Next, we examined whether music lis

Next, we examined whether music listening was associated with increased levels of perceived control over pain. The unconditional model included only perceived control over pain as dependent variable at level-1 and number of music episodes at level-2, and no music listening. The conditional model (Model 2a) examined whether the level of perceived control over pain varied as a function of music listening (yes/no; β1j) and a residual component (rij) at level-1. At the individual level (level-2), both the intercept (β0) and the slope (β1) were modeled as function of number of music episodes (γ01, γ11), and a residual component (u0). In line with our expectations, music listening was associated with higher levels of perceived control over pain [UC = 0.30, t(1458) = 3.548, p < 0.001]. Furthermore, the number of music episodes influenced the association between perceived control over pain and music listening [UC = 0.01, t(1458) = 2.047, p = 0.041], with those reporting more music episodes experiencing more control over pain. The reduction in deviance was significant (χ2 = 14.59; df = 4; p = 0.006), with 0.83% of the variance in control over pain being explained by our predictors.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถัดไป เราตรวจสอบว่าฟังเพลงเกี่ยวข้องกับการเพิ่มระดับการควบคุมรับรู้ความเจ็บปวด แบบไม่มีเงื่อนไขรวมมองเห็นควบคุมอาการปวดเท่านั้นเป็นตัวแปรขึ้นอยู่กับ 1 ระดับและจำนวนของเพลงตอนที่ระดับ 2 ฟังเพลงไม่ รุ่นแบบมีเงื่อนไข (รูป 2a) ตรวจสอบว่าระดับของการควบคุมความเจ็บปวดการรับรู้ที่แตกต่างกันเป็นฟังก์ชันของการฟังเพลง (ใช่/ไม่ใช่ β1j) และส่วนที่เหลือ (rij) ระดับ 1 ในแต่ละระดับ (ระดับ 2), จุดตัดแกน (β0) และความชัน (β1) ถูกจำลองเป็นฟังก์ชันของเพลงตอน (γ01, γ11), และส่วนประกอบส่วนที่เหลือ (u0) ตามความคาดหวังของเรา ฟังเพลงเกี่ยวข้องกับระดับสูงของรับรู้ความเจ็บปวด [UC = 0.30, t(1458) = 3.548, p < 0.001] นอกจากนี้ จำนวนตอนเพลงมีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้การควบคุมความเจ็บปวดและฟังเพลง [UC = 0.01, t(1458) = 2.047, p = 0.041], กับรายงานเพิ่มเติมเพลงตอนประสบการควบคุมอาการปวดได้มากขึ้น การลดใน deviance เป็นสำคัญ (χ2 = 14.59; df = 4, p = 0.006), 0.83% ของผลต่างในการควบคุมความเจ็บปวดที่ถูกอธิบาย โดย predictors ของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อไปเราจะตรวจสอบว่าการฟังเพลงมีความสัมพันธ์กับระดับที่เพิ่มขึ้นจากการควบคุมการรับรู้มากกว่าความเจ็บปวด รูปแบบที่ไม่มีเงื่อนไขรวมถึงการรับรู้เพียงควบคุมอาการปวดเป็นตัวแปรขึ้นอยู่ในระดับที่ 1 และจำนวนตอนเพลงในระดับที่ 2 และไม่มีการฟังเพลง รูปแบบเงื่อนไข (รุ่น 2a) ตรวจสอบไม่ว่าจะเป็นระดับของการควบคุมการรับรู้มากกว่าความเจ็บปวดแตกต่างกันเช่นฟังก์ชั่นของเพลงฟัง (ใช่ / ไม่ใช่; β1j) และองค์ประกอบที่เหลือ (rij) ที่ระดับ 1 ในระดับบุคคล (ระดับ 2) ทั้งตัด (β0) และลาดชัน (β1) มีรูปแบบเป็นหน้าที่ของจำนวนตอนเพลง (γ01, γ11) และเป็นส่วนประกอบที่เหลือ (U0) สอดคล้องกับความคาดหวังของเราฟังเพลงมีความสัมพันธ์กับระดับที่สูงขึ้นจากการควบคุมการรับรู้มากกว่าความเจ็บปวด [UC = 0.30 ตัน (1458) = 3.548, p <0.001] นอกจากนี้จำนวนตอนดนตรีมีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้มากกว่าการควบคุมความเจ็บปวดและฟังเพลง [UC = 0.01, ตัน (1458) = 2.047, p = 0.041] กับผู้รายงานตอนเพลงประสบการควบคุมที่มากกว่าความเจ็บปวด ลดลงในการเบี่ยงเบนอย่างมีนัยสำคัญ (χ2 = 14.59; DF = 4; p = 0.006) กับ 0.83% ของความแปรปรวนในการควบคุมความเจ็บปวดที่ถูกอธิบายโดยการพยากรณ์ของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต่อไป เราตรวจสอบว่า การฟังดนตรีที่เกี่ยวข้องกับระดับที่เพิ่มขึ้นของการรับรู้การควบคุมความเจ็บปวด แบบไม่มีเงื่อนไข ได้แก่ การรับรู้การควบคุมความเจ็บปวดเป็นเพียงตัวแปรตาม ที่ 1 และจำนวนตอนเพลงที่ level-2 ไม่มีเพลงฟังรูปแบบตามเงื่อนไข ( แบบ 2A ) ตรวจสอบว่า ระดับการรับรู้การควบคุมความเจ็บปวดที่แตกต่างกันเป็นฟังก์ชั่นของการฟังเพลง ( ใช่ / ไม่ใช่ บีตา 1j ) และส่วนเหลือ ( rij ) 1 . ในระดับบุคคล ( level-2 ) ทั้งสกัดกั้น ( บีตา ( 0 ) และความลาดชันบีตา 1 ) เป็นรูปแบบการทำงานของหมายเลขของเพลงเอพ ( γ 01 γ 11 ) และส่วนเหลือ ( U0 ) สอดคล้องกับความคาดหวังของเราฟังเพลงมีความเกี่ยวข้องกับระดับที่สูงขึ้นของการรับรู้การควบคุมความเจ็บปวด [ UC = 0.30 , T ( 1369 ) = 3.548 , p < 0.001 ) นอกจากนี้ จำนวนเพลงเอพอิทธิพลความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้การควบคุมความเจ็บปวด และการฟังดนตรี [ UC = 0.01 , T ( 1369 ) = 940 , p = 0.041 ) กับรายงานเพลงเอพประสบควบคุมความเจ็บปวดในถุ้งลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( χ 2 = เท่ากับ ; df = 4 ; p = 0.006 ) กับ 0.83 % ของความแปรปรวนในการควบคุมความเจ็บปวดถูกอธิบายได้ด้วยตัวของเรา