Almost instinctively, Ran Feng Ge b

Almost instinctively, Ran Feng Ge bent over to grab the bathrobe on the bed and wrap himself in it. He lifted his eyes. “Need me for something?”

“About earlier… I’m sorry… Also, thank you.” Su Yi Mo didn’t withdraw his gaze yet, and continued to stare at Ran Feng Ge calmly and expressionlessly.

Was the sorry for what happened in the kitchen? Naturally, the thank you was in regards to the bomb.

But, why were his words so stiff?! Whether it was the apology or thanks, Ran Feng Ge found that neither was spoken from the heart. However, seeing that Su Yi Mo had, exceptionally, given him an apology, he decided to temporarily forgive him. He was his boss, after all.

Shrugging his shoulders, Ran Feng Ge simply decided to resolve this quickly. “No worries. You’re welcome.”

“You’re drawing a scar?” Su Yi Mo awkwardly scratched his nose. It was quite hard for a wordless iceberg to start a conversation.

“You’ve seen it already. There’s no need for me to say more, right?” As expected, even the topic of conversation this iceman chose was clumsy!

“Why don’t I help you?” Su Yi Mo’s gaze started becoming more presumptuous. He stared at Ran Feng Ge’s chest, almost fully exposed due to the loosely wrapped robe. He couldn’t help but sigh to himself, wondering if it was correct to hire this thousand-faced devil to live with him day in and day out… He kept getting provoked, like when Ran Feng Ge inadvertently revealed certain expressions or unintentionally acted a certain way, especially while he wore the face of his lover.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกือบสัญชาตญาณ Ran ถือเปิดก้มคว้าเสื้อคลุมบนเตียง และตัดตัวเองในนั้น เขายกขึ้นดวงตาของเขา "ต้องการฉันบางสิ่งบางอย่าง""เกี่ยวกับก่อนหน้านี้... ขอโทษ นอกจากนี้ ขอบคุณค่ะ" Mo Su Yi ไม่ถอนสายตาของเขาได้ และยังคงจ้องถือสำราญสงบ และ expressionlesslyคือขออภัยสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องครัว ธรรมชาติ ขอบคุณคุณถูกกับระเบิดแต่ ทำไมถูกคำพูดของเขาแข็งมาก ไม่ว่าจะมีการขอโทษหรือขอบคุณ Ran ถือพบว่า ไม่ได้พูดจากใจ อย่างไรก็ตาม เห็นว่า Su Yi Mo ล้ำ ให้เขาขอโทษ เขาตัดสินใจชั่วอโหสิกรรม เขาเป็นเจ้านายของเขา หลังจากทั้งหมดShrugging ไหล่เขา Ran Feng Ge ก็ตัดสินใจแก้ปัญหานี้อย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องกังวล ด้วยความยินดี""คุณกำลังวาดรอยแผลเป็น" Mo Su Yi เก้ ๆ รอยขีดข่วนจมูกของเขา มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับภูเขาน้ำแข็ง wordless เริ่มการสนทนา"คุณเคยเห็นมันแล้ว มีคือไม่ต้องการฉันจะพูดเพิ่มเติม ขวา ตามที่คาดไว้ แม้หัวข้อของการสนทนาที่เลือกคนนี้คือซุ่มซ่าม"ทำไมไม่ฉันช่วยคุณได้อย่างไร" มอง Su Yi Mo เริ่มเป็นมากขึ้นแต่ เขาจ้องมองที่หน้าอก Ran Feng Ge เกือบจะสัมผัสเนื่องจากเสื้อคลุมหลวม ๆ ห่อ เขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ถอนหายใจกับตัวเอง สงสัยว่า ถ้า มันถูกต้องจ้างมารนี้เผชิญพันอยู่กับเขาตลอดทั้งวัน... เขาเก็บการยั่วยุ เช่นเมื่อถือสำราญบางนิพจน์การเปิดเผยโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือตั้งใจทำหน้าที่บางประการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เขาสวมใบหน้าของคนรักของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกือบโดยสัญชาตญาณ , รันเฟิ่งเกอก้มลงคว้าเสื้อคลุมบนเตียงคลุมตัว เขายกขึ้นดวงตาของเขา " ต้องการอะไร ? "" เรื่องนั้น . . . . . . . ผมขอโทษ . . . . . . . ยัง ขอบคุณ ซู อี โม ไม่ได้ถอนสายตาของเขาอีก และยังคงจ้องรันเฟิ่งเกออย่างสงบ และ expressionlessly .เป็นโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในครัว ธรรมชาติ ขอบคุณในการวางระเบิดแต่ทำไมคำพูดแข็งทื่อของเขา ? ! ไม่ว่าจะเป็นคำขอโทษหรือขอบคุณ รัน เฟิ่งเกอ พบว่าไม่ได้พูดจากหัวใจ อย่างไรก็ตาม เห็นว่า ซู อี โม มี โคตร ให้เขาขอโทษ เขาตัดสินใจชั่วคราวยกโทษให้เขา เขาเป็นเจ้านายของเขา หลังจากทั้งหมดๆบ่า วิ่งเฟิ่งเกอเพียงแค่ตัดสินใจที่จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างรวดเร็ว " ไม่ต้องเป็นห่วง ยินดีต้อนรับคุณ”" คุณกำลังวาดรอยแผลเป็น ? " ซู อี โม เก้ๆกังๆเกาจมูกของเขา มันค่อนข้างยากสำหรับแข็งขึ้นเพื่อเริ่มการสนทนา" คุณได้เห็นมันแล้ว ไม่ต้องให้ฉันพูดใช่มั้ย ? " คาดว่า แม้หัวข้อของการสนทนานี้ยังเลือกมันซุ่มซ่าม !" ทำไมผมถึงไม่ช่วยเธอ ? " ซู ยีเป็นโม สายตาเริ่มเกรงใจมากกว่า เขาจ้องมองไปที่หน้าอกของเฟิ่งเกอ วิ่งเกือบเต็มสัมผัสเนื่องจากการพันหลวมๆ เสื้อคลุม เขาไม่สามารถช่วย แต่ถอนหายใจกับตัวเองว่า ถ้ามันถูกต้อง จ้างนี้ พันเผชิญหน้าปีศาจอยู่กับเขาทุกวัน . . . . . . . เขาถูกยั่วยุ เช่น เมื่อรันเฟิ่งเกอไม่ได้ตั้งใจเปิดเผยสำนวนบางอย่าง หรือไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น โดยเฉพาะในขณะที่เขาใส่ใบหน้าของคนรักของเขา