Stage 1Crisis – This stage can be v

Stage 1
Crisis – This stage can be very frantic. The person is seriously ill and terrified. They do not fully comprehend what is happening to them. Physically their ability to meet the demands of daily life have decreased tremendously. Mentally they find it severely difficult to comprehend daily life, instructions and often experience an overload of emotions. They just do not respond like they used to. The ill person tends to withdrawl into themselves and utilizes what energy they have in focusing on healing, getting better and the most of their energy is focusing on how to control their pain. Confusion and disorientation sets in and the concept of “time” tends to slip away is highly common. Panic and anxiety sets in. Fear of being able to handle their family life, children, spouse, medical care, finances and so forth. Taken away from the person is the ability to “handle it all” to barely handling one issue let alone dozens at a time. Whoever the patients support system is, be it spouse, other family member, friends, will feel the stressful pressure and become anxious themselves, especially if they feel they must take on the full responsibility of picking up the slack of what the patient can no longer do. Often the supporter will feel a sense of “obligation” and to be highly supportive.
Strangely enough, most people perform very well under high pressure and crisis. Sadly however, the primary person effected by the patients illness do not receive the proper support THEY need to cope.
Friends of the ill person will often respond with get well wishes, gifts, and cards. This often is misguided and misdirected because the ill person more than not cannot appreciate their signs of affection and concern. The patient during this stage actually will feel overwhelmed and burdened with the though of responding with proper thanks to their friends. The best thing a friend can do is help the direct source of the patients support system such as spouse or family member in handling day to day issues of the medical system, incoming phone calls and so forth. By friends providing support to the soul source of the patients support system that person can then focus better on their loved one. The patient during this stage will often feel a bit of resentment to “get well wishes” simply because with the chronically ill this has no relevance in their life as with someone with an acute condition (a quick onset of an illness that does go away) does and will get well.
During crisis mode the patient can only focus on the onslaught of their physical and mental pain with only thoughts of surviving through it. During this time the patient is engulfed in the fear of the unknown, what their future holds and all they know is their life as they knew it has been shattered.
Stage 2
Isolation – During this stage the initial on set of the illness may subside, however, they never fully are in recovery and the illness continues on. The patient starts to realize that their illness is on going and chronic. The thought of never having a full recovery is devastating. This will cause the patient to become uneasy, restless and sleep is hard to come by. They fear the outcome of their future, and it takes a major toll on the patients self image and self esteem.
During this time the patient become very anxious in dealing not only with themselves but with others around them. This is understandable and semi justified. Nobody but the patient can fully comprehend the devastation of their losses. The more independent the patient is or was the harder the isolation becomes for them. The family during the major part of the acute onset of the patients illness in stage 1 is now spent and exhausted. They often realize the harbor some anger and resentment toward the ill person, are fearful and disgusted by the sick persons situation. This is when severe isolation becomes prominent in both patient and family members and everyone starts to withdrawl into themselves as the realize life will not be the same.
During this stage friends tend to drop away and give up on the ill person. Chronic illness is something that scares most people because after the initial onset friends find it too overwhelming a personal struggle with themselves to continue having contact with them. It just takes too much of their time and energy. This in turn devastates the patient by the apparent lack of concern shown by their trusted friends for whom they care about. It is said “apparent” simply because more often than not the failure to contact the patient means that friends may care but don’t know how to act. Friends also during this stage do not fully comprehend that the patient can no longer come to them for visits, gatherings and such like they used to or at all. Friends will tell their sick friend “I miss you” yet never go to the source. Once again this may apply to the friend not fully knowing how to respond.
The patient must ask themselves a very sticky question, especially those we talked about who were highly independent; how comfortable are you in asking for help? This question generally shows itself during stage 2 of isolation, but actually they are part of everyday living for the greater majority of the chronically ill person. The patient must learn to set aside being uncomfortable asking for assistance and allowing others to help them. As with anything this take practice. Often the ill person sees asking for help as a sign of weakness, failure and resulting in feeling guilty for even needing to ask for help. Guilt even comes into play for the person in having an illness to begin with and negative feelings in regards to themselves surface during the isolation stage.
The isolation stage is a crucial time for communication and no blame must never play a part. It is highly important during this stage for the patient to talk about their feelings in order to break the isolation phase. Be prepared, for if the patient does open up to communicate for some time this will be all they can talk about and it’s the only way for them to work it out so the support system needs to be very understanding during this time. The patient may experience even being tired of hearing themselves talk about it.
Stage 3
Anger -During this stage the ill person has been suffering severe physical and mental pain, anguish, upset, anxiety, fear, worthlessness and feeling helpless. They all feel it being unfair, unjust, totally senseless being afflicted by their disease. This stage often results in sheer rage in huge proportions and the patient often targets this anger towards themselves. Suicides and suicidal attempts are often a dangerous reality during this time. The feelings of despair are too overwhelming.
There are a couple of reasons why the patients targets themselves for these feelings. First being it is almost impossible to be furious with fate; there is no external opponent. In order to provide some meaning for what has happened, many people irrationally conclude they have brought the disease upon themselves by being a failure or bad in some way or another. The patient finds it difficult to keep clear that it is the illness that has disrupted their life. The second reason for suicidal thoughts is that the illness breeds many feelings of helplessness, worthlessness, being a burden both physically and financially to those around them. Chronic illness just cannot be “wished away” and their disability is a struggle each and every day. The threat of a major recurrence or increase in symptoms may be a constant anxiety tucked away not far from their consciousness. They often feel the underlying problem can’t be solved and believe it is their fault which results in severe unhappiness. Sadly, the patient’s feeling of self blame is greatly reinforced by society.
Families are unable to help because they too are angry and at the patient. Unfortunately family members may also as with friends drop off and away. The changes in their life are directly attributed to the patient and not to the patients illness. Even medical doctors have been known to display anger with the patient having a chronic condition they cannot cure. Anger from a doctor directed at the patient from all sides is mentally understandable however is highly destructive to the patient.
Suicidal thoughts start worming its way into the patients mind.
Another huge problem during this stage is the family. There is a massive amount of strain on them as well and the families who fare better are those who can understand that the sick person is not the same entity as the disease itself and they see that the whole family is in this together and are committed to coming out of it as well as possible. Families need to seek out a support system for themselves as well so they can cope with their anxiety of what their loved ones chronic illness has brought to the table.
The stage of anger is the most hazardous to your emotional well being as the patient and the feeling of being trapped is strong. Fear and anger bring a sense of loss and lack of control. You can take back that control but it must be done in baby steps. The primary reason for anger most often can’t be avoided. This is not the time for anyone to be pointing fingers and casting blame towards oneself or others. Placing blame does nobody any good. The response must become “task oriented”.
Example: “Today I will do only one load of laundry, walk the length of a room, answer one email.”
Striving towards the goal(s) set, even in small doses helps subside the anger. Trying to do things the way it was done prior to the illness is a sure fire way to set the anger off. Patients, family, friends and others should all focus on the strengths that remain on the accomplishments that can still be achieved.
Stage 4
Reconstruction -The person afflicted with the illness may now be feeling stronger physically or have less frequent visit

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขั้นตอนที่ 1วิกฤต – ขั้นตอนนี้จะคลั่งมาก บุคคลอย่างจริงจังเป็นคนกลัว และป่วย พวกเขาไม่เต็มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ร่างกายความสามารถในการตอบสนองความต้องการของชีวิตประจำวันได้ลดลงอย่าง จิตใจพวกเขาค้นพบรุนแรงยากที่จะเข้าใจชีวิตประจำวัน คำแนะนำ และมักจะพบการโอเวอร์โหลดของอารมณ์นั้น พวกเขาเพียงไม่ตอบสนองเหมือนที่เคย ผู้ป่วยมีแนวโน้มที่ withdrawl ในตัวเอง และใช้พลังงานอะไรได้ในเน้นรักษา เริ่มดีขึ้นและสุดของพลังงานของพวกเขาเน้นการควบคุมความเจ็บปวดของพวกเขา สับสนและ disorientation ชุด และแนวคิดของ "เวลา" มีแนวโน้มที่จะเก็บสูงร่วมกัน หวาดกลัวและวิตกกังวลตั้งใน ความกลัวของความสามารถในการจัดการของครอบครัว เด็ก คู่สมรส แพทย์ เงิน และอื่น ๆ มาจากบุคคลมีความสามารถในการ "จัดการมันทั้งหมด" การจัดการหนึ่งปัญหาประสาหลายครั้งแทบไม่ ระบบสนับสนุนผู้ป่วยเป็นใคร ไม่ว่าจะเป็นคู่สมรส สมาชิกอื่น ๆ ในครอบครัว เพื่อน จะรู้สึกกดดันเครียด และเป็นกังวลตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขารู้สึกว่า พวกเขาต้องใช้ในหน้าที่เต็มขึ้นกระตุ้นของผู้ป่วยไม่ทำอะไร บ่อยครั้งผู้สนับสนุนที่จะรู้สึกความรู้สึก ของ "ข้อผูกมัด" และจะให้การสนับสนุนอย่างมากแพงกว่าพอ คนส่วนใหญ่ทำดีภายใต้วิกฤตและความดันสูง เศร้าอย่างไรก็ตาม บุคคลหลักโดยเจ็บป่วยผู้ป่วยไม่ได้สนับสนุนเหมาะสมที่พวกเขาต้องรับมือเพื่อนของผู้ป่วยจะมักจะตอบรับความปรารถนาดี ของขวัญ และบัตร นี้มักจะ misguided ความจริงเนื่องจากผู้ป่วยกว่าไม่ไม่ยินดีของสัญญาณของจิตและความกังวล ผู้ป่วยในระหว่างขั้นตอนนี้จริง ๆ แล้วจะรู้สึกอย่างแน่นอน และเป็นภาระกับการว่าของตอบสนองพร้อมด้วยเพื่อนของพวกเขาที่เหมาะสม สิ่งดีที่สุดที่เพื่อนทำจะช่วยให้แหล่งข้อมูลโดยตรงของระบบสนับสนุนผู้ป่วยเช่นคู่สมรส หรือสมาชิกในครอบครัวในการจัดการวันออกของระบบทางการแพทย์ สายเรียกเข้าและต่อ ๆ โดยเพื่อนที่ให้การสนับสนุนแหล่งชีวิตของระบบสนับสนุนผู้ป่วย ให้สามารถแล้วเน้นดีรักของพวกเขา ผู้ป่วยในระยะนี้มักจะรู้สึกความขุ่น "รับความปรารถนาดี" ก็เนื่อง ด้วยป่วยโรคเรื้อรัง นี้ไม่เกี่ยวข้องในชีวิตของพวกเขาเช่นเดียวกับบุคคลที่มีสภาพเป็นเฉียบพลัน (เริ่มมีอาการอย่างรวดเร็วของการเจ็บป่วยที่หายไป) ไม่ และจะได้รับดีขึ้นในระหว่างโหมดวิกฤต ผู้ป่วยสามารถเฉพาะเน้นโจมตีเจ็บปวดกาย และจิตใจของพวกเขามีความคิดเดียวรอดผ่านมัน ระหว่างนี้ ผู้ป่วยเป็นเรื่องกลัวไม่รู้จัก สิ่งของอนาคต และทั้งหมดที่พวกเขารู้ว่า เป็นชีวิตของพวกเขาพวกเขารู้ว่า มันได้ถูกทำลายอย่างราบคาบขั้นตอนที่ 2แยก – ในระหว่างขั้นตอนแรกในชุดของการเจ็บป่วยอาจเบาบาง แต่ ไม่เคยเต็มอยู่ในกู้คืน และการเจ็บป่วยต่อเนื่อง ผู้ป่วยเริ่มตระหนักว่าการเจ็บป่วยของพวกเขาไป และเรื้อรัง คิดว่าไม่มีการกู้คืนแบบเต็มจะทำลายล้าง ซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยเป็นกระสับกระส่าย ไม่สบายใจ และนอนหลับได้ยากมา ความกลัวผลของอนาคตของพวกเขา และก็โทรที่สำคัญในผู้ป่วยที่ตนเองภาพและเห็นคุณค่าตนเองระหว่างนี้ ผู้ป่วยจะกังวลมากในการจัดการไม่เพียงแต่ กับตัวเอง แต่ กับคนอื่นรอบ ๆ นี้เป็นที่เข้าใจกัน และชิดกึ่ง ใครผู้ป่วยครบถ้วนสามารถเข้าใจภายหลังจากที่สูญเสียการ อิสระมากขึ้นผู้ป่วยมี หรือจะโดดเดี่ยวที่ยากสำหรับพวกเขา ครอบครัวในช่วงเริ่มมีอาการเฉียบพลันเจ็บป่วยผู้ป่วยส่วนใหญ่ในระยะ 1 คือตอนนี้ใช้เวลา และหมด พวกเขามักจะรู้ท่าบางโกรธและแค้นใจต่อผู้ป่วย น่ากลัว และ disgusted จากสถานการณ์ผู้ป่วย เมื่อแยกรุนแรงจะโดดเด่นในผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัว และทุกคนเริ่ม withdrawl เข้าไปในตัวเองเป็นชีวิตตระหนักถึงจะไม่เหมือนกันอยู่ในระหว่างขั้นตอนนี้ เพื่อนมักจะ ปล่อยไป และในผู้ป่วย เจ็บป่วยเรื้อรังเป็นสิ่งที่ scares คนส่วนใหญ่เนื่องจากหลังจากที่เพื่อนเริ่มมีอาการครั้งแรกพบมันครอบงำมากเกินไปเป็นส่วนบุคคลต่อสู้กับตัวเองเมื่อมีการติดต่อกับพวกเขา เพียงใช้เวลามากเวลาและพลังงานของพวกเขา นี้ใน devastates ผู้ป่วย โดยไม่ปรากฏความกังวลที่แสดง โดยเพื่อนของพวกเขาเชื่อถือได้ซึ่งจะดูแลเกี่ยวกับ ว่ากันว่า "ชัด" เพียง เพราะมากมักจะไม่ล้มเหลวในการติดต่อผู้ป่วยหมายถึง เพื่อนอาจดูแล แต่ไม่ทราบวิธีการดำเนินการ เพื่อนนอกจากนี้ในระหว่างขั้นตอนนี้ไม่เต็มเข้าใจว่า ผู้ป่วยสามารถไม่มาไปชม พบปะ และดังกล่าวเช่นผู้ใช้ หรือที่ เพื่อนจะบอกเพื่อนที่ป่วยของพวกเขา "คิด" ยังไม่เคยไปที่แหล่งที่มา ครั้งนี้อาจใช้กับเพื่อนที่รู้วิธีการตอบไม่ครบผู้ป่วยต้องถามตัวเองเหนียวมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เราพูดคุยเกี่ยวกับอิสระสูง วิธีสะดวกสบายใจในการขอความช่วยเหลือ คำถามนี้โดยทั่วไปแสดงตัวเองในระหว่างขั้นตอนที่ 2 แยก แต่จริง พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตสำหรับส่วนใหญ่ของผู้ป่วยโรคเรื้อรังมากขึ้นทุกวัน ผู้ป่วยต้องเรียนรู้การตั้งค่าไว้อึดอัดขอความช่วยเหลือ และอนุญาตให้ผู้อื่นเพื่อช่วยในการ เป็นกับสิ่ง นี้ใช้ปฏิบัติ บ่อยครั้งผู้ป่วยเห็นขอความช่วยเหลือเป็นความอ่อนแอ ความล้มเหลว และเกิดความรู้สึกผิดในแม้จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ แม้ความผิดมาเป็นเล่นผู้มีจะเริ่มต้นด้วยการเจ็บป่วยและความรู้สึกในทางลบให้ตัวเองผิวระหว่างระยะแยกแยกเป็นเวลาสำคัญสำหรับการสื่อสาร และไม่กล่าวโทษไม่เคยต้องเล่นส่วนหนึ่ง จึงเป็นสิ่งสำคัญในขั้นตอนนี้สำหรับผู้ป่วยพูดเกี่ยวกับความรู้สึกของพวกเขาเพื่อแบ่งระยะแยก ได้ทุก ถ้าผู้ป่วยเปิดการสื่อสารสำหรับเวลานี้จะทั้งหมดที่พวกเขาสามารถพูดคุยเกี่ยวกับ และเป็นวิธีเดียวที่พวกเขาจะทำงานออกเพื่อให้ระบบสนับสนุนต้องมีความเข้าใจมากในช่วงเวลานี้ ผู้ป่วยอาจพบแม้จะเหนื่อยได้ยินตัวเองพูดคุยเกี่ยวกับมันขั้นตอนที่ 3โกรธ - ในระยะนี้ผู้ป่วยได้รับทุกข์ทรมานเจ็บปวดกาย และจิตใจอย่างรุนแรง ความปวดร้าว อารมณ์เสีย วิตกกังวล ความกลัว worthlessness และรู้สึกกำพร้า พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรม การทำลาย ทั้งหมดหมดสติถูกทรมาน ด้วยโรคนั้น ๆ ระยะนี้มักจะส่งผลในความโกรธที่แท้จริงในสัดส่วนที่มาก และผู้ป่วยมักจะเป้าหมายนี้โกรธไปเอง อัตวินิบาตกรรมและความพยายามอยากฆ่าตัวตายมักเป็นอันตรายจริงในช่วงเวลานี้ ความรู้สึกสิ้นหวังเกินไปครอบงำได้มีสองเหตุผลที่ทำไมผู้ป่วยเป้าหมายตัวเองสำหรับความรู้สึกเหล่านี้ ก่อน จะเป็นไปไม่ได้เกือบเดือดกับชะตากรรม ฝ่ายตรงข้ามภายนอกไม่ได้ เพื่อให้ความหมายบางอย่างในสิ่งที่เกิดขึ้น หลายคน irrationally สรุปพวกเขาได้นำโรคเมื่อตัวเองเป็น ความล้มเหลวหรือด้อยในบางวิธีหรืออื่น ผู้ป่วยพบว่ายากที่จะทำให้ชัดเจนว่า มันเป็นโรคที่มีระหว่างสองวันชีวิตของพวกเขา เหตุผลที่สองสำหรับความคิดอยากฆ่าตัวตายเป็นที่เจ็บป่วยและขยายพันธุ์หลายความรู้สึก helplessness, worthlessness เป็นภาระทั้งทางกายภาพ และทางการเงินให้คนรอบข้างพวกเขา เจ็บป่วยเรื้อรังเพียงไม่สามารถ "ปรารถนาไป" และความพิการของพวกเขาคือ การดิ้นรนต่อสู้ทุกวัน ภัยคุกคามสำคัญเกิดขึ้นหรือเพิ่มอาการอาจวิตกคงที่ห้องเก็บจากสำนึกของพวกเขาไม่ได้ พวกเขามักจะรู้สึกว่า ไม่สามารถแก้ไขปัญหาพื้นฐาน และเชื่อว่าเป็นความบกพร่องที่ส่งผลรุนแรงทุกข์ เศร้า ผู้ป่วยในความรู้สึกของตัวเองมากมีการเสริมแรงกล่าวโทษสังคมครอบครัวไม่สามารถช่วยได้เนื่องจากเกินไปโกรธ ที่ผู้ป่วย แต่สมาชิกในครอบครัวอาจจะเป็นกับเพื่อนปล่อยออก และเก็บได้ การเปลี่ยนแปลงในชีวิตของพวกเขาโดยตรงมาจากผู้ป่วย และไม่เจ็บป่วย แม้แพทย์แพทย์ทราบว่ามีแสดงความโกรธกับผู้ป่วยที่มีสภาพเรื้อรังที่ไม่สามารถรักษา ความโกรธจากแพทย์โดยตรงที่ผู้ป่วยจากทุกฝ่ายจะเข้าใจจิตใจแต่ เป็นการทำลายล้างสูงที่ผู้ป่วยความคิดอยากฆ่าตัวตายเริ่ม worming ทางในจิตใจผู้ป่วยปัญหาใหญ่อีกในระหว่างขั้นตอนนี้คือ ครอบครัว ไม่ต้องใช้พวกเขาเป็นอย่างดียอดเยี่ยม และครอบครัวที่มีประสบการณ์ดีคือผู้ที่เข้าใจได้ว่า ผู้ป่วยไม่เอนทิตีเดียวกันเป็นโรคที่ตัวเอง และพวกเขาเห็นว่า ครอบครัวอยู่ในนี้ด้วยกัน และมุ่งมั่นที่จะมาจากมัน เป็นไป ครอบครัวจำเป็นต้องค้นหาระบบสนับสนุนตัวเองเป็นอย่างดีเพื่อให้พวกเขาสามารถรับมือกับความวิตกว่าตนรักเจ็บป่วยเรื้อรังได้นำตารางระยะของความโกรธเป็นอันตรายมากที่สุดเพื่อคุณด้วยอารมณ์ก็เป็นผู้ป่วยและความรู้สึกของการติดแข็งแรง ความกลัวและความโกรธนำความสูญเสียและขาดการควบคุม คุณสามารถใช้การที่ควบคุม แต่ต้องทำในตอนเด็ก เหตุผลหลักสำหรับความโกรธมักไม่อาจหลีกเลี่ยง นี่ไม่ใช่เวลาใครจะชี้นิ้วและหล่อตำหนิตนเองหรือผู้อื่น ทำตำหนิไม่มีใครเลย คำตอบต้องเป็น "งานเน้น"ตัวอย่าง: "วันนี้ฉันจะทำการโหลดเดียวซักรีด เดินความยาวของห้องพัก ตอบอีเมล์หนึ่ง"มุ่งมั่นต่อ goal(s) การตั้งค่า แม้ในขนาดที่เล็กช่วยให้บรรเทาความโกรธ พยายามทำสิ่งต่าง ๆ ตามที่มันทำก่อนเจ็บป่วยเป็นการแน่ใจว่าไฟวิธีการตั้งค่าความโกรธ ผู้ป่วย ครอบครัว เพื่อน และผู้อื่นควรเน้นจุดแข็งที่ยังคงเหลือสำเร็จที่ยังสามารถทำได้ ทั้งหมดระยะที่ 4ฟื้นฟู-คนที่ทรมานกับการเจ็บป่วยอาจจะรู้สึกแข็งแกร่งจริง หรือมีน้อยบ่อยเข้าตอนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขั้นตอนที่ 1
วิกฤติ - ขั้นตอนนี้อาจจะคลั่งมาก คนที่เป็นอย่างจริงจังป่วยและกลัว พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ร่างกายความสามารถในการตอบสนองความต้องการในชีวิตประจำวันได้ลดลงอย่างมาก จิตใจพวกเขาพบว่ามันยากที่จะเข้าใจอย่างรุนแรงในชีวิตประจำวันคำแนะนำและมักจะได้รับการโอเวอร์โหลดของอารมณ์ พวกเขาก็ไม่ตอบสนองเช่นที่พวกเขาใช้ในการ ผู้ป่วยมีแนวโน้มที่จะถอนเข้าไปในตัวเองและใช้ประโยชน์จากสิ่งที่พวกเขามีพลังงานในการมุ่งเน้นการรักษาเริ่มดีขึ้นและมากที่สุดของพลังงานของพวกเขาจะมุ่งเน้นไปที่วิธีการควบคุมความเจ็บปวดของพวกเขา ความสับสนและความสับสนในชุดและแนวคิดของ "เวลา" มีแนวโน้มที่จะหลุดมือไปเป็นเรื่องธรรมดาอย่างมาก ความหวาดกลัวและความวิตกกังวลในชุด. ความกลัวของความสามารถในการจัดการกับชีวิตครอบครัวของพวกเขา, เด็ก, คู่สมรส, การรักษาพยาบาล, การเงินและอื่น ๆ นำตัวไปจากคนอื่นคือความสามารถในการ "จัดการมันให้หมด" เพื่อแทบจะจัดการปัญหาอย่างใดอย่างหนึ่งให้หลายสิบคนเดียวในเวลา ใครก็ตามที่ระบบสนับสนุนผู้ป่วยที่เป็นไม่ว่าจะเป็นคู่สมรสของสมาชิกในครอบครัวเพื่อน ๆ จะรู้สึกกดดันเครียดและกลายเป็นความกังวลของตัวเองโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาจะต้องใช้เวลาในการรับผิดชอบเต็มของการเลือกหย่อนในสิ่งที่ผู้ป่วยไม่สามารถ ทำ บ่อยครั้งที่ผู้สนับสนุนจะรู้สึกความรู้สึกของ "ภาระหน้าที่" และเพื่อให้การสนับสนุนอย่างมาก.
แปลกพอคนส่วนใหญ่ดำเนินการเป็นอย่างดีภายใต้ความดันสูงและวิกฤต น่าเศร้า แต่คนหลักผลกระทบจากการเจ็บป่วยของผู้ป่วยไม่ได้รับการสนับสนุนที่เหมาะสมที่พวกเขาต้องรับมือ.
เพื่อนของผู้ป่วยมักจะได้รับการตอบสนองด้วยความปรารถนาดี, ของขวัญและบัตร นี้มักจะเข้าใจผิดและผิดเพราะคนป่วยมากขึ้นกว่าไม่ไม่สามารถชื่นชมสัญญาณของพวกเขาของความรักและความห่วงใย ผู้ป่วยในระหว่างขั้นตอนนี้จริงจะรู้สึกจมและภาระกับแม้ว่าในการตอบสนองด้วยความขอบคุณที่เหมาะสมให้กับเพื่อนของพวกเขา สิ่งที่ดีที่สุดเพื่อนสามารถทำได้คือการช่วยให้แหล่งที่มาโดยตรงของระบบสนับสนุนผู้ป่วยเช่นคู่สมรสหรือสมาชิกในครอบครัวในการจัดการกับปัญหาวันต่อวันของระบบการแพทย์, โทรศัพท์เข้ามาและอื่น ๆ โดยเพื่อน ๆ ให้การสนับสนุนไปยังแหล่งจิตวิญญาณของผู้ป่วยที่รองรับระบบที่บุคคลนั้นสามารถมุ่งเน้นไปที่ดีขึ้นในรักหนึ่งของพวกเขา ผู้ป่วยในระหว่างขั้นตอนนี้มักจะรู้สึกบิตของความไม่พอใจที่จะ "ได้รับความปรารถนาดี" เพียงเพราะกับป่วยเป็นโรคเรื้อรังนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องในชีวิตของพวกเขาเช่นเดียวกับคนที่มีสภาพเฉียบพลัน (การโจมตีอย่างรวดเร็วของการเจ็บป่วยที่ไม่หายไป) ไม่และจะได้รับการดี.
ในช่วงวิกฤตโหมดผู้ป่วยสามารถมุ่งเน้นไปที่การโจมตีของความเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจของพวกเขาด้วยความคิดเพียงหนึ่งเดียวของชีวิตรอดผ่านมัน ในช่วงเวลานี้ผู้ป่วยจะปกคลุมในความกลัวของที่ไม่รู้จักสิ่งที่อนาคตของพวกเขาถือและสิ่งที่พวกเขารู้ว่าเป็นชีวิตของพวกเขาขณะที่พวกเขารู้ว่ามันได้รับการแตก.
ขั้นที่ 2
การแยก - ในระหว่างขั้นตอนนี้เริ่มต้นในชุดของความเจ็บป่วยอาจจะบรรเทาลง แต่พวกเขาไม่เคยมีอย่างเต็มที่ในการกู้คืนและการเจ็บป่วยอย่างต่อเนื่องใน ผู้ป่วยจะเริ่มตระหนักว่าการเจ็บป่วยของพวกเขาอยู่ในที่เกิดและเรื้อรัง ความคิดของไม่เคยมีการกู้คืนเต็มจะทำลายล้าง นี้จะทำให้ผู้ป่วยที่จะกลายเป็นไม่สบายใจไม่สงบและการนอนหลับเป็นเรื่องยากที่จะมาด้วย พวกเขากลัวผลของอนาคตของพวกเขาและจะใช้เวลาโทรที่สำคัญในภาพตัวเองป่วยและเห็นคุณค่าในตนเอง.
ในช่วงเวลานี้ผู้ป่วยเป็นกังวลมากในการจัดการไม่เพียง แต่กับตัวเอง แต่กับคนอื่น ๆ รอบตัวพวกเขา นี้เป็นที่เข้าใจและกึ่งธรรม ไม่มีใคร แต่ผู้ป่วยอย่างเต็มที่สามารถเข้าใจความหายนะของการสูญเสียของพวกเขา ผู้ป่วยที่เป็นอิสระมากขึ้นหรือได้รับการแยกยากสำหรับพวกเขาจะกลายเป็น ครอบครัวในช่วงสำคัญของการโจมตีเฉียบพลันของผู้ป่วยที่เจ็บป่วยในขั้นตอนที่ 1 คือการใช้จ่ายในขณะนี้และหมด พวกเขามักจะตระหนักถึงท่าเรือบางความโกรธและความแค้นที่มีต่อผู้ป่วยมีความหวาดกลัวและรังเกียจของสถานการณ์ผู้ป่วย นี่คือเมื่อแยกรุนแรงจะกลายเป็นที่โดดเด่นทั้งในผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวและทุกคนเริ่มที่จะถอนเป็นตัวเองเป็นชีวิตตระหนักถึงจะไม่เหมือนกัน.
ในระหว่างขั้นตอนนี้เพื่อน ๆ มีแนวโน้มที่จะลดลงไปและให้ขึ้นในผู้ป่วย เจ็บป่วยเรื้อรังเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่กลัวเพราะหลังจากที่เพื่อน ๆ เริ่มมีอาการครั้งแรกพบว่ามันครอบงำเกินไปต่อสู้ส่วนบุคคลกับตัวเองที่จะยังคงมีการติดต่อกับพวกเขา มันใช้เวลาเพียงมากเกินไปของเวลาและพลังงานของพวกเขา นี้ในการเปิด devastates ผู้ป่วยโดยขาดความชัดเจนของความกังวลแสดงโดยเพื่อนที่ไว้วางใจของพวกเขาสำหรับผู้ที่พวกเขาดูแลเกี่ยวกับ มันบอกว่า "เห็นได้ชัด" เพียงเพราะบ่อยกว่าไม่ล้มเหลวที่จะติดต่อผู้ป่วยหมายความว่าเพื่อนที่อาจสนใจ แต่ไม่ทราบวิธีการดำเนินการ เพื่อนในระหว่างขั้นตอนนี้ไม่เข้าใจว่าผู้ป่วยไม่สามารถมาถึงพวกเขาสำหรับการเข้าชมการชุมนุมและการดังกล่าวเช่นที่พวกเขาใช้ในการหรือทั้งหมด เพื่อนจะบอกเพื่อนป่วยของพวกเขา "ผมคิดถึงคุณ" ยังไม่เคยไปถึงแหล่งที่มา . อีกครั้งนี้อาจนำไปใช้กับเพื่อนได้อย่างเต็มที่รู้วิธีการตอบสนอง
ของผู้ป่วยจะต้องถามตัวเองคำถามเหนียวมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เราได้พูดคุยเกี่ยวกับการที่เป็นอิสระอย่างมาก; วิธีที่คุณสะดวกสบายในการขอความช่วยเหลือ? คำถามนี้มักแสดงตัวเองในระหว่างขั้นตอนที่ 2 ของการแยก แต่ที่จริงพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันสำหรับส่วนที่มากขึ้นของผู้ป่วยโรคเรื้อรัง ผู้ป่วยจะต้องเรียนรู้ที่จะตั้งสำรองเป็นอึดอัดขอความช่วยเหลือและช่วยให้คนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้พวกเขา เช่นเดียวกับสิ่งนี้ใช้เวลาการปฏิบัติ บ่อยครั้งที่ผู้ป่วยเห็นขอความช่วยเหลือเป็นสัญญาณของความอ่อนแอล้มเหลวและผลในความรู้สึกผิดแม้แต่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ความผิดยังมาพร้อมลงเล่นสำหรับคนในการมีความเจ็บป่วยจะเริ่มต้นด้วยและความรู้สึกเชิงลบในเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองผิวในระหว่างขั้นตอนการแยก.
ขั้นตอนการแยกเป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับการสื่อสารและไม่มีตำหนิไม่เคยต้องเล่นเป็นส่วนหนึ่ง มันเป็นสิ่งสำคัญมากในขั้นตอนนี้สำหรับผู้ป่วยที่จะพูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึกของพวกเขาเพื่อที่จะทำลายขั้นตอนการแยก ได้เตรียมที่สำหรับถ้าผู้ป่วยไม่เปิดขึ้นในการสื่อสารบางครั้งนี้จะเป็นสิ่งที่พวกเขาสามารถพูดคุยเกี่ยวกับและมันเป็นวิธีเดียวที่พวกเขาจะทำงานออกเพื่อให้ระบบการสนับสนุนจะต้องมีความเข้าใจมากในช่วงเวลานี้ ผู้ป่วยอาจพบแม้กระทั่งการเหนื่อยของการได้ยินตัวเองพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้.
ขั้นที่ 3
ความโกรธ -During ขั้นตอนนี้ผู้ป่วยได้รับความทุกข์ความเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจอย่างรุนแรง, ความเจ็บปวด, ทำให้เสียความวิตกกังวลความกลัวไร้ค่าและทำอะไรไม่ถูกรู้สึก พวกเขาทุกคนรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรมคนอธรรมและหมดสติโดยสิ้นเชิงถูกทรมานจากโรคของพวกเขา ขั้นตอนนี้มักจะส่งผลในความโกรธที่แท้จริงในสัดส่วนที่มากและผู้ป่วยมักจะมีเป้าหมายความโกรธนี้ต่อตัวเอง การฆ่าตัวตายและพยายามฆ่าตัวตายมักจะมีความเป็นจริงที่เป็นอันตรายในช่วงเวลานี้ ความรู้สึกของความสิ้นหวังเป็นอย่างท่วมท้นเกินไป.
มีสองเหตุผลที่ว่าทำไมผู้ป่วยที่มีเป้าหมายของตัวเองสำหรับความรู้สึกเหล่านี้เป็น เป็นครั้งแรกมันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะโกรธกับชะตากรรม; ไม่มีฝ่ายตรงข้ามภายนอก เพื่อที่จะให้ความหมายบางอย่างสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นหลาย ๆ คนไม่มีเหตุผลสรุปได้ว่าพวกเขาได้นำโรคเมื่อตัวเองโดยเป็นความล้มเหลวหรือไม่ดีในบางวิธีหรืออื่น ผู้ป่วยพบว่ามันยากที่จะให้ชัดเจนว่ามันเป็นความเจ็บป่วยที่มีการหยุดชะงักชีวิตของพวกเขา เหตุผลที่สองสำหรับความคิดฆ่าตัวตายคือการเจ็บป่วยหลายสายพันธุ์ความรู้สึกของการไร้อำนาจไร้ค่าเป็นภาระทั้งทางร่างกายและทางการเงินให้กับผู้ที่รอบตัวพวกเขา เจ็บป่วยเรื้อรังก็ไม่สามารถจะ "อยากไป" และความพิการของพวกเขาคือการต่อสู้แต่ละคนและทุกวัน การคุกคามของการเกิดซ้ำที่สำคัญหรือการเพิ่มขึ้นของอาการอาจจะเป็นความวิตกกังวลคงซุกอยู่ไม่ไกลจากจิตสำนึกของพวกเขา พวกเขามักจะรู้สึกว่าปัญหาพื้นฐานที่ไม่สามารถแก้ไขได้และเชื่อว่ามันเป็นความผิดของพวกเขาซึ่งจะส่งผลในความทุกข์อย่างรุนแรง น่าเศร้าที่ความรู้สึกของผู้ป่วยของโทษตัวเองจะเสริมอย่างมากจากสังคม.
ครอบครัวไม่สามารถที่จะช่วยเพราะพวกเขาก็จะโกรธและในผู้ป่วย แต่น่าเสียดายที่สมาชิกในครอบครัวอาจจะเป็นกับเพื่อนย่อหย่อนและอยู่ห่าง การเปลี่ยนแปลงในชีวิตของพวกเขาจะมีการบันทึกโดยตรงกับผู้ป่วยและไม่ให้เจ็บป่วยผู้ป่วย แม้แพทย์ได้รับทราบเพื่อแสดงความโกรธกับผู้ป่วยที่มีโรคเรื้อรังพวกเขาไม่สามารถรักษา ความโกรธจากแพทย์โดยตรงที่ผู้ป่วยจากทุกด้านเป็นที่เข้าใจจิตใจ แต่เป็นอันตรายอย่างมากกับผู้ป่วย.
ความคิดฆ่าตัวตายเริ่ม worming ทางเข้าไปในจิตใจของผู้ป่วย.
อีกปัญหาใหญ่ในระหว่างขั้นตอนนี้เป็นครอบครัว มีจำนวนมากของสายพันธุ์ที่พวกเขาเป็นอย่างดีและครอบครัวที่ดีขึ้นค่าโดยสารมีผู้ที่สามารถเข้าใจว่าคนป่วยไม่ได้เป็นนิติบุคคลเช่นเดียวกับโรคตัวเองและพวกเขาเห็นว่าคนในครอบครัวอยู่ในนี้ด้วยกันและมุ่งมั่นที่จะเป็น ออกมาจากมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ครอบครัวต้องขอออกระบบสนับสนุนสำหรับตัวเองได้เป็นอย่างดีเพื่อให้พวกเขาสามารถรับมือกับความวิตกกังวลของพวกเขาในสิ่งที่คนที่รักของพวกเขาเจ็บป่วยเรื้อรังได้นำไปที่โต๊ะ.
ขั้นตอนของความโกรธเป็นอันตรายมากที่สุดที่จะอารมณ์ดีเป็นของคุณเป็นผู้ป่วยและ ความรู้สึกของการถูกขังอยู่เป็นคนที่เข้มแข็ง ความกลัวและความโกรธนำความรู้สึกของการสูญเสียและการขาดการควบคุม คุณสามารถใช้กลับมาควบคุมว่า แต่มันจะต้องทำในขั้นตอนทารก เหตุผลหลักสำหรับความโกรธส่วนใหญ่มักจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ นี้ไม่ใช่เวลาสำหรับทุกคนที่จะชี้นิ้วมือและออกเสียงโทษต่อตนเองหรือผู้อื่น วางโทษไม่มีใครไม่ดีใด ๆ การตอบสนองจะต้องกลายเป็น "งานที่มุ่งเน้น".
ตัวอย่าง: ". วันนี้ผมจะทำเพียงคนเดียวที่ใส่ผ้าเดินตามความยาวของห้องพักตอบหนึ่งอีเมล"
มุ่งมั่นสู่เป้าหมาย (s) ชุดแม้ในขนาดเล็กจะช่วยให้บรรเทาลง ความโกรธ พยายามที่จะทำสิ่งที่ทางมันก็ทำก่อนที่จะเจ็บป่วยเป็นวิธีที่แน่ใจว่าได้ตั้งความโกรธออก ผู้ป่วยในครอบครัวเพื่อนและคนอื่น ๆ ควรจะมุ่งเน้นไปที่จุดแข็งสิ่งที่ยังคงอยู่ในความสำเร็จที่ยังคงสามารถทำได้.
ขั้นที่ 4
การบูรณะใครคือคนที่ทุกข์กับความเจ็บป่วยในขณะนี้อาจจะรู้สึกร่างกายแข็งแรงหรือมีการเยี่ยมชมบ่อยน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขั้นที่ 1 ขั้นวิกฤต–
นี้สามารถมากที่ปั่นป่วน คนที่ป่วยหนัก และหวาดกลัว พวกเขาไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ร่างกาย ความสามารถในการตอบสนองความต้องการของชีวิตได้ลดลงอย่างมาก ใจพวกเขาพบมันมากยากที่จะเข้าใจในชีวิตประจําวัน , คำแนะนำและมักจะมีประสบการณ์การโอเวอร์โหลดของอารมณ์พวกเขาก็ไม่ตอบสนอง เหมือนที่พวกเขาเคยเป็น คนที่ป่วยมีแนวโน้มที่จะถอนลงในตัวเองและสิ่งที่พวกเขาได้ในการใช้พลังงานเน้นรักษา ได้ดีกว่า และส่วนใหญ่ของพลังงานของพวกเขาจะเน้นวิธีการควบคุมความเจ็บปวดของพวกเขา ความสับสนและการตั้งค่าใน และแนวคิดของ " เวลา " จึงหลุดลอยไป เป็นเรื่องธรรมดามาก ความตื่นตระหนกและความวิตกกังวลตั้งค่าในกลัวจะสามารถจัดการกับชีวิตของครอบครัว , เด็ก , คู่สมรส , การดูแลสุขภาพ , การเงินและอื่น ๆ ถ่ายจากบุคคลที่มีความสามารถในการ " จัดการมันให้หมด " แทบจะจัดการปัญหาให้คนเดียวหลายสิบครั้ง ใครก็ตามที่ผู้ป่วยระบบสนับสนุน ไม่ว่าจะเป็นคู่สมรสอื่น ๆสมาชิกในครอบครัว เพื่อนๆ จะรู้สึกกดดัน เครียดและเป็นกังวลเองโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาจะต้องดูแลรับผิดชอบยกขึ้นหย่อนที่ผู้ป่วยไม่สามารถทำ บ่อยครั้งที่ลูกน้องจะรู้สึก " ผูกพัน " และเป็นอย่างสูงที่สนับสนุน
แปลกพอ คนส่วนใหญ่ได้ดีภายใต้ความกดดันสูง และภาวะวิกฤต แต่อย่างไรก็ตามหลักบุคคลมีผลต่อผู้ป่วยเจ็บป่วยไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างเหมาะสม พวกเขาต้องรับมือ .
เพื่อนคนที่ป่วยจะได้รับมักจะตอบสนองกับความปรารถนา ดี ของขวัญ และการ์ด นี้มักเข้าใจผิดและผิด เพราะคนที่ป่วยมากกว่าไม่สามารถชื่นชมของพวกเขา สัญญาณของความรักและความห่วงใยผู้ป่วย ในระหว่างขั้นตอนนี้จริงๆจะรู้สึกอย่างแน่นอน และเป็นภาระกับแม้ว่าการตอบสนองที่เหมาะสมให้กับเพื่อนของพวกเขา สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อนก็ช่วยให้แหล่งที่มาโดยตรงของผู้ป่วยระบบสนับสนุนเช่นคู่สมรสหรือสมาชิกในครอบครัวในการจัดการวันปัญหาวันของระบบการแพทย์ที่เข้ามาโทรศัพท์และอื่น ๆโดยเพื่อนๆ ที่ให้การสนับสนุน ด้านจิตวิญญาณ ที่มาของผู้ป่วยระบบสนับสนุนที่บุคคลสามารถโฟกัสดีกว่าคนที่พวกเขารักในขั้นนี้ผู้ป่วยมักจะรู้สึกบิตของความแค้น " ได้รับพร " เพียงเพราะด้วยโรคเรื้อรังนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องในชีวิตของพวกเขาเป็นกับบางคนที่มีอาการเฉียบพลัน ( การโจมตีที่รวดเร็วของการเจ็บป่วยที่ไม่ไป ) และจะได้รับดี
.ในช่วงวิกฤตโหมดผู้ป่วยสามารถมุ่งเน้นไปที่การโจมตีของอาการปวดทางร่างกาย และจิตใจของพวกเขามีเพียงความคิดที่ได้ผ่านมัน ในช่วงเวลานี้ผู้ป่วยจะตกอยู่ในความกลัวของที่ไม่รู้จักสิ่งที่อนาคตถือ และทั้งหมดที่เขารู้คือ ชีวิตของพวกเขาที่พวกเขารู้ว่ามันมีการแตก แยกเวที 2

( ในขั้นตอนนี้ครั้งแรกในชุดของการเจ็บป่วยอาจบรรเทาลง , อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้อย่างเต็มที่ในการกู้คืนและการเจ็บป่วยอย่างต่อเนื่องใน . ผู้ป่วยจะเริ่มตระหนักว่า การเจ็บป่วยของพวกเขาไป และเรื้อรัง . คิดว่าไม่เคยมีการกู้คืนเต็มแรง นี้จะทำให้ผู้ป่วยอึดอัด กระสับกระส่าย นอนหลับยากที่จะมาด้วย พวกเขากลัวผลในอนาคต และใช้เป็นค่าหลักในผู้ป่วยรูปภาพตนเองและความนับถือตนเอง .