I was just following instructions.

I was just following instructions.

I sat in the shadow of the dark-green cafe awning, staring down the length of the Rue des Francs Bourgeois, the tepid sun of a Parisian autumn warming the side of my face. In front of me the waiter had, with Gallic efficiency, deposited a plate of croissants and a large cup of filter coffee. A hundred yards down the street two cyclists stopped near the traffic lights and struck up a conversation. One wore a blue backpack from which two large baguettes poked at odd angles. The air, still and muggy, held the scents of coffee and patisserie and the acrid tang of someone’s cigarettes.

I finished Treena’s letter (she would have called, she said, but she couldn’t afford the overseas charges). She had come top of her year in Accountancy 2 and had a new boyfriend, Sundeep, who was trying to work out whether to work for his dad’s import-export business outside Heathrow and had even worse taste in music than she did. Thomas was dead excited about moving up a class at school. Dad was still going great guns at his job, and sent his love. She was pretty confident that Mum would forgive me soon. She definitely got your letter, she said. I know she read it. Give her time.

I took a sip of my coffee, briefly transported to Renfrew Road, and a home that seemed a million miles away. I sat and squinted a little against the low sun, watching a woman in sunglasses adjust her hair in the mirror of a shop window. She pursed her lips at her reflection, straightened up a little, and then continued her path down the road.

I put down the cup, took a deep breath, and then picked up the other letter, the letter that I had carried around with me for almost six weeks now.

On the front of the envelope, in typed capitals, it said, under my name:

ONLY TO BE READ IN THE CAFE MARQUIS, RUE DES FRANCS BOURGEOIS, ACCOMPANIED BY CROISSANTS AND A LARGE CAFÉ CRÈME.

I had laughed, even as I wept, on first reading the envelope – typical Will, bossy to the last.

The waiter – a tall, brisk man with a dozen bits of paper sticking out of the top of his apron – turned back and caught my eye. All okay? his raised eyebrows said.

‘Yes,’ I said. And then, a little self-consciously, ‘Oui.’

The letter was typewritten. I recognized the font from a card he had sent me long ago. I settled back in my chair, and I began to read.

Clark,

A few weeks will have passed by the time you read this (even given your newfound organizational skills, I doubt you will have made it to Paris before early September). I hope the coffee is good and strong and the croissants fresh and that the weather is still sunny enough to sit outside on one of those metallic chairs that never sit quite level on the pavement. It’s not bad, the Marquis. The steak is also good, if you fancy coming back for lunch. And if you look down the road to your left you will hopefully see L’Artisan Parfumeur where, after you read this, you should go and try the scent called something like Papillons Extrême (can’t quite remember). I always did think it would smell great on you.

Okay, instructions over. There are a few things I wanted to say and would have told you in person, but a) you would have got all emotional and b) you wouldn’t have let me say all this out loud. You always did talk too much.

So here it is: the cheque you got in the initial envelope from Michael Lawler was not the full amount, but just a small gift, to help you through your first weeks of unemployment, and to get you to Paris.

When you get back to England, take this letter to Michael in his London office and he will give you the relevant documents so you can access an account he has set up for me in your name. This account contains enough for you to buy somewhere nice to live and to pay for your degree course and your living expenses while you are in full-time education.

My parents will have been told all about it. I hope that this, and Michael Lawler’s legal work, will ensure there is as little fuss as possible.

Clark, I can practically hear you starting to hyperventilate from here. Don’t start panicking, or trying to give it away – it’s not enough for you to sit on your arse for the rest of your life. But it should buy you your freedom, both from that claustrophobic little town we both call home, and from the kind of choices you have so far felt you had to make.

I’m not giving the money to you because I want you to feel wistful, or indebted to me, or to feel that it’s some kind of bloody memorial.

I’m giving you this because there is not much that makes me happy any more, but you do.

I am conscious that knowing me has caused you pain, and grief, and I hope that one day when you are less angry with me and less upset you will see not just that I could only have done the thing that I did, but also that this will help you live a really good life, a better life, than if you hadn’t met me.

You’re going to feel uncomfortable in your new world for a bit. It always does feel strange to be knocked out of your comfort zone. But I hope you feel a bit exhilarated too. Your face when you came back from diving that time told me everything; there is a hunger in you, Clark. A fearlessness. You just buried it, like most people do.

I’m not really telling you to jump off tall buildings, or swim with whales or anything (although I would secretly love to think you were), but to live boldly. Push yourself. Don’t settle. Wear those stripy legs with pride. And if you insist on settling down with some ridiculous bloke, make sure some of this is squirrelled away somewhere. Knowing you still have possibilities is a luxury. Knowing I might have given them to you has alleviated something for me.

So this is it. You are scored on my heart, Clark. You were from the first day you walked in, with your ridiculous clothes and your bad jokes and your complete inability to ever hide a single thing you felt. You changed my life so much more than this money will ever change yours.

Don’t think of me too often. I don’t want to think of you getting all maudlin. Just live well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันเพียงได้ตามคำแนะนำ ฉันนั่งในเงาของม่านสีเขียวเข้มคาเฟ่ จ้องมองลงความยาวของชนชั้นกลาง Rue des ฟรังซ์ ซัน tepid ของฤดูใบไม้ร่วงความรู้สึกร้อนด้านข้างของใบหน้าของฉัน หน้าฉัน เสิร์ฟ มีประสิทธิภาพ Gallic ฝากของแซนด์วิชจานและถ้วยกรองกาแฟขนาดใหญ่ ร้อยหลาลงถนน cyclists สองหยุดใกล้ไฟจราจร และขึ้นการสนทนา หนึ่งสวมกระเป๋าสะพายหลังสีน้ำเงินที่สองใหญ่ baguettes poked ในมุมที่แปลก อากาศ muggy และยังคงจัดกลิ่นกาแฟ และ patisserie ที่ถังเชื้อเพลิงของบุหรี่ ฉันเสร็จจดหมายของ Treena (เธอจะได้เรียก ว่า กล่าว แต่เธอไม่สามารถจ่ายค่าธรรมเนียมต่างประเทศ) เธอได้มาด้านบนของเธอปี 2 บัญชี และมีแฟนใหม่ Sundeep ที่พยายามที่จะทำงานว่าทำงานในธุรกิจนำเข้าส่งออกของคุณพ่อของเขานอกฮีท และมีรสยิ่งแย่ลงในเพลงมากกว่าเธอไม่ได้ Thomas ตายตื่นเต้นเกี่ยวกับการย้ายค่าเรียนที่โรงเรียนได้ พ่อยัง ไปจัดที่งานของเขา และส่งความรักของเขา เธอสวยมั่นใจว่า มัมจะยกโทษให้ฉันเร็ว ๆ นี้ แน่นอนเธอมีจดหมายของคุณ เธอกล่าว ฉันรู้ว่า เธออ่าน ให้เวลาของเธอ ฉันใช้เวลาจิบกาแฟของฉัน สั้น ๆ ขนส่งถนน Renfrew และบ้านที่ดูเหมือนล้านไมล์ออกไป วันเสาร์ และ squinted เล็กน้อยกับดวงอาทิตย์ต่ำ ดูผู้หญิงในแว่นตากันแดดปรับผมในกระจกหน้าร้าน นาง pursed ริมฝีปากของเธอที่เธอสะท้อน straightened ขึ้นเล็กน้อย แล้ว ต่อของเส้นทางบนถนน ฉันใส่ลงถ้วย เอาลมหายใจ และหูอื่น ๆ จดหมาย จดหมายที่ผมได้ทำรอบกับฉันเกือบ 6 สัปดาห์ตอนนี้ บนหน้าซองจดหมาย ในเมืองหลวงแบบพิมพ์ มันกล่าวว่า ชื่อของฉัน: สามารถอ่านใน มาร์ควิสคาเฟ่ RUE DES ฟรังซ์ชนชั้นกลาง พร้อม ด้วยครัวซองต์และ CRÈME คาเฟ่ขนาดใหญ่ ฉันหัวเราะได้ แม้ในขณะที่ฉันร้องไห้ บนแรกอ่านซอง – จะปกติ bossy สุดท้าย พนักงานเสิร์ฟสูง แรงคนกับบิตโหลกระดาษติดจากด้านบนของเรือของเขา – ปิด และติดตาของฉัน เหมาะสมทั้งหมด คิ้วของเขายกขึ้นกล่าวว่า 'ใช่ จาก นั้น เล็กน้อย self-consciously 'อุย 'จดหมายถูกเขียน ฉันรู้จักอักษรจากบัตรเขาก็ส่งฉันนาน ผมตัดสินในเก้าอี้ของฉัน และเริ่มอ่าน คลาร์ก ไม่กี่สัปดาห์จะได้ผ่านตามเวลาที่คุณอ่านนี้ (แม้แต่ได้รับทักษะองค์กร newfound ฉันสงสัยคุณจะทำมันไปปารีสก่อนต้นกันยายน) หวังเป็นกาแฟดี และแข็งแรง และสดครัวซองต์และอากาศจะยังพอจะนั่งบนเก้าอี้โลหะเหล่านั้นที่ไม่เคยนั่งค่อนข้างระดับในช่วงหนึ่ง ไม่ดี มาร์ควิส สเต็กดี หากคุณแฟนซีกลับมาสำหรับมื้อกลางวันยังได้ ถ้าคุณมองฟ้าอยู่ทางซ้ายมือคุณจะหวังนั้น Parfumeur L'Artisan ที่ หลังจากที่คุณอ่านนี้ คุณควรไป และลองกลิ่นที่เรียกว่าอะไรเช่น Extrême Papillons (ค่อนข้างลืม) เสมอไม่คิดว่า มันจะกลิ่นดีกับคุณ เอาล่ะ คำแนะนำผ่าน มีบางสิ่งที่ฉันอยากจะพูด และจะได้บอกคุณคน แต่) คุณจะมีอารมณ์ทั้งหมด กขคุณจะไม่มีผมว่า ทั้งหมดนี้ คุณจะได้พูดคุยมากเกินไป ดังนั้นที่นี่เป็น: เช็คที่ได้รับในซองจดหมายเริ่มต้นจาก Michael Lawler ไม่ใช่จำนวนเต็ม แต่เพียงขนาดเล็กของขวัญ ช่วยให้คุณผ่านของสัปดาห์แรกของการว่างงาน และไปปารีส เมื่อคุณได้รับกลับไปอังกฤษ นำจดหมายนี้ไป Michael ในลอนดอนของเขา และเขาจะให้เอกสารที่เกี่ยวข้องเพื่อให้คุณสามารถเข้าถึงบัญชีเขาได้ตั้งค่าสำหรับฉันในชื่อของคุณ บัญชีนี้ประกอบด้วยเพียงพอให้คุณซื้อบางดีอยู่ และชำระค่าหลักสูตรการศึกษาและค่าใช้จ่ายของคุณขณะที่คุณอยู่ในการศึกษาเต็มเวลา พ่อจะได้บอกเกี่ยวกับมัน หวังว่าที่นี้ และ Michael Lawler งานกฎหมาย จะช่วยให้ไม่เป็นยุ่งยากน้อยที่สุด คลาร์ก ฉันสามารถจริงได้ยินคุณเริ่ม hyperventilate จากที่นี่ ไม่เริ่มต้น panicking หรือพยายามที่จะให้เก็บ – ไม่เพียงพอสำหรับคุณที่จะนั่งบนตูดของอาจารย์ของคุณสำหรับส่วนเหลือของชีวิตของคุณ แต่มันควรซื้ออิสระ ทั้ง จากเราเรียกว่าบ้านเมืองน้อยเข้า และชนิดของตัวคุณจนรู้สึกว่า คุณได้ทำให้ ฉันไม่กำลังนำเงินให้คุณ เพราะฉันต้องการคุณรู้สึก wistful หรือใครให้ฉัน หรือรู้สึกว่า มันเป็นอนุสรณ์เลือดบางชนิด ฉันกำลังนำคุณนี้เนื่องจากมีไม่มากทำให้ผมมีความสุขอีก แต่คุณทำ ฉันห่วงใยรู้ว่าฉันได้ทำความเจ็บปวด และความเศร้าโศก และหวังว่า วันหนึ่งเมื่อคุณกำลังโกรธน้อย กับฉัน และ ไม่อารมณ์เสียคุณจะเห็นไม่ใช่ว่า ผมไม่สามารถเพียงทำสิ่งที่ฉันไม่ได้ แต่ที่นี้จะช่วย คุณชีวิตดี ชีวิตที่ดีขึ้น กว่าถ้าคุณไม่ได้พบฉัน คุณจะรู้สึกอึดอัดในโลกใหม่ของการ มันจะรู้สึกแปลกถูกโบว์ลิ่งจากโซนของความสะดวกสบาย แต่หวังว่าคุณรู้สึกบิต exhilarated เกินไป ใบหน้าของคุณเมื่อคุณกลับมาจากดำน้ำ ที่บอกทุกอย่าง ยังมีหิวในคุณ คลาร์ก Fearlessness คุณเพียงฝัง คนส่วนใหญ่ไม่ ฉันไม่ได้จริง ๆ บอกคุณกระโดดจากตึกสูง หรือว่ายน้ำ กับปลาวาฬ หรืออะไร (แม้ว่าฉันแอบรักคิดว่า คุณได้), แต่อยู่อย่างกล้าหาญ ผลักดันตัวเอง ไม่ชำระ สวมขา stripy เหล่านั้น ด้วยความภาคภูมิใจ และถ้าคุณยืนยันในการตกตะกอนลงกับเจ้าหมอบางไร้สาระ ให้แน่ใจว่า บางนี้จะ squirrelled ไปไหนสักแห่ง รู้ว่า คุณยังมีโอกาสได้หรู รู้ฉันอาจให้พวกเขาคุณมี alleviated สิ่งที่ฉัน ดังนั้นนี้เป็น คุณได้คะแนนในหัวใจของฉัน Clark คุณได้ตั้งแต่วันแรกที่คุณเดิน เสื้อผ้าของคุณไร้สาระตลกดีของคุณ และคุณไม่สามารถเสร็จสมบูรณ์เคยซ่อนสิ่งเดียวที่คุณรู้สึก คุณเปลี่ยนชีวิตของฉันมากกว่านี้เงินจะเปลี่ยนของคุณ ไม่คิดว่า ของฉันบ่อยเกินไป ผมไม่อยากคิดว่า คุณได้รับทั้งหมด maudlin เพียงอาศัยอยู่ด้วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมก็แค่ทำตามคำแนะนำ. ฉันนั่งอยู่ในร่มเงาของกันสาดร้านกาแฟสีเขียวเข้มที่จ้องมองลงความยาวของ Rue des ฟรังก์กลางดวงอาทิตย์อุ่นของฤดูใบไม้ร่วงปารีสร้อนด้านข้างของใบหน้าของฉัน ในด้านหน้าของฉันบริกรได้อย่างมีประสิทธิภาพฝรั่งเศสฝากจานครัวซองต์และถ้วยใหญ่ของกาแฟกรอง ร้อยหลาไปตามถนนสองนักปั่นจักรยานหยุดใกล้สัญญาณไฟจราจรและหลงขึ้นสนทนา หนึ่งสวมกระเป๋าเป้สะพายหลังสีฟ้าจากการที่ทั้งสองผืนขนาดใหญ่โผล่ในมุมที่แปลก อากาศชื้นและยังคงจัดขึ้นกลิ่นของกาแฟและขนมและฉุนรสของการสูบบุหรี่ของใครบางคน. ฉันเสร็จจดหมาย Treena (เธอจะได้เรียกเธอกล่าวว่า แต่เธอก็ไม่สามารถจ่ายค่าใช้จ่ายในต่างประเทศ) เธอได้มาด้านบนของเธอในปีบัญชีที่ 2 และมีแฟนใหม่ Sundeep ที่กำลังพยายามที่จะทำงานออกมาไม่ว่าจะทำงานให้กับพ่อของเขาทำธุรกิจนำเข้าส่งออกนอกฮีทโทรว์และมีรสชาติที่เลวร้ายยิ่งกว่าในเพลงที่เธอทำ โทมัสรู้สึกตื่นเต้นเกี่ยวกับการย้ายที่ตายแล้วขึ้นชั้นเรียนที่โรงเรียน พ่อก็ยังคงไปปืนใหญ่ที่งานของเขาและส่งความรักของเขา เธอเป็นคนที่สวยมั่นใจว่าแม่จะยกโทษให้ฉันเร็ว ๆ นี้ แน่นอนเธอได้รับจดหมายของคุณที่เธอบอกว่า ฉันรู้ว่าเธออ่านมัน ให้เวลาเธอ. ฉันเอาจิบกาแฟของฉันที่จะเคลื่อนย้ายในเวลาสั้น ๆ Renfrew ถนนและบ้านที่ดูเหมือนล้านห่างออกไป ฉันนั่งและ squinted เล็ก ๆ น้อย ๆ กับดวงอาทิตย์ต่ำ, ดูผู้หญิงคนหนึ่งในแว่นตากันแดดปรับผมของเธอในกระจกหน้าต่างร้านค้าของที่ เธอเม้มริมฝีปากของเธอที่สะท้อนของเธอตรงขึ้นเล็กน้อยและต่อจากนั้นเส้นทางของเธอลงที่ถนน. ฉันใส่ลงในถ้วยเอาหายใจลึก ๆ แล้วหยิบจดหมายอื่น ๆ ที่ตัวอักษรที่ผมได้ดำเนินการประมาณกับฉัน เกือบหกสัปดาห์นี้. ด้านหน้าของซองจดหมายในเมืองหลวงพิมพ์ก็กล่าวว่าภายใต้ชื่อของเราเท่านั้นที่จะอ่านในร้านกาแฟ MARQUIS, Rue Des ฟรังก์ชนชั้นกลางพร้อมด้วยครัวซองต์และCrèmeCAFÉขนาดใหญ่. ฉันได้หัวเราะ แม้ในขณะที่ฉันร้องไห้ในการอ่านครั้งแรกซอง -. Will ทั่วไปเจ้ากี้เจ้าการสุดท้ายบริกร- สูงคนเร็วกับโหลเศษกระดาษที่ยื่นออกมาจากด้านบนของผ้ากันเปื้อนของเขา - และหันกลับมาติดตาของฉัน ทั้งหมดโอเค? คิ้วขึ้นเขากล่าวว่า. 'ใช่' ผมบอกว่า แล้วเล็ก ๆ น้อย ๆ มีสติตัวเอง 'อุ๋ย. จดหมายพิมพ์ดีด ฉันได้รับการยอมรับตัวอักษรจากการ์ดที่เขาเคยส่งมาให้ผมยาวที่ผ่านมา ฉันตัดสินกลับมาอยู่ในเก้าอี้ของฉันและฉันเริ่มอ่าน. คลาร์กไม่กี่สัปดาห์ที่จะได้ผ่านตามเวลาที่คุณอ่านบทความนี้ (แม้จะได้รับทักษะองค์กรที่เพิ่งค้นของคุณผมสงสัยคุณจะได้ทำให้มันไปยังกรุงปารีสก่อนที่ช่วงต้นเดือนกันยายน) คำ ฉันหวังว่ากาแฟเป็นสิ่งที่ดีและแข็งแรงและครัวซองต์สดและว่าสภาพอากาศยังคงมีแดดพอที่จะนั่งข้างนอกในหนึ่งในบรรดาเก้าอี้โลหะที่ไม่เคยนั่งระดับค่อนข้างบนทางเท้า มันไม่ได้เลวร้ายมาร์ควิส สเต็กยังเป็นสิ่งที่ดีถ้าคุณอยากกลับมารับประทานอาหารกลางวัน และถ้าคุณมองลงไปที่ถนนของคุณซ้ายคุณหวังว่าจะเห็น Artisan Parfumeur L'ซึ่งหลังจากที่คุณอ่านนี้คุณควรจะไปและพยายามที่กลิ่นที่เรียกว่าสิ่งที่ต้องการ Papillons Extrême (ไม่สามารถค่อนข้างจำ) ฉันมักจะไม่คิดว่ามันจะมีกลิ่นที่ดีกับคุณ. เอาล่ะคำแนะนำมากกว่า มีบางสิ่งที่ผมอยากจะพูดและจะได้บอกคุณในคนมี แต่ก) ที่คุณจะได้มีทุกอารมณ์และข) คุณจะไม่ต้องให้ฉันบอกว่าทั้งหมดนี้ออกมาดัง ๆ คุณไม่พูดมากเกินไป. ดังนั้นที่นี่มันคือการตรวจสอบคุณได้ในซองจดหมายที่เริ่มต้นจากไมเคิล Lawler ไม่ได้เงินเต็มจำนวน แต่เพียงของขวัญเล็ก ๆ เพื่อช่วยให้คุณผ่านสัปดาห์แรกของการว่างงานและให้คุณ ปารีส. เมื่อคุณได้รับกลับไปอังกฤษใช้จดหมายถึงไมเคิลในสำนักงานในกรุงลอนดอนของเขาและเขาจะให้เอกสารที่เกี่ยวข้องเพื่อให้คุณสามารถเข้าถึงบัญชีของเขามีการตั้งค่าสำหรับผมในนามของคุณ บัญชีนี้มีพอสำหรับคุณที่จะซื้อที่ใดที่หนึ่งที่ดีที่จะมีชีวิตอยู่และที่จะจ่ายสำหรับหลักสูตรปริญญาของคุณและค่าใช้จ่ายนั่งเล่นของคุณในขณะที่คุณอยู่ในการศึกษาแบบเต็มเวลา. พ่อแม่ของฉันจะได้รับการบอกเกี่ยวกับมัน ผมหวังว่านี้และทำงานตามกฎหมายของไมเคิล Lawler จะให้แน่ใจว่ามีความยุ่งยากน้อยที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. คลาร์กจริงผมได้ยินคุณเริ่มต้นที่จะ hyperventilate จากที่นี่ ไม่ได้เริ่มต้นกอกตกใจหรือพยายามที่จะให้มันไป - มันไม่พอสำหรับคุณที่จะนั่งบนตูดของคุณสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของคุณ แต่มันควรจะซื้อของคุณคุณมีอิสระทั้งจากเมืองเล็ก ๆ ที่เราอึดอัดทั้งที่บ้านโทรจากชนิดของตัวเลือกที่คุณมีเพื่อให้ห่างไกลรู้สึกว่าคุณต้องทำ. ฉันไม่ได้ให้เงินกับคุณเพราะผมต้องการให้คุณรู้สึก โหยหาหรือเป็นหนี้บุญคุณกับผมหรือที่จะรู้สึกว่ามันเป็นชนิดของที่ระลึกเลือดบาง. ฉันให้คุณนี้เพราะมีไม่มากที่ทำให้ฉันมีความสุขใด ๆ มากขึ้น แต่คุณทำ. ผมมีสติที่รู้ว่าผมได้ก่อให้เกิดคุณเจ็บปวด และความเศร้าโศกและฉันหวังว่าวันหนึ่งเมื่อคุณมีน้อยโกรธกับฉันและอารมณ์เสียน้อยกว่าที่คุณจะได้เห็นไม่ได้เป็นเพียงที่ฉันจะได้ทำสิ่งที่ฉันไม่ แต่ยังว่านี้จะช่วยให้คุณมีชีวิตที่ดีจริงๆ ชีวิตที่ดีขึ้นกว่าถ้าคุณไม่เคยพบฉัน. คุณจะรู้สึกอึดอัดในโลกใหม่ของคุณสำหรับบิต มันก็จะไม่รู้สึกแปลกที่จะเคาะออกจากเขตความสะดวกสบายของคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณรู้สึกบิตสุขสมเกินไป ใบหน้าของคุณเมื่อคุณกลับมาจากดำน้ำเวลานั้นบอกฉันทุกอย่าง มีความหิวในตัวคุณ, คลาร์ก ปราศจากความกลัว คุณเพียงแค่ฝังไว้เช่นคนส่วนใหญ่ทำ. ฉันไม่ได้จริงๆบอกให้คุณกระโดดลงมาจากอาคารสูงหรือว่ายน้ำกับวาฬหรืออะไร (แม้ว่าฉันจะแอบชอบที่จะคิดว่าคุณเป็น) แต่จะมีชีวิตอยู่อย่างกล้าหาญ ผลักดันตัวเอง ไม่ได้ชำระ สวมขา stripy ผู้ที่มีความภาคภูมิใจ และถ้าคุณยืนยันในการนั่งลงกับบางเจ้าหมอไร้สาระให้แน่ใจว่าบางส่วนของ squirrelled นี้จะอยู่ที่ไหน รู้ว่าคุณยังคงมีความเป็นไปเป็นที่หรูหรา รู้ผมอาจจะได้รับให้คุณได้บรรเทาบางสิ่งบางอย่างสำหรับฉัน. ดังนั้นนี้มันเป็น คุณได้คะแนนในหัวใจของฉัน, คลาร์ก คุณมาจากวันแรกที่คุณเดินเข้ามาในกับเสื้อผ้าของคุณไร้สาระและเรื่องตลกไม่ดีของคุณและไม่สามารถที่สมบูรณ์ของคุณที่เคยซ่อนสิ่งเดียวที่คุณรู้สึกว่า คุณเปลี่ยนชีวิตของฉันมากขึ้นกว่าที่เคยเงินจำนวนนี้จะเปลี่ยนคุณ. อย่าคิดว่าฉันบ่อยเกินไป ฉันไม่ต้องการที่จะคิดว่าคุณได้รับสะอึกสะอื้นทั้งหมด เพียงแค่อยู่อย่างดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันแค่ทำตามคำแนะนำ

ฉันนั่งในร่มเงาของกันสาดสีเขียวเข้มคาเฟ่ , จ้องมองลงความยาวของรูเดสก์ ชนชั้นกลาง แดดอุ่นของปารีสฤดูใบไม้ร่วงร้อนทางด้านข้างของใบหน้า ต่อหน้าฉันบริกรได้ด้วยประสิทธิภาพฝรั่งเศส มัดจำจานครัวซองและถ้วยใหญ่ของกาแฟกรอง .100 หลา ลงถนน สองนักปั่นหยุดใกล้ไฟแดง และหลงขึ้นสนทนา หนึ่งใส่กระเป๋าเป้สีฟ้าซึ่งสอง Baguettes ขนาดใหญ่โผล่มุมคี่ . อากาศยังอบอ้าว ซึ่งกลิ่นของกาแฟและ Patisserie และถัง ฉุน Related . บุหรี่ .

จบจดหมาย treena ( เธอจะเรียกเธอว่าแต่เธอไม่สามารถจ่ายค่าใช้จ่ายในต่างประเทศ ) เธอเคยมาด้านบนของปีของเธอในบัญชี 2 และมีแฟนใหม่ sundeep ที่พยายามที่จะทำงานออกว่า จะทำงานให้พ่อนำเข้าและส่งออกธุรกิจนอกสนามบิน Heathrow และได้แม้แต่เลว ชอบเพลงมากกว่าเธอ โทมัสตายแล้วตื่นเต้นเกี่ยวกับการย้ายไปเรียนที่โรงเรียน พ่อจะได้รับปืนที่ดีในการทำงานของเขา และได้ส่งความรักของเขาเธอค่อนข้างมั่นใจว่าแม่จะให้อภัยฉันแล้ว เธอได้จดหมายของคุณ , เธอกล่าวว่า . ฉันรู้ว่าเธออ่านมัน ให้เวลาเธอ

ฉันจิบกาแฟของฉันสั้น ๆไปยัง Renfrew ถนน และบ้านที่ดูเป็นล้านไมล์ ฉันนั่ง squinted นิดหน่อยกับดวงอาทิตย์ต่ำ มองผู้หญิงในแว่นกันแดดปรับผมของเธอในกระจกของร้านต่างเธอ pursed ริมฝีปากของเธอที่สะท้อนเธอตรงขึ้นเล็กน้อย แล้วต่อเส้นทางของเธอลงถนน .

ผมใส่ลงในถ้วย สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบจดหมายฉบับอื่น ๆ จดหมายที่ฉันแบกไปไหนมาไหนด้วย เกือบ หกอาทิตย์แล้ว

บนหน้า พิมพ์ซองจดหมายในเมืองหลวง มันบอกว่า ชื่อของฉัน :

จะอ่านในคาเฟ่ มาร์ค รูเดสก์ , ชนชั้นกลางมีครัวซองและขนาดใหญ่ คาเฟ่É CR Èผม

ฉันหัวเราะ ฉันร้องไห้ ในการอ่านครั้งแรกและซองจดหมายปกติจะบ้าไปสุดท้าย

บริกรและสูงเร็ว ชาย 12 บิตของกระดาษที่ยื่นออกมาจากด้านบนของเขาและหันหลังกลับ ผ้ากันเปื้อน และจับสายตาของฉัน โอเคมั๊ย ? เขายักคิ้วพูด

" ผมพูด และก็ น้อย self-consciously ' '

ค่ะ