Wyatt drove as fast as he could alo

Wyatt drove as fast as he could along the muddy roads. Dawson sat beside him. He had now lived through a battle and the first half of a hurricane, and was no longer a frightened man. He felthe had learnt more about danger and fear than he had ever known before. Perhaps his next book would be better because of that. He felt grateful towards Wyatt this honest, brave, stubborn young man, who seemed to have no fear for himself at Dawson wanted to help him in this crazy search for his girl all. I don't understand Manning, Wyatt said suddenly. "He's English, isn't he? Why is he fighting for Favel and San Fernandez? He's a soldier who goes where the work is," replied Dawson. Oh, I see. He does it for the money It's not only for the money," said Dawson. He chooses which side he fights for, you know. He believes that Favel will be a much better president for the people of San Fernandez than Serrurier was. He's an interesting man. I had a long talk with him. back in St Pierre." He smiled. Perhaps I'll put him in my next book. Don't put me in any of your books," warned Wyatt. Dawson laughed. Why not? You'll be a famous man because of your hurricane After four kilometres they had to leave the car. Floods had washed the road away, and it had disappeared down the hillside in a sea of mud. They began to hurry east along the top of the valley. Down below them the flooded Negrito river lay like a small sea. Everywhere, the ground was covered with fallen trees and broken branches. Trees that were still standing had lost all their leaves. Dawson looked over to the south and saw that the sky was already growing dark again. Lightning flashed through the great black clouds. "Mabel will be with us soon," he said. Wyatt stared desperately up the valley. "Yes. We'll have to stop. We'll move down lower and find a place to dig in Dawson looked at Wyatt's worried face. "Julie's a sensible girl. She'll be all right.' "I hope so," Wyatt said unhappily. Quickly, they dug a shallow hole in the stony ground and lay down in it. The wind rose to a thin, high scream.
50-51,4 Julie and the others had lived through the first half of the hurricane, but it had been a bad night. Their little cave under the rocks was safe from the wind, but not from the water. The rainwater had run in rivers down the hillside and over the rocks above them. It fell in a wall of dirty brown water on their legs as they lay in the cave. Then the wind grew stronger began and to blow the water into the cave. Several times were nearly they drowned in a sudden flood. The night passed, and daylight brought the calm eye of the hurricane. The three of them crawled thankfully out of the cave and sat on a low rock. Down below, the bottom of the valley was covered with a great sheet of water. The Negrito river had flooded, and destroyed roads and bridges and farms. They could see people moving about above the floods. Rawsthorne looked up at the grey sky. "The wind will be back soon, I think. Didn't Wyatt tell us that, my dear?" he said, turning to Julie. think so," she said. "After about an hour. Her body was tired and aching, but her clothes were already drying in the hot, still air Don't be stupid," said Mrs Warmington crossly.
"The storm has finished. There's no wind at all now.' She stood up and pulled her skirt straight. "I'm going down into the valley. I'll find someone there who'll take me to the US Navy Base.' he began to walk down the hill You'll be safer up here in our cave," Julie called her, but after Mrs Warmington did not listen. Julie turned to Rawsthorne, and immediately forgot about Mrs Warmington. Rawsthorne's eyes were closed and his lips were grey. Mr Rawsthorne, are you all right?" Julie asked in a worried Voice. Rawsthorne opened his eyes"Hurricanes aren't good for an old heart like mine. But don't worry, my dear." He smiled tiredly, and closed his eyes again Julie stayed by his side. He was clearly too ill to walk down the hill, and there was no time to get help. And where would she get help from Soon the wind began to drive fiercely up the valley. It sang wildly in the leafless branches of the tall tree just behind their rock.'I think it's time to get back into our cave, Julie said gently. She helped the old man to his feet. The wind gave a sudden howl above their heads and there was a terrible tearing sound from the tree. Julie looked up, and saw the tree beginning to fall towards them Look out!" she screamed But they could not move quickly enough on the muddy ground. The tree crashed down on top of them, and the world went black.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข่าวการขับรถเร็วเท่าที่เขาสามารถอยู่บนถนนโคลน ดอว์สันนั่งอยู่ข้างเขา เขามีอยู่ตอนนี้ผ่านการต่อสู้และครึ่งแรกของเฮอร์ริเคน และก็ไม่กลัวคน Felthe เขาได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอันตรายและความกลัวมากกว่าที่เขาได้เคยรู้จักมาก่อน บางทีหนังสือถัดไปจะดีกว่า เพราะการที่ เขารู้สึกขอบคุณต่อข่าวนี้ซื่อสัตย์กล้าหาญ ปากแข็ง หนุ่ม ที่ดูเหมือนจะมีความกลัวสำหรับตัวเองที่ดอว์สันอยากช่วยเขาหาผู้หญิงของเขาทั้งหมดนี้บ้า ฉันไม่เข้าใจแมนนิ่ง ไวแอตต์กล่าวทันที ใช้เป็นภาษาอังกฤษ ไม่เขาหรือไม่ ทำไมเขากำลังต่อสู้ Favel และซานเฟอร์นานเดซ เขาเป็นทหารที่ไปทำงาน ตอบว่า ดอว์สัน อ๋อ เข้าใจแล้ว เขาไม่ได้เงินมันมีเงิน กล่าวว่า ดอว์สัน เขาเลือกด้านที่เขาสู้ คุณทราบ เขาเชื่อว่า Favel จะมากดีกว่าประธานคนซานเฟอร์นานเดซกว่าถูก Serrurier เขาเป็นคนน่าสนใจ ผมยาวพูดคุยกับเขา ในเซนต์ปิแอร์" เขายิ้ม บางทีฉันจะใส่เขาในหนังสือของฉันต่อไป ไม่ใส่ฉันในหนังสือของคุณ เตือนไว อัพเดต:ดอว์สัน ทำไมล่ะ คุณจะเป็นคนมีชื่อเสียงเนื่องจากเฮอร์ริเคนของคุณหลังจากสี่กิโลเมตรพวกเขาต้องออกจากรถ น้ำท่วมได้ล้างถนนห่างกัน แล้วมันหายไปลงเนินเขาในทะเลโคลน พวกเขาเริ่มที่จะรีบไปด้านบนของหุบเขา ลงด้านล่างพวกเขา Negrito น้ำท่วมแม่วางเช่นทะเลขนาดเล็ก ทุกที่ พื้นดินปกคลุม ด้วยต้นไม้ และแตกกิ่งก้าน ต้นไม้ที่ยังยืนอยู่ได้สูญเสียใบของพวกเขา ดอว์สันมองไปทิศใต้ และเห็นว่า ท้องฟ้าแล้วโตเข้มอีกครั้ง ฟ้าประกายผ่านเมฆดำดี "Mabel จะกับเราเร็ว ๆ นี้ เขากล่าวว่า ไวแอตต์หมดจ้องขึ้นหุบเขา "ใช่ เราจะต้องหยุด เราจะเลื่อนลงต่ำ และหาขุดในดอว์สันมองใบหน้ากังวลข่าว "จูลี่ของสาวสติสัมปชัญญะ เธอจะมีสิทธิทั้งหมด.' "ฉันหวังว่าดังนั้น ไวแอตต์กล่าว unhappily อย่างรวดเร็ว พวกเขาขุดหลุมตื้นในพื้นหิน และวางลงในนั้น กุหลาบลมไปกรี๊ดบาง สูง50 51,4 จูลี่และคนอื่น ๆ ที่มีอยู่ผ่านครึ่งแรกของพายุหมุน แต่มันเป็นคืนเลวร้าย ถ้ำของพวกเขาน้อยภายใต้หินพบปลอดภัย จากลม แต่ไม่ได้มา จากน้ำ น้ำฝนที่ได้ทำงานในแม่น้ำ ลงเขา และ ข้ามก้อนหินเหนือพวกเขา มันตกที่ผนังของน้ำน้ำตาลสกปรกบนขาของพวกเขาพวกเขาวางในถ้ำ แล้วลมเติบโตแข็งแกร่งเริ่มและเป่าน้ำเข้าไปในถ้ำ หลายครั้งเกือบจะจมน้ำในน้ำท่วมฉับพลัน ผ่านคืน และตามฤดูกาลนำตาสงบของพายุหมุน สามของพวกเขาตระเวนขอบคุณออกจากถ้ำ และนั่งอยู่บนหินต่ำ ลงด้านล่าง ด้านล่างของหุบเขาถูกปกคลุม ด้วยแผ่นน้ำดี แม่ Negrito มีน้ำท่วม และทำลายถนน และสะพาน และฟาร์ม พวกเขาอาจเห็นท่านขยับเหนือน้ำท่วม Rawsthorne มองขึ้นท้องฟ้าสีเทา "ลมจะกลับเร็ว ๆ นี้ ผมคิดว่า ไม่ได้ข่าวบอกเราว่า รักของฉัน "เขากล่าว หันไปจูลี่ เธอบอกว่า คิดอย่างนั้น "หลังจากชั่วโมง ร่างกายของเธอคือเหนื่อย และปวด แต่เสื้อผ้าของเธอถูกแล้วทำให้แห้งในร้อน อากาศยังคง ไม่ได้โง่, "กล่าวว่า นาง Warmington crossly "พายุได้เสร็จสิ้น มีไม่มีลมเลยตอนนี้.' เธอยืนขึ้น และดึงกระโปรงของเธอตรง "ฉันจะลงในหุบเขา ฉันจะหาคนมีจะพาฉันไปฐานทัพเรา ' เขาเริ่มเดินลงเขา คุณจะปลอดภัยได้ที่นี่ในถ้ำของเรา, "จูลี่เรียกว่าเธอ แต่หลัง จากที่ไม่ได้ฟังนาง Warmington จูลี่หันไป Rawsthorne และทันทีลืมเกี่ยวกับนาง Warmington ปิดตาของ Rawsthorne และริมฝีปากของเขามีสีเทา นาย Rawsthorne ท่านทุกอย่าง" จูลี่ถามเสียงกังวล Rawsthorne เปิดตาของเขา "พายุเฮอริเคนไม่ดีสำหรับหัวใจเก่าเหมือนฉัน แต่ไม่ต้อง กังวล รักของฉัน" เขายิ้ม tiredly และปิดตาของเขาอีก จูลี่อยู่เคียงข้างของเขา เขาได้อย่างชัดเจนเกินไปไม่ดีเดินลงจากภูเขา และมีเวลาที่จะขอความช่วยเหลือไม่ และที่เธอต้องขอความช่วยเหลือจาก Soon ลมเริ่มขับจนถึงหุบเขา มันร้องอย่างดุเดือดในกิ่งใบของต้นไม้สูงด้านหลังหินของพวกเขา.' ผมคิดว่า เวลาที่จะกลับเข้าสู่ถ้ำของเรา จูลี่กล่าวเบา ๆ เธอช่วยชายชราเพื่อเท้าของเขา ลมให้หอนแบบฉับพลันเหนือหัวของพวกเขา และมีความกลัวฉีกขาดจากต้นเสียง จูลี่มองขึ้น และต้นไม้เริ่มตกต่อพวกเขามองเห็น "เธอกรีดร้อง แต่พวกเขาไม่สามารถย้ายได้อย่างรวดเร็วเพียงพอบนพื้นโคลน ต้นไม้ล้มลงด้านบนของพวกเขา และโลกก็ดำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไว ขับให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถไปตามถนนเป็นโคลน ดอว์สันนั่งอยู่ข้างๆ เขาได้เคยผ่านการต่อสู้และครึ่งแรกของพายุ และไม่มีคนตกใจ เขา felthe ได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอันตรายและน่ากลัวกว่าที่เขาเคยรู้จักมาก่อน บางทีหนังสือเล่มต่อไปของเขาคงจะดีกว่า เพราะ เขารู้สึกสำนึกในบุญคุณมันซื่อ กล้าหาญ ดื้อรั้น ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะไม่มีความกลัวของตัวเองที่ดอว์สันต้องการที่จะช่วยเขาในการค้นหาบ้าสาวของเขาทั้งหมด ฉันไม่เข้าใจ แมนนิง ไวแอตต์กล่าวทันที " . เขาเป็นคนอังกฤษใช่ไหม ? ทำไมเขาต้องต่อสู้เพื่อ favel และซานเฟอร์นานเดส ? เขาเป็นทหาร ใครไปที่งาน " ตอบ ดอว์สัน โอ้ ผมเข้าใจแล้ว เขาทำเพื่อเงินไม่ใช่เพื่อเงิน " กล่าวว่า ดอว์สัน เขาเลือกทางที่เขาสู้เพื่อ คุณก็รู้ เขาเชื่อว่า favel จะดีกว่ามากครับสำหรับชาวซาน เฟอร์นานเดซ กว่า serrurier . เขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจ ฉันได้พูดคุยกับเขา กลับในเซนต์ปิแอร์ " เขายิ้ม บางทีฉันอาจจะวางเขาในหนังสือเล่มต่อไป อย่าวางฉันในใด ๆของหนังสือของคุณ " เตือนไวแอตต์ ดอว์สัน หัวเราะ ทำไมจะไม่ล่ะ คุณจะเป็นคนดังเพราะพายุเฮอริเคนของคุณหลังจากที่สี่กิโลเมตรพวกเขาต้องทิ้งรถ น้ำท่วมล้างถนนออกไป และมันได้หายไปลงเนินเขาในทะเลโคลน พวกเขาเริ่มที่จะรีบไปทางตะวันออกตามด้านบนของหุบเขา ลงข้างล่างมันท่วมเงาะแม่น้ำวางเหมือนทะเลขนาดเล็ก ทุกที่ พื้นดินถูกปกคลุมด้วยต้นไม้ที่ร่วงหล่น และกิ่งไม้ที่หัก ต้นไม้ที่ยังยืนอยู่ได้สูญเสียใบของพวกเขาทั้งหมด ดอว์สันมองไปทางใต้ และได้เห็นท้องฟ้าที่กำลังเติบโตเข้มอีกครั้ง สายฟ้าแวบผ่านเมฆดำขนาดใหญ่ . " มาเบล จะอยู่กับเราเร็ว ๆนี้ " เขากล่าว ไวแอตต์จ้องหมดท่าขึ้นหุบเขา” ใช่ พวกเราจะต้องหยุด เราจะย้ายลงล่าง และหาสถานที่ที่จะขุดในดอว์สันมองหน้ากังวลไวแอท . จูลี่เป็นผู้หญิงที่อ่อนไหว เธอจะไม่เป็นอะไร " ฉันหวังว่า " Wyatt กล่าวว่าไม่มีความสุข ได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาขุดหลุมตื้นๆ บนพื้นหิน และวางลงใน ลมเพิ่มขึ้นบางสูง ร้อง50-51,4 จูลี่และคนอื่นๆ มี ชีวิต ผ่านครึ่งแรกของพายุเฮอริเคน แต่มันมีคืนที่เลวร้าย ถ้ำใต้ก้อนหินเล็ก ๆน้อย ๆของพวกเขาปลอดภัยจากลม แต่ไม่ใช่จากน้ำ น้ำฝนวิ่งในแม่น้ำลงเนินเขาและโขดหินเหนือพวกเขา มันอยู่ในผนังของน้ำสีน้ำตาลสกปรกบนขาของพวกเขาที่พวกเขาวางในถ้ำ แล้วลมก็เริ่มพัดแรงและน้ำ เข้าไปในถ้ำ หลายครั้งที่เกือบจะจมน้ำท่วมฉับพลัน กลางคืนผ่านไป กลางวันและนำความสงบ ดวงตาของพายุเฮอริเคน สามของพวกเขารวบรวมข้อมูลทํานายออกมาจากถ้ำและนั่งบนหินน้อย ลงข้างล่าง , ด้านล่างของหุบเขาถูกปกคลุมด้วยผ้าผืนใหญ่ของน้ำ น้ำเงาะมีน้ำท่วม และทำลายถนน และสะพาน และฟาร์ม พวกเขาอาจเห็นคนเคลื่อนไหวเหนือน้ำท่วม rawsthorne มองท้องฟ้าสีเทา . ลมจะกลับแล้ว ฉันคิดว่านะ ไม่ได้มันบอกเราว่า ที่รัก ? เขากล่าวว่า การเปิดให้จูลี่ คิดว่า , " เธอกล่าว หลังจากที่ประมาณหนึ่งชั่วโมง ร่างกายเธอเหนื่อยและเจ็บปวด แต่เสื้อผ้าของเธอก็แห้งในอากาศร้อน ยังไม่โง่ " นางวอร์มิงเติ้น crossly ." พายุได้ ไม่มีลมเลยนะ " เธอยืนขึ้นและดึงกระโปรงของเธอตรง” ฉันกำลังจะลงไปในหุบเขา ฉันจะหาใครสักคนที่จะพาฉันไปกองทัพเรือสหรัฐฐาน ' เขาเริ่มเดินลงเขา คุณจะปลอดภัยอยู่ในถ้ำของเรา " จูลี่ เรียกเธอ แต่หลังจากนางวอร์มิงเติ้นไม่ฟัง จูลี่หันไป rawsthorne และทันทีลืมนางวอร์มิงเติ้น . rawsthorne ดวงตาถูกปิดและริมฝีปากของเขาเป็นสีเทา นาย rawsthorne , คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ? จูลี่ ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง rawsthorne เปิดตาของเขา " พายุเฮอริเคนไม่ดีสำหรับหัวใจเก่าเหมือนผม แต่ไม่ต้องห่วงนะ ที่รักของผม " เขายิ้มกันหัวขวิด และหลับตาลงอีกครั้ง จูลี่อยู่ข้างๆเขา เขาพบว่าป่วยเกินไปที่จะเดินลงเนินเขา และไม่มีเวลาที่จะได้รับความช่วยเหลือ แล้วที่เธอจะได้รับความช่วยเหลือจากเร็วลมเริ่มขับอย่างรุนแรงขึ้นหุบเขา มันร้องอย่างบ้าคลั่งในสาขาที่ไม่มีใบของต้นไม้สูงเพียงหลังหินของพวกเขา ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่จะได้รับกลับเข้ามาในถ้ำของเรา จูลี่พูดเบา ๆ เธอช่วยคนแก่ที่เท้า ลมให้ฉับพลันหอนอยู่เหนือหัวของพวกเขาและมีที่น่ากลัว เสียงฉีกจากต้นไม้ จูลี่มองขึ้นไป และเห็นต้นไม้เริ่มที่จะตกสู่พวกเขา ระวัง ! " เธอกรีดร้อง แต่พวกเขาไม่สามารถย้ายได้อย่างรวดเร็วพอบนพื้นโคลน ต้นไม้ล้มลงบนด้านบนของพวกเขา และโลกก็ดำ