Spoken language, is language produc

Spoken language, is language produced by articulate sounds, as opposed to written language. Many languages have no written form, and so are only spoken. Oral language or vocal language is language produced with the vocal tract, as opposed to sign language, which is produced with the hands and face. The term "spoken language" is sometimes used to mean only vocal languages, especially by linguists, making all three terms synonyms by excluding sign languages. Others refer to sign language as "spoken", especially in contrast to written transcriptions of signs.[1][2][3]

In spoken language, much of the meaning is determined by the context. This contrasts with written language, where more of the meaning is provided directly by the text. In spoken language the truth of a proposition is determined by common-sense reference to experience, whereas in written language a greater emphasis is placed on logical and coherent argument; similarly, spoken language tends to convey subjective information, including the relationship between the speaker and the audience, whereas written language tends to convey objective information.[4]

The relationship between spoken language and written language is complex. Within the field of linguistics the current consensus is that speech is an innate human capability while written language is a cultural invention.[5] However some linguists, such as those of the Prague school, argue that written and spoken language possess distinct qualities which would argue against written language being dependent on spoken language for its existence.[6]

Both vocal and sign languages are composed of words. In vocal languages, words are made up from a limited set of vowels and consonants, and often tone; in sign languages, words are made up from a limited set of shapes, orientations, locations, and movements of the hands, and often facial expressions; in both cases, these building blocks are called phonemes. In both vocal and sign languages, words are grammatically and prosodically linked into phrases, clauses, and larger units of discourse.

Hearing children acquire as their first language whichever language is used around them, whether vocal or (if they are sighted) sign. Deaf children will do the same with sign language, if one is used around them; vocal language must be consciously taught to them, in the same way as written language must be taught to hearing children

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาพูด ภาษาผลิต โดยเสียงที่ชัด ซึ่งตรงกันข้ามการเขียนภาษา หลายภาษามีรูปแบบไม่เป็นลายลักษณ์อักษร และดังนั้น มีเพียงพูด ภาษาปากหรือภาษา vocal เป็นภาษาที่มีทางเดิน vocal ตรงข้ามกับเครื่องหมายภาษา ที่ผลิต ด้วยมือและใบหน้า คำว่า "ภาษาพูด" บางครั้งใช้หมายถึง ภาษา vocal เท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โดยนักภาษาศาสตร์ การทำทั้งหมด 3 เงื่อนไขคำเหมือน โดยรวมภาษาเครื่อง อื่น ๆ อ้างอิงถึงภาษามือเป็น "พูด" โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงข้ามกันเป็นลายลักษณ์อักษรของป้าย[1][2][3]ในภาษาพูด ความหมายมากจะถูกกำหนด โดยบริบท นี้ดูแตกต่างกับภาษาเขียน ซึ่งเพิ่มเติมความหมายให้ตรงตามข้อความ ในภาษาพูด ความจริงของข้อเสนอที่เป็นไปตามสามัญสำนึกอ้างอิงประสบการณ์ ในขณะที่ในเขียนภาษามากกว่าเน้นตรรกะ และ coherent อาร์กิวเมนต์ ในทำนองเดียวกัน ภาษาพูดมีแนวโน้มในการ สื่อข้อมูลตามอัตวิสัย รวมทั้งความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชม ในขณะที่เขียนภาษามีแนวโน้มในการ สื่อข้อมูลวัตถุประสงค์[4]ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาพูดและภาษาเขียนมีความซับซ้อน ภายในเขตของภาษาศาสตร์ มติปัจจุบันมีคำพูดว่าความเป็นมนุษย์โดยธรรมชาติในขณะที่ภาษาเขียนเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม[5] แต่นักภาษาศาสตร์บาง เช่นออฟปรากสคูล โต้เถียงที่เขียน และพูด ภาษามีคุณภาพแตกต่างกันที่จะโต้เถียงกับจะขึ้นอยู่กับการดำรงอยู่ของภาษาพูดภาษาเขียน[6]เสียงและภาษาเครื่องจะประกอบด้วยคำ ภาษา vocal คำทำขึ้นจากสระ และพยัญชนะ และมักจะ เสียง ชุดจำกัด เครื่องหมายภาษา คำประกอบจากจำกัดของรูปร่าง แนว ที่ตั้ง และความเคลื่อนไหวของมือ และนิพจน์มักหน้า ในทั้งสองกรณี ประกอบเหล่านี้จะเรียกว่า phonemes ทั้งเสียงและเครื่องหมายภาษา คำตามหลักไวยากรณ์ และ prosodically เชื่อมโยงเป็นวลี อนุประโยค และหน่วยของวาทกรรมได้ยินเด็กรับภาษาใดเป็นภาษาแรกของพวกเขาใช้รอบเครื่องเขา ว่า vocal หรือ (ถ้าพวกเขามี sighted) เด็กหูหนวกจะไม่เหมือนกับภาษาเครื่อง การใช้ทั่วไป ภาษา vocal ต้องสติสอนให้พวกเขา เดียวเป็นภาษาเขียนต้องได้รับการสอนให้เด็กฟัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาที่พูดเป็นภาษาที่ผลิตโดยเสียงที่ชัดเจนเมื่อเทียบกับภาษาเขียน หลายภาษาได้ไม่เขียนรูปแบบและเพื่อให้มีการพูดเท่านั้น ภาษาปากหรือภาษาแกนนำเป็นภาษาการผลิตที่มีทางเดินเสียงเมื่อเทียบกับการลงนามในภาษาซึ่งผลิตด้วยมือและใบหน้า คำว่า "พูดภาษา" บางครั้งใช้เพื่อหมายถึงภาษาที่เปล่งออกมาเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักภาษาศาสตร์ทำให้ทั้งสามคำที่ความหมายเหมือนกันโดยไม่รวมภาษามือ อื่น ๆ หมายถึงการลงนามในภาษาเป็น "การพูด" โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางตรงกันข้ามกับทานเป็นลายลักษณ์อักษรของสัญญาณ. [1] [2] [3] ในภาษาพูดมากของความหมายจะถูกกำหนดโดยบริบท ความขัดแย้งนี้ด้วยภาษาเขียนที่มากขึ้นของความหมายที่มีให้โดยตรงจากข้อความ ในภาษาพูดความจริงของเรื่องจะถูกกำหนดโดยอ้างอิงสามัญสำนึกประสบการณ์ขณะที่ในภาษาเขียนเน้นมากวางอยู่บนข้อโต้แย้งตรรกะและเชื่อมโยงกัน; ในทำนองเดียวกัน, ภาษาพูดมีแนวโน้มที่จะนำข้อมูลส่วนตัวรวมทั้งความสัมพันธ์ระหว่างลำโพงและผู้ชมในขณะที่ภาษาเขียนมีแนวโน้มที่จะนำเสนอข้อมูลวัตถุประสงค์. [4] ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาพูดและภาษาเขียนที่มีความซับซ้อน ภายในเขตของภาษาศาสตร์ฉันทามติปัจจุบันคือคำพูดที่เป็นความสามารถของมนุษย์โดยธรรมชาติในขณะที่ภาษาเขียนเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม. [5] อย่างไรก็ตามนักภาษาศาสตร์บางอย่างเช่นบรรดาของโรงเรียนปรากเถียงว่าภาษาพูดและเขียนมีคุณสมบัติที่แตกต่างกันซึ่งจะ เถียงกับภาษาเขียนต้องขึ้นอยู่กับภาษาพูดสำหรับการดำรงอยู่ของมัน. [6] ทั้งแกนนำและลงนามในภาษาที่มีองค์ประกอบของคำ ในภาษาเสียงคำพูดที่ทำขึ้นมาจากชุด จำกัด ของสระและพยัญชนะและมักจะเสียง; ในภาษาเครื่องหมายคำพูดจะทำขึ้นมาจากชุด จำกัด ของรูปทรงแนวตั้งและการเคลื่อนไหวของมือและมักจะแสดงออกทางสีหน้า; ในทั้งสองกรณีการก่อสร้างตึกเหล่านี้จะเรียกว่าหน่วยเสียง ทั้งภาษาแกนนำและลงลายมือชื่อคำหลักไวยากรณ์และ prosodically เชื่อมโยงเป็นวลีประโยคและหน่วยงานขนาดใหญ่ของวาทกรรม. เด็กได้รับการได้ยินเป็นภาษาแรกของพวกเขาภาษาใดที่จะใช้รอบตัวพวกเขาไม่ว่าจะเป็นแกนนำหรือ (ถ้าพวกเขามีสายตา) เข้าสู่ระบบ เด็กหูหนวกจะทำเช่นเดียวกันกับภาษามือถ้าใครจะใช้รอบตัวพวกเขา; ภาษาที่แกนนำต้องมีการสอนอย่างมีสติกับพวกเขาในลักษณะเดียวกับภาษาเขียนจะต้องสอนให้เด็กได้ยิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พูดภาษาเป็นภาษาที่ผลิตโดยประกบเสียง ซึ่งตรงข้ามกับภาษาเขียน หลายภาษาไม่มีรูปแบบการเขียน และดังนั้น จะพูด ภาษาพูดหรือภาษาคือภาษาเสียงที่ผลิตด้วยระบบทางเดินเสียง เป็นนอกคอก ภาษามือ ซึ่งผลิตด้วยมือและใบหน้า คำว่า " ภาษาพูด " บางครั้งใช้เพื่อหมายถึงเฉพาะภาษานักภาษาศาสตร์เสียง , โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ,ทำให้ทั้งสามเงื่อนไขที่คล้ายกัน โดยยกเว้นภาษามือ คนอื่นดูภาษามือเป็น " ภาษาพูด " โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางตรงกันข้ามกันเขียนป้าย [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ]

ใน ภาษา พูด มาก ความหมายขึ้นอยู่กับบริบท นี้แตกต่างกับภาษาเขียนที่เพิ่มเติมความหมายให้ตรงตามข้อความในภาษา พูดความจริงของประพจน์ที่ถูกกำหนดโดยสามัญสำนึกอ้างอิงประสบการณ์ ส่วนในภาษาเขียนเน้นมากวางอยู่บนตรรกะและติดต่อกัน อาร์กิวเมนต์ ในทํานองเดียวกัน พูดภาษามีแนวโน้มที่จะถ่ายทอดข้อมูลอัตนัย ตลอดจนความสัมพันธ์ระหว่างผู้พูดและผู้ฟัง ส่วนภาษาเขียนมีแนวโน้มที่จะถ่ายทอดข้อมูลวัตถุประสงค์ [ 5 ]

ความสัมพันธ์ระหว่างภาษา พูด และเขียนภาษาซับซ้อน ภายในเขตของภาษาศาสตร์ฉันทามติในปัจจุบันคือคำพูดเป็นสมรรถนะของมนุษย์โดยธรรมชาติในขณะที่เขียน ภาษาเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม [ 5 ] แต่บางนักภาษาศาสตร์ เช่นที่โรงเรียนของปรากยืนยันว่าเขียนและพูดภาษาที่มีคุณภาพที่แตกต่างกันซึ่งจะโต้เถียงกับภาษาเขียนจะขึ้นอยู่กับภาษาที่ใช้สำหรับการดำรงอยู่ของ . [ 6 ]

ทั้งร้องและภาษาเซ็นที่เป็นองค์ประกอบของคำ เสียงในภาษา คำที่ถูกสร้างขึ้นจากชุด จำกัด ของเสียงสระและพยัญชนะ และมักจะเสียง ; ในภาษาเซ็นคำสร้างขึ้นจากชุด จำกัด ของรูปร่างการอบรม , สถานที่ , และการเคลื่อนไหวของมือ และสำนวนที่มักจะหน้า ในทั้งสองกรณี อาคารเหล่านี้จะเรียกว่าหน่วยเสียง . ทั้งเสียงและเครื่องหมายภาษา คำ และไวยากรณ์ prosodically เชื่อมโยงเป็นวลี อนุประโยค และหน่วยขนาดใหญ่ของวาทกรรม

ได้ยินเด็กได้รับเป็นภาษาแรกคือภาษาใดใช้รอบ ๆพวกเขาไม่ว่าจะเป็นเสียงหรือ ( ถ้าพวกเขามีสายตา ) เข้าสู่ระบบ เด็กหูหนวก ก็จะทำแบบเดียวกันกับภาษามือ หากใช้รอบ ๆพวกเขา เสียง ภาษา ต้องมีสติ สอนให้พวกเขา ในทางเดียวกัน เป็นภาษาเขียนจะต้องสอนให้เด็กฟัง