A 1956 Missouri court decision dese

A 1956 Missouri court decision desegregated public housing in the state.[citation needed] The following year, occupancy of Pruitt-Igoe peaked at 91%.[15] Sources on exact depopulation rate differ: according to Newman, occupancy never rose above 60%;[14] according to Ramroth, vacancy rose to one-third capacity by 1965.[16] All authors agree that by the end of the 1960s, Pruitt–Igoe was nearly abandoned and had deteriorated into a decaying, dangerous, crime-infested neighborhood; its architect lamented: "I never thought people were that destructive".[18]

Residents cite a lack of maintenance almost from the very beginning, including the regular breakdown of elevators, as being a primary cause of the deterioration of the project.[17] Local authorities cited a lack of funding to pay for the workforce necessary for proper upkeep of the buildings.[17] In addition, ventilation was poor, and centralized air conditioning nonexistent.[11] The stairwells and corridors attracted muggers.[11] The project's parking and recreation facilities were inadequate; playgrounds were added only after tenants petitioned for their installation.

In 1971, Pruitt–Igoe housed only six hundred people in seventeen buildings; the other sixteen were boarded up.[19] Meanwhile, adjacent Carr Village, a low-rise area with a similar demographic makeup, remained fully occupied and trouble-free throughout the construction, occupancy and decline of Pruitt–Igoe.[20]

Despite decay of the public areas and gang violence, Pruitt–Igoe contained isolated pockets of relative well-being throughout its worst years. Apartments clustered around small, two-family landings with tenants working to maintain and clear their common areas were often relatively successful. When corridors were shared by 20 families and staircases by hundreds, public spaces immediately fell into disrepair.[20] When the number of residents per public space rose above a certain level, none would identify with these "no man's land[s]" – places where it was "impossible to feel ... to tell resident from intruder".[20] The inhabitants of Pruitt–Igoe organized an active tenant association, bringing about community enterprises. One such example was the creation of craft rooms; these rooms allowed the women of the Pruitt–Igoe to congregate, socialize, and create ornaments, quilts, and statues for sale.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปี 1956 มิสซูรีศาลตัดสิน desegregated เคหะในรัฐ[ต้องการอ้างอิง] ปีต่อมา จำนวน Pruitt Igoe peaked ที่ 91%[15] แตกต่างกันแหล่ง depopulation แน่นอนอัตรา: ตามนิวแมน พักไม่กุหลาบเหนือ 60%[14] ตามอยู่กับ Ramroth ตำแหน่งว่างกุหลาบจุหนึ่งในสาม โดย 1965[16] ผู้เขียนยอมรับว่า ช่วงปลายปี 1960, Pruitt – Igoe เกือบถูกยกเลิก และมีการเสื่อมสภาพเป็นบริเวณที่ผุพัง อันตราย รบกวนอาชญากรรม สถาปนิกของ lamented: "ผมไม่เคยคิดว่า คนถูกทำลายที่"[18]อาศัยอ้างอิงขาดการบำรุงรักษาเกือบจากเริ่มต้น รวมถึงการแบ่งปกติของลิฟท์ เป็น สาเหตุหลักของการเสื่อมสภาพของโครงการ[17] หน่วยงานท้องถิ่นอ้างขาดทุนการชำระค่าจ้างสำหรับแรงงานที่จำเป็นสำหรับค่าบำรุงรักษาที่เหมาะสมของอาคาร[17] นอกจากนี้ ระบายอากาศได้ดี และส่วนกลางเครื่องปรับอากาศไม่มีอยู่[11] ตามบันไดและทางเดินดึงดูด muggers[11] โครงการจอดรถและพักผ่อนหย่อนใจมีไม่เพียงพอ playgrounds ถูกเพิ่มเข้ามาหลังจากผู้เช่าอัคบายานสำหรับการติดตั้งในปี 1971, Pruitt – Igoe ห้องพักเพียงหกร้อยคนในอาคาร 17 อื่น ๆ sixteen ที่โดยสารค่า[19] ในขณะเดียวกัน ติดคาร์วิลเลจ ตั้งอาคารกับการคล้ายประชากรแต่งหน้า ยังคงเต็มว่าง และปัญหาฟรีตลอดการก่อสร้าง พัก และลดลงของ Pruitt – Igoe[20]แม้ มีการผุของพื้นที่สาธารณะและความรุนแรงของแก๊ง Pruitt – Igoe อยู่แยกกระเป๋าของญาติเป็นปีที่เลวร้ายที่สุด อพาร์ทเมนท์จับกลุ่มรอบ landings เล็ก สองครอบครัว มีผู้เช่าทำการบำรุงรักษา และล้างพื้นที่ของพวกเขาทั่วไปมักจะค่อนข้างประสบความสำเร็จ เมื่อทางเดินขึ้นร่วม 20 ครอบครัวและบันไดร้อย สาธารณะทันทีล้มลงทรุดโทรม[20] เมื่อจำนวนคนต่อพื้นที่สาธารณะกุหลาบเหนือระดับ ไม่ต้องระบุ ด้วยเหล่านี้"ไม่มีคนของ [s]" – ซึ่งเป็นสถานที่ "ไม่สามารถรู้สึก...บอกมีถิ่นที่อยู่จากผู้บุกรุก"[20] ระเบิดของ Pruitt – Igoe จัดระเบียบความสัมพันธ์ของผู้ใช้งาน นำเกี่ยวกับวิสาหกิจชุมชน อย่างถูกสร้างที่ห้องงานฝีมือ ผู้หญิง – Igoe Pruitt ชุมนุม สังคม และสร้างเครื่องประดับ งาน และรูปปั้นขายห้องได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การตัดสินใจ 1956 ศาลมิสซูรี desegregated ประชาชนที่อยู่อาศัยในรัฐ . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ปีต่อไป การครอบครองของพรูอิท อีโกแหลมที่ 91% [ 15 ] แหล่งที่แตกต่างกันตามอัตราการลดจำนวนประชากร นิวแมน ท่านไม่เคยเพิ่มขึ้นสูงกว่า 60 % ; [ 14 ] ตาม ramroth , ตําแหน่งงานว่างเพิ่มขึ้นในความจุ โดย 1965 [ 16 ] ผู้เขียนเห็นด้วยว่าโดยการสิ้นสุดของปี 1960พรูอิท –อีโกเกือบถูกทอดทิ้งและเสื่อมโทรมลงในเนื้อที่ , อันตราย , อาชญากรรมรบกวนเพื่อนบ้านมีสถาปนิก lamented : " ผมไม่คิดว่าผู้คนที่ทำลาย " [ 18 ]

ผู้กล่าวอ้าง การขาดการดูแลและบำรุงรักษาเกือบตั้งแต่ต้น รวมถึงการสลายปกติของลิฟท์เป็น สาเหตุหลักของ การเสื่อมสภาพของโครงการเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น [ 17 ] อ้างขาดงบประมาณที่จะจ่ายสำหรับแรงงานที่จำเป็นสำหรับการบำรุงรักษาที่เหมาะสมของอาคาร [ 17 ] นอกจากนี้ การระบายอากาศไม่ดี และเครื่องปรับอากาศมีอยู่ส่วนกลาง [ 11 ] บันไดและทางเดินดึงดูดโจร [ 11 ] โครงการจอดรถและสันทนาการมีไม่เพียงพอ ;สนามเด็กเล่นเพิ่มหลังจากผู้เช่า petitioned สำหรับการติดตั้งของพวกเขา

ในปี 1971 พรูอิท –อีโกตั้งอยู่เพียง 6 แสนคน ในอาคาร 17 ; 16 อื่น ๆปิด [ 19 ] ขณะเดียวกัน หมู่บ้านคาร์ติดกัน พื้นที่ที่มีประชากรสูงคล้ายแต่งหน้ายังคงครอบครองอย่างเต็มที่และปัญหาฟรีตลอดงาน และการลดลงของพรูอิท –อีโก [ 20 ]

แม้จะมีการเสื่อมลงของพื้นที่สาธารณะและแก๊งความรุนแรง พรูอิท –อีโกที่มีอยู่ในกระเป๋าแยกอยู่ดีกินดีญาติตลอดทั้งปีที่เลวร้ายที่สุด อพาร์ทเมนท์แบบรอบเล็ก สองครอบครัวที่พื้นที่ทำงานเพื่อรักษาและล้างพื้นที่ของพวกเขาโดยทั่วไปมักจะค่อนข้างประสบความสำเร็จ เมื่อทางเดินที่ถูกใช้ร่วมกันโดย 20 ครอบครัว และบันไดโดยร้อยพื้นที่สาธารณะทันที ล้มลงไปในสภาพทรุดโทรม [ 20 ] เมื่อจำนวนผู้พักอาศัยต่อพื้นที่สาธารณะเพิ่มขึ้นเหนือระดับหนึ่ง ไม่มีใครจะระบุด้วย " ชายคนนั้นไม่มีแผ่นดินอยู่ [ s ] " สถานที่–ที่ถูก " เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้สึก . . . . . . . บอกถิ่นที่อยู่จากผู้บุกรุก " [ 20 ] ชาวพรูอิท –อีโกจัดสมาคมผู้เช่าปราดเปรียว , นำเกี่ยวกับวิสาหกิจชุมชนตัวอย่างหนึ่งดังกล่าวคือการสร้างห้องงานฝีมือ ห้องเหล่านี้อนุญาตให้สตรีของพรูอิท –อีโกจับกลุ่มสังสรรค์และสร้างเครื่องประดับ ผ้าห่ม และรูปปั้นขาย