Savages we call them, because their

Savages we call them, because their Manners differ from ours, which we think the Perfection of Civility. They think the same of theirs.

Perhaps if we could examine the Manners of different Nations with Impartiality, we should find no People so rude as to be without Rules of Politeness, nor any so polite as not to have some Remains of Rudeness

The Indian Men when young are Hunters and Warriors; when old, Counsellors; for all their Government is by Counsel of the Sages; there is no Force there are no Prisons, no Officers to compel Obedience, or inflict Punishment.—Hence they generally study Oratory; the best Speaker having the most Influence. The Indian Women till the Ground, dress the Food, nurse and bring up the Children, & preserve & hand down to Posterity the Memory of public Transactions. These Employments of Men and Women are accounted natural & honorable, Having few artificial Wants, they have abundance of Leisure for Improvement by Conversation. Our laborious Manner of Life compar’d with theirs, they esteem slavish & base; and the Learning on which we value ourselves, they regard as frivolous & useless. An Instance of this occurr’d at the Treaty of Lancaster in Pensilvania, anno 1744, between the Government of Virginia and the Six Nations. After the principal Business was settled, the Commissioners from Virginia acquainted the Indians by a Speech, that there was at Williamsburg a College, with a Fund for Educating Indian youth; and that if the Six Nations would send down half a dozen of their young Lads to that College, the Government would take Care that they should be well provided for, and instructed in all the Learning of the White People. It is one of the Indian Rules of Politeness not to answer a public Proposition the same day that it is made; they think it would be treating it as a light matter, and that they show it Respect by taking time to consider it, as of a Matter important. They therefore deferr’d their Answer till the Day following; when their Speaker began by expressing their deep Sense of the Kindness of the Virginia Government in making them that Offer, for we know, says he, that you highly esteem the kind of Learning taught in those Colleges, and that the Maintenance of our young Men while with you, would be very expensive to you. We are convinc’d therefore that you mean to do us Good by your Proposal, and we thank you heartily. But you who are wise must know, that different Nations have different Conceptions of Things, and you will therefore not take it amiss if our Ideas of this kind of Education happen not to be the same with yours. We have had some Experience of it: Several of our young People were formerly brought up at the Colleges of the Northern Provinces; they were instructed in all your Sciences; but when they came back to us they were bad Runners ignorant of every means of living in the Woods, unable to bear either Cold or Hunger, knew neither how to build a Cabin, take a Deer or kill an Enemy, spoke our Language imperfectly, were therefore neither fit for Hunters Warriors, or Counsellors, they were totally good for nothing. We are however not the less oblig’d by your kind Offer tho’ we decline accepting it; and to show our grateful Sense of it, if the Gentlemen of Virginia will send us a Dozen of their Sons, we will take great Care of their Education, instruct them in all we know, and make Men of them.—

Having frequent Occasions to hold public Councils, they have acquired great Order and Decency in conducting them. The old Men sit in the foremost Ranks, the Warriors in the next, and the Women & Children in the hindmost. The Business of the Women is to take exact Notice of what passes, imprint it in their Memories, for they have no Writing, and communicate it to their Children. They are the Records of the Councils, and they preserve Traditions of the Stipulations in Treaties 100 Years back, which when we compare with our Writings we always find exact. He that would speak rises. The rest observe a profound Silence. When he has finish’d and sits down; they leave him 5 or 6 Minutes to recollect, that if he has omitted any thing he intended to say, or has any thing to add, he may rise again and deliver it. To interrupt another, even in common Conversation, is reckon’d highly indecent. How different this is, from the Conduct of a polite British House of Commons where scarce every person without some confusion, that makes the Speaker hoarse in calling to Order and how different from the Mode of Conversation in many polite Companies of Europe, where if you do not deliver your Sentence with great Rapidity, you are cut off in the middle of it by the Impatients Loquacity of those you converse with, and never suffer’d to finish it—

The Politeness of the Savages in Conversation is indeed carried to Excess, since it does not permit them to contradict or deny the Truth of what is asserted in their Presence; By this means they indeed avoid Disputes, but then it becomes difficult to know their Minds, or what Impression you make upon them. The Missionaries who have attempted to convert them to Christianity, all complain of this as one of the great difficulties of their Mission: The Indians hear with Patience the Truths of the Gospel explain’d to them, and give their usual Tokens of Assent & Approbation: You would think they were convinc’d. No such Matter. It is mere Civility. A Suedish Minister, having assembled the Chiefs of the Saquehanah Indians, made a Sermon to them, acquainting them with the principal historical Facts on which our Religion is founded, such as the Fall of our first Parents by eating an Apple; the Coming of Christ, to repair the Mischief; his Miracles & Suffering, &c. When he had finished, an Indian Orator stood up to thank him. What you have told us, says he, is all very good. It is indeed a bad Thing to eat Apples. It is better to make them all into Cyder. We are much oblig’d by your Kindness in coming so far to tell us these Things which you have heard from your Mothers; in return I will tell you some of those we have heard from ours. In the Beginning our Fathers had only the Flesh of Animals to subsist on, and if their Hunting was unsuccessful, they were starving. Two of our young Hunters having kill’d a Deer, made a Fire in the Woods to broil some Part of it. When they were about to satisfy their Hunger, they beheld a beautiful young Woman descend from the Clouds, and seat herself on that Hill which you see yonder among the blue Mountains. They said to each other, It is a Spirit that perhaps has smelt our broiling Venison & wishes to eat of it: Let us offer some to her. They presented her with the Tongue, She was pleas’d with the Taste of it, and said, Your Kindness shall be rewarded: Come to this Place after thirteen Moons, and you shall find something that will be of great Benefit in nourishing you and your Children to the latest Generations. They did so, and to their Surprise found Plants they had never seen before, but which from that antique time have been instantly cultivated among us to our great Advantage. Where her right Hand had touch’d the Ground they found Maize; Where her left hand had touch’d it, they found Kidney Beans, and where her Backside had rested on it, they found Tobacco.—The good Missionary disgusted with this idle Tale, said, What I delivered to you were sacred Truths, but what you tell me is mere Fable, Fiction and Falshood. The Indian offended, reply’d, My Brother, it seems your Friends have not done you Justice in your Education, they have not well instructed you in the Rules of common Civility. You saw that we who understand and practise those Rules, believ’d all your Stories: Why do you refuse to believe ours?— [interleaved is a sheet with no writing, but a sketch of what appears to be a hot air balloon]

When any of them come into our Towns, our People are apt to croud round them, gaze upon them, & incommode them where they desire to be private; this they esteem great Rudeness, the Effect of & Want of Instruction in the Rules of Civility & good Manners. We have, say they, as much Curiosity as you, and when you come into our Towns, we wish for Opportunities of looking at you; but for this purpose we hide our Selves behind Bushes where you are to pass, and never intrude ourselves into your Company.—

Their Manner of entring one anothers villages has likewise its Rules. It is reckon’d uncivil in travelling Strangers to enter a Village abruptly, without giving Notice of their Approach. Therefore as soon as they arrive within Hearing, they stop & hollow, remaining there till invited to enter. Two old Men usually come out to them, and lead them in. There is in every Village a vacant Dwelling called the Strangers House. Here they are plac’d, while the old Men go round from Hut to Hut, acquainting the Inhabitants that Strangers are arriv’d who are probably hungry & weary; and every one sends them what he can spare of Victuals & Skins to repose on. When the Strangers are refresh’d, Pipes & Tobacco are brought, and then, but not before, Conversation begins, with Enquiries who they are, whither bound, what News, &c. and it usually ends with Offers of Service if the Strangers have occasion of Guides or any Necessaries for continuing their Journey, and nothing is exacted for the Entertainment.

The same Hospitality esteem’d among them as a principal Virtue, is practic’d by private Persons, of which Conrad Weiser, our Interpreter gave me the following Instance. He had been naturaliz’d among the Six Nations, & spoke well the Mohock Language. In going thro’ the Indian Country to carry a Message from our Governor to the Council at Onondaga, he call’d at the Habitation of Canasetego an old Acquaintance, who embrac’d him, spread Furs for him to sit on, plaid before him some boil’d Beans & Venison, and mix’d some Rum & Water for his Drink. When he was well refresh’d, and had lit his Pipe, Canassetego began to co

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนป่าเหล่านั้นเราเรียกพวกเขา เนื่องจากมารยาทของพวกเขาแตกต่างจากของเรา ซึ่งเราคิดว่า ความสมบูรณ์แบบของมารยาท พวกเขาคิดว่า เหมือนกับของตนบางทีถ้าเราสามารถตรวจสอบมารยาทของประเทศ ด้วยเมตตา เราควรหาคนไม่หยาบมากไม่ได้ โดยกฎของ Politeness หรือใด ๆ ให้สุภาพไม่มีบางอย่างยังคงของความหยาบคายThe Indian Men when young are Hunters and Warriors; when old, Counsellors; for all their Government is by Counsel of the Sages; there is no Force there are no Prisons, no Officers to compel Obedience, or inflict Punishment.—Hence they generally study Oratory; the best Speaker having the most Influence. The Indian Women till the Ground, dress the Food, nurse and bring up the Children, & preserve & hand down to Posterity the Memory of public Transactions. These Employments of Men and Women are accounted natural & honorable, Having few artificial Wants, they have abundance of Leisure for Improvement by Conversation. Our laborious Manner of Life compar’d with theirs, they esteem slavish & base; and the Learning on which we value ourselves, they regard as frivolous & useless. An Instance of this occurr’d at the Treaty of Lancaster in Pensilvania, anno 1744, between the Government of Virginia and the Six Nations. After the principal Business was settled, the Commissioners from Virginia acquainted the Indians by a Speech, that there was at Williamsburg a College, with a Fund for Educating Indian youth; and that if the Six Nations would send down half a dozen of their young Lads to that College, the Government would take Care that they should be well provided for, and instructed in all the Learning of the White People. It is one of the Indian Rules of Politeness not to answer a public Proposition the same day that it is made; they think it would be treating it as a light matter, and that they show it Respect by taking time to consider it, as of a Matter important. They therefore deferr’d their Answer till the Day following; when their Speaker began by expressing their deep Sense of the Kindness of the Virginia Government in making them that Offer, for we know, says he, that you highly esteem the kind of Learning taught in those Colleges, and that the Maintenance of our young Men while with you, would be very expensive to you. We are convinc’d therefore that you mean to do us Good by your Proposal, and we thank you heartily. But you who are wise must know, that different Nations have different Conceptions of Things, and you will therefore not take it amiss if our Ideas of this kind of Education happen not to be the same with yours. We have had some Experience of it: Several of our young People were formerly brought up at the Colleges of the Northern Provinces; they were instructed in all your Sciences; but when they came back to us they were bad Runners ignorant of every means of living in the Woods, unable to bear either Cold or Hunger, knew neither how to build a Cabin, take a Deer or kill an Enemy, spoke our Language imperfectly, were therefore neither fit for Hunters Warriors, or Counsellors, they were totally good for nothing. We are however not the less oblig’d by your kind Offer tho’ we decline accepting it; and to show our grateful Sense of it, if the Gentlemen of Virginia will send us a Dozen of their Sons, we will take great Care of their Education, instruct them in all we know, and make Men of them.—Having frequent Occasions to hold public Councils, they have acquired great Order and Decency in conducting them. The old Men sit in the foremost Ranks, the Warriors in the next, and the Women & Children in the hindmost. The Business of the Women is to take exact Notice of what passes, imprint it in their Memories, for they have no Writing, and communicate it to their Children. They are the Records of the Councils, and they preserve Traditions of the Stipulations in Treaties 100 Years back, which when we compare with our Writings we always find exact. He that would speak rises. The rest observe a profound Silence. When he has finish’d and sits down; they leave him 5 or 6 Minutes to recollect, that if he has omitted any thing he intended to say, or has any thing to add, he may rise again and deliver it. To interrupt another, even in common Conversation, is reckon’d highly indecent. How different this is, from the Conduct of a polite British House of Commons where scarce every person without some confusion, that makes the Speaker hoarse in calling to Order and how different from the Mode of Conversation in many polite Companies of Europe, where if you do not deliver your Sentence with great Rapidity, you are cut off in the middle of it by the Impatients Loquacity of those you converse with, and never suffer’d to finish it—The Politeness of the Savages in Conversation is indeed carried to Excess, since it does not permit them to contradict or deny the Truth of what is asserted in their Presence; By this means they indeed avoid Disputes, but then it becomes difficult to know their Minds, or what Impression you make upon them. The Missionaries who have attempted to convert them to Christianity, all complain of this as one of the great difficulties of their Mission: The Indians hear with Patience the Truths of the Gospel explain’d to them, and give their usual Tokens of Assent & Approbation: You would think they were convinc’d. No such Matter. It is mere Civility. A Suedish Minister, having assembled the Chiefs of the Saquehanah Indians, made a Sermon to them, acquainting them with the principal historical Facts on which our Religion is founded, such as the Fall of our first Parents by eating an Apple; the Coming of Christ, to repair the Mischief; his Miracles & Suffering, &c. When he had finished, an Indian Orator stood up to thank him. What you have told us, says he, is all very good. It is indeed a bad Thing to eat Apples. It is better to make them all into Cyder. We are much oblig’d by your Kindness in coming so far to tell us these Things which you have heard from your Mothers; in return I will tell you some of those we have heard from ours. In the Beginning our Fathers had only the Flesh of Animals to subsist on, and if their Hunting was unsuccessful, they were starving. Two of our young Hunters having kill’d a Deer, made a Fire in the Woods to broil some Part of it. When they were about to satisfy their Hunger, they beheld a beautiful young Woman descend from the Clouds, and seat herself on that Hill which you see yonder among the blue Mountains. They said to each other, It is a Spirit that perhaps has smelt our broiling Venison & wishes to eat of it: Let us offer some to her. They presented her with the Tongue, She was pleas’d with the Taste of it, and said, Your Kindness shall be rewarded: Come to this Place after thirteen Moons, and you shall find something that will be of great Benefit in nourishing you and your Children to the latest Generations. They did so, and to their Surprise found Plants they had never seen before, but which from that antique time have been instantly cultivated among us to our great Advantage. Where her right Hand had touch’d the Ground they found Maize; Where her left hand had touch’d it, they found Kidney Beans, and where her Backside had rested on it, they found Tobacco.—The good Missionary disgusted with this idle Tale, said, What I delivered to you were sacred Truths, but what you tell me is mere Fable, Fiction and Falshood. The Indian offended, reply’d, My Brother, it seems your Friends have not done you Justice in your Education, they have not well instructed you in the Rules of common Civility. You saw that we who understand and practise those Rules, believ’d all your Stories: Why do you refuse to believe ours?— [interleaved is a sheet with no writing, but a sketch of what appears to be a hot air balloon]When any of them come into our Towns, our People are apt to croud round them, gaze upon them, & incommode them where they desire to be private; this they esteem great Rudeness, the Effect of & Want of Instruction in the Rules of Civility & good Manners. We have, say they, as much Curiosity as you, and when you come into our Towns, we wish for Opportunities of looking at you; but for this purpose we hide our Selves behind Bushes where you are to pass, and never intrude ourselves into your Company.—Their Manner of entring one anothers villages has likewise its Rules. It is reckon’d uncivil in travelling Strangers to enter a Village abruptly, without giving Notice of their Approach. Therefore as soon as they arrive within Hearing, they stop & hollow, remaining there till invited to enter. Two old Men usually come out to them, and lead them in. There is in every Village a vacant Dwelling called the Strangers House. Here they are plac’d, while the old Men go round from Hut to Hut, acquainting the Inhabitants that Strangers are arriv’d who are probably hungry & weary; and every one sends them what he can spare of Victuals & Skins to repose on. When the Strangers are refresh’d, Pipes & Tobacco are brought, and then, but not before, Conversation begins, with Enquiries who they are, whither bound, what News, &c. and it usually ends with Offers of Service if the Strangers have occasion of Guides or any Necessaries for continuing their Journey, and nothing is exacted for the Entertainment.The same Hospitality esteem’d among them as a principal Virtue, is practic’d by private Persons, of which Conrad Weiser, our Interpreter gave me the following Instance. He had been naturaliz’d among the Six Nations, & spoke well the Mohock Language. In going thro’ the Indian Country to carry a Message from our Governor to the Council at Onondaga, he call’d at the Habitation of Canasetego an old Acquaintance, who embrac’d him, spread Furs for him to sit on, plaid before him some boil’d Beans & Venison, and mix’d some Rum & Water for his Drink. When he was well refresh’d, and had lit his Pipe, Canassetego began to co

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ป่าที่เราเรียกพวกเขาเพราะมารยาทของพวกเขาต่างจากเราซึ่งเราคิดว่าสมบูรณ์แบบของความสุภาพ พวกเขาคิดเดียวกันของพวกเขา. บางทีถ้าเราสามารถตรวจสอบมารยาทของชาติที่แตกต่างกับความเป็นธรรมเราควรจะหาคนที่ไม่มีดังนั้นหยาบคายเป็นไปได้โดยไม่ต้องกฎของความสุภาพและไม่ใด ๆ ที่สุภาพเพื่อที่จะไม่ให้มีเหลือบางส่วนของความหยาบอินเดียผู้ชายเมื่อหนุ่มสาวนักล่าและนักรบ; เมื่ออายุปรึกษา; สำหรับทุกรัฐบาลของพวกเขาคือการเป็นที่ปรึกษาของปราชญ์; มีกองทัพไม่มีไม่มีเรือนจำเจ้าหน้าที่ที่ไม่มีการบังคับให้เชื่อฟังหรือก่อ Punishment. -ดังนั้นพวกเขามักศึกษาปราศรัย; ลำโพงที่ดีที่สุดที่มีอิทธิพลมากที่สุด ผู้หญิงอินเดียจนถึงพื้นดิน, ชุดอาหาร, พยาบาลและนำเด็กและรักษามือและลงไปที่ลูกหลานความทรงจำของการทำธุรกรรมของประชาชน มีงานเหล่านี้ของชายและหญิงจะคิดตามธรรมชาติและมีเกียรติมีไม่กี่ต้องการเทียมที่พวกเขามีความอุดมสมบูรณ์ของการพักผ่อนเพื่อการพัฒนาโดยการสนทนา ลักษณะลำบากของเราชีวิต compar'd กับพวกเขาพวกเขาถือว่าเลวทรามและฐาน และการเรียนรู้ที่เราเห็นคุณค่าของตัวเองที่พวกเขาถือว่าเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ และไร้ประโยชน์ ตัวอย่างของนี้ occurr'd ที่สนธิสัญญาแห่งแลงคาสเตอร์ใน Pensilvania, Anno 1744 ระหว่างรัฐบาลแห่งรัฐเวอร์จิเนียและหกชาติ หลังจากที่ธุรกิจหลักได้รับการตัดสินจากคณะกรรมาธิการเวอร์จิเนียคุ้นเคยอินเดียโดยการพูดว่ามีอยู่ที่วิลเลียมส์วิทยาลัยที่มีกองทุนเพื่อการให้ความรู้เยาวชนอินเดีย; และถ้าหกชาติจะส่งลงครึ่งโหลของเด็กหนุ่มสาวของพวกเขาเพื่อวิทยาลัยที่รัฐบาลจะใช้เวลาการดูแลที่พวกเขาควรจะให้ดีหาและคำแนะนำในทุกการเรียนรู้ของคนขาว มันเป็นหนึ่งในกฎของอินเดียไม่สุภาพที่จะตอบโจทย์ของประชาชนวันเดียวกันกับที่มันถูกสร้างขึ้น; พวกเขาคิดว่ามันจะได้รับการรักษามันเป็นเรื่องแสงและพวกเขาแสดงความเคารพโดยการใช้เวลาที่จะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญของเรื่อง พวกเขาจึง deferr'd คำตอบของพวกเขาจนถึงวันดังต่อไปนี้ เมื่อลำโพงของพวกเขาเริ่มต้นด้วยการแสดงความรู้สึกลึก ๆ ของพวกเขาจากความเมตตาของรัฐบาลเวอร์จิเนียในการทำให้พวกเขาว่าข้อเสนอสำหรับการที่เรารู้ว่าเขาพูดว่าคุณสูงนับถือชนิดของการเรียนรู้การสอนในวิทยาลัยเหล่านั้นและว่าการบำรุงรักษาของคนหนุ่มสาวของเรา ในขณะที่กับคุณจะมีราคาแพงมากกับคุณ เรากำลัง convinc'd เหตุที่คุณหมายถึงเราจะทำอย่างไรดีโดยข้อเสนอของคุณและเราขอขอบคุณอย่างเต็มที่ แต่คุณคนที่ฉลาดจะต้องรู้ว่าเนชั่นที่แตกต่างกันมีแนวคิดที่แตกต่างกันของสิ่งต่าง ๆ และคุณจะไม่ใช้มันผิดปกติถ้าไอเดียของเราของชนิดของการศึกษาที่เกิดขึ้นไม่ได้ที่จะเป็นเช่นเดียวกับคุณนี้ เรามีประสบการณ์การทำงานของมันบาง: หลายคนหนุ่มสาวของเราถูกนำก่อนขึ้นที่วิทยาลัยทางเหนือของจังหวัด; พวกเขาได้รับคำสั่งในวิทยาศาสตร์ทั้งหมดของคุณ แต่เมื่อพวกเขากลับมาให้เราที่พวกเขาวิ่งไม่ดีโง่เขลาของทุกวิธีการที่อาศัยอยู่ในป่าไม่สามารถที่จะแบกรับทั้งเย็นหรือหิวรู้ทั้งวิธีการสร้างกระท่อมให้ใช้กวางหรือฆ่าศัตรูที่พูดภาษาของเราไม่สมบูรณ์ จึงไม่เหมาะสำหรับนักรบล่าหรือที่ปรึกษาที่พวกเขาทั้งหมดที่ดีเพื่ออะไร เรามี แต่ไม่ได้ oblig'd น้อยลงโดยเสนอชนิดของคุณสรรพสินค้าใหญ่เราปฏิเสธที่จะยอมรับมัน และเพื่อแสดงความรู้สึกขอบคุณของเราของมันถ้าสุภาพบุรุษเวอร์จิเนียจะส่งโหลของลูกชายของพวกเขาเราจะใช้เวลาการดูแลที่ดีของการศึกษาของพวกเขาสั่งให้พวกเขาในทุกสิ่งที่เรารู้และทำให้คน them.- มีโอกาสบ่อย ถือเทศบาลสาธารณะพวกเขาได้รับการสั่งซื้อที่ดีและความเหมาะสมในการดำเนินการกับพวกเขา ผู้ชายเก่านั่งอยู่ในอันดับที่สำคัญที่สุดนักรบในครั้งต่อไปและผู้หญิงและเด็กในอยู่หลังสุด ธุรกิจของผู้หญิงคือการใช้เวปไซด์ที่แน่นอนของสิ่งที่ผ่านไปประทับอยู่ในความทรงจำมันของพวกเขาเพราะพวกเขามีการเขียนไม่ได้และสื่อสารไปยังเด็กของพวกเขา พวกเขาเป็นประวัติของเทศบาลและพวกเขารักษาประเพณีของเงื่อนไขในสนธิสัญญา 100 ปีหลังซึ่งเมื่อเราเปรียบเทียบกับงานเขียนของเราที่เรามักจะพบที่แน่นอน เขาที่จะพูดขึ้น ส่วนที่เหลือสังเกตเงียบลึกซึ้ง เมื่อเขาได้ finish'd และนั่งลง พวกเขาปล่อยให้เขา 5 หรือ 6 นาทีที่จะจำว่าถ้าเขาได้มองข้ามสิ่งใด ๆ ที่เขาตั้งใจที่จะพูดหรือมีสิ่งที่จะต้องเพิ่มใด ๆ ที่เขาอาจจะเพิ่มขึ้นอีกครั้งและส่งมอบให้ ที่จะขัดขวางอีกแม้จะอยู่ในการสนทนาที่พบบ่อยคือ reckon'd ที่ไม่เหมาะสมอย่างมาก วิธีที่แตกต่างกันคือจากการดำเนินการของที่สุภาพอังกฤษสภาที่หายากทุกคนโดยไม่สับสนบางอย่างที่ทำให้ลำโพงเสียงแหบในการเรียกร้องการสั่งซื้อและวิธีการที่แตกต่างจากโหมดของการสนทนาใน บริษัท สุภาพมากของยุโรปซึ่งถ้าคุณ ไม่ได้ส่งมอบประโยคของคุณด้วยความรวดเร็วที่ดีคุณถูกตัดออกไปในช่วงกลางของมันโดย Impatients พูดมากของคนที่คุณพูดคุยกับและไม่เคยที่จะเสร็จสิ้น suffer'd ทีความสุภาพของป่าในการสนทนาแน่นอนที่จะดำเนินการส่วนเกินเพราะมันไม่ได้อนุญาตให้พวกเขาที่จะขัดแย้งหรือปฏิเสธความจริงของสิ่งที่ถูกกล่าวหาในการแสดงตนของพวกเขา; โดยวิธีการนี้หมายความว่าพวกเขาแน่นอนหลีกเลี่ยงข้อพิพาท แต่แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าจิตใจของพวกเขาหรือสิ่งที่ประทับใจคุณทำกับพวกเขา มิชชันนารีที่มีความพยายามที่จะแปลงให้เป็นคริสต์ทั้งหมดบ่นเรื่องนี้เป็นหนึ่งในความยากลำบากมากของภารกิจของพวกเขาอินเดียนแดงได้ยินด้วยความอดทนความจริงของพระเยซู explain'd กับพวกเขาและให้สัญญาณตามปกติของพวกเขายินยอมและอนุมัติ : คุณจะคิดว่าพวกเขา convinc'd ไม่ว่าดังกล่าว มันเป็นเพียงความสุภาพ รัฐมนตรี Suedish การประกอบหัวหน้าอินเดียนแดง Saquehanah ทำเทศนาให้กับพวกเขาคุ้นเคยให้กับข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญที่ศาสนาของเรามีการก่อตั้งขึ้นเช่นการล่มสลายของผู้ปกครองครั้งแรกของเราโดยการรับประทานแอปเปิ้ลนั้น การเข้ามาของพระเยซูคริสต์เพื่อซ่อมแซม Mischief นั้น มิราเคิลและความทุกข์ของเขา & c เมื่อเขาได้เสร็จสิ้นการเป็นโจทก์อินเดียลุกขึ้นยืนเพื่อขอบคุณเขา สิ่งที่คุณได้บอกกับเราว่าเขาเป็นสิ่งที่ดีมาก มันย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่จะกินแอปเปิ้ล มันจะดีกว่าที่จะทำให้พวกเขาทั้งหมดลง Cyder เรากำลัง oblig'd มากจากความเมตตาของคุณในการมาเพื่อให้ห่างไกลที่จะบอกเราสิ่งเหล่านี้ที่คุณเคยได้ยินจากคุณแม่ของคุณ ในทางกลับกันฉันจะบอกคุณบางส่วนของคนที่เราเคยได้ยินจากเรา ในการเริ่มต้นพ่อของเรามีเพียงเนื้อสัตว์ในการดำรงชีวิตในการล่าสัตว์และถ้าพวกเขาไม่ประสบความสำเร็จที่พวกเขาหิว สองนักล่าหนุ่มสาวของเรามี kill'd กวางทำไฟไหม้ในป่าเพื่อผิงเป็นส่วนหนึ่งของมันบาง เมื่อพวกเขากำลังจะตอบสนองความหิวของพวกเขาที่พวกเขาเห็นผู้หญิงสาวสวยสืบเชื้อสายมาจากเมฆและนั่งตัวเองฮิลล์ที่คุณเห็นโน่นหมู่เทือกเขาสีน้ำเงินที่ พวกเขากล่าวว่าแต่ละอื่น ๆ มันเป็นวิญญาณที่อาจจะได้กลิ่นเนื้อกวาง broiling ของเราและมีความประสงค์ที่จะกินของมัน: ขอให้เรามีบางอย่างเพื่อเธอ พวกเขานำเสนอของเธอกับลิ้นของเธอได้รับการ pleas'd กับรสชาติของมันและกล่าวว่าความเมตตาของคุณจะได้รับรางวัล: มาสถานที่นี้หลังจากที่สิบสามดวงจันทร์และคุณจะพบบางสิ่งบางอย่างที่จะเป็นประโยชน์อย่างมากในการบำรุงและ เด็กของคุณให้เป็นรุ่นล่าสุด พวกเขาทำเช่นนั้นและเซอร์ไพร์สของพวกเขาพบพืชพวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ครั้งโบราณที่ได้รับการเพาะปลูกได้ทันทีในหมู่พวกเราเพื่อประโยชน์ที่ดีของเรา ในกรณีที่มือข้างขวาของเธอได้ touch'd พื้นดินพวกเขาพบว่าข้าวโพดเลี้ยงสัตว์นั้น ในกรณีที่มือซ้ายของเธอได้ touch'd มันพวกเขาพบว่าถั่วและที่ด้านหลังของเธอได้วางอยู่บนนั้นพวกเขาพบ Tobacco. -มิชชันนารีที่ดีเบื่อหน่ายกับเรื่องนี้ไม่ได้ใช้งานกล่าวว่าสิ่งที่ผมส่งไปยังคุณศักดิ์สิทธิ์จริง แต่ สิ่งที่คุณบอกฉันเป็นเพียงนิทาน, นิยายและ Falshood อินเดียโกรธเคือง reply'd บราเดอร์ของฉันดูเหมือนว่าเพื่อนของคุณยังไม่ได้ทำคุณความยุติธรรมในการศึกษาของพวกเขายังไม่ได้รับคำแนะนำที่ดีที่คุณอยู่ในกฎของความสุภาพที่พบบ่อย คุณเห็นว่าพวกเราที่เข้าใจและปฏิบัติกฎเหล่านั้น believ'd เรื่องราวทั้งหมดของคุณ: ทำไมคุณถึงปฏิเสธที่จะเชื่อเรา - [อัดเป็นแผ่นด้วยการเขียนไม่ได้ แต่ร่างของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นบอลลูนอากาศร้อน] เมื่อ ใด ๆ ของพวกเขาเข้ามาในเมืองของเราคนของเรามีแนวโน้มที่จะ croud รอบพวกเขาจ้องมองพวกเขาและอุปสรรค์พวกเขาที่พวกเขาต้องการที่จะเป็นส่วนตัว ที่พวกเขานับถือความหยาบที่ดีผลของและต้องการการเรียนการสอนในกฎของความสุภาพและมารยาทที่ดี เราได้กล่าวว่าพวกเขาเป็นอยากรู้อยากเห็นมากเท่าที่คุณและเมื่อคุณเข้ามาในเมืองของเราเราต้องการให้โอกาสในการมองคุณ; แต่เพื่อการนี้เราซ่อนตัวของเราอยู่ข้างหลังพุ่มไม้ที่คุณจะเดินและไม่เคยก้าวก่ายเข้าไปในตัวเองของคุณ Company.- ลักษณะของพวกเขา entring หนึ่งหมู่บ้าน anothers มีกฎของมันเช่นเดียวกัน มันเป็น reckon'd สุภาพในการเดินทางคนแปลกหน้าจะเข้าสู่หมู่บ้านทันทีโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบของวิธีการของพวกเขา ดังนั้นทันทีที่พวกเขามาถึงภายในได้ยินพวกเขาหยุดและกลวงเหลืออยู่ที่นั่นจนรับเชิญให้เข้า ผู้ชายสองคนเก่ามักจะออกมาให้พวกเขาและนำพวกเขาใน. ที่มีอยู่ในทุกหมู่บ้านที่ว่างที่อยู่อาศัยที่เรียกว่าคนแปลกหน้าบ้าน ที่นี่พวกเขาจะ plac'd ในขณะที่คนรอบเก่าไปจากฮัทเพื่อฮัท acquainting พลเมืองที่คนแปลกหน้าจะ arriv'd ที่อาจจะหิวและเหน็ดเหนื่อย และทุกคนส่งพวกเขาในสิ่งที่เขาสามารถสำรองของเสบียงอาหารและสกินจะนอนหลับบน เมื่อคนแปลกหน้าจะ refresh'd ท่อและยาสูบจะถูกนำแล้ว แต่ไม่ก่อนที่การสนทนาเริ่มต้นด้วยสอบถามว่าเขาเป็นใครซึ่งผูกพันสิ่งที่ข่าว & c และก็มักจะจบลงด้วยข้อเสนอในการให้บริการถ้าคนแปลกหน้ามีโอกาสหรือคำแนะนำใด ๆ ที่จำเป็นเพื่อดำเนินการต่อการเดินทางของพวกเขาและไม่มีอะไรจะไขว่คว้าสำหรับความบันเทิง. การต้อนรับเดียวกัน esteem'd ในหมู่พวกเขาเป็นหลักคุณธรรมเป็น practic'd โดยส่วนตัว บุคคลซึ่ง Weiser คอนราดล่ามของเราให้ฉันตัวอย่างต่อไปนี้ เขาได้รับการ naturaliz'd หมู่หกชาติและได้พูดคุยกัน Mohock ภาษา ในการที่จะ thro 'ประเทศอินเดียที่จะดำเนินการข้อความจากผู้ว่าราชการจังหวัดของเราไปยังสภาออนันดาเขา call'd ที่อยู่อาศัยของ Canasetego คนรู้จักเก่าที่ embrac'd เขากระจายขนสำหรับเขาที่จะนั่งบนลายสก๊อตก่อนหน้าเขา บาง boil'd ถั่วและเนื้อกวางและ mix'd บางรัมและน้ำดื่มของเขา เมื่อเขาถูก refresh'd ดีและได้ไฟท่อของเขา Canassetego เริ่มที่จะร่วม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนป่าที่เราเรียกพวกเขา เพราะมารยาทของพวกเขาแตกต่างจากของเรา ซึ่งเราคิดว่า ความสมบูรณ์ของความสุภาพ พวกเขาคิดเหมือนกันของพวกเขา .

บางทีถ้าเราสามารถศึกษามารยาทของประเทศที่แตกต่างกับรัฐ เราต้องเจอคนไม่เสียมารยาทที่ไม่มีกฎของความสุภาพ หรือใด ๆ ดังนั้นสุภาพไม่ให้มีซากของความหยาบคาย

คนอินเดีย เมื่อหนุ่มนักล่าและนักรบ ;เมื่อแก่ ที่ปรึกษา เพราะทุกรัฐบาลของพวกเขาโดยคำแนะนำของปราชญ์ ไม่มีบังคับ ไม่มีคุก ไม่มีเจ้าหน้าที่มาบังคับให้เชื่อฟัง หรือลงโทษลงโทษด้วย ดังนั้นพวกเขามักจะศึกษาใน ; ลำโพงที่ดีที่สุดที่มีอิทธิพลมากที่สุด อินเดียผู้หญิงจนถึงพื้นดิน เสื้อผ้า อาหาร พยาบาลและนำขึ้นเด็ก&รักษามือ&ลงไปลูกหลานหน่วยความจำรายการสาธารณะ เหล่านี้จ้างงานของชายและหญิงมีสัดส่วนมีเกียรติ&ธรรมชาติ , มีไม่กี่ เทียม ต้องการ พวกเขามีความอุดมสมบูรณ์ของการพักผ่อนเพื่อการปรับปรุง โดยการสนทนา ลักษณะของชีวิตของเรา ทำให้ compar จะกับพวกเขา พวกเขาเห็นคุณค่าในฐาน&เลวๆ และการเรียนรู้ที่เราให้คุณค่าตนเองพวกเขาต่างๆ&ไร้ประโยชน์ ตัวอย่างนี้ occurr จะในสนธิสัญญาแลงคาสเตอร์ในเพนซิลเวเนีย Anno , 1530 , ระหว่างรัฐบาลของเวอร์จิเนียและหกประเทศ หลังจากที่ธุรกิจหลักเรียบร้อย คณะกรรมการจากเวอร์จิเนียรู้จักอินเดีย โดยกล่าวว่า มีวิลเลียมวิทยาลัย มีกองทุนสำหรับให้เยาวชนอินเดียและถ้าหกประเทศจะส่งลงซักครึ่งโหล เด็กผู้ชายของพวกเขาที่วิทยาลัย รัฐบาลจะดูแลว่าพวกเขาควรจะให้ และสั่งให้ทุกการเรียนรู้ของคนขาว มันเป็นกฎข้อหนึ่งของอินเดียของความสุภาพไม่ตอบโจทย์ประชาชน วัน เดียวกัน ที่ จะ ทำให้ พวกเขาคิดว่า มันคงจะคิดว่ามันเป็นเรื่องแสงและที่พวกเขาแสดงความเคารพโดยการสละเวลาเพื่อพิจารณาว่ามันเป็นของสำคัญ พวกเขาจึงตอบ deferr จะของพวกเขาจนถึงวันต่อไปนี้ เมื่อลำโพงของพวกเขาเริ่มด้วยการแสดงความรู้สึกลึกของความเมตตาของรัฐบาลที่เสนอเวอร์จิเนียในให้ เพราะเรารู้ ว่าเขา ว่าคุณมีสัมมาคารวะชนิดของการเรียนรู้การสอนในมหาวิทยาลัยเหล่านั้นและการบำรุงรักษาของชายหนุ่มของเราในขณะที่คุณจะมีราคาแพงมากเพื่อคุณ เรามี convinc จะดังนั้นที่คุณทำเราดี โดยข้อเสนอของคุณ และเราขอขอบคุณจากหัวใจ แต่คุณเป็นคนฉลาดต้องรู้ ว่าประเทศที่แตกต่างกัน มีมโนทัศน์ที่แตกต่างกันของสิ่งและคุณจึงจะไม่ใช้มันไม่ถูกต้อง ถ้าความคิดของเราของชนิดนี้ของการศึกษาเกิดขึ้นไม่ได้ จะเหมือนกันกับของคุณ เรามีประสบการณ์นั้น หลายคนยังเคยพาขึ้นที่วิทยาลัยของจังหวัดทางภาคเหนือ เขาเรียนในวิทยาศาสตร์ของคุณทั้งหมด แต่เมื่อพวกเขากลับมาเราก็วิ่งไม่ดีเลย ทุกวิธีการที่อาศัยอยู่ในป่าไม่สามารถทนให้เย็นหรือความหิว รู้ทั้งวิธีการสร้างกระท่อม เป็นกวาง หรือฆ่าศัตรู พูดภาษาของเราไม่สมบูรณ์ ดังนั้นไม่เหมาะกับนักล่านักรบ หรือที่ปรึกษาของพวกเขาก็ไม่มีดีอะไร เราเป็นอย่างไร ไม่ใช่หน้าที่น้อยจะโดยของคุณข้อเสนอ tho ' เราปฏิเสธ ยอมรับมัน และแสดงความรู้สึกของเรา ขอบคุณนะถ้าท่านสุภาพบุรุษเวอร์จิเนียจะส่งโหลของลูกหลานของพวกเขา เราจะใช้เวลาการดูแลที่ดีของการศึกษาของพวกเขาสอนพวกเขาในสิ่งที่เรารู้ และให้คนเหล่านั้น -

มีโอกาสบ่อย ๆถือสาธารณะเทศบาล พวกเขาได้รับการสั่งซื้อที่ดีและเหมาะสมในการ พวกเขา ชายชรานั่งในตำแหน่งสำคัญที่สุด นักรบในต่อไป และผู้หญิง&เด็กในหลังที่สุดธุรกิจของผู้หญิงคือ สังเกตุที่แน่นอนของสิ่งที่ผ่านไป ประทับในความทรงจำของพวกเขา เพราะพวกเขาไม่ เขียน และสื่อสารกับเด็ก พวกเขามีบันทึกของศาล และรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีของข้อกําหนดในสนธิสัญญา 100 ปีหลัง ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับงานเขียนของเรา เรามักจะพบแน่นอน เขาจะพูดขึ้นส่วนที่เหลือสังเกตความเงียบอันลึกซึ้ง เมื่อเขาเสร็จก็นั่งลง เขาทิ้งเขาไป 5 หรือ 6 นาทีเพื่อระลึกว่า ถ้าเขาได้ละเว้นใด ๆ สิ่งที่เขาตั้งใจจะพูด หรือมีอะไรที่ต้องเพิ่ม เขาอาจจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง และส่งมัน ขัดจังหวะอีก แม้แต่ในการสนทนาทั่วไป คือคิดว่าจะขอหยาบคาย วิธีการที่แตกต่างกันคือจากพฤติกรรมของสุภาพอังกฤษสภาที่ขาดแคลนทุกคนโดยไม่มีความสับสนบางอย่าง ทำให้ผู้พูดแหบในโทรมาสั่งและวิธีการที่แตกต่างจากโหมดการสนทนาอย่างสุภาพในหลายบริษัทในยุโรป ซึ่งถ้าคุณไม่ส่งประโยคของคุณด้วยความรวดเร็ว คุณจะตัดตรงกลางของมันโดย โดยการพูดมากผู้ป่วยภายในของคนที่คุณสนทนาด้วย