Junmyeon didn’t understand why the

Junmyeon didn’t understand why the war had to happen.


Sure, he was a doctor, and he was there to treat people, but that didn’t mean that he was fond of blood. If Junmyeon could be honest, he hated to see the people hissing and crying in pain. The male tilted his head to one side almost hopelessly as he gave it a deep thought.


Why did he have to live in such era...?


But if he didn’t, would he still meet Yifan...?


Or was it better if he just died along with his parents? That way, he wouldn’t have to think about all of these...these questions without answers.


But then Yifan would love someone else...


Junmyeon stared blankly at the patterned wallpaper. Kyungsoo had been sleeping over Jongin’s place for the last few days, so his house felt a bit...empty. Or was it because of the lack of furniture, Junmyeon wasn’t sure. Kyungsoo once said that the house needed to be redecorated, but Junmyeon was happy with the way the place was adorned. It reminded him of his late parents. Besides, they spent most of their time at the hospital so what good would a redecoration make?


“Hey.”


Junmyeon almost jumped at his boyfriend’s sudden voice and his face turned pale. “Yifan! You scared me!”


“Um, sorry? But I knocked and I knocked and I even called out your name,” Yifan said apologetically as he closed the door behind him. “I thought you were asleep.”


Junmyeon puffed his cheeks in dismay. He placed a hand over his chest, trying to slow down his heartbeat and sighed. “Sorry. I was just thinking...”


“Thinking?” Yifan leaned down to kiss Junmyeon’s forehead. “That is just so you.” He settled on the empty spot beside Junmyeon on the couch, and his boyfriend moved slightly to give him some space. “Oh, I almost forgot. Baekhyun said they’re holding the farewell party tomorrow night by the bar downtown.”


“Tomorrow night? And then you’ll leave?”


Yifan nodded. “And then I’ll leave in the morning.”


Junmyeon fell silent at that. Instead of replying, the beautiful male only grimly laced his fingers together and placed them lightly on his stomach.


“You know,” Yifan started as he gently took Junmyeon’s hand in his. Junmyeon still didn't look at him. “I didn’t think you cry. I mean, Jongin told me Kyungsoo was wailing for the last few days.”


Junmyeon glanced down to their hands on his lap. “I stopped crying ever since you scolded me.”


“I scolded—oh. Well, you were crying too much that time, and I just told you the truth. And I’m right, right? Even if you cry, your parents won’t go back to life...” Yifan scratched his nape apologetically. “You...really stopped crying because of that, babe...?”


Junmyeon nodded mutely.


“Shit. I should feel bad about it, but right now, I must be weird for thinking that you really loved me. You know, with the fact that you’re not crying.”


“Love,” Junmyeon corrected with a pout, letting himself be coaxed into Yifan’s arms. “And always will. Never doubt me for that.”


Yifan was smiling against his lips.










***










Everyone was dancing and laughing in the bar, but Junmyeon couldn’t do the same thing.


He didn’t understand why he and Kyungsoo were the only one who didn’t seem to enjoy the celebration. The other people who were in the room seemed to have a good time. Even Baekhyun.


It was obvious that Kyungsoo was sobbing in Jongin’s arms, hiding his face from everyone, while Junmyeon refused when Yifan asked him to dance. The beautiful male chose to sit on the stool with a glass of drink in his hand, examining the way Yifan’s friends dancing to the beat of the music. He realized that he didn’t know most of Yifan’s friends. The only people Junmyeon knew in the room were Chanyeol, Jongin, Baekhyun and Zitao.


At the mention of the last name, Junmyeon instinctively shifted closer to Yifan.


Yifan was standing with his elbows propped back on the counter, and Junmyeon took the opportunity to link his arm with Yifan’s. With their position, it was easy for him to rest his head against Yifan’s shoulder, and it got the taller male to look at him. Yifan pressed a light kiss against Junmyeon’s hair as he spoke.


“Do you want to go home?”


Junmyeon smiled gratefully. Yifan was definitely the only person who would understand him. “I’ll go if you go.”


Yifan shrugged. “Yeah, why not? Let’s take you home.”


“Will you leave after that...? You need to be prepared in the morning, right...”


Yifan didn’t reply. He held Junmyeon’s hand as they made their way to exit the place, and it was then that Junmyeon saw Baekhyun was crying. It was somewhat a proof that no matter how good of an actor someone was, but in the end, there must be a limit. The night was about to end, and the morning would soon come in a few hours.


Separation was inevitable.


How about death...?


Junmyeon caught Zitao’s eyes at him and he returned it with a smile and a wave of hand. Zitao only nodded politely at him with a fond stare. It made Junmyeon remember about what happened with Zitao a couple of days ago, and he intertwined his fingers with Yifan a bit too tightly the moment they stepped outside.


“...Zitao confessed to me, you know.”


“He did?” If anything, Yifan didn’t seem surprised at all. “I did wonder if he was going to.”


Junmyeon frowned disapprovingly as he nudged his boyfriend’s side. “What did you mean by that? Don’t tell me... You had something to do with it?”


“You know I would never do that,” Yifan gave him a look. “It’s just that...we’ve been told that this might be our last mission.”


Junmyeon’s heart sank and his throat went dry at the remark. He wanted to scream and flick his boyfriend's arm to stop being so mean. Junmyeon chewed on his lower lip for a few seconds before continuing. “It would be your last mission because... Because then there would be peace, and there’s no need for you to fight again.”


Yifan smiled bitterly, but he didn’t answer to that. They continued walking in silence, Yifan’s hand felt so warm in Junmyeon’s. Junmyeon rested his head on Yifan's arm, his arms were linking tightly together with the taller male's. After a long moment that seemed like forever, the taller of the two finally spoke.


“Junmyeon.”


Junmyeon didn’t reply because he had a feeling he wouldn’t like what was coming.


“If ever...” Yifan trailed off hesitantly. “Would you please...open your heart for Zitao...?”


Junmyeon shook his head stubbornly and pinched the inner part of Yifan’s arm. His boyfriend ouch-ed softly, but Yifan knew Junmyeon understood what he meant. Yifan ignored the act of protest he earned from Junmyeon and pointed at the dark sky.


“Look, Junmyeon. The stars are so beautiful.”


Yifan sincerely smiled at him. At first Junmyeon still refused to look at him, but then the beautiful male got a playful nudge and Junmyeon slowly glanced up in defeat. He became calm upon seeing the view above them. Yifan was right. Indeed, the stars were so beautiful, but they weren’t as beautiful if Yifan wasn’t in his life.


“Babe."


"Hm?"


"Just please remember me whenever you gaze at them, okay?”


Junmyeon felt his heart breaking when Yifan leaned down to kiss him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Junmyeon ไม่เข้าใจทำไมสงครามได้เกิดขึ้น


แน่นอน กำลังแพทย์ และกำลังมีการรักษาคน แต่ที่ไม่ได้หมายความ ว่า เขาไม่ชอบเลือด ถ้า Junmyeon จะซื่อสัตย์ เขาขี้เกียจไปดูคนมี และร้องไห้ในความเจ็บปวด ชายยืดศีรษะไปด้านใดด้านหนึ่งเกือบมีที่เขาให้ความลึกคิด


ทำไมเขาไม่ได้อยู่ในยุคนั้น...


แต่ ถ้าเขาไม่ ได้ จะเขายังตอบสนอง Yifan...


หรือเป็นการดีกว่าถ้าเขาตายพร้อมกับพ่อแม่หรือไม่ วิธี เขาไม่ได้คิดถึงสิ่งเหล่านี้...คำถามเหล่านี้ไม่ มีคำตอบ


แต่แล้ว Yifan จะรักใคร...


Junmyeon blankly จ้องไปที่วอลล์เปเปอร์มีลวดลาย Kyungsoo มีนอนหลับมากกว่าสถานที่ของ Jongin ไม่กี่วันสุดท้าย ล้างเพื่อให้บ้านของเขารู้สึกบิต... หรือเป็น เพราะยังขาดเฟอร์นิเจอร์ Junmyeon ไม่แน่ใจว่า Kyungsoo เคยกล่าวไว้ว่า บ้านต้องมีก็ได้ แต่ Junmyeon มีความสุขกับวิธีการถูกประดับ มันนึกถึงเขาของพ่อสาย สำรอง พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลาที่โรงพยาบาลดังนั้นอะไรดีจะทำให้การ redecoration ?


"Hey"


Junmyeon เกือบไปที่แฟนของเขาอย่างฉับพลันเสียงและใบหน้าของเขาซีดเปิด "Yifan คุณกลัวฉัน"


"อุ่ม ขอ แต่ฉันโบว์ลิ่งโบว์ลิ่งฉัน และฉันแม้แต่เรียกชื่อ ว่า Yifan apologetically เป็นเขาปิดประตูด้านหลัง "ผมคิดว่า คุณอยู่ในโหมดสลีป"


Junmyeon สถาบันแก้มเขากังวล เขาไว้มือเหนือหน้าอกเขา พยายามชะลอการเต้นของเขา และถอนหายใจ "ขออภัย ผมเพียงคิด..."


"คิด " Yifan เองลงไปจูบหน้าผากของ Junmyeon "ก็เพียงเพื่อให้คุณ" เขาตัดสินจุดว่างข้าง Junmyeon บนโซฟา และแฟนของเขาย้ายไปเล็กน้อยเพื่อให้เขาบางพื้นที่ "โอ้ ฉันเกือบลืม Baekhyun กล่าวว่า พวกเขากำลังถือคืนพรุ่งนี้งานเลี้ยงอำลาโดยมีเมือง "


"คืนวันพรุ่งนี้หรือไม่ แล้ว คุณจะปล่อยให้"


Yifan พยักหน้า "แล้ว ฉันจะปล่อยให้ในตอนเช้า"


Junmyeon ตกเงียบที่ แทนที่จะตอบกลับ ชายสวยเท่า grimly laced นิ้วของเขาเข้าด้วยกัน และลงเบา ๆ บนท้องของเขา


"คุณทราบ Yifan เริ่มต้นขณะที่เขาค่อย ๆ เอามือของ Junmyeon ในเขา Junmyeon ยังไม่ได้ดูที่เขา "ฉันไม่คิดว่า คุณร้อง ฉันหมายความว่า Jongin บอก Kyungsoo ถูก wailing ล่าสุดสองสามวัน"


Junmyeon glanced ลงมือบนตักของเขา "ฉันหยุดร้องไห้ตั้งแต่ที่คุณ scolded ฉัน"


"ฉันบ ๆ — โอ้ ดี คุณมีร้องไห้เวลาที่มากเกินไป และฉันเพิ่งบอกคุณความจริง และผมขวา ขวา ถ้าคุณร้องไห้ พ่อแม่จะไม่กลับไปชีวิต..." Yifan มีรอยขีดข่วน nape เขา apologetically "คุณ...จริง ๆ หยุดร้องไห้ เพราะที่ babe..."


Junmyeon พยักหน้า mutely.


"ขี้ ผมควรรู้สึกไม่ดี เกี่ยวกับมัน แต่ตอน นี้ ฉันต้องแปลกในความคิดที่ว่า คุณจริง ๆ รักฉัน คุณทราบ กับความจริงที่ว่าคุณกำลังร้องไห้"


"รัก แก้ไข ด้วยการ pout ปล่อยให้ตัวเองเป็น coaxed ในแผ่นดินของ Yifan Junmyeon "และจะเสมอกัน ไม่เคยสงสัยฉันให้"


Yifan ได้ยิ้มกับริมฝีปากของเขา


***


ทุกคนเต้นรำ และหัวเราะในแถบ แต่ Junmyeon ไม่สามารถทำแบบเดียวกันสิ่งนั้น


เขาไม่เข้าใจทำไมเขาและ Kyungsoo เดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ดูเหมือนกับการเฉลิมฉลอง ผู้ที่อยู่ในห้องดูเหมือนมีความสุข แม้ Baekhyun


ก็ชัดเจนว่า Kyungsoo ถูก sobbing ในแผ่นดินของ Jongin ซ่อนพระพักตร์จากทุกคน ในขณะที่ Junmyeon ปฏิเสธเมื่อ Yifan ขอเขาเต้นรำ เลือกเพศชายสวยงามนั่งบนเก้าอี้มีแก้วเครื่องดื่มในมือ ตรวจสอบแบบของ Yifan เพื่อนเต้นรำกับจังหวะของเพลง เขารู้ว่า เขาไม่ทราบว่าส่วนใหญ่เพื่อนของ Yifan คนเท่านั้นที่รู้ Junmyeon ในห้องมี Chanyeol, Jongin, Baekhyun และ Zitao.


ที่กล่าวถึงนาม Junmyeon instinctively ตกใกล้ Yifan


Yifan ยืนกับข้อของเขาร่วมไปในตัวนับ และ Junmyeon ได้มีโอกาสที่จะเชื่อมโยงแขนของเขากับของ Yifan กับตำแหน่งของพวกเขา มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะวางศีรษะกับไหล่ของ Yifan และก็มีเพศชายสูงที่เขา Yifan กดจูบเบา ๆ กับ Junmyeon ของผมเป็นเขาพูด


"คุณต้องการกลับบ้านหรือไม่"


Junmyeon ยิ้มควระ Yifan แนะผู้เดียวที่จะเข้าใจเขา "ฉันจะไปถ้าคุณไป"


Yifan ยักไหล่ "ใช่ ทำไมไม่ ลองพาคุณกลับบ้าน"


"จะคุณออกหลังจากนั้น... คุณต้องการเตรียมในตอนเช้า ขวา... "


Yifan ไม่ตอบ เขาจับมือของ Junmyeon ขณะที่พวกเขาทำทางของพวกเขาออกจาก และมัน แล้วเห็น Junmyeon ที่ Baekhyun ไม่ร้องไห้ ค่อนข้างถูกพิสูจน์ว่า ไม่ว่าวิธีที่ดีนักแสดงบางคน แต่ในสุด ต้องมีขีดจำกัด คืนคือการ สิ้นสุด และตอนเช้าจะมาในไม่กี่ชั่วโมงเร็ว ๆ นี้


แยกถูกหลีกเลี่ยงไม่ได้


วิธีการเกี่ยวกับความตาย...


Junmyeon จับตาของ Zitao ที่เขา และเขากลับยิ้มและคลื่นของมือ Zitao เพียงพยักหน้าสุภาพที่เขากับจ้องปิ๊ง มัน Junmyeon จำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับ Zitao สองสามวันที่ผ่านมา และเขาเจอนิ้วมือของเขากับ Yifan บิตเกินไปแน่นขณะที่พวกเขาลง


"...Zitao สารภาพกับฉัน คุณรู้"


"เขาไม่ได้" หากมีสิ่งใด Yifan ไม่ดูเหมือนแปลกใจเลย "ผมไม่ได้สงสัยถ้า เขากำลังจะ"


Junmyeon frowned disapprovingly เป็นเขา nudged ข้างแฟนของเขา "ไม่คุณหมายถึงอะไร โดยที่ ไม่บอก... คุณมีอะไรบ้าง"


"คุณรู้ว่า ฉันจะไม่เคยทำที่ Yifan ให้เขาดู "มันเป็นเพียงว่า...เราได้รับการบอกว่า นี้อาจเป็นภารกิจสุดท้ายของเรา"


หัวใจของ Junmyeon จม และคอของเขาก็แห้งที่หมายเหตุนี้ เขาอยากร้อง และ flick แขนของแฟนของเขากำลังหมายถึงให้หยุด Junmyeon chewed บนลิล่างของเขาไม่กี่วินาทีก่อน "มันจะเป็นภารกิจสุดท้ายของคุณเพราะ... เนื่องจาก นั้นจะมีความสงบสุข และไม่จำเป็นสำหรับคุณในการต่อสู้อีกด้วย "


ยิ้ม Yifan พิรี้พิไร แต่เขาไม่ได้คำตอบที่ พวกเขายังคงเดินต่อไปในความเงียบ มือของ Yifan รู้สึกอบอุ่นมากในของ Junmyeon Junmyeon คัดสรรศีรษะบนแขนของ Yifan แขนของเขาถูกเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดพร้อมของเพศชายสูง หลังจากช่วงยาวที่เหมือนตลอด สูงสองสุดท้าย พูด


"Junmyeon"


Junmyeon ไม่ตอบเพราะมีความรู้สึกไม่ชอบอะไรขึ้นมา


"ถ้าเคย..."Yifan trailed ปิด hesitantly"จะโปรดเปิดใจ Zitao...? "


Junmyeon จับหัวเขาดันทุรัง และส่วนด้านในของแขนของ Yifan pinched เขาแฟน ouch-เอ็ดเบา ๆ แต่รู้ว่า Yifan Junmyeon เข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง Yifan ละเว้นการกระทำการปฏิเสธเขาได้จาก Junmyeon และชี้ที่มืดฟ้า


"มอง Junmyeon ดาวสวยงามมาก"


Yifan ยิ้มอย่างจริงใจที่เขา ที่แรก Junmyeon ยังคงปฏิเสธที่จะมองเขา แต่แล้ว ชายสวยงามได้เขยิบขี้เล่น และ Junmyeon ช้า glanced ขึ้นในความพ่ายแพ้ เขากลายเป็นความสงบเมื่อเห็นมุมมองด้าน Yifan ไม่ถูกต้อง แน่นอน ดาวได้สวยงามมาก แต่พวกเขาไม่ได้สวยงามถ้า Yifan ไม่ได้ในชีวิตของเขา


"Babe"


"Hm "


"เพียงกรุณาจดจำเมื่อคุณมองที่พวกเขา เอาล่ะ? "


Junmyeon รู้สึกว่าหัวใจของเขาทำลายเมื่อ Yifan เองลงจูบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Junmyeon ไม่เข้าใจว่าทำไมมีสงครามที่จะเกิดขึ้นแน่นอนว่าเขาเป็นหมอและเขาก็มีการรักษาคน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนรักของเลือด หาก Junmyeon อาจจะซื่อสัตย์เขาเกลียดที่จะเห็นคนเปล่งเสียงดังกล่าวและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ชายเอียงศีรษะไปข้างหนึ่งเกือบหมดในขณะที่เขาให้มันเป็นความคิดลึกทำไมเขาไม่ต้องอาศัยอยู่ในยุคดังกล่าว ... แต่ถ้าเขาไม่ได้เขาจะยังคงตอบสนองความ Yifan ... ? หรือว่าเป็นเรื่องที่ ดีกว่าถ้าเขาเพิ่งเสียชีวิตไปพร้อมกับพ่อแม่ของเขา วิธีการที่เขาจะไม่ต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ ... คำถามเหล่านี้ได้โดยไม่ต้องคำตอบแต่แล้ว Yifan จะรักคนอื่น ... Junmyeon จ้อง blankly ที่วอลล์เปเปอร์ลวดลาย คยองซูได้รับการนอนหลับทุกสถานจงอินสำหรับไม่กี่วันที่ผ่านมาเพื่อให้บ้านของเขารู้สึกบิต ... ว่างเปล่า หรือจะเป็นเพราะขาดเฟอร์นิเจอร์ Junmyeon ไม่แน่ใจว่า คยองซูเคยบอกว่าบ้านจะต้องมอบ แต่ Junmyeon มีความสุขกับวิธีที่ได้รับการประดับ มันทำให้เขานึกถึงพ่อแม่ผู้ล่วงลับของเขา นอกจากนี้พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาที่โรงพยาบาลเพื่อให้สิ่งที่ดีประดับใหม่จะทำให้ได้หรือไม่"เฮ้." Junmyeon เกือบกระโดดอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินเสียงแฟนของเขาและใบหน้าของเขาหันซีด "Yifan! คุณกลัวฉัน " "อืมขอโทษ? แต่ฉันและฉันเคาะเคาะและผมก็เรียกออกมาชื่อของคุณ "Yifan กล่าวขอโทษในขณะที่เขาปิดประตูหลังเขา "ผมคิดว่าคุณได้นอนหลับ." Junmyeon ป่องแก้มของเขาในความผิดหวัง เขาวางมือกว่าหน้าอกของเขาพยายามที่จะชะลอตัวลงการเต้นของหัวใจของเขาและถอนหายใจ "ขอโทษ ผมคิดว่า ... " "คิด" Yifan โน้มตัวลงไปจูบหน้าผาก Junmyeon ของ "นั่นเป็นเพียงเพื่อให้คุณ." เขาตั้งรกรากอยู่ในจุดที่ว่างเปล่าข้าง Junmyeon บนโซฟาและแฟนของเขาย้ายเล็กน้อยที่จะให้เขาบางพื้นที่ "โอ้ฉันเกือบลืม แบคฮยอนกล่าวว่าพวกเขากำลังถืองานเลี้ยงอำลาในคืนวันพรุ่งนี้โดยเมืองบาร์. " "คืนพรุ่งนี้? แล้วคุณจะออกจาก " Yifan พยักหน้า "แล้วฉันจะออกในตอนเช้า." Junmyeon เงียบที่ว่า แทนการตอบกลับชายที่สวยงามเพียงเคร่งขรึมเจือนิ้วมือของเขาเข้าด้วยกันและวางไว้เบา ๆ บนท้องของเขา"คุณรู้" Yifan เริ่มต้นเบา ๆ ในขณะที่เขาเอามือ Junmyeon ในของเขา Junmyeon ยังไม่มองไปที่เขา "ผมไม่คิดว่าคุณร้องไห้ ผมหมายถึงจงอินคยองซูบอกผมก็ร้องไห้ไม่กี่วันที่ผ่านมา. " Junmyeon ชำเลืองมองลงไปที่มือของพวกเขาบนตักของเขา "ฉันหยุดร้องไห้นับตั้งแต่คุณดุฉัน." "ผมดุโอ้ ดีที่คุณร้องไห้มากเกินไปเวลานั้นและผมก็บอกความจริงกับคุณ และผมที่ถูกต้องใช่ไหม แม้ว่าคุณจะร้องไห้พ่อแม่ของคุณจะไม่กลับไปใช้ชีวิตไป ... "Yifan รอยขีดข่วนคอของเขาขอโทษ "คุณ ... จริงๆหยุดร้องไห้เพราะการที่ทารก ... ?" Junmyeon พยักหน้าเป็นเบื้อ"อึ ฉันควรจะรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ผมต้องแปลกสำหรับการคิดว่าคุณรักฉันจริงๆ คุณจะรู้ว่ามีความจริงที่ว่าคุณไม่ได้ร้องไห้. " "ความรัก" Junmyeon แก้ไขด้วยริมฝีปากให้ตัวเองได้รับการเกลี้ยกล่อมอยู่ในอ้อมแขนของ Yifan "และมักจะ ไม่เคยสงสัยผมว่า. " Yifan ยิ้มกับริมฝีปากของเขา*** ทุกคนได้รับการเต้นรำและหัวเราะในบาร์ แต่ Junmyeon ไม่สามารถทำในสิ่งเดียวกันเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาและคยองซูเป็นคนหนึ่งที่เพียง ไม่ได้ดูเหมือนจะเพลิดเพลินไปกับการเฉลิมฉลอง คนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ดี แม้แบคฮยอนมันก็เห็นได้ชัดว่าคยองซูได้รับการร้องไห้ในอ้อมแขนของจงอินซ่อนใบหน้าของเขาจากทุกคนในขณะที่ Junmyeon ปฏิเสธเมื่อ Yifan ขอให้เขาเต้น ชายสวยเลือกที่จะนั่งอยู่บนม้านั่งกับแก้วเครื่องดื่มในมือของเขาการตรวจสอบทางเพื่อนของ Yifan เต้นไปตามจังหวะของเพลง เขารู้ว่าเขาไม่ได้รู้ว่าส่วนใหญ่ของเพื่อนของ Yifan คนเท่านั้น Junmyeon รู้ว่าในห้องมีชานยอล, จงอิน, แบคฮยอนและ Zitao ที่กล่าวถึงชื่อที่ผ่านมา Junmyeon สัญชาตญาณขยับใกล้ชิดกับ Yifan Yifan กำลังยืนอยู่กับข้อศอกของเขากลับนอนบนเคาน์เตอร์และ Junmyeon เอาโอกาสที่จะ เชื่อมโยงแขนของเขากับ Yifan ของ กับตำแหน่งของพวกเขามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะส่วนที่เหลือหัวของเขากับไหล่ Yifan และมันมีชายสูงที่จะมองไปที่เขา Yifan กดจูบเบา ๆ กับผม Junmyeon ในขณะที่เขาพูด"คุณต้องการที่จะไปบ้าน" Junmyeon ยิ้มสุดซึ้ง Yifan แน่นอนเพียงคนเดียวที่จะเข้าใจเขา "ฉันจะไปถ้าคุณไป." Yifan ยัก "ใช่ทำไมไม่ ขอพาคุณกลับบ้าน. " "คุณจะออกไปหลังจากที่ ... คุณต้องมีการเตรียมในตอนเช้าขวา ... " Yifan ไม่ตอบ เขาจับมือ Junmyeon ที่พวกเขาทำทางของพวกเขาที่จะออกจากสถานที่และตอนนั้นเองที่ Junmyeon เห็นแบคฮยอนร้องไห้ มันก็ค่อนข้างพิสูจน์ว่าไม่ว่าวิธีการที่ดีของนักแสดงคน แต่ในที่สุดจะต้องมีขีด จำกัด คืนกำลังจะจบและตอนเช้าเร็ว ๆ นี้จะมาในไม่กี่ชั่วโมงแยกเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงวิธีการเกี่ยวกับการตายของ ... ? Junmyeon จับตา Zitao ที่เขาและเขากลับมาด้วยรอยยิ้มและคลื่นของมือ Zitao เพียงพยักหน้าอย่างสุภาพที่เขาจ้องมองรัก มันทำให้ Junmyeon จำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับ Zitao สองสามวันที่ผ่านมาและเขาพันนิ้วมือของเขากับ Yifan บิตแน่นเกินไปขณะที่พวกเขาก้าวออกไปข้างนอก"... Zitao สารภาพกับฉันคุณรู้." "เขาทำ" ถ้ามีอะไร Yifan ไม่ได้ดูเหมือนแปลกใจที่ทุกคน "ผมสงสัยว่าเขากำลังจะไป." Junmyeon disapprovingly ขมวดคิ้วในขณะที่เขาสะกิดด้านแฟนของเขา "สิ่งที่คุณหมายถึงโดยที่ อย่าบอกนะว่า ... คุณมีบางสิ่งบางอย่างจะทำอย่างไรกับมันได้หรือไม่ " "คุณรู้ว่าฉันจะไม่ทำอย่างนั้น" Yifan ให้เขาดู "มันเป็นเพียงแค่ว่า ... เราได้รับการบอกว่าเรื่องนี้อาจจะมีภารกิจสุดท้ายของเรา." หัวใจ Junmyeon จมและลำคอของเขาไปพูดที่แห้ง เขาอยากจะกรีดร้องและสะบัดแขนแฟนของเขาจะหยุดการหมายถึงเพื่อ Junmyeon เคี้ยวบนริมฝีปากล่างของเขาไม่กี่วินาทีก่อนที่จะดำเนินการต่อ "มันจะเป็นภารกิจสุดท้ายของคุณเพราะ ... เพราะแล้วจะมีความสงบสุขและมีความจำเป็นสำหรับคุณที่จะต่อสู้อีกครั้ง." Yifan ยิ้มอย่างขมขื่น แต่เขาไม่ได้คำตอบว่า พวกเขายังคงเดินอยู่ในความเงียบมือ Yifan รู้สึกอบอุ่นดังนั้นใน Junmyeon ของ Junmyeon วางหัวของเขาบนแขน Yifan ของแขนของเขาถูกเชื่อมโยงไว้แน่นพร้อมกับชายสูงของ หลังจากช่วงเวลาที่ยาวที่ดูเหมือนว่าตลอดความสูงของทั้งสองพูดในที่สุด"Junmyeon." Junmyeon ไม่ตอบเพราะเขามีความรู้สึกว่าเขาจะไม่ชอบสิ่งที่กำลังจะมา"ถ้าเคย ... " Yifan หายออก อย่างลังเล "คุณ ... กรุณาเปิดหัวใจของคุณสำหรับ Zitao ... ?" Junmyeon ส่ายหัวหัวชนฝาและบีบส่วนด้านในของแขนของ Yifan แฟนของเขาอุ๊ยเอ็ดเบา ๆ แต่ Yifan Junmyeon รู้เข้าใจสิ่งที่เขาหมาย Yifan ละเว้นการกระทำของเขาได้รับการประท้วงจาก Junmyeon และชี้ไปที่ท้องฟ้ามืด"ดู, Junmyeon ดาวที่มีความสวยงามดังนั้น. " Yifan จริงใจยิ้มให้เขา ตอนแรก Junmyeon ยังคงปฏิเสธที่จะมองเขา แต่แล้วชายที่สวยงามได้ดุนขี้เล่นและ Junmyeon ช้าชำเลืองมองขึ้นมาในความพ่ายแพ้ เขาก็กลายเป็นความสงบเมื่อเห็นมุมมองที่เหนือกว่าพวกเขา Yifan ถูกต้อง อันที่จริงดาวที่สวยมาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้สวยงามราวกับว่า Yifan ไม่ได้อยู่ในชีวิตของเขา"Babe." "อืม" "แค่โปรดอย่าลืมฉันเมื่อใดก็ตามที่คุณจ้องมองไปที่พวกเขาโอเค?" Junmyeon รู้สึกว่าหัวใจของเขา ทำลายเมื่อ Yifan โน้มตัวลงไปจูบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุนมยอนไม่เข้าใจว่าทำไมสงครามจึงเกิดขึ้น


แน่นอน เขาเป็นหมอ เขาอยู่ที่นั่นเพื่อรักษาคน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขารักด้วยเลือด ถ้า จุนมยอนอาจจะซื่อสัตย์ เขาเกลียดที่จะเห็นคนเย้ยหยันและร้องไห้ในความเจ็บปวด ชายเอียงหัวไปด้านใดด้านหนึ่งเกือบหมดท่า ตามที่เขาให้ความคิด


ทำไมเขาต้องอยู่ในยุค . . . . . . . ?


แต่ถ้าเขาไม่ได้เขาจะยังพบยิแฟน . . . . . . . ?


หรือ มันคงจะดีกว่าถ้าเขาเพิ่งตายไปพร้อมกับพ่อแม่ของเขา ? วิธีการที่เขาจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องทั้งหมดนี้ . . . . . . . คำถามเหล่านี้มีคำตอบ


แต่แล้วยิแฟน จะรักใคร . . . . . . .

จุนมยอนจ้องอย่างว่างเปล่า ที่ลวดลายของวอลล์เปเปอร์ kyungsoo เคยนอนนอยู่บ้านหลายวันแล้ว บ้านเขารู้สึก . . . ว่างเปล่าหรือเป็นเพราะการขาดของเฟอร์นิเจอร์ จุนมยอนไม่ได้แน่นอน kyungsoo เคยบอกว่า บ้านต้องถูกไล่ออก แต่ จุนมยอนมีความสุขกับวิธีที่ถูกประดับตกแต่ง . มันทำให้เขานึกถึงพ่อแม่สายของเขา นอกจากนี้พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลาของพวกเขาในโรงพยาบาล ดังนั้นสิ่งที่ดีจะประดับให้ ?





" เฮ้ "แฟนของเขา จุนมยอนแทบจะโดดขึ้นมาด้วยเสียงและใบหน้าของเขาก็ซีด . " ยิแฟน ! คุณทำให้ฉันตกใจ ! "

" เอ่อ ขอโทษ แต่ฉันทำและฉันก็จะเรียกชื่อของคุณ " ยิแฟน บอกว่าขอโทษ เขาปิดประตูหลังเขา " ผมนึกว่าคุณหลับอยู่ "

จุนมยอนป่องแก้มของเขาในความกลัว เขาวางมือไปที่หน้าอกของเขาพยายามที่จะชะลอการเต้นของหัวใจของเขา และถอนใจ" ขอโทษ ฉันแค่คิด . . . . . . . "

" คิด " ยิแฟน โน้มลงไปจูบหน้าผาก จุนมยอน ) " นั่นมันคุณ . " เขานั่งลงบนที่ว่างข้างๆ จุนมยอนบนโซฟา และแฟนของเขาขยับเล็กน้อยเพื่อให้เขาหน่อย " อ้อ เกือบลืม แบคฮยอนกล่าวว่าพวกเขากำลังจัดงานเลี้ยงส่งคืนวันพรุ่งนี้ โดยแถบตัวเมือง "

" คืนพรุ่งนี้ แล้วคุณจะทิ้ง ? "


ยิแฟน พยักหน้า " แล้วฉันจะทิ้งในตอนเช้า . "

จุนมยอนก็เงียบแล้ว แทนที่จะตอบ สวยชายเพียงแสยะยิ้มเจือนิ้วมือของเขาด้วยกันและวางไว้เบา ๆบนท้องของเขา


" รู้ " ยิแฟน เริ่มเป็นเขาเบา ๆ เอา จุนมยอนของในมือของเขา จุนมยอนยังไม่ได้มองหน้าเขา " ผมไม่คิดว่าคุณจะร้องไห้ ฉันหมายถึงจงอินบอก kyungsoo กำลังร้องไห้มา 2-3 วันแล้ว "

จุนมยอน เหลือบมองมือของเขาลงบนตัก " ฉันหยุดร้องไห้ตั้งแต่นายด่าฉัน "


" ฉันต่อว่า โอ้ เอ่อ คุณร้องไห้มากตอนนั้น และฉันก็แค่พูดความจริง และผมพูดถูกใช่มั้ย ? ถ้าคุณร้องไห้ พ่อแม่ก็จะไม่กลับสู่ชีวิต . . . . . . . " ยิแฟนเกาต้นคอของเขาขอโทษ . " คุณ . . . . . . .จริงๆหยุดร้องไห้เพราะ ที่รัก . . . . . . . ? "

จุนมยอนพยักหน้าเงียบ


" เวร ฉันควรจะรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน แต่ตอนนี้ ฉันต้องแปลกที่คิดว่าคุณชอบผม คุณรู้กับความจริงที่ว่าเธอไม่ได้ร้องไห้ . . . "

" ความรัก " ให้กับ จุนมยอนหน้ามุ่ย ปล่อยให้ตัวเองถูกคะยั้นคะยอให้เข้าไปยิแฟน ของแขน " และจะเสมอ ไม่เคยสงสัยฉันว่า

"ยิแฟน ยิ้มกับริมฝีปากของเขา










* * *










ทุกคนเต้นรำและหัวเราะ ในบาร์ แต่ จุนมยอนไม่ได้ทำเหมือนกัน


เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาและ kyungsoo เป็นคนเดียวที่ไม่ได้ดูเหมือนจะเพลิดเพลินไปกับการเฉลิมฉลอง ส่วนคนที่อยู่ในห้องดูจะมีเวลาที่ดี แม้แพคฮยอน


มันชัดเจนว่า kyungsoo สะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของจองอิน ,ซ่อนใบหน้าของเขาจากทุกคน ในขณะที่ จุนมยอนปฏิเสธเมื่อยิแฟน บอกให้เขาเต้น ตัวผู้สวยเลือกที่จะนั่งบนเก้าอี้ด้วยแก้วเครื่องดื่มในมือของเขา , ตรวจสอบวิธียิแฟน ๆเต้นไปตามจังหวะของเพลง เขาตระหนักว่าเขาไม่ได้รู้ว่าที่สุดยิแฟน ของ เพื่อน ส่วน จุนมยอนคนรู้จักแค่ ในห้องพักมีชานยอลและจงอินแพคฮยอน , ,


zitao .ที่กล่าวถึงชื่อสุดท้าย จุนมยอนสัญชาตญาณขยับเข้าใกล้ยิแฟน


ยิแฟน กำลังยืนอยู่กับข้อศอกของเขา propped กลับบนเคาน์เตอร์ และ จุนมยอนเอาโอกาสที่จะเชื่อมโยงแขนยิแฟน กับตำแหน่งของพวกเขา มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะพักหัวของเขากับยิแฟน ไหล่ และมันได้สูงกว่าผู้ชาย มองเขายิแฟน กดจูบเบาๆ จุนมยอนกับผม เขาพูด


" คุณต้องการที่จะกลับบ้าน "

จุนมยอนยิ้มอย่างสำนึกบุญคุณ ยิแฟน แน่นอนคนที่จะเข้าใจเขา " ฉันจะไปถ้านายไป "


ยิแฟน ยักไหล่ . " ใช่ ทำไม ? กลับบ้านกัน "

" คุณจะจากไปหลังจากนั้น . . . . . . . ? คุณต้องเตรียมพร้อมในตอนเช้า ใช่ไหม . . . . . . . "


ยิแฟน ไม่ได้ตอบกลับเขาจับ จุนมยอนมือตามที่พวกเขาทำทางของพวกเขาออกจากสถานที่ และในตอนนั้น จุนมยอนเห็นแบคฮยอนร้องไห้ มันค่อนข้างเป็นข้อพิสูจน์ว่าไม่ว่าวิธีที่ดีของนักแสดงบางคน แต่สุดท้าย ต้องมีข้อจำกัด คืนที่กำลังจะจบ และตอนเช้าจะมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมง แยก





ยังไงก็หนีไม่พ้น เรื่องความตาย . . . . . . . ?


zitao จุนมยอนจับตาใส่เขาและให้เขากลับมาด้วยรอยยิ้มและคลื่นของมือ zitao เพียงพยักหน้าอย่างสุภาพที่เขาด้วยสายตาที่ชื่นชอบ มันทำให้ จุนมยอนจำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับ zitao เมื่อสองวันก่อน เขาพันนิ้วมือของเขากับยิแฟน ค่อนข้างแน่นเกินไป ขณะที่พวกเขาออกไปข้างนอก


" . . . . . . . zitao สารภาพกับผม คุณรู้มั้ย . . . "

" เขาทำ ? " ถ้าอะไรยิแฟน ไม่ประหลาดใจเลย " ผมสงสัยว่าเขาจะ "


disapprovingly จุนมยอนขมวดคิ้ว เขาสะกิดแฟนของเขาข้าง " คุณหมายความว่าอะไร ? อย่าบอกนะว่า . . . . . . . คุณต้องทำอะไรบางอย่างกับมัน "

" คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางทำแบบนั้น " ยิแฟน ให้เขาดู " ก็แค่ . . . . . . . เราได้รับการบอกว่า นี่อาจเป็นภารกิจสุดท้ายของเรา

"หัวใจ จุนมยอนก็จมและคอของเขาไปบริการในหมายเหตุ เขาอยากจะกรีดร้องและสะบัดแขนของเขาแฟนเลิกใจร้าย จุนมยอนเคี้ยวบนริมฝีปากล่างเพื่อไม่กี่วินาทีก่อนอย่างต่อเนื่อง " มันคงเป็นภารกิจสุดท้าย เพราะ . . . . . . . เพราะมันจะไม่มีความสงบสุข และไม่มีความจำเป็นที่คุณจะต้องต่อสู้อีกครั้ง "


ยิแฟน ยิ้มอย่างขมขื่น แต่เขาไม่ตอบ ไปว่าพวกเขายังคงเดินในความเงียบ , ยิแฟน มือรู้สึกอบอุ่น จุนมยอนน่ะ จุนมยอนพักหัวยิแฟน แขน แขนของเขาถูกเชื่อมโยงกันแน่นด้วยสูงกว่าชาย . . หลังจากช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะยาวนานตลอดไป ความสูงของทั้งสองพูดขึ้น .





" จุนมยอน " ไม่ใช่ จุนมยอนไม่ตอบ เพราะเขามีความรู้สึกว่า เขาไม่ชอบอะไร


" ถ้าเคย . . . . . . ." ยิแฟน trailed ปิดอ้อมแอ้ม . " คุณจะกรุณา . . . . . . . เปิดใจให้ zitao เหรอ . . . . . . "

จุนมยอนส่ายหัวอย่างดื้อรั้นพลางหยิกภายในส่วนหนึ่งของยิแฟน ของแขน แฟนเขาโอ๊ยเอ็ดเบาๆ แต่ยิแฟน รู้ว่า จุนมยอนเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง ยิแฟน ไม่สนใจการกระทำของการประท้วงที่เขาได้รับจาก จุนมยอนและชี้ไปที่ท้องฟ้ามืด


" ดู จุนมยอน . ดาวสวยมากเลย

"ยิแฟน จริงใจ ยิ้มให้เขา ที่ จุนมยอนแรกยังไม่ยอมมองหน้าเขา แต่แล้วชายที่สวยงามได้เขยิบขี้เล่น และ จุนมยอนค่อยๆชำเลืองขึ้นในความพ่ายแพ้ เขาเริ่มสงบลงเมื่อเห็นวิวเหนือพวกเขา ยิแฟน ถูก แน่นอน ดาวสวยมาก แต่พวกเขาไม่ได้เป็นคนสวย ถ้ายิแฟน ไม่ได้ในชีวิตของเขา . . . . . .





" ที่รัก " " หืม ? "


" ได้โปรดจำฉันเมื่อใดก็ตามที่คุณมองไปที่พวกเขา โอเค ? "

จุนมยอนรู้สึกหัวใจของเขาแตกหักเมื่อยิแฟน เอนตัวลงเพื่อจูบเขา .