‘Strategic human resources’ or ‘rai

‘Strategic human resources’ or ‘rain makers’ are the most valuable human resources who specifically fulfil the Resource-Based View criteria and contribute significant added value to their employers’ companies. Commentators have determined that Human Resource Management practices can become strategic assets/resources just like the human resources they set out to manage (Boxall and Purcell, 2011) but only where companies develop idiosyncratic and interdependent Human Resource Management practices which capitalize on their proprietary knowledge and transfer it effectively across the workforce.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ทรัพยากรบุคคลเชิงกลยุทธ์' หรือ 'เครื่องชงฝน' มีทรัพยากรมนุษย์ที่มีค่าที่สุดที่ตอบสนองเงื่อนไขทรัพยากร และช่วยเพิ่มมูลค่าที่สำคัญบริษัทนายจ้างของพวกเขาโดยเฉพาะ นักพากย์ได้กำหนดว่า หลักปฏิบัติการจัดการทรัพยากรมนุษย์จะกลายเป็นทรัพย์สิน/ทรัพยากรเชิงกลยุทธ์เช่นเดียวกับทรัพยากรบุคคลที่พวกเขาตั้งค่าเพื่อจัดการ (Boxall และเพอร์เซลล์ 2011) แต่เฉพาะบริษัทพัฒนานิสัย และพึ่งพาซึ่งกันแนวทางการจัดการทรัพยากรมนุษย์ซึ่งจากความรู้ที่เป็นกรรมสิทธิ์ และโอนได้อย่างมีประสิทธิภาพผ่านการทำงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์' หรือ 'ชงฝน' เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีค่าที่สุดที่ตอบสนองเฉพาะทรัพยากร-Based ดูหลักเกณฑ์และมีส่วนร่วมในการสร้างมูลค่าเพิ่มอย่างมีนัยสำคัญให้กับ บริษัท นายจ้างของพวกเขา การแสดงความเห็นได้พิจารณาแล้วว่าแนวทางการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์จะกลายเป็นสินทรัพย์เชิงกลยุทธ์ / ทรัพยากรเช่นเดียวกับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่พวกเขาออกไปจัดการ (Boxall และเพอร์เซลล์ 2011) แต่ที่ บริษัท พัฒนาแนวทางการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ที่มีนิสัยแปลกและพึ่งพาอาศัยซึ่งใช้ประโยชน์จากความรู้ที่เป็นกรรมสิทธิ์ของพวกเขาและ โอนได้อย่างมีประสิทธิภาพทั่วแรงงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" กลยุทธ์ทรัพยากรมนุษย์ " หรือ " ฝน " เป็นผู้ผลิตส่วนใหญ่ที่มีคุณค่าทรัพยากรมนุษย์ที่ใช้ทรัพยากรโดยเฉพาะ ตอบสนองเกณฑ์มุมมองและมีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มมูลค่าให้กับนายจ้างของพวกเขาบริษัท แสดงความเห็นได้ระบุว่า การบริหารทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์สามารถกลายเป็นสินทรัพย์ / ทรัพยากรเช่นทรัพยากรมนุษย์ พวกเขาได้ออกเดินทางไปจัดการ ( boxall กับเพอร์เซล , 2011 ) แต่ที่ บริษัท พัฒนาและพึ่งพากันมีการจัดการทรัพยากรมนุษย์ซึ่งใช้ประโยชน์จากความรู้ที่เป็นกรรมสิทธิ์ของพวกเขาและการถ่ายโอนได้อย่างมีประสิทธิภาพผ่านพนักงาน