จอย : ทำไมรถไฟถึงหยุดล่ะปิ๊งป๊อง :

จอย : ทำไมรถไฟถึงหยุดล่ะ
ปิ๊งป๊อง : ไรลี่ย์หลับแล้วเราต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า
จอย : เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก
แซดเนส: เราต้องปลุกเธอให้ตื่น
จอย : โอเคลุยกันเลย แล้วเราจะปลุกเธอได้ยังไง
แซดเนส : บางทีเธอก็ตื่นจากฝันร้าย เราต้องทำให้เธอกลัว
จอย: ฮ่า ฮ่า เราทำได้แล้ว เดาซิใครกำลังจะกลับศูนย์บัญชาการ พวกเราไง ฮ่า ฮ่า
หลังจากนั้นเกาะครอบครัวก็พังลงทำให้ตัดเส้นทางเส้นไฟ พวกเขาจึงไม่สามากลับไปได้
จอย : ทางกลับบ้านของเรา เกิดอะรขึ้นกันแน่
ผู้คุมรถไฟ คุณไม่ได้ยินหรอว่าไรลี่ย์จะหนีออกจากบ้าน
เฟียร์ : เดี๊ยวก่อน เราจะทำเรื่องนี้กันจริงๆหรอ มันเป็นเรื่องใหญ่นะ
แองเกอร์ : เบิ่งตาดูซิ เราไม่มีความทรงจำหลักแล้วเหลือแล้ว นายอยากให้ไรลี่ย์มีความสุขใช่มั้ย เรารีบกลับไปมิเนโซต้าแล้วสร้างความสุขกัน
แซดเนส : จอยถ้าเรารีบไปอาจยังห้ามเธอได้นะ
จอย : เรารีบไปกันเถอะ
เวลานั้นเองเกาะที่พวกเขากำลังจะไปกำลังจะพังลงแล้ว
แซดเนส : จอย! จอย มันอันตรายเกินไป เราคงไปไม่ทันเวลาแน่
จอย : แต่มันคือทางเดียวของเรานะ
พวกเขาจึงหาทางใหม่และได้กลับไปยังศูนย์บัญชาการ
เฟียร์ : โอ้ววว สวรรค์ของเรากลับมาแล้ว
จอย : แซดเนส ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอนะ
แซดเนส : ฉันหรอ
แองเกอร์ เฟียร์ ดิสกัท : แซดเนสหรอ!!!
แซดเนส : ฉันแก้ไขไม่ได้จอย
จอย : เธอแก้ไขมันได้
ที่บ้าน
แม่ : ครูบอกว่าไรลี่ย์ไม่ได้ไปโรงเรียน แต่เธอใส่ชุดไปโรงเรียนนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
พ่อและแม่ : ไรลี่ย์!
พ่อ : ลูกอยู่นี่เอง ลูกหายไปไหนมา ลูกไม่เป็นไรใช่มั้ย
ไรลี่ย์ : หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงมิเนโซต้า พ่อกับแม่อยากให้หนูมีความสุขแต่ หนูต้องการเพื่อนและทีมฮ๊อคกี้ หนูอยากกลับไปบ้านหลังเก่า อย่าโกรธหนูนะ
แม่ : เราจะโกรธลูกได้ยังไง
พ่อ : พวกเราก็คิดถึงมิเนโซต้าเหมือนกัน ที่ที่เราเคยทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน
ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ยังไงซะ เธอก็ 12 ขวบแล้วแล้วจะเป็นยังไงต่อหนะหรอ....

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จอย: รถไฟถึงทำไมล่ะหยุด
ปิ๊งป๊อง:
: เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก
แซดเนส: เราคุณต้องปลุกเพลงเธอให้ตื่น
จอย: โอเคลุยกันเลยแล้วเราจะปลุกเพลงเธอได้ยังยังไง
แซดเนส: บางทีเธอก็ตื่นจากฝันร้ายเรา ต้องทำให้เธอกลัว
จอย: ฮ่าฮ่าเราทำได้แล้วเดาซิใคร กำลังจะกลับศูนย์บัญชาการพวกเราไงฮ่า
เขาจึงพวกไม่สามากลับไปได้
จอย: ร้านบ้านกลับทางของเราเกิดอะรขึ้นกันแน่
คุณผู้คุมรถไฟ
: ยวเดี๊ก่อนเราจะทำเรื่องนี้กันจริงๆหรอมันเป็นเรื่องใหญ่นะ
แองเกอร์: เบิ่งตาดูซิ นายอยากให้ไรลี่ย์มีความ สุขใช่มั้ย
:
: : จอย! มันอยจอันตรายเกินไปเราคงไปไม่ทันเวลาแน่จอย: : ววโอ้วสวรรค์ของเรากลับมาแล้วจอย: สแซดเนทุกอย่างขึ้นขณะนี้กับเพลงเธอนะแซดเนส: หรอฉันแองเกอร์เฟียร์ดิสกัท: แซดเนสหรอ !!! แซดเน ส: แก้ไขไม่ฉันได้จอยจอย: แก้ไขมันเพลงเธอได้ที่ร้านบ้านคุณแม่: ครูบอกว่าไรลี่ย์ไม่ได้ ไปโรงเรียน แต่เธอใส่ชุดไปโรงเรียนนะ : ไรลี่ย์! พ่อ: ที่คุณลูกขณะนี้นี่เองที่คุณลูกหายไปไหนมาที่คุณลูกไม่เป็นไรใช่มั้ยไรลี่ย์: หนูคิดถึงบ้านคิดถึงมิเนโซต้า พ่อกับแม่อยากให้หนูมีความสุข แต่หนูต้องการเพื่อนและทีมฮ๊อ คุณหนูกี้คใหม่อยากกลับไปร้านบ้านหลังเก่าเพลงอย่าโกรธนะคุณหนูคุณแม่: จะโกรธเราที่คุณลูกได้ยังไงยังพ่อ: พวกเราก็คิดถึงมิเนโซต้า เหมือนกัน ยังไงซะเธอก็ 12 ขวบแล้วแล้วจะเป็นยังไงต่อ หนะหรอ ....

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอย : ทำไมรถไฟถึงหยุดล่ะปิ๊งป๊อง : ไรลี่ย์หลับแล้วเราต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าจอย : เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกแซดเนส : เราต้องปลุกเธอให้ตื่นจอย : โอเคลุยกันเลยแล้วเราจะปลุกเธอได้ยังไงแซดเนส : บางทีเธอก็ตื่นจากฝันร้ายเราต้องทำให้เธอกลัวจอย : ฮ่าฮ่าเราทำได้แล้วเดาซิใครกำลังจะกลับศูนย์บัญชาการพวกเราไงฮ่าฮ่าหลังจากนั้นเกาะครอบครัวก็พังลงทำให้ตัดเส้นทางเส้นไฟพวกเขาจึงไม่สามากลับไปได้จอย : ทางกลับบ้านของเราเกิดอะรขึ้นกันแน่ผู้คุมรถไฟคุณไม่ได้ยินหรอว่าไรลี่ย์จะหนีออกจากบ้านเฟียร์ : เดี๊ยวก่อนเราจะทำเรื่องนี้กันจริงๆหรอมันเป็นเรื่องใหญ่นะแองเกอร์ : เบิ่งตาดูซิเราไม่มีความทรงจำหลักแล้วเหลือแล้วนายอยากให้ไรลี่ย์มีความสุขใช่มั้ยเรารีบกลับไปมิเนโซต้าแล้วสร้างความสุขกันแซดเนส : จอยถ้าเรารีบไปอาจยังห้ามเธอได้นะจอย : เรารีบไปกันเถอะเวลานั้นเองเกาะที่พวกเขากำลังจะไปกำลังจะพังลงแล้วแซดเนส : จอย ! จอยมันอันตรายเกินไปเราคงไปไม่ทันเวลาแน่จอย : แต่มันคือทางเดียวของเรานะพวกเขาจึงหาทางใหม่และได้กลับไปยังศูนย์บัญชาการเฟียร์ : โอ้วววสวรรค์ของเรากลับมาแล้วจอย : แซดเนสทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอนะแซดเนส : ฉันหรอแองเกอร์เฟียร์ดิสกัท : แซดเนสหรอ ! ! ! ! ! ! ! !แซดเนส : ฉันแก้ไขไม่ได้จอยจอย : เธอแก้ไขมันได้ที่บ้านแม่ : ครูบอกว่าไรลี่ย์ไม่ได้ไปโรงเรียนแต่เธอใส่ชุดไปโรงเรียนนะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกิดอะไรขึ้นพ่อและแม่ : ไรลี่ย์ !พ่อ : ลูกอยู่นี่เองลูกหายไปไหนมาลูกไม่เป็นไรใช่มั้ยไรลี่ย์ : หนูคิดถึงบ้านคิดถึงมิเนโซต้าพ่อกับแม่อยากให้หนูมีความสุขแต่หนูต้องการเพื่อนและทีมฮ๊อคกี้หนูอยากกลับไปบ้านหลังเก่าอย่าโกรธหนูนะแม่ : เราจะโกรธลูกได้ยังไงพ่อ : พวกเราก็คิดถึงมิเนโซต้าเหมือนกันที่ที่เราเคยทำอะไรหลายอย่างด้วยกันไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วยังไงซะขวบแล้วแล้วจะเป็นยังไงต่อหนะหรอเธอก็ 12 . . . . . . .