In Thailand, land use planning and

In Thailand, land use planning and policy decision-making were—and to some extent still are—organizedin a hierarchical and disjointed fashion. This is also true for the utilization of public lands, including forestreserves in the northern uplands that are often settled by ethnic minorities. There are, however, instancesof change in land policies and regulations and in the way decisions and plans are made. Doi Mae Salong(DMS) in Northern Thailand, where there is a trend towards land use for conservation purposes, is a casein point. This paper aims to explore decision-making by farmers in DMS in the context of changing landregulations and policies from the 1950s to the present. The Institutional Analysis and Development (IAD)framework, together with a historical perspective and with narratives on land management throughtime, were applied by using in-depth interviews of key informants and group farmers’ discussions astools. The time period under investigation was divided into three periods of change: The first period,before the year 1960, was an era of security concern. In contrast, the second period, from 1961 to 1996,was an era of emerging conservation priorities. Finally, the third period, from 1997 to the present, is anera of lessons learned from the conservation era. Land use decision outcomes reveal that the decision-making processes of farmers are influenced both by the hierarchical decisions of higher authorities andby horizontal linkages among multiple stakeholders. However, while farmers participate readily in forestconservation activities, they do not play an active role in the process of changing policies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในประเทศไทย ที่ดินที่ใช้ในการวางแผน และตัดสินใจนโยบายได้ — บ้างเป็น — organizedin แฟชั่นลำดับ และไม่เป็นสมาชิกร่วมกัน นี้เป็นจริงสำหรับการใช้ประโยชน์ที่ดินสาธารณะ รวม forestreserves ในชายเหนือที่มักจะชำระ โดยชนกลุ่มน้อย มี แต่ instancesof เปลี่ยนแปลงที่ดินนโยบายและระเบียบข้อบังคับ และวิธีการตัดสินใจและวางแผนผลิต Salong(DMS) แม่ดอยในภาคเหนือ มีแนวโน้มต่อการใช้ที่ดินเพื่อวัตถุประสงค์ในการอนุรักษ์ เป็นจุดเคซีน เอกสารนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจตัดสิน โดยเกษตรกรใน DMS ในบริบทของการเปลี่ยนแปลงนโยบายและ landregulations จากช่วงทศวรรษ 1950 ปัจจุบัน การวิเคราะห์สถาบันและกรอบการพัฒนา (เอียด) พร้อม กับมุมมองทางประวัติศาสตร์ และ narratives บนที่ดินจัดการ throughtime ถูกนำไปใช้ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกของคุณค่าหลักและ astools สนทนากลุ่มเกษตรกร ระยะเวลาภายใต้การตรวจสอบถูกแบ่งออกเป็นสามรอบระยะเวลาของการเปลี่ยนแปลง: แรก ก่อนช่วงปี 1960 เป็นยุคคำนึงถึงความปลอดภัย ในทางตรงกันข้าม ระยะที่สอง จาก 1961 เพื่อ 1996 ได้ยุคใหม่อนุรักษ์สำคัญ สุดท้าย 3 ปี ปี 1997 ปัจจุบัน เป็น anera ของบทเรียนจากยุคอนุรักษ์ ที่ดินใช้ตัดสินใจค่อย ๆ ที่จะตัดสินใจดำเนินการของเกษตรกรมีผลมีอิทธิพลต่อทั้งตัดสินใจตามลำดับชั้นของสูงเจ้าหน้าที่ andby แนวนอนเชื่อมโยงระหว่างเสียหลาย อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เกษตรกรเข้าร่วมพร้อมกิจกรรม forestconservation พวกเขาไม่เล่นมีบทบาทในกระบวนการเปลี่ยนแปลงนโยบาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเทศไทยวางแผนการใช้ที่ดินและการตัดสินใจนโยบายได้และบางส่วนยังคง-organizedin แบบลำดับชั้นและไม่ปะติดปะต่อ นอกจากนี้ยังเป็นจริงสำหรับการใช้ประโยชน์จากที่ดินสาธารณะรวมทั้ง forestreserves ในพื้นที่สูงทางภาคเหนือที่มีการตัดสินมักจะโดยชนกลุ่มน้อย มี แต่ instancesof การเปลี่ยนแปลงในนโยบายที่ดินและระเบียบในการตัดสินใจทางและแผนการที่จะทำ ดอยแม่สลอง (DMS) ในภาคเหนือของประเทศไทยที่มีแนวโน้มต่อการใช้ประโยชน์ที่ดินเพื่อการอนุรักษ์เป็นจุดเคซีน บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจการตัดสินใจของเกษตรกรใน DMS ในบริบทของการเปลี่ยนแปลง landregulations และนโยบายจากปี 1950 จนถึงปัจจุบัน สถาบันการวิเคราะห์และการพัฒนา (IAD) กรอบร่วมกับมุมมองทางประวัติศาสตร์และเรื่องเล่าใน throughtime การจัดการที่ดินที่ถูกนำมาใช้โดยใช้การสัมภาษณ์ในเชิงลึกของผู้ให้ข้อมูลที่สำคัญและการอภิปรายกลุ่มเกษตรกร 'astools ช่วงเวลาภายใต้การสอบสวนแบ่งออกเป็นสามช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลง: ระยะเวลาก่อนที่ในปี 1960 เป็นยุคของความกังวลการรักษาความปลอดภัย ในทางตรงกันข้ามในช่วงเวลาที่สอง 1961-1996 เป็นยุคของการจัดลำดับความสำคัญการอนุรักษ์เกิดขึ้นใหม่ ในที่สุดยุคที่สามจาก 1997 จนถึงปัจจุบันเป็น ANERA ของบทเรียนที่ได้รับจากยุคอนุรักษ์ ผลการตัดสินใจการใช้ที่ดินเปิดเผยว่ากระบวนการตัดสินใจของเกษตรกรได้รับอิทธิพลทั้งจากการตัดสินใจของหน่วยงานลำดับชั้นที่สูงขึ้น andby แนวนอนเชื่อมโยงระหว่างผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลาย อย่างไรก็ตามในขณะที่เกษตรกรมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมได้อย่างง่ายดาย forestconservation พวกเขาไม่ได้มีบทบาทที่สำคัญในกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงนโยบาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในประเทศไทย มีการวางแผนการใช้ที่ดินและนโยบาย การตัดสินใจ และบางส่วนยังเป็น organizedin แฟชั่นแบบลำดับชั้นและไม่ปะติดปะต่อ . นี้ยังเป็นจริงสำหรับการใช้ที่ดินสาธารณะ รวมทั้ง forestreserves ในภาคเหนือในที่มักจะถูกตัดสินโดยชนกลุ่มน้อย มี , อย่างไรก็ตามinstancesof เปลี่ยนนโยบายที่ดินและกฎระเบียบและวิธีการในการตัดสินใจและวางแผนจะทำ ดอยแม่สลอง ( DMS ) ในภาคเหนือ ซึ่งมีแนวทางการใช้ที่ดินเพื่อวัตถุประสงค์ในการอนุรักษ์ , เป็น , จุด บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาการตัดสินใจของเกษตรกรในระบบในบริบทของการเปลี่ยนแปลง landregulations และนโยบายจากปี 1950 ถึงปัจจุบันการวิเคราะห์และการพัฒนาระบบสถาบัน ( IAD ) กรอบ ด้วยกันกับมุมมองทางประวัติศาสตร์และกับเรื่องเล่าใน throughtime การจัดการที่ดิน มาประยุกต์ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญและการอภิปรายกลุ่มของเกษตรกร astools . ระยะเวลาสอบสวนถูกแบ่งออกเป็น 3 ช่วง ของการเปลี่ยนแปลง : ช่วงเวลาก่อนปี 1960เป็นยุคของความกังวลด้านความปลอดภัย ส่วนช่วงที่ 2 จาก 2504 ถึง 1996 คือยุคของลำดับความสำคัญของการอนุรักษ์ที่เกิดขึ้นใหม่ ในที่สุด ช่วงแรกจาก 2540 ถึงปัจจุบัน คือ anera ของบทเรียนจากการอนุรักษ์ยุคการใช้ที่ดินในการตัดสินใจผล เปิดเผยว่า การตัดสินใจของเกษตรกร ได้รับอิทธิพลทั้งจากการตัดสินใจของผู้มีอำนาจระดับสูงลดหลั่น andby เชื่อมโยงแนวนอนระหว่างผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลาย อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เกษตรกรเข้าร่วมพร้อมกิจกรรม forestconservation พวกเขาไม่ได้มีบทบาทในกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงนโยบาย