promise never to forget me?" she as

promise never to forget me?" she asked in a near whisper. "I'll never forget you. I said. "I could never forget you." Even so, my memory has grown increasingly dim, and Ihave already forgotten any mmber of things. Writing from memory like this, I often feel a pang of dread. What if I ve forgotten the most important thing? What if somewhere inside me there is a dark limbo where all the truly important memories are heaped and slowly tuming into mud? Be that as it may, it's all I have to work with Clutching these faded. fading. imperfect memories to my breast, I go on writing this book with all the desperate intensity of a starving man sucking on bones. This is the only way I know to keep my promise to Naoko. Once, long ago, when I was still young. when the memories were far more vivid than they are now, I often tried to write about her. But I couldn't produce a line. I knew that if that first line would come. the rest would pour itself onto the page, but I could never make it happen Everything was too sharp and clear, so that I could never tell where to start the way a map that shows too much can sometimes be useless. Now, though, I realize that all I can place in the imperfect vessel of writing are imperfect memories and imperfect thoughts. The more the memories of Naoko inside me fade, the more deeply I am able to understand her. I know, too. why she asked me not to forget her. Naoko herself knew, of course. She knew that my memories of her would fade. Which is precisely why she begged me never to forget her, to remember that she had existed. The thought fills me with an almost unbearable somow. Because Naoko never loved me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัญญาว่า จะไม่ลืมฉัน "เธอถามในกระซิบใกล้ "ฉันจะไม่ลืมคุณไป ฉันเคยพูด "ฉันอาจลืมคุณ" แต่กระนั้น หน่วยความจำของฉันได้เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ติ่มซำ Ihave แล้วลืม mmber ทุกสิ่ง ผมมักจะเขียนจากหน่วยความจำเช่นนี้ รู้สึกปางน่าสะพรึงกลัว ถ้าฉัน ve ลืมมากที่สุดสิ่งที่สำคัญ หากอยู่ภายในผมมีเป็นมืดบริเวณขอบรกที่ความทรงจำที่สำคัญอย่างแท้จริงมีผสมและช้าวงเลี้ยวแคบสุดในโคลน ใจว่ามันอาจ มันคือทั้งหมดที่ต้องทำงานกับกำเหล่านี้จางหายไป การซีดจาง ความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์กับเต้านมของฉัน นอกจากนี้ฉันคงไปเขียนหนังสือ มีเข้มหมดหวังทั้งหมดของ starving ดูดบนกระดูก นี้เป็นวิธีเดียวที่ทราบเพื่อให้นาโอโกะสัญญาของฉัน ครั้ง นานแล้ว เมื่อผมยังหนุ่ม เมื่อความทรงจำสดใสยิ่งกว่าอยู่ในขณะนี้ ฉันมักจะพยายามเขียนเกี่ยวกับเธอ แต่ไม่สามารถผลิตเส้น ฉันรู้ว่าถ้ามาที่บรรทัดแรก ส่วนเหลือจะไหลตัวเองลงในเพจ แต่ฉันไม่สามารถทำให้มันเกิดขึ้นทุกอย่างถูกคมชัดเกินไป และชัดเจน ดังนั้นฉันไม่สามารถบอกจุดเริ่มต้นทาง แผนที่ที่แสดงมากเกินไปบางครั้งอาจเป็นประโยชน์ ตอนนี้ แม้ว่า ผมรู้ว่า ทั้งหมดที่ฉันสามารถวางในเรือไม่สมบูรณ์ของการเขียนได้ไม่สมบูรณ์ความทรงจำและความคิดที่ไม่สมบูรณ์ เพิ่มเติมความทรงจำของนาโอโกะดิฉันจาง ยิ่งลึกซึ้งฉันเข้าใจเธอ ฉันรู้ เกินไป ทำไมเธอถามฉันไม่ลืมเธอ นาโอโกะเองรู้ แน่นอน เธอรู้ว่า ฉันความทรงจำของเธอจะเลือนหาย ซึ่งเป็นแม่นยำทำไมเธอขอร้องไม่ให้ลืมเธอ จำได้ว่า เธอมีอยู่ คิดเติมฉันกับ somow เกือบเหลือทน เนื่องจากนาโอโกะไม่เคยรักฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัญญาว่าจะไม่ลืมฉัน? "เธอถามในกระซิบใกล้." ฉันจะไม่ลืมคุณ ฉันพูดว่า. "ผมไม่เคยลืมคุณ." ดังนั้นแม้หน่วยความจำของฉันได้เติบโตสลัวมากขึ้นและ Ihave ลืมแล้ว mmber สิ่งใด ๆ เขียนจากความทรงจำเช่นนี้ผมมักจะรู้สึกปางกลัว ถ้าฉันได้ลืมสิ่งที่สำคัญมากที่สุด? เกิดอะไรขึ้นถ้าที่ใดที่หนึ่งในตัวฉันมีลืมมืดที่ทุกความทรงจำที่สำคัญอย่างแท้จริงมีการกองและช้าลงไปในโคลน tuming? เป็นไปได้ว่ามันอาจ, มันคือทั้งหมดที่ฉันต้องทำงานกับกำเหล่านี้จางหายไป รอนๆ ความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ให้กับเต้านมของฉันฉันไปในการเขียนหนังสือเล่มนี้กับทุกความเข้มหมดหวังของคนที่หิวโหยดูดกระดูก วิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่ฉันรู้ที่จะรักษาสัญญาของฉันไปที่นาโอโกะ เมื่อนานมาแล้วเมื่อฉันยังเด็ก เมื่อความทรงจำที่อยู่ไกลสดใสมากขึ้นกว่าที่พวกเขาอยู่ในขณะนี้ผมมักจะพยายามที่จะเขียนเกี่ยวกับตัวเธอ แต่ฉันไม่สามารถผลิตเส้น ผมรู้ว่าถ้าบรรทัดแรกจะมา ส่วนที่เหลือจะเทตัวเองเข้าสู่หน้า แต่ผมไม่เคยทำให้มันเกิดขึ้นทุกอย่างคมชัดและชัดเจนเกินไปเพื่อให้ผมไม่เคยบอกว่าจะเริ่มต้นวิธีแผนที่ที่แสดงมากเกินไปบางครั้งอาจจะไร้ประโยชน์ แต่ในเวลานี้ฉันตระหนักดีว่าทั้งหมดที่ฉันสามารถวางในภาชนะที่ไม่สมบูรณ์ของการเขียนความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์และความคิดที่ไม่สมบูรณ์ ยิ่งความทรงจำของนาโอโกะจางหายไปในตัวฉันที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นผมสามารถที่จะเข้าใจเธอ ฉันรู้ว่ามากเกินไป เหตุผลที่เธอถามฉันจะไม่ลืมเธอ นาโอโกะรู้ว่าตัวเองแน่นอน เธอรู้ว่าความทรงจำของฉันของเธอจะจางหายไป ซึ่งเป็นเหตุผลที่แม่นยำเธอขอร้องฉันไม่เคยที่จะลืมเธอจะจำได้ว่าเธอมีอยู่ เติมความคิดผมกับ somow ทนไม่ได้เกือบ เพราะนาโอโกะไม่เคยรักฉัน