“Though, to speak of, the Royal Roa

“Though, to speak of, the Royal Road system is under complete security. To evaluate a piece of art, it’s classified information.”
“Don’t you know, professor?”

In respond to the student’s question, the professor showed a slightly embarrassed smile.

“In fact, I do not know how the system process and give Artistic Values. Maybe in a percentage, the level of the skills effect the value, but perhaps there are more than hundreds of variables to calculate the score. Or possibly, thousands?”

“If it’s that many…it’ll be difficult to obtain a good score.”

Shortly afterward, the many students who secretly fantasized about becoming an artist gloomed. If there was clear information regarding the criteria of how the value was given, it’d be easier to get a good score; but an unknown criterion with hundreds of variables would be difficult to solve.

The professor shook his head.

“I told you before, art isn’t difficult. A look, a feel, and if you can enjoy it, that’s enough. Rather than matching the hundreds of criterions, just go with what you think is better and create; because Royal Road is just a space in virtual reality.”

“……”

“Royal isn’t a simple game. Would it be that great if the skills were only at that level? Royal Road here is another world with a complete history from the beginning of its inception. In real life, is it possible to transform what you value in your mind to reality? Virtual reality realistically depicts reality, and it means something more. Not only can you, in essence, achieve your dream, but you can also enjoy it as the space hands out challenges to be flatten.”

The professor had a job in Royal Road.
His class was Landscaper.
His job was to maintain and cultivate beautiful flowers and trees.
The reason behind this particular class was when he obtained a quest at the beginning.

It was thank to a child sitting while watching a flower withering. Then the professor offered the child with a piece of advice on how to bring up the flower.

Then a quest occurred!

The professor gave the flower fertilizers and watered it as it revived. He took it as a sign to be a Landscaper, to cultivate flowers and trees and make them thrive.

Sometimes he got jobs to look after extravagant gardens, but sadly, there weren’t many of those. Of course, he was poorer than others, and he was proud but it wasn’t anything to boast about.

However, one time, the flowers attracted butterflies with its aroma under a starlit night.

It was a beautiful sight as the flowers bloomed.

It bloomed and faded away; in just one moment, it gave a great impression.

Royal Road was filled with exotic sights, that was its purpose.

The professor said forcibly.

“A space where people can achieve their dreams. Future lessons will be on real life and virtual reality in combination.”

After the lecture, the students left the classroom one after another.

“Oh I’m hungry.”
“Lets go quickly to get food. I don’t wanna be late and wait in line. What’ll you do afterward?”
“The library?”
“I have club activities.”

Other students were coming into class as it changes course. Lee Hyun then know it was the right time to leave.

Even though they were in the same department, nobody talked to Lee Hyun. He was essentially labeled as a returnee. In clothes that way past its prime, while bearing a face they didn’t recognize, he was easily ignored.

‘I got to eat lunch.’

Lee Hyun slowly moved alone.
Carrying his homemade lunch to the campus lawn!
Instead of being like the other who came and went to the cafeteria to get their lunch.
A picnic like relaxing tone. Some were eating in a relaxed mood, while others lying on the lawn to sleep.
College student romantic and atmosphere situation!

Many smiles on the faces of the students who were in the shades.
Lee Hyun, too, took out a lunch box to eat.

Ugokugok. (eating)

Radish kimchi and white rice!
A simple but tasty meal.

‘The kimchi hadn’t been soaked well.’

Nowadays, eating kimchi sold by the market was popular.

‘But at least the ingredients genuine.’

Lee Hyun was ok with the price because it’d be much more expensive if he was to soak the kimchi by himself.

Meanwhile, a brisk wind blew.

The students chatter and laughter from all around. Spring is coming.

‘Sleepy.’

After the meal, he let out a stretch and yawns followed.

Two hours till next lecture!

He could go to the library but there was no particular book he needed.

‘There’s no internet at times like these.’

He’s now on an adventure in the vampire’s kingdom, so sooner or later he’ll have to check on the prices of the items.

‘Maybe it’s telling me to take a nap?’

Lying on the grass as Lee Hyun closed his eyes.

Though the wind was a bit chilly, it was a beautiful sunny day and the weather was great for a nap.

He closed his eyes, and in a short while, he drifted off.

Then, after finishing off their meals in the cafeteria, the students from the Virtual Reality department came out and passed by him.

“Hey, is that not the Seonbae?”
“Yea, looks like him. Seems like he ate here.”
“That must be right. But look at that.”
“Eating and sleeping……”
“Ugh, so embarrassing!”

The students increased their paces to pass Lee Hyun quickly.
He was a sample of laziness and idleness.
Lee Hyun, more than before, was shunned by the students.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"แม้ว่า เอ่ยถึง ระบบรอยัลถนนอยู่ภายใต้การรักษาความปลอดภัย ประเมินศิลป์ เป็นการจำแนกประเภทข้อมูล "
"คุณอย่า อาจารย์"

ในการตอบสนองคำถามของนักเรียน อาจารย์พบยิ้มอายเล็กน้อย

"ในความเป็นจริง ฉันไม่รู้วิธีการประมวลผลของระบบ และให้ค่าทางศิลปะ บางทีในเปอร์เซ็นต์ ระดับของทักษะมีผลค่า แต่อาจจะมีเพิ่มมากขึ้นกว่าหลายร้อยตัวแปรการคำนวณคะแนน หรืออาจ พัน"

"ถ้าให้...มันจะยากที่จะได้รับคะแนนที่ดี"

ไม่ช้าหลังจากนั้น นักเรียนจำนวนมากที่แอบ fantasized เกี่ยวกับการเป็น ศิลปิน gloomed ถ้ามีข้อมูลชัดเจนเกี่ยวกับเงื่อนไขของการได้รับค่า มันจะง่ายต่อการได้รับคะแนนดี แต่เกณฑ์การรู้จัก มีหลายร้อยตัวแปรจะยากที่จะแก้ไข

อาจารย์จับศีรษะ

"ฉันบอกคุณก่อน ศิลปะไม่ยาก ดู ความรู้สึก และถ้าคุณสามารถสนุกกับมัน นั่นคือพอ แทนที่จะจับคู่นับร้อย ๆ criterions เพียงไปกับสิ่งที่คุณคิดว่า ดีกว่า และ สร้าง เนื่องจากรอยัลถนนมีเพียงพื้นที่ในความเป็นจริงเสมือน"

“……”

"รอยัลไม่ได้เป็นเกมง่าย ๆ จะมีที่ดีมีทักษะในระดับที่เท่านั้น รอยัลถนนที่นี่เป็นอีกโลกหนึ่ง มีประวัติสมบูรณ์ตั้งแต่เริ่มต้นมา ในชีวิตจริง เป็นไปได้ในการแปลงสิ่งที่คุณค่าในใจจริงหรือไม่ ความเป็นจริงเสมือนจริงแสดงให้เห็นความเป็นจริง และหมายถึง บางสิ่งบางอย่างเพิ่มเติม ไม่เพียงแต่ สามารถคุณ สาระสำคัญ บรรลุฝัน แต่คุณสามารถสนุกกับมันเป็นพื้นที่มือออกถึงจะแผ่ความท้าทาย"

อาจารย์ได้งานในรอยัลถนน
ชั้นเขาได้ Landscaper
งานของเขาคือการ รักษา และปลูกดอกไม้สวยงามและต้นไม้
เหตุนี้คลาสเฉพาะเมื่อได้รับเควสที่เริ่มต้น

ก็ขอขอบคุณเด็กนั่งชมดอกไม้ withering แล้วอาจารย์ให้เด็ก มีแนะนำวิธีการนำค่าดอกไม้

แล้วเควสที่เกิด!

อาจารย์ให้ปุ๋ยดอกไม้ และผู้จะฟื้นฟู เขาเอาเป็นเครื่องที่ Landscaper การปลูกดอกไม้และต้นไม้ให้เจริญเติบโตให้

บางครั้งเขามีงานดูแลสวนแบบ แต่เศร้า ไม่มีหลายคน แน่นอน เขาย่อมกว่าผู้อื่น และเขาภูมิใจ แต่มันไม่ได้อะไรไปโม้เกี่ยวกับ

อย่างไรก็ตาม ครั้งเดียว ดอกไม้ดึงดูดผีเสื้อกับความหอมภายใต้ความวุ่นวายคืน

มันเป็นภาพที่สวยงามเป็นดอกไม้บัวบาน

บัวบาน และสีจางลงไป ในช่วงเวลาหนึ่ง ให้ความดีความประทับใจ

รอยัลถนนก็เต็มไป ด้วยแหล่งแปลก ที่มีวัตถุประสงค์ของการ

กล่าวว่า อาจารย์บังคับให้

"พื้นที่ที่คนสามารถบรรลุความฝัน บทเรียนในอนาคตจะอยู่ในชีวิตจริงและความเป็นจริงเสมือนร่วม"

หลังการบรรยาย นักเรียนจากห้องเรียนหนึ่ง

"โอ้ ฉันหิว"
"ช่วยให้ไปได้อย่างรวดเร็วการได้รับอาหาร ฉันไม่ต้องการเสีย และรอคิว จะคุณทำอะไรหลังจากนั้น"
"ไลบรารีหรือไม่"
"แล้วกิจกรรมคลับ"

นักเรียนคนอื่น ๆ ได้เข้ามาในชั้นจะเปลี่ยนหลักสูตร Lee Hyun ได้รู้มันเป็นเวลาเหมาะสมจะปล่อยแล้ว

ถึงแม้ว่าพวกเขาอยู่ในแผนกเดียวกัน ไม่มีใครพูดคุยกับ Lee Hyun เขาหลักถูกติดป้ายว่าเป็น returnee ที่ ในเสื้อผ้าที่ทางอดีตนายกของ ในขณะที่แบกหน้าพวกเขาไม่รู้จัก เขาได้อย่างง่ายดายถูกละเว้น

"ฉันได้รับประทานอาหารกลางวัน'

Lee Hyun ช้าย้ายคนเดียว
แบกอาหารกลางวันของเขาโฮมเมไปสนามหญ้าวิทยาเขต!
แทนอยู่เหมือนกันที่มา และไปโรงอาหารจะได้รับอาหารกลางวันของพวกเขา.
ปิกนิกชอบผ่อนคลายเสียง บางคนได้กินอารมณ์ผ่อนคลาย ขณะที่คนอื่นนอนบนสนามหญ้าการป
วิทยาลัยนักศึกษาโรแมนติกและบรรยากาศสถานการณ์!

หลายรอยยิ้มบนใบหน้าของนักเรียนที่อยู่ในเฉดสี
Lee Hyun เกินไป เอาออกกล่องกลางวันกินกัน

Ugokugok (กิน)

หัวผักกาดขาวและกิมจิข้าว!
อาหารง่าย ๆ แต่อร่อย

'กิมจิไม่ได้แล้ว soaked ดี'

ปัจจุบัน กินกิมจิที่ขายตามตลาดเป็นที่นิยม

' แต่น้อยส่วนผสมแท้จริง '

Lee Hyun พอสมควรกับราคาเนื่องจากจะมีราคาแพงมากถ้าจะแช่กิมจิที่เองด้วย

ขณะเดียวกัน มีลมแรงพัด

นักเรียนเรื่องไร้สาระและเสียงหัวเราะจากทั่ว มาฤดูใบไม้ผลิ

'ง่วงนอน "

หลังอาหาร เขาให้ยืดตัวและ yawns ตาม

สองชั่วโมงจนถึงถัดไปบรรยาย!

เขาสามารถไปรี แต่มีจองไม่เฉพาะที่เขาต้องการ

'มีไว้บริการตลอดเวลาเช่นนี้'

ขณะนี้เขามีในการผจญภัยในอาณาจักรของแวมไพร์ ดังนั้นไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องตรวจสอบราคาสินค้า

'บางทีมันจะบอกฉันหลับ '

นอนบนหญ้า Lee Hyun ปิดตาของเขา

แต่ลมหนาวมาก ก็แดดสวยงาม และอากาศถูกนับเป็นการ

เขาปิดตาของเขา และครู่ เขาลอย off.

แล้ว หลังจากเสร็จสิ้นจากการรับประทานอาหารในโรงอาหาร นักเรียนจากภาคเสมือนจริงออกมา และผ่านไป โดยเขา

"Hey ไม่ที่ Seonbae "
"ใช่ ดูเหมือนเขา เหมือนได้กินที่นี่"
"ที่ต้องเหมาะสม แต่ดูที่"
"กิน และนอน..."
"Ugh ดังนั้นอาย"

เรียนที่เพิ่มขึ้นของพวกเขาก้าวผ่าน Lee Hyun อย่างรวดเร็ว
เขาเป็นตัวอย่างของความขี้เกียจและกรีดนิ้ว
Lee Hyun มากขึ้นกว่าแต่ก่อน ถูก shunned โดยนักเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" แม้ว่า พูดถึง ระบบถนนหลวง อยู่ภายใต้การรักษาความปลอดภัยที่สมบูรณ์ เพื่อประเมินชิ้นงานศิลปะ , มันเป็นข้อมูลลับ "
" คุณไม่รู้เหรอคะศาสตราจารย์ "

ในตอบคำถามของนักเรียน อาจารย์ มีรอยยิ้มเล็กน้อย อาย

" ในความเป็นจริง , ฉันไม่ทราบว่ากระบวนการระบบและให้คุณค่าของศิลปะ บางทีในเปอร์เซ็นต์ ระดับของทักษะผลค่าแต่บางทีมีมากกว่าร้อยของตัวแปรในการคำนวณคะแนน หรืออาจเป็นพัน "

" ถ้ามันมากมาย . . . . . . . ว่า มันจะเป็นการยากที่จะได้รับคะแนนดี "

ไม่นานหลังจากนั้น , นักเรียนหลายคนที่แอบ fantasized เกี่ยวกับการเป็นศิลปิน gloomed . หากมีข้อมูลที่ชัดเจนเกี่ยวกับเงื่อนไขของวิธีมูลค่าที่ได้รับ มันอาจจะง่ายที่จะได้รับคะแนนดีแต่เกณฑ์ที่ไม่รู้จักกับร้อยของตัวแปรจะแก้ยาก

อาจารย์ส่ายหัว .

" ผมบอกคุณแล้วไง ว่าศิลปะมันไม่ยาก ดู รู้สึก และถ้าคุณสามารถสนุกกับมันพอแล้ว มากกว่าการจับคู่หลายแบบ แค่ไปกับสิ่งที่คุณคิดว่าจะดีขึ้น และสร้างพระ เพราะถนนเป็นเพียงพื้นที่ในความเป็นจริงเสมือน "

"

" . . . . . . ." พระ ไม่ใช่เกมที่ง่าย มันจะดีถ้าทักษะที่เป็นเพียงในระดับที่ รอยัล ถนนที่นี่เป็นโลกอื่น ด้วยประวัติที่สมบูรณ์จากจุดเริ่มต้นของการก่อตั้ง ในชีวิตจริง มันเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนสิ่งที่คุณค่าในจิตใจของคุณกับความเป็นจริง ? ความเป็นจริงเสมือนจริงแสดงให้เห็นความเป็นจริง และมันมีความหมายมากขึ้น ไม่เพียง แต่คุณสามารถ ในสาระ บรรลุความฝันของคุณแต่คุณยังสามารถเพลิดเพลินไปกับมันพื้นที่มือออกความท้าทายที่จะทำให้ "

อาจารย์งานหลวง ถนน .
ชั้นเรียนของเขาเป็น landscaper .
งานของเขาคือการรักษาและปลูกดอกไม้ที่สวยงามและต้นไม้
เหตุผลของชั้นเรียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งนี้ เมื่อเขาได้รับการเริ่มต้นที่

มันขอบคุณเด็กนั่งดูดอกไม้ที่ร่วงโรย .แล้วอาจารย์ให้เด็กกับชิ้นส่วนของคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการนำดอกไม้

แล้วเควสเกิดขึ้น !

อาจารย์ให้ดอกไม้ปุ๋ยและรดน้ำมันฟื้นขึ้นมา เขาใช้มันเป็นสัญลักษณ์เป็น landscaper ปลูกดอกไม้และต้นไม้ให้เจริญ .

บางครั้งก็งานดูแลสวนเลย แต่เสียดาย ไม่ค่อยมีของพวกนี้ แน่นอนเขาไม่ด้อยไปกว่าคนอื่น และเขาก็ภูมิใจ แต่มันไม่มีอะไรจะโอ้อวด .

แต่เวลาหนึ่งดอกไม้ที่ดึงดูดผีเสื้อด้วย กลิ่นหอม ภายใต้คืนซึ่งส่องแสงจากดวงดาว

เป็นภาพที่สวยงาม เป็นดอกไม้บาน

มันบานและจางหายไปในชั่วพริบตา มันให้ความประทับใจที่ดี

หลวงถนนเต็มไปด้วยสถานที่ท่องเที่ยวที่แปลกใหม่ นั่นคือจุดประสงค์ของมัน



อาจารย์พูดโดยการบังคับ" พื้นที่ที่ผู้คนสามารถบรรลุความฝันของพวกเขา บทเรียนชีวิตและอนาคตจะบนจริงเสมือนจริงในการรวมกัน "

หลังจากการบรรยาย นักเรียนทิ้งห้องเรียนหนึ่งหลังจากที่อื่น

" โอ้ ฉันหิว "
" ไปอย่างรวดเร็วเพื่อให้ได้อาหาร ฉันไม่อยากสายและรอในบรรทัด คุณจะทำอะไรต่อไปคะ "
" ห้องสมุด "
" ฉันได้ "

คลับกิจกรรมนักเรียนคนอื่น ๆที่เข้ามาเรียนอย่างมันเปลี่ยนแปลงแน่นอน ลี ฮุน แล้วรู้ว่า มันใช่เวลาที่จะทิ้ง

ถึงแม้ว่าพวกเขาอยู่ในแผนกเดียวกัน ไม่มีใครพูดกับลีฮยอน มันเป็นข้อความที่เป็นการกลับมา ในเสื้อผ้าที่อดีตของนายกรัฐมนตรี ในขณะที่แบกใบหน้าที่ไม่รู้จัก เขาก็ไม่สนใจ ง่ายๆ

" ต้องกินมื้อกลางวัน '

ลีฮยอนค่อยๆย้ายคนเดียว
แบกอาหารโฮมเมดของเขาไปยังวิทยาเขตสนามหญ้า !
แทนที่จะเป็นชอบอื่น ๆที่เข้ามาและเดินไปโรงอาหารเพื่อทานอาหารกลางวัน .
ปิคนิคชอบน้ำเสียงผ่อนคลาย บางอย่างกำลังกินอยู่ในอารมณ์ผ่อนคลาย ขณะที่คนอื่นนอนบนสนามหญ้านอน .
นักศึกษาวิทยาลัยโรแมนติก บรรยากาศและสถานการณ์ ยิ้มมากมาย

บนใบหน้าของนักเรียน ซึ่งอยู่ในร่มเงา
ลีฮยอนด้วยเอาข้าวกล่องไปกิน

ugokugok . ( กิน )

กิมจิหัวไชเท้าขาวข้าว อาหารง่ายๆ แต่อร่อย


" กิมจิไม่ได้ถูกแช่ด้วย "

ทุกวันนี้ กินกิมจิที่ขายตามตลาดเป็นที่นิยม

แต่อย่างน้อยส่วนผสมของแท้ '

ลีฮุนก็โอเคกับราคา เพราะมันอาจจะแพงมาก ถ้าเขาต้องแช่กิมจิ เอง

ส่วน สายลมแรงพัด

นักเรียนคุย และเสียงหัวเราะจากทั่ว ฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะมา 'sleepy

'

หลังอาหาร เขาปล่อยออกมายืดและหาวตาม

สองชั่วโมงจนถึงบรรยาย !

เค้าไปห้องสมุดแต่ไม่มีหนังสือที่เขาต้องการโดยเฉพาะ

มันอาจไม่มีอินเตอร์เน็ตในเวลาแบบนี้ . . .

ตอนนี้เขาในการผจญภัยในอาณาจักรของแวมไพร์ดังนั้น ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะต้องตรวจสอบราคาของสินค้า

'maybe มันบอกว่างีบ ? '

นอนบนหญ้า เช่น ลี ฮยอนปิดตา

แม้ว่าลมพัดเย็นๆ มันเป็นวันที่แดดสวยงามและอากาศที่ดีสำหรับการนอน

เขาปิดตาของเขาและในเวลาสั้นๆ เขาลอยออกไป

แล้ว หลังจากเสร็จจากมื้อ ในโรงอาหารนักเรียนจากแผนกเสมือนจริงออกมา และมองผ่านเขาไป

" เฮ้ย นั่นไม่ใช่รุ่นพี่ "
" เออ ดูเหมือนว่าเขา ดูเหมือนเขาจะกินอาหารที่นี่ "
" ที่ต้องถูก แต่ดูว่า "
" กินและนอน . . . . . . . "
" โอ้ย น่าอายชะมัด "

นักศึกษาเพิ่มขึ้นของพวกเขาก้าวผ่านลีฮยอนอย่างรวดเร็ว
เขาเป็นตัวอย่างของความเกียจคร้านและความเกียจคร้าน
ลีฮยอน มากกว่าก่อนถูกรังเกียจโดยนักเรียน