Do you remember how we whispered to

Do you remember how we whispered to each other?" "I remember," Dev whispered playfully.
"Do you remember what you said?"
There was a pause. "'Let's go back to your place.'" He laughed quietly. "Next Sunday, then?"
The day before, as she'd cried, Miranda had believed she would never forget anything-not even the way her name looked written in Bengali. She'd fallen asleep beside Rohin and when she woke up he was drawing an airplane on the copy of The Economist she'd saved hidden under the bed. "Who's Devajit Mitra?" he had asked, looking at the address label.
Miranda pictured Dev, in his sweatpants and sneakers, laughing into the phone. In a moment he'd join his wife downstairs, and tell her he wasn't going jogging. He'd pulled a muscle while stretching, he'd say, settling down to read the paper. In spite of herself, she longed for him. She would see him one more Sunday, she decided, perhaps two. Then she would tell him the things she had known all along: that it wasn't fair to her, or to his wife, that they both deserved better, that there was no point in it dragging on.
But the next Sunday it snowed, so much so that Dev couldn't tell his wife he was going running along the Charles. The Sunday after that, the snow had melted, but Miranda made plans to go to the movies with Laxmi, and when she told Dev this over the phone, he didn't ask her to cancel them. The third Sunday she got up early and went out for a walk. It was cold but sunny, and so she walked all the way down Commonwealth Avenue, past the restaurants where Dev had kissed her, and then she walked all the way to the Christian Science center. The Mapparium was closed, but she bought a cup of coffee nearby and sat on one of the benches in the plaza outside the church, gazing at its giant pillars and its massive dome, and at the clear blue sky spread over the city

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Do you remember how we whispered to each other?" "I remember," Dev whispered playfully."Do you remember what you said?"There was a pause. "'Let's go back to your place.'" He laughed quietly. "Next Sunday, then?"The day before, as she'd cried, Miranda had believed she would never forget anything-not even the way her name looked written in Bengali. She'd fallen asleep beside Rohin and when she woke up he was drawing an airplane on the copy of The Economist she'd saved hidden under the bed. "Who's Devajit Mitra?" he had asked, looking at the address label.Miranda pictured Dev, in his sweatpants and sneakers, laughing into the phone. In a moment he'd join his wife downstairs, and tell her he wasn't going jogging. He'd pulled a muscle while stretching, he'd say, settling down to read the paper. In spite of herself, she longed for him. She would see him one more Sunday, she decided, perhaps two. Then she would tell him the things she had known all along: that it wasn't fair to her, or to his wife, that they both deserved better, that there was no point in it dragging on.แต่วันอาทิตย์ถัดไปมันดั้งเดิม มากเพื่อให้ Dev บอกภรรยาของเขาเขาจะไปตามชาร์ลส์ วันอาทิตย์ที่ มี ละลายหิมะ แต่มิรันดาทำแผนการไปดูภาพยนตร์กับลักษมี และเมื่อเธอบอกว่า Dev นี้ผ่านทางโทรศัพท์ เขาไม่ได้ขอให้เธอยกเลิกพวกเขา วันอาทิตย์ที่สามเธอตื่นเช้า และออกไปเดินเล่น มันเย็น แต่แดด และดังนั้น เธอเดินลงมาเครือจักรภพ Avenue ร้านอาหารที่ Dev ได้จูบเธอ และจากนั้น เธอเดินทางไปศูนย์คริสเตียนวิทยาศาสตร์ที่ผ่านมา Mapparium ที่ ปิด แต่เธอซื้อกาแฟในบริเวณใกล้เคียง และนั่งบนม้านั่งในพลาซ่าภายนอกโบสถ์ ชมเสาของยักษ์และของโดมขนาดใหญ่ และท้องฟ้าที่กระจายทั่วเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณจำวิธีการที่เรากระซิบกับแต่ละอื่น ๆ ? "" ผมจำได้ว่า
"เดฟกระซิบอย่างสนุกสนาน." คุณจำสิ่งที่คุณกล่าวว่า
"มีการหยุดชั่วคราวเป็น." ขอกลับไปที่สถานที่ของคุณ. '"เขาหัวเราะอย่างเงียบ ๆ ." อาทิตย์ถัดไปแล้ว?
"วันก่อนที่เธอจะร้องไห้, มิแรนดาเชื่อว่าเธอจะไม่เคยลืมอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อของเธอวิธีการมองที่เขียนในประเทศบังคลาเทศ. เธอจะผล็อยหลับไปข้าง Rohin และเมื่อเธอตื่นขึ้นมาเขาเป็น การวาดภาพเครื่องบินบนสำเนาของนักเศรษฐศาสตร์ที่เธอเคยบันทึกไว้ที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง. "ใครเป็น Devajit Mitra?" เขาถามมองที่ป้ายชื่อที่อยู่.
มิแรนดาภาพ Dev ในกางเกงขายาวและรองเท้าผ้าใบของเขาหัวเราะในโทรศัพท์. ใน ช่วงเวลาที่เขาจะเข้าร่วมกับภรรยาของเขาที่ชั้นล่างและบอกเธอว่าเขาจะไม่วิ่งจ๊อกกิ้ง. เขาต้องการดึงกล้ามเนื้อยืดในขณะที่เขาต้องการพูดว่านั่งลงอ่านกระดาษ. ทั้งๆที่ตัวเองเธออยากให้เขา .. เธอจะได้เห็นเขาอีกครั้งหนึ่งในวันอาทิตย์ที่เธอตัดสินใจที่อาจจะสองจากนั้นเธอก็จะบอกเขาว่าสิ่งที่เธอได้รู้จักกันมาตลอดว่ามันก็ไม่ยุติธรรมกับเธอหรือกับภรรยาของเขาว่าพวกเขาสมควรได้รับทั้งดีกว่าว่ามี ถูกจุดในมันลากบน.
แต่อาทิตย์ต่อไปมันหิมะมากเพื่อที่คลาดเคลื่อนไม่สามารถบอกภรรยาของเขาเขาจะวิ่งไปตามชาร์ลส์ วันอาทิตย์หลังจากนั้นหิมะละลาย แต่มิแรนด้าวางแผนที่จะไปดูหนังกับลักษมีและเมื่อเธอบอก Dev นี้ผ่านทางโทรศัพท์เขาไม่ได้ขอให้เธอยกเลิกการให้พวกเขา วันอาทิตย์ที่สามของเธอลุกขึ้นในช่วงต้นและออกไปเดินเล่น มันหนาว แต่แดดและเพื่อให้เธอเดินไปตลอดทางลงเครือจักรภพอเวนิวที่ผ่านมาร้านอาหารที่เดฟได้จูบเธอแล้วเธอเดินไปตลอดทางไปยังศูนย์วิทยาศาสตร์ที่นับถือศาสนาคริสต์ Mapparium ก็ปิด แต่เธอซื้อถ้วยกาแฟบริเวณใกล้เคียงและนั่งอยู่บนม้านั่งหนึ่งในพลาซ่านอกโบสถ์จ้องที่เสายักษ์และโดมขนาดใหญ่และท้องฟ้าสีฟ้าใสแผ่กระจายไปทั่วเมือง