I have learned a great many things

I have learned a great many things from participating in varsity football. It has changed my entire outlook on and attitude toward life. Before my freshman year at [high-school], I was shy, had low self-esteem and turned away from seemingly impossible challenges. Football has altered all of these qualities. On the first day of freshman practice, the team warmed up with a game of touch football. The players were split up and the game began. However, during the game, I noticed that I didn't run as hard as I could, nor did I try to evade my defender and get open. The fact of the matter is that I really did not want to be thrown the ball. I didn't want to be the one at fault if I dropped the ball and the play didn't succeed. I did not want the responsibility of helping the team because I was too afraid of making a mistake. That aspect of my character led the first years of my high school life. I refrained from asking questions in class, afraid they might be considered too stupid or dumb by my classmates. All the while, I went to practice and everyday, I went home physically and mentally exhausted.
Yet my apprehension prevailed as I continued to fear getting put in the game in case another player was injured. I was still afraid of making mistakes and getting blamed by screaming coaches and angry teammates. Sometimes these fears came true. During my sophomore season, my position at backup guard led me to play in the varsity games on many occasions. On such occasions, I often made mistakes. Most of the time the mistakes were not significant; they rarely changed the outcome of a play. Yet I received a thorough verbal lashing at practice for the mistakes I had made. These occurrences only compounded my fears of playing. However, I did not always make mistakes. Sometimes I made great plays, for which I was congratulated. Now, as I dawn on my senior year of football and am faced with two starting positions, I feel like a changed person.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งยอดเยี่ยมจากการเข้าร่วมในฟุตบอล varsity มันมีการเปลี่ยนแปลง outlook ทั้งบนและทัศนคติต่อชีวิตของฉัน ก่อนปีฉันวิชาฯ ที่ [มัธยม], ฉันอาย มีค่า และเปิดจากความท้าทายที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ ฟุตบอลได้เปลี่ยนแปลงคุณสมบัติเหล่านี้ทั้งหมด ในวันแรกของการปฏิบัติวิชาฯ ทีม warmed ขึ้นกับเกมที่ทัชฟุตบอล ผู้เล่นจะถูกแบ่ง และเริ่มเกม อย่างไรก็ตาม ในระหว่างเกม ฉันสังเกตเห็นว่า ผมไม่ได้ทำยากเป็นสามารถ หรือไม่พยายามหนีกองหลังของฉัน และได้รับการเปิด ความจริงของเรื่องคือ ว่า จริง ๆ ก็ไม่อยากจะโยนลูกบอล ฉันไม่ต้องการเป็นหนึ่งในข้อบกพร่องถ้าผมทิ้งลูก และเล่นไม่ประสบความสำเร็จ ฉันไม่ต้องรับผิดชอบให้ความช่วยเหลือทีมงานเนื่องจากกลัวเกินไปทำให้ความผิดพลาด ว่า ลักษณะของอักขระของฉันนำชีวิตมัธยมปีแรก ผม refrained จากการถามคำถามในชั้นเรียน กลัวพวกเขาอาจเป็นใบ้ หรือโง่เกินไป โดยเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ในขณะ ผมไปปฏิบัติ และชีวิตประจำวัน ฉันกลับบ้าน และจิตใจเหนื่อยYet my apprehension prevailed as I continued to fear getting put in the game in case another player was injured. I was still afraid of making mistakes and getting blamed by screaming coaches and angry teammates. Sometimes these fears came true. During my sophomore season, my position at backup guard led me to play in the varsity games on many occasions. On such occasions, I often made mistakes. Most of the time the mistakes were not significant; they rarely changed the outcome of a play. Yet I received a thorough verbal lashing at practice for the mistakes I had made. These occurrences only compounded my fears of playing. However, I did not always make mistakes. Sometimes I made great plays, for which I was congratulated. Now, as I dawn on my senior year of football and am faced with two starting positions, I feel like a changed person.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างที่ดีจากการมีส่วนร่วมในการต่อรองฟุตบอล มันมีการเปลี่ยนแปลงมุมมองของฉันทั้งหมดและทัศนคติที่มีต่อชีวิต ก่อนที่จะปีแรกของฉันที่ [โรงเรียนมัธยม] ผมเป็นคนขี้อายมีความนับถือตนเองต่ำและหันห่างจากความท้าทายที่ไม่ได้ดูเหมือนว่า ฟุตบอลมีการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของคุณสมบัติเหล่านี้ ในวันแรกของการปฏิบัติน้องทีมอุ่นขึ้นกับเกมของฟุตบอลสัมผัส ผู้เล่นที่ถูกแบ่งขึ้นและเกมจะเริ่ม อย่างไรก็ตามในระหว่างเกมที่ผมสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้ทำงานหนักที่สุดเท่าที่จะทำได้หรือไม่ฉันพยายามที่จะหลบเลี่ยงการพิทักษ์ของฉันและได้รับการเปิดให้บริการ ข้อเท็จจริงของเรื่องก็คือว่าผมไม่ต้องการที่จะถูกโยนลูก ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นหนึ่งที่ผิดถ้าผมปล่อยลูกบอลและการเล่นที่ไม่ประสบความสำเร็จ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบในการช่วยทีมเพราะผมกลัวเกินไปของการทำผิดพลาด แง่มุมของตัวละครของฉันที่นำปีแรกของชีวิตในโรงเรียนมัธยมของฉัน ผมงดเว้นจากการถามคำถามในชั้นเรียนกลัวที่พวกเขาอาจจะได้รับการพิจารณาโง่เกินไปหรือเป็นใบ้โดยเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ทั้งหมดในขณะที่ผมไปปฏิบัติในชีวิตประจำวันและผมก็กลับบ้านทางร่างกายและจิตใจหมด.
แต่ความเข้าใจของฉันชนะขณะที่ผมยังคงกลัวได้รับการใส่ในเกมในกรณีที่ผู้เล่นคนอื่นได้รับบาดเจ็บ ผมก็ยังคงกลัวการทำผิดและได้รับโทษโดยโค้ชกรีดร้องและเพื่อนร่วมทีมโกรธ บางครั้งความกลัวเหล่านี้ก็เป็นจริง ในช่วงฤดูกาลปีของฉันตำแหน่งของฉันที่ยามสำรองนำฉันไปเล่นในเกมต่อรองในหลายโอกาส ในโอกาสดังกล่าวผมมักจะทำผิดพลาด เวลาส่วนใหญ่ของความผิดพลาดไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญ; พวกเขาไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงผลของการเล่น แต่ฉันได้รับการเฆี่ยนด้วยวาจาอย่างละเอียดในการปฏิบัติสำหรับความผิดพลาดที่ฉันได้ทำ เหตุการณ์เหล่านี้ประกอบกับความกลัวของฉันในการเล่น แต่ผมไม่เคยทำผิดพลาด บางครั้งผมทำละครเวทีที่ดีที่ฉันได้รับการแสดงความยินดี ขณะนี้เป็นรุ่งอรุณฉันในปีสุดท้ายของฉันของฟุตบอลและกำลังเผชิญกับสองตำแหน่งเริ่มต้นฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนที่มีการเปลี่ยนแปลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งจากการเข้าร่วมในตัวแทนนักกีฬาฟุตบอล มันต้องเปลี่ยนทั้ง Outlook และทัศนคติต่อชีวิต ก่อนปีหนึ่งที่ [ มัธยม ] ผมขี้อาย มีความภาคภูมิใจในตนเองต่ำและหันกลับจากความท้าทายที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ ฟุตบอลมีการเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติทั้งหมดเหล่านี้ ในวันแรกของการฝึกน้องใหม่ทีมอุ่นขึ้นด้วยเกมของฟุตบอล .ผู้เล่นที่ถูกแยกและเริ่มเกม อย่างไรก็ตาม ในระหว่างเกมที่ ผมสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้วิ่งหนักมาก ผมไม่ได้พยายามที่จะหลบเลี่ยงผู้พิทักษ์ของฉันและได้รับการเปิด ข้อเท็จจริงของเรื่องคือ ว่า ผมไม่ได้ต้องการที่จะโยนลูกบอล ผมไม่อยากเป็นหรอกถ้าฉันทิ้งลูกและเล่นไม่ประสบความสำเร็จผมไม่ได้ต้องการรับผิดชอบช่วยเหลือทีม เพราะผมกลัวทำพลาด ที่ลักษณะของตัวละครนำ ปีแรกของชีวิตมัธยมปลายของฉัน ผมเลยเลิกถามคำถามในชั้นเรียน กลัวว่าพวกเขาอาจจะถือว่าโง่หรือโง่โดยเพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไปซ้อมทุกๆวัน ผมกลับบ้านทางร่างกายและจิตใจอ่อนล้า
แต่ความเข้าใจของฉันก็เป็นฉันยังคงกลัวการใส่ในเกม ในกรณีที่ผู้เล่นคนอื่นได้รับบาดเจ็บ ฉันยังกลัวการทำผิดพลาดและได้รับโทษโดยโค้ชและเพื่อนร่วมทีมโกรธร้อง บางครั้งความกลัวเหล่านี้เป็นจริง ในระหว่างฤดูกาลปีของฉัน ตำแหน่งของฉันในยามสำรอง LED ผมเล่นในการแข่งขันในหลายโอกาส ในโอกาสดังกล่าว ผมมักจะทำพลาดส่วนใหญ่เวลาผิดไม่พบ พวกเขาไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงผลของการเล่น แต่ฉันได้รับใช้ในการเฆี่ยนอย่างความผิดพลาดที่ฉันได้ทำ เหตุการณ์เหล่านี้เท่านั้น ประกอบกับความกลัวของการเล่น แต่ผมก็ไม่เคยทำพลาด บางครั้งผมเล่นดี ซึ่งผมก็แสดงความยินดี . ตอนนี้ฉันฉุกคิดขึ้นได้ในปีสุดท้ายของฉันของฟุตบอลและฉันต้องเผชิญกับสองตำแหน่งเริ่มต้น ผมรู้สึกว่าเปลี่ยนไปแล้ว