When I was twelve, my parents moved

When I was twelve, my parents moved out of London to a small village near Oxford. I was the only Asian girl in my school and I suddenly felt a bit lonely.I became a typical difficult teenager-I hated school and I thought all the would was against me. But two important things happened. I realised that being funny was the best way to make friends. Perhaps if we'd stayed in London I would never have learned how to bee funny And then I had a brilliant Art teacher, Mrs York, who encouraged me to go to Are College. I would probably have left school as early as possible, if I hadn't met her.
However on the day of my college interview in bate,I woke up late. I left the house wearing two odd shoes and didn't notice that my bottle of chocolate milk had spilled all over the paintings in my bag. then when I finally got to the station I got on the wrong train Who knows... if I had gone to Bath that day I might have become a professional artist. But I went to Swindon instead I told the woman next to me on the train about what had happened and she sat and cried with laughter. It turned out she was the producer of a comedy programme on the radio. To cut a long story short, I got an invitation a week later to attend an audition for the show... and the rest,as they say, is history I'm very lucky-my life has been full of happy accidents

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อฉันอายุได้สิบสองพ่อแม่ของฉันย้ายออกจากลอนดอนไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้กับฟอร์ด ฉันเป็นคนเดียวที่สาวเอเชียที่อยู่ในโรงเรียนของฉันและฉันก็รู้สึก lonely.i บิตกลายเป็นโรงเรียนวัยรุ่น-i เกลียดยากทั่วไปและฉันคิดว่าทุกคนจะเป็นกับฉัน แต่สองสิ่งที่สำคัญที่เกิดขึ้น ฉันรู้ว่าเป็นตลกเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้เพื่อน ๆบางทีถ้าเราต้องการอยู่ในลอนดอนผมจะไม่ได้เรียนรู้วิธีการผึ้งตลกและแล้วฉันมีอาจารย์สอนศิลปะสดใส, mrs york ที่สนับสนุนให้ฉันไปเป็นวิทยาลัย ฉันอาจจะได้ออกจากโรงเรียนเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ถ้าฉันไม่ได้พบเธอ.
แต่ในวันสัมภาษณ์ที่วิทยาลัยของฉันในความโกรธที่ฉันตื่นสายผมออกจากบ้านสวมใส่รองเท้าสองแปลกและไม่ได้สังเกตว่าขวดของนมช็อคโกแลตได้ที่หกรั่วไหลไปทั่วภาพวาดในกระเป๋าของฉัน จากนั้นเมื่อฉันสุดท้ายได้ไปที่สถานีฉันได้บนรถไฟที่ไม่ถูกต้องที่รู้ ... ถ้าฉันได้ไปอาบน้ำวันที่ฉันอาจจะกลายเป็นศิลปินมืออาชีพแต่ผมไปสวินดอนแทนฉันบอกผู้หญิงคนถัดจากฉันบนรถไฟเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเธอนั่งร้องไห้ด้วยเสียงหัวเราะ จะเปิดออกเธอเป็นผู้ผลิตของโปรแกรมตลกวิทยุ ตัดเรื่องยาวผมได้รับเชิญสัปดาห์ต่อมาที่จะเข้าร่วมออดิชั่นสำหรับการแสดง ... และส่วนที่เหลือเป็นพวกเขากล่าวว่าเป็นประวัติศาสตร์ฉันโชคดีของฉันมากได้รับชีวิตที่เต็มรูปแบบของการเกิดอุบัติเหตุที่มีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อ twelve พ่อแม่ของฉันย้ายจากลอนดอนไปหมู่บ้านเล็ก ๆ ในออกซ์ฟอร์ด ผมสาวเอเชียเพียงในโรงเรียนของฉัน และฉันก็รู้สึกเหงามากเป็นวัยรุ่นยากทั่วไป-ผมขี้เกียจเรียน และฉันคิดว่า ทั้งหมดจะถูกให้ แต่สองสิ่งที่สำคัญเกิดขึ้น เองก็ยังฉันคิดว่า เป็นตลกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด บางทีถ้าเราสะสมในลอนดอน ผมจะไม่เคยได้เรียนรู้วิธีการตลกผึ้งแล้ว มีครูศิลปะยอดเยี่ยม York นางที่สนับสนุนให้ฉันไปวิทยาลัย ฉันจะคงมีเหลือโรงเรียนก่อนที่เป็นไป ถ้าฉันไม่ได้พบ her.
แต่ในวันวิทยาลัยของฉัน สัมภาษณ์ใน bate ฉันตื่นสาย บ้านใส่รองเท้าสองงวด และไม่ได้สังเกตว่า มีหกขวดนมช็อคโกแลตของฉันทั่วภาพในกระเป๋า จากนั้น เมื่อฉันได้ในที่สุดสถานี ผมบนรถไฟผิดผู้รู้...ถ้าผมได้ไปอาบน้ำวันนั้นผมอาจได้เป็นศิลปินมืออาชีพ แต่ผมไปสวินดันแต่ฉันบอกว่า ผู้หญิงที่ติดผมบนรถไฟเกี่ยวกับอะไรก็เกิดขึ้น และเธอเสาร์ และร้อง ด้วยเสียงหัวเราะ มันเปิดออกเธอเป็นโปรดิวเซอร์ของโปรแกรมตลกทางวิทยุ ตัดเรื่องยาวสั้น ผมได้รับเชิญในสัปดาห์ต่อมาเข้าร่วม audition การแสดง...และส่วนเหลือ อย่างว่า มีประวัติผมมากโชคดีมายชีวิตได้เต็มรูปแบบของอุบัติเหตุมีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

falsefalsefalsefalse