The model proposed above raises a q

The model proposed above raises a quite different set of questions from those explicitly tackled by Kuhn and Popper, and shifts the focus of the debate. How should the balance between functions be struck? That is to say, for any given group of scientists, how many should be fulfilling puzzle solving functions, rather than critical functions? And of those performing critical functions, how many should, say, be performing evaluative functions? These questions,and others like them, may not have ‘hard and fast’ contextually invariant answers. Instead, the proper distribution of activity may depend on the skill base available—e.g. perhaps despite their
best efforts, some people cannot feign being dogmatic when they are not, in so far as they cannot really push themselves to defend a theory come what may—and also the state of science at the time. If T4 were evaluated as suffering from severe defects but there was nothing else available to put in its place, for instance, then perhaps more imaginative effort would be required. Similarly, if T5 remained
untested and unchallenged, then perhaps more offensive and defensive interplay concerning T5 would be merited. (So note also that the wisdom of occasional episodes resembling revolutions, but not quite so extreme and wide-ranging as Kuhn’s model demands, may be accounted for.)
I should emphasise that I have not denied that there is a fact of the matter about what an individual scientist might best do (or best be directed to do) in a particular context of inquiry. Rather, I have suggested that determining what this is requires reference not only to the state of science understood as a body of propositions (or as knowledge) but also to what other scientists are doing and the
capacities of the individual scientist. Consider a new professional scientist, going into his first postdoctoral research project; and let his capacity for good work be fixed by his interests, desires, and experience. Assume he could work just as well in group B as in group A. It might be preferable for him to join A because its line of inquiry is
more promising than that of B, on current indicators, although it has fewer members.21 So in short, I take there to be measures—even if they are rough measures, such as Popper’s corroboration function22— of how theories (and/or research programmes, modelling procedures, etc.) are faring. And these, given the resources at our disposal, determine how we should respond. A simple analogy may help. Imagine you, the chess player, are managing science. The pieces are the scientists under your command, and their capacities vary in accordance with their type (e.g. pawn or rook). The position on the board—nature is playing the opposing side—reflects the status quo. And now imagine you are told that, against the rules of normal chess, you are allowed to introduce a new pawn (which you can place on any unoccupied square).23 (This is akin to the introduction of a new scientist; pieces
working in combination on your side can be thought of as research groups, and so on.) Some moves will be better than others, given your aim of winning the game, and in some circumstances it will be clear that one available move is best. So my own view is that considering social structure neither precludes employing insights from what might be called the ‘logical’ tradition in the philosophy of science—formal apparatus, such as confirmation or corroboration functions, for instance—nor requires
acceptance of the view that studies in scientific method always require reference to the history of science. Social structure is relevant to questions of scientific method; but it is hardly as if when we discuss groups, rather than individuals, we suddenly find ourselves in territory where the ‘logical’ tradition has nothing to offer.24 The picture presented in this paper is complex, and the questions enumerated in this concluding section are daunting. It may prove to be the case that they are beyond our power to answer satisfactorily except in highly idealized contexts. Nevertheless, it appears that complexity is necessary if we are to truly get to grips with the question of how science should work. At the very least, the model here considered, e.g. as presented in Fig. 6, provides a basic framework with which to tackle practical questions when considering the research activity of a group (or groups). And even
if that model is rejected, to consider functions at the level of the group is arguably to make an important conceptual breakthrough in understanding (and therefore shaping) science. If there is one message to take away, it is that ideal science may be realizable in more than one way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบจำลองที่นำเสนอข้างต้นยกชุดค่อนข้างแตกต่างคำถามจากผู้ที่แก้ได้อย่างชัดเจน โดย Kuhn และ Popper และกะจุดเน้นของการอภิปราย ควรหลงสมดุลระหว่างฟังก์ชันอย่างไร กล่าวคือ สำหรับกลุ่มใด ๆ ให้นักวิทยาศาสตร์ จำนวนควรจะสนองปริศนาแก้ฟังก์ชัน แทนฟังก์ชันสำคัญ และผู้ทำหน้าที่ที่สำคัญ จำนวนควร พูด ทำฟังก์ชัน evaluative คำถามเหล่านี้ และคนอื่น ๆ เช่นพวกเขา อาจไม่มีคำตอบ contextually บล็อก "อย่างหนัก และรวดเร็ว" แทน การกระจายที่เหมาะสมของกิจกรรมอาจขึ้นอยู่กับทักษะพื้นฐาน available—e.g. บางทีแม้มีการ
พยายาม บางคนไม่สามารถทีจะนา ๆ เมื่อไม่ ในตราบจริง ๆ พวกเขาไม่สามารถผลักดัน ตัวเองเพื่อปกป้องทฤษฎีที่ตายตัว และยังรัฐศาสตร์เวลา ถ้า T4 ได้ประเมินว่าทุกข์ทรมานจากข้อบกพร่องที่รุนแรง แต่มีอะไร จะใส่ในสถานที่ เช่น แล้วบางทีพยายามจินตนาการเพิ่มเติมจะต้อง ในทำนองเดียวกัน ถ้ายังคง T5
ยังไม่ทดลอง และอันดับ หนึ่ง แล้ว บางทียิ่งไม่เหมาะสม และป้องกันการล้อเกี่ยวกับ T5 จะมี merited (เพื่อทราบยังว่า ภูมิปัญญาของตอนเป็นครั้งคราวคล้ายรอบ แต่ไม่มากค่อนข้างมาก และหลากหลายตามความต้องการรูปแบบของ Kuhn อาจจะคิด)
ควรย้ำว่า ฉันได้ไม่ปฏิเสธว่า มีข้อเท็จจริงของเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์แต่ละตัวอาจสุดทำ (หรือส่วนนำทำ) ในบริบทเฉพาะของการสอบถาม ค่อนข้าง ผมแนะนำว่า กำหนดนี้จะต้องอ้างอิงถึงรัฐศาสตร์ที่เข้าใจ เป็นเนื้อหาขั้น (หรือ เป็นความรู้) ไม่เพียงแต่ยังให้สิ่งอื่น ๆ นักวิทยาศาสตร์กำลังทำและ
กำลังของนักวิทยาศาสตร์แต่ละ พิจารณาความใหม่อาชีพนักวิทยาศาสตร์ ไปเขาแรกนักวิจัยโครงการ และให้เขาความสามารถในการทำงานที่ดีสามารถแก้ไขได้ ด้วยผลประโยชน์ของเขา ความปรารถนา และประสบการณ์ สมมติว่า เขาสามารถทำงานได้ดีเช่นในกลุ่ม B ในกลุ่มอ. มันอาจจะดีกว่าสำหรับเขาที่จะเข้าร่วม A เนื่องจากเป็นของสอบถาม
เพิ่มเติมสัญญากว่า ของ B ในตัวบ่งชี้ปัจจุบัน ถึงแม้ว่าจะมี members.21 น้อยลงดังนั้นในสั้น ฉันจะมีให้วัด — แม้ว่าจะประเมินอย่างคร่าว ๆ เช่น Popper ของ corroboration function22 — ของว่า faring ทฤษฎี (หรือโครงการวิจัย การสร้างแบบจำลองกระบวนการ ฯลฯ) และเหล่านี้ กำหนดทรัพยากรในการจัดการ กำหนดว่าเราควรตอบสนอง เปรียบเทียบง่าย ๆ อาจช่วย ลองนึกภาพคุณ เล่นหมากรุก มีการจัดการวิทยาศาสตร์ ชิ้นนักวิทยาศาสตร์ภายใต้คำสั่งของคุณ และกำลังการผลิตของพวกเขาแตกต่างกันไปตามประเภท (เช่นเบี้ยหรือเรือ) ตำแหน่งบนกระดาน — ธรรมชาติจะเล่นข้างฝ่ายตรงข้ามซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงสภาพการ และตอนนี้ลองนึกภาพคุณกำลังบอกว่า เทียบกับกฎของหมากรุกปกติ คุณสามารถแนะนำเบี้ยใหม่ (ซึ่งคุณสามารถวางบนสี่เหลี่ยมที่ว่างอยู่ใด ๆ) .23 (นี้เป็นเหมือนกับการแนะนำของนักวิทยาศาสตร์ใหม่ ชิ้น
ทำงานร่วมด้านคุณสามารถคิดเป็นกลุ่มวิจัย และอื่น ๆ) ย้ายบางจะดีกว่าผู้อื่น กำหนดจุดมุ่งหมายของคุณชนะเกม และในบางกรณี มันจะชัดเจนที่ย้ายที่หนึ่งที่ดีสุด ดังนั้นมุมมองของตัวเอง ให้พิจารณาโครงสร้างทางสังคมไม่ไม่สามารถใช้ข้อมูลเชิงลึกจากอะไรอาจเรียกว่าประเพณี 'ตรรกะ' ในปรัชญาวิทยาศาสตร์ — เครื่องอย่างเป็นทางการ เช่นยืนยันหรือ corroboration ตัวอย่างงาน — ไม่ต้อง
ยอมรับมุมมองที่ว่า ศึกษาในทางวิทยาศาสตร์จะต้องอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ โครงสร้างทางสังคมจะเกี่ยวข้องกับคำถามของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ แต่จะไม่เหมือนเมื่อเราสนทนากลุ่ม มากกว่าบุคคล เราก็พบตัวเอง ในดินแดนซึ่งประเพณี 'ตรรกะ' มีอะไรจะ offer.24 รูปภาพที่นำเสนอในเอกสารนี้มีความซับซ้อน และคำถามที่ระบุในส่วนนี้สรุปก็ยุ่งยาก แต่อาจพิสูจน์ให้เป็นกรณีที่พวกเขาอยู่นอกเหนืออำนาจของเราตอบผ่านยกเว้นในบริบท idealized สูง อย่างไรก็ตาม มันปรากฏที่ซับซ้อนเป็นสิ่งจำเป็นถ้าเราจะไปกับคำถามที่ว่าควรทำงานวิทยาศาสตร์อย่างแท้จริง อย่างน้อย รูปแบบนี่ถือ เช่นเป็นการนำเสนอใน Fig. 6 ให้กรอบพื้นฐานที่เล่นงานปฏิบัติคำถามเมื่อพิจารณากิจกรรมวิจัยของกลุ่ม (หรือกลุ่ม) และแม้กระทั่ง
รุ่นที่ถูกปฏิเสธ พิจารณาฟังก์ชันในระดับของกลุ่มว่าว่าจะ ทำให้วิทยาศาสตร์มีความก้าวหน้าแนวคิดสำคัญในการทำความเข้าใจ (และดังนั้นจึง สร้างรูปร่าง) ถ้ามีข้อความหนึ่งจะไป เป็นว่า วิทยาศาสตร์เหมาะอาจ realizable มากกว่าหนึ่งวิธีการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบที่เสนอข้างต้นยกชุดแตกต่างกันมากของคำถามจากผู้ที่เล่นงานอย่างชัดเจนโดยคุห์นและตกใจและเปลี่ยนจุดเน้นของการอภิปราย ควรสมดุลระหว่างฟังก์ชั่นได้รับการตี? นั่นคือจะบอกว่าสำหรับกลุ่มใด ๆ ของนักวิทยาศาสตร์กี่ควรจะเป็นฟังก์ชั่นตอบสนองการแก้ปริศนามากกว่าฟังก์ชั่นที่สำคัญ? และของผู้ที่ฟังก์ชั่นที่สำคัญแสดงว่าหลายควรบอกว่าได้รับการปฏิบัติหน้าที่ประเมิน? คำถามเหล่านี้และอื่น ๆ เช่นพวกเขาอาจไม่ได้คำตอบคงบริบท 'อย่างหนักและรวดเร็ว' แต่การกระจายที่เหมาะสมของกิจกรรมที่อาจขึ้นอยู่กับฐานทักษะเผื่อเช่นบางทีแม้จะมีของพวกเขา
พยายามอย่างที่สุดที่บางคนไม่สามารถแสร้งเป็นดันทุรังเมื่อพวกเขาไม่ได้ตราบเท่าที่พวกเขาไม่สามารถจริงๆผลักดันตัวเองเพื่อปกป้องทฤษฎีมาสิ่ง พ.ค. และรัฐของวิทยาศาสตร์ในเวลา ถ้า T4 ได้รับการประเมินเป็นความทุกข์ทรมานจากข้อบกพร่องอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่มีอะไรที่ใช้ได้อื่นที่จะใส่ในสถานที่เช่นนั้นอาจจะเป็นความพยายามจินตนาการมากขึ้นจะต้อง ในทำนองเดียวกันถ้า T5 ยังคง
ยังไม่ทดลองและไม่มีใครทักท้วงแล้วบางทีอาจจะมากกว่าและการป้องกันการทำงานที่เกี่ยวข้องกับ T5 จะสมควรได้รับ (ดังนั้นทราบว่าภูมิปัญญาของเป็นครั้งคราวตอนคล้ายการปฏิวัติ แต่ไม่มากเพื่อให้มากและหลากหลายเป็นคุห์นความต้องการรูปแบบอาจจะคิด).
ผมควรจะเน้นว่าฉันไม่ได้ปฏิเสธว่ามีความจริงในเรื่องที่เกี่ยวกับ สิ่งที่นักวิทยาศาสตร์แต่ละคนที่ดีที่สุดอาจจะทำ (หรือที่ดีที่สุดถูกนำไปทำ) ในบริบทเฉพาะของสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม แต่ผมได้ชี้ให้เห็นว่าการกำหนดสิ่งนี้ต้องมีการอ้างอิงไม่เพียง แต่จะรัฐของวิทยาศาสตร์เข้าใจว่าเป็นร่างของข้อเสนอ (หรือเป็นความรู้) แต่ยังรวมถึงสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์คนอื่น ๆ กำลังทำและ
ความสามารถของนักวิทยาศาสตร์แต่ละคน พิจารณาเป็นนักวิทยาศาสตร์มืออาชีพใหม่ที่จะเข้าสู่โครงการวิจัยหลังปริญญาเอกครั้งแรกของเขา และให้กำลังการผลิตของเขาสำหรับการทำงานที่ดีได้รับการแก้ไขโดยความสนใจของเขาปรารถนาและประสบการณ์ สมมติว่าเขาสามารถทำงานได้เป็นอย่างดีในกลุ่ม B เป็นกลุ่ม A. มันอาจจะดีกว่าสำหรับเขาที่จะเข้าร่วมเพราะสายของสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมจะ
มีแนวโน้มมากขึ้นกว่า B, ตัวชี้วัดในปัจจุบันแม้ว่ามันจะมี members.21 น้อยลงดังนั้นใน สั้นผมใช้จะต้องมีมาตรการแม้ว่าพวกเขาจะมีมาตรการหยาบเช่นประหลาดของ function22- ยืนยันว่าทฤษฎี (และ / หรือโครงการวิจัยขั้นตอนการสร้างแบบจำลอง ฯลฯ ) มี faring และสิ่งเหล่านี้ให้ทรัพยากรที่จำหน่ายของเรากำหนดวิธีการที่เราควรจะตอบสนอง คล้ายคลึงง่ายอาจช่วยให้ ลองนึกภาพคุณเล่นหมากรุกที่มีการจัดการทางวิทยาศาสตร์ ชิ้นส่วนที่มีนักวิทยาศาสตร์ภายใต้คำสั่งของคุณและความสามารถของพวกเขาแตกต่างกันไปตามประเภทของพวกเขา (เช่นจำนำหรือโกง) ตำแหน่งในคณะกรรมการที่ธรรมชาติจะเล่นตรงข้ามด้านสะท้อนให้เห็นถึงสภาพที่เป็นอยู่ และตอนนี้คิดว่าคุณจะบอกว่ากับกฎของหมากรุกปกติที่คุณจะได้รับอนุญาตที่จะแนะนำจำนำใหม่ (ซึ่งคุณสามารถวางบนตารางว่างใด ๆ ) .23 (ซึ่งจะคล้ายกับการแนะนำของนักวิทยาศาสตร์ใหม่; ชิ้น
ที่ทำงานใน การรวมกันในด้านของคุณอาจจะคิดว่าเป็นกลุ่มวิจัยและอื่น ๆ ). ย้ายบางคนจะดีกว่าคนอื่น ๆ ที่ได้รับเป้าหมายของคุณในการชนะเกมและในบางสถานการณ์มันจะเป็นที่ชัดเจนว่าหนึ่งย้ายที่ดีที่สุดที่มีอยู่ ดังนั้นมุมมองของตัวเองก็คือการพิจารณาโครงสร้างทางสังคมไม่ติ๊ดใช้ข้อมูลเชิงลึกจากสิ่งที่อาจจะเรียกว่า 'ตรรกะ' ประเพณีในปรัชญาของวิทยาศาสตร์ทางการอุปกรณ์เช่นยืนยันหรือยืนยันการทำงานสำหรับอินสแตนซ์ไม่จำเป็นต้อง
ได้รับการยอมรับในมุมมองว่าการศึกษา ในวิธีการทางวิทยาศาสตร์ที่มักจะต้องมีการอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์ โครงสร้างทางสังคมที่มีความเกี่ยวข้องกับคำถามของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ แต่มันก็แทบจะไม่เป็นถ้าเมื่อเราพูดคุยเกี่ยวกับกลุ่มมากกว่าบุคคลที่เราก็พบว่าตัวเองอยู่ในดินแดนที่ 'ตรรกะ' ประเพณีมีอะไรจะ offer.24 ภาพที่นำเสนอในบทความนี้มีความซับซ้อนและคำถามแจกแจงในส่วนสุดท้ายนี้ เป็นที่น่ากลัว มันอาจจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นกรณีที่อยู่นอกเหนืออำนาจของเราที่จะตอบที่น่าพอใจยกเว้นในบริบทเงียบสงบมาก แต่ก็ปรากฏว่ามีความซับซ้อนเป็นสิ่งที่จำเป็นถ้าเราอย่างแท้จริงได้รับไปจับกับคำถามที่ว่าวิทยาศาสตร์ควรจะทำงาน ที่อย่างน้อยที่สุดรูปแบบที่นี่พิจารณาเช่นตามที่แสดงในรูปที่ 6 ให้กรอบพื้นฐานที่ช่วยจัดการกับปัญหาในทางปฏิบัติเมื่อพิจารณากิจกรรมการวิจัยของกลุ่ม (หรือกลุ่ม) และแม้กระทั่ง
ถ้ารูปแบบที่ถูกปฏิเสธที่จะต้องพิจารณาการทำงานในระดับของกลุ่มที่มีเนื้อหาที่จะทำให้การพัฒนาแนวความคิดที่สำคัญในการทำความเข้าใจ (และดังนั้นจึงสร้าง) วิทยาศาสตร์ ถ้ามีข้อความที่จะไปก็คือการที่วิทยาศาสตร์อาจจะเหมาะที่จะได้รับในมากกว่าหนึ่งวิธี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบการนำเสนอข้างต้นเพิ่มชุดคำถามที่ค่อนข้างแตกต่างกันอย่างชัดเจน และแก้ไขโดย คุนกะตกใจ และโฟกัสของการอภิปราย ความสมดุลระหว่างการทำงานอย่างไรถูก ? จึงกล่าวได้ว่า กลุ่มใด ๆของนักวิทยาศาสตร์หลายวิธีควรตอบสนองฟังก์ชั่นการแก้ปริศนามากกว่าหน้าที่ที่สำคัญ ? และพวกที่แสดงการการทำงานวิธีการหลายควร กล่าวว่า เป็นหน้าที่ประเมิน ? คำถามเหล่านี้และอื่น ๆเช่นพวกเขาอาจไม่ได้ ' ' ใช้ความหนักและรวดเร็วตอบ แทน , การกระจายที่เหมาะสมของกิจกรรมอาจขึ้นอยู่กับทักษะพื้นฐาน available-e.g. บางทีแม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของพวกเขา
บางคนไม่สามารถแสร้งทำเป็นดันทุรังเมื่อพวกเขาจะไม่เท่าที่พวกเขาไม่สามารถจริงๆดันตัวเองเพื่อปกป้องทฤษฎีมาสิ่งที่อาจ และรัฐศาสตร์ ในตอนนั้น ถ้า T4 ได้รับการประเมินว่าเป็นทุกข์จากความบกพร่องรุนแรง แต่ไม่มีอะไรสามารถวางในสถานที่ ของตัวอย่าง แล้วบางทีอาจจะมากกว่าที่ใช้ความพยายาม จะต้อง ในทำนองเดียวกัน ถ้ายังคงไม่มีใครทักท้วงและ T5
ทดสอบ ,บางทีก้าวร้าวมากขึ้นและป้องกันทางด้าน T5 จะ merited . ( เพื่อให้ทราบว่า ปัญญาเป็นครั้งคราวตอนคล้ายการปฏิวัติ แต่ค่อนข้างรุนแรงและหลากหลายตามความต้องการ คูนนางแบบอาจจะคิด )
ฉันควรจะเน้นว่าผมไม่ได้ปฏิเสธว่ามีความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์แต่ละคนอาจจะดีที่สุด หรือ ดีที่สุดที่ทำได้ ) ในบริบทเฉพาะของสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม . ค่อนข้างผมแนะนำว่าหาอะไรนี่ต้องมีการอ้างอิงที่ไม่เพียง แต่รัฐของวิทยาศาสตร์เข้าใจได้ว่าร่างกายของตน ( หรือรู้ ) แต่ยังเป็นสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์อื่น ๆทำและ
ความจุของนักวิทยาศาสตร์แต่ละคน พิจารณานักวิทยาศาสตร์มืออาชีพ ใหม่ จะเป็นโครงการวิจัยปริญญาเอกของเขาก่อน และให้ความสามารถของเขาสำหรับการทำงานที่ดีคงความสนใจของเขาปรารถนา และประสบการณ์ ว่าเขาสามารถทำงานได้ดีในกลุ่ม บี ในกลุ่ม เอ มันอาจจะดีกว่าสำหรับเขาที่จะเข้าร่วมเพราะสายสอบสวนคือ
มีแนวโน้มมากขึ้นกว่าที่ของ B ในตัว ปัจจุบัน ถึงแม้ว่ามันจะมีน้อย members.21 ดังนั้นในระยะสั้นที่ผมใช้นั้นเป็นมาตรการ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นมาตรการที่ขรุขระเช่น ปอปเปอร์คือการยืนยัน function22 - วิธีทฤษฎี ( และ / หรือโครงการวิจัยแบบจำลองกระบวนการ ฯลฯ ) ที่สวยงาม และเหล่านี้จากแหล่งที่เราขายทิ้ง กำหนดว่าเราควรจะตอบสนอง เปรียบเทียบง่าย ๆอาจช่วยได้ จินตนาการคุณ ผู้เล่นหมากรุกเป็นผู้จัดการวิทยาศาสตร์ ชิ้นเป็นนักวิทยาศาสตร์ภายใต้คำสั่งของคุณและความสามารถของพวกเขาแตกต่างกันไปตามชนิดของพวกเขา ( เช่นจำนำหรือเรือ ) ตำแหน่งบนกระดาน ธรรมชาติ คือ การเล่นฝั่งตรงข้าม สะท้อนให้เห็นถึงสถานะที่เป็นอยู่ ตอนนี้จินตนาการคุณจะบอก ว่า ขัดต่อกฎของหมากรุกปกติ , คุณจะได้รับอนุญาตที่จะแนะนำเครื่องมือใหม่ ( ซึ่งคุณสามารถวางบนว่างใด ๆตาราง ) . 23 ( นี้จะคล้ายกับการเบื้องต้นของนักวิทยาศาสตร์ใหม่ชิ้น
;การทำงานร่วมกันในด้านของคุณสามารถคิดเป็นกลุ่มวิจัย , และอื่น ๆ ) การย้ายบางดีกว่าคนอื่น ให้เป้าหมายของการชนะเกม และในบางสถานการณ์จะชัดเจนว่ามีหนึ่งย้ายที่ดีที่สุดคือดังนั้นมุมมองของตัวเองว่า เมื่อพิจารณาโครงสร้างสังคมและขจัดการใช้ข้อมูลเชิงลึกจากสิ่งที่อาจจะเรียกว่าประเพณี ' ตรรกะในปรัชญาวิทยาศาสตร์ จำแนก เครื่องมือ เช่น ฟังก์ชันการยืนยันหรือยืนยัน ตัวอย่าง หรือต้องการการยอมรับมุมมองที่
ศึกษาวิธีการทางวิทยาศาสตร์มักจะต้องมีการอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ของวิทยาศาสตร์โครงสร้างทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับคำถามของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ แต่มันไม่เหมือนกับเมื่อเรากล่าวถึงกลุ่มมากกว่าบุคคล เราก็พบตัวเองอยู่ในดินแดนที่ประเพณี ' เหตุผล ' ไม่มีอะไรจะ offer.24 ภาพที่นำเสนอในบทความนี้มีความซับซ้อน และคำถามที่ระบุในส่วนนี้สรุปคือ น่ากลัวมันอาจจะพิสูจน์ให้เป็นกรณีที่จะเกินอำนาจของเราที่จะตอบได้ดี ยกเว้นในอุดมคติสูงบริบท . อย่างไรก็ตาม ปรากฏว่า ความซับซ้อนเป็นเรื่องจำเป็นถ้าเราอย่างแท้จริงไปจับกับคำถามของวิธีการวิทยาศาสตร์ควรจะทำงาน อย่างน้อย ที่นี่ถือว่าเป็นรูปแบบ เช่น แสดงในรูปที่ 6มีพื้นฐานกรอบที่แก้ไขปัญหาในทางปฏิบัติเมื่อพิจารณาการวิจัย กิจกรรมของกลุ่ม ( หรือกลุ่ม ) และแม้แต่
ถ้าแบบที่เป็นปฎิเสธ เพื่อพิจารณาการทำงานในระดับของกลุ่มเป็น arguably ให้แนวคิดสำคัญในการพัฒนาความเข้าใจ ( และสร้าง ) วิทยาศาสตร์ หากมีหนึ่งข้อความรับกลับไปมันเป็นวิทยาศาสตร์ที่เหมาะสมอาจจะคาดว่าในมากกว่าหนึ่งวิธี