Helen Sandberg heard the bangs too,

Helen Sandberg heard the bangs too, and when she saw the white light, she thought
the plane was burning. For about half a minute there was nothing but loud bangs and
white flashes, and then there was nothing. There were no lights at all in the plane and no
sounds either.
She turned to Michael. ‘Can’t you get them on the radio?’
‘I’m trying, Prime Minister. But I think it’s broken.’
She walked to the door. ‘I’m going out.’
Inspector Holm stood in front of her. ‘You must not do that, Prime Minister. We don’t
know what’s happens to me.’
He was a big man but he was afraid of her. She walked straight past him and down
the steps. In the departure lounge there was a crowd of passengers waiting to get on other
planes, and also a lot of doctors, police, and newspaper journalists. She walked straight
past them all and out onto the tarmac. It was dark and cold, and the wind blew rain into her
face. When she was about fifty metres away from the building she heard some people
behind her, but she did not stop.
The door of the plane opened and a man in white came out. He had a gun in his hand
and he came backwards down the steps. After him came two men in yellow raincoats with
their hands their backs, and then two other men in white with guns.
Two police officers came after her.
‘Wait, Prime Minister,’ they said. ‘Please stop, it’s dangerous.’
‘Not now,’ she said. ‘It’s a dangerous any more.’ She walked on through the rain
without stopping, and the young police officers walked beside her. They were afraid to
touch her and they did not know what to do. Some journalist ran after them.
Two men in blue came out of the plane – the pilot and co-pilot. Then some men in
suits. She was quiet near the plane now and there were quiet a lot of newspaper
photographers around her, bur she did not stop walking.
A big young man came out of the plane with a short, thin, grey-haired one – Harald
and Carl. Helen could see that Carl’s face was very white and there was blood in his
mouth, but he could walk all right.
Carl saw her coming, a small strong figure walking through the rain, with a crowd of
police and photographers around her. ‘Harald, my friend,’ he said. ‘I think we’re in the
news again. You’re going to have another photo to show your little son in his birthday.’
Carl and Helen Sandberg met at the bottom of the steps in the darkness and the rain.
And Carl was right; there was a photo of it in every newspaper in the world the next day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แซนด์เบิร์กเฮเลนได้ยินมากเกินไป และเมื่อเธอเห็นแสงสีขาว เธอคิดว่าเครื่องบินที่กำลังไหม้ สำหรับประมาณครึ่งนาที เสร็จแต่เสียงเรียบ และสีขาวกระพริบ และจากนั้น มีอะไรกัน มีไม่มีไฟทั้งหมดในเครื่องบินและไม่มีเสียงอย่างใดอย่างหนึ่งเธอหันมาไมเคิล 'ไม่คุณได้มาในรายการวิทยุ'' ฉันพยายาม นายกรัฐมนตรี แต่ผมคิดว่า มันชำรุด 'เธอเดินไปประตู 'ฉันออกไป'สารวัตร Holm ยืนอยู่ตรงหน้า ' คุณต้องทำเช่นนั้น นายกรัฐมนตรี เราไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้เกิดขึ้นกับผม 'เขาเป็นคนใหญ่ แต่เขากลัวของเธอ เธอเดิน ผ่านเขา และลงขั้นตอนนี้ ขาออก ถูกฝูงชนของผู้โดยสารที่กำลังรอการเรียกอื่น ๆเครื่องบิน และยังแพทย์ ตำรวจ และนักข่าวหนังสือพิมพ์ เธอเดินตรงพวกเขาทั้งหมดที่ผ่านมา และออกไปยังสายการบิน มัน เย็น และลมพัดฝนไปเธอใบหน้า เมื่อเธอห่างจากอาคารประมาณห้าสิบเมตร ที่เธอได้ยินบางคนหลังเธอ แต่เธอไม่หยุดประตูเครื่องบินเปิดและคนขาวออกมา เขามีปืนในมือของเขาเขาถอยหลังลงมาขั้นตอนแล้ว หลังจากที่เขามาสองคนเสื้อกันฝนสีเหลืองด้วยมือของพวกเขาหลังของพวกเขา แล้วสองคนอื่น ๆ ขาวมีปืนเจ้าหน้าที่ตำรวจสองหลังจากที่เธอมาพวกเขากล่าวว่า 'รอ นายกรัฐมนตรี 'กรุณาหยุด ได้เป็นอันตราย''ไม่ได้ตอนนี้ เธอกล่าวว่า 'ได้เป็นอันตรายใด ๆ เพิ่มเติม' เธอเดินบนฝนwithout stopping, and the young police officers walked beside her. They were afraid totouch her and they did not know what to do. Some journalist ran after them.Two men in blue came out of the plane – the pilot and co-pilot. Then some men insuits. She was quiet near the plane now and there were quiet a lot of newspaperphotographers around her, bur she did not stop walking.A big young man came out of the plane with a short, thin, grey-haired one – Haraldand Carl. Helen could see that Carl’s face was very white and there was blood in hismouth, but he could walk all right.Carl saw her coming, a small strong figure walking through the rain, with a crowd ofpolice and photographers around her. ‘Harald, my friend,’ he said. ‘I think we’re in thenews again. You’re going to have another photo to show your little son in his birthday.’Carl and Helen Sandberg met at the bottom of the steps in the darkness and the rain.And Carl was right; there was a photo of it in every newspaper in the world the next day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮเลน Sandberg ได้ยินเรียบเกินไปและเมื่อเธอเห็นแสงสีขาวที่เธอคิดว่า
เครื่องบินถูกเผาไหม้ ประมาณครึ่งนาทีก็ไม่มีอะไร แต่เรียบดังและ
ไฟกระพริบสีขาวแล้วก็ไม่มีอะไร มีไฟที่ทุกคนในเครื่องบินมีและไม่มี
เสียงใดอย่างหนึ่ง.
เธอหันไปไมเคิล 'คุณไม่สามารถได้รับพวกเขาในรายการวิทยุ'
'ฉันพยายามที่นายกรัฐมนตรี แต่ฉันคิดว่ามันเสีย. '
เธอเดินไปที่ประตู 'ฉันจะออกไป.'
สารวัตรเกาะยืนอยู่ตรงหน้าเธอ 'คุณต้องไม่ทำอย่างนั้นนายกรัฐมนตรี เราไม่ได้
รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน. '
เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ แต่เขาก็กลัวเธอ เธอเดินตรงไปที่ผ่านมาเขาและลง
ตามขั้นตอน เลานจ์ในการเดินทางมีฝูงชนของผู้โดยสารรอคอยที่จะได้รับในอื่น ๆ
เครื่องบินและยังมีจำนวนมากของแพทย์ตำรวจและนักข่าวหนังสือพิมพ์ เธอเดินตรงไป
ที่ผ่านมาพวกเขาทั้งหมดและออกไปยังแอสฟัลต์ มันมืดและเย็นและลมพัดฝนเป็นของเธอ
ใบหน้า เมื่อเธอออกไปจากอาคารประมาณห้าสิบเมตรเธอได้ยินบางคน
ที่อยู่เบื้องหลังเธอ แต่เธอก็ไม่ได้หยุด.
ประตูเครื่องบินเปิดออกและคนที่อยู่ในสีขาวออกมา เขามีปืนในมือของเขา
และเขามาถอยหลังลงขั้นตอน หลังจากที่เขาเข้ามาชายสองคนในเสื้อกันฝนสีเหลืองที่มี
มือของพวกเขาหลังของพวกเขาและจากนั้นชายอีกสองคนในสีขาวด้วยปืน.
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองมาหลังจากที่เธอ.
'รอนายกรัฐมนตรี' พวกเขากล่าวว่า 'กรุณาหยุดมันอันตราย.'
'ไม่ใช่ตอนนี้ "เธอกล่าวว่า 'มันเป็นอันตรายใด ๆ เพิ่มเติม. เธอเดินผ่านฝน
โดยไม่ต้องหยุดและเจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มเดินข้างๆเธอ พวกเขากลัวที่จะ
สัมผัสเธอและพวกเขาไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร นักข่าวบางคนวิ่งตามหลังพวกเขา.
ชายสองคนในสีฟ้าออกมาจากเครื่องบินมา - นักบินและนักบิน แล้วผู้ชายบางคนใน
ชุดสูท เธอเป็นคนที่เงียบสงบใกล้เครื่องบินในขณะนี้และมีความเงียบสงบมากของหนังสือพิมพ์
ช่างภาพรอบตัวเธอ Bur เธอไม่ได้หยุดเดิน.
มีชายหนุ่มใหญ่ออกจากเครื่องบินมาพร้อมกับระยะสั้นบางมีผมสีเทาหนึ่ง - แฮรัลด์
และคาร์ล เฮเลนจะได้เห็นว่าใบหน้าของคาร์ลก็ขาวมากและมีเลือดของเขาใน
ปาก แต่ที่เขาจะเดินไปทางขวาทั้งหมด.
คาร์ลเห็นเธอมาเป็นตัวเลขที่แข็งแกร่งขนาดเล็กเดินผ่านฝนที่มีฝูงชนของ
ตำรวจและช่างภาพที่อยู่รอบตัวเธอ 'แฮรัลด์เพื่อนของฉัน "เขากล่าวว่า 'ผมคิดว่าเราอยู่ใน
ข่าวอีกครั้ง คุณกำลังจะมีภาพที่จะแสดงให้ลูกชายตัวน้อยของคุณในวันเกิดของเขาอีก '.
คาร์ลและเฮเลน Sandberg พบกันที่ด้านล่างของขั้นตอนในความมืดและฝนได้.
และคาร์ลที่ถูกต้อง; มีภาพของมันในหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในโลกในวันถัดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฮเลน แซนด์เบิร์กว่าเรียบเกินไป และเมื่อเธอเห็นแสงสีขาว เธอเลยคิดว่าเครื่องบินที่ถูกเผา ประมาณครึ่งนาที ไม่มีอะไร แต่ไม่ดังกระพริบเป็นสีขาว แล้วมีอะไร ไม่มีไฟเลย ในเครื่องบิน และไม่เสียงเหมือนกันเธอหันไปหาไมเคิล " คุณไม่สามารถได้รับพวกเขาในวิทยุ ? "ฉันพยายาม , นายกรัฐมนตรี แต่ผมคิดว่ามันเสีย . . .เธอเดินไปที่ประตู " " ผมจะออกไปสารวัตรโฮล์มยืนอยู่ต่อหน้าเธอ คุณต้องไม่ทำอย่างนั้น ท่านนายกฯ เราไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันเขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ แต่เขาก็กลัวเธอ เธอเดินตรงผ่านเขา และลงขั้นตอนในการ ในเลานจ์ที่ออกเดินทางมีฝูงชนของผู้โดยสารรอขึ้นอื่น ๆเครื่องบิน , และยัง มาก แพทย์ ตำรวจ และนักข่าวหนังสือพิมพ์ เธอเดินตรงที่ผ่านมาทั้งหมดและออกสู่รันเวย์ มันมืด และ เย็น และลมพัดฝนเป็นเธอหน้า เมื่อเธออายุได้ประมาณห้าสิบเมตรจากอาคารที่เธอได้ยินบางคนข้างหลังเธอ แต่เธอไม่ยอมหยุดประตูเครื่องเปิด และผู้ชายในชุดขาวออกมา เขามีปืนในมือแล้วเขาก็ถอยหลังลง ขั้นตอน หลังจากที่เขามา 2 คนในเสื้อกันฝนสีเหลืองกับมือ หลัง และชายอีกสองคน ขาว กับ ปืนตำรวจ 2 คนมาตามล่าเธอ" เดี๋ยวก่อน , นายกรัฐมนตรี , " พวกเขากล่าวว่า " ได้โปรดเถอะ มันอันตราย . . ." ไม่ใช่ตอนนี้ " เธอพูด " มันเป็นอันตรายอีกต่อไป เธอเดินฝ่าสายฝนโดยไม่หยุด และตำรวจหนุ่มเดินข้างๆเธอ พวกเขากลัวสัมผัสของเธอและพวกเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ มีนักข่าววิ่งตามพวกเขาออกมาจากเครื่องบินและนักบินและนักบิน CO 2 คนในสีฟ้า แล้วผู้ชายบางคนในชุด เธอเงียบใกล้เครื่องบินและขณะนี้มีเงียบมากของหนังสือพิมพ์ช่างภาพรอบเธอ , หนามเธอไม่ได้หยุดเดินบิ๊กหนุ่มออกมาจากเครื่องบิน กับ สั้น บาง สีเทาขนหนึ่ง – ฮารัลด์กับคาร์ล เฮเลนจะได้เห็นว่าใบหน้าของคาร์ลก็ขาวมีเลือดของเขาปาก แต่เขาสามารถเดินได้เลยคาร์ลเห็นเธอมา ขนาดเล็ก แข็งแรง รูปเดินท่ามกลางสายฝน กับฝูงชนของตำรวจและช่างภาพที่อยู่รอบตัวเธอ " ฮารัลด์ เพื่อนของฉัน " เขากล่าว " ฉันคิดว่า เรา ในข่าวอีกครั้ง คุณจะต้องมีภาพอื่นให้ลูกน้อยของคุณในวันเกิดของเขา .คาร์ลแซนด์เบิร์กพบเฮเลนที่ด้านล่างของขั้นตอนในความมืดและสายฝนและคาร์ลถูก ; มีรูปถ่ายในหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในโลกในวันถัดไป