Stone Soup (a folk tale)A long time

Stone Soup (a folk tale)
A long time ago, there was a war between two kingdoms. When the war was over, the surviving soldiers were all sent home.

Now, the soldiers had been given meagre rations, and many ran out of food on their way home and had to resort to hunting in the woods or begging, and many died of hunger before making it home.

There was a group of three soldiers heading home to the same town, and they had run out of food, when they came upon a village. They knocked at every door in the village, but at every one they were told that there was no food.

With no other option, they went to the inn.

"Innkeeper," said the first soldier, "we have no food and have been walking for days."

"If you have money," said the innkeeper, "then I have plenty of food for you."

"Good sir," said the second soldier, "our army was defeated, and our wages taken as spoils of war, so we have no money."

"In that case," replied the innkeeper, "I can be of no help to you."

"But perhaps you still can," said the third soldier, "If you cannot offer us food, perhaps you would be so kind as to let us use one of your cauldrons today."

The innkeeper was perplexed. If they had no food, why would they want a cauldron? But he had a cauldron that he would not need that day, so he so no reason to object. "Alright," he said, and led them to the store where his spare cauldron was.

The three soldiers carried the cauldron out into the village square and began building a fire underneath it. The innkeeper, still perplexed, looked on as the soldiers drew water from the well to fill the cauldron. "What are you doing?" he asked.

"Ah," said the first soldier, "we are making stone soup."

"Stone soup!" cried the innkeeper, "why I have never heard such nonsense. You cannot make soup from a stone!"

The soldier smiled, but said nothing. He took a small bag from his backpack, and opened it. Inside were several stones. He took each one in turn, examined it closely, and sniffed it. Eventually he chose three and dropped them in the pot. "Ah," he said, "these will make a good soup."

The innkeeper was stunned, and went back to his inn.

Shortly afterwards, another villager appeared. "What are you doing?" he asked.

"Ah," said the second soldier, "we are making stone soup."

"Stone soup!" cried the villager, "why I have never heard such nonsense. You cannot make soup from a stone!"

"Ah no," said the soldier, "that is where you are wrong." He took a spoonful of the soup and tasted it. "Yes, it's coming along quite nicely now."

The villager was intrigued, and wanted to try the soup, but he didn't say anything.

"But there's something missing," the soldier continued, "maybe a little salt and pepper."

The villager jumped in at this point. "I have some salt and pepper at home. I'll give you some in exchange for a bowl of your soup."

The soldiers looked at each other for a while, then eventually agreed. The villager ran off to fetch the salt and pepper, and the soldiers added it to the pot.

Another villager arrived. "What are they doing?" he asked the first villager.

"Ah," said the other, "they are making stone soup."

"Stone soup! Why I have never heard such nonsense. You cannot make soup from a stone!"

"Ah, well," said the first, "I'll tell you when I've tried it. I swapped a little bit of salt and pepper for a whole bowl!"

One of the soldiers took a spoonful of the soup and tasted it. "It's coming along quite nicely now. But there's something missing," the soldier said, "maybe a bit of carrot."

The second villager jumped in at this point. "I have some carrots at home. I'll give you some in exchange for a bowl of your soup."

The soldiers looked at each other for a while, then eventually agreed. The villager ran off to fetch the carrots, and the soldiers added them to the pot.

One by one more villagers arrived, and one by one they swapped something in exchange for a bowl of the miraculous stone soup: potatoes, barley, cabbage, celery, turnips, beans.... As the ingredients were added, the smell of the soup got better and better, until all the villagers wanted to try it, and swapped something for a bowl. But eventually the cauldron was full, but only half of the villagers had given anything.

"Ah," said the first soldier, "it is ready. But you know what? I always like a bit of cheese in my stone soup."

"You're right," said the second soldier, "it is ready. But you know what? I always like a bit of salami in my stone soup."

"You're both right," said the third soldier, "it is ready. But you know what? I always like a bit of bread to soak up every last little bit of my stone soup."

Hearing this, the remaining villagers ran home, each returning with a lump of cheese, a salami or a loaf of bread to exchange for his own bowl of this incredible stone soup.

In the end, everyone in the village -- including the soldiers -- got a bowl of stone soup, with a lump of cheese and a slice of salami in it, and with a hunk of bread to soak up every last bit, and no-one was hungry.

THE END.

It's an old story that one, and it comes in various forms. Some are about beggars rather than soldiers. Some have one instead of three. Some have only one victim of the con, others say that this happened in every village. Some paint the story as a lesson in cooperation, others just leave it as a pure and simple confidence trick.

But the moral of the story for the language learner is a little different. To go back to one of my favourite pieces on language learning, Wilfried Decoo's On the mortality of language learning methods, Decoo points out that:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซุปหิน (นิทานพื้นบ้าน)นานมาแล้ว ได้ทำสงครามระหว่างสองอาณาจักร เมื่อสงครามผ่าน ทหารรอดตายได้ทั้งหมดส่งบ้านตอนนี้ ทหารได้รับแนกหลายกว่านี้ หลายคนวิ่งออกมาจากอาหารกลับบ้าน และต้องการล่าสัตว์ในป่า หรือขอทาน และหลายตายความหิวก่อนที่จะทำบ้านมีกลุ่มทหารสามหัวบ้านเมืองเดียวกัน และพวกเขามีงานจากอาหาร เมื่อพวกเขามาหมู่บ้าน พวกเขาเคาะประตูทุกหมู่บ้าน แต่ที่ทุกคน บอกพวกเขาว่า เป็นอาหารไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ พวกเขาไปอินน์"Innkeeper กล่าวว่า ทหารแรก เรามา และมีการเดินวันนั้น""หากคุณมีเงิน innkeeper กล่าวว่า "แล้วมีร้านอาหารให้คุณ""ดีครับ กล่าวว่า ทหารสอง "ถูกกองทัพของเรา และค่าจ้างของเรานำมาเป็นริบของสงคราม ดังนั้นเราจึงไม่มีเงิน""ในกรณีที่ ตอบกลับ innkeeper "สามารถช่วยให้คุณไม่""แต่บางทีคุณยังคง สามารถ ทหารสาม กล่าวว่า " ถ้าคุณไม่เสนอเราอาหาร บางทีคุณจะเป็นประเภทเพื่อที่จะให้เราใช้ cauldrons ของคุณวันนี้ "Innkeeper ที่งงมาก ถ้าพวกเขาไม่มีอาหาร ทำไมพวกเขาจะต้องมีหม้อน้ำ แต่เขามีหม้อที่ว่า เขาจะไม่ต้องวัน ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลวัตถุ "ไม่เป็นไร เขากล่าวว่า และนำไปเก็บหม้ออะไหล่ของเขาอยู่ที่ไหนทหารทั้งสามดำเนินการจุดหมายปลายทางในจัตุรัสของหมู่บ้าน และเริ่มสร้างไฟอยู่ที่ด้านใต้ Innkeeper ยังคงงง มองในทหารดึงน้ำจากบ่อเพื่อใส่จุดหมายปลายทาง "คุณกำลังทำอะไร" เขาถามทหารแรก "เราจะทำให้หินซุป" กล่าวว่า "ah,""หินซุปร้องไห้ innkeeper "เหตุผลที่ฉันเคยได้ยินเรื่องไร้สาระเช่นนี้ คุณไม่สามารถทำให้น้ำซุปจากหิน"ทหารยิ้ม แต่ว่า ไม่มีอะไร เขาเอากระเป๋าขนาดเล็กจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา และเปิดมัน ภายในมีหินหลาย เขาเอาแต่ละคนในการเปิด ตรวจสอบอย่างใกล้ชิด และ sniffed มัน ในที่สุดเขาเลือกสาม และลดลงพวกเขาในหม้อ "Ah เขากล่าวว่า "เหล่านี้จะทำให้ซุปดี"Innkeeper อึ้ง และกลับไปที่ inn ของเขาไม่นานหลังจากนั้น การปรากฏตัวของชาวบ้านอีกด้วย "คุณกำลังทำอะไร" เขาถามทหารสอง "เราจะทำให้หินซุป" กล่าวว่า "ah,""หินซุปร้องไห้ชาวบ้าน "เหตุผลที่ฉันเคยได้ยินเรื่องไร้สาระเช่นนี้ คุณไม่สามารถทำให้น้ำซุปจากหิน""อา ไม่, " กล่าวว่า ทหาร "นั่นคือคุณจะไม่ถูกต้องอยู่" เขาเอาลอยของน้ำซุป และลิ้มรสมัน "ใช่ มันจะมาพร้อมอย่างมากตอนนี้"ชาวบ้านที่ก็ และอยากจะลองน้ำซุป แต่เขาไม่ได้พูดอะไร"แต่มีบางสิ่งที่หายไป ทหารอย่างต่อเนื่อง "บางทีเล็กน้อยเกลือ และพริกไทย"ชาวบ้านจะเข้าในจุดนี้ "ฉันมีบางเกลือและพริกไทยที่บ้าน จะให้บางส่วนเพื่อแลกกับชามซุปของคุณ"ทหารมองกันครู่ แล้วในที่สุดก็ยอมรับ ชาวบ้านที่วิ่งออกไปดึงเกลือและพริกไทย และทหารเพิ่มมันในหม้อชาวบ้านอื่นมา "กำลังจะทำอะไร" เขาถามชาวบ้านครั้งแรก"Ah กล่าวว่า อีก "พวกเขาจะทำซุปหิน""หินซุป ทำไมผมไม่เคยได้ยินเรื่องไร้สาระดังกล่าว คุณไม่สามารถทำให้น้ำซุปจากหิน""อา ดี กล่าวว่า ครั้งแรก "ฉันจะ บอกคุณเมื่อฉันได้พยายามมัน ผมสลับเกลือและพริกไทยเล็กน้อยสำหรับทั้งจาน"หนึ่งในทหารเอาลอยของน้ำซุป และลิ้มรสมัน "มันจะมาพร้อมอย่างมากตอนนี้ แต่มีบางสิ่งที่หายไป ทหารกล่าวว่า "อาจจะเป็นบิตของแครอท"ชาวบ้านสองเข้าในจุดนี้ "ฉันมีแครอทบางที่บ้าน จะให้บางส่วนเพื่อแลกกับชามซุปของคุณ" ทหารมองกันครู่ แล้วในที่สุดก็ยอมรับ ชาวบ้านที่วิ่งออกไปนำแครอทที่ และทหารเพิ่มไว้ในหม้อโดยชาวบ้านเพิ่มเติมหนึ่งมาถึง และหนึ่ง โดยหนึ่งพวกเขาสลับสิ่งแลกชามน้ำซุปหินอัศจรรย์: มันฝรั่ง ข้าวบาร์เลย์ กะหล่ำปลี ขึ้นฉ่าย turnips ถั่ว... เป็นส่วนผสม เพิ่ม กลิ่นของน้ำซุปได้ดีกว่า และดี กว่า จนชาวบ้านทั้งหมดอยากลอง และสลับสิ่งสำหรับชาม แต่ในที่สุดจุดหมายปลายทางเต็ม แต่เพียงครึ่งหนึ่งของชาวบ้านให้อะไรทหารแรก "ก็พร้อมกล่าวว่า "ah," แต่คุณรู้อะไร ฉันเสมอของชีสซุปของหิน"You're right," said the second soldier, "it is ready. But you know what? I always like a bit of salami in my stone soup.""You're both right," said the third soldier, "it is ready. But you know what? I always like a bit of bread to soak up every last little bit of my stone soup."Hearing this, the remaining villagers ran home, each returning with a lump of cheese, a salami or a loaf of bread to exchange for his own bowl of this incredible stone soup.In the end, everyone in the village -- including the soldiers -- got a bowl of stone soup, with a lump of cheese and a slice of salami in it, and with a hunk of bread to soak up every last bit, and no-one was hungry.THE END.It's an old story that one, and it comes in various forms. Some are about beggars rather than soldiers. Some have one instead of three. Some have only one victim of the con, others say that this happened in every village. Some paint the story as a lesson in cooperation, others just leave it as a pure and simple confidence trick.But the moral of the story for the language learner is a little different. To go back to one of my favourite pieces on language learning, Wilfried Decoo's On the mortality of language learning methods, Decoo points out that:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซุปก้อนหิน ( นิทานพื้นบ้าน )นานมาแล้ว มีสงครามระหว่างสองอาณาจักร เมื่อสงครามจบลง ทหารรอดตายทั้งหมดถูกส่งกลับบ้านตอนนี้ ทหารได้รับขาดแคลนอาหาร และหลายคนวิ่งออกจากอาหารระหว่างทางกลับบ้านและต้องรีสอร์ทเพื่อล่าสัตว์ในป่า หรือ ขอทาน และหลายตายจากความหิว ก่อนทำบ้านมีกลุ่มทหารสามกลับบ้านเมืองเดียวกัน และพวกเขาก็วิ่งออกมาจากอาหาร เมื่อพวกเขามาถึงหมู่บ้าน เขาเคาะที่ประตูทุกบานในบ้าน แต่ทุกคนที่พวกเขาบอกว่า ไม่มีอาหารไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ พวกเขาไปที่โรงแรม" โรงเตี๊ยม " ทหารตอบก่อน " เราไม่มีอาหาร และต้องเดินทั้งวัน "" ถ้าคุณมีเงิน , " กล่าวว่าเจ้าของโรงแรม " ฉันมีความอุดมสมบูรณ์ของอาหารสำหรับคุณ . "" ดีครับ " กล่าวว่า " ทหารสองกองทัพของเราจะพ่ายแพ้ และค่าจ้างเอาริบของสงคราม ดังนั้นเราไม่มีเงิน " ." ในกรณีที่ " เจ้าของโรงแรมตอบ " ผมไม่อาจช่วยให้คุณ "" แต่บางทีคุณยังสามารถกล่าวว่า " ทหารสาม , " ถ้าคุณไม่สามารถเสนออาหาร บางทีคุณอาจจะใจดีให้เราใช้ของหม้อของคุณในวันนี้ "เจ้าของโรงแรมเป็นงงงวย ถ้าพวกเขาไม่มีอาหาร , ทำไมพวกเขาต้องการหม้อ ? แต่เขามีหม้อที่เขาไม่ต้องการในวันนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุต้องคัดค้าน " ไม่เป็นไร " เขากล่าว และนำพวกเขาไปเก็บที่หม้อสำรองของเขาทหารทั้งสามถือหม้อออกไปสู่หมู่บ้านสี่เหลี่ยมและเริ่มก่อกองไฟใต้มัน เจ้าของโรงแรมงงยังมองว่าเป็นทหารตักน้ำจากบ่อน้ำจะกรอกหม้อ " คุณทำอะไรน่ะ ? " เขาถาม" อ๊ะ . . " ทหารตอบก่อน " เรากำลังทำซุปหิน "" ซุปก้อน " ร้องเจ้าของโรงแรม " ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเรื่องเหลวไหล คุณไม่สามารถทำซุปจากหิน !ทหารยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร เขาเอาถุงขนาดเล็กจากกระเป๋าของเขาและเปิดมัน ภายในเป็นหินหลาย เขาเอาหนึ่งในการเปิดการตรวจสอบอย่างใกล้ชิด และดมมัน ในที่สุดเขาเลือกสาม แล้ววางลงในหม้อ " อ่า . . . " เขากล่าวว่า " เหล่านี้จะทำซุปดีเจ้าของโรงแรมต้องตะลึง และกลับไปที่โรงแรมของเขาหลังจากนั้นไม่นาน ชาวบ้านอื่นปรากฏ . " คุณทำอะไรน่ะ ? " เขาถาม" อ๊ะ . . " กล่าวว่า " เรากำลังทหารสอง หินซุป”" ซุปก้อน " ชาวบ้านร้อง " ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเรื่องเหลวไหล คุณไม่สามารถทำซุปจากหิน !" อ๊า ไม่กล่าวว่า " ทหาร " ว่าคุณผิด . " เขาเอาช้อนน้ำซุปและลิ้มรสมัน . ใช่ มันเข้ากันได้ดีทีเดียว ตอนนี้ชาวบ้านทึ่งและอยากจะลองซุป แต่เขาไม่ได้พูดอะไร" แต่มันมีบางอย่างที่ขาดหายไป " ทหารกล่าวต่อว่า " บางทีเกลือเล็กน้อยและพริกไทย .ชาวบ้านเพิ่มขึ้นในจุดนี้ " ฉันมีบางเกลือและพริกไทยที่บ้าน ฉันมีบางอย่างจะให้คุณในการแลกเปลี่ยนสำหรับซุปของคุณทหารมองหน้ากันสักพัก แล้วเห็นด้วยในที่สุด ชาวบ้านวิ่งออกไปเอา เกลือ พริกไทย และทหารเพิ่มไปยังหม้อชาวบ้านอื่นมาถึง” พวกเขาทำอะไรกัน ? " เขาถามชาวบ้านก่อน" อ๊ะ . . " อีกคนกล่าว " พวกเขาจะให้ หินซุป”" ซุปก้อนหิน ทำไมผมไม่เคยได้ยินเรื่องเหลวไหล คุณไม่สามารถทำซุปจากหิน !" เอ่อ . . " คนแรกกล่าว " ผมจะบอกคุณเมื่อฉันพยายามมัน ผมแลกเกลือเล็กน้อยและพริกไทยในชามทั้ง !ทหารคนหนึ่งเอาช้อนน้ำซุป และลิ้มรสมัน . มันมาเป็นอย่างดีแล้ว แต่มันมีบางอย่างที่ขาดหายไป " ทหารกล่าวว่า " บางทีบิตของแครอท " .ชาวบ้านสองเพิ่มขึ้นในจุดนี้ " ผมมีกาดที่บ้าน ฉันมีบางอย่างจะให้คุณในการแลกเปลี่ยนสำหรับซุปของคุณทหารมองหน้ากันสักพัก แล้วเห็นด้วยในที่สุด ชาวบ้านไปเก็บแครอท และทหารเพิ่มลงไปหนึ่งโดยหนึ่งชาวบ้านมาถึง , และหนึ่งโดยหนึ่งพวกเขาเปลี่ยนบางอย่างในการแลกเปลี่ยนสำหรับชามซุปหินมหัศจรรย์ : มันฝรั่ง , ข้าว , ผักกาด , ผักชีฝรั่ง , เมล็ดผักกาด . . . . . . . เป็นส่วนผสมเพิ่ม กลิ่นของซุปดีขึ้นและดีขึ้น จนชาวบ้านทุกคนต้องการที่จะลองมันและสลับอะไรชาม แต่ในที่สุดน้องก็เต็ม แต่เพียงครึ่งหนึ่งของชาวบ้านได้ให้อะไรเลย" อ๊ะ . . " ทหารตอบก่อน " มันพร้อมแล้ว แต่คุณรู้อะไรมั้ย ? ผมชอบบิตของชีสซุปหินของฉัน " ." คุณพูดถูก " ทหารคนที่สอง " ก็พร้อมแล้ว แต่คุณรู้อะไรมั้ย ? ผมชอบบิตของไส้กรอกในซุปหินของฉัน " ." คุณทั้งสองได้กล่าวว่า " ทหาร 3 " ก็พร้อมแล้ว แต่คุณรู้อะไรมั้ย ? ผมชอบบิตของขนมปังซับทุกเล็กน้อยซุปหินของฉัน " .ได้ยินอย่างนี้ ชาวบ้านที่เหลือวิ่งกลับบ้าน แต่ละคืนกับก้อนชีส ไส้กรอกหรือขนมปังแลกชามของเขาเองอย่างไม่น่าเชื่อ หินซุปสุดท้าย ทุกคนในหมู่บ้าน รวมทั้งทหาร มีชามซุปก้อนหิน กับก้อนชีสและชิ้นของไส้กรอกในมันและกับขนมปังก้อนใหญ่เพื่อซึมซับทุกบิต