「Rather than a cold, it looks like

「Rather than a cold, it looks like her physical condition just deteriorated. Well, since she had sweat quite a lot, I had her clothes changed.」

「Thank you for everything.」

An Oba-san with a good physique appeared from the room holding Bernadette’s habit.

After that, the innkeeper’s wife that offered to help in the nursing did things like wiping her down and changing her clothes. She was left with the things that I, a man, couldn’t do.

「You don’t need to worry about it. I heard from Vodan-danna that you guys that were staying here were the ones that solved the kidnapping problem. I was just wondering if there was anything that I could do for you!」

「Vodan-shi said that? ……That really helped.」

Frankly, I was thinking “was it alright to say it to ordinary people?”, but since we were helped that to it, I decided to let it go.

「By the way, who is the person called 「Yashiro-san」?」

「? That’s probably me……」

When I answered such, Oba-san made a broad smile.

「I see, I see. So that Yashiro-san was you. Come one, go be by the little lady’s side.」

Somehow understanding what Oba-san wanted to say, I nodded with a complicated face.

「O~i, are you alright~?」

*Gacha*. When I entered the room while turning the doorknob, Bernadette had a wet towel on her forehead and was lying down in the bed with the futon covering her up until her shoulders.

「Y, yes. ……Somehow.」

When she noticed that I had come in, she covered her face with the futon as if to hide it.
However, only her mouth was hidden and her eyes could still be seen.

「That’s great.」

「……」
「……」
「……」

When I sat down in a nearby chair, Bernadette said nothing and stared at me.
……Uumu, should I be the one to break the ice? Or should I just have her slowly go to sleep for today and talk to her again tomorrow?

「……Yashiro-san……are you, really, the Hero?」

Maybe because she was unable to just watch me worry over it, Bernadette went and broke the ice.

「…………Well. Technically, that’s what I was called before.」

She didn’t speak in a way that sounded like she was threatening me, but thinking that she was criticizing me, I corrected my posture and nodded.

「……」

Closing her eyes and taking in a deep breath, what spilled out from Bernadette’s eyes, were tears.

「Ah……N, no, um, how should I say this……S, sorry, for deceiving you! I didn’t mean to deceive……No, I did mean to deceive you. ……But, it was more because I didn’t want to fight you……」

I answered while lightly blowing my fuse from the tears that suddenly streamed down.
If I say so myself, it was a splendid way of panicking.

「……Sorry. Being together with you, it was fun. I didn’t want, this relationship to crumble.」

Probably, these were my true feelings. Having made the stupid-seeming pretense of traveling with an assassin that was aiming for me, just to counterbalance that risk, it was just as fun to be with her. (In the worst case, even if she had hostility, since I had a body that wouldn’t die, I thought that I could deal with it somehow.)

I couldn’t match my eyes with Bernadette whose eyes were moist with tears and was looking at me.

「I had always, thought about it…… That if you, Yashiro-san, were the Hero…… Then why, did Saint-sama die. ……Why, did the Hero that should have loved Saint-sama, abandon Saint-sama?」

At that time, I felt a shock as if I had just had my head struck with a hammer.

「To me, the Hero was……This is going to the extreme, but he was a terrible person that survived by abandoning the woman that he loved. Moreover, that woman was Saint-sama that was called the Apostle of God. ……Naturally, she was a noble existence that had all kinds of divine protection and blessings…… That’s why, I always resented the Hero.」

……I bet she did. In actuality, Olivia’s popularity was amazing.
A pure being that descended to the earth in place of God, that’s the Saint image that the Ulquiorra believers came up with.

「But……To me, Yashiro-san, you didn’t seem like that kind of person.」

Slowly getting up, Bernadette looked at me.

「Please tell me……Did you really, did you really let Saint-sama die without trying to help her!?」

While halfway sobbing, Bernadette shouted.
This was probably the core of what Bernadette wanted to hear.

「……Saint……Saint, huh. ……You know, what the Saint’s name was, right?」

「Olivia Fin Lutecia Leezelion……wasn’t it?」

*Kokun*, Bernadette nodded, and answered.

「That’s right, ……It was Olivia. What you want to know is, the reason why Olivia died, that’s fine, right?」

From Bernadette’s silent nod, I unintentionally let out a sigh.
To be honest, I don’t want to talk about this. It’s because I would remember the sense of helplessness that I experienced three years ago.

「At any rate, abandoned her……huh. That really hurts. Rather, you could say that I was obstructed. ……However, only the fact that Olivia died because of me, is the truth.」

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

「Rather กว่าเย็น ดูเหมือนเธอสภาพร่างกายที่เสื่อมโทรมเพียง ดี เนื่องจากเธอมีเหงื่อค่อนข้างมาก มีเสื้อผ้าของเธอเปลี่ยนแปลง. ร้านอาหาร「Thank คุณสำหรับทุกอย่าง. ร้านอาหารOba-san ด้วยร่างกายดีที่ปรากฏจากการถือนิสัยของแดตหลังจากนั้น ภรรยาการท่องที่จะช่วยในการพยาบาลที่ไม่ได้เช็ดเธอลง และเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เธอได้ทิ้งสิ่งที่ คน ไม่ทำ「You ไม่ต้องกังวล ผมได้ยินจากเดอะดันน่า Vodan ว่า คุณผู้ชายที่ได้เข้าพักที่นี่มีคนที่แก้ปัญหา kidnapping ผมแค่สงสัยว่า ถ้า มีอะไรที่ฉันสามารถทำเพื่อคุณ! ร้านอาหาร「Vodan ที่กล่าวว่า …… ที่ร้านอาหารตรงไปตรงมา ฉันคิด "มีไรให้พูดกับคนธรรมดาหรือไม่" แต่เนื่อง จากเราได้ช่วยให้มัน ผมตัดสินใจที่จะให้มันไป「By วิธี ใครเป็นคนเรียกว่า 「Yashiro san」 ? ร้านอาหาร「? ที่จะฉัน... ร้านอาหารเมื่อฉันตอบเช่น Oba ซังทำยิ้มกว้าง「I ดู ดู ดังนั้นยาชิโร่ซังถูกคุณ มา ไปโดยเลดี้น้อยด้านงานร้านอาหารอย่างใด เข้าใจ Oba ซังที่อยากจะพูดว่า พยักหน้าหน้าซับซ้อน「O ~,มีคุณไร ~ ? ร้านอาหาร* Gacha * เมื่อฉันได้ใส่ห้องขณะเลี้ยวลูกบิดประตู แดตมีผ้าขนหนูเปียกบนหน้าผากของเธอ และได้นอนลงบนเตียงพร้อมฟูกที่ครอบคลุมของเธอจนถึงไหล่ของเธอ「Y ใช่ …… อย่างใดร้านอาหารWhen she noticed that I had come in, she covered her face with the futon as if to hide it.However, only her mouth was hidden and her eyes could still be seen.「That’s great.」「……」「……」「……」When I sat down in a nearby chair, Bernadette said nothing and stared at me.……Uumu, should I be the one to break the ice? Or should I just have her slowly go to sleep for today and talk to her again tomorrow?「……Yashiro-san……are you, really, the Hero?」Maybe because she was unable to just watch me worry over it, Bernadette went and broke the ice.「…………Well. Technically, that’s what I was called before.」She didn’t speak in a way that sounded like she was threatening me, but thinking that she was criticizing me, I corrected my posture and nodded.「……」Closing her eyes and taking in a deep breath, what spilled out from Bernadette’s eyes, were tears.「Ah……N, no, um, how should I say this……S, sorry, for deceiving you! I didn’t mean to deceive……No, I did mean to deceive you. ……But, it was more because I didn’t want to fight you……」I answered while lightly blowing my fuse from the tears that suddenly streamed down.If I say so myself, it was a splendid way of panicking.「……Sorry. Being together with you, it was fun. I didn’t want, this relationship to crumble.」Probably, these were my true feelings. Having made the stupid-seeming pretense of traveling with an assassin that was aiming for me, just to counterbalance that risk, it was just as fun to be with her. (In the worst case, even if she had hostility, since I had a body that wouldn’t die, I thought that I could deal with it somehow.)
I couldn’t match my eyes with Bernadette whose eyes were moist with tears and was looking at me.

「I had always, thought about it…… That if you, Yashiro-san, were the Hero…… Then why, did Saint-sama die. ……Why, did the Hero that should have loved Saint-sama, abandon Saint-sama?」

At that time, I felt a shock as if I had just had my head struck with a hammer.

「To me, the Hero was……This is going to the extreme, but he was a terrible person that survived by abandoning the woman that he loved. Moreover, that woman was Saint-sama that was called the Apostle of God. ……Naturally, she was a noble existence that had all kinds of divine protection and blessings…… That’s why, I always resented the Hero.」

……I bet she did. In actuality, Olivia’s popularity was amazing.
A pure being that descended to the earth in place of God, that’s the Saint image that the Ulquiorra believers came up with.

「But……To me, Yashiro-san, you didn’t seem like that kind of person.」

Slowly getting up, Bernadette looked at me.

「Please tell me……Did you really, did you really let Saint-sama die without trying to help her!?」

While halfway sobbing, Bernadette shouted.
This was probably the core of what Bernadette wanted to hear.

「……Saint……Saint, huh. ……You know, what the Saint’s name was, right?」

「Olivia Fin Lutecia Leezelion……wasn’t it?」

*Kokun*, Bernadette nodded, and answered.

「That’s right, ……It was Olivia. What you want to know is, the reason why Olivia died, that’s fine, right?」

From Bernadette’s silent nod, I unintentionally let out a sigh.
To be honest, I don’t want to talk about this. It’s because I would remember the sense of helplessness that I experienced three years ago.

「At any rate, abandoned her……huh. That really hurts. Rather, you could say that I was obstructed. ……However, only the fact that Olivia died because of me, is the truth.」

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

「มากกว่าเย็น ดูเหมือนเธอสภาพร่างกายก็ทรุดโทรม ในเมื่อเธอมีเหงื่อเยอะ ผมมีเสื้อผ้าของเธอก็เปลี่ยนไป 」「ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง 」เป็นโอบะซังกับร่างกายที่ดีขึ้นจากห้องถือเบอร์นาเด็ตต์เป็นนิสัยหลังจากนั้น ก็เอาเมียมาช่วยในการทำสิ่งต่าง ๆ เช่น พยาบาลเช็ดเธอลงและเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เธอถูกทิ้งไว้กับสิ่งที่ฉัน ผู้ชาย ไม่สามารถทำ「คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับมัน ฉันได้ยินจาก vodan ดันนะที่พวกนั้นอยู่ที่นี่ เป็นคนแก้ไขการลักพาตัวปัญหา ฉันแค่สงสัยว่ามีอะไรที่ฉันสามารถทำเพื่อคุณ ! 」「 vodan ซือบอกว่า ? . . . . . . . มันช่วยได้จริงๆ 」ตรงไปตรงมา , ฉันคิดว่ามันไม่เป็นไรที่จะพูดกับคนธรรมดา ? " แต่เราก็ช่วยมัน ฉันตัดสินใจที่จะให้มันไป「ว่าแต่ว่า ใครคือคนที่เรียกว่า「 Yashiro ซาน」 ? 」「 ? นั่นอาจเป็นฉัน . . . . . . . 」เมื่อฉันตอบ เช่น โอบะซังทำให้ยิ้มกว้าง「ผมเห็น ผมเห็น ดังนั้น Yashiro ซัน เป็นคุณ เร็วเข้า ไปอยู่ข้างๆสาวน้อยคนนั้น . 」บางทีความเข้าใจสิ่งที่โอบะซังอยากจะพูด ผมพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน「 O ~ ฉันเป็นอะไร ~ ~ ~ ~ 」* กาชา * . เมื่อฉันเข้ามาในห้องในขณะที่การเปลี่ยนลูกบิดประตู เบอร์นาเด็ตต์มีผ้าขนหนูเปียกบนหน้าผากของเธอ และก็นอนลงบนเตียงกับฟูกครอบคลุมเธอจนถึงบ่า「ค ครับ . . . . . . . 」ก็ตามทีเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าฉันมา เธอปกปิดใบหน้าของเธอกับฟูกราวกับจะซ่อนมันอย่างไรก็ตาม แค่ปากของเธอถูกซ่อนอยู่ และสายตาของเธอก็ยังเห็น「เยี่ยม 」. . . . . . 」「. . . . . . 」「. . . . . . 」「เมื่อฉันนั่งลงในเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เคียง เบอร์นาเด็ตต์กล่าวว่าไม่มีอะไรและจ้องหน้าฉัน. . . . . . . uumu ฉันควรเป็นคนแบ่งน้ำแข็ง หรือฉันควรจะให้เธอค่อยๆ ไปนอนได้แล้ววันนี้ และพูดกับเธออีกครั้งในวันพรุ่งนี้. . . . . . . . . . . . 「 Yashiro ซานคุณ , จริงๆ , ฮีโร่ 」อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่สามารถแค่ดูฉันกังวล เบอร์นาเด็ตต์ไปทำลายน้ำแข็ง「 . อย่างดี ในทางเทคนิคแล้ว นั่นคือสิ่งที่ผมเรียกก่อน 」เธอไม่ได้พูดในทางที่เสียงเหมือนเธอกำลังขู่ฉัน แต่เธอคิดว่าเธอกำลังถูกวิจารณ์ผม ผมแก้ไขท่าทางของฉันและพยักหน้า. . . . . . 」「หลับตาและหายใจเข้าลึกๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตาของเบอร์นาเด็ตต์ , น้ำตา「อ่า . . . . . . . ไม่ ไม่ เอ่อ ฉันจะพูดยังไงดี . . . . . . . S , ขอโทษที่หลอกคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอก . . . . . . . ไม่ ผมตั้งใจจะหลอกคุณ . . . . . . . แต่มันเป็นเพราะฉันไม่อยากสู้กับเธอ . . . . . . . 」ฉันตอบขณะที่ค่อย ๆเป่าฟิวส์ของฉันจากน้ำตาก็ไหลลงถ้าผมพูดอย่างนั้นเอง มันเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมของการตื่นตระหนก「 . . . . . . . ขอโทษ การได้อยู่กับคุณ มันสนุกดี ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์นี้」ล่มสลายบางที เหล่านี้คือความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน ทำให้ข้ออ้างที่งี่เง่าของการเดินทางกับนักฆ่านั่นมันเล็งผม แค่คานความเสี่ยงนั้น มันเป็นเพียงความสนุกสนานให้กับเธอ ( ในกรณีเลวร้ายที่สุด ถ้าเธอมีความเป็นปรปักษ์ , ตั้งแต่ฉันมีร่างกายที่ไม่คิดว่าจะตาย ฉันคิดว่าฉันสามารถรับมือกับมันได้ )ผมไม่ตรงกับตาของฉันกับเบอร์นาเด็ตต์ที่มีดวงตาชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตา และกำลังมองมาที่ฉัน「ผมเสมอ คิดเกี่ยวกับมัน . . . . . . . ถ้าคุณ โยชิโรซัง เป็นพระเอก . . . . . . . แล้วทำไมนักบุญท่านตาย . . . . . . . ทำไมพระเอกที่ควรจะรักนักบุญซามา ทิ้งเซนต์ซามะ ? 」ตอนนั้น ผมรู้สึกตกใจเป็นถ้าฉันได้แค่หัวฟาดด้วยค้อน「มา พระเอกก็ . . . . . . . นี่จะรุนแรง แต่เขาเป็นคนบ้าที่รอดชีวิต โดยการทิ้งผู้หญิงที่เขารัก นอกจากนี้ ผู้หญิงคนนั้นคือนักบุญซามาที่ถูกเรียกว่าอัครสาวกของพระเจ้า . . . . . . . เป็นธรรมชาติ , เธออยู่ชั้นสูงที่มีทุกชนิดของการคุ้มครองของพระเจ้าและพระพร . . . . . . . นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมักจะโกรธพระเอก 」. . . . . . . ผมมั่นใจว่าเป็นเธอ ในความเป็นจริงแล้ว ความนิยมของโอลิเวียก็สุดยอดบริสุทธิ์ที่ถูกลงมาสู่โลกในสถานที่ของพระเจ้า นั่นคือนักบุญรูปว่าอุลคิโอร่าผู้ศรัทธามาด้วย「แต่ . . . . . . . ฉัน โยชิโรซัง คุณดูไม่เหมือนคนประเภทนั้น 」ค่อยๆลุกขึ้น เบอร์นาเดธมองฉัน「โปรดบอกฉัน . . . . . . . คุณจริงๆ คุณก็ให้นักบุญซามาตายโดยไม่พยายามจะช่วยเธอ ? 」ในขณะที่ครึ่งทางสะอื้น เบอร์นาเด็ตต์ตะโกนนี้เป็นหลักของเบอร์นาเด็ตต์ต้องการจะได้ยิน. . . . . . . . . . . . 「นักบุญเซนต์ เฮ้อ . . . . . . . . . . คุณรู้ว่าสิ่งที่ชื่อของนักบุญเป็นใช่ไหม 」「โอลิเวียครีบ leezelion ลูเตเซีย . . . . . . ไม่ใช่เหรอ 」* * kokun เบอร์นาเด็ตต์พยักหน้า และตอบ「นั่นแหละ . . . . . . . นั่นคือโอลิเวีย สิ่งที่คุณต้องการรู้เหตุผลว่าทำไมโอลิเวียตาย ไม่เป็นไร ใช่มั้ย ? 」จากเบอร์นาเดตต์เงียบพยักหน้า ฉันไม่ได้ตั้งใจถอนหายใจ .บอกตามตรง ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้ มันเป็นเพราะฉันก็จำความรู้สึกของดวงที่ผมมีประสบการณ์เมื่อ 3 ปีก่อน「ในอัตราใดทิ้งเธอเหรอ . . . . . . .