Grace looked quickly behind her, an

Grace looked quickly behind her, and saw the people on the rock. They were waving, shouting, laughing. But there were eight, nine, perhaps ten of them! Too many for this small boat. She looked back at the waves and pulled hard and carefully with her oars. Grace and her father tried to get the boat near the rock, but three times they had to pull away at the last minute. Then, the fourth time, William Darling jumped. The passengers pulled him onto the rock. Grace quickly rowed the boat out to sea again. She was alone in the boat now, and the boat moved differently. She was tired, and her arms and back were hurting. But she knew about boats. Grace went to the back of the boat with the woman, and held her. Daniel Donovan and two other men got in. They were carrying the man with the broken leg. The front of the boat was very near the rock now William pulled again, and shouted. The little boat was very full. The sides were only just above the water, and often the water came in. Grace threw it out with her hat. The wind and waves were against them now, and the four men had to row hard. But slowly, very slowly, the lighthouse came nearer. At last, from the top of the waves, they could see Thomasin Darling. She was standing in ront of the lighthouse, and waving to them. They were very tired when they got to the lighthouse. William and Daniel carried the man with the broken leg into the kitchen, and Grace and her mother helped Mrs Dawson .I nside the kitchen, William smiled at his daughter So Daniel and Thomas Buchanan followed the old lighthouse man away from the warm kitchen fire, out into the rain and wind again. Daniel looked at the angry sea with its terrible waves, and he felt cold and frightened. Thestorm lasted for three days, and they stayed all that time with the Darlings in thelighthouse. Queen Victoria thinks that Grace Darling is one of the finest young women in this country, and she is writing to thank her. One hundred years from now, people will remember this day. Sometimes the Forfarshire's engines made strange noises and the paddlewheels went slowly round. What's happened to the engines? said Mrs Dawson suddenly. God help the poor sailors to see this light. These engines are too old, and this one is broken in three places. A great wave broke against the rock, and white water crashed against the boat house doors. God help us! Save us from the sea, oh God! It was much quieter in her room because of the strong stone walls. If there are people alive on that ship now, you cannot save them, William. They waved and shouted at the lighthouse as hard as they could. We're all going to die! Daniel shouted. No one knows we are here! For a second the boat began to turn on its side. Carefully, slowly, Grace rowed the boat in to the rock Slowly, very slowly, the lighthouse came nearer. Daniel wanted to lie down in front of the fire and go to sleep for along, long time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกรซมองเธออย่างรวดเร็ว และเห็นคนบนหิน พวกเขาถูกโบก ตะโกน หัวเราะ แต่มีแปด เก้า สิบบางทีของพวกเขา มากเกินไปสำหรับเรือขนาดเล็กนี้ เธอกลับมองคลื่น และดึงหนัก และรอบคอบ ด้วยไม้พายของเธอ พระคุณและพ่อของเธอพยายามที่จะได้รับเรือใกล้ร็อค แต่ครั้งที่สามที่พวกเขาจะดึงไปนาทีสุดท้าย แล้ว เวลาสี่ William ลิ้งไป ผู้โดยสารดึงเขาลงร็อค พระคุณอย่างรวดเร็ว rowed เรือออกทะเลอีก เธอเป็นคนเดียวในเรือขณะนี้ และย้ายเรือแตกต่างกัน เธอเหนื่อย และแขนและหลังของเธอมีมากมาย แต่เธอรู้เกี่ยวกับเรือ เกรซไปด้านหลังของเรือกับผู้หญิง และจัดเธอ โดโนแวน Daniel และสองคนอื่น ๆ ได้ใน พวกเขาได้กำลังคนที่ มีขาหัก ด้านหน้าของเรือถูกมากใกล้ร็อคตอนนี้ William ดึงอีกครั้ง และตะโกน เรือลำน้อยอิ่มได้ ด้านข้างมีเพียงเหนือน้ำ และมักจะน้ำมา เกรซก็ได้โยนออกกับหมวก ลมและคลื่นได้กับพวกเขาขณะนี้ และคนสี่มีพายหนัก แต่ช้า ช้ามาก ประภาคารมาเอื้อม ในที่สุด จากคลื่น พวกเขาได้เห็นลิ้ง Thomasin เธอยืนอยู่ใน ront ประภาคาร และโบกไป พวกเขาเหนื่อยมากเมื่อพวกเขาได้ไปที่ประภาคาร William และ Daniel ดำเนินการคนที่ มีขาหักเข้าไปในห้องครัว และพระคุณและแม่ของเธอช่วยนางดอว์สัน ฉัน nside ครัว William ยิ้มที่ลูกสาวของเขาให้ Daniel และ Thomas buchanan ทำยอดตามชายประภาคารจากไฟครัวอบอุ่น ออกแบบสายฝนและลมอีกด้วย Daniel มองทะเลโกรธกับคลื่นความน่ากลัว และเขารู้สึกเย็น และกลัว Thestorm กินเวลาสามวัน และพวกเขาอยู่ทั้งหมดเวลา Darlings ใน thelighthouse ควีนวิคตอเรียคิดว่า เกรซดาร์ลิงเป็นสตรีที่ดีที่สุดในประเทศนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง และเธอจะเขียนขอบคุณเธอ หนึ่งร้อยปีนี้ คนจะจดจำวันนี้ บางครั้งเครื่องยนต์ของ Forfarshire ทำเสียงแปลก ๆ และ paddlewheels ไปช้าตลอด อะไรเกิดขึ้นกับเครื่องยนต์ กล่าวว่า นางดอว์สันก็ พระเจ้าช่วยลูกเรือจนเห็นแสงนี้ เครื่องมือเหล่านี้จะเก่าเกินไป และเสียหนึ่งในสาม คลื่นใหญ่ที่ยากจนกับการร็อค ขาวน้ำชนกับประตูบ้านเรือ พระเจ้าช่วยเรา บันทึกเราจากทะเล โอ้ พระเจ้า ได้มากเงียบสงบในห้องของเธอเนื่องจากกำแพงหินแข็งแรง ถ้ามีคนมีชีวิตอยู่บนเรือที่ตอนนี้ คุณไม่สามารถบันทึกได้ William พวกเขา waved และตะโกนที่ประภาคารเป็นยากที่พวกเขาได้ เราทั้งหมดกำลังจะตาย Daniel ตะโกน ไม่มีใครรู้ว่า เราอยู่ที่นี่ สำหรับที่สอง เรือเริ่มพลิกตะแคง อย่างระมัดระวัง ช้า เกรซ rowed เรือโล้ช้า ช้ามาก ประภาคารมาเอื้อม Daniel ต้องนอนหน้าไฟ และไปนอนตาม นาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกรซมองด้านหลังของเธอได้อย่างรวดเร็วและเห็นผู้คนบนก้อนหิน พวกเขาถูกโบกตะโกนหัวเราะ แต่มีแปดเก้าบางทีหนึ่งในสิบของพวกเขา! มากเกินไปสำหรับเรือลำเล็ก ๆ นี้ เธอมองกลับมาที่คลื่นและดึงหนักและรอบคอบกับพายของเธอ เกรซและพ่อของเธอพยายามที่จะได้รับเรือที่อยู่ใกล้หินสามครั้ง แต่พวกเขาจะต้องดึงออกในนาทีสุดท้าย จากนั้นเป็นครั้งที่สี่วิลเลียมที่รักเพิ่มขึ้น ผู้โดยสารดึงเขาลงบนหิน เกรซได้อย่างรวดเร็วพายเรือออกไปในทะเลอีกครั้ง เธอเป็นคนเดียวในเรือในขณะนี้และเรือย้ายที่แตกต่างกัน เธอเป็นคนที่เหนื่อยและแขนของเธอและกลับถูกทำร้าย แต่เธอรู้เกี่ยวกับเรือ เกรซไปด้านหลังของเรือกับผู้หญิงและกอดเธอ แดเนียลโดโนแวนและชายอีกสองคนได้ใน. พวกเขากำลังแบกคนที่มีขาหัก ด้านหน้าของเรือเป็นอย่างมากอยู่ใกล้กับร็อคตอนนี้วิลเลียมดึงอีกครั้งและตะโกน เรือเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เต็มมาก เพียงด้านเหนือน้ำและบ่อยครั้งที่น้ำเข้ามาใน. เกรซโยนมันออกมาพร้อมกับหมวกของเธอ ลมและคลื่นอยู่กับพวกเขาในขณะนี้และชายสี่คนต้องพายยาก แต่ช้าช้ามากประภาคารมาใกล้ ที่ล่าสุดจากด้านบนของคลื่นที่พวกเขาจะได้เห็น Thomasin ดาร์ลิ่ง เธอเป็นคนที่ยืนอยู่ใน ront ของประภาคารและโบกมือให้พวกเขา พวกเขาเหนื่อยมากเมื่อพวกเขาได้ที่ประภาคาร วิลเลียมและแดเนียลดำเนินการคนที่มีขาหักเข้าไปในห้องครัวและเกรซและแม่ของเธอช่วยนางดอว์สัน .I nside ห้องครัว, วิลเลียมยิ้มให้ลูกสาวของเขาดังนั้นแดเนียลและโทมัสบูคานันตามคนประภาคารเก่าห่างจากไฟห้องครัวที่อบอุ่น ออกไปในสายฝนและลมอีกครั้ง แดเนียลมองไปที่ทะเลมีคลื่นโกรธที่น่ากลัวของตนและเขารู้สึกหนาวเย็นและกลัว Thestorm กินเวลานานถึงสามวันและพวกเขาอยู่ตลอดเวลาว่ามี Darlings ใน thelighthouse สมเด็จพระราชินีวิกตอเรียคิดว่าเกรซดาร์ลิ่งเป็นหนึ่งในหญิงสาวที่ดีที่สุดในประเทศนี้และเธอจะเขียนจะขอขอบคุณเธอ หนึ่งร้อยปีนับจากนี้คนจะจำได้ว่าวันนี้ บางครั้งเครื่องมือ Forfarshire ทำเสียงแปลกและ paddlewheels เดินไปรอบ ๆ อย่างช้าๆ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเครื่องยนต์หรือไม่ นางดอว์สันกล่าวว่าก็ พระเจ้าช่วยลูกเรือที่ไม่ดีที่จะเห็นแสงนี้ เครื่องมือเหล่านี้จะเก่าเกินไปและหนึ่งนี้ถูกทำลายในสามสถานที่ คลื่นลูกที่ดียากจนกับหินและน้ำสีขาวชนกับประตูบ้านเรือ พระเจ้าช่วยให้เรา! ช่วยเราจากทะเล, โอ้พระเจ้า! มันเป็นเรื่องที่เงียบสงบในห้องของเธอเพราะผนังหินที่แข็งแกร่ง ถ้ามีคนที่มีชีวิตอยู่บนเรือลำนั้นตอนนี้คุณไม่สามารถช่วยให้พวกเขาวิลเลียม พวกเขาโบกมือและตะโกนที่ประภาคารเป็นเรื่องยากที่จะทำได้ เราทุกคนกำลังจะตาย! แดเนียลตะโกน ไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ที่นี่! เป็นครั้งที่สองเรือเริ่มหันด้านข้าง ระมัดระวังอย่างช้า ๆ เกรซพายเรือในร็อคช้าช้ามากประภาคารมาใกล้ แดเนียลต้องการที่จะนอนลงในหน้าของการเกิดไฟไหม้และไปนอนพร้อมสำหรับเวลานาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกรซมองข้างหลังของเธออย่างรวดเร็ว และเห็นผู้คนบนหิน เขาโบกมือ ตะโกน หัวเราะ แต่ มี แปด เก้า หรือสิบของพวกเขา มากเกินไปสำหรับเรือขนาดเล็กนี้ เธอมองไปที่คลื่นและดึงหนักและรอบคอบกับพายของเธอ เกรซและพ่อของเธอพยายามที่จะได้รับเรือหินใกล้ แต่สามครั้งพวกเขาต้องดึงออกไปในนาทีสุดท้าย แล้วเวลาที่ 4วิลเลียมที่รักกระโดด ผู้โดยสารก็ดึงเขาลงบนหิน เกรซรีบพายเรือออกสู่ทะเลอีกครั้ง เธอเป็นคนเดียวในเรือ แล้วเรือย้ายที่แตกต่างกัน เธอเหนื่อย และแขนและหลังเจ็บ แต่เธอรู้เรื่องเรือ เกรซไปด้านหลังของเรือ กับผู้หญิง และกอดเธอไว้ แดเนียลโดโนแวนและชายสองคนอื่น ๆได้พวกเขากำลังแบกชายขาหักนะ ด้านหน้าของเรือถูกมากใกล้หินตอนนี้วิลเลียมดึงอีกครั้ง และตะโกน เรือน้อยเต็มมาก ด้านข้างแค่เหนือน้ำ และบ่อยครั้งที่น้ำเข้ามา เกรซโยนมันออกไปกับหมวกของเธอ ลมและคลื่นกับพวกเขาแล้ว และทั้งสี่คนก็ต้องแถวยาก แต่ช้า ช้ามาก , ประภาคารมาใกล้ในที่สุด จากยอดคลื่นที่พวกเขาสามารถเห็น thomasin ที่รัก เธอยืนอยู่ใน ront ของประภาคาร และโบกมือให้พวกเขา พวกเขาเหนื่อยล้ามากเมื่อพวกเขาได้รับไปที่ประภาคาร วิลเลี่ยม และ แดเนียลอุ้มผู้ชายกับขาหัก ในครัว และเกรซและแม่ของเธอช่วยนาง ดอว์สัน ผมด้านครัววิลเลียมยิ้มให้ลูกสาวของเขาดังนั้น แดเนียล และ โทมัส บูคาแนนตามผู้ชายที่ประภาคารเก่าห่างจากไฟในครัวอบอุ่นออกไปในสายฝนและลมได้อีก แดเนียลมองทะเลโกรธมันน่ากลัว คลื่น และเขารู้สึกหนาวและกลัว thestorm เป็นเวลา 3 วัน และพวกเขาอยู่ตลอดเวลากับที่รักใน thelighthouse .ราชินีวิคตอเรียคิดว่าเกรซลูกรักเป็นหนึ่งของหญิงสาวที่เก่งที่สุดในประเทศนี้ เธอกำลังเขียนเพื่อขอบคุณ หนึ่งร้อยปี ต่อจากนี้ ทุกคนจะจดจำวันนี้ บางครั้งเครื่องยนต์ของ forfarshire ทำเสียงแปลกๆ และ paddlewheels เดินไปรอบ ๆอย่างช้า ๆ เกิดอะไรขึ้นกับเครื่องยนต์ ? บอกว่านางไว้ในทันที พระเจ้าช่วยลูกเรือจนเห็นแสงแบบนี้เครื่องมือเหล่านี้จะเก่ามาก และอันนี้หักสามที่ คลื่นใหญ่ทุบกับหิน และน้ำสีขาวตกจากเรือบ้านประตู พระเจ้าช่วยเราด้วย ! บันทึกเราจากทะเล โอ้พระเจ้า ! มันเงียบกว่าในห้องของเธอ เพราะผนังหินแข็ง ถ้ามีคนมีชีวิตอยู่บนเรือที่ตอนนี้ คุณไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ วิลเลี่ยมเขาโบกมือและตะโกนที่ประภาคารมากเท่าที่พวกเขาสามารถ เราทั้งหมดกำลังจะตาย ! แดเนียลตะโกน ไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ที่นี่ สักพักเรือก็เริ่มหันนอนตะแคง อย่างช้าๆ เกรซเลยพายเรือในหินช้าๆ อย่างช้าๆ ประภาคารมาใกล้ แดเนียลอยากนอนลงในด้านหน้าของไฟ และ ไปนอนได้แล้วไป นาน แล้ว ครับ