As the day was pleasant, Madame Val

As the day was pleasant, Madame Valmonde drove over to L'Abri to see Desiree and the baby. It made her laugh to think of Desiree with a baby. Why, it seemed but yesterday that Desiree was little more than a baby herself; when Monsieur in riding through the gateway of Valmonde had found her lying asleep in the shadow of the big stone pillar. The little one awoke in his arms and began to cry for "Dada." That was as much as she could do or say. Some people thought she might have strayed there of her own accord, for she was of the toddling age. The prevailing belief was that she had been purposely left by a party of Texans, whose canvas-covered wagon, late in the day, had crossed the ferry that Coton Mais kept, just below the plantation. In time Madame Valmonde abandoned every speculation but the one that Desiree had been sent to her by a beneficent Providence to be the child of her affection, seeing that she was without child of the flesh. For the girl grew to be beautiful and gentle, affectionate and sincere - the idol of Valmonde. It was no wonder, when she stood one day against the stone pillar in whose shadow she had lain asleep, eighteen years before, that Armand Aubigny riding by and seeing her there, had fallen in love with her. That was the way all the Aubignys fell in love, as if struck by a pistol shot. The wonder was that he had not loved her before; for he had known her since his father brought him home from Paris, a boy of eight, after his mother died there. The passion that awoke in him that day, when he saw her at the gate, swept along like an avalanche, or like a prairie fire, or like anything that drives headlong over all obstacles. Monsieur Valmonde grew practical and wanted things well considered: that is, the girl's obscure origin. Armand looked into her eyes and did not care. He was reminded that she was nameless. What did it matter about a name when he could give her one of the oldest and proudest in Louisiana? He ordered the corbeille from Paris, and contained himself with what patience he could until it arrived; then they were married.

2

Madame Valmonde had not seen Desiree and the baby for four weeks. When she reached L'Abri she shuddered at the first sight of it, as she always did. It was a sad looking place, which for many years had not known the gentle presence of a mistress, old Monsieur Aubigny having married and buried his wife in France, and she having loved her own land too well ever to leave it. The roof came down steep and black like a cowl, reaching out beyond the wide galleries that encircled the yellow stuccoed house. Big, solemn oaks grew close to it, and their thick-leaved, far-reaching branches shadowed it like a pall. Young Aubigny's rule was a strict one, too, and under it his negroes had forgotten how to be gay, as they had been during the old master's easy-going and indulgent lifetime. The young mother was recovering slowly, and lay full length, in her soft white muslins and laces, upon a couch. The baby was beside her, upon her arm, where he had fallen asleep, at her breast. The yellow nurse woman sat beside a window fanning herself. Madame Valmonde bent her portly figure over Desiree and kissed her, holding her an instant tenderly in her arms. Then she turned to the child. "This is not the baby!" she exclaimed, in startled tones. French was the language spoken at Valmonde in those days. "I knew you would be astonished," laughed Desiree, "at the way he has grown. The little cochon de lait! Look at his legs, mamma, and his hands and fingernails - real finger-nails. Zandrine had to cut them this morning. Isn't it true, Zandrine?" The woman bowed her turbaned head majestically, "Mais si, Madame." "And the way he cries," went on Desiree, "is deafening. Armand heard him the other day as far away as La Blanche's cabin." Madame Valmonde had never removed her eyes from the child. She lifted it and walked with it over to the window that was lightest. She scanned the baby narrowly, then looked as searchingly at Zandrine, whose face was turned to gaze across the fields. "Yes, the child has grown, has changed," said Madame Valmonde, slowly, as she replaced it beside its mother. "What does Armand say?" Desiree's face became suffused with a glow that was happiness itself.

3

"Oh, Armand is the proudest father in the parish, I believe, chiefly because it is a boy, to bear his name; though he says not - that he would have loved a girl as well. But I know it isn't true. I know he says that to please me. And mamma," she added, drawing Madame Valmonde's head down to her, and speaking in a whisper, "he hasn't punished one of them - not one of them - since baby is born. Even Negrillon, who pretended to have burnt his leg that he might rest from work - he only laughed, and said Negrillon was a great scamp. Oh, mamma, I'm so happy; it frightens me." What Desiree said was true. Marriage, and later the birth of his son had softened Armand Aubigny's imperious and exacting nature greatly. This was what made the gentle Desiree so happy, for she loved him desperately. When he frowned she trembled, but loved him. When he smiled, she asked no greater blessing of God. But Armand's dark, handsome face had not often been disfigured by frowns since the day he fell in love with her. When the baby was about three months old, Desiree awoke one day to the conviction that there was something in the air menacing her peace. It was at first too subtle to grasp. It had only been a disquieting suggestion; an air of mystery among the blacks; unexpected visits from far-off neighbors who could hardly account for their coming. Then a strange, an awful change in her husband's manner, which she dared not ask him to explain. When he spoke to her, it was with averted eyes, from which the old love-light seemed to have gone out. He absented himself from home; and when there, avoided her presence and that of her child, without excuse. And the very spirit of Satan seemed suddenly to take hold of him in his dealings with the slaves. Desiree was miserable enough to die. She sat in her room, one hot afternoon, in her peignoir, listlessly drawing through her fingers the strands of her long, silky brown hair that hung about her shoulders. The baby, half naked, lay asleep upon her own great mahogany bed, that was like a sumptuous throne, with its satin-lined half-canopy. One of La Blanche's little quadroon boys - half naked too - stood fanning the child slowly with a fan of peacock feathers. Desiree's eyes had been fixed absently and sadly upon the baby, while she was striving to penetrate the threatening mist that she felt closing about her. She looked from her child to the boy who stood beside him, and back again; over and over. "Ah!" It was a cry that she could not help; which she was not conscious of having uttered. The blood turned like ice in her veins, and a clammy moisture gathered upon her face.

4

She tried to speak to the little quadroon boy; but no sound would come, at first. When he heard his name uttered, he looked up, and his mistress was pointing to the door. He laid aside the great, soft fan, and obediently stole away, over the polished floor, on his bare tiptoes. She stayed motionless, with gaze riveted upon her child, and her face the picture of fright. Presently her husband entered the room, and without noticing her, went to a table and began to search among some papers which covered it. "Armand," she called to him, in a voice which must have stabbed him, if he was human. But he did not notice. "Armand," she said again. Then she rose and tottered towards him. "Armand," she panted once more, clutching his arm, "look at our child. What does it mean? Tell me." He coldly but gently loosened her fingers from about his arm and thrust the hand away from him. "Tell me what it means!" she cried despairingly. "It means," he answered lightly, "that the child is not white; it means that you are not white." A quick conception of all that this accusation meant for her nerved her with unwonted courage to deny it. "It is a lie; it is not true, I am white! Look at my hair, it is brown; and my eyes are gray, Armand, you know they are gray. And my skin is fair," seizing his wrist. "Look at my hand; whiter than yours, Armand," she laughed hysterically. "As white as La Blanche's," he returned cruelly; and went away leaving her alone with their child. When she could hold a pen in her hand, she sent a despairing letter to Madame Valmonde. "My mother, they tell me I am not white. Armand has told me I am not white. For God's sake tell them it is not true. You must know it is not true. I shall die. I must die. I cannot be so unhappy, and live." The answer that came was brief: "My own Desiree: Come home to Valmonde; back to your mother who loves you. Come with your child." When the letter reached Desiree she went with it to her husband's study, and laid it open upon the desk before which he sat. She was like a stone image: silent, white, motionless after she placed it there.

5

In silence he ran his cold eyes over the written words. He said nothing. "Shall I go, Armand?" she asked in tones sharp with agonized suspense. "Yes, go." "Do you want me to go?" "Yes, I want you to go." He thought Almighty God had dealt cruelly and unjustly with him; and felt, somehow, that he was paying Him back in kind when he stabbed thus into his wife's soul. Moreover he no longer loved her, because of the unconscious injury she had brought upon his home and his name. She turned away like one stunned by a blow, and walked slowly towards the door, hoping he would call her back. "Good-by, Armand," she moaned. He did not answer her. That was his last blow at fate. Desiree went in search of her child. Zandrine was pacing the sombre gallery with it. She took the little one from the nurse's arms with no word of explanation, and descending the steps, walked away, under the live-oak branches. It was an October afternoon; the sun was just sinking. Out in the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นวันดี มาดาม Valmonde ขับรถผ่านไป L'Abri Desiree และทารก มันทำให้เธอหัวเราะคิดของ Desiree กับเด็ก ทำไม เหมือน แต่เมื่อวาน Desiree ที่ได้น้อยกว่าเด็กตัวเอง Monsieur ในขี่ผ่านเกตเวย์ของ Valmonde เมื่อได้พบเธอนอนหลับในเงาของเสาหินขนาดใหญ่ น้อยหนึ่งตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา และเริ่มร้องไห้สำหรับ "Dada" ที่ไม่มากเท่าที่เธอสามารถทำ หรือพูด บางคนคิดว่า เธออาจ strayed มีของแอคคอร์ดเอง สำหรับเธออายุ toddling ยึดความเชื่อว่า เธอมีการจงใจปล่อย โดย Texans, wagon ที่มีผ้าใบปกคลุม ในวัน ได้ข้ามเรือเฟอร์รี่ที่ Coton Mais เก็บ ใต้สวนบุคคล เวลา มาดาม Valmonde ละทิ้งทุกเก็งกำไรแต่ Desiree ถูกส่งมาถึงเธอ โดยจัดเตรียม beneficent เป็น ลูกของเธอเสน่หา เห็นว่าเธอไม่ มีลูกเนื้อ สำหรับหญิงสาวเติบโตจะสวยงาม และอ่อนโยน สุภาพ และจริง ใจ - ไอดอลของ Valmonde มันเป็นเสน่ห์ เมื่อเธอยืนหนึ่งวันกับเสาหินในเงาเธอมีน้ำพุหลับ สิบแปดปีก่อน Armand Aubigny ที่ขี่โดย และเห็นเธอ ได้ตกหลุมรักเธอ ที่เป็นแบบ Aubignys ทั้งหมดตกรัก ถ้าหลง โดยปืนยิง น่าแปลกว่า เขาก็ไม่รักเธอก่อน สำหรับเขารู้จักเธอตั้งแต่ พ่อของเขานำเขาบ้านจากปารีส บอย แปดหลังจากแม่ของเขาตายมี เกิดที่ตื่นขึ้นมาในพระองค์วันนั้น เมื่อเขาเห็นเธอที่ประตู กวาดตามชอบหิมะถล่ม เช่นไฟไหม้ทุ่งหญ้า หรือชอบอะไรที่ไดรฟ์ headlong ผ่านอุปสรรคทั้งหมด Monsieur Valmonde โตจริง และสิ่งที่ต้องถือว่าดี: คือ ของสาวปิดบังจุดเริ่มต้นของการ Armand มองเข้าไปในตาของเธอ และไม่สนใจ เขาถูกเตือนให้ เธอนิรนาม อะไรไม่ได้มันเรื่องเกี่ยวกับชื่อเมื่อเขาช่วยเธอหนึ่งเก่าแก่ที่สุด และภูมิใจที่สุดในรัฐลุยเซียนา สั่งซื้อ corbeille จากปารีส และประกอบด้วยตัวเอง มีความอดทนอะไรเขาได้จนกว่าจะมาถึง จากนั้น พวกเขาได้แต่งงาน2มาดาม Valmonde ไม่เห็น Desiree และทารกสำหรับ 4 สัปดาห์ เมื่อเธอ L'Abri เธอ shuddered ที่หมายตาของมัน เป็นเธอเสมอไม่ เศร้ามอง ซึ่งหลายปีไม่รู้จักเล็ก Monsieur เก่า Aubigny แต่งงาน และภรรยาของเขาในประเทศฝรั่งเศส และเธอมีรักแผ่นดินของตนเองดีเคยไปปล่อยให้มันฝังก็อ่อนโยน ได้ หลังคามาลงสูงชัน และดำเช่น cowl เข้าถึงนอกเหนือจากหอศิลป์กว้างที่ล้อมรอบบ้าน stuccoed สีเหลือง โอ๊คใหญ่ บุดโตใกล้เคียงกับมัน และสาขาแห่ง หนึ่งหนา ผับของแรเงาเช่นเป็นแถบวาย หนุ่มสาว Aubigny กฎอันเข้มงวด เกินไป และภายใต้ negroes เขาลืมวิธีการเป็นเกย์ พวกเขาได้ในช่วงชีวิตและ และผ่อนปรนของแบบเก่า แม่สาวกู้ช้า และวางแบบยาว muslins สีขาวนุ่มและ laces ตามโซฟานอนของเธอ ทารกถูกข้างเธอ ตามแขน ที่เขาได้ตกลงหลับ ที่เต้านมของเธอ หญิงพยาบาลสีเหลืองนั่งข้างหน้าต่างแฟนนิงตัวเอง มาดาม Valmonde เงี้ยวรูปเธอ portly Desiree และรั้งเธอ จับเธอทันทีละม่อมในอ้อมแขนของเธอ จากนั้น เธอหันไปเด็ก "นี่ไม่ใช่ทารก" เธอทางหลุดรอด โทน startled ภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาพูดที่ Valmonde ในนั้น "ผมรู้ว่า คุณจะประหลาด หัวเราะ Desiree "ในวิธีการเขาได้เติบโตขึ้น Lait de cochon น้อย ดูที่ขาของเขา mamma และเขามือ และ เล็บ - นิ้วเล็บจริง Zandrine ตัดเหล่านี้ได้ ไม่ได้จริง Zandrine " ผู้หญิงลงศีรษะของเธอ turbaned majestically, "Mais ศรี มาดาม" "และวิธีเขาทุกคนได้ยิน เกี่ยวกับ Desiree "จะอึกทึก Armand ยินในวันอื่น ๆ ไกลถึง La ซงบลองช์เคบิน" มาดาม Valmonde ก็ไม่เคยเอาดวงตาของเธอจากเด็ก เธอยกมัน และเดินกับมันผ่านหน้าต่างที่มีน้ำหนักเบาที่สุด เธอสแกนทารกแคบ ๆ แล้วมองเป็น searchingly Zandrine หน้าซึ่งเปิดมองข้ามฟิลด์ "ใช่ เด็กได้เติบโตขึ้น มีการเปลี่ยน แปลง กล่าวว่า มาดาม Valmonde ช้า เป็นเธอแทนด้านข้างของแม่ "อะไรไม่ Armand พูด" ใบหน้าของ Desiree กลายเป็น suffused กับเรืองแสงที่มีความสุขเอง3"โอ้ Armand เป็นพ่อภูมิใจที่สุดในแพริช เชื่อ เพราะส่วนใหญ่เด็กผู้ชาย ต้องแบกชื่อของเขา แม้ว่าเขากล่าวไม่ - ว่า เขาจะได้รักผู้หญิงเหมือนกัน แต่รู้ไม่จริง รู้ว่า เขาบอกว่า ใจฉัน และ mamma เธอ เพิ่ม การวาดหัวมาดาม Valmonde เพื่อเธอ และพูดใน whisper "เขาไม่รับการลงโทษของคุณ - ไม่ให้ - หนึ่งตั้งแต่คลอด แม้ Negrillon ที่ pretended จะได้เผาขาของเขาที่เขาอาจพักผ่อนจากการทำงาน - เขาเพียงหัวเราะ และกล่าว Negrillon scamp ที่ดีได้ โอ้ mamma ฉันมีความสุข มัน frightens ฉัน" Desiree พูดคือความจริง แต่งงาน และภายหลังการคลอดบุตรมีก่อ Armand Aubigny imperious และความต้องการธรรมชาติมากขึ้น นี้คืออะไรทำ Desiree อ่อนโยนมีความสุข เธอรักเขาหมด เมื่อเขา frowned เธอ trembled ได้รักเขา เมื่อยิ้ม เธอขอพรไม่มากของพระเจ้า แต่หน้ามืด หล่อของ Armand ได้ไม่บ่อยแล้วสงสาร โดย frowns ตั้งแต่วันที่เขาตกในความรักกับเธอ เมื่อทารกอายุประมาณ 3 เดือน Desiree ตื่นขึ้นมาหนึ่งวันเพื่อความเชื่อมั่นว่า มีบางสิ่งบางอย่างในอากาศ menacing สันติภาพของเธอ ก็ที่ละเอียดเกินไปที่จะเข้าใจ จะได้รับข้อเสนอแนะ disquieting เท่านั้น บรรยากาศลึกลับระหว่างดำ เข้าชมที่ไม่คาดคิดจากเพื่อนบ้านสิ่งที่ไม่สามารถบัญชีสำหรับการมาของพวกเขา แล้วแปลก การเปลี่ยนแปลงมากในลักษณะของสามี ซึ่งเธอไม่กล้าถามเขาจะอธิบาย เมื่อเขาพูดกับเธอ มันเป็น ด้วยตา averted ที่เก่ารักแสงดูเหมือนจะ มีไปออก เขา absented เองจากบ้าน และเมื่อมี หลีกเลี่ยงการแสดงของเธอและของลูกของเธอ ไม่มีแก้ และจิตวิญญาณมากของซาตานก็ดูเหมือนจะถือของเขากับทาส Desiree อนาถพอตายได้ เธอนั่งในห้องของเธอ หนึ่งบ่ายร้อน ในเธอ peignoir คว้างวาดผ่านนิ้วมือของเธอ strands ของเธอยาว ลกี้แฮร์สีน้ำตาลที่แขวนเกี่ยวกับไหล่ของเธอ ทารก ครึ่งเปลือย นอนหลับตามเตียงของเธอเองดีมาฮอกกานี ที่เช่นบัลลังก์หรูหรา มีการเรียงผ้าซาตินครึ่งฝาครอบ ลาซงบลองช์ quadroon น้อยชาย - เปลือยครึ่งหนึ่งเกินไป - ยืนแฟนนิงเด็กช้าพัดลมของขนนกยูง ตาของ Desiree มีกำหนด absently และเศร้าตามเด็ก ในขณะที่เธอมีความมุ่งมั่นเข้าหมอกคุกคามที่เธอรู้สึกปิดเกี่ยวกับเธอ เธอมองจากลูกชายที่ยืนอยู่ข้างเขา และกลับมาอีกครั้ง เล่า "อา" คำร้องที่เธอไม่สามารถช่วยเหลือ ซึ่งเธอไม่ตระหนักไม่พูด เปิดเลือดเช่นน้ำแข็งในเส้นเลือดของเธอ และการรวบรวมความชื้นเปียกชื้นเมื่อใบหน้าของเธอ4She tried to speak to the little quadroon boy; but no sound would come, at first. When he heard his name uttered, he looked up, and his mistress was pointing to the door. He laid aside the great, soft fan, and obediently stole away, over the polished floor, on his bare tiptoes. She stayed motionless, with gaze riveted upon her child, and her face the picture of fright. Presently her husband entered the room, and without noticing her, went to a table and began to search among some papers which covered it. "Armand," she called to him, in a voice which must have stabbed him, if he was human. But he did not notice. "Armand," she said again. Then she rose and tottered towards him. "Armand," she panted once more, clutching his arm, "look at our child. What does it mean? Tell me." He coldly but gently loosened her fingers from about his arm and thrust the hand away from him. "Tell me what it means!" she cried despairingly. "It means," he answered lightly, "that the child is not white; it means that you are not white." A quick conception of all that this accusation meant for her nerved her with unwonted courage to deny it. "It is a lie; it is not true, I am white! Look at my hair, it is brown; and my eyes are gray, Armand, you know they are gray. And my skin is fair," seizing his wrist. "Look at my hand; whiter than yours, Armand," she laughed hysterically. "As white as La Blanche's," he returned cruelly; and went away leaving her alone with their child. When she could hold a pen in her hand, she sent a despairing letter to Madame Valmonde. "My mother, they tell me I am not white. Armand has told me I am not white. For God's sake tell them it is not true. You must know it is not true. I shall die. I must die. I cannot be so unhappy, and live." The answer that came was brief: "My own Desiree: Come home to Valmonde; back to your mother who loves you. Come with your child." When the letter reached Desiree she went with it to her husband's study, and laid it open upon the desk before which he sat. She was like a stone image: silent, white, motionless after she placed it there.5ในความเงียบ เขาวิ่งตาเย็นมากกว่าคำที่เขียน เขากล่าวว่า ไม่มีอะไร "จะไป Armand " เธอถามในโทนสีที่คมชัด ด้วยใจจดใจจ่อ agonized "ใช่ ไป" "คุณต้องให้ผมไป" "ใช่ ฉันต้องการคุณไป" เขาคิดว่า พระเจ้าผู้ทรงอำนาจทรง cruelly และเขากับเขา และสักหลาด อย่างใด ที่เขาจ่ายเขากลับความเมตตาเมื่อเขาแทงจึงเป็นจิตวิญญาณของภรรยา นอกจากนี้เขาไม่รักเธอ เพราะการบาดเจ็บจนหมดสติ เธอได้นำชื่อของเขาและบ้านของเขา เธอหันเช่นตะลึง โดยระเบิด และเดินช้า ๆ ไปทางประตู หวังว่า เขาจะเรียกเธอกลับ " Good-by, Armand, " เธอ moaned เขาไม่ได้ตอบเธอ ที่ระเบิดของเขาสุดท้ายที่ชะตากรรมได้ Desiree ไปค้นหาลูกของเธอ Zandrine ถูก pacing เก็บ sombre ด้วย เธอใช้เวลาน้อยจากแผ่นดินของพยาบาลกับไม่มีคำอธิบาย และน้อยขั้นตอนต่อไป เดินไป ภายใต้สาขาโอ๊คอยู่ มันเป็นช่วงบ่ายตุลาคม ดวงอาทิตย์ถูกเพียงจม ออกในการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นวันที่เป็นที่น่าพอใจมาดาม Valmonde ขับรถไปยัง L'Abri เพื่อดู Desiree และทารก มันทำให้เธอหัวเราะที่จะคิดว่า Desiree กับทารก ทำไมมันลำบาก แต่เมื่อวานนี้ว่า Desiree เป็นน้อยกว่าทารกตัวเอง; เมื่อนายในการขี่ผ่านเกตเวย์ของ Valmonde ได้พบเธอนอนหลับอยู่ในร่มเงาของเสาหินขนาดใหญ่ หนึ่งน้อยตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาและเริ่มที่จะร้องไห้สำหรับ "ดาด้า". นั่นคือมากที่สุดเท่าที่เธอจะได้ทำหรือพูด บางคนคิดว่าเธออาจจะมีหลงสอดคล้องของเธอเองเธอก็อายุ toddling ความเชื่อที่เกิดขึ้นคือการที่เธอได้รับการจงใจปล่อยโดยพรรคของประมวลผลที่มีผ้าใบปกคลุมเกวียนสายในวันที่ได้ข้ามเรือข้ามฟากที่สมอ Mais เก็บไว้เพียงด้านล่างสวน ในช่วงเวลามาดาม Valmonde ละทิ้งทุกเก็งกำไร แต่อย่างหนึ่งที่ Desiree ถูกส่งไปยังเธอโดยปรานีความรอบคอบจะเป็นลูกของความรักของเธอเห็นว่าเธอเป็นเด็กโดยไม่ต้องของเนื้อหนัง สำหรับหญิงสาวที่เติบโตจะสวยงามและอ่อนโยนรักและจริงใจ - ไอดอลของ Valmonde มันก็ไม่น่าแปลกใจเมื่อเธอยืนอยู่วันหนึ่งกับเสาหินซึ่งอยู่ในเงาเธอได้นอนหลับสิบแปดปีก่อนที่อาร์มันด์ Aubigny ขี่โดยและเห็นเธอที่นั่นได้ตกหลุมรักกับเธอ นั่นคือวิธีที่ทุก Aubignys ตกหลุมรักเช่นถ้าหลงโดยการยิงปืน น่าแปลกใจก็คือการที่เขาไม่ได้รักเธอมาก่อน สำหรับเขาเคยรู้จักเธอตั้งแต่ที่พ่อของเขานำเขากลับบ้านจากปารีสเด็กแปดหลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิตที่นั่น ความรักที่ตื่นขึ้นมาในตัวเขาในวันนั้นเมื่อเขาเห็นเธอที่ประตูกวาดพร้อมเช่นหิมะถล่มหรือเหมือนไฟไหม้ทุ่งหญ้าหรือชอบอะไรที่ไดรฟ์หัวทิ่มผ่านอุปสรรคทั้งหมด นาย Valmonde เติบโตในทางปฏิบัติและต้องการสิ่งที่ดีถือว่านั่นคือต้นกำเนิดที่คลุมเครือของหญิงสาว อาร์มันด์มองเข้าไปในดวงตาของเธอและไม่ได้ดูแล เขาได้รับการเตือนว่าเธอเป็นนิรนาม เรื่องมันไม่สิ่งที่เกี่ยวกับชื่อตอนที่เขาจะให้เธอเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดและน่าภาคภูมิใจที่สุดในรัฐหลุยเซียนา? เขาสั่งให้ corbeille จากปารีสและมีตัวเองกับสิ่งที่เขาสามารถทำได้อดทนจนกว่าจะมาถึง; จากนั้นพวกเขาก็แต่งงานกัน. 2 มาดาม Valmonde ไม่เคยเห็น Desiree และลูกน้อยเป็นเวลาสี่สัปดาห์ เมื่อเธอมาถึง L'Abri เธอสั่นที่แรกเห็นของมันขณะที่เธอมักจะทำ มันเป็นสถานที่ที่มองเศร้าซึ่งเป็นเวลาหลายปียังไม่เคยปรากฏตัวอ่อนโยนของผู้หญิง, นาย Aubigny เก่าที่มีการแต่งงานและภรรยาของเขาถูกฝังอยู่ในประเทศฝรั่งเศสและเธอมีรักแผ่นดินของเธอเองดีเกินไปที่เคยปล่อยให้มันเป็น หลังคาลงมาที่สูงชันและสีดำเหมือนครอบถึงออกเกินแกลเลอรี่กว้างที่ล้อมรอบบ้านฉาบสีเหลือง บิ๊กโอ๊กเคร่งขรึมขยายตัวใกล้เคียงกับมันและหนาใบของพวกเขาสาขาไกลถึงเงามันเหมือนพอล กฎหนุ่ม Aubigny เป็นหนึ่งที่เข้มงวดเกินไปและภายใต้มันนิโกรของเขาได้ลืมวิธีการที่จะเป็นพวกเขาได้รับในระหว่างเจ้านายเก่าของง่ายไปและอายุการใช้ตามใจ คุณแม่ยังสาวที่กำลังฟื้นตัวอย่างช้า ๆ และวางยาวเต็มรูปแบบในมัสลินสีขาวของเธอนุ่มและผ้าลูกไม้บนที่นอน ทารกข้างเธอเมื่อแขนของเธอซึ่งเขาก็ผล็อยหลับไปที่หน้าอกของเธอ หญิงพยาบาลสีเหลืองนั่งข้างหน้าต่างพัดตัวเอง มาดาม Valmonde ก้มร่างท้วมเธอมากกว่า Desiree และจูบเธอถือของเธอทันทีละม่อมในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นเธอก็หันไปเด็ก "นี่ไม่ใช่ทารก!" เธออุทานในโทนตกใจ ภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาพูดที่ Valmonde ในวันนั้น "ผมรู้ว่าคุณจะต้องประหลาดใจ" หัวเราะ Desiree, "ที่วิธีการที่เขาได้เติบโตขึ้นเล็กน้อย Cochon เด Lait ดูที่ขาของเขาแม่และมือและเล็บของเขา -!.!. จริงนิ้วเล็บ-Zandrine ต้องตัดพวกเขานี้ ตอนเช้า. มันไม่จริง Zandrine? " ผู้หญิงก้มศีรษะของเธอที่ใส่หมวกโพกศรีษะของชาวมุสลิมในตอนใต้ของเอเซียอย่างสง่าผ่าเผย "Mais si มาดาม." "และวิธีที่เขาร้อง" ไปใน Desiree "เป็นอึกทึก. อาร์มันด์ได้ยินเขาวันอื่น ๆ ที่ไกล ๆ เช่นห้องโดยสารลาบลานช์". มาดาม Valmonde ไม่เคยเอาออกดวงตาของเธอจากเด็ก เธอยกมันและเดินกับมันไปยังหน้าต่างที่เป็นที่มีน้ำหนักเบา เธอสแกนทารกหวุดหวิดจากนั้นดูราวกับโดยการตรวจค้นที่ Zandrine ที่มีใบหน้าถูกหันไปจ้องมองข้ามทุ่ง "ใช่เด็กได้เติบโตขึ้นมีการเปลี่ยนแปลง" กล่าวว่ามาดาม Valmonde ช้าขณะที่เธอแทนที่มันอยู่ข้างแม่ "อาร์มันด์พูดว่าอย่างไร?" ใบหน้าของ Desiree กลายเป็นที่อบอวลไปด้วยแสงที่เป็นความสุขของตัวเอง. 3 "โอ้อาร์มันด์เป็นพ่อที่ภาคภูมิใจที่สุดในตำบลผมเชื่อว่าส่วนใหญ่เพราะมันเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่จะแบกรับชื่อของเขาแม้ว่าเขาพูดไม่ได้ - ว่าเขาจะมีความรัก หญิงสาวคนหนึ่งเช่นกัน. แต่ฉันรู้ว่ามันไม่เป็นความจริง. ฉันรู้ว่าเขาบอกว่าจะโปรดฉัน. และแม่ "เธอเพิ่มวาดหัวมาดาม Valmonde ลงไปของเธอและการพูดในกระซิบ" เขายังไม่ได้รับการลงโทษ หนึ่งของพวกเขา - ไม่ได้เป็นหนึ่งของพวกเขา - ตั้งแต่ทารกเกิดแม้ Negrillon ที่แสร้งทำเป็นจะมีไฟไหม้ที่ขาของเขาว่าเขาจะพักจากการทำงาน -. เขาหัวเราะและกล่าวว่า Negrillon เป็นคนขี้โกงที่ดีโอ้แม่ฉัน. มีความสุขมากมันกลัวฉัน ". อะไร Desiree กล่าวว่าเป็นความจริง แต่งงานและต่อมาเกิดของลูกชายของเขาได้ชะลอตัวลงลักษณะเผด็จการและเข้มงวดอาร์มันด์ Aubigny ของอย่างมาก นี่คือสิ่งที่ทำให้อ่อนโยน Desiree มีความสุขมากเพราะเธอรักเขาหมด เมื่อเขาขมวดคิ้วเธอกลัวจนตัวสั่น แต่รักเขา เมื่อเขายิ้มเธอถามไม่ให้ศีลให้พรที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้า แต่อาร์มันด์เข้มใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้รับมักจะพิการโดยขมวดคิ้วตั้งแต่วันที่เขาตกหลุมรักกับเธอ เมื่อลูกได้ประมาณสามเดือนเก่า Desiree ตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งความเชื่อมั่นว่ามีบางสิ่งบางอย่างในอากาศข่มขู่สันติภาพของเธอ มันเป็นครั้งแรกที่บอบบางเกินไปที่จะเข้าใจ มันเป็นเพียงข้อเสนอแนะคัมภีร์; อากาศของความลึกลับในหมู่คนผิวดำ; เข้าชมที่ไม่คาดคิดจากเพื่อนบ้านห่างไกลที่สามารถแทบจะไม่บัญชีสำหรับการมาของพวกเขา จากนั้นแปลกเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ในลักษณะของสามีของเธอซึ่งเธอไม่กล้าที่จะขอให้เขาอธิบาย เมื่อเขาพูดกับเธอว่ามันเป็นกับตาหันไปจากที่รักแสงเก่าดูเหมือนจะได้ไปออก เขาไม่ร่วมตัวเองจากที่บ้าน; และเมื่อมีการหลีกเลี่ยงการปรากฏตัวของเธอและของลูกของเธอไม่มีข้อแก้ตัว และจิตวิญญาณมากของซาตานดูเหมือนอย่างกระทันหันที่จะถือของเขาในการติดต่อของเขากับทาส Desiree เป็นความสุขมากพอที่จะตาย เธอนั่งอยู่ในห้องของเธอในบ่ายวันหนึ่งที่ร้อนในเสื้อเพนวาเธอแกร่ววาดผ่านนิ้วมือของเธอเส้นของเธอยาว, ผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มที่แขวนเกี่ยวกับไหล่ของเธอ เด็กครึ่งเปลือยกายนอนหลับอยู่บนเตียงไม้มะฮอกกานีที่ดีของเธอเองที่เป็นเหมือนบัลลังก์หรูหราด้วยผ้าซาตินเรียงรายของครึ่งหลังคา นักเรียนชายคนหนึ่งลูกผสมระหว่างนิโกรและคนผิวขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ลาบลานช์ - ครึ่งเปลือยกายเกินไป - ยืนพัดเด็กช้ากับแฟนของขนนกยูง ดวงตาของ Desiree ได้รับการแก้ไขและเหม่อเศร้าเมื่อทารกขณะที่เธอกำลังมุ่งมั่นที่จะเจาะหมอกขู่ว่าเธอรู้สึกปิดเกี่ยวกับเธอ เธอมองจากลูกของเธอกับเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเขาและกลับมาอีกครั้ง; ซ้ำไปซ้ำมา "อา!" มันเป็นหนทางที่เธอไม่สามารถช่วย; ซึ่งเธอไม่ได้สติจากการพูด เลือดหันเหมือนน้ำแข็งในหลอดเลือดดำของเธอและความชื้นชื้นรวบรวมเมื่อใบหน้าของเธอ. 4 เธอพยายามที่จะพูดคุยกับเด็กลูกผสมระหว่างนิโกรและคนผิวขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่ไม่มีเสียงจะมาในตอนแรก เมื่อเขาได้ยินชื่อของเขาพูดเขามองขึ้นและเป็นที่รักของเขาก็ชี้ไปที่ประตู เขาวางกันดีแฟนนุ่มและเชื่อฟังขโมยไปทั่วพื้นขัดเงาบนปลายเท้าเปล่าของเขา เธออยู่นิ่งกับการจ้องมองตรึงอยู่กับลูกของเธอและใบหน้าของเธอภาพของความน่ากลัว ปัจจุบันสามีของเธอเข้ามาในห้องและไม่สังเกตเห็นเธอเดินไปที่โต๊ะและเริ่มที่จะค้นหาในเอกสารบางอย่างที่ครอบคลุม "อาร์" เธอเรียกเขาในเสียงซึ่งต้องแทงเขาถ้าเขาเป็นมนุษย์ แต่เขาไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า "อาร์" เธอกล่าวอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและ tottered ต่อเขา "อาร์" เธอ panted อีกครั้งกำแขนของเขา "มองไปที่เด็กของเรา. มันหมายความว่าอะไร? บอกฉัน." เขาเย็นชา แต่เบา ๆ คลายนิ้วมือของเธอจากแขนของเขาและเอามือไปจากเขา "บอกว่ามันหมายถึง" เธอร้องไห้ despairingly "มันหมายความว่า" เขาตอบเบา ๆ "ที่เด็กไม่ได้เป็นสีขาวนั้นหมายความว่าคุณไม่ได้สีขาว." คิดได้อย่างรวดเร็วทุกที่ข้อกล่าวหานี้มีความหมายสำหรับเธอ nerved ของเธอด้วยความกล้าหาญไม่เคยชินที่จะปฏิเสธมัน "มันเป็นเรื่องโกหกมันไม่เป็นความจริงผมขาวดูผมของฉันมันเป็นสีน้ำตาล; และตาของฉันเป็นสีเทา, อาร์มันด์ที่คุณรู้ว่าพวกเขาเป็นสีเทาและผิวของฉันมีความเป็นธรรม." ยึดข้อมือของเขา "ดูที่มือของเราขาวกว่าของคุณอาร์มันด์" เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ในฐานะที่เป็นสีขาวเป็นลาบลานช์" เขากลับมาอย่างโหดร้าย; และเดินออกไปปล่อยให้เธออยู่คนเดียวกับเด็กของพวกเขา เมื่อเธอสามารถจับปากกาในมือของเธอเธอส่งจดหมายหวังที่จะมาดาม Valmonde "แม่ของฉันที่พวกเขาบอกฉันฉันไม่ขาว. อาร์มันด์ได้บอกผมว่าผมไม่ได้เป็นสีขาว. เพื่อเห็นแก่พระเจ้าบอกพวกเขาว่ามันไม่เป็นความจริง. คุณต้องรู้ว่ามันไม่เป็นความจริง. ฉันจะตาย. ฉันจะต้องตาย. ฉันไม่สามารถเป็น ไม่มีความสุขมากและสด. " คำตอบที่ออกมาเป็นช่วงสั้น ๆ "ของตัวเอง Desiree: มาที่บ้านเพื่อ Valmonde; กลับไปยังคุณแม่ที่รักคุณมาพร้อมกับบุตรหลานของคุณ.." เมื่อจดหมายถึง Desiree เธอไปกับมันให้กับการศึกษาของสามีของเธอและวางมันเปิดอยู่บนโต๊ะก่อนที่เขานั่งอยู่ เธอเป็นเหมือนรูปสลักหิน: เงียบขาวนิ่งหลังจากที่เธอวางมันมี. 5 ในความเงียบที่เขาวิ่งสายตาเย็นชาของเขามากกว่าคำที่เขียน เขาบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันจะไปอาร์มันด์?" เธอถามในโทนสีคมชัดด้วยใจจดใจจ่อทุกข์ทรมาน "ใช่ไป." "คุณต้องการให้ฉันไป?" "ใช่ฉันต้องการให้คุณไป." เขาคิดว่าพระเจ้าได้กระทำอย่างโหดร้ายและไม่เป็นธรรมกับเขา และรู้สึกว่าอย่างใดที่เขาได้รับการจ่ายเงินให้เขากลับมาอยู่ในชนิดเมื่อเขาแทงจึงเข้าไปในจิตวิญญาณของภรรยาของเขา นอกจากนี้เขาไม่ได้รักเธอเพราะได้รับบาดเจ็บหมดสติที่เธอได้เกิดขึ้นแก่บ้านและชื่อของเขา เธอหันไปเหมือนหนึ่งตะลึงกับระเบิดและเดินช้า ๆ ไปที่ประตูหวังว่าเขาจะเรียกเธอกลับมา "ดีโดยอาร์มันด์" เธอคราง เขาไม่ได้ตอบของเธอ นั่นคือการระเบิดครั้งสุดท้ายของเขาที่ชะตากรรม Desiree ไปในการค้นหาของลูกของเธอ เดินไปเดินมาถูก Zandrine แกลเลอรี่มืดกับมัน เธอหยิบหนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ จากอ้อมแขนพยาบาลด้วยคำอธิบายไม่ได้และลงขั้นตอนที่เดินออกไปภายใต้สาขาไลฟ์โอ๊ค มันเป็นช่วงบ่ายตุลาคม ดวงอาทิตย์เป็นเพียงจม ออกมาใน