอีกต่อไป เจ็ดปีไม่ช้าพอสำหรับคุณ? ยังคงเป็นสิ่งที่ถือคุณกลับ? ยุนอา? ฉันแล้วชำระทุกอย่างกับเธอ Il Woo? เท่าที่ผมกังวลเขาค่อนข้างสนับสนุนและหวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน. " ชินเฮสูดดมเบา ๆ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ "มันไม่ได้เกี่ยวกับว่า." เธอกล่าวว่ามองเขาด้วยสายตากังวล "ฉันกลัว." เธอบอกเขาตรงไปตรงมา "เราเป็นเพื่อนกันมาเป็นเวลานานและฉันกลัวว่าถ้ามันไม่ทำงานระหว่างเรามันจะทำลายมิตรภาพของเรา ถึงแม้ว่าเราจะเป็นแค่เพื่อน แต่ฉันยังคงสามารถอยู่กับคุณ แต่ถ้าเราเริ่มต้นความสัมพันธ์และเราเลิกชอบยุนอาและคุณ ... "เธอกัดริมฝีปากของเธออีกครั้ง "... จากนั้นผมก็จะสูญเสียคุณจริง."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชินเฮค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องเรียน และหยุดอยู่หน้าโต๊ะของเขา " นายคิดว่าเธอโอเคมั้ย ? เธอสิ้นสุดลงสายโทรศัพท์ของเธอ และไม่อยากให้ใครมาเจอเธอ ฉันรู้ว่าเธอโกรธฉันแต่ทำไมเธอหลบหน้าพี่ด้วยเหรอ " เธอหยุดแล้วมองไปที่เขา " คุณพูดอะไรกับเธอในโรงพยาบาลวันนั้น " เธอถามด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง

มินโฮยืนขึ้นและเดินมาหาเธอเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอแข็งตึง เมื่อเขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสูดลมหายใจลึกๆ " ถ้าฉันบอกคุณว่า เราคุยกันวันนั้น คุณจะเลิกหลบหน้าฉันตอนที่เรายังพูดไม่จบที่ฮอกไกโดเมื่อคืน " เขาถามพลางจ้องลงมาที่เธอ เธออยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างยุนอากับเขาในโรงพยาบาล สามารถ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เธอต้องหยุดผลักเขาออกไป .

ชินเฮเจอสายตาของเขาและถอนหายใจอย่างหมดหนทาง เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้อีกต่อไป " ผมจะอยู่ที่นี่และจะไม่หนี จนกว่าเราจะเสร็จสิ้นการพูดคุย พอใจไหม ? " เธอถาม จ้องเขา

มินโฮยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเริ่มต้น " ฉันบอกเธอว่าฉันรักเธอ "

รู้สึกอึดอัดโดนหน้าอกของเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอหันไปจ้องมองเธอเพื่อรอเขาต่อไป . . .