The life of an art critic is not, i

The life of an art critic is not, in the normal run of things, a hazardous one, but some works of art are more dangerous than others. A number of years ago I was nearly decapitated by one of Rebecca Horn’s sculptures. The sculptor, who was born in Germany at the end of the Second World War, was one of the more illustrious foreign artists to have been invited to exhibit at the Hayward Annual, a now extinct exhibition of contemporary art formerly held every year on London’s South Bank. Her principal contribution was an intriguingly peculiar automaton, which seemed afflicted by some mechanical version of Parkinson’s Disease. The contraption in question (I forget its title) consisted of a sort of ice-pick attached to a motorised pendulum, suspended from the gallery ceiling. The mechanism whirred and clicked but every time that it seemed on the point of release the ice-pick would stutter to a halt and hang, quivering, in the air. Then, all of a sudden, it did release, to startling effect. A sudden, flashing glint of silver was followed by a loud splintering noise, as Horn’s pointed hammer crashed into the gallery wall just a few inches from my face. I remember exchanging glances, but no words, with a gallery attendant. This was the press preview. A few days later, returning to the gallery, I noticed that the work in question had been roped off.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตของนักวิจารณ์ศิลปะไม่ได้ในระยะปกติของสิ่งหนึ่งที่เป็นอันตราย แต่บางงานศิลปะจะมีอันตรายมากกว่าคนอื่น ๆ หลายปีที่ผ่านมาผมเกือบหัวขาดโดยหนึ่งในรูปปั้นรีเบคก้าฮอร์น ประติมากรที่เกิดในประเทศเยอรมนีในตอนท้ายของสงครามโลกครั้งที่สองเป็นหนึ่งในศิลปินต่างประเทศที่มีชื่อเสียงมากขึ้นที่จะได้รับเชิญให้ไปแสดงที่เฮย์เวิร์ดประจำปีนิทรรศการตอนนี้สูญพันธุ์ของศิลปะร่วมสมัยที่เคยจัดขึ้นทุกปีในภาคใต้ของกรุงลอนดอน ธนาคาร การมีส่วนร่วมที่สำคัญของเธอเป็นหุ่นยนต์ที่แปลกประหลาดน่าซึ่งดูเหมือนทุกข์โดยบางรุ่นเชิงกลของโรคพาร์กินสัน contraption ในคำถาม (ผมลืมชื่อของมัน) ประกอบด้วยการจัดเรียงของน้ำแข็งรับที่แนบมากับลูกตุ้มมอเตอร์, ห้อยลงมาจากเพดานแกลเลอรี่ กลไก whirred และคลิก แต่ทุกครั้งที่มันดูเหมือนกับประเด็นของการปล่อยน้ำแข็งเลือกจะพูดติดอ่างจะหยุดและแขวนสั่นในอากาศ จากนั้นทั้งหมดในทันทีที่มันไม่ปล่อยเพื่อผลที่น่าตกใจ ฉับพลันกระพริบแววเงินตามมาด้วยเสียงดังทำให้แตกเป็นชิ้นเช่นค้อนแหลมฮอร์นชนเข้ากับกำแพงแกลลอรี่เพียงไม่กี่นิ้วจากใบหน้าของฉัน ผมจำได้ว่าการแลกเปลี่ยนสายตา แต่ไม่มีคำพูดที่มีผู้เข้าร่วมประชุมแกลเลอรี่ นี่คือตัวอย่างกด ไม่กี่วันต่อมากลับไปที่แกลเลอรี่ที่ผมสังเกตเห็นว่าการทำงานในคำถามที่ได้รับการปิดกั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตของนักวิจารณ์ศิลปะไม่ได้ เรียกปกติของสิ่งอันตราย แต่บางงานศิลปะที่อันตรายมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ หลายปีที่ผ่านมา ฉันเกือบถูกฆ่าโดยหนึ่งของรีเบคก้า ฮอร์นของประติมากรรม ช่างแกะสลัก , ผู้ที่เกิดในเยอรมันในตอนท้ายของสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นหนึ่งในประเทศที่มีชื่อเสียงมากกว่าศิลปินที่ได้รับเชิญไปแสดงที่เครื่องรายปีตอนนี้สูญพันธุ์นิทรรศการศิลปะร่วมสมัยนี้จัดขึ้นทุกปีในลอนดอนธนาคารใต้ ผลงานหลักของเธอคือเป็นหุ่นยนต์ประหลาดฟังดู ซึ่งดูเหมือนจะเกิดกลรุ่นของพาร์กินสัน contraption ในคำถาม ( ผมลืมชื่อของมัน ) มีการจัดเรียงของน้ำแข็งเลือกติดกับมอเตอร์ลูกตุ้มแขวนจากเพดานแกลเลอรี่ .กลไก whirred และคลิก แต่ ทุกครั้ง ที่ดูในจุดที่ปล่อยน้ำแข็งเลือกที่จะปิดปากเงียบ เพื่อหยุดและแขวน , สั่น , ในอากาศ แล้ว จู่ๆ มันก็ปล่อย จะถูกผลกระทบ ฉับพลัน , กระพริบวิบวับสีเงินตามมาด้วยเสียงดังว่า เสียง เป็นเขาสัตว์ชี้ค้อนชนผนังแกลเลอรี่เพียงไม่กี่นิ้วจากใบหน้าของฉันผมจำได้ว่าแลกเปลี่ยนสายตากัน แต่ไม่พูด กับ แกลลอรี่ ผู้ติดตาม นี้คือกดแสดงตัวอย่าง ไม่กี่วันต่อมา กลับหอ ฉันสังเกตเห็นว่า ในคำถามมีเชือกปิด