There is a growing consensus that c

There is a growing consensus that corruption in public administration represents one of the main impediments for
effective social service delivery in developing countries (Kaufmann 1997, Svensson, 1997; Vian et al., 2012).
Understanding corruption as the ‘misuse of public office for private gain’ (Klitgaard, 1991: 221), donors and
governments have responded to this challenge with a range of interventions aiming at strengthening public sector
accountability (Ackerman, 2005; Bardhan, 2006). However, the results of traditional institutional anti-corruption
reforms such as the creation of independent agencies have been rather disappointing (Collins, 2012; Doig, 2012).
Often, the context and the particular nature of corruption in a given setting have not sufficiently been taken into
account, measures have been too one-sided towards the repressive approach or organizational development and performance
expectations of anti-corruption institutions have not been appropriate (De Sousa, 2010; Doig et al., 2007;
Heeks and Mathisen, 2012).
Traditionally, anti-corruption reforms have understood corruption as the result of economic incentives combined
with a lack of monitoring and sanctioning of agents within public administration. In this framework, principals—
either politicians or top bureaucrats—are unable to motivate and monitor public officials to fulfil their duties
(Becker, 1968; Klitgaard, 1991; Rose-Ackerman, 1999). Thus, increasing horizontal accountability and improving
systemic monitoring and sanctioning by horizontal agencies were seen as the best response (O’ Donnell, 1999), as
this reduces the discretion of the agents and increases the risk of being caught on a systemic scale (Klitgaard, 1991;
Rose-Ackerman, 1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีฉันทามติเติบโตที่ทุจริตในการบริหารราชการแทน impediments หลักการอย่างใดอย่างหนึ่งจัดบริการทางสังคมที่มีผลบังคับใช้ในประเทศกำลังพัฒนา (Kaufmann 1997, Svensson, 1997 เวียน et al., 2012)เข้าใจความเป็น 'ผิดของสำนักงานสาธารณะสำหรับกำไรส่วนตัว' ผู้บริจาค (Klitgaard, 1991:221), และรัฐบาลตอบรับความท้าทายนี้ด้วยมาตรการที่มุ่งที่การเสริมสร้างภาครัฐความรับผิดชอบ (Ackerman, 2005 Bardhan, 2006) อย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์ของโบราณสถาบันต่อต้านการทุจริตมีการปฏิรูปเช่นการสร้างหน่วยงานอิสระค่อนข้าง ชิว ๆ (คอลลินส์ 2012 Doig, 2012)มักจะ บริบทและลักษณะเฉพาะของการทุจริตในการตั้งค่าที่กำหนดไม่พอการถ่ายเป็นบัญชี มาตรการได้ด้านเดียวเกินไปวิธีการกดขี่ หรือพัฒนาองค์กร และประสิทธิภาพความคาดหวังของสถาบันต่อต้านการทุจริตไม่มีความเหมาะสม (De Sousa, 2010 Doig et al., 2007Heeks ก Mathisen, 2012)ประเพณี ต่อต้านการทุจริตการปฏิรูปมีความเข้าใจความเสียหายเป็นผลของแรงจูงใจทางเศรษฐกิจรวมขาดการตรวจสอบ และ sanctioning ของบริษัทตัวแทนในการบริหารราชการ ในกรอบนี้ แบบ —นักการเมืองหรือด้าน bureaucrats — ไม่สามารถจูงใจ และการตรวจสอบเจ้าหน้าที่สาธารณะเพื่อสนองความต้องการหน้าที่ของตน(Becker, 1968 Klitgaard, 1991 Rose-Ackerman, 1999) ดังนั้น เพิ่มแนวนอนความรับผิดชอบและปรับปรุงระบบตรวจสอบ และ sanctioning โดยหน่วยงานแนวนอนถูกมองว่าเป็นการตอบสนองที่ดีที่สุด (โอ Donnell, 1999), เป็นดุลพินิจของตัวแทนทำให้ลด และเพิ่มความเสี่ยงของการถูกจับในระดับระบบ (Klitgaard, 1991Rose-Ackerman, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีมติในการเจริญเติบโตว่าการทุจริตในการบริหารงานของประชาชนเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่สำคัญคือการ
จัดส่งที่มีประสิทธิภาพการบริการทางสังคมในประเทศกำลังพัฒนา (Kaufmann 1997 Svensson 1997; Vian, et al, 2012)..
ความเสียหายเข้าใจว่า 'ใช้ผิดวัตถุประสงค์ของสำนักงานสาธารณะ กําไรเอกชน (Klitgaard, 1991: 221) ผู้บริจาคและ
รัฐบาลมีการตอบสนองต่อความท้าทายนี้กับช่วงของการแทรกแซงเป้าหมายในการเสริมสร้างความเข้มแข็งของภาครัฐ
รับผิดชอบ (เคอร์แมน, 2005; Bardhan 2006) แต่ผลที่ได้จากแบบดั้งเดิมสถาบันต่อต้านการทุจริต
การปฏิรูปเช่นการสร้างของหน่วยงานอิสระที่ได้รับค่อนข้างน่าผิดหวัง (คอลลิน, 2012; Doig, 2012).
บ่อยครั้งที่บริบทและธรรมชาติโดยเฉพาะอย่างยิ่งของการทุจริตในการตั้งค่าที่กำหนดยังไม่ได้รับอย่างเพียงพอ นำเข้าสู่
บัญชีของมาตรการที่ได้รับมากเกินไปด้านเดียวที่มีต่อวิธีการปราบปรามหรือการพัฒนาองค์กรและประสิทธิภาพการทำงาน
ความคาดหวังของสถาบันการต่อต้านการทุจริตยังไม่ได้รับที่เหมาะสม (De Sousa, 2010; Doig et al, 2007;.
เหวอและ Mathisen, 2012)
ตามเนื้อผ้าปฏิรูปต่อต้านการทุจริตมีความเข้าใจการทุจริตเป็นผลมาจากแรงจูงใจทางเศรษฐกิจรวม
กับการขาดของการตรวจสอบและอนุมัติของตัวแทนภายในการบริหารรัฐกิจ ในกรอบนี้ principals-
ทั้งนักการเมืองหรือข้าราชการ-ด้านบนไม่สามารถที่จะกระตุ้นและตรวจสอบเจ้าหน้าที่ของรัฐในการปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขา
(เบกเกอร์ 1968; Klitgaard 1991; Rose-เคอร์แมน, 1999) ดังนั้นการเพิ่มความรับผิดชอบในแนวนอนและปรับปรุงการ
ตรวจสอบระบบและการอนุมัติจากหน่วยงานในแนวนอนถูกมองว่าเป็นการตอบสนองที่ดีที่สุด (O 'ดอนเนลล์, 1999) เช่น
นี้จะช่วยลดดุลยพินิจของตัวแทนและเพิ่มความเสี่ยงต่อการถูกจับได้ในระดับระบบ (Klitgaard, 1991;
Rose-เคอร์แมน, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีการเติบโตปี การทุจริตในการบริหารสาธารณะเป็นหนึ่งในอุปสรรคหลัก
มีประสิทธิภาพบริการสังคมส่งในประเทศกำลังพัฒนา ( ที่สุดปี 1997 , สร้าง , 1997 ; เวียน et al . , 2012 ) .
เข้าใจการทุจริต ' ใช้สำนักงานสาธารณะเพื่อประโยชน์ส่วนบุคคล ' ( คลิทการ์ด , 1991 : 221 ) , ผู้บริจาค และ
รัฐบาลมีการตอบสนองต่อความท้าทายนี้กับช่วงของการแทรกแซงของเป้าหมายในการเสริมสร้างภาคสาธารณะ
ความรับผิดชอบ ( แอคเคอร์แมน , 2005 ; bardhan , 2006 ) อย่างไรก็ตาม ผลของการปฏิรูปการต่อต้านการทุจริต
สถาบันแบบดั้งเดิมเช่นการสร้างของหน่วยงานอิสระได้ค่อนข้างน่าผิดหวัง ( Collins , 2012 ; doig 2012 ) .
บ่อยๆบริบทและลักษณะเฉพาะของการทุจริตที่ระบุในการตั้งค่ามีไม่เพียงพอในบัญชีถูก
มาตรการได้ลำเอียงต่อวิธีการปราบปรามหรือการพัฒนาองค์กรและความคาดหวังประสิทธิภาพของการต่อต้านการทุจริตสถาบัน
ได้เหมาะสม เดอ ซูซา , 2010 ; doig et al . , 2007 ;
heeks และแมไทเซิ่น , 2012 ) .
ผ้าการต่อต้านการทุจริตคอร์รัปชั่น การปฏิรูปได้เข้าใจผลของแรงจูงใจทางเศรษฐกิจรวม
ด้วยการขาดการตรวจสอบและอนุมัติของตัวแทนในการบริหาร ในกรอบนี้ ผู้บริหาร -
ให้นักการเมืองหรือข้าราชการไม่สามารถด้านบนให้ตรวจสอบเจ้าหน้าที่ที่จะเติมเต็มหน้าที่
( Becker , 1968 ; คลิทการ์ด , 1991 ; โรสแอคเคอร์แมน , 1999 ) ดังนั้นการเพิ่มความรับผิดชอบในแนวนอน และการปรับปรุงระบบการตรวจสอบและอนุมัติจากหน่วยงาน
แนวนอนได้เห็นเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ( O ' Donnell , 1999 ) เป็น
นี้ช่วยลดการใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ และเพิ่มความเสี่ยงของการติดอยู่ในระดับระบบ ( คลิทการ์ด , 1991 ;
โรสแอคเคอร์แมน , 1999 )