In the city of Khon Kaen, rising fr

In the city of Khon Kaen, rising from the plains of the northeastern Thai region of Isaan, I visit a 40-year-old street elephant called Bom and her three-year-old offspring, a big, pushy boy named Minimax. They've been rented out by their owner to two mahouts and three assistants. Although mother and son look to be in fair condition, I notice raw scars on Minimax's forehead and holes in his ears—wounds caused by an ankus, the baton with a hooked metal tip used to enforce commands.

Working the streets is a simple racket: The elephants march along under their mahouts' guidance, extending trunks toward passersby, occasionally adding a curtsy or head waggle while assistants fan out, hawking overpriced bananas or sugarcane to feed the giants. Onlookers pay out of kindness and amusement, and also because of ancient traditions that link elephants to fertile rains and prosperity. Thais still walk under an elephant's belly three times for luck, or to ensure an easy birth.

The midday temperature is sweltering, too hot for the crew to begin working the streets yet, so we linger where the men have strung a tarp over some weeds in a vacant lot. Plastic bags holding rice, chilies, and fruit dangle from branches. The tarp, a fire pit, and a small shrine fashioned from scraps of corrugated metal will be their home for the next month. Bom and Minimax are tethered with a long chain to keep them from wandering while the men doze; they've been up all night watching the elephants forage, making sure they didn't tear into the tasty trees of nearby yards. A ringing sound awakens the sleepers. "Yes, OK," I hear a groggy mahout say, answering his cell phone. "I can take Bom to do a wedding if you get the truck here the night before."

After the men bathe the elephants, we set out to shake some coins loose from the neighborhood. "Zu gluay liang chaang, bor krub!—Please buy bananas for the elephant!" the mahouts cry. "Just one bunch for the little one!" The men duck into shops and restaurants, waving bananas through wrought iron gates at people in courtyards. Minimax pokes his trunk in as well, bobbing his head up and down and squeaking encouragement at potential buyers as he's been taught to do. But few people are about, andafter two hours and five miles, the men have sold just three bunches of bananas for a total of 60 baht—less than $1.50.

The money was better in Bangkok, where Bom and Minimax could make up to a hundred dollars a night. But the government has begun cracking down on street elephants in cities, and this crew was run out of the capital. The behemoths slow down already jammed traffic and compete with streetside stores for people's pocket money. Forced to walk long distances to reach city centers each day, the elephants get sick from breathing exhaust fumes, drinking polluted water, and having to snatch meals from trash-filled ditches. They also break legs clambering over concrete abutments and get smacked by automobiles. Though enforcement of the ban was casual at first, pressure from the public and Thai organizations demanding more humane treatment of elephants forced city after city to follow through on the rules.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเมืองของขอนแก่น เพิ่มขึ้นจากราบภาคตะวันออกเฉียงเหนือไทยของอีสาน เยี่ยมชมช้างถนน 40 ปีเรียกว่า Bom และสามปีลูกหลานของเธอ เด็กตัวใหญ่ เร่งเร้าที่ชื่อ Minimax พวกเขาได้ถูกเช่าออกเจ้าของควาญช้างที่สองและสามผู้ช่วย แม้ว่าแม่และลูกชายมองให้ในสภาพที่ดี ฉันพบดิบรอยแผลเป็นบนหน้าผากของ Minimax และหลุมในหูของเขาซึ่งบาดแผลที่เกิดจากการ ankus บา ด้วยแนะนำโลหะ hooked ใช้บังคับใช้คำสั่งทำถนนเป็นไม้ตีง่าย: ช้างมีนาคมตามภายใต้คำแนะนำของควาญช้างของพวกเขา การขยายกางเกงไปมา บางครั้งเพิ่ม curtsy หรือหัว waggle ขณะช่วยพัดลม ฮอว์คิงเองกล้วยหรืออ้อยยักษ์ที่เลี้ยง Onlookers จ่ายเมตตาและสวนสนุก และเนื่อง จากประเพณีโบราณที่ช้างเข้าฝนที่อุดมสมบูรณ์และความเจริญรุ่งเรือง คนไทยยังเดินใต้ท้องของช้างสามครั้ง สำหรับโชค หรือ เพื่อให้เกิดความง่ายตอนกลางวันอุณหภูมิจะระอุความ ร้อนเกินไปสำหรับลูกเรือเพื่อเริ่มทำงานท้องถนนได้ เพื่อเราลิงเกอร์ที่ผู้ชายมี strung tarp ที่กว่าวัชพืชบางในที่ดิน ข้าว พริก และผลไม้ถุงพลาสติกแขวนจากสาขา Tarp หลุม fire และศาลเจ้าขนาดเล็กจากเศษโลหะลูกฟูกจะเป็นบ้านของพวกเขาสำหรับเดือนถัดไป Bom และ Minimax อยู่คุณไข่ยาวเพื่อให้พวกเขาหลงในขณะที่ผู้ชาย doze พวกเขาได้รับค่าทุกคืนเฝ้าดูช้างอาหารสัตว์ ทำให้แน่ใจว่า พวกเขาไม่ได้ฉีกขาดเป็นต้นรสชาติของหลาใกล้เคียง เสียงดังปลุกสภาพเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ผู้นอน "ใช่ ตกลง ฟังควาญ groggy พูด ตอบรับโทรศัพท์ของเขา "ฉันสามารถใช้ Bom ทำงานแต่งงานถ้าคุณได้รับรถบรรทุกที่นี่คืนก่อน"หลังจากผู้ชายอาบน้ำช้าง เราได้ออกไปจับเหรียญบางหลวมจากพื้นที่ใกล้เคียง " Zu กล้วยแสนอร่อยเหลียง บ่อ krub ! — โปรดซื้อกล้วยสำหรับช้าง! " ควาญช้างร้อง "หนึ่งพวงน้อยหนึ่ง" ชายเป็ดเข้าไปในร้านค้าและร้านอาหาร โบกกล้วยผ่านประตูเหล็กดัดที่คนในสนามหญ้า Minimax pokes ลำตัวของเขาในดี bobbing เขาให้กำลังใจที่ใหญ่ขึ้นและลง และ squeaking ที่ซื้อที่มีศักยภาพเขามีสอนทำด้วย แต่น้อยคนที่เกี่ยวกับ andafter สองชั่วโมงและไมล์ five คนมีขายเพียงสามช่อกล้วยจำนวน 60 บาท ซึ่งน้อยกว่า $1.50เงินดีกว่าในกรุงเทพมหานคร ที่ Bom และ Minimax อาจทำให้ถึงร้อยดอลลาร์คืน แต่รัฐบาลได้เริ่มแตกลงบนช้างถนนในเมือง และเรือนี้รันนั้น การ behemoths ช้าลง traffic แล้ว jammed และแข่งขันกับร้าน streetside คุ้มกระเป๋าประชาชน บังคับการเดินระยะไกลถึงเมืองศูนย์แต่ละวัน ช้างได้รับป่วยจากควันไอเสียหายใจ ดื่มน้ำเสีย และมีฉวยอาหารจากถังขยะ filled คูข้าง พวกเขายังทำลายขา clambering ผ่าน abutments คอนกรีต และรับ smacked โดยรถยนต์ แม้ว่าเจ้าหน้าที่ของบ้านได้สบาย ๆ ที่ first ความดันจากองค์กรสาธารณะ และไทยที่เรียกร้องรักษามีมนุษยธรรมของช้างบังคับหลังจากการเมืองให้กับกฎของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเมืองขอนแก่น , เพิ่มขึ้นจากที่ราบภาคตะวันออกเฉียงเหนือภูมิภาคอีสาน ผมเข้าชม 40 ปี ถนนสายเก่า ช้าง เรียกว่า บอม และลูกวัย 3 ขวบของเธอใหญ่ เด็กเกเรชื่อบริการ . พวกเขาถูกเช่าโดยเจ้าของของพวกเขา สองช้างและผู้ช่วยทั้งสาม แม้ว่าแม่กับลูกเหมือนอยู่ในเงื่อนไขที่ยุติธรรมฉันสังเกตุเห็นรอยแผลเป็นบนหน้าผาก Minimax ดิบและหลุมในหูของเขา บาดแผลที่เกิดจากการ ankus , กระบองกับตะขอโลหะเคล็ดลับที่ใช้ในการบังคับใช้คำสั่ง

ทำงานถนนเป็นไม้ตีง่าย : ช้างมีนาคมพร้อมขาย ' ของพวกเขาภายใต้แนวทางการขยายลำต้นต่อปลอดคน บางครั้งการเพิ่มคำนับหัวหรือแกว่งไปมา ในขณะที่ ผู้ช่วยพัดลมออกเร่ขายกล้วยอ้อยราคาแพงหรืออาหารยักษ์ ผู้ชมจ่ายออกมาจากความเมตตาและสวนสนุก และยัง เพราะประเพณีโบราณที่ลิงค์ช้างฝนความอุดมสมบูรณ์และความเจริญรุ่งเรือง คนไทยยังคงเดินใต้ท้องช้าง ครั้งที่สาม โชค หรือ เพื่อให้คลอดง่าย

เที่ยงอุณหภูมิร้อนระอุด้วยร้อนสำหรับลูกเรือที่จะเริ่มต้นการทำงานบนถนนเลยงั้นเราอู้ที่ผู้ชายแขวนผ้าใบปิดวัชพืชบางอย่างในที่จอดรถ . ถุงพลาสติกที่ถือข้าว , พริก , และผลไม้ห้อยจากกิ่ง ผ้าใบ , จึงเป็นหลุม และมีศาลเจ้าเล็ก ๆทำจากเศษโลหะลูกฟูกจะเป็นบ้านของพวกเขาสำหรับเดือนถัดไป บอมและบริการเป็นล่ามด้วยโซ่ยาวเพื่อให้พวกเขาจากการเดิน ในขณะที่ผู้ชายเคลิ้ม ;พวกเขาได้ทั้งคืน ดูช้าง อาหารสัตว์ , การทำให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้ฉีกอร่อยหลาเข้าไปในต้นไม้ใกล้เคียง เป็นเสียงปลุกหมอน” อืม ได้ๆ " ผมได้ยินควาญช้างมึนงงว่ารับโทรศัพท์ " ผมสามารถเอาบอมไปทำงานถ้าคุณเอารถมาคืนก่อน "

หลังจากคนอาบน้ำช้าง ,เราตั้งค่าออกเพื่อเขย่าเหรียญบางหลวมจากเพื่อนบ้าน . ไปยังกล้วยเลี่ยงช้างบ่อคับ - กรุณาซื้อกล้วยให้ช้าง " ควาญร้องไห้ . แค่หนึ่งพวงสำหรับน้อย ! พวกเป็ดเข้าไปในร้านค้าและร้านอาหาร โบกกล้วย ผ่าน ประตู เหล็กดัด ที่คนทั่ว . บริการแทงลำตัวของเขาเช่นกันกระดกหัวขึ้นและลง และอ๊อด กำลังใจที่ผู้ซื้อที่อาจเกิดขึ้นในขณะที่เขาถูกสอนให้ทำ แต่บางคนก็ประมาณ สองชั่วโมง และการถ่ายทอดได้ไมล์ มีคนขายแค่สามพวงของกล้วย รวมเป็น 60 บาท น้อยกว่า $ 1.50

เงินดีกว่าในกรุงเทพที่บอมและบริการให้ถึงร้อยดอลลาร์ต่อคืนแต่รัฐบาลได้เริ่มแตกลงบนถนนช้างในเมือง และลูกเรือนี้หนีออกจากเมืองหลวง การ behemoths ช้าหน่อยติดอยู่แล้วจึงสร้าง C และแข่งขันกับ streetside ร้านค้าสำหรับเงินในกระเป๋าของประชาชน บังคับให้ต้องเดินทางไกลไปถึงศูนย์ในแต่ละวัน เมืองช้างป่วยจากควันไอเสีย การหายใจ การดื่มน้ําเสียและต้องแย่งอาหารจากถังขยะ - จึงฆ่า คู พวกเขายังหักขา clambering กว่ามุนคอนกรีต และโดนตบ โดยรถยนต์ แม้การบังคับใช้ของบ้านอยู่สบาย ๆที่ จึงตัดสินใจเดินทางไปกดดันจากประชาชนและองค์กรไทยต้องการรักษามนุษยธรรมมากขึ้นของเมืองหลังจากเมืองช้าง บังคับให้ทำตามกฎ