Do we need to prepare ourselves for

Do we need to prepare ourselves for a more urbanised and, therefore, more depressed world? With the following article I wish to stimulate a conversation between urban planning, architecture and neuroscience, in the hope of facilitating a more nuanced understanding of how urban and rural living conditions differentially impact upon our mental health. At a first glance, there are enormous methodological differences between the disciplines of urban planning and neuroscience. Nonetheless, considering the neuroscientific approach to the topic of cities is essential, as from it we can start to understand how city living affects inhabitants’ brain biology and could therefore influence the risk for developing mental disorders. On the bright side, there are also indicators that show a protective aspect of large cities with regards to mental health. Cities, therefore, may lend themselves to facilitating new and appropriate health intervention strategies.

Urban living is on the rise whereas rural living is becoming the exception – in all parts of the world and at an ever-increasing rate. The rapid pace of urbanisation is an important marker of the societal transition at large that has occurred over the past 30 years. Our world is shifting towards an urban, small-family or single household, and at the same time, an ageing society. In the next 30 years we will be faced with the growing challenges specific to our cities’ aged single urban populations.

But urban living is not only about getting older, it is also about getting stressed. Stress is the unspecific physiological and psychological reaction to perceived threats to our physical, psychological or social integrity. And urban living can be threatening if you haven’t enough space of your own, if you experience insufficient security or live under unstable economic conditions. Stress increases with the anticipation of adverse situations and the fear of not having the adequate resources to respond to them. From an evolutionary point of view, stress is the mechanism that prepares us for any ‘fight-or-flight’ reaction, and also causes us to evolve in order to better adapt to our environment. Although not harmful per se, stress may jeopardise our health when stress exposure is chronic or when complete recovery is not possible.



Stress-related health consequences

What does stress do to the body? Our organism has two major hormonal stress systems, the quick responding (within milliseconds) autonomic nervous system, which controls the release of noradrenaline and adrenaline, and the somewhat slower hypothalamus-pituitary-adrenocortical (HPA) system, which is responsible for the release of cortisol, the ‘stress hormone’. Roughly speaking, the quick system prepares us to react immediately whereas the slow system’s reaction depends on the perceived danger of the situation. Noradrenaline and adrenaline increase the heart rate and decrease the heart rate variability, dilate the respiratory airways and activate blood platelets to coagulate. Cortisol antagonises insulin and thus, under certain conditions of persistent stress-dependent dysregulation of the HPA system, results in a diabetes-like metabolic situation. It restructures body fat, promotes obesity, suppresses the immune system and may have a toxic effect on neurons in certain brain regions, particularly the hippocampus, which is important for memory functions. Repeated exposure to social stress in rats leads to abnormal processing of the so-called ‘TAU protein’ in the hippocampus, a mechanism that plays an important role in the development of Alzheimer’s disease. Stress also leads to the shortening of the ‘protection caps’ at both ends of our chromosomes, called telomeres. At the same time, stress also weakens the enzyme responsible for repairing these protection caps. When the telomeres get too short the cell can no longer divide and the tissue loses its regeneration capacity. The result is premature ageing of the organism.

Urban living and mental health

Living in an urban environment is long known to be a risk factor for psychiatric diseases such as major depression or schizophrenia. This is true even though infrastructure, socioeconomic conditions, nutrition and health care services are clearly better in cities than in rural areas. Higher stress exposure and higher stress vulnerability seem to play a crucial role. Social stress may be the most important factor for the increased risk of mental disorders in urban areas. It may be experienced as social evaluative threat, or as chronic social stress, both of which are likely to occur as a direct consequence of high population densities in cities. As for the impact on mental health, social stress seems to outweigh other urban stressors such as pollution or noise. Living in crowded areas is associated with increased social stress, since the environment becomes less controllable for the individual. Social disparities also become much more prominent in cities and can impose stress on the individual. Further, disturbance of chronobiological rhythmsis is more frequent in cities than in rural areas and has a negative influence on mental health and beyond. A recent meta-analysis showed that urban dwellers have a 20 per cent higher risk of developing anxiety disorders, and a 40 per cent higher risk of developing mood disorders. For schizophrenia, double the risk has been shown, with a ‘dose-response’ relationship for urban exposure and disease risk. Longitudinal studies on patients with schizophrenia indicate that it is urban living and upbringing per se, rather than other epidemiological variables, that increase the risk for mental disorders.

As urbanisation of our world is inevitable, we urgently need to improve our understanding of the threatening – as well as the health protective – factors of urban living. Evidence is beginning to surface that indicates that the urban population shows a stronger brain response to stress, and stronger cognitive impairment under stress. A recent fMRI study in the journal Nature, conducted by a German research group, showed that these effects seem to occur irrespective of age, gender, general health status, marital or income status. In this study, the amygdala (a brain region that regulates emotions such as anxiety and fear) showed higher activation under stress in healthy individuals from large cities compared to their counterparts from rural regions. Interestingly, activation grew with the size of the current home city. Further, activity in another brain region associated with depression, the perigenual anteriour cingular cortex, was positively correlated with the time that an individual had spent in a large city as a child. The more years someone had spent growing up under urban conditions, the more active this brain region tended to be.

Urban stressors during childhood

There is an interesting finding against the converging evidence that adverse conditions in early life can severely impact the developing brain and increase vulnerability to mood disorders in adult life. It has been shown that adverse early-life events can alter the experience-dependent maturation of the stress systems, such as the HPA system. This again results in higher stress vulnerability later in life. Inducing early life stress in rodents (for example, by maternal separation) can result in persistent increase of anxiety-like behaviour and life-long hyperactivity of the HPA system in response to stress. Early-life stress may result in epigenetic changes, which means that the activity of certain genes is altered and may even be inherited by next generations. However, the majority of these studies focus on the effects of adverse experiences such as physical maltreatment, neglect or maternal separation, and not on urban stressors which may affect children’s or parents’ well-being (and therefore influence parental attachment). Thus, further research examining the long-term stress vulnerability effects of urban stressors during childhood is necessary.

Social stress in the city

Another recent study has reported that the size of the amygdala correlates with the size and complexity of an individual’s social network. Other studies have demonstrated the correlation of amygdala activity with the spatial distance between two individuals as well as with anticipated social decline (for example, as a consequence of separation or job loss). What consequence does this have for urban planning? What does that mean in terms of the stress resilience of an increasingly urban population? What are the health consequences of higher social stress exposure and stress vulnerability of urban dwellers, given that stress is the most likely pathophysiological cause of many mental disorders, particularly depression? And from a political perspective, what actions can be taken to protect people living under dense metropolitan conditions from stress and its negative mental impact?

Our brains do not seem to be optimally designed for living under our generation’s urban conditions, in the large, densely-populated metropolises of our world. However, there might be large inter-individual differences of stress vulnerability in an urban environment. For this reason, understanding more about stress-protective factors for city inhabitants might help us to plan appropriate public health strategies. If we assume that stress, most often of a social nature, is the major intermediate variable increasing the risk for mental disorders, then the focus needs to be on identifying and improving our understanding of the most health-threatening social stressors, and how these stressors translate into brain disorders. A look into basic stress research might help: studies show that lack of control, social threat and the fear of losing one’s social status strongly contribute to experiencing stress. These factors have been shown to affect the amygdala and the prefrontal cortex. On the other hand,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราต้องทำตนเองมากขึ้น urbanised และ จึง มากกว่าหดหู่โลก กับบทความต่อไปนี้ที่ผมต้องการกระตุ้นการสนทนาระหว่างการเมืองการวางแผน สถาปัตยกรรม และประสาทวิทยาศาสตร์ ในหวังของการอำนวยความสะดวกมากขึ้นฉับเข้าใจว่าเขตเมือง และชนบทชีวิตเงื่อนไข differentially ผลกระทบเมื่อสุขภาพจิตของเรา อย่างคร่าว ๆ ครั้งแรก มีมหาศาล methodological แตกสาขาการวางผังเมืองและประสาทวิทยาศาสตร์ กระนั้น พิจารณาวิธี neuroscientific หัวข้อของการเมืองเป็นสิ่งจำเป็น จากนั้นเราสามารถเริ่มต้นเพื่อเข้าใจชีววิทยาของสมองของประชากรกระทบในการใช้ชีวิตในเมือง และดังนั้นสามารถมีอิทธิพลต่อความเสี่ยงในการพัฒนาโรคจิต ด้านสว่าง มีตัวบ่งชี้ที่แสดงด้านป้องกันเมืองใหญ่เกี่ยวกับสุขภาพจิต เมือง ดังนั้น อาจยืมตัวเพื่ออำนวยความสะดวกกลยุทธ์แทรกแซงสุขภาพใหม่ และเหมาะสมพักผ่อนได้เพิ่มขึ้นในขณะที่ชีวิตชนบทเป็น ข้อยกเว้น – ในทุกส่วน ของโลก และมีอัตราที่เคยเพิ่มขึ้น ก้าวอย่างรวดเร็วของของเป็นเครื่องหมายสำคัญเป็นข้อมูลภาพมีขนาดใหญ่ที่เกิดผ่านมา 30 ปี โลกของเราจะขยับ ไปทางเล็กครอบครัวการเมือง หรือหนึ่งในครัว เรือน และ ใน เวลาเดียวกัน เป็นสังคมสูงอายุ ใน 30 ปี เราจะต้องประสบกับความท้าทายเจริญเติบโตของเมืองเราอายุเดียวเมืองประชากรเฉพาะแต่พักผ่อนไม่เพียงเกี่ยวกับการเก่า เกี่ยวกับการได้รับการเน้น ความเครียดเป็นปฏิกิริยาที่สรีรวิทยา และจิตวิทยาที่ unspecific การคุกคามด้านการรับรู้ถึงความสมบูรณ์ทางกายภาพ จิตใจ หรือสังคมของเรา และพักผ่อนสามารถคุกคาม ถ้าคุณยังไม่เพียงพอพื้นที่ของตัวเอง ถ้าคุณมีประสบการณ์รักษาความปลอดภัยไม่เพียงพอ หรืออยู่ภายใต้ภาวะเศรษฐกิจที่ไม่เสถียร ความเครียดเพิ่มขึ้นกับความคาดหมายสถานการณ์ร้ายและกลัวไม่มีทรัพยากรเพียงพอที่จะตอบ จากการวิวัฒนาการมอง ความเครียดเป็นกลไกที่เราเตรียมสำหรับปฏิกิริยาใด ๆ 'ต่อสู้ หรือบิน' และยัง ทำให้เราสามารถพัฒนาเพื่อปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของเราดีกว่า ไม่เป็นอันตรายต่อ se แม้ว่าความเครียดอาจ jeopardise สุขภาพของเราเมื่อสัมผัสความเครียดเรื้อรัง หรือ เมื่อไม่สามารถกู้คืนเสร็จสมบูรณ์ ผลกระทบสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับความเครียดความเครียดทำให้ร่างกายอะไร สิ่งมีชีวิตของเรามีความเครียดฮอร์โมนหลักสองระบบ รวดเร็วตอบสนอง (ภายในมิลลิวินาที) ระบบประสาทอัตโนมัติ การควบคุมของ noradrenaline และตื่นเต้น และค่อนข้างช้า hypothalamus-ต่อมใต้สมอง-adrenocortical (HPA) ระบบ ที่รับผิดชอบของ cortisol 'ฮอร์โมนความเครียด' พูดหยาบ ๆ ระบบด่วนเตรียมการตอบสนองทันทีในขณะที่ปฏิกิริยาของระบบช้าขึ้นอยู่กับอันตรายรับรู้สถานการณ์ของเรา Noradrenaline และตื่นเต้นเพิ่มอัตราการเต้นหัวใจลดความแปรผันของอัตราการเต้นหัวใจ เบิกบินหายใจ และเลือดเกล็ดเลือดจะจับตัวเป็นการเปิดใช้งาน Cortisol antagonises อินซูลิน และดัง ภายใต้เงื่อนไขบางประการของ dysregulation ขึ้นอยู่กับความเครียดแบบระบบ HPA ผลในสถานการณ์ที่เผาผลาญเหมือนโรคเบาหวาน มัน restructures ไขมันในร่างกาย ส่งเสริมโรคอ้วน ไม่ใส่ระบบภูมิคุ้มกัน และอาจมีผลเป็นพิษ neurons บางสมองภูมิภาค โดยเฉพาะอย่างยิ่งการฮิพโพแคมปัส ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการทำงานหน่วยความจำ สัมผัสซ้ำในหนูที่มีความเครียดทางสังคมนำไปสู่การประมวลผลที่ผิดปกติเรียกว่า 'เต่าโปรตีน' ฮิพโพแคมปัส กลไกที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาของโรคอัลไซเมอร์ ความเครียดยังนำไปทำให้สั้นของ 'ป้องกันหมวก' ที่ปลายทั้งสองของเรา chromosomes เรียกว่า telomeres ในเวลาเดียวกัน ความเครียดยังอ่อนเอนไซม์ชอบซ่อมหมวกเหล่านี้ป้องกัน เมื่อการ telomeres สั้นเกินไป ไม่สามารถแบ่งเซลล์ และเนื้อเยื่อสูญเสียของกำลังฟื้นฟู ผลดีของการมีชีวิตอยู่Urban living and mental healthLiving in an urban environment is long known to be a risk factor for psychiatric diseases such as major depression or schizophrenia. This is true even though infrastructure, socioeconomic conditions, nutrition and health care services are clearly better in cities than in rural areas. Higher stress exposure and higher stress vulnerability seem to play a crucial role. Social stress may be the most important factor for the increased risk of mental disorders in urban areas. It may be experienced as social evaluative threat, or as chronic social stress, both of which are likely to occur as a direct consequence of high population densities in cities. As for the impact on mental health, social stress seems to outweigh other urban stressors such as pollution or noise. Living in crowded areas is associated with increased social stress, since the environment becomes less controllable for the individual. Social disparities also become much more prominent in cities and can impose stress on the individual. Further, disturbance of chronobiological rhythmsis is more frequent in cities than in rural areas and has a negative influence on mental health and beyond. A recent meta-analysis showed that urban dwellers have a 20 per cent higher risk of developing anxiety disorders, and a 40 per cent higher risk of developing mood disorders. For schizophrenia, double the risk has been shown, with a ‘dose-response’ relationship for urban exposure and disease risk. Longitudinal studies on patients with schizophrenia indicate that it is urban living and upbringing per se, rather than other epidemiological variables, that increase the risk for mental disorders.As urbanisation of our world is inevitable, we urgently need to improve our understanding of the threatening – as well as the health protective – factors of urban living. Evidence is beginning to surface that indicates that the urban population shows a stronger brain response to stress, and stronger cognitive impairment under stress. A recent fMRI study in the journal Nature, conducted by a German research group, showed that these effects seem to occur irrespective of age, gender, general health status, marital or income status. In this study, the amygdala (a brain region that regulates emotions such as anxiety and fear) showed higher activation under stress in healthy individuals from large cities compared to their counterparts from rural regions. Interestingly, activation grew with the size of the current home city. Further, activity in another brain region associated with depression, the perigenual anteriour cingular cortex, was positively correlated with the time that an individual had spent in a large city as a child. The more years someone had spent growing up under urban conditions, the more active this brain region tended to be.Urban stressors during childhoodThere is an interesting finding against the converging evidence that adverse conditions in early life can severely impact the developing brain and increase vulnerability to mood disorders in adult life. It has been shown that adverse early-life events can alter the experience-dependent maturation of the stress systems, such as the HPA system. This again results in higher stress vulnerability later in life. Inducing early life stress in rodents (for example, by maternal separation) can result in persistent increase of anxiety-like behaviour and life-long hyperactivity of the HPA system in response to stress. Early-life stress may result in epigenetic changes, which means that the activity of certain genes is altered and may even be inherited by next generations. However, the majority of these studies focus on the effects of adverse experiences such as physical maltreatment, neglect or maternal separation, and not on urban stressors which may affect children’s or parents’ well-being (and therefore influence parental attachment). Thus, further research examining the long-term stress vulnerability effects of urban stressors during childhood is necessary.Social stress in the cityAnother recent study has reported that the size of the amygdala correlates with the size and complexity of an individual’s social network. Other studies have demonstrated the correlation of amygdala activity with the spatial distance between two individuals as well as with anticipated social decline (for example, as a consequence of separation or job loss). What consequence does this have for urban planning? What does that mean in terms of the stress resilience of an increasingly urban population? What are the health consequences of higher social stress exposure and stress vulnerability of urban dwellers, given that stress is the most likely pathophysiological cause of many mental disorders, particularly depression? And from a political perspective, what actions can be taken to protect people living under dense metropolitan conditions from stress and its negative mental impact?Our brains do not seem to be optimally designed for living under our generation’s urban conditions, in the large, densely-populated metropolises of our world. However, there might be large inter-individual differences of stress vulnerability in an urban environment. For this reason, understanding more about stress-protective factors for city inhabitants might help us to plan appropriate public health strategies. If we assume that stress, most often of a social nature, is the major intermediate variable increasing the risk for mental disorders, then the focus needs to be on identifying and improving our understanding of the most health-threatening social stressors, and how these stressors translate into brain disorders. A look into basic stress research might help: studies show that lack of control, social threat and the fear of losing one’s social status strongly contribute to experiencing stress. These factors have been shown to affect the amygdala and the prefrontal cortex. On the other hand,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราจำเป็นต้องเตรียมความพร้อมสำหรับตัวเองมากขึ้นและทำให้มีลักษณะดังนั้นโลกมีความสุขมากขึ้น? กับบทความต่อไปนี้ฉันต้องการที่จะกระตุ้นให้เกิดการสนทนาระหว่างการวางผังเมืองสถาปัตยกรรมและประสาทในความหวังของการอำนวยความสะดวกในการทำความเข้าใจที่เหมาะสมยิ่งขึ้นของวิธีการในเมืองและสภาพความเป็นอยู่ในชนบทผลกระทบแตกต่างกันต่อสุขภาพจิตของเรา ได้อย่างรวดเร็วก่อนมีความแตกต่างอย่างมากวิธีการระหว่างสาขาวิชาของการวางผังเมืองและประสาท อย่างไรก็ตามการพิจารณาวิธีการ neuroscientific กับหัวข้อของเมืองเป็นสิ่งจำเป็นเช่นจากมันเราสามารถเริ่มต้นที่จะเข้าใจว่าชีวิตในเมืองที่มีผลกระทบต่อสมองชีววิทยาชาว 'และดังนั้นจึงอาจมีผลต่อความเสี่ยงในการพัฒนาผิดปกติทางจิต ด้านสว่างนอกจากนี้ยังมีตัวชี้วัดที่แสดงให้เห็นลักษณะการป้องกันของเมืองใหญ่ที่เกี่ยวกับสุขภาพจิต เมืองจึงอาจยืมตัวให้อำนวยความสะดวกในกลยุทธ์การแทรกแซงสุขภาพใหม่และเหมาะสม. ที่อาศัยอยู่ในเมืองที่เพิ่มขึ้นในขณะที่อาศัยอยู่ในชนบทจะกลายเป็นข้อยกเว้น - ในทุกส่วนของโลกและในอัตราที่เพิ่มมากขึ้น ก้าวอย่างรวดเร็วของรูปแบบเป็นเครื่องหมายที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่มีขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นในช่วง 30 ปีที่ผ่านมา โลกของเราจะขยับไปทางเมืองครอบครัวขนาดเล็กหรือในครัวเรือนเดียวและในเวลาเดียวกัน, สังคมผู้สูงอายุ ใน 30 ปีข้างหน้าเราจะต้องเผชิญกับความท้าทายที่เพิ่มมากขึ้นโดยเฉพาะในเมืองของเราอายุประชากรเมืองเดียว. แต่ชีวิตในเมืองไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับการได้รับเก่าก็ยังเป็นเกี่ยวกับการเน้น ความเครียดเป็นปฏิกิริยาทางสรีรวิทยาและจิตวิทยา unspecific กับภัยคุกคามที่รับรู้ทางกายภาพของเราสมบูรณ์ทางด้านจิตใจหรือสังคม และการใช้ชีวิตในเมืองที่สามารถขู่ถ้าคุณมีพื้นที่ไม่เพียงพอของคุณเองถ้าคุณพบการรักษาความปลอดภัยไม่เพียงพอหรือมีชีวิตอยู่ภายใต้เงื่อนไขเศรษฐกิจที่ไม่แน่นอน ความเครียดเพิ่มขึ้นกับความคาดหมายของสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์และความกลัวของไม่ได้มีทรัพยากรเพียงพอที่จะตอบสนองให้กับพวกเขา จากจุดวิวัฒนาการในมุมมองของความเครียดเป็นกลไกที่เตรียมเราสำหรับใดต่อสู้หรือเที่ยวบิน 'ปฏิกิริยาและยังทำให้เราพัฒนาขึ้นเพื่อให้ดีขึ้นปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของเรา แม้ว่าจะไม่ได้เป็นอันตรายต่อความเครียดอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพของเราเมื่อเปิดรับความเครียดเรื้อรังหรือเมื่อการกู้คืนสมบูรณ์เป็นไปไม่ได้. ผลกระทบด้านสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับความเครียดความเครียดทำอะไรกับร่างกายหรือไม่ ชีวิตของเรามีสองที่สำคัญระบบความเครียดฮอร์โมนที่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว (ภายในมิลลิวินาที) อัตโนมัติระบบประสาทที่ควบคุมการเปิดตัวของ noradrenaline และตื่นเต้นและค่อนข้างช้ามลรัฐใต้สมอง-adrenocortical (HPA) ระบบซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบการเปิดตัวของ คอร์ติซอ 'ที่ฮอร์โมนความเครียด' พูดประมาณระบบอย่างรวดเร็วเราเตรียมความพร้อมที่จะตอบสนองทันทีในขณะที่ปฏิกิริยาของระบบช้าขึ้นอยู่กับการรับรู้อันตรายของสถานการณ์ noradrenaline และตื่นเต้นเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจและลดความแปรปรวนของอัตราการเต้นหัวใจ, ขยายทางเดินหายใจทางเดินหายใจและเปิดใช้งานเกล็ดเลือดแข็งตัว คอร์ติซอ antagonises อินซูลินและทำให้ภายใต้เงื่อนไขบางอย่างของ dysregulation ความเครียดขึ้นอยู่ถาวรของระบบ HPA ผลในสถานการณ์การเผาผลาญโรคเบาหวานเหมือน มัน restructures ไขมันในร่างกายส่งเสริมโรคอ้วนยับยั้งระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายและอาจมีผลเป็นพิษต่อเซลล์ประสาทในสมองบางอย่างโดยเฉพาะอย่างยิ่งฮิบโปซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการทำงานของหน่วยความจำ สัมผัสซ้ํา ๆ กับความเครียดทางสังคมในหนูที่นำไปสู่การประมวลผลที่ผิดปกติของสิ่งที่เรียกว่า 'เอกภาพโปรตีนใน hippocampus กลไกที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาของโรคอัลไซเม ความเครียดยังนำไปสู่การตัดทอนของ 'หมวกป้องกัน' ที่ปลายทั้งสองของโครโมโซมของเราที่เรียกว่า telomeres ในขณะเดียวกันความเครียดยังอ่อนตัวเอนไซม์ที่รับผิดชอบในการซ่อมแซมหมวกป้องกันเหล่านี้ เมื่อได้รับ telomeres สั้นเกินไปเซลล์ไม่สามารถแบ่งและเนื้อเยื่อที่สูญเสียความสามารถในการฟื้นฟู ผลที่ได้คือริ้วรอยก่อนวัยของสิ่งมีชีวิต. ที่อาศัยอยู่ในเขตเมืองและสุขภาพจิตที่อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมของเมืองเป็นที่รู้จักกันมานานจะเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดโรคทางจิตเวชเช่นภาวะซึมเศร้าที่สำคัญหรือโรคจิตเภท นี่คือความจริงแม้ว่าโครงสร้างพื้นฐานทางสังคมและเศรษฐกิจเงื่อนไขโภชนาการและการดูแลสุขภาพที่ดีขึ้นอย่างชัดเจนในเมืองกว่าในพื้นที่ชนบท การเปิดรับความเครียดที่สูงขึ้นและความเสี่ยงที่สูงขึ้นความเครียดดูเหมือนจะมีบทบาทสำคัญ ความเครียดสังคมอาจจะเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดสำหรับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของผิดปกติทางจิตในพื้นที่เขตเมือง มันอาจจะมีประสบการณ์ที่เป็นภัยคุกคามประเมินสังคมหรือความเครียดเรื้อรังเป็นสังคมซึ่งทั้งสองมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นเป็นผลโดยตรงจากความหนาแน่นของประชากรสูงในเมือง สำหรับผลกระทบต่อสุขภาพจิตความเครียดทางสังคมที่ดูเหมือนว่าจะเกินดุลความเครียดในเมืองอื่น ๆ เช่นมลพิษหรือเสียง ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่แออัดมีความเกี่ยวข้องกับความเครียดที่เพิ่มขึ้นทางสังคมเนื่องจากสภาพแวดล้อมที่จะควบคุมได้น้อยลงสำหรับแต่ละบุคคล ความแตกต่างทางสังคมยังกลายเป็นเรื่องที่โดดเด่นมากในเมืองและสามารถกำหนดความเครียดในแต่ละบุคคล นอกจากนี้การรบกวนของ chronobiological rhythmsis เป็นบ่อยมากขึ้นในเมืองกว่าในพื้นที่ชนบทและมีอิทธิพลทางลบต่อสุขภาพจิตและเกิน ล่าสุด meta-analysis พบว่าอาศัยอยู่ในเมืองที่มีร้อยละ 20 มีความเสี่ยงสูงในการพัฒนาโรควิตกกังวลและร้อยละ 40 มีความเสี่ยงสูงในการพัฒนาความผิดปกติของอารมณ์ สำหรับจิตเภทสองครั้งมีความเสี่ยงได้รับการแสดงที่มีความสัมพันธ์ 'ปริมาณการตอบสนอง' สำหรับการเปิดรับในเมืองและความเสี่ยงการเกิดโรค การศึกษาระยะยาวในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทแสดงให้เห็นว่ามันเป็นชีวิตในเมืองและการศึกษาต่อมากกว่าตัวแปรทางระบาดวิทยาอื่น ๆ ที่เพิ่มความเสี่ยงสำหรับความผิดปกติทางจิต. ในฐานะที่เป็นรูปแบบของโลกของเราเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงเราจำเป็นเร่งด่วนในการปรับปรุงความเข้าใจของเราที่คุกคาม - เช่นเดียวกับการป้องกันสุขภาพ - ปัจจัยของการใช้ชีวิตในเมือง หลักฐานที่เป็นจุดเริ่มต้นไปยังพื้นผิวที่บ่งชี้ว่าประชากรในเมืองที่แสดงให้เห็นการตอบสนองของสมองที่แข็งแกร่งเพื่อความเครียดและความบกพร่องทางสติปัญญาที่แข็งแกร่งภายใต้ความกดดัน การศึกษา fMRI ล่าสุดในวารสาร Nature ดำเนินการโดยกลุ่มวิจัยเยอรมันแสดงให้เห็นว่าผลกระทบเหล่านี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นโดยไม่คำนึงถึงอายุเพศสถานะสุขภาพทั่วไปสมรสหรือสถานะรายได้ ในการศึกษาครั้งนี้ต่อมทอนซิล (ภูมิภาคสมองที่ควบคุมอารมณ์เช่นความวิตกกังวลและความกลัว) แสดงให้เห็นว่าการเปิดใช้งานที่สูงขึ้นภายใต้ความกดดันในบุคคลที่มีสุขภาพดีจากเมืองที่มีขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับคู่ของพวกเขาจากพื้นที่ชนบท ที่น่าสนใจการเปิดใช้งานขึ้นอยู่กับขนาดของบ้านของเมืองในปัจจุบัน นอกจากนี้กิจกรรมในภูมิภาคสมองอื่นที่เชื่อมโยงกับภาวะซึมเศร้า, เยื่อหุ้มสมอง perigenual anteriour Cingular เป็นความสัมพันธ์เชิงบวกกับเวลาที่แต่ละคนได้ใช้เวลาอยู่ในเมืองใหญ่เป็นเด็ก คนปีที่ผ่านมาได้ใช้เวลาเติบโตขึ้นมาภายใต้เงื่อนไขที่เมืองใช้งานมากขึ้นในสมองส่วนนี้มีแนวโน้มที่จะ. ความเครียดเมืองในช่วงวัยเด็กมีการค้นพบที่น่าสนใจกับหลักฐานมาบรรจบกันที่เงื่อนไขที่ไม่พึงประสงค์ในชีวิตในวัยเด็กอย่างรุนแรงอาจมีผลต่อการพัฒนาสมองและเพิ่มความเสี่ยงคือความผิดปกติของอารมณ์ในชีวิตในวัยผู้ใหญ่ มันได้รับการแสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงต้นชีวิตที่ไม่พึงประสงค์สามารถปรับเปลี่ยนการเจริญเติบโตขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของระบบความเครียดเช่นระบบ HPA ซึ่งจะส่งผลอีกครั้งในช่องโหว่ความเครียดที่สูงขึ้นต่อไปในชีวิต การกระตุ้นให้เกิดความเครียดในชีวิตในช่วงต้นหนู (เช่นโดยการแยกมารดา) จะส่งผลในการเพิ่มขึ้นถาวรของพฤติกรรมความวิตกกังวลเหมือนและสมาธิสั้นตลอดชีวิตของระบบ HPA ในการตอบสนองต่อความเครียด ความเครียดในช่วงต้นชีวิตอาจส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลง epigenetic ซึ่งหมายความว่าการทำงานของยีนบางอย่างมีการเปลี่ยนแปลงและอาจจะได้รับมรดกจากคนรุ่นต่อไป แต่ส่วนใหญ่ของการศึกษาเหล่านี้มุ่งเน้นไปที่ผลกระทบของประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์เช่นการกระทำผิดทางกายภาพละเลยหรือแยกมารดาและไม่ได้อยู่ในเมืองความเครียดซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อเด็กหรือผู้ปกครองเป็นอยู่ที่ดี (และดังนั้นจึงมีอิทธิพลต่อสิ่งที่แนบมาของผู้ปกครอง) ดังนั้นการวิจัยต่อไปตรวจสอบความเครียดในระยะยาวผลกระทบของช่องโหว่ให้เกิดความเครียดในเมืองในช่วงวัยเด็กเป็นสิ่งที่จำเป็น. ความเครียดทางสังคมในเมืองอีกการศึกษาที่ผ่านมามีรายงานว่าขนาดของต่อมทอนซิลที่มีความสัมพันธ์กับขนาดและความซับซ้อนของเครือข่ายทางสังคมของแต่ละบุคคล การศึกษาอื่น ๆ ได้แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ของกิจกรรมต่อมทอนซิลกับระยะทางอวกาศระหว่างบุคคลทั้งสองเช่นเดียวกับการลดลงของสังคมที่คาดการณ์ไว้ (เช่นเป็นผลมาจากการแยกหรือการสูญเสียงาน) สิ่งนี้ไม่ได้ผลมีการวางผังเมือง? นั่นหมายความว่าในแง่ของความยืดหยุ่นความเครียดของประชากรในเมืองมากขึ้น? สิ่งที่เป็นผลกระทบด้านสุขภาพจากการสัมผัสความเครียดที่สูงขึ้นและความเปราะบางทางสังคมความเครียดจากการอาศัยอยู่ในเมืองที่ได้รับว่าความเครียดเป็นสาเหตุส่วนใหญ่ pathophysiological ของความผิดปกติทางจิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาวะซึมเศร้า? และจากมุมมองทางการเมืองการกระทำที่สามารถนำมาเพื่อปกป้องคนที่อาศัยอยู่ภายใต้เงื่อนไขปริมณฑลหนาแน่นจากความเครียดและผลกระทบต่อจิตใจของเชิงลบได้อย่างไรสมองของเราดูเหมือนจะไม่ได้รับการออกแบบอย่างดีที่สุดสำหรับการใช้ชีวิตภายใต้เงื่อนไขที่เมืองรุ่นของเราในขนาดใหญ่ชุมชนทั้งมหานครที่มีประชากรของโลกของเรา แต่อาจจะมีความแตกต่างระหว่างบุคคลที่มีขนาดใหญ่ของช่องโหว่ความเครียดในสภาพแวดล้อมของเมือง ด้วยเหตุนี้การทำความเข้าใจเพิ่มเติมเกี่ยวกับปัจจัยความเครียดป้องกันสำหรับคนที่อาศัยอยู่ในเมืองอาจจะช่วยให้เราในการวางแผนกลยุทธ์สาธารณะที่เหมาะสมสุขภาพ ถ้าเราคิดว่าความเครียดส่วนใหญ่มักจะมีลักษณะทางสังคมเป็นตัวแปรกลางที่สำคัญเพิ่มความเสี่ยงสำหรับความผิดปกติทางจิตแล้วโฟกัสจะต้องมีการระบุและการปรับปรุงความเข้าใจของเราสุขภาพที่คุกคามมากที่สุดความเครียดทางสังคมและวิธีความเครียดเหล่านี้ แปลเป็นความผิดปกติของสมอง ดูในการวิจัยขั้นพื้นฐานความเครียดอาจช่วยการศึกษาแสดงให้เห็นว่าการขาดการควบคุมการคุกคามสังคมและกลัวการสูญเสียสถานะทางสังคมของคนอย่างยิ่งที่นำไปสู่การประสบความเครียด ปัจจัยเหล่านี้ได้รับการแสดงที่จะมีผลต่อต่อมทอนซิลและ prefrontal นอก ในทางกลับกัน,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราต้องเตรียมตัวมากขึ้น urbanised ดังนั้นโลกหดหู่มากกว่า กับบทความที่ผมต้องการที่จะกระตุ้นการสนทนาระหว่างการวางผังเมืองดังต่อไปนี้ สถาปัตยกรรม และสมอง ในหวังของการเพิ่มความเข้าใจของวิธีกา รเมืองและชนบทสภาพความเป็นอยู่ต่างกัน มีผลกระทบต่อสุขภาพจิตของเรา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างในสาขาวิชาการผังเมืองและประสาทวิทยาศาสตร์ . อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากวิธีการทางประสาทวิทยากับหัวข้อของเมืองสำคัญ เช่น จากมัน เราสามารถเริ่มต้นที่จะเข้าใจว่าชีวิตเมืองที่มีผลต่อสมองของชาวชีววิทยาและสามารถจึงมีผลต่อความเสี่ยงในการพัฒนาโรคทางจิต ด้านสว่างนอกจากนี้ยังมีตัวชี้วัดที่แสดงป้องกันลักษณะของเมืองใหญ่เกี่ยวกับสุขภาพจิต เมือง ดังนั้น จึงอาจยืมตัวเองเพื่ออำนวยความสะดวกใหม่และกลยุทธ์นโยบายสุขภาพที่เหมาะสม

ชีวิตเมืองที่เพิ่มขึ้นในขณะที่ชนบทใช้ชีวิตเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกส่วนของโลกที่เพิ่มมากขึ้น และอัตราการก้าวอย่างรวดเร็วของการขยายตัวของเมืองเป็นสัญลักษณ์สำคัญของการเปลี่ยนแปลงในสังคมขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นในช่วง 30 ปี โลกเรากำลังเปลี่ยนไปสู่การเมือง ครอบครัวเล็ก หรือครอบครัวเดียว และในเวลาเดียวกัน การแก่สังคม ในอีก 30 ปีข้างหน้า เราจะต้องเผชิญกับความท้าทายที่เพิ่มขึ้นเฉพาะของเราที่เมืองอายุประชากรเมืองเดียว

แต่อยู่ในเมืองที่ไม่เพียง แต่เมื่ออายุมากขึ้น มันยังมีเรื่องเครียด ความเครียดเป็นปฏิกิริยา unspecific สรีรวิทยาและจิตวิทยาการรับรู้อุปสรรคทางกายภาพของเรา จิต หรือความสมบูรณ์ของสังคม และเมืองที่อาศัยอยู่สามารถข่มขู่ถ้าคุณไม่ได้เพียงพอพื้นที่ของคุณเองถ้าคุณมีประสบการณ์การรักษาความปลอดภัยไม่เพียงพอหรืออยู่ภายใต้เงื่อนไขที่เศรษฐกิจไม่มั่นคงความเครียดที่เพิ่มขึ้นกับความคาดหมายของสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์และความกลัวของไม่ได้มีทรัพยากรเพียงพอที่จะตอบสนองพวกเขา จากจุดวิวัฒนาการของมุมมอง ความเครียดคือกลไกที่เตรียมเราสำหรับใด ๆ ' ' ปฏิกิริยาสู้หรือหนี และก็เป็นเหตุให้เราพัฒนาเพื่อให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของเรา แม้ว่าจะไม่ได้เป็นอันตรายต่อ SE ,ความเครียดอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพของเราเมื่อสัมผัสความเครียดเรื้อรัง หรือเมื่อการกู้คืนสมบูรณ์เป็นไปไม่ได้





มีความเครียดที่เกี่ยวข้องกับผลกระทบสุขภาพที่ไม่เครียดทำให้ร่างกาย ชีวิตของเรามีหลักสองระบบฮอร์โมนความเครียด การตอบสนองอย่างรวดเร็ว ( ภายในมิลลิวินาที ) ระบบประสาทอัตโนมัติซึ่งควบคุมการปล่อย noradrenaline และอะดรีนาลีนและค่อนข้างช้ากว่าไฮโปธาลามัสต่อมใต้สมองอะดรีโนคอร์ติคัล ( HPA ) ระบบ ซึ่งรับผิดชอบการปล่อยฮอร์โมน cortisol , ' ' เครียด ประมาณพูด ระบบเร็วเตรียมเราเพื่อตอบสนองทันทีในขณะที่ปฏิกิริยาช้าของระบบขึ้นอยู่กับการรับรู้อันตรายของสถานการณ์ นอร์อะดรีนาลีน adrenaline และเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจ และลดความแปรปรวนอัตราการเต้นของหัวใจขยายแอร์เวย์ทางเดินหายใจและกระตุ้นเกล็ดเลือดจะจับตัวเป็นก้อน antagonises ฮอร์โมนอินซูลินและดังนั้นภายใต้เงื่อนไขบางอย่างของถาวร dysregulation ของระบบ HPA ความเครียดขึ้นอยู่กับผลในโรคเบาหวาน เช่น สถานการณ์เกี่ยวกับการเผาผลาญ มันองไขมันในร่างกาย ส่งเสริมโรคอ้วน , ยับยั้งระบบภูมิคุ้มกันและอาจจะมีพิษต่อเซลล์ประสาทสมองในภูมิภาคแน่นอนโดยเฉพาะอย่างยิ่งสมองส่วนฮิปโปแคมปัสซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฟังก์ชันหน่วยความจำ ซ้ำการสังคมความเครียดในหนูที่นำไปสู่ความผิดปกติของโปรตีนเทาการประมวลผลที่เรียกว่า ' ' ในฮิปโปแคมปัสเป็นกลไกที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาของสมองเสื่อม ความเครียดยังนำไปสู่การสั้นลงของ ' หมวก ' ที่ปลายทั้งสองของโครโมโซมของเรา ที่เรียกว่าเทโลเมียร์ .ในเวลาเดียวกัน ความเครียดยังลดพลังเอนไซม์รับผิดชอบซ่อมหมวกป้องกันเหล่านี้ เมื่อเทโลเมียร์สั้นเกินไปเซลล์ไม่สามารถแบ่งและเนื้อเยื่อที่สูญเสียความสามารถใหม่ของ ผลที่ได้คือริ้วรอยก่อนวัยอันควรของสิ่งมีชีวิต .

ชีวิตเมืองและสุขภาพจิต