Worrying and reluctant gazes shook

Worrying and reluctant gazes shook within the beautiful eyes of the two girls. Neither of them said anything else, because they knew no matter how reluctant they were to see him go, no matter how much they persuaded him to stay… In the end, he would still leave. And this time, he was leaving Blue Wind Empire.

Xiao Lingxi silently looked at Yun Che’s back figure with dumbfounded eyes, her lips constantly trembled… Suddenly, her vision abruptly blurred for a moment. Looking past Yun Che’s body, she could actually faintly see the Snow Phoenix that was initially blocked by his figure.

“Ah…” She unconsciously exclaimed, her vision had instantly returned to normal as well. As though she was unable to control it, she blurted out the name that was in the depth of her heart. “Little Che!!”

Yun Che stopped his steps, and turned around. Before he speak, Xiao Lingxi had already flew onto him, and hugged him tightly.

Yun Che was slightly startled for a moment, then after, he smiled. He hugged Xiao Lingxi in return, and gently said. “Little Aunt, don’t worry. I have already promised both of you that I will definitely return safe and sound within two months. When that time comes, I will obediently become the Little Che that stays by Little Aunt’s side and no longer randomly run about… Just like before, alright?”

Xiao Lingxi’s heart was heavily stirred. When she raised her face, her eyes were already blurred from the tears. Looking dumbfoundedly at Yun Che, she lightly nodded. However, the reluctance in her heart suddenly became even more intense… Accompanying the feeling of reluctance, was an obscure bad premonition that came out of nowhere.

Scree~~~~~

Following after the screech which cut across the skies, the Snow Phoenix took Yun Che and broke through the skies, charging straight towards the clouds. Very quickly, they turned into a white dot in the skyline… Xiao Lingxi looked on as Yun Che flew further away. Her hands had unconsciously pressed on her chest, and even after a long while, they had yet to be put down…

Why do I actually have this feeling… of fear that I will no longer be able to see him again…?

Is it because I’m too reluctant to see him go…?

Little Che… You must return safely…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กังวล และลังเล gazes ส่ายภายในสายตาของสองสาวสวย ไม่ของพวกเขากล่าวว่า อะไร เพราะพวกเขารู้ว่าไม่เต็มใจว่าพวกเขาก็จะเห็นเขาไป ไม่ว่าเท่าใดพวกเขาชักชวนเขาพัก... ในสุด เขาจะยังคงปล่อยไว้ และในเวลานี้ เขาได้ออกจากอาณาจักรลมสีน้ำเงินเสี่ยว Lingxi เงียบมองรูปหลัง Yun Che มหาศาลตา ริมฝีปากของเธออย่างต่อเนื่อง trembled ... ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ของเธอทันทีเบลอช่วง มองผ่านร่างกาย Yun Che เธอจริง ๆ รวย ๆ เห็นฟีนิกซ์หิมะที่เริ่มถูกบล็อก โดยรูปของเขา"อา..." เธอโดยไม่รู้ตัว exclaimed วิสัยทัศน์ของเธอได้ทันทีกลับเป็นปกติเช่นนี้ ว่าเธอไม่สามารถที่จะควบคุมมัน เธอโพล่งออกมาชื่อว่าในความลึกของหัวใจของเธอ "น้อย Che !!"Yun Che หยุดขั้นตอนของเขา และหัน ก่อนพูด เซียว Lingxi ได้แล้วบินกลับไปยังเขา และทุกกอดเขาแน่นขึ้นYun Che ตกใจเล็กน้อยสำหรับสักครู่ แล้วหลังจาก ยิ้ม เขาทุกกอดเซียว Lingxi ตอบแทน และกล่าวเบา ๆ "ป้าน้อย ไม่ต้องกังวล ผมมีแล้วสัญญาว่า คุณทั้งสองว่า เที่ยวปลอดภัยภายในสองเดือน เมื่อเวลานั้นมา ฉันเชื่อฟังจะกลายเป็น Che น้อยที่ โดยด้านข้างของป้าน้อย และไม่เข้าสุ่มวิ่ง ... เหมือนก่อน ไม่เป็นไร"Xiao Lingxi’s heart was heavily stirred. When she raised her face, her eyes were already blurred from the tears. Looking dumbfoundedly at Yun Che, she lightly nodded. However, the reluctance in her heart suddenly became even more intense… Accompanying the feeling of reluctance, was an obscure bad premonition that came out of nowhere.Scree~~~~~Following after the screech which cut across the skies, the Snow Phoenix took Yun Che and broke through the skies, charging straight towards the clouds. Very quickly, they turned into a white dot in the skyline… Xiao Lingxi looked on as Yun Che flew further away. Her hands had unconsciously pressed on her chest, and even after a long while, they had yet to be put down…Why do I actually have this feeling… of fear that I will no longer be able to see him again…?Is it because I’m too reluctant to see him go…?Little Che… You must return safely…

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาศัยการมองตาความกังวลและความไม่เต็มใจที่ส่ายภายในดวงตาที่สวยงามของสองสาว ไม่ใช่ของพวกเขากล่าวว่าสิ่งอื่นเพราะพวกเขารู้ไม่ว่าลังเลที่พวกเขาจะเห็นเขาไปไม่ว่าวิธีการที่พวกเขาชักชวนให้เขาอยู่ ... ในท้ายที่สุดเขาจะยังคงปล่อยให้ และเวลานี้เขากำลังจะออกจากบลูเอ็มไพร์ลม. เสี่ยว Lingxi เงียบมองที่ตัวเลขหลังยันต์เจ๊ด้วยตาตะลึงริมฝีปากของเธออย่างต่อเนื่องจนตัวสั่น ... ทันใดนั้นวิสัยทัศน์ของเธอเบลอทันทีสักครู่ มองอดีตที่ผ่านมาร่างกาย Yun เจ๊เธอได้จริงแผ่วเบาดูหิมะฟินิกซ์ที่ถูกบล็อกในตอนแรกโดยร่างของเขา. "อ่า ... " เธอไม่รู้ตัวอุทานวิสัยทัศน์ของเธอได้กลับมาเป็นปกติได้ทันทีเช่นกัน ราวกับว่าเธอก็ไม่สามารถที่จะควบคุมมันเธอโพล่งออกชื่อที่อยู่ในความลึกของหัวใจของเธอ "ลิตเติ้ลเจ๊ !!" ยุนเจ๊หยุดขั้นตอนของเขาและหันไปรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะพูดเสี่ยว Lingxi ได้แล้วบินขึ้นไปบนเขาและกอดเขาไว้แน่น. Yun เจ๊ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยสำหรับสักครู่แล้วหลังจากนั้นเขายิ้ม เขากอดเสี่ยว Lingxi ในการกลับมาและค่อยๆกล่าวว่า "ลิตเติ้ลป้าไม่ต้องกังวล ผมได้สัญญาไว้แล้วทั้งสองท่านว่าผมจะกลับมาแน่นอนปลอดภัยและเสียงภายในสองเดือน เมื่อเวลานั้นมาผมเชื่อฟังจะกลายเป็นเจ๊เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ข้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ป้าและไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับการสุ่ม ... เช่นเดียวกับก่อนที่จะเป็นไร? " หัวใจของเสี่ยว Lingxi ถูกกวนอย่างหนัก เมื่อเธอยกใบหน้าของเธอดวงตาของเธอถูกเบลอแล้วจากน้ำตา มอง dumbfoundedly ที่หยุนเจ๊เธอพยักหน้าเบา ๆ แต่ฝืนใจในหัวใจของเธอก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ... ที่มาพร้อมกับความรู้สึกของการฝืนใจเป็นลางสังหรณ์ไม่ดีปิดบังที่มาจากที่ไหนเลย. หินกรวด ~~~~~ ต่อไปนี้หลังจากกรีดที่ตัดข้ามฟากฟ้า, หิมะฟีนิกซ์เอา Yun Che และยากจนผ่านท้องฟ้าชาร์จตรงต่อเมฆ อย่างรวดเร็วพวกเขากลายเป็นจุดสีขาวในเส้นขอบฟ้า ... เสี่ยว Lingxi มองในฐานะ Yun เจ๊บินอยู่ไกลออกไป มือของเธอได้กดโดยไม่รู้ตัวบนหน้าอกของเธอและแม้หลังจากที่ยาวในขณะที่พวกเขายังไม่ได้ใส่ลง ... ทำไมฉันจริงมีความรู้สึกนี้ ... ความกลัวว่าผมจะไม่สามารถที่จะเห็นเขาอีกครั้ง ... ? มันเป็นเพราะ ฉันไม่เต็มใจเกินไปที่จะเห็นเขาไป ... ? ลิต Che ... คุณจะต้องกลับอย่างปลอดภัย ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กังวลและลังเล gazes สั่นภายในดวงตาคู่สวยของทั้งสองสาว ไม่มีใครพูดอะไรอีก เพราะเขารู้ว่า ไม่ว่าเขาจะเห็นเขาอึกอักไป ไม่ว่าพวกเขาจะพูดให้เขาอยู่ . . . . . . . ในที่สุดเขาก็จากไป และคราวนี้เขาออกจากอาณาจักรสายลมสีน้ำเงินเสี่ยว lingxi เงียบมองยุนเช กลับคิดกับตะลึงตา ริมฝีปากของเธอสั่นอยู่ตลอดเวลา . . . . . . . ทันใดนั้น สายตาของเธอชะงัก เบลอไปชั่วขณะ มองร่างยุนเช ที่ผ่านมา เธอได้จริงๆเห็นหิมะ ฟีนิกซ์ ที่ตอนแรกถูกบล็อคโดยรูปของเขา" อ่า . . . . . . . " เธอโดยไม่รู้ตัวว่าวิสัยทัศน์ของเธอได้กลับมาเป็นปกติได้ทันทีเช่นกัน ราวกับว่าเธอไม่สามารถควบคุมมันได้ เธอพูดออกมา ชื่อที่อยู่ในความลึกของหัวใจเธอ น้อย " ชิ ! "ยุนเชหยุดขั้นตอนของเขา และหันกลับมา ก่อนที่เขาจะพูด เสี่ยว lingxi ได้บินเข้าไปหาเขาและกอดเขาไว้แน่นยุนเชก็ค่อนข้างตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็ยิ้ม เค้ากอดเสี่ยว lingxi ในกลับ และค่อย ๆพูด " ป้านิด ไม่ต้องเป็นห่วง ผมสัญญากับพวกคุณว่า ผมจะต้องกลับมาปลอดภัยและเสียงภายในสองเดือน เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะยอมเป็นน้อย เชว่าอยู่ข้างๆป้านิดและไม่มีการสุ่มเรียกประมาณ . . . . . . . เหมือนเมื่อก่อนนะ "หัวใจเสี่ยว lingxi ก็มากคน เมื่อเธอยกใบหน้าของเธอ ดวงตาก็พร่ามัวจากหยาดน้ำตา ดูน่าประหลาด นะที่ยุนเช เธอค่อยๆพยักหน้า อย่างไรก็ตาม ต่อต้านในใจของเธอก็กลายเป็นแม้รุนแรงมากขึ้น . . . . กับความรู้สึกของความไม่เต็มใจ , ปิดบังลางสังหรณ์ที่ไม่ดีมาจากไหนก็ไม่รู้หินกรวด ~~~~~ต่อไปนี้หลังจากเสียงกรีดร้องที่ตัดข้ามท้องฟ้า หิมะ ฟินิกซ์ เอายุนเชและยากจนผ่านท้องฟ้าที่ชาร์จตรงต่อเมฆ อย่างรวดเร็วพวกเขากลายเป็นจุดสีขาวในเส้นขอบฟ้า . . . . . . . เสี่ยว lingxi มองว่าเป็นยุนเชบินไกลออกไป มือของเธอโดยไม่รู้ตัว กดลงบนหน้าอกของเธอ และหลังจากนั้น พวกเขาก็ยังไม่ได้เอาลง . . . . . . .ทำไมฉันต้องรู้สึก . . . . . . . กลัวว่าผมจะไม่ได้เจอเขาอีกไหม . . . ?มันเป็นเพราะฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาไป . . . . . . . ?เล็ก ๆน้อย ๆเจ๊ . . . . . . . เธอจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย . . .