Early systemsPublic administration

Early systems
Public administration has ancient origins. In antiquity the Egyptians and Greeks organized public affairs by office, and the principal officeholders were regarded as being principally responsible for administering justice, maintaining law and order, and providing plenty. The Romans developed a more sophisticated system under their empire, creating distinct administrative hierarchies for justice, military affairs, finance and taxation, foreign affairs, and internal affairs, each with its own principal officers of state. An elaborate administrative structure, later imitated by the Roman Catholic Church, covered the entire empire, with a hierarchy of officers reporting back through their superiors to the emperor. This sophisticated structure disappeared after the fall of the Roman Empire in western Europe in the 5th century, but many of its practices continued in the Byzantine Empire in the east, where civil service rule was reflected in the pejorative use of the word Byzantinism.

Early European administrative structures developed from the royal households of the medieval period. Until the end of the 12th century official duties within the royal households were ill-defined, frequently with multiple holders of the same post. Exceptions were the better-defined positions of butler (responsible for the provision of wine), steward (responsible for feasting arrangements), chamberlain (often charged with receiving and paying out money kept in the royal sleeping chamber), and chancellor (usually a priest with responsibilities for writing and applying the seal in the monarch’s name). With the 13th century a separation began between the purely domestic functions of the royal household and the functions connected with governing the state. The older household posts tended to disappear, become sinecures, or decline in importance. The office of chancellor, which had always been concerned with matters of state, survived to become the most important link between the old court offices and modern ministries, and the development of the modern treasury or finance ministry can be traced back to the chamberlain’s office in the royal household.

From the middle of the 13th century three institutions began to emerge as the major bodies for handling affairs of state: the high court (evolving primarily from the chancellery), the exchequer, and the collegial royal council. In England and France, however, it was not until the early 14th century that such bodies emerged. In Brandenburg, which was governed by an elector (a prince with a right to elect the Holy Roman emperor) and which later formed the basis of the Prussian state, they became distinct entities only at the beginning of the 17th century.

Apart from justice and treasury departments, which originated in old court offices, modern ministerial structures in Europe developed out of the royal councils, which were powerful bodies of nobles appointed by the monarch. From the division of labour within these bodies the monarchs’ secretaries, initially given low status within a council, emerged as perhaps the first professional civil servants in Europe in the modern sense. The proximity of the secretaries to the monarch gave them more knowledge of royal intentions, and their relative permanence gave them greater expertise in particular matters of state than could be found among the more transient nobles on the council. They were also assisted by staffs. The secretaries grew in importance in the 15th and 16th centuries as they became more or less full members of the council.

The distribution of functions among secretaries was initially based upon geography. In England this geographical allocation—with, for example, a secretary of the North and a secretary of the South—persisted until 1782, when the offices of home and foreign secretary were created. In France a more complex allocation of territorial responsibilities among secretaries of state had begun to give way to functional responsibilities by the end of the ancien régime in 1789.

The civil service in China was undoubtedly the longest lasting in history; it was first organized, along with a centralized administration, during the Han dynasty (206 bc–ad 220) and improved under the T’ang (618–907) and Sung (960–1279). The administration was organized so well that the pattern stood until 1912. During the Sung dynasty there developed the full use of civil service examinations. Candidates were subjected to successive elimination through written tests on three levels, more than a hundred persons beginning the ordeal for each one who emerged successful. Although there was strong emphasis on the Chinese Classics (because knowledge of the Classics was thought to form the virtues of a good citizen), there was also an effort to devise objective and meaningful tests for practical qualities, and there were always long contentions over subject matter and testing methods. To preserve the anonymity of the candidate and to ensure fairness in grading, examination papers were copied by clerks, examinees were identified by number only, and three examiners read each paper. Higher officials were privileged to nominate junior relatives for admission to the bureaucracy, but the great stress on examination grades in promotion, the use of annual merit ratings, and the practice of recruiting many lower officials from the ranks of the clerical service ensured a considerable freedom of opportunity.

Modern developments
PRUSSIA
The foundations of modern public administration in Europe were laid in Prussia in the late 17th and 18th centuries. The electors of Brandenburg (who from 1701 were the kings of Prussia) considered a rigidly centralized government a means of ensuring stability and furthering dynastic objectives. Their principal effort was devoted in the first instance to the suppression of the autonomy of the cities and to the elimination of the feudal privileges of the aristocracy. Civil servants were therefore appointed by the central government to administer the provinces, where the management of crown lands and the organization of the military system were combined in a Kriegs-und-Domänen-kammer (“Office of War and Crown Lands”). Subordinate to these offices were the Steuerräte (“tax councillors”), who controlled the administration of the municipalities and communes. These officials were all appointed by the central government and were responsible to it. At the apex of the new machinery of government was the sovereign.

This centralized system was strengthened by creating a special corps of civil servants. In the beginning these civil servants—in a real sense servants of the crown—were sent out from Berlin to deal with such purely military matters as recruiting, billeting, and victualing the troops, but in the course of time they extended their supervision to civil matters as well. By 1713 there were clearly recognizable administrative units dealing in civil affairs and staffed by crown civil servants.

Special ordinances in 1722 and 1748 regulated recruitment to the civil service. Senior officials were required to propose to the king the names of candidates suitable for appointment to the higher posts, while the adjutant general proposed noncommissioned officers suitable for subordinate administrative posts. Further steps were taken throughout the 18th century to regularize the system of recruitment, promotion, and internal organization. All of these matters were brought together in a single General Code promulgated in 1794. The merit system of appointment covered all types of posts, and the general principle laid down was that “special laws and instructions determine the appointing authority to different civil service rank, their qualifications, and the preliminary examinations required from different branches and different ranks.” Entry to the higher civil service required a university degree in cameralistics, which, though strictly speaking the science of public finance, included also the study of administrative law, police administration, estate management, and agricultural economics. After the degree course, candidates for the higher civil service spent a further period of supervised practical training in various branches of the administration, at the end of which they underwent a further oral and written examination. The basic principles of modern civil services are to be found in this General Code.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่มต้นระบบราชการมีกำเนิดมาจาก ในสมัย อียิปต์และกรีกจัดประชาสัมพันธ์สำนักงาน และ officeholders หลักได้ถือว่าเป็นหลักรับผิดชอบต่อการดูแลความยุติธรรม รักษากฎหมายและระเบียบ และการให้ ชาวโรมันพัฒนาระบบซับซ้อนขึ้นภายใต้จักรวรรดิของพวกเขา การสร้างลำดับชั้นปกครองหมดความยุติธรรม กิจการทางทหาร เงินภาษี ต่างประเทศ และ กิจการภายใน ด้วยตนเองเจ้าหน้าที่หลักของรัฐ มีความละเอียดดูแลโครงสร้าง เลียนแบบในภายหลัง โดยโบสถ์โรมันคาทอลิก ครอบคลุมอาณาจักรทั้งหมด มีลำดับชั้นของเจ้าหน้าที่ที่รายงานกลับผ่านเรียร์ของจักรพรรดิ นี้ซับซ้อนโครงสร้างที่หายไปหลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันในยุโรปตะวันตกในศตวรรษ 5 แต่หลายการปฏิบัติต่อในจักรวรรดิไบแซนไทน์ในภาคตะวันออก ที่ข้าราชการพลเรือนกฎถูกสะท้อนให้เห็นในการใช้คำ Byzantinism pejorativeพัฒนาโครงสร้างการบริหารที่ยุโรปต้นจากครัวเรือนหลวงของยุคกลาง จนกระทั่งสิ้นสุดศตวรรษ 12 หน้าที่อย่างเป็นทางการภายในครัวเรือนรอยัลถูก ill-defined บ่อยครั้งกับผู้หลายการลงรายการบัญชีเดียวกัน ข้อยกเว้นตำแหน่ง better-defined ของพ่อบ้าน (ที่รับผิดชอบการเตรียมไวน์), steward (ชอบจัดงานเลี้ยง), แชมเบอร์เลน (มักโดนรับ และจ่ายเงินที่เก็บไว้ในห้องนอนรอยัล), และชานเซลเลอร์ (โดยปกติแล้วพระสงฆ์รับผิดชอบสำหรับการเขียน และการใช้ตราในชื่อของพระมหากษัตริย์) ศตวรรษ 13 การแยกเริ่มระหว่างฟังก์ชันภายในประเทศเพียงอย่างเดียวของพระราชวังและฟังก์ชันที่ มีการควบคุมสถานะการเชื่อมต่อ กระทู้บ้านเก่ามีแนวโน้มที่หายไป กลายเป็น sinecures หรือปฏิเสธความสำคัญ สำนักงานของชานเซลเลอร์ ซึ่งมีการเกี่ยวข้องกับเรื่องของรัฐ รอดชีวิตเป็น การเชื่อมโยงที่สำคัญระหว่างสำนักงานศาลเก่า และทบวงกรมทันสมัย และการพัฒนาของการบริหารสมัยใหม่หรือทางกระทรวงเสมอ สามารถติดตามกลับไปของแชมเบอร์เลนในพระราชวังจากกลางศตวรรษ 13 สถาบันที่สามเริ่มออกเป็นเนื้อหลักในการจัดการกิจการของรัฐ: ศาลสูง (พัฒนาจาก chancellery), การ exchequer และคณะรอยัล collegial ในอังกฤษและฝรั่งเศส อย่างไรก็ตาม ไม่จนถึงศตวรรษที่ 14 ก่อนว่า ศพดังกล่าวเกิด ในบรันเดนบูร์ก ซึ่งถูกควบคุมโดยมีนครรัฐผู้คัดเลือก (เจ้า มีสิทธิ์เลือกตั้งการศักดิ์สิทธิ์โรมันจักรพรรดิ) ซึ่งต่อมารูปแบบพื้นฐานของรัฐ Prussian พวกเขากลายเป็นเอนทิตีทั้งหมดที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 17นอกจากความยุติธรรมและการบริหารแผนก ที่มาในสำนักงานศาลเก่า โครงสร้างรัฐมนตรีต่างประเทศสมัยใหม่ในยุโรปที่พัฒนาจากสภารอยัล ซึ่งมีร่างกายที่มีประสิทธิภาพของขุนนางแต่งตั้ง โดยพระมหากษัตริย์ จากกองแรงงานภายในองค์กรเหล่านี้ ของพระมหากษัตริย์เรื่อง กำหนดสถานะต่ำภายในสภามนตรี เริ่มเกิดเป็นบางทีแรกอาชีพราชการในยุโรปในแง่ที่ทันสมัย ใกล้ของเรื่องพระมหากษัตริย์ให้ความรู้เพิ่มเติมความตั้งใจรอยัล และ permanence ความสัมพันธ์ให้มากกว่าความเชี่ยวชาญในเรื่องเฉพาะของรัฐมากกว่าที่พบในหมู่ขุนนางชั่วคราวขึ้นในสภา นอกจากนี้พวกเขายังถูกช่วย โดยพนักงาน เรื่องการเติบโตในความสำคัญในศตวรรษ 15 และ 16 ตามที่พวกเขาเป็นสมาชิกน้อยเต็มสภาการกระจายฟังก์ชันจากเรื่องเริ่มต้นขึ้นตามภูมิศาสตร์ ในอังกฤษการปันส่วนนี้ทางภูมิศาสตร์ — ด้วย เช่น เลขานุการเลขานุการของภาคใต้และภาคเหนือซึ่งยังคงอยู่จนถึง 1782 เมื่อมีสร้างสำนักงานของเลขานุการที่บ้าน และต่างประเทศ ในฝรั่งเศส การปันส่วนที่ซับซ้อนของอาณาเขตที่รับผิดชอบในเรื่องของรัฐได้เริ่มให้วิธีการทำงานที่รับผิดชอบ โดย régime อัลเบียนในค.ศ. 1789ราชการในประเทศจีนได้อย่างไม่ต้องสงสัยที่ยาวที่สุดยั่งยืนในประวัติ มันเป็นครั้งแรก จัด พร้อมดูแลที่ส่วนกลาง ระหว่างราชวงศ์ฮั่น (206 bc – โฆษณา 220) และปรับปรุงภายใต้ T'ang (618-907) และสูง (960 – 1279) การจัดการถูกจัดระเบียบดีที่รูปแบบการยืนจนถึงซาวน่า ระหว่างสูง ไดนาสตี้มีพัฒนาใช้เต็มของการสอบราชการ ผู้สมัครที่ถูกต้องเพื่อตัดต่อผ่านทดสอบเขียนในสามระดับ มากกว่าร้อยคนเริ่มต้นการทรมานที่แต่ละคนเกิดประสบความสำเร็จ ถึงแม้ว่ามีเน้นคลาสสิกจีน (เนื่องจากความรู้ของคลาสสิคถูกคิดว่า เพื่อคุณธรรมของพลเมืองดี), ยังมีความพยายามที่จะประดิษฐ์วัตถุประสงค์และทดสอบที่มีความหมายสำหรับคุณภาพปฏิบัติ และมีเสมอ contentions นานสาระและวิธีการทดสอบ การรักษาไม่เปิดเผยชื่อของผู้สมัคร และให้สำคัญการจัดเกรด ตรวจสอบเอกสารถูกคัดลอก โดยจ่า examinees ได้ระบุหมายเลขเฉพาะ และนายสามอ่านกระดาษแต่ละ เจ้าหน้าที่สูงกว่าได้รับสิทธิพิเศษสามารถเสนอชื่อญาติจูเนียร์สำหรับเข้าระบบราชการที่ แต่ความเครียดมากในเกรดตรวจสอบโปรโมชั่น ใช้จัดอันดับบุญประจำปี และปฏิบัติการสรรหาเจ้าหน้าที่ต่ำกว่ามากจากยศของบริการเสมียนมั่นใจเสรีภาพโอกาสมากทันสมัยพัฒนาปรัสเซียมีวางรากฐานของการบริหารราชการสมัยใหม่ในยุโรปในปรัสเซียในสาย 17 และ 18 ศตวรรษ Electors บรันเดนบูร์ก (คนจากนี้กษัตริย์ปรัสเซีย) ถือว่ารัฐบาลส่วนกลาง rigidly หมายถึงความมั่นคงมั่นใจ และ furthering วัตถุประสงค์ dynastic ความพยายามหลักของพวกเขาได้ทุ่มเทตัวปราบปรามของอิสระในเมือง และตัดสิทธิ์พิเศษศักดินาของขุนนาง ราชการจึงถูกแต่ง โดยรัฐบาลกลางเพื่อดูแลต่างจังหวัด ที่ดินของคราวน์ และองค์กรของทหารถูกรวมเป็น Kriegs-แดน-Domänen-kammer ("สำนักงานของสงครามและดินแดนคราวน์") ที่ ย่อยเหล่านี้สำนักงานได้ Steuerräte ("ภาษีคน"), ผู้ควบคุมการบริหารงานของอำเภอและเทศบาลในการ เจ้าหน้าที่เหล่านี้ได้ทั้งหมดแต่งตั้ง โดยรัฐบาลกลาง และมีความรับผิดชอบจะ ที่สุดยอดของเครื่องจักรใหม่ของรัฐบาลถูกพ่อระบบส่วนกลางนี้มีความเข้มแข็ง โดยการสร้างหน่วยพิเศษของข้าราชการ ในการเริ่มต้นราชการเหล่านี้ — ในความจริงข้าราชการราช — ถูกส่งออกจากเบอร์ลินไปจัดการกับเรื่องทางทหารเพียงอย่างเดียวเช่นสรรหา billeting และ victualing กองทหาร แต่ในหลักสูตร ของเวลาที่จะขยายการดูแลให้เรื่องแพ่งเช่นการ โดย 1713 มีชัดเจนรู้จักบริหารหน่วยจัดการในกิจการพลเรือน และครูราชการคราวน์ข้อพิเศษใน 1722 และ 1748 สรรหาที่ออกให้บริการประชาชน เจ้าหน้าที่อาวุโสต้องเสนอที่ชื่อของผู้สมัครที่เหมาะสำหรับการนัดหมายการโพสต์สูง ในขณะที่นายทหารคนสนิททั่วไปนำเสนอเจ้าหน้าที่ noncommissioned เหมาะสำหรับกระทู้ย่อยดูแลได้ ขั้นตอนต่อไปที่ถ่ายตลอดศตวรรษ 18 การ regularize ระบบการสรรหาบุคลากร โปรโมชั่น และภายในองค์กร เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดถูกนำเข้าด้วยกันในครั้งเดียวทั่วไปรหัส promulgated ใน 1794 ระบบนัดหมายบุญครอบคลุมทุกการโพสต์ และได้วางหลักการทั่วไปว่า "กฎหมายพิเศษและคำสั่งกำหนดอำนาจ appointing ตำแหน่งข้าราชการพลเรือนอื่น คุณสมบัติของพวกเขา และตรวจร่างกายเบื้องต้นที่ต้องการจากสาขาต่าง ๆ และยศต่าง ๆ " ไปราชการสูงต้องระดับมหาวิทยาลัยใน cameralistics ซึ่ง ว่าศาสตร์ทางสาธารณะ การพูดอย่างเคร่งครัดนอกจากนี้ยังรวมการศึกษากฎหมายปกครอง ตำรวจดูแล บริหารทรัพย์สิน และเศรษฐศาสตร์เกษตร หลังจากหลักสูตรปริญญา สำหรับราชการสูงใช้ระยะเวลาฝึกปฏิบัติมีสาขาต่าง ๆ ฝ่ายบริหาร ท้ายซึ่งจะประกอบไปด้วยการเพิ่มเติม และการเขียนตรวจสอบเพิ่มเติม หลักการพื้นฐานของบริการประชาชนที่ทันสมัยจะพบในรหัสนี้ทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบต้น
การบริหารราชการมีต้นกำเนิดในสมัยโบราณ ในสมัยโบราณชาวอียิปต์กรีกและกิจการสาธารณะที่จัดโดยสำนักงานและ officeholders หลักได้รับการยกย่องว่าเป็นหลักที่รับผิดชอบการบริหารความยุติธรรมการรักษากฎหมายและระเบียบและการให้ความอุดมสมบูรณ์ ชาวโรมันพัฒนาระบบที่มีความซับซ้อนมากขึ้นภายใต้อาณาจักรของพวกเขาสร้างลำดับชั้นการบริหารที่แตกต่างกันเพื่อความยุติธรรมกิจการทหารการเงินและการจัดเก็บภาษีต่างประเทศและกิจการภายในของแต่ละคนมีเจ้าหน้าที่หลักของตัวเองของรัฐ โครงสร้างการบริหารที่ซับซ้อนเลียนแบบในภายหลังโดยคริสตจักรโรมันคาทอลิปกคลุมอาณาจักรทั้งหมดที่มีลำดับชั้นของเจ้าหน้าที่รายงานกลับผ่านบังคับบัญชาของพวกเขาต่อองค์จักรพรรดิ โครงสร้างที่มีความซับซ้อนหายไปหลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันในยุโรปตะวันตกในศตวรรษที่ 5 แต่ส่วนมากของการปฏิบัติอย่างต่อเนื่องในจักรวรรดิไบเซนไทน์ในภาคตะวันออกที่กฎข้าราชการพลเรือนได้สะท้อนให้เห็นในการใช้งานของคำดูถูก Byzantinism. ต้นยุโรป โครงสร้างการบริหารการพัฒนาจากผู้ประกอบการพระราชสมัยยุคกลาง จนถึงสิ้นหน้าที่ราชการศตวรรษที่ 12 ภายในครัวเรือนได้รับพระราชป่วยกำหนดบ่อยกับผู้ถือหลายโพสต์เดียวกัน ยกเว้นมีตำแหน่งที่ดีกว่าที่กำหนดไว้ของบัตเลอร์ (ผู้รับผิดชอบในการจัดหาของไวน์) สจ๊วต (ผู้รับผิดชอบในการจัดเตรียมงานเลี้ยง) จางวาง (คิดค่าบริการมักจะมีการรับและการจ่ายเงินออกเงินเก็บไว้ในห้องนอนหลวง) และนายกรัฐมนตรี (โดยปกติพระสงฆ์ ที่มีความรับผิดชอบสำหรับการเขียนและการใช้ตราประทับชื่อของพระมหากษัตริย์) กับศตวรรษที่ 13 เริ่มแยกระหว่างฟังก์ชั่นภายในประเทศอย่างหมดจดของพระราชวังและฟังก์ชั่นการเชื่อมต่อกับการปกครองของรัฐ โพสต์ที่ใช้ในครัวเรือนที่มีอายุมากกว่ามีแนวโน้มที่จะหายไปกลายเป็น sinecures หรือลดลงในความสำคัญ สำนักงานของนายกรัฐมนตรีซึ่งได้รับมักจะเกี่ยวข้องกับเรื่องของรัฐรอดที่จะกลายเป็นลิงค์ที่สำคัญที่สุดระหว่างสำนักงานศาลเก่าและกระทรวงที่ทันสมัยและการพัฒนาของการบริหารเงินที่ทันสมัยหรือกระทรวงการคลังสามารถตรวจสอบกลับไปยังสำนักงานมหาดเล็กใน พระราชวัง. จากช่วงกลางของศตวรรษที่ 13 สามสถาบันเริ่มที่จะออกมาเป็นหน่วยงานหลักในการจัดการกิจการของรัฐ: ศาล (การพัฒนาส่วนใหญ่มาจากนายกรัฐมนตรี) กระทรวงการคลังและสภานักศึกษาพระราช ในประเทศอังกฤษและฝรั่งเศส แต่มันไม่ได้จนกว่าช่วงต้นศตวรรษที่ 14 ว่าร่างกายดังกล่าวโผล่ออกมา ในบรันเดนบูซึ่งได้รับการควบคุมโดยผู้มีสิทธิเลือกตั้ง (เจ้าชายที่มีสิทธิในการเลือกตั้งจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์) และซึ่งต่อมาเป็นพื้นฐานของรัฐปรัสเซียพวกเขากลายเป็นหน่วยงานที่แตกต่างกันเพียงจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 17. นอกเหนือจากความยุติธรรมและ หน่วยงานที่ซื้อคืนที่เกิดขึ้นในสำนักงานศาลเก่าโครงสร้างรัฐมนตรีที่ทันสมัยในการพัฒนามาจากยุโรปของสภาพระราชซึ่งเป็นหน่วยงานที่มีประสิทธิภาพของขุนนางรับการแต่งตั้งโดยพระมหากษัตริย์ จากการแบ่งงานภายในหน่วยงานเหล่านี้เลขานุการพระมหากษัตริย์ 'สถานะต่ำที่กำหนดในขั้นต้นที่อยู่ในสภากลายเป็นครั้งแรกอาจจะเป็นข้าราชการมืออาชีพในยุโรปในความรู้สึกที่ทันสมัย ความใกล้ชิดของเลขานุการพระมหากษัตริย์ให้พวกเขามีความรู้มากขึ้นจากความตั้งใจของพระราชคงทนและญาติของพวกเขาทำให้พวกเขามีความเชี่ยวชาญมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของรัฐเกินกว่าจะพบในหมู่ขุนนางชั่วคราวมากขึ้นในสภา พวกเขายังช่วยเหลือจากพนักงาน เลขานุการเติบโตในความสำคัญในศตวรรษที่ 15 และ 16 ขณะที่พวกเขากลายเป็นมากหรือน้อยสมาชิกสภา. การกระจายของฟังก์ชั่นในหมู่เลขานุการก็ขึ้นอยู่ในขั้นต้นตามภูมิศาสตร์ ในประเทศอังกฤษที่มีการจัดสรรนี้ทางภูมิศาสตร์เช่นเลขานุการของภาคเหนือและเลขานุการของใต้จนกระทั่ง 1782 เมื่อสำนักงานของบ้านและรัฐมนตรีต่างประเทศที่ถูกสร้างขึ้น ในประเทศฝรั่งเศสจัดสรรที่ซับซ้อนมากขึ้นของความรับผิดชอบดินแดนหมู่เลขานุการของรัฐได้เริ่มที่จะให้วิธีการที่จะรับผิดชอบการทำงานโดยการสิ้นสุดของระบอบrégimeใน 1789 ข้าราชการพลเรือนในประเทศจีนคือไม่ต้องสงสัยติดทนนานที่สุดในประวัติศาสตร์; มันเป็นครั้งแรกพร้อมกับการบริหารส่วนกลางในช่วงราชวงศ์ฮั่น (206 BC-220 โฆษณา) และการปรับปรุงภายใต้ T'ang (618-907) และสูง (960-1279) การบริหารจัดให้ดีว่ารูปแบบการยืนอยู่จนกระทั่งปี 1912 ในช่วงราชวงศ์สูงมีการพัฒนาใช้เต็มรูปแบบของการสอบข้าราชการพลเรือน ผู้สมัครที่ถูกยัดเยียดให้การกำจัดต่อเนื่องผ่านการทดสอบเขียนไว้ในสามระดับกว่าร้อยคนเริ่มต้นการทดสอบสำหรับคนที่โผล่ออกมาประสบความสำเร็จในแต่ละ แม้จะมีความสำคัญอย่างมากในจีนคลาสสิก (เพราะความรู้ของคลาสสิกเป็นความคิดที่จะสร้างคุณงามความดีของพลเมืองดี) นอกจากนี้ยังมีความพยายามที่จะประดิษฐ์การทดสอบวัตถุประสงค์และมีความหมายในทางปฏิบัติสำหรับคุณภาพและมีข้อโต้แย้งเสมอนานเรื่อง สารและวิธีการทดสอบ เพื่อรักษาตัวตนของผู้สมัครและเพื่อให้ความเป็นธรรมในการจัดลำดับการตรวจสอบเอกสารที่ถูกคัดลอกโดยเสมียนสอบถูกระบุจำนวนเท่านั้นและสามตรวจสอบอ่านกระดาษแต่ละ เจ้าหน้าที่ระดับสูงมีสิทธิพิเศษที่จะเสนอชื่อญาติจูเนียร์สำหรับการเข้าสู่ระบบราชการ แต่ความเครียดที่ดีในการตรวจสอบเกรดในการส่งเสริมการใช้อันดับเครดิตบุญประจำปีและการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่สรรหาลดลงจำนวนมากจากการจัดอันดับของบริการพระมั่นใจเสรีภาพมาก โอกาส. การพัฒนาสมัยใหม่PRUSSIA รากฐานของการบริหารราชการที่ทันสมัยในยุโรปถูกวางในปรัสเซียในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 และ 18 electors ของบรันเดนบู (ซึ่งจาก 1701 เป็นพระมหากษัตริย์แห่งปรัสเซีย) ถือว่าเป็นรัฐบาลส่วนกลางอย่างเหนียวแน่นเป็นวิธีการสร้างความมั่นใจและความมั่นคงต่อไปวัตถุประสงค์ราชวงศ์ ความพยายามของพวกเขาหลักได้อุทิศในกรณีแรกที่จะปราบปรามเอกราชของเมืองและการกำจัดของสิทธิประโยชน์เกี่ยวกับระบบศักดินาของขุนนาง ข้าราชการจึงได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลกลางในการบริหารจังหวัดที่จัดการที่ดินของพระมหากษัตริย์และองค์กรของระบบทหารรวมกันใน Kriegs-คาดไม่ถึง-Domänen-kammer ("สำนักงานสงครามและพระมหากษัตริย์ที่ดิน") สังกัดสำนักงานเหล่านี้เป็นSteuerräte ("ที่ปรึกษาภาษี") ผู้ควบคุมการบริหารงานของเทศบาลและ communes เจ้าหน้าที่เหล่านี้ได้รับการแต่งตั้งโดยรัฐบาลกลางและมีความรับผิดชอบไป ที่ปลายของเครื่องจักรใหม่ของรัฐบาลที่เป็นอธิปไตย. นี้ระบบรวมศูนย์ก็มีมากขึ้นด้วยการสร้างกองกำลังพิเศษของข้าราชการพลเรือน ในการเริ่มต้นเหล่านี้คนรับใช้ในทางแพ่งคนรับใช้ความรู้สึกที่แท้จริงของพระมหากษัตริย์ถูกส่งออกไปจากเบอร์ลินที่จะจัดการกับเรื่องการทหารอย่างหมดจดเช่นการสรรหา billeting และ victualing ทหาร แต่ในช่วงเวลาที่พวกเขาขยายการกำกับดูแลของพวกเขาเพื่อประชา เรื่องเป็นอย่างดี โดย 1713 มีหน่วยการบริหารที่เป็นที่รู้จักอย่างชัดเจนในการจัดการกิจการพลเรือนและพนักงานข้าราชการมงกุฎ. กฎหมายพิเศษใน 1722 และ 1748 รับสมัครการควบคุมการให้บริการทางแพ่ง เจ้าหน้าที่ระดับสูงจะต้องเสนอให้กษัตริย์ชื่อของผู้สมัครที่เหมาะสมสำหรับการนัดหมายที่จะโพสต์ที่สูงขึ้นในขณะที่นายทหารคนสนิทที่นำเสนอทั่วไปเจ้าหน้าที่ชั้นประทวนที่เหมาะสมสำหรับการโพสต์การบริหารผู้ใต้บังคับบัญชา ขั้นตอนต่อไปที่ถูกนำตลอดศตวรรษที่ 18 เพื่อเป็นระเบียบระบบของการรับสมัครโปรโมชั่นและภายในองค์กร ทุกเรื่องเหล่านี้ถูกนำมารวมกันในรหัสเดียวทั่วไปประกาศใน 1794 ระบบคุณธรรมของการนัดหมายที่ครอบคลุมทุกประเภทของการโพสต์และหลักการทั่วไปที่วางไว้คือการที่ "กฎหมายพิเศษและคำแนะนำการตรวจสอบผู้มีอำนาจแต่งตั้งยศข้าราชการพลเรือนที่แตกต่างกัน คุณสมบัติของพวกเขาและการตรวจสอบเบื้องต้นที่จำเป็นจากสาขาที่แตกต่างกันและการจัดอันดับที่แตกต่างกัน. "เข้าข้าราชการพลเรือนสูงกว่าที่จำเป็นในระดับมหาวิทยาลัยใน cameralistics ซึ่งแม้ว่าจะพูดอย่างเคร่งครัดวิทยาศาสตร์ของเงินทุนของประชาชนรวมทั้งการศึกษาการบริหารกฎหมายการบริหารงานตำรวจ การจัดการที่ดินและเศรษฐศาสตร์การเกษตร หลังจากจบหลักสูตรการศึกษาระดับปริญญาผู้สมัครสำหรับข้าราชการพลเรือนสูงกว่าการใช้จ่ายเป็นระยะเวลาต่อไปของการฝึกอบรมการปฏิบัติภายใต้การดูแลในสาขาต่างๆของการบริหารงานในตอนท้ายของการที่พวกเขาได้รับการตรวจสอบพูดและการเขียนต่อไป หลักการพื้นฐานของการบริการทางแพ่งที่ทันสมัยจะพบในรหัสทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นระบบ
รัฐประศาสนศาสตร์มีต้นกำเนิดโบราณ ในสมัยโบราณชาวอียิปต์และกรีก จัดโดยสำนักงานกิจการสาธารณะและ officeholders หลักถือว่าถูกหลักรับผิดชอบการบริหารความยุติธรรม การรักษากฎหมายและสั่งซื้อและให้มากมาย ชาวโรมันได้พัฒนาระบบที่ซับซ้อนมากขึ้นภายใต้อาณาจักรของพวกเขาการสร้างชนชั้นปกครองที่แตกต่างกันเพื่อความยุติธรรม ทหารฝ่าย การเงิน และภาษีอากร การต่างประเทศและกิจการภายในแต่ละคนมีเจ้าหน้าที่ของตัวเอง หลักของรัฐ มีโครงสร้างการบริหารงานที่ซับซ้อน ต่อมาถูกเลียนแบบโดยคริสตจักรโรมันคาทอลิกปกคลุมอาณาจักรทั้งหมด กับลำดับชั้นของเจ้าหน้าที่รายงานกลับผ่านผู้บังคับบัญชากับองค์จักรพรรดิ์โครงสร้างที่ซับซ้อนนี้จะหายไปหลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันในศตวรรษที่ 5 ในยุโรป แต่มากของการปฏิบัติการอย่างต่อเนื่องในจักรวรรดิไบแซนไทน์ในตะวันออกซึ่งปกครองข้าราชการสะท้อนในการใช้คำหยาบของคำ byzantinism

ก่อนยุโรป โครงสร้างการบริหาร พัฒนาจากครัวเรือนของระยะเวลาในยุคกลางจนกว่าจะสิ้นสุดของศตวรรษที่ 12 หน้าที่อย่างเป็นทางการภายในครัวเรือนป่วยบ่อยมีหลายกำหนดผู้โพสต์เหมือนกัน ยกเว้นมีดีกว่าที่กำหนดตำแหน่งของพ่อบ้าน ( รับผิดชอบด้านไวน์ ) , สจ๊วต ( รับผิดชอบเลี้ยงจัด ) , แชมเบอร์เลน ( คิดค่าบริการมักจะมีการรับและจ่ายเงินเก็บไว้ในหอพระนอน )และอธิการบดี ( มักจะเป็นพระที่มีความรับผิดชอบสำหรับการเขียนและการใช้ตราประทับในพระนามของพระมหากษัตริย์ ) กับศตวรรษที่ 13 แยกเริ่มระหว่างหน้าที่หมดจดในราชวงศ์และฟังก์ชั่นที่เกี่ยวข้องกับการปกครองของรัฐ โพสต์ในครัวเรือนเก่ามีแนวโน้มที่จะหายไป กลายเป็น sinecures หรือลดลงในความสำคัญ สำนักงานอธิการบดีซึ่งมักจะเกี่ยวข้องกับเรื่องของรัฐ รอดเป็นลิงค์ที่สำคัญที่สุดระหว่างสำนักงานศาลเก่าและใหม่ กระทรวง และ การพัฒนาคลังทันสมัย หรือกระทรวงการคลังสามารถ traced กลับไปที่ออฟฟิศของมหาดเล็กในราชสำนัก .

จากกลางศตวรรษที่สามสถาบันเริ่มออกมาเป็นร่างหลักในการจัดการกิจการของรัฐ : ศาล ( ซึ่งส่วนใหญ่มาจากนายกรัฐมนตรี ) , กระทรวงการคลัง และผู้ร่วมงานฯ สภา ในอังกฤษและฝรั่งเศส แต่มันไม่ได้จนกว่าต้นศตวรรษที่ 14 ที่ร่างกายดังกล่าวเกิด ปีซึ่งถูกควบคุมโดยผู้มีสิทธิเลือกตั้ง ( องค์ชายที่มีสิทธิในการเลือกตั้ง จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ ) และซึ่งต่อมารูปแบบพื้นฐานของรัฐปรัสเซีย เขาจึงกลายเป็นองค์กรที่แตกต่างกันเพียง แต่ในต้นศตวรรษที่ 17

นอกจากความยุติธรรม และกรมธนารักษ์ ซึ่งเกิดขึ้นในสำนักงานศาลเก่า , ทันสมัยและโครงสร้างในยุโรป พัฒนาจากสภาราชวงศ์ซึ่งถูกพลังร่างของขุนนางที่ได้รับการแต่งตั้งโดยพระมหากษัตริย์ . จากฝ่ายแรงงานภายในร่างกายเหล่านี้พระมหากษัตริย์ ' เลขานุการ ตอนแรกที่ได้รับสถานะต่ำภายในสภา ซึ่งอาจเป็นข้าราชการมืออาชีพครั้งแรกในยุโรปในความรู้สึกที่ทันสมัย ความใกล้ชิดของเลขานุการพระมหากษัตริย์ให้ความรู้เพิ่มเติมในความตั้งใจของพระราชรวมญาติของพวกเขาและให้พวกเขามากกว่าความเชี่ยวชาญโดยเฉพาะเรื่องของรัฐ กว่าจะพบในหมู่ขุนนางชั่วคราวเพิ่มเติมในสภา พวกเขายังช่วยโดยบุคคลากร เลขานุการเติบโตในความสำคัญในศตวรรษที่ 15 และ 16 จะเป็นมากกว่าหรือน้อยกว่าสมาชิกเต็มสภา .