What is mankind? Who am I? What is

What is mankind? Who am I? What is the meaning of life? These are multifaceted existential questions that ancient and modern philosophies have yet to adequately answer. Countless philosophers have spent their lifetimes in search of answers to these questions but died before finding a suitable answer. Certainly, the philosophy of existentialism is an interesting phenomenon. The dictionary defines existentialism as a "philosophical movement . . . centering on analysis of individual existence in an unfathomable universe and the plight of the individual who must assume ultimate responsibility for acts of free will" ("Existentialism"). The character Hamlet from Shakespeare’s tragedy Hamlet explores these existential questions, seeking truth and understanding as he tries to come to grips with his father's death. In the end, Hamlet proves to be an exceedingly existential character.

Prince Hamlet is a university student who enjoys contemplating difficult philosophical questions. When his father, king of Denmark, dies, he returns home to find evidence of foul play in his father’s death. The Ghost of Hamlet (the dead king) tells Prince Hamlet that his uncle Claudius is the murderer. Throughout the rest of the play, Hamlet seeks to prove Claudius’ guilt before he takes action against Claudius. However, Hamlet is pensive ad extremum, at times even brooding; he constantly overuses his intellect while ignoring his emotions and ignoring what "feels right." His extreme logic causes him to delay his revenge against Claudius until the final scene of the play where he kills Claudius and proves that he has progressed into a truly existential character.

At the beginning of the play, Hamlet acts out of pure intellect and processed logic. He suppresses his natural instincts, his emotions, and trusts only in the power of his intelligence. For instance, when Hamlet encounters his father's ghost, he does not believe it is his father—even though he has an emotional reaction upon seeing it. Hamlet says “Let me not burst in ignorance; but tell / Why thy canoniz'd bones, hearsed in death, / Have burst their cerements . . . Say, why is this? wherefore? what should we do?” (I.iv.46-48,57). Hamlet is so confused by the sight of his father’s ghost that he is unsure of how to act. His intellect tells him that the sight is not possible, however his emotions tell him otherwise. However, he stifles his emotion and retains his doubts about the ghost. Later, Hamlet plans a play where actors re-enact the king's murder in an effort to prove the validity of what the ghost has told him.

Although Hamlet appears to be the epitome of an anti-existentialist from the outset of the story, Hamlet's logic slowly begins to unravel scene by scene, like a blood-soaked bandage, with layer after layer revealing snippets of Hamlet's emotion and feeling. When Hamlet utters the famous lines " To be, or not to be: that is the question: / Whether ’tis nobler in the mind to suffer / The slings and arrows of outrageous fortune / Or to take arms against a sea of troubles " he is contemplating the thought of suicide and wishing that God had not made suicide a sin (III.i.58-61). Hamlet's anxiety, uncertainty, and tensions cause him to doubt the power of reason alone to solve his problems. Hamlet begins to realize that reason is impotent to deal with the depths of human life—one of the central assertions of existentialism (Bigelow, paragraph 6). Perhaps this is why Hamlet feigns madness; he realizes that he lacks the emotions to avenge his father's death. Indeed, Hamlet does go temporarily insane in Act I, scene ii, and it is during this time when he is able to act out of pure sensation, with no thoughts about the consequences of what he says or does (e.g. when he undeservingly criticizes Ophelia). However, in uniting his emotions and reason, Hamlet is careful to avoid the temptation to commit suicide because if one commits suicide to escape life's pain, then one is damned to eternal suffering in hell. To Hamlet (and most other people of the 1600s), suicide is morally wrong. By making the decision to stay alive and fight Claudius' corruption, Hamlet demonstrates existential qualities. However, this is not the only scene where Hamlet acts existentially.

In Act IV, Hamlet encounters alienation and nothingness when he meets a Norwegian captain under the command of Fortinbras. When Hamlet asks the captain about the cause and purpose of the conflict, he is shocked to learn that the countries' armies will go to war over "a little patch of land / That hath in it no profit but the name" (IV.iv.98-99). After Hamlet recovers from the shock of the captain's honesty, he is dumbstruck by the thought that Fortinbras would sacrifice the lives of thousands of men for an admittedly inferior "patch of land." At this point in the play, Hamlet is still struggling with his own inaction, unable to kill Claudius even though he knows of his guilt. Hamlet has a good reason to kill Claudius, yet he fails to do it. How can Fortinbras sacrifice so much for such a futile purpose? In this scene, Hamlet realizes the brutality of humanity and first ponders the idea that no one is safe—another central pillar of existentialism.

From this point on, Hamlet declares that he will have bloody thoughts. "My thoughts be bloody, or be nothing worth!" (IV.iv.9.56). Hamlet is impressed by the forcefulness of characters like Fortinbras and Laertes, who turn thought into action quickly (Phillips). Laertes, who, like Hamlet, has a father to avenge, does not hesitate for a moment when seeking vengeance on his father's murderer. As Hamlet decides to strive for this personal quality, he begins to act increasingly existential and decreasingly reflective.

When Hamlet finally does achieve his father’s vengeance, he was not spurred to it on his own, but by watching his mother and Ophelia die in front of his own eyes. Furthermore, as Hamlet realized that he had only two minutes to survive, he really had nothing to lose; this is when he made his move to stab and poison Claudius

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มนุษย์คืออะไร ที่ฉัน ความหมายของชีวิตคืออะไร เหล่านี้คือคำถามที่ existential แผนที่ปรัชญาโบราณ และสมัยใหม่ยังไม่ได้ตอบอย่างเพียงพอ ปรัชญานับไม่ถ้วนได้ใช้อายุการใช้งานของพวกเขาในการค้นหาคำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้ แต่เสียชีวิตก่อนที่จะหาคำตอบที่เหมาะสม แน่นอน ปรัชญาของอัตถิภาวนิยมคือ ปรากฏการณ์น่าสนใจ พจนานุกรมกำหนดอัตถิภาวนิยมเป็นการ "เคลื่อนไหวปรัชญา...มุ่งเน้นในการวิเคราะห์ของแต่ละที่มีอยู่ในจักรวาลการหยั่งและสหัสของบุคคลที่ต้องรับผิดชอบที่ดีที่สุดสำหรับการกระทำที่จะถือว่า " ("อัตถิภาวนิยม") อักขระแฮมเลตจากโศกนาฏกรรมของเชกสเปียร์แฮมเลตสำรวจคำถามเหล่านี้ existential แสวงหาความจริง และเข้าใจเขาพยายามมากับพ่อของเขาตาย ในสุด แฮมเลตพิสูจน์ให้ ตัวอักขระไป existentialเจ้าชายแฮมเลตเป็นนักเรียนมหาวิทยาลัยที่ใคร่ครวญคำถามปรัชญายากตลอด เมื่อพ่อของเขา พระมหากษัตริย์แห่งเดนมาร์ก ตาย เขากลับบ้านเพื่อหาหลักฐานของการเล่นสกปรกในความตายของบิดา ผีของแฮมเลต (คิงตาย) บอกเจ้าชายแฮมเลตว่า Claudius ลุงของเขาเป็นฆาตกร ตลอดเหลือเล่น แฮมเลตพยายามพิสูจน์ความผิดของ Claudius ก่อนที่เขาจะดำเนินการกับ Claudius อย่างไรก็ตาม แฮมเลตเป็นโฆษณา pensive extremum, brooding ครั้งแม้ เขา overuses สติปัญญาของเขาในขณะที่สองอารมณ์ของเขาตลอดเวลา และละเว้นสิ่ง "รู้สึก ว่าใช่" ตรรกะมากของเขาทำให้เขารั้งเขาแค้น Claudius จนถึงฉากสุดท้ายของเล่นที่เขาฆ่า Claudius และพิสูจน์ว่า เขามีความก้าวหน้าเป็นอักขระ existential อย่างแท้จริงที่จุดเริ่มต้นของการเล่น แฮมเลตทำหน้าที่จากสติปัญญาบริสุทธิ์ และประมวลผลตรรกะ เขาไม่ใส่สัญชาตญาณตามธรรมชาติของเขา ของเขาอารมณ์ และความน่าเชื่อถือในอำนาจของปัญญาของเขาเท่านั้น เช่น เมื่อแฮมเลตพบผีพ่อ เขาไม่เชื่อว่าเป็นพ่อของเขา — แม้ว่าเขามีปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่เมื่อเห็น แฮมเลตกล่าวว่า "ผมไม่ระเบิดในความไม่รู้ แต่แจ้ง / ทำไม canoniz พระองค์มีกระดูก ตาย hearsed / มีระเบิด cerements ของพวกเขา... พูด ทำไมเป็นเช่นนั้น หอของความโลภ ควรเราทำอะไรได้บ้าง" (I.iv.46-48,57) แฮมเลตให้สับสน โดยสายตาของผีพ่อของเขาที่เขาไม่แน่ใจวิธีการทำ สติปัญญาของเขาบอกเขาว่า สายตาเป็นไปไม่ได้ แต่อารมณ์ของเขาบอกเขาเป็นอย่างอื่น อย่างไรก็ตาม เขา stifles อารมณ์ของเขา และยังคงความสงสัยของเขาเกี่ยวกับผี ภายหลัง แฮมเลตวางแผนการเล่นที่นักแสดงใหม่ประกาศใช้สังหารกษัตริย์ในความพยายามที่จะพิสูจน์ว่ามีผลบังคับใช้ของอะไรผีมีบอกAlthough Hamlet appears to be the epitome of an anti-existentialist from the outset of the story, Hamlet's logic slowly begins to unravel scene by scene, like a blood-soaked bandage, with layer after layer revealing snippets of Hamlet's emotion and feeling. When Hamlet utters the famous lines " To be, or not to be: that is the question: / Whether ’tis nobler in the mind to suffer / The slings and arrows of outrageous fortune / Or to take arms against a sea of troubles " he is contemplating the thought of suicide and wishing that God had not made suicide a sin (III.i.58-61). Hamlet's anxiety, uncertainty, and tensions cause him to doubt the power of reason alone to solve his problems. Hamlet begins to realize that reason is impotent to deal with the depths of human life—one of the central assertions of existentialism (Bigelow, paragraph 6). Perhaps this is why Hamlet feigns madness; he realizes that he lacks the emotions to avenge his father's death. Indeed, Hamlet does go temporarily insane in Act I, scene ii, and it is during this time when he is able to act out of pure sensation, with no thoughts about the consequences of what he says or does (e.g. when he undeservingly criticizes Ophelia). However, in uniting his emotions and reason, Hamlet is careful to avoid the temptation to commit suicide because if one commits suicide to escape life's pain, then one is damned to eternal suffering in hell. To Hamlet (and most other people of the 1600s), suicide is morally wrong. By making the decision to stay alive and fight Claudius' corruption, Hamlet demonstrates existential qualities. However, this is not the only scene where Hamlet acts existentially.ในพระราชบัญญัติ IV แฮมเลตพบสุดและ nothingness เมื่อเขาได้พบกับกัปตันนอร์เวย์ภายใต้คำสั่งของ Fortinbras เมื่อแฮมเลตถามกัปตันเกี่ยวกับสาเหตุและวัตถุประสงค์ของความขัดแย้ง เขาจะตกใจเพื่อเรียนรู้ว่า กองทัพของประเทศจะไปสงครามผ่าน "แพทช์เล็ก ๆ ของแผ่นดิน / ที่ทรงมันไม่กำไรแต่ชื่อ" (IV.iv.98-99) หลังจากแฮมเลตกู้คืนจากการช็อกของความซื่อสัตย์ของกัปตัน เขาเป็น dumbstruck โดยคิดว่า Fortinbras จะเสียสละชีวิตของพันคนสำหรับการเป็นที่ยอมรับน้อย "แพทช์ของแผ่นดิน" จุดนี้ ในการเล่น แฮมเลตเป็นยังคงดิ้นรน ด้วยตน inaction สามารถฆ่า Claudius แม้ว่าเขารู้ความผิดของเขา แฮมเลตมีเหตุผลสมควรฆ่า Claudius แต่เขาไม่สามารถทำได้ วิธีสามารถ Fortinbras เสียสละมากสำหรับประสงค์กลับ ในฉากนี้ แฮมเลตตระหนักถึงความโหดร้ายของมนุษย์ และ ponders ความคิดที่ว่า ไม่มีความปลอดภัยก่อน เช่นเสากลางอื่นของอัตถิภาวนิยมจากจุดนี้บน แฮมเลตประกาศว่า เขาจะมีความคิดที่เลือด "ผมคิดจะเปื้อนเลือด หรือจะคุ้มค่า" (IV.iv.9.56) ประทับใจแฮมเลต forcefulness ตัวอักษรเช่น Fortinbras และ Laertes ที่เปิดความคิดไปสู่การปฏิบัติได้อย่างรวดเร็ว (ไขควง) Laertes ที่ เช่นแฮมเล็ท มีพ่อแก้แค้น ลังเลครู่เมื่อกำลังล้างแค้นในฆาตกรของบิดา เป็นแฮมเลตตัดสินใจที่จะมุ่งมั่นในคุณภาพส่วนบุคคลนี้ เขาเริ่มทำ existential มากขึ้น และสะท้อนแสง decreasinglyWhen Hamlet finally does achieve his father’s vengeance, he was not spurred to it on his own, but by watching his mother and Ophelia die in front of his own eyes. Furthermore, as Hamlet realized that he had only two minutes to survive, he really had nothing to lose; this is when he made his move to stab and poison Claudius

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อะไรคือมนุษย์ ? ฉันเป็นใคร ? อะไรคือความหมายของชีวิต ? เหล่านี้เป็นคำถาม existential multifaceted ที่ปรัชญาโบราณและสมัยใหม่ยังไม่เพียงพอที่จะตอบ นักปรัชญาที่นับไม่ถ้วนได้ใช้ช่วงเวลาในชีวิตของพวกเขาในการค้นหาคำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้ แต่ตายก่อนที่จะหาคำตอบที่เหมาะสม แน่นอน ปรัชญาอัตถิภาวนิยมเป็นปรากฏการณ์ที่น่าสนใจพจนานุกรมกำหนดอัตถิภาวนิยมเป็น " การเคลื่อนไหวทางปรัชญา . . . . . . . ศูนย์กลางอยู่ที่การวิเคราะห์ของการดำรงอยู่ของแต่ละบุคคลในจักรวาลกินลึกและชะตากรรมของแต่ละคนที่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของ ที่ดีที่สุด ฟรีจะ " ( " ลัทธิ " ) ตัวละครแฮมเล็ตจากเช็คสเปียร์โศกนาฏกรรมหมู่บ้านสำรวจคำถาม existential เหล่านี้การแสวงหาความจริงและความเข้าใจที่เขาพยายามจะมายุ่งกับการตายของพ่อเขา ในที่สุด , หมู่บ้านถือเป็นตัวละครเหลือเกิน existential

เจ้าชายแฮมเล็ตเป็นนักศึกษาที่ชอบคิดยากปรัชญาถาม เมื่อบิดาของกษัตริย์เดนมาร์ก ตาย เขากลับไปหาหลักฐานการโกงความตายของพ่อของเขาผีของหมู่บ้าน ( กษัตริย์ตาย ) บอกเจ้าชายแฮมเล็ตที่ลุงคลอเดียส เป็นฆาตกร ตลอดเวลาที่เหลือของเล่น , หมู่บ้านพยายามที่จะพิสูจน์ความผิดคลอเดียส ' ก่อนที่เขาจะต่อต้านคลอเดียส . อย่างไรก็ตาม หมู่บ้านเป็น extremum ลงประกาศหม่น ในบางครั้งแม้ครุ่นคิด เขาตลอดเวลา overuses สติปัญญาของเขา ในขณะที่ละเลยความรู้สึกของเขาและไม่สนใจอะไร " รู้สึกยังไงถูก" ตรรกะมากของเขา ทำให้เขาต้องการแก้แค้นของเขากับคลอเดียสจนถึงฉากสุดท้ายของละครที่เขาฆ่าคลอเดียส และพิสูจน์ว่า เขามีความก้าวหน้าในตัวละครที่มีอยู่จริง

ที่จุดเริ่มต้นของการเล่น , หมู่บ้านแสดงออกแห่งปัญญาบริสุทธิ์และประมวลผลเชิงตรรกะ เขายับยั้งสัญชาตญาณธรรมชาติ อารมณ์ของเขาและไว้ใจในความสามารถของเขา สำหรับอินสแตนซ์เมื่อหมู่บ้านเจอผีพ่อของเขา เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นพ่อของเขา แม้ว่าเขาจะเป็นปฏิกิริยาทางอารมณ์เมื่อเห็นมัน หมู่บ้านกล่าวว่า " ผมไม่แตกไม่รู้ แต่บอก / ทำไมเจ้า canoniz คงกระดูก hearsed ความตาย / มีระเบิด cerements ของพวกเขา . . . . . . . พูดทำไมเนี่ย ? ทำไม ? เราควรจะทำยังไงดี " ( i.iv.46-48,57 )หมู่บ้านสับสนด้วยการเห็นผีของพ่อที่เขาไม่แน่ใจในวิธีการทำ สติปัญญาของเขาบอกเขาว่า เห็นเป็นไม่ได้ แต่อารมณ์ของเขาบอกเป็นอย่างอื่น อย่างไรก็ตาม เขา stifles อารมณ์ของเขาและยังคงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับผี ต่อมา เรื่องแผนการเล่นที่นักแสดงจะออกกฎหมายของการสังหารกษัตริย์ในความพยายามที่จะพิสูจน์ความถูกต้องของสิ่งที่ผี

บอกเขาแม้หมู่บ้านที่ดูเหมือนจะเป็นข้อสรุปของการต่อต้านอัตถิภาวนิยมนั้นตั้งแต่เริ่มแรกของเรื่อง ตรรกะ ของหมู่บ้านอย่างช้า ๆเริ่มที่จะคลี่คลาย ฉาก เป็นฉากๆ เหมือนเลือดชุ่มผ้าพันแผลกับชั้น หลังจากที่ชั้นได้เปิดเผยตัวอย่างของหมู่บ้านของอารมณ์และความรู้สึก เมื่อแฮมเล็ตพูดบรรทัดที่มีชื่อเสียง " ต้อง หรือไม่นั้น เป็นคำถาม/ ว่า นี่ nobler ในใจทรมาน / สลิงและลูกศรของอุกอาจ ฟอร์จูน / หรือใช้แขนกับทะเลของปัญหา " เขาใคร่ครวญคิดฆ่าตัวตายและปรารถนาที่พระเจ้าทรงสร้าง การฆ่าตัวตายเป็นบาป ( iii.i.58-61 ) ความไม่แน่นอนของหมู่บ้านความวิตกกังวลและความตึงเครียดทำให้เขาสงสัยในพลังของเหตุผล คนเดียวที่จะแก้ไขปัญหาของเขาหมู่บ้านเริ่มตระหนักถึงเหตุผลที่ไร้อำนาจที่จะจัดการกับระดับความลึกของชีวิตหนึ่งของ assertions กลางของอัตถิภาวนิยม ( Bigelow วรรค 6 ) บางทีนี่คือเหตุผลที่หมู่บ้านแกล้งทำเป็นบ้า เขาตระหนักว่าเขาขาดอารมณ์ที่จะแก้แค้นให้การตายของพ่อเขา แน่นอน , หมู่บ้านไม่เสียสติไปชั่วคราวในพระราชบัญญัติฉัน , ฉาก 2และมันเป็นในช่วงเวลานี้ เมื่อเขาสามารถแสดงออกของความรู้สึกบริสุทธิ์ ไม่มีความคิดเกี่ยวกับผลของสิ่งที่เขากล่าวหรือไม่ เช่น เมื่อเขา undeservingly วิจารณ์นางเอก ) อย่างไรก็ตาม ในการรวมอารมณ์และเหตุผลของเขา แฮมเล็ตจะระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งล่อใจที่จะฆ่าตัวตาย เพราะถ้าคนหนึ่งฆ่าตัวตายหนีชีวิตที่เจ็บปวด แล้วมันพิลึกเพื่อความทุกข์ทรมานนิรันดร์ในนรกไปหมู่บ้าน ( และคนอื่น ๆส่วนใหญ่ของ 1580 ) ฆ่าตัวตายในทางศีลธรรมผิด โดยการตัดสินใจที่จะมีชีวิตอยู่และต่อสู้กับคลอเดียส ' ทุจริต แฮมเล็ตสาธิตคุณภาพที่มีอยู่ . อย่างไรก็ตาม , นี้ไม่ได้เป็นเพียงฉากที่หมู่บ้านทำสิ่งที่เป็นอยู่

ในพระราชบัญญัติ IV , หมู่บ้านและพบกับความว่างเปล่าเมื่อเขาพบกัปตัน นอร์เวย์ ภายใต้คำสั่งของ ฟอร์ตินบราส .