The Snow Phoenix went straight east

The Snow Phoenix went straight east, and after flying very far into the distance, it suddenly emitted a lamenting cry. With a pair of wings that couldn’t flap anymore no matter what, it fell straight down, bringing Yun Che and Xiao Lingxi along as it plummeted into a barren valley.

Bang!!

Yun Che crashed down from Snow Phoenix’s back with Xiao Lingxi in his arms, consecutively flipped several times on the ground, then crashed onto a mountain cliff head on. He sat up with difficulty… And beside him, the Snow Phoenix Beast’s head drooped onto the ground. Its entire body was limp and trembled non-stop, even the cries it uttered became powerless whimpers.

After an entire three thousand kilometers of full speed rushing, it had reached its limits long ago. Furthermore, it attended a great battle with Yun Che, then had also carried him and fled with full speed. The current Snow Phoenix had already exhausted a large extent of its power and lifespan. Yun Che walked over, gently stroked its snow white feathers and said with an aching heart: “Little Chan, you’ve worked hard… Come back and rest well.”

Snow Phoenix made a low cry, turned into a white stream of light, and returned into the profound seal.

Xiao Lingxi still had not awakened. Under Yun Che’s protection that Yun Che had split away most of his power for, she wasn’t harmed in the slightest even during that instant of exchange with Fen Yijue, while Yun Che himself, had instead suffered a considerable internal injury. He still held onto Xiao Lingxi, unwilling to let go, and after a few heavy breaths, he started to observe the surrounding landscape.

This place was entirely barren; the land was dry and vegetation was scarce. There were also no hint of footprints in the surrounding area. With a glance, short mountains and jagged boulders were everywhere. It should be a desolate ground that hadn’t been stepped on by people for a long time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟีนิกซ์หิมะไปตรงทิศตะวันออก และหลังจากเดินทางไกลเป็นระยะทาง มันก็ออกมาร้องไห้ lamenting ด้วยปีกที่ไม่กระเป๋าสะพายอีกต่อไปว่า มันตกตรงลง นำ Yun Che และเซียว Lingxi ตามมัน ลดลงเป็นหุบเขาแห้งแล้งบาง!!Yun Che crashed ลงจากหิมะ Phoenix กับเซียว Lingxi ในอ้อมแขนของเขากลับ ติดต่อกันพลิกหลายครั้งบนพื้นดิน แล้ว crashed ลงบนหัวหน้าผาภูเขาบน เขาลุกขึ้นนั่ง ด้วยความยากลำบาก... และอยู่ข้างเขา หัวของสัตว์ฟีนิกซ์หิมะ drooped ลงบนพื้นดิน ร่างกายทั้งหมดถูก limp และ trembled ไม่หยุด แม้แต่เสียงร้องมันพูดกลายเป็น อำนาจ whimpersหลังจากทั้งสามพันกิโลเมตรความเร็วสูงที่วิ่ง มันได้ถึงขีดจำกัดของมันนาน นอกจากนี้ มันเข้าร่วมศึกกับ Yun Che แล้วมียังนำเขา และหนีไป ด้วยความเร็วสูง ฟีนิกซ์หิมะปัจจุบันมีอยู่แล้วในระดับใหญ่ของพลังงานและอายุการใช้งาน ยุน Che เดินผ่าน เบา ๆ stroked ขนสีขาวของหิมะ และกล่าวพร้อมกับหัวใจปวด: "จันน้อย มากกว่า... กลับ มาพักผ่อนกัน"ฟีนิกซ์หิมะทำร้องไห้ต่ำ กลายเป็นกระแสของแสงสีขาว และกลับไปประทับตราลึกซึ้งเสี่ยว Lingxi ยังคงมีตื่นตัว Yun Che ครอง ว่า Yun Che มีแบ่งส่วนใหญ่เก็บของอำนาจ เธอไม่ได้รับอันตรายในน้อยแม้ในช่วงที่ทันทีแลกกับ Yijue วเฟิ่น ขณะ Yun Che ตัวเอง ได้แทนประสบกับการบาดเจ็บภายในมาก เขายังคงจับไว้ Lingxi เซียว สละ ปล่อย และกี่ลมหายใจหนัก หลังจากที่เขาเริ่มสังเกตภูมิทัศน์โดยรอบแห้งแล้งทั้งหมด เป็น ที่ดินแห้ง และพืชหายาก ไม่มีคำใบ้ของรอยเท้าในบริเวณรอบ ๆ ที่ถูก ด้วยรวดเร็ว สั้นภูเขาและก้อนหินที่ขรุขระได้ทุกที่ มันควรเป็นพื้นดินอ้างว้างที่ไม่ถูกเหยียบ โดยคนเป็นเวลานาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หิมะฟินิกซ์ไปทางทิศตะวันออกตรงและหลังจากที่บินไกลมากเป็นระยะทางมันก็ปล่อยออกมาร้องไห้คร่ำครวญ กับคู่ของปีกที่ไม่สามารถพนังอีกต่อไปไม่ว่าอะไรมันก็ล้มลงตรงลงนำ Yun Che และเสี่ยว Lingxi พร้อมที่มันดิ่งลงไปในหุบเขาหมัน.

บาง !!

Yun Che ชนลงจากด้านหลังหิมะฟีนิกซ์กับเสี่ยว Lingxi ใน อ้อมแขนของเขาพลิกติดต่อกันหลายครั้งบนพื้นดินแล้วทับลงไปบนหัวภูเขาหน้าผา เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก ... และข้างเขาหัวหิมะฟินิกซ์สัตว์ drooped ลงบนพื้นดิน ทั้งร่างกายของมันคือปวกเปียกและโคลงเคลงไม่หยุดแม้กระทั่งเสียงร้องที่เปล่งออกมากลายเป็น whimpers ไม่มีอำนาจ.

หลังจากที่ทั้งสามพันกิโลเมตรเต็มไปด้วยความเร็ววิ่งมันมาถึงขีด จำกัด ของมันนานมาแล้ว นอกจากนี้ยังได้เข้าร่วมการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่กับหยุนเจ๊แล้วก็พาเขาและหนีไปด้วยความเร็วเต็ม ปัจจุบันหิมะฟินิกซ์ได้หมดแล้วขอบเขตขนาดใหญ่ของอำนาจและอายุการใช้งาน Yun เจ๊เดินไปเบา ๆ ลูบขนหิมะสีขาวและกล่าวด้วยหัวใจที่น่าปวดหัว: "ลิตเติ้ลจันคุณได้ทำงานอย่างหนัก ... กลับมาและส่วนที่เหลือดี."

หิมะฟินิกซ์ทำร้องไห้ต่ำกลายเป็นกระแสสีขาวของแสง และกลับเข้าสู่ประทับตราลึกซึ้ง.

เสี่ยว Lingxi ยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา ภายใต้การคุ้มครอง Yun เจ๊ว่าเจ๊ยุนได้แยกไปมากที่สุดของอำนาจของเขาสำหรับเธอก็ไม่ได้รับอันตรายในน้อยแม้ในช่วงของการแลกเปลี่ยนทันทีกับ Fen Yijue ว่าในขณะที่ยุนเจ๊ตัวเองได้รับบาดเจ็บภายในมากแทน เขายังคงจับเสี่ยว Lingxi ไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ไปและหลังจากนั้นไม่กี่ลมหายใจหนักเขาเริ่มที่จะสังเกตเห็นภูมิทัศน์โดยรอบ.

สถานที่แห่งนี้เป็นหมันโดยสิ้นเชิง ที่ดินแห้งและพืชหายาก นอกจากนั้นยังมีคำใบ้ของรอยเท้าในบริเวณโดยรอบไม่มี ด้วยความรวดเร็วภูเขาในระยะสั้นและก้อนหินขรุขระได้ทุกที่ มันควรจะเป็นพื้นดินที่รกร้างที่ไม่เคยเหยียบโดยคนเป็นเวลานาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หิมะ ฟีนิกซ์ ไปทางตะวันออก ตรง และหลังจากบินไกลออกไป มันก็ปล่อยออกมาคร่ำครวญร้องไห้ กับคู่ของปีกที่ไม่กระดกแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ตาม มันล้มลงไป ทำให้ยุนเช และเสี่ยว lingxi ตามมันดิ่งลงไปในหุบเขาที่แห้งแล้งปัง ! !ยุนเช ร่วงลงมาจากหิมะ Phoenix กลับมาแล้วกับเสี่ยว lingxi ในอ้อมแขนของเขาอย่างพลิกหลายครั้งบนพื้นแล้วล้มลงบนหน้าผาภูเขาหัวบน เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก . . . . . . . และอยู่ข้างเขา หัวหิมะฟินิกซ์ตัว drooped ลงบนพื้นดิน ร่างกายทั้งหมดปวกเปียกและสั่นไม่หยุด แม้แต่เสียงร้องมันพูดก็ไร้พลัง . . .หลังจากที่ทั้งสามพันกิโลเมตรวิ่งเต็มความเร็วได้ถึงขอบเขตของมันนานแล้ว นอกจากนี้เข้าร่วมการต่อสู้ที่ดีกับยุนเช จากนั้นก็อุ้มเขา และหนีไปกับความเร็วเต็ม ฟินิกซ์หิมะในปัจจุบันได้หมดขอบเขตขนาดใหญ่ของพลังงานและการใช้งาน ยุนเชเดินไปลูบเบา ๆของหิมะสีขาวขนนกและกล่าวกับหัวใจที่เจ็บปวด : น้อยจัง คุณทำงานหนักมาก . . . . . . . กลับมาเถอะ .หิมะฟินิกซ์ได้ร้องน้อย กลายเป็นกระแส ขาวอ่อน และกลับเข้าผนึกลึกซึ้งเสี่ยว lingxi ยังไม่ตื่นแล้ว ภายใต้การคุ้มครองของยุนเช ที่ยุนเชก็แยกไปที่สุดของอำนาจของเขา เธอไม่ได้ถูกทำร้ายเลยแม้แต่น้อยแม้ในที่ทันทีแลกเปลี่ยนกับเฟิน yijue ในขณะที่ยุนเช เอง มีความเดือดร้อนมาก แทนภายในบาดเจ็บ เขายังคงกอดเสี่ยว lingxi ไม่เต็มใจที่จะปล่อย และหลังจาก ลมหายใจหนักน้อย เขาเริ่มสังเกตภูมิทัศน์โดยรอบสถานที่นี้คือทั้งหมดที่แห้งแล้ง แผ่นดินก็แห้งและพืชหายาก ไม่มีคำใบ้ของรอยเท้าในบริเวณโดยรอบ ด้วยความรวดเร็ว ภูเขาหินขรุขระสั้นไปหมด มันควรจะเป็นพื้นดินรกร้างที่ไม่ได้ถูกเหยียบโดยคนมานาน