ON CHRISTMAS EVE 1971, German teena

ON CHRISTMAS EVE 1971, German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Li and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru, where sh and mother would meet up with her father, biologist Hans Koepcke. But th plane never made it. It was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window, she saw the right wing on fire. The last thing Juliane remembered was eling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetati She ended up on the ground two miles from the crash JULIANE LOST CONSCIOUSNESS, and she came to several hours later, still strapped n her seat. Miraculously, she had survived, but she had fractured her collarbone gashed her right arm, and lost vision eye. And ordeal was just beginning She set out find the plane and her mother, but all she found were some empty seats. And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash, wearing torn clothes and only one sandal to try to find help JULIANE HAD BEEN RAISED by her parents on an ecological site in the jungle, and she had had survival training. Although in shock, she remembered her father's advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned into a navigable river. Once on the river, she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water, she fought off swarms of insects and leeches, not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her way, prodding shapes in the water to protect herself from lethal sting rays DESPITE HER BROKEN COLLARBONE and other injuries, Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard planes overhead, but she had no way to signal them. She drank water, but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day, she stumbled onto a canoe and hut, where she was found hours later by some Peruvian lumbermen. They tried to treat her injuries. One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were buried in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista, where a local pilot flew her to her father, in Pucallpa JULIANE RECOVERED and went back to Germany, where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzogs documentary about her ordeal, which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในวันคริสต์มาสปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมใน Li และถูกเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู sh และแม่จะพบปะกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบิน th ไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำถูก eling ตัวเอง whirling นั่งกลางเวหาแล้ว เชื่อมโยงไปถึงใน vegetati นุ่มเธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากชน JULIANE สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง ยังคง strapped n นั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured เธอ collarbone gashed เธอแขนขวา และวิสัยทัศน์ต่อตา และการทรมานถูกเริ่มต้นเพียงเธอตั้งออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วได้เดินไปมาจากความผิดพลาด สวมใส่เสื้อผ้าที่ฉีกและรองเท้าแตะเดียวพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือได้ถูกยก JULIANE โดยเธอผู้ปกครองบนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า และเธอเคยมีฝึกอยู่รอด แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดในป่า: เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนน้ำเปลี่ยนเป็นน้ำ navigable เมื่อแม่น้ำ เธออาจเจอชาวพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ในการทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์แม้เธอเสีย COLLARBONE และบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่า เธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีให้สัญญาณเหล่านั้น เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปเกินไปกินอะไรเลย ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมืองของ Tournavista ซึ่งนำร่องเครื่องบินเธอกับพ่อของเธอ ในการกู้คืน JULIANE Pucallpa และกลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzogs สารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 เยอรมันวัยรุ่น Juliane Koepcke ได้นั่งติดกับแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane จบการศึกษามาจากโรงเรียนมัธยมในลี่และเป็นทางของเธอไป Pucallpa ในภูมิภาคอะเมซอนของเปรูที่ดวลจุดโทษและแม่จะได้พบกับพ่อของเธอฮันส์นักชีววิทยา Koepcke แต่เครื่องบินครั้งไม่เคยทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างที่เธอเห็นปีกขวาบนกองไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำได้ก็ Juliane Eling ตัวเองปั่นป่วนในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศแล้วเชื่อมโยงไปถึงใน vegetati นุ่มเธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด Juliane หมดสติและเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อมามัดยังคง n ที่นั่งของเธอ อย่างน่าอัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลแขนข้างขวาของเธอและการสูญเสียการมองเห็นตา และการทดสอบเป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่เธอได้ออกเดินทางหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่เธอก็พบว่าถูกบางที่นั่งว่าง แล้วก็ที่เธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วเดินออกไปจากความผิดพลาดของการสวมใส่เสื้อผ้าฉีกขาดและมีเพียงหนึ่งรองเท้าเพื่อพยายามที่จะหาคนมาช่วย Juliane ได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่าและเธอได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าในช็อตเธอจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่ในป่า: เธอมีที่จะหาน้ำไหลและปฏิบัติตามนั้นต่อเนื่องจนน้ำกลายเป็นแม่น้ำเดินเรือ เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าที่เธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้วิธีการของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตายแม้จะมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอและได้รับบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่าดงดิบ เธอมักจะได้ยินเสียงเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอก็มีวิธีที่จะส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่มี เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยบางขุ่นเคืองเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งในนั้นใช้เก​​ลือและน้ำมันก๊าดการทำความสะอาดออกแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ Juliane จำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว วันรุ่งขึ้นเธอได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงแม่น้ำไปยังเมืองของ Tournavista ที่นักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa Juliane กู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีซึ่งเธอก็กลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาให้สารคดีเวอร์เนอร์ Herzogs เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในหลี่ และกำลังเดินทางไปยัง Pucallpa เปรูในภูมิภาค Amazon ที่โช และแม่ก็เจอกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องบินที่เคยทำ มันคือหลงโดยฟ้าผ่าและเมื่ออายุ 17 ปี หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ จูเลียน เ ลิ่งตัวเองขว้างในที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงจอดนิ่ม vegetati เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาดจูเลียนหมดสติ เธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ยังรัด N ที่นั่งของเธอ ชายในฝัน เธอรอดมาได้ แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักเธอ gashed แขนขวาของเธอและการสูญเสียสายตา การทรมานและเพิ่งเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างเปล่า . แล้วทันใดนั้น เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยว จูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้สวมเสื้อผ้าขาดและคนที่รองเท้าเพื่อพยายามหาจูเลียนช่วยได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศในป่า เธอได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าจะตกใจ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า : เธอหาน้ำไหลและตามทางจนกระทั่งน้ำกลายเป็นแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะเจอคนหรืออื่น ๆที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธออย่างกระทันหัน รูปทรง ในน้ำ เพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตายแม้กระดูกไหปลาร้าหัก และการบาดเจ็บอื่น ๆจูเลียนเจาะทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและกระท่อมที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดยมีชาวเปรู lumbermen . พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอหนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ จูเลียนจำได้นับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมา เธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำไปเมือง tournavista ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอ ใน Pucallpa จูเลียนหายและกลับไปเยอรมนีที่เธอได้เป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูในฐานะที่ปรึกษา เวอร์เนอร์ herzogs สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง