European art music is largely disti

European art music is largely distinguished from many other non-European and popular musical forms by its system of staff notation, in use since about the 16th century.[2] Western staff notation is used by composers to prescribe to the performer the pitches (e.g., melodies, basslines and/or chords), tempo, meter and rhythms for a piece of music. This leaves less room for practices such as improvisation and ad libitum ornamentation, which are frequently heard in non-European art music and in popular music [3][4][5] styles such as jazz and blues. Another difference is that whereas most popular styles lend themselves to the song form, classical music has been noted for its development of highly sophisticated forms of instrumental music such as the concerto, symphony, sonata, and mixed vocal and instrumental styles such as opera[6] which, since they are written down, can attain a high level of complexity.[7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดนตรีศิลปะยุโรปเป็นส่วนใหญ่แตกต่างจากหลายอื่น ๆ นอกยุโรป และเป็นที่นิยมดนตรีรูปแบบของระบบสัญกรณ์พนักงาน ใช้ตั้งแต่เกี่ยวกับศตวรรษที่ 16 [2] สัญกรณ์ตะวันตกพนักงานถูกใช้ โดยผู้แต่งกำหนดให้นักแสดงโหมโรง (เช่น ดี้ basslines และคอร์ด), จังหวะ มิเตอร์ และจังหวะของชิ้นดนตรี นี้ออกน้อยกว่าห้องเช่นการปรับ และตกแต่ง ad libitum ซึ่งจะได้ยินบ่อย ในยุโรปไม่ใช่ศิลปะเพลง และเพลง [3] [4] [5] รูปแบบเช่นแจ และส ความแตกต่างคือในขณะที่ลักษณะแห่งตัวเองให้ยืมแบบเพลง ดนตรีคลาสสิกมีการระบุสำหรับการพัฒนารูปแบบทันสมัยของเพลงบรรเลง เช่นคอนแชร์โต้ ซิมโฟนี โซ ลักษณะการร้อง และบรรเลงที่ผสมเช่นโอเปร่า [6] ซึ่ง ตั้งแต่มีเขียนลง สามารถบรรลุระดับสูงของความซับซ้อน [7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดนตรีศิลปะยุโรปเป็นส่วนใหญ่แตกต่างจากอื่น ๆ อีกมากมายที่ไม่ใช่ยุโรปและเป็นที่นิยมในรูปแบบดนตรีโดยระบบของโน้ตพนักงานในการใช้งานตั้งแต่ประมาณศตวรรษที่ 16. [2] สัญกรณ์พนักงานตะวันตกจะถูกใช้โดยนักประพันธ์เพลงที่จะกำหนดให้กับนักแสดงโหมโรง (เช่น ท่วงทำนอง, basslines และ / หรือคอร์ด) จังหวะเมตรและจังหวะสำหรับชิ้นส่วนของเพลง นี้ออกจากห้องน้อยสำหรับการปฏิบัติเช่นการปรับตัวและการตกแต่งเต็มที่ซึ่งจะได้ยินบ่อยในศิลปะดนตรีที่ไม่ใช่ยุโรปและเพลงยอดนิยม [3] [4] [5] รูปแบบเช่นแจ๊สและบลูส์ ความแตกต่างก็คือว่าในขณะที่รูปแบบที่นิยมมากที่สุดยืมตัวให้รูปแบบเพลงดนตรีคลาสสิกได้รับการตั้งข้อสังเกตสำหรับการพัฒนาในรูปแบบที่มีความซับซ้อนสูงของดนตรีเช่นประสานเสียงซิมโฟนีโซนาต้าและผสมรูปแบบที่แกนนำและเช่นโอเปร่า [6 ] ซึ่งตั้งแต่ที่พวกเขาจะถูกเขียนลงสามารถบรรลุระดับสูงของความซับซ้อน. [7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

欧洲艺术音乐是从许多其他的largely distinguished流行音乐，由其non-European forms和规划系统是的，在使用notation自公元前2 16O ]。[ notation是由西方composers赢得员工对prescribe到performer（例如，在pitches，basslines和/或melodies和弦和节奏，仪表，tempo），是一间不到地的音乐。这样的做法，libitum即兴装饰和广告中，这是在音乐和艺术frequently non-European听到在流行音乐3 [ ] [ ] [ ]方式，如4 5爵士乐和布鲁斯。作为另一个差异是最受欢迎的是whereas lend存在方式歌，到古典音乐形式的发展，它已被高度sophisticated说帮助维基forms of作为一个交响乐团，如，和一首协奏曲。sonata混合，如歌剧院vocal As款式和帮助他们，因为6 ] [这是书面下一个高水平的，能达到7 complexity [ ]。