SUMMARYBackground: Depressive disor

SUMMARY
Background: Depressive disorders are among the more
common mental illnesses around the world. About 3% of
prepubertal children and 6% of postpubertal children and
adolescents are affected. Many physicians are unsure
about which treatment approaches are effective and how
the treatment should be planned.
Methods: A systematic literature search was carried out in
electronic databases and study registries and as a manual
search. More than 450 studies (mostly randomized
controlled trials [RCTs]) were identified and summarized in
five evidence tables. The ensuing recommendations were
agreed upon in a consensus conference in which 23
organizations were represented.
Results: The recommended treatment of first choice for
children from age 8 onward and for adolescents is either
cognitive behavioral therapy (CBT) (Cohen’s d [effect
strength]: 0.5–2) or interpersonal psychotherapy (Cohen’s
d: 0.5–0.6). Fluoxetine is recommended for drug treatment
(Cohen’s d: 0.3–5.6), either alone or in combination with
CBT. The analysis revealed a lower level of evidence for
psychodynamic or systemic psychotherapy or for drug
treatment with escitalopram, citalopram, or sertraline. For
mild or moderate depression, psychotherapy is recommended;
for severe depression, combination therapy.
Particularly for children, there is a lack of adequately
informative comparative studies on these treatment
approaches as well as on other, complementary interventions
(e.g., art therapy, sleep deprivation, youth welfare
services).
Conclusion: There is adequate evidence to support some
recommendations for the treatment of depressive disorders
in adolescents, but evidence for children is lacking.
There is a pressing need for intervention research in this
area for both children and adolescents.
►Cite this as:
Dolle K, Schulte-Körne G: Clinical practice guideline: The
treatment of depressive disorders in children and
adolescents. Dtsch Arztebl Int 2013; 110(50): 854–60.
DOI: 10.3238/arztebl.2013.0854
Depressive disorders are among the more common
mental illnesses all over the world, with an
estimated 121 million sufferers, according to the World
Health Organization (WHO). Depressive disorders are
currently the single most important cause of “years lost
due to disability” (YLD—a statistical measure of years
lived with a disability, multiplied by the severity of the
disability). It is projected that, by the year 2020, depressive
disorders will also become the second most
important cause of loss of “disability-adjusted life
years” (DALY) (WHO, 2012) (1).
Depressive disorders can arise early in life: some
3% of prepubertal children and 6% of postpubertal
children and adolescents are affected (e1). These disorders
manifest themselves in episodes of varying
duration and are often chronic. They markedly impair
psychosocial development. An adolescent who
has had one episode has a 50% to 70% chance of
having a second one within five years (e2).
Not all of the affected children and adolescents
receive optimal treatment (2). For many of the
currently available treatment options, evidence of
efficacy is lacking. Recommendations about the
treatment of depressive disorders in adults (e3) do
not necessarily apply to younger patients, as both the
manifestations of disease and the appropriateness
and efficacy of various forms of treatment depend on
the patient’s age and level of development.
In 2010, the German Society for Child and
Adolescent Psychiatry, Psychosomatics and Psychotherapy
(Deutsche Gesellschaft für Kinder- und
Jugendpsychiatrie, Psychosomatik und Psychotherapie,
DGKJP) initiated a project to develop a
new evidence- and consensus-based S3 guideline for
the treatment of depressive disorders (ICD-10 codes
F32, F33, F34.1 and F92.0) in children and adolescents
(ages 3–18), so that more of these younger patients
can receive optimal treatment. The guideline
contains information on the current state of scientific
knowledge about treatment and gives recommendations
for the selection and planning of effective
treatment strategies (3).
Methods
A systematic search for existing guidelines (Figure
1) yielded three of these (4–7). In addition, searches
for relevant publications that appeared from July
2011 to July 2012 were carried out in each of four
databases, in clinical trial registries, and (by manual
search) in scholarly periodicals and congress
proceedings. Modular search filters were used (for
an example, cf. eBox 1). Two independent judges selected
and evaluated the studies; when their opinions
diverged, they reconsidered and discussed the study
in question until they reached agreement. Inclusion
and exclusion criteria are listed in the Box.
All systematic reviews and controlled trials were
evaluated by the two judges with the aid of the structured
checklists of the Scottish Intercollegiate
Guidelines Network (SIGN, available at www.sign.
ac.uk/methodology/checklists.html). They were then
thematically grouped and summarized in five
evidence tables and assigned levels of evidence. The
evidence tables and the previously published guidelines
were used to develop recommendations for key
clinical questions; each recommendation was stated
together with a recommendation grade. Evidence
levels and recommendation grades were assigned
according to the scheme of the Oxford Centre for
Evidence-Based Medicine (8) (eTable).
In a consensus conference moderated by the Association
of Scientific Medical Societies in Germany
(Arbeitsgemeinschaft der Wissenschaftlichen
Medizinischen Fachgesellschaften, AWMF), every
recommendation was discussed in a “nominal group
process” and then voted on. Each of the 23 participating
organizations (eBox 2) had one vote. Each
recommendation was issued with a “strong consensus”
(>95% agreement), by “consensus” (>75–95%
agreement), or by “majority agreement” (>50–75%
agreement).
Results and recommendations
Treatment setting
The first necessary step in the treatment of depres -
sive disorders is thorough diagnostic evaluation and
classification according to the ICD-10 criteria. The
ICD-10 distinguishes three degrees of severity of
depressive episodes: mild, moderate, and severe
(Figure 2). A mild depressive disorder without
comorbidity, significant risk factors, a family history
of affective disorders, or warning signs of a likely
relapse can be initially managed with watchful waiting
for six to eight weeks. This includes support in
coping with everyday tasks and counseling or
psychoeducation about the manifestations of the
disorder, its causes, the expected course, and the
options for treatment.
Follow-up evaluations should be performed every
two weeks. This recommendation also applies to
children and adolescents who refuse treatment, as
well as to those who are fully able to cope with the
demands of everyday life as appropriate for their age
group (clinical consensus point [CCP], recommendation
issued by consensus).
As a rule, children and adolescents with depressive
disorders are treated in the outpatient setting. Aprerequisite for outpatient treatment is an appropriate
level of psychosocial function (axis VI of the
Multi-Axial System [MAS]) (9) (CCP, strong
consensus). This means, among other things, that the
patient must be able to maintain contact with other
persons and cope with everyday tasks, such as regular
school attendance. On the other hand, reasons for
hospitalization include the following:
● acute suicidality, together with the inability to
adhere to a non-suicide agreement (i.e., the
patient cannot be counted on to seek help if
suicidal thoughts arise);
● a depressive disorder that is so severe that the
patient cannot (for example) attend school any
more;
● inability to cope with everyday tasks, such as
eating and drinking regularly or maintaining a
normally structured timetable (getting up in the
morning, going to bed at an appropriate time).
These criteria are represented in summary fashion
on Axes IV and V of the MAS (9) (CCP, strong consensus).
Day hospital care should be considered and,
in some cases, recommended in the light of the severity
of the episode, the patient’s familial and social
resources, and the local conditions of care (CCP,
strong consensus).
Search hits from the
Cochrane Library, Medline,
Embase, and PsycINFO
databases (9771 hits)
Additional hits from
registries and
hand searches
(479 hits)
Hits after removal of duplicates
(9331 hits)
Screening of hits
(9331 hits)
Exclusion by title
(8281 excluded)
Evaluation of full text
(1050 hits)
Exclusion after evaluation
of text (e.g., no children
or adolescents with
depressive disorders
studied, results
reported elsewhere, etc.)
Evaluation of studies (582 excluded)
with checklists and
summarization in
5 evidence tables
(468 hits)
Inclusion Selection Screening Identification
FIGURE 1
Results of the systematic literature search and evaluation
Deutsches

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สรุปพื้นหลัง: มี Depressive โรคเพิ่มเติมโรคจิตทั่วโลก ประมาณ 3% ของเด็ก prepubertal และ 6% ของเด็ก postpubertal และวัยรุ่นจะได้รับผลกระทบ แพทย์จำนวนมากไม่แน่ใจเกี่ยวกับการรักษาวิธีมีประสิทธิภาพ และอย่างไรการรักษาควรมีการวางแผนวิธี: การค้นหาเอกสารประกอบการระบบถูกดำเนินการฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์และรีจิสทรีในการศึกษาและ เป็นคู่มือค้นหา ศึกษามากกว่า 450 (ส่วนใหญ่ randomizedระบุ และสรุปในทดลองควบคุม [RCTs])5 หลักฐานตาราง คำแนะนำเพราะถูกตกลงในประชุมมติในที่ 23องค์กรได้แสดงผลลัพธ์: การแนะนำรักษาเหมาะสำหรับเด็กจากยุค 8 เป็นต้นไป และ สำหรับวัยรุ่นเป็นการรับรู้พฤติกรรมบำบัด (ชุมชน) (d ของโคเฮน [ผลแรง]: 0.5 – 2) หรือจิตบำบัดมนุษยสัมพันธ์ (โคเฮนเป็นd: 0.5 – 0.6) แนะนำสำหรับการรักษายา Fluoxetine(ของโคเฮน d: 0.3 – 5.6), เพียงอย่างเดียว หรือร่วมกับชุมชน วิเคราะห์เปิดเผยหลักฐานสำหรับในระดับที่ต่ำกว่าpsychodynamic หรือระบบจิตแพทย์ หรือยาเสพติดการรักษา ด้วย escitalopram, citalopram หรือเซอร์ทราลีน สำหรับซึมเศร้าไม่รุนแรง หรือปานกลาง จิตแพทย์แนะนำการซึมเศร้ารุนแรง บำบัดรวมโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็ก มีไม่เพียงพอข้อมูลการศึกษาเปรียบเทียบการรักษาเหล่านี้แนวทางที่ดีตามมาตรการเสริมอื่น ๆ(เช่น ศิลปะบำบัด ภาวะขาดการนอนหลับ สงเคราะห์เยาวชนบริการ)สรุป: มีหลักฐานเพียงพอเพื่อสนับสนุนบางส่วนคำแนะนำสำหรับการรักษาโรค depressiveในวัยรุ่น แต่หลักฐานสำหรับเด็กขาดไม่ต้องกดแทรกแซงงานวิจัยนี้พื้นที่สำหรับเด็กและวัยรุ่น►Cite นี้เป็น:Dolle K, G: Schulte Körne ผลงานคลินิก: การรักษาโรค depressive ในเด็ก และวัยรุ่น Dtsch Arztebl Int 2013 110(50): 854 – 60ดอย: 10.3238/arztebl.2013.0854โรค depressive มีทั่วไปมากขึ้นโรคจิตทั่วโลก มีการประมาณ 121 ล้านแพ้ ตามโลกสุขภาพองค์กร (ผู้) มีโรค depressiveขณะนี้เดียวสำคัญที่สุดสาเหตุของ "ปีหายไปเนื่องจากพิการ" (YLD ตัววัดทางสถิติของปีอาศัยพิการ คูณ ด้วยความรุนแรงของการความพิการ) จึงคาดว่าที่ ปี 2020, depressiveโรคจะเป็น ที่สองมากที่สุดสาเหตุสำคัญของการสูญเสีย "พิการปรับปรุงชีวิตของปี" (DALY) ผู้ 2012) (1)โรค depressive สามารถเกิดขึ้นได้ในช่วงชีวิต: บาง3% ของเด็ก prepubertal และ 6% ของ postpubertalเด็กและวัยรุ่นจะได้รับผลกระทบ (e1) โรคเหล่านี้รายการตัวเองในตอนของแตกต่างกันระยะเวลาและมักจะเรื้อรังอยู่ พวกเขาทำอย่างเด่นชัดพัฒนา psychosocial มีวัยรุ่นที่มีหนึ่งตอนมีโอกาส 50% ถึง 70% ของมีหนึ่งในสองภายในห้าปี (e2)ไม่ทั้งหมดได้รับผลกระทบเด็กและวัยรุ่นได้รับการรักษาที่เหมาะสม (2) ในหลายตัวเลือกการรักษาที่มีอยู่ในปัจจุบัน หลักฐานขาดประสิทธิภาพ คำแนะนำเกี่ยวกับการทำการรักษาโรค depressive ในผู้ใหญ่ (e3)ไม่จำเป็นต้องใช้กับผู้ป่วยที่อายุน้อยกว่า เป็นทั้งการลักษณะของโรคและความและประสิทธิภาพของรูปแบบต่าง ๆ ของการรักษาขึ้นอยู่กับของผู้ป่วยอายุและระดับการพัฒนาในปี 2553 สังคมเยอรมันสำหรับเด็ก และจิตเวชวัยรุ่น Psychosomatics และจิตแพทย์(Deutsche Gesellschaft für Kinder-แดนJugendpsychiatrie แดน Psychosomatik PsychotherapieDGKJP) เริ่มต้นโครงการจะพัฒนาเป็นผลงานหลักฐาน และช่วยใช้ S3 ใหม่สำหรับการรักษาโรค depressive (รหัส ICD-10F32, F33, F34.1 และ F92.0) ในเด็กและวัยรุ่น(อายุ 3-18), ดังนั้นที่ขึ้นของผู้ป่วยอายุน้อยกว่านี้สามารถรับการรักษาที่ดีที่สุด คำแนะนำด้านประกอบด้วยข้อมูลเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของวิทยาศาสตร์ความรู้เกี่ยวกับการรักษาและให้คำแนะนำสำหรับการเลือกและการวางแผนมีประสิทธิภาพรักษากลยุทธ์ (3)วิธีการหาแนวทางที่มีอยู่ (รูปเป็นระบบ1) หาของเหล่านี้ (4-7) ค้นหาสิ่งที่เกี่ยวข้องที่ปรากฏตั้งแต่เดือนกรกฎาคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปพื้นหลัง: ความผิดปกติซึมเศร้าอยู่ในหมู่อื่น ๆ อาการป่วยทางจิตที่พบทั่วโลก เกี่ยวกับ 3% ของเด็กprepubertal และ 6% ของเด็ก postpubertal และวัยรุ่นได้รับผลกระทบ แพทย์หลายคนไม่แน่ใจเกี่ยวกับวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพและวิธีการรักษาควรมีการวางแผน. วิธีการ: การค้นหาวรรณกรรมอย่างเป็นระบบได้ดำเนินการในฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์และการลงทะเบียนเรียนและเป็นคู่มือการค้นหา กว่า 450 การศึกษา(ส่วนใหญ่สุ่มทดลองควบคุม [RCTs]) ได้รับการระบุและสรุปในห้าตารางหลักฐาน ข้อเสนอแนะต่อมาได้รับการตกลงกันในการประชุมลงมติเป็นเอกฉันท์ที่ 23 องค์กรที่เป็นตัวแทน. ผลการรักษาที่แนะนำของตัวเลือกแรกสำหรับเด็กอายุ 8 เป็นต้นไปและสำหรับวัยรุ่นที่มีทั้งความรู้ความเข้าใจพฤติกรรมบำบัด(CBT) (โคเฮน d [ผลกระทบความแข็งแรง]: 0.5-2) หรือจิตบำบัดระหว่างบุคคล (โคเฮนd: 0.5-0.6) fluoxetine เป็นที่แนะนำสำหรับการรักษายาเสพติด(โคเฮน d: 0.3-5.6) เพียงอย่างเดียวหรือร่วมกับCBT การวิเคราะห์แสดงให้เห็นในระดับที่ต่ำกว่าของหลักฐานจิตบำบัดจิตบำบัดหรือระบบหรือยาเสพติดการรักษาด้วยescitalopram, citalopram หรือ Sertraline สำหรับภาวะซึมเศร้าอ่อนหรือปานกลางจิตบำบัดจะแนะนำ;. สำหรับภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง, การรักษาด้วยการรวมกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กที่มีการขาดความเพียงพอศึกษาเปรียบเทียบข้อมูลเกี่ยวกับการรักษาเหล่านี้วิธีการเช่นเดียวกับคนอื่นๆ การแทรกแซงเสริม(เช่นศิลปะบำบัดอดนอน สวัสดิการเยาวชนบริการ). สรุป: มีหลักฐานเพียงพอที่จะสนับสนุนบางคำแนะนำสำหรับการรักษาความผิดปกติซึมเศร้า. ในวัยรุ่น แต่มีหลักฐานสำหรับเด็กขาดมีความจำเป็นเร่งด่วนสำหรับการวิจัยการแทรกแซงในเรื่องนี้คือ. พื้นที่ทั้งในเด็กและวัยรุ่น► Cite นี้เช่น: Dolle K, Schulte ด์-G: แนวปฏิบัติทางคลินิกการรักษาโรคซึมเศร้าในเด็กและวัยรุ่น Dtsch Arztebl Int 2013; 110 (50):. 854-60 DOI: 10.3238 / arztebl.2013.0854 ความผิดปกติซึมเศร้าอยู่ในหมู่ร่วมกันมากขึ้นอาการป่วยทางจิตทั่วทุกมุมโลกโดยมีประมาณ121,000,000 ผู้ประสบภัยตามที่โลกองค์การอนามัย(WHO) โรคซึมเศร้าที่มีในขณะนี้สาเหตุที่สำคัญที่สุดของ"ปีที่หายไปเนื่องจากการพิการ" (YLD-มาตรการทางสถิติของปีที่อาศัยอยู่กับความพิการคูณด้วยความรุนแรงของความพิการ) มันเป็นที่คาดการณ์ว่าในปี 2020, ซึมเศร้าความผิดปกติก็จะกลายเป็นที่สุดที่สองสาเหตุสำคัญของการสูญเสียของ"ชีวิตความพิการปรับปี" (DALY) (WHO 2012) (1). ความผิดปกติซึมเศร้าสามารถเกิดขึ้นในช่วงต้นชีวิต: บาง3% ของเด็ก prepubertal และ 6% ของ postpubertal เด็กและวัยรุ่นที่ได้รับผลกระทบ (e1) ความผิดปกติเหล่านี้ปรากฏตัวในตอนที่แตกต่างกันระยะเวลาและมักจะเรื้อรัง พวกเขาอย่างเห็นได้ชัดทำให้เสียการพัฒนาทางจิตสังคม เป็นวัยรุ่นที่มีตอนหนึ่งมี 50% ที่จะมีโอกาส 70% ของการมีคนที่สองภายในห้าปี(E2). ไม่ทั้งหมดของเด็กและวัยรุ่นที่ได้รับผลกระทบได้รับการรักษาที่ดีที่สุด (2) สำหรับหลาย ๆ คนของตัวเลือกการรักษามีอยู่ในปัจจุบันหลักฐานของการรับรู้ความสามารถขาด คำแนะนำเกี่ยวกับการรักษาโรคซึมเศร้าในผู้ใหญ่ (e3) จะไม่จำเป็นต้องนำไปใช้กับผู้ป่วยที่อายุน้อยกว่าเป็นทั้งอาการของโรคและความเหมาะสมและประสิทธิภาพของรูปแบบต่างๆของการรักษาขึ้นอยู่กับอายุของผู้ป่วยและระดับของการพัฒนา. ในปี 2010 เยอรมันสมาคมเพื่อเด็กและวัยรุ่นจิตเวชและจิตบำบัดPsychosomatics (Deutsche Gesellschaft fürเมตตาและJugendpsychiatrie, Psychosomatik และ Psychotherapie, DGKJP) ริเริ่มโครงการที่จะพัฒนาหลักฐานใหม่และฉันทามติตามแนวทางS3 สำหรับการรักษาโรคซึมเศร้า(ICD- 10 รหัสF32, F33, F34.1 และ F92.0) ในเด็กและวัยรุ่น(อายุ 3-18) เพื่อให้มากกว่านี้ผู้ป่วยที่มีอายุน้อยกว่าจะได้รับการรักษาที่ดีที่สุด แนวทางประกอบด้วยข้อมูลเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของวิทยาศาสตร์ความรู้เกี่ยวกับการรักษาและให้คำแนะนำสำหรับการเลือกและการวางแผนที่มีประสิทธิภาพของกลยุทธ์การรักษา(3). วิธีการค้นหาระบบสำหรับแนวทางที่มีอยู่ (รูปที่ 1) ผลสามเหล่านี้ (4-7) นอกจากนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นหลังสรุป
: โรคซึมเศร้าอยู่ในหมู่มากกว่า
ร่วมจิตร่วมด้วย รอบโลก ประมาณ 3% ของ
เด็กไทยสุขภาพดีและ 6 เปอร์เซ็นต์ของเด็กและ postpubertal
วัยรุ่นได้รับผลกระทบ หมอไม่แน่ใจเกี่ยวกับวิธีการที่มีประสิทธิภาพที่การรักษา

และ วิธีรักษาควรจะวางแผน
วิธีการ : ค้นหาวรรณกรรมอย่างเป็นระบบได้ดำเนินการใน
ฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์และการลงทะเบียนศึกษาและค้นหาด้วยตนเอง

กว่า 450 การศึกษา ( ส่วนใหญ่โดย
ควบคุมการทดลอง [ RCTs ) ถูกระบุและสรุปหลักฐาน
5 โต๊ะ ตามมาและเกิด
ตกลงกันในการประชุม มติที่ 23 องค์กรแทน
.
ผลลัพธ์ : แนะนำการรักษาทางเลือกแรกสำหรับ
เด็กอายุ 8 เป็นต้นไป และเป็นวัยรุ่นเหมือนกัน
cognitive behavioral บำบัด ( CBT ) ( Cohen D [ กำลัง ] : 0.5 –ผล
2 ) หรือจิตบำบัดสัมพันธภาพระหว่างบุคคล ( Cohen
D : 0.5 และ 0.6 ) นเป็นที่แนะนำสำหรับการรักษายาเสพติด
( Cohen D : 0.3 - 5.6 ) , เพียงอย่างเดียวหรือร่วมกับ
CBT . การวิเคราะห์พบว่าระดับของหลักฐาน
psychodynamic หรือกลุ่มจิตบำบัดหรือการรักษาด้วยยา
escitalopram citalopram , หรือเซอร์ทราลีน . สำหรับ
อ่อนหรือปานกลางภาวะซึมเศร้า , จิตบำบัดแนะนำ ;
สำหรับภาวะซึมเศร้าที่รุนแรงการรักษา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็ก ไม่มีข้อมูลเพียงพอ

เปรียบเทียบ วิธีการเหล่านี้การรักษาเช่นเดียวกับอื่น ๆ ซึ่งการแทรกแซง
( เช่นศิลปะบำบัด , อดนอน , บริการสวัสดิการ
เยาวชน ) .
สรุป : มีหลักฐานเพียงพอที่จะสนับสนุนแนวทางการรักษาบาง

โรคซึมเศร้าในวัยรุ่น แต่หลักฐานสำหรับเด็กขาด
มีต้องกดเพื่อการแทรกแซงในบริเวณนี้ทั้งเด็กและวัยรุ่น
.
►อ้างอิงนี้ โดย :
dolle K ö อาร์เอ็นอี schulte-k G : แนวปฏิบัติทางคลินิก :
การรักษาของโรคซึมเศร้าในเด็ก และวัยรุ่น
. dtsch arztebl INT 2013 ; 110 ( 50 ) : 854 – 60 .
ดอย : 10.3238 / arztebl . 2013.0854
โรคซึมเศร้าในหมู่ทั่วไป
ทางจิตร่วมด้วย ทั่วโลก ด้วย
ประมาณ 121 ล้าน sufferers ตามที่องค์การอนามัยโลก
( ใคร ) โรคซึมเศร้าเป็น
ในปัจจุบันสาเหตุเดียวของ " ปีหาย
เนื่องจากพิการ " ( วัดสถิติของปี yld-a
อาศัยอยู่ที่มีความพิการ คูณ โดยความรุนแรงของ
พิการ ) มันเป็นที่คาดการณ์ว่าโดยปี 2020 , ซึมเศร้า
ความผิดปกติจะกลายเป็นที่สองมากที่สุด
เป็นสาเหตุสำคัญของการสูญเสียของ " พิการ - ปรับชีวิต
ปี " ( เดลี่ ) ( 2012 ) ( 1 ) .
โรคซึมเศร้าสามารถเกิดขึ้นในช่วงต้นชีวิต :
3% ของเด็กไทยสุขภาพดีและ 6 เปอร์เซ็นต์ของเด็กและเยาวชนที่ได้รับผลกระทบ postpubertal
( E1 ) ความผิดปกติเหล่านี้แสดงรายการตัวเองในตอนค่า

ระยะเวลาและมักเป็นเรื้อรัง พวกเขาอย่างเด่นชัดบั่นทอนประสิทธิภาพการพัฒนาจิต . วัยรุ่นที่
มีหนึ่งตอนมี 50% ถึง 70% โอกาส
มี 2 คน ภายใน 5 ปี ( E2 ) .
ไม่ทั้งหมดของเด็กและวัยรุ่น
ได้รับผลกระทบได้รับการรักษาที่เหมาะสม ( 2 ) หลายของตัวเลือกการรักษาที่มีอยู่ในปัจจุบัน
หลักฐาน
) ขาด ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับ
รักษาโรคซึมเศร้าในผู้ใหญ่ ( E3 )
ไม่จําเป็นต้องใช้กับผู้ป่วยเด็ก ทั้งสองเป็นลักษณะอาการของโรคและความเหมาะสม

และประสิทธิภาพของรูปแบบต่างๆของการรักษาขึ้นอยู่กับ
อายุของผู้ป่วย และระดับของการพัฒนา
ใน 2010 , สังคมเยอรมันสำหรับเด็กและวัยรุ่นจิตเวชและจิตบำบัด psychosomatics
,
( F ü r ซึ่งผู้ให้บริการใจดีและ

jugendpsychiatrie psychosomatik psychotherapie , และ , dgkjp ) ได้ริเริ่มโครงการที่จะพัฒนาใหม่และแนวทาง S3
หลักฐานตามฉันทามติ
รักษาโรคซึมเศร้า ( ICD-10 รหัส
f32 f33 f34.1 , และ , f92.0 ) ในเด็กและวัยรุ่น
( อายุ 3 - 18 ) เพื่อให้มากขึ้นของเหล่านี้น้องป่วย
จะได้รับการรักษาที่เหมาะสม แนวทาง
ประกอบด้วยข้อมูลเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของความรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวกับการรักษาและให้คำแนะนำ

สำหรับการและการวางแผนกลยุทธ์การรักษาที่มีประสิทธิภาพ ( 3 )
.

วิธีการค้นหาอย่างเป็นระบบ สำหรับแนวทางที่มีอยู่ ( รูป
1 ) และสามของเหล่านี้ ( 4 และ 7 ) นอกจากนี้การค้นหา
สำหรับที่เกี่ยวข้องสิ่งพิมพ์ที่ปรากฏจากกรกฎาคม